Rozdział 66 - "Wbrew sobie"

Myślałam, że nie uda mi się skończyć tego rozdziału na czas. Po pierwsze praca mi na to nie pozwalała, po drugie zmęczenie, po trzecie dużo w nim kreśliłam, bo mi nie odpowiadał. Nie do końca wiedziałam, co Deaniel mógłby powiedzieć i jak miałaby się potoczyć fabuła (mimo że znałam jej zakończenie).

Ogólnie to mam w pracy takiego gościa, który nazywa się Daniel. Ba. Ma brązowe oczy i brązowe włosy. Na dodatek niezbyt za nim przepadam. Przypadeg? NIE SONDZE! Pracuję z demoniczną wersją Deaniela ;____;

POPRAWIONE [01.04.2019]

***

Nie mogłam uwierzyć w to, co widzę. Szok był tak wielki, że nawet nie dostrzegłam, kiedy zabójcze korzenie gwałtownie zaczęły sunąć w moją stronę. Wzrok wciąż miałam utkwiony w przepełnionych nienawiścią, tak dobrze mi niegdyś znanych, orzechowych tęczówkach. We wspomnieniach widziałam jego ciepły uśmiech, słyszałam radośnie niosący się w dal śmiech oraz głos, który wypowiadał moje imię w sposób, jaki nikt tego nie robił. Deaniel, który był tchórzliwy, przerażony perspektywą zniknięcia z powierzchni ziemi, a mimo tego dobry, oddany i przepełniony nadzieją na lepsze jutro. Nie tkwiło w nim zło. Był po ludzku zwyczajny, jak każdy nastolatek. Ten, kto przede mną stał, nie mógł nim być. Deaniel Matthers już dawno umarł.

– Spodziewałem się cieplejszego powitania – usłyszałam bardzo niepodobny do niego głos przepełniony mrokiem. Jego tonacja była obniżona, przez co brzmiał zdecydowanie bardziej przerażająco.

Chłopak uśmiechnął się diabelsko, kierując w moją stronę powolne kroki. Stary Matthers miał w sobie nietypowy urok, który widoczny był nawet w jego chodzie. Wyglądał przy nim jak nieśmiała dziewczynka wchodząca niepewnie w dorosłość. Jego klon był pewny siebie pod każdym względem, co uwidaczniało się nie tylko w chodzie.

– Milczysz? Cóż, nie tego się spodziewałem.

Półdemon próbował udawać zasmuconego, co mu niestety nie wyszło. W końcu smutek to ludzkie uczucie, którego przepełnione po brzegi złem demony nie mogły odczuwać.

W panice zdołałam postawić tylko jeden krok w tył, potem potknęłam się o korzeń wystający z ziemi i upadłam w okowy zniszczonej trawy. Mój upadek okazał się być przesądzający. Korzenie dostrzegły ofiarę, więc oplotły się wokół nadgarstków, talii, nóg, a nawet szyi, ograniczając tym samym pole mojego ruchu. Stojąca obok Andi zaczęła rozpaczliwie głośno krzyczeć. Chciałam jej powiedzieć, żeby uciekała, ale korzenie coraz mocniej zaciskały się wokół mojego gardła, nie pozwalając mi na wypowiedzenie nawet jednego słowa.  

Deaniel spojrzał z pogardą w stronę małej demonicy.

– Andi Tourlaville – odezwał się z kpiną w głosie. – Za zniewagę wobec własnej rasy powinnaś natychmiastowo zginąć – warknął, po czym pstrykając palcami prawej dłoni sprawił, że czerwonowłosa dziewczynka została uwięziona. Nie zdążyła nawet wydać z siebie żadnego dźwięku, gdy korzenie oplotły jej usta. Miałam ochotę krzyczeć, widząc przerażenie w oczach małej, zapłakanej dziewczynki, nie wydałam z siebie jednak żadnego dźwięku. Zamiast tego zaczęłam się krztusić. Korzenie w szybkim tempie uczyniły z małej demonicy zastygły w bezruchu kokon. Bałam się, że będąc w takim więzieniu, długo nie pożyje.

