Rozdział 67 - "Zabiorę cię na drugą stronę"

Matury rozszerzone napisane, wolność, swoboda i... nie, jednak nie, bo w poniedziałek do pracy. Bynajmniej teraz będę mogła pisać, kiedy chce i nie muszę przejmować się nauką. Może uda mi się nadgonić rozdziały. 

Do 67 rozdziału miałam pewne... obawy. Istnieją takie postacie, których za wszelką cenę nie chce się zepsuć. Mam takie dwie w WCN. Darzę je szacunkiem, tak jakbym się bała, że spotkam je w realnym świecie. Mam nadzieję, ze ich nie schrzaniłam.

Wiem, że niektóre osoby czytając końcówkę, wzniosą triumfalnie pięści ku górze >D. Bo oto po 67 rozdziałach...

POPRAWIONE [16.04.2019]

***

– Przykro mi z powodu twojego przyjaciela.

Głos przepełniony chłodem poniósł się w powietrzu echem, docierając wprost do moich uszu. Doskonale wiedziałam, z kim mam do czynienia i wcale nie byłam z tego powodu szczęśliwsza. Mogłam zginąć, i to dosłownie za kilka sekund.

Moje ciało chwiało się na wietrze. Zimne, ostro zacinające krople deszczu drażniły moją skórę. Ciche grzmoty i zachmurzone nocne niebo nadawały sytuacji odpowiedniej dramatyczności. Nie mogłam już dłużej ustać. Trucizna zaaplikowana przez Deaniela oraz cios zadany w bok zaczęły mi zbyt wyraźnie doskwierać, to dlatego wylądowałam kolanami w błocie. Nie miałam siły, by walczyć z nowym wrogiem. To był mój limit.

Przeniosłam spojrzenie na grzmiące groźnie niebo. Wiedziałam już, o czym mówiła Naira, półdemonica, którą spotkałam w Reverentii. Moc chaosu, czyli potężne wichry, grzmoty, deszcz i nieporządek. To właśnie była magia szefa Departamentu Kontroli Demonów, Aidena Vauxa. Nie posiadałam nawet połowy siły ojca, który najwyraźniej dopiero się rozkręcał.

– Ciężki jest żywot słabego człowieka – usłyszałam tuż nad uchem. Białe włosy smagały moją twarz przyprawiając mnie o gęsią skórkę. Zadziwiająco zimny oddech owiewał moją szyję, wywołując na mojej skórze dreszcze. Nie było już dla mnie ratunku.

Szef Departamentu Kontroli Demonów, najbardziej przerażający demon, jakiegokolwiek spotkałam, chwycił mnie gwałtownie za włosy i przeniósł do pionu. Jęknęłam z bólu z trudem powstrzymując się od ponownego upadku, który mógłby się okazać podwójnie bolesny. Moja głowa została gwałtownie odchylona do tyłu, co ograniczyło ruchy, jakie jeszcze niedawno mogłam wykonywać. Nie miałam siły, by protestować. Za zasłoną mdlącego fioletu zapowiadającego mój upadek, widziałam chłodne szmaragdowe oczy wyrażające wyłącznie nienawiść. Właśnie tak wyobrażałam sobie postać Śmierci. Nikogo nie powinno zdziwić to, że moim katem okazał się mój własny ojciec.

W przeciwieństwie do Deaniela, Aiden nie starał się zwodzić mnie przydługim monologiem. Patrzył mi tylko w oczy, nie wyrażając przy tym żadnych emocji. Wiedziałam, co we mnie widzi. Calanthe. To odczucie było błędne. Łączyło nas podobieństwo opierające się wyłącznie na wyglądzie. Musiał sobie z tego zdawać sprawę, w końcu poznał zarówno moją matkę, jak i mnie.  

Szef departamentu uśmiechnął się chłodno, jakby wyrwał się nagle z długiego transu, i już po chwili rzucił mną prosto w kałużę. Próbowałam podeprzeć się dłońmi o ziemię, ale z trudem poruszałam kończynami. Z cichym pluskiem wylądowałam twarzą w trawie. Przez chwilę miałam wrażenie, że całe moje ciało tonie. Chciałam pogrążyć się w tym bezdennym, ogarniającym mój umysł uczuciu, ale zanim to zrobiłam, przed oczami zamigotała znajoma czerń. Kiedy zmusiłam siebie do wyostrzenia zmysłów, spostrzegłam, że to damskie buty. Obok nich o trawę opierała się parasolka, w powietrzu zaś wirował długi płaszcz. Wyżej nie byłam stanie spojrzeć, to mi jednak wystarczyło. Moje ciało dziwnie się rozluźniło, choć doskonale wiedziałam, że to jeszcze nie czas na radość. Teraz jednak miałam przynajmniej szansę na to, aby przeżyć.

– A zapowiadano na dziś spokojną noc – usłyszałam kobiecy głos. Wypowiedź została zakończona ciężkim westchnięciem.

– Nie można ufać pogodzie, Calanthe – odpowiedział obojętnie Aiden.

– Szczególnie gdy w pobliżu znajduje się sam pan chaosu.

Ciche odgłosy stąpających po mokrej trawie butów zniknęły tuż obok prawego ucha. Domyślałam się, że moja matka nie okaże chociażby cienia troski wobec mnie. Nie była jedną z tych kobiet, które chwytał za serce instynkt macierzyński. Prawdopodobnie wystarczyło jej jedno spojrzenie w moją stronę i stwierdzenie, że żyję. Nie miałam jej za złe, że przeszła obojętnie obok mojej głowy. Aby zająć się właściwą sferą uczuć, trzeba było najpierw zlikwidować największe zagrożenie.

– Wciąż uważasz, że demony mają jakiekolwiek uczucia? – usłyszałam przepełniony spokojem i obojętnością głos.

– Gdyby nie miały, nie pomógłbyś Laurze mnie uratować – odpowiedziała lekko rozmówczyni.

Demon w odpowiedzi prychnął.

– Jesteś ślepo przeświadczona o dobroci każdej żyjącej istoty. Nie dajesz sobie przemówić do rozsądku najistotniejszych kwestii – szeptał powolnym i równie przerażającym głosem Aiden.

– Jesteś ślepo zapatrzony w nienawiść do całej ludzkości. I w przeciwieństwie do mnie próbujesz walczyć z rozsądkiem – zripostowała moja matka.

– Naprawdę sądzisz, droga Calanthe, ze zrobiłem to z sentymentu do twojej osoby? – spytał kpiąco demon. – Poddałem cię próbie, którą miałaś przejść bez szwanku. Właściwą śmierć zaplanowałem na inną walkę. Zawiodłaś mnie.

– To rzeczywiście rozwiązanie godne samego Aidena Vauxa. Demona, który od zawsze bawił się życiem.

– Nie zaprzeczę.

Po słowach przepełnionych względnym chłodem, wrogowie zdawali się ustawić w określonych pozycjach bojowych. Świadczył o tym oddźwięk wysuwanej broni i ciche stąpnie po mokrej trawie, mające ustalić ich pozycje. Z trudem odwróciłam głowę w ich stronę.

– Czyżby to dziś miały przesądzić się nasze losy? – dosłyszałam sarkastyczne brzmienie głosu Calanthe.

– Jeśli nastąpi to dziś, na pewno przeznaczenie nie będzie dla ciebie zbyt łaskawe.

– Przeznaczenie nie istnieje. To ja kieruję własnym losem.

– Wyręczę cię i pokieruję nim za ciebie.

Wrogowie rozpoczęli bitwę. Przez zamglone oczy starałam się dostrzec ich ruchy, miałam z tym jednak niebywały problem. Nie wiedziałam czy to kwestia przemęczonego umysłu i otępiałego stanu, w jakim się znalazłam, czy może to przeciwnicy poruszali się zbyt szybko, byłam jednak pod wrażeniem. Miałam świadomość tego, iż Calanthe jest znakomitą łowczynią cienia, widziałam ją już w końcu w akcji; nie sądziłam jednak, że tak świetnie będzie sobie radzić z samym przedstawicielem departamentu. Już w samym prostym zestawieniu: człowiek kontra demon, można było jednoznacznie określić wygraną stronę, jednak nie w obecnej sytuacji. Ośmieliłabym się nawet stwierdzić, że moja matka była kimś więcej, niż zwyczajnym człowiekiem, skoro bez strachu mierzyła się z tak potężną mocą.