Spojrzałam z niedowierzaniem na Deaniela, który właśnie uklęknął przede mną i wbił swoje bezczelne spojrzenie prosto w moją twarz. Diaboliczny uśmiech zniknął z jego twarzy, ustępując miejsca wyimaginowanemu smutkowi. Cóż, demoniczna wersja mojego przyjaciela była całkiem niezłym aktorem, z powodzeniem udawała ludzkie emocje.

– Kochałem cię – przyznał swoim dawnym głosem, przez co zaczęłam się czuć niepewnie. A co, jeśli w tym ciele wciąż krył się prawdziwy Deaniel? – Co mi z tego przyszło, Lauro? Cały czas mnie odrzucałaś i na dodatek obdarzałaś chłodem. To dziwne, ale zupełnie inaczej traktujesz teraz Nathiela, który jest moim wrogiem. To twoja wina, że cierpiałem z powodu głupiego, ludzkiego uczucia, jakim była miłość – mówiąc to, zniżył znacząco głos. Zacisnął mocniej pięść, zmuszając korzenie do tego, aby jeszcze mocniej mnie ścisnęły. – Jak mogłem uratować kogoś takiego, poświęcając własne życie? – dodał szeptem, pochylając się tuż nad moją twarzą. W tym momencie znów wydawał się być sobą. Chciałam wierzyć  w to, że jeszcze nie wszystko było stracone i mogłam go odzyskać. Nie jako moją miłość, a przyjaciela, którego mi brakowało.

– Nie poradzę nic na to, że wciąż coś do ciebie czuję. – Pogładził mnie powolnie po policzku, jakby chciał w ten sposób ukazać szczerą tęsknotę. Ja jednak w nią nie wierzyłam. Chciał mnie omamić czułością, która już nie istniała. – Czekałem z upragnieniem, aż ktoś uwolni mnie z sideł otchłani, gdzie istnieje tylko to, czego człowiek nie pojmie rozumem. Ale moje czekanie się opłaciło. – Psychopatyczny uśmiech rozszerzył twarz chłopaka. Przysiadł na trawie w pozycji tureckiej i odchylił się w tył, opierając leniwie podbródek na dłoni. Nawet przez chwilę nie spuścił ze mnie wzroku, na dodatek ani razu nie mrugnął, jakby bał się, że mogę się rozpłynąć w powietrzu.

– Nasz świat mógł wyglądać tak pięknie, gdybyś chociaż dała mi szansę. – Westchnął ciężko.

W Northem Park wszystkie pnącza zaczęły naraz wydawać na świat kwitnące pąki. Różnobarwne płatki owiały okolice swoją piękną, zwodniczą magią, którą dopełniała noc. W powietrzu niósł się zapach wiosny. Zdołał on na chwilę otumanić mój umysł.

– Niestety – kontynuował Deaniel – wybrałaś inną ścieżkę, a mój świat stał się do bólu zgniły.

Kwiaty zaczęły nagle tracić swoje kolory. Nie niosły już ze sobą wielobarwnej i pachnącej wiosny. Zgniłe płatki zaczęły opadać na ziemię. Wkoło niósł się nieprzyjemny zapach rozkładających się roślin wymieszanych z kwaśną ziemią. Miałam wrażenie, że magia Deaniela uzależniona była od jego nastroju. Kiedy zdawał się być zdenerwowany, korzenie dusiły mnie mocniej. Gdy na chwilę się uspokajał, wszystko wracało do normy.

– Och, przepraszam – zaczął ironicznie chłopak. – Gdzie moje maniery? Nie dałem ci nawet dojść do słowa, a tak stęskniłem się za twoim głosem.

W każdej literze zawierającej się w jego słowach tkwiła przesadna ilość sarkazmu. Ironia od zawsze była moją bronią, Deaniel naprawdę rzadko się jej chwytał. Wciąż jednak zapominałam, że to nie ta sama osoba, którą poznałam prawie rok temu.