Patrząc na Aidena miałam wrażenie, że doskonale się bawi. Jego twarz rozszerzała się co rusz w usatysfakcjonowanym, mrocznym uśmiechu. Byłam pewna, że gdyby chciał, już dawno użyłby swoich mocy, żeby zniszczyć przeciwniczkę. Nie zrobił tego jednak. Chciał ją pokonać w równej walce.

Deszcz, który jeszcze niedawno królował nad niebem, nagle ustał. Porywczy wiatr zamienił się w delikatny zefirek, a ciemne burzowe chmury rozpłynęły się na boki. Mimo powrotu do starych warunków pogodowych, nie czułam się ani trochę uspokojona. Coraz bardziej mrużyłam oczy, by móc skupić się na rozgrywanej walce, przychodziło mi to jednak z ogromnym trudem. Wobec własnej słabości mogłam tylko i wyłącznie liczyć na zwycięstwo właściwej strony.

– Cóż się stało, Calanthe, czyżby macierzyństwo cię zmęczyło? – rozbrzmiał nagle prześmiewczy ton. – A może ludzki syndrom starzenia dotknął twoje ciało?

– Obydwie teorie są omylne – odparła obojętnie kobieta. – Nigdy nie starałam się być dobrą matką, a ciało wciąż mam sprawne. Dopiero się rozkręcam.

Jej twarz rozjaśnił tajemniczy uśmiech. Nie kłamała. O ile wcześniejsza walka była na wysokim poziomie, tak teraz nie miałam wątpliwości co do równych szans obydwu stron. Wcale nie zdziwiło mnie, gdy moja matka wbiła nóż w ramię Aidena, który na chwilę stał się nieuważny – a przynajmniej tak sądziłam. Jego chłodny uśmiech i obojętność rysująca się na twarzy wskazywały na triumf, Podejrzewałam, iż dał odczuć swojej ofierze, że choć na chwilę przejęła kontrolę nad sytuacją. Coś mi podpowiadało, że celowo dał się zranić.

– Rozpiera mnie duma – odezwał się sarkastycznym tonem głosu mężczyzna, podejmując ostrzejszą próbę walki. – Zawsze uważałem, że jesteś doskonałym materiałem na uczennicę, czego niestety nie mogę powiedzieć o twojej córce.

Uśmiechnęłam się krzywo pod nosem. Rzeczywiście, byłam dosyć kiepskim przykładem osoby, która mogła z kimkolwiek i czymkolwiek walczyć. Po rodzicach nie odziedziczyłam żadnej cechy mogącej pomóc mi przy zawodzie łowcy. Byłam tchórzem, ofiarą, którą zawsze trzeba było ratować z opresji, zwyczajnym człowiekiem używającym wyłącznie siły własnego rozumu. Gdyby los mnie do tego nie zmusił, z pewnością nie trafiłabym do organizacji Nox.

– Przypominam, że nie zostałam zapłodniona przez wiatr – warknęła kobieta. – Idąc śladami genetyki, jesteś jej biologicznym ojcem, a więc jest również twoją córką.

– Coś, co było efektem chwilowego zatracenia, nie może zwać się moją córką.

Z pozycji nędznego człowieka niegodnego uwagi, najwyraźniej spadłam na pozycję nic niewartej rzeczy. To na pewno określenie godne demona. Aiden nie przebierał w słowach. Może to dlatego tak bardzo pasował do mojej matki.

– A więc otwarcie przyznajesz się do własnej słabości? – zakpiła Calanthe.

– Zatracenie niekoniecznie musi być słabością. Może być częścią zabawy.

– Zatracenie to utrata kontroli nad sobą.

– Na rzecz przyjemności, która wcale nie musi być zniewalająca.

Kobieta prychnęła głośno, pokazując tym samym swoje oburzenie. Zazwyczaj wyglądała na opanowaną, teraz widziałam jednak, że powoli traci nad sobą kontrolę. A co, jeśli to był jeden z planów Aidena? Wytrącić ją z równowagi? Przecież doskonale znał jej słabości.

W moim przekonaniu utwierdził mnie nagły, ostry cios, który sprawił, że ostrze ciemnej laski zatopiło się w brzuchu Calanthe. Moja matka nie zdążyła nawet odzyskać kontroli nad ciałem, gdy bezwzględny władca demonów chwycił ją za płaszcz i podniósł do góry. Nóż łowcy niespodziewanie wypadł z jej dłoni. Cios nie należał w końcu do najlżejszych.

– Nawet w krytycznych sytuacjach nie jestem w stanie pozbyć się wyrazu zaciętości w twoich oczach – powiedział chłodno mężczyzna, wlepiając w nią swoje szmaragdowe oczy pozbawione emocji. Uśmiech triumfu nie znikał z jego twarzy.

– Nie jestem kimś, kto łatwo się poddaje. Powinieneś to wiedzieć.

– Owszem. Jedną z wad naszej znajomości jest to, że dosadnie poznaliśmy nie tylko swoje ciała, ale także i dusze.  

– Przykro mi to stwierdzić – zaczęła przesadnie sarkastycznym tonem głosu kobieta – ale odnoszę wrażenie, że przez lata bardzo się zmieniłeś. Wręcz bym powiedziała: radykalnie.

Demon przekręcił głowę w bok, co wyglądało przerażająco. Szatańskości nadawał mu uśmiech, który coraz bardziej się rozszerzał. Jeśli ktoś nakręciłby film z jego udziałem, ta produkcja mogłaby uchodzić za horror klasy B. Aidenem straszono by wtedy dzieci.

– A może ja nigdy się nie zmieniłem? Może wciąż jestem tą samą osobą? – spytał szeptem, który ledwo usłyszałam.

– Nie sądzę – prychnęła Calanthe.

Szef Departamentu Kontroli Demonów niespodziewanie, jednym prostym ruchem dłoni, odrzucił swoją przeciwniczkę kilka metrów dalej. Niefortunnie na jej drodze stanęło drzewo, od którego odbiła się boleśnie plecami. Upadek nie należał do łagodnych. Słyszałam jej kaszel, a przez rozmazany obraz ujrzałam, jak łapie się za ranę. Wyglądała jakby więcej miała się nie podnieść z ziemi. Może Aiden miał rację? Może nie była już tak waleczna i silna jak kiedyś? Calanthe to nie demon, przechodziła przez proces starzenia się z taką samą prędkością jak przeciętny człowiek, i choć wciąż wyglądała naprawdę młodo, nie była już tą samą nastolatką o niespożytkowanej energii i zapale.

Aiden Vaux powolnie zaczął kierować się w jej kierunku. W dłoni wciąż dzierżył ostrze ukryte w czarnej lasce. Mogłam się tylko domyślać, jaki miał teraz wyraz twarzy. W mojej wyobraźni wyglądał jak skończony psychopata.

W głowie niespodziewanie pojawił się obraz stojącego przede mną Nathiela, który oznajmia zaskakującą dla mnie rzecz: „Mimo tchórzostwa i bezradności zawsze bronisz swoich bliskich”. Nie wiedziałam, czy to wspomnienie szmaragdowookiego demona sprawiło, że byłam w stanie podnieść się i stanąć na chwiejnych nogach, czy może to moja własna siła i świadomość tego, że przede mną mogła odegrać się scena, którą przeżywałam już niezliczoną ilość razy. Po prostu nie mogłam pozwolić na to, aby z mojego życia zniknęła również Calanthe. Może nie zdobyłaby nagrody na matkę roku ze względu na swoją specyficzność i pozbawioną matczynej natury duszę, ale na pewno nie była kimś, kto zostawiłby mnie w potrzebie.

Trzymając się za ranę w boku, chwiejnym, niepewnym krokiem, który z daleka mógł przywodzić na myśl osobę będącą pod wpływem alkoholu, ruszyłam w stronę moich rodziców. Wiedziałam, że swoim czynem mogę przypłacić życie, mój umysł był jednak zbyt przyćmiony tą jedną rozpaczliwą myślą. Chciałam ją uratować, nieważne za jaką cenę.

Aiden Vaux stanął przed moją matką i spojrzał na nią z góry. Mogłam się tylko domyślać, jak bardzo pogardliwy wyraz zdobił teraz jego twarz. Calanthe dalej patrzyła mu w oczy z niekrytą wrogością, jakby nie zamierzała się poddawać.

– Myślisz, że tak łatwo się mnie pozbędziesz? – spytała kpiąco.