Uścisk korzeni na mojej szyi zdecydowanie zelżał. Ręce, nogi i talię wciąż miałam jednak silnie obwiązane. Złapałam kilka głębokich wdechów z trudem powstrzymując się od niechcianego kaszlu. Czułam, że jeszcze chwila i pożegnałabym się z życiem. Deaniel najwyraźniej wiedział, kiedy przerwać tortury. W końcu nie mógł mnie jeszcze zabić.

– Czyżbyś nie była w stanie mówić? – spytał rozbawionym.

– Zgiń – warknęłam ochrypłym głosem, spoglądając prosto w jego oczy z niekrytą nienawiścią.

Półdemon uniósł brew, przyglądając mi się uważnie.

– Nareszcie zaczęłaś walczyć o swoje i przestałaś udawać ofiarę? – zaśmiał się, podnosząc się z ziemi. Spojrzał na mnie z góry, jakby chciał podkreślić swoją wyższość. Jego spojrzenie było pełne pogardy.

– Coś w ten deseń – mruknęłam od niechcenia, nie spuszczając z niego czujnych oczu.

– Cudownie. – Chłopak uśmiechnął się w taki sposób, w jaki nie uśmiechał się żaden człowiek chodzący po tej ziemi. Chwilę potem uniósł dłoń i pstryknął palcami, dzięki czemu moje ciało stało się wolne od korzeni. Ten fałszywy przejaw dobroci zdziwił mnie w niemały stopniu, podejrzewałam jednak, że był częścią planu, który uknuł w swojej głowie.

Nie spuszczając z niego oczu, powoli zaczęłam podnosić się z ziemi. Czułam się bezsilna. Zupełnie jakby mordercze korzenie powoli zaczęły wysysać ze mnie energię życiową. Czerwone, krwawe ślady na nadgarstkach dawały o sobie znać silnym, pulsującym bólem.

– Wiesz, co oznaczają rany na twoich dłoniach? – spytał Deaniel, unosząc brew. – To, że nie przeżyjesz dzisiejszej nocy – dodał, zanosząc się dzikim śmiechem. – Widzisz, jedną z zalet przebywania w otchłani jest to, że twoja moc staje się potężniejsza. Tak samo działa długotrwałe przebywanie w Reverentii.

To wiele wyjaśniało. Nathiel sam wspomniał, że nie mógł z siebie wykrzesać upragnionej mocy, ponieważ zwyczajnie jej w sobie nie czuł. W świecie demonów spędził zaledwie trzy dni, jak więc mógł ją kiedykolwiek poczuć? 

– Pobawić się z tobą czy patrzeć jak umierasz w męczarniach z powodu trucizny, która już krąży w twoich żyłach? – spytał chłopak, spoglądając w niebo z udawanym zamyśleniem. Doskonale wiedziałam, że chce mnie nastraszyć. To nie był Deaniel, którego znałam. Przestałam go już spostrzegać jako dawnego przyjaciela, który oddał za mnie życie. Jego dobra strona zniknęła w otchłani i nigdy więcej nie powróci. Złą postać, która przede mną stała, powinnam potraktować jak zagrożenie, którego nie mogę łączyć z sentymentem. Nie była to prosta rzecz, szczególnie, gdy urywki wspomnień pokazywały mi jego radosną i uśmiechniętą twarz, musiałam to jednak zwalczyć. Demon, który raz trafił do otchłani, już nigdy nie będzie taki sam, nieważne jak bardzo był dobry, zanim się tam znalazł.

Drżącą dłonią sięgnęłam do kieszeni po exitialis. Ten czyn najwyraźniej zdziwił Matthersa, który na moment uniósł do góry brew.

– Myślisz, że ty i twój nóż wygracie z mocą ziemi?

– Nie – mruknęłam w odpowiedzi, ściskając w dłoni exitialis – ale lepsza próba walki, niż bezczynne stanie w miejscu.

Deaniel uśmiechnął się pod nosem.

– Zmieniłaś się.

W jednym momencie korzenie zaczęły znikać z powierzchni ziemi. Northem Park powróciło do stanu sprzed tej masakry, zupełnie jakby wcześniejsze użycie magii było tylko i wyłącznie iluzją. Andi także została uwolniona. Jej blade ciało leżało teraz omdlałe na trawie. Na szczęście wciąż oddychała.

Cudem powstrzymałam się od westchnienia wyrażającego ulgę. Deaniel mógł to w końcu zauważyć i wykorzystać przeciwko mnie, a tego nie chciałam. Całą swoją uwagę powinien skupić teraz na mnie, nie na Andi, która tego dnia przeszła więcej, niż powinna.

– Proszę – zaczął chłopak, rozkładając ręce w bok. – Droga wolna. Chcę zobaczyć, jak bardzo bezwzględna jesteś. Zaatakuj mnie. Spróbuj zabić. W końcu nie jestem tą samą osobą, co kiedyś, prawda? – zaśmiał się głośno.

Wyciągnęłam nóż w jego stronę, szykując się do ataku, coś wciąż trzymało mnie jednak w miejscu.

Nie potrafiłam go zabić. Wciąż dręczyło mnie dziwne uczucie, że tkwiła w nim jakaś cząstka dawnego Deaniela, którą da się jeszcze odzyskać. Dotykało mnie wręcz śmieszne wrażenie, że jego zachowanie to czysty żart, a przecież mój przyjaciel lubił sobie żartować. Z trudem zaciskałam zęby, starając się nie poddać w swoim mocnym postanowieniu. Powoli jednak słabłam.

– Co jest? – zakpił Matthers, krzywiąc się w pogardliwy sposób. – Czyżbyś nie była w stanie mnie zabić? Sądzisz, że wciąż jestem twoim ukochanym przyjacielem, który nie zrobi ci krzywdy?

Potrząsnęłam głową, nie mogąc nic z siebie wydusić. Cała odwaga, jaką w sobie miałam, umknęła między drzewa.

– Boisz się – syknął chłopak, kierując swoje kroki w moją stronę. – Strach cię paraliżuje. Czuć go w powietrzu.

– Nie zbliżaj się – warknęłam, próbując grać twardą. Z trudem powstrzymywałam się od wycofania swoich kroków w tył. Odległość między mną a Deanielem powoli stawała się przerażająco mała.

– Bo co? Krzywdę mi zrobisz? – zaśmiał się głośno.  

Już tylko metr dzielił go ode mnie. Moje serce biło coraz mocniej, a umysł spowijała coraz gęstsza mgła. Nagle mój oddech stał się dziwnie płytki. Nie wiedziałam, czy była to kwestia działającej już trucizny, czy wielkich pokładów adrenaliny, która nade mną panowała. Powoli zaczynałam tracić nad sobą władzę. Czułam, że dłużej nie zniosę tej presji.

Deaniel postawił w moją stronę kolejny krok, a ja w panice zamachnęłam się na niego nożem. Moje oczy mimowolnie powędrowały w drugą stronę, jakbym bała się efektu tego słabego ciosu. Wiedziałam, że taki sposób walki nie jest najkorzystniejszy i pokazuje tylko strach. Wiedziałam też, że nie zrobi krzywdy mojemu przeciwnikowi.

– Słodka, bezradna Laura – zaczął pogardliwie Deaniel. Dopiero teraz skierowałam w jego stronę spojrzenie. Zdziwił mnie widok dłoni zaciskającej się na ostrzu noża. Gdyby się nie obronił, prawdopodobnie dostałby prosto w serce. Ręka, która okalana była przez ciemny dym zastępujący mu krew, przypomniała dzień, w którym próbował mi udowodnić, że demony istnieją. Nie chciałam mu wtedy uwierzyć i stwierdziłam, że to prawdopodobnie jakaś magiczna sztuczka.

– Spójrz mi w oczy – syknął zdenerwowany chłopak. Mimowolnie uczyniłam to, co mi rozkazał. Jego twarz była zbyt blisko mojej, a to jeszcze bardziej mnie zdezorientowało. Wciąż widziałam w nim cząstkę starego Deaniela, której rozpaczliwie starałam się bronić.  