– Owszem – przyznał obojętnie szef departamentu. – Może i jesteś najlepiej walczącą łowczynią, jaką poznałem, ale niestety, wciąż jesteś człowiekiem. Irytującą, beznadziejną istotą polegającą na ludzkich uczuciach.

– W takim razie kim jest demon? Ciemną masą egzystencji dręczącą ludzkość?

– Kimś, kto tę ludzkość zniszczy – syknął, po czym zamachnął się na nią ostrzem.

– Nie! – zdążyłam wykrzyknąć. Nie sądziłam, że Aiden Vaux zareaguje na mój krzyk. Po raz pierwszy nie potraktował mnie jak rzeczy, która nie miała prawa głosu. Jego twarz rozszerzyła się w znaczącym, chłodnym uśmiechu, kiedy spojrzał na mnie przez ramię. Swoją broń przyciągnął z powrotem do siebie.

Chwiejnym krokiem udało mi się dotrzeć do walczących. Nie minęła jednak chwila, a upadłam na kolana przed samym Aidenem, zasłaniając tym samym moją matkę. W geście obronnym rozłożyłam na bok drżące ręce. Utrzymywanie ich w górze sprawiało mi niezwykły trud, tak samo jak patrzenie prosto w twarz przerażającego mnie demona.

Mężczyzna długo milczał, nie spuszczając ze mnie chłodnych, nieprzeniknionych oczu. Cały czas tkwił w bezruchu, jakby był posągiem. Z tyłu dochodził mnie szept matki, pytającej o to, czy chcę zginąć, jednak nic poza szmaragdowymi oczami przepełnionymi obojętnością mnie teraz nie obchodziło.

– Wciąż zaskakujesz – stwierdził oschle po dłuższej chwili milczenia demon. Ostrzem swojej laski uniósł mój podbródek do góry. Czułam jak krew spływa mi po szyi, wsiąkając powolnie w koszulkę.

– Nie chodzi tutaj o zaskakiwanie. Po prostu nie chcę, żebyś zrobił jej krzywdę – warknęłam, nie dając się presji, jaką starał się na mnie wywrzeć.

Namiastka odwagi, która się we mnie ujawniła, najwyraźniej zaskoczyła nie tylko moją osobę. Sam szef departamentu uniósł brew.

– Jeżeli tego pragniesz – zaczął powolnym, leniwym głosem, oddalając ode mnie swoje ostrze – na drugą stronę zabiorę również ciebie – zakończył niskim tonem, wyzbywając się z twarzy wszelakich oznak uczuć.

Od samego początku wiedziałam, że to się stanie. Miałam tego świadomość już wtedy, gdy rozkładałam ramiona w obronnym geście, aby zasłonić własnym ciałem matkę, nie sądziłam jednak, że nastąpi to tak nagle i niespodziewanie.

Z przerażeniem przyglądałam się ostrzu, które wbite było w moją klatkę piersiową. Opanowało mnie dziwnie obezwładniające uczucie. Nie trafił w serce, ale miałam wrażenie, że cudem się z nim rozminął.

Do moich uszu doszedł kobiecy okrzyk. Domyślałam się, że to Calanthe wykrzykuje imię swojej jedynej córki. Fakt ten sprawił, że na moich ustach pojawił się niemrawy uśmiech. Być może było to kwestią omamów poprzedzających omdlenie, byłam jednak dumna, że choć raz okazała się być człowiekiem pełnym uczuć, a nie zwykłą kostką lodu, tak jak ja. Cóż, w takich sytuacjach ludzie powiadali: co w rodzinie, to nie zginie.

Ciemny obraz przysłonił mój umysł. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczyłam, były szmaragdowe oczy. Nie należały jednak do ojca. Te akurat doskonale znałam.

Może nadszedł mój czas? Przecież nie było tu nigdzie Nathiela. Zniknął, a mimo tego słyszałam jego głos. Wypowiadał łagodnie dobrze mi znane imię, tuląc mnie do swojej piersi. Miałam wrażenie, że mimowolnie się uśmiecham. Jeżeli właśnie teraz miałam umrzeć, mogłam to przynajmniej zrobić ze świadomością, że w moim sennym świecie był ktoś, kogo przecież kochałam.