Zacisnęłam usta, aby nie dać się ogarniającemu mnie uczuciu rozpaczy.

– A mówiłaś, że nie potrafisz ufać – szepnął Matthers, mrużąc oczy z rozkoszą, która świadczyła o napawaniu się moim strachem.

Krzyknęłam z bólu i skuliłam się na ziemi, wypuszczając exitialis z dłoni. Dopiero po chwili zdołałam się zorientować, że mój wróg użył własnego noża. Wbił go brutalnie w mój bok. Spod dłoni, która uciskała ranę, zaczęła wyciekać krew. Ból był niesamowicie silny. Nie mogłam powstrzymać łez, a tym bardziej jęku bólu, który mimowolnie wyrwał się z moich ust.

– Myliłem się – prychnął chłopak, kucając przy mnie. – Wciąż jesteś tą samą słabą i tchórzliwą Laurą, co kiedyś. Jedyna różnica w twoim zachowaniu, to próba rozpaczliwej walki, i to, że – tu przerwał, uśmiechając się ironicznie – za bardzo zaczęłaś ufać ludziom. Twoja twarda zasada stała się twoją własną słabością, droga przyjaciółko.

Deaniel miał rację. Przez to, co przeżyłam w dzieciństwie, nie chciałam nikomu ufać. Wszyscy ludzie byli dla mnie wrogami, którzy chcieli mnie zranić. Miałam jedną przyjaciółkę, ale i jej nie mówiłam o wszystkim w obawie przed nagłą zdradą. Nie bałam się być sama. Tak było wygodniej. Wszystko zmieniło się w chwili, gdy wkroczyłam w świat demonów. To Deaniel otworzył przede mną nieznaną dotąd bramę uczuć, a Nathiel nauczył mnie, jak obdarzać nimi ludzi.

– Masz rację – mruknęłam, przenosząc wzrok na swojego dawnego przyjaciela.

Deaniel uniósł brew, przyglądając mi się z zainteresowaniem.

– Zaufanie stało się moją słabością, ale nie można zapominać, że to cecha każdego człowieka.

Chłopak milczał, wciąż przyglądając mi się w skupieniu. Uśmiech zniknął z jego twarzy.

– Ty już nie jesteś człowiekiem – dodałam, sięgając po nóż leżący nieopodal mnie. – Płakałam za tobą, wiesz? Przeklinałam siebie w duchu za to, że pozwoliłam ci odejść. Nie chciałam, żebyś właśnie tak zakończył swoje życie: ratując mnie i odchodząc w zapomnienie. Twoje poświęcenie szło za mną każdego dnia, nie dając mi spokoju. Nie zdążyłam ci nigdy powiedzieć, jak wiele dla mnie znaczyłeś, bo byłam zbyt chłodną i zamkniętą w sobie osobą. Wciąż nią jestem, ale teraz przynajmniej potrafię wyrazić to, co czuję. – Spojrzałam prosto w jego oczy, przybierając smutny wyraz twarzy. Dłoń chwyciła nareszcie exitialis. Starałam się to robić w taki sposób, aby Deaniel tego nie zauważył. – Przepraszam, że w ciebie zwątpiłam. Byłeś moim przyjacielem, który mimo własnego tchórzostwa starał się mnie chronić. Nie kochałam cię w taki sposób, jak ty mnie, niewątpliwie byłeś jednak jedną z najważniejszych osób w moim życiu. – W moich oczach pojawiły się łzy. – Chciałam ci podziękować. Za to, że byłeś i podarowałeś mi swoje cenne życie. Dzięki tobie wiem, że warto było po raz pierwszy komuś zaufać.

Półdemon patrzył na mnie oczami pełnymi obojętności. Mimo że milczał, a moje słowa najwyraźniej go nie wzruszyły, wiedziałam, że uważnie mnie słucha i nie zwraca uwagi na otoczenie. To była moja szansa.

– Dziękuję – szepnęłam, siląc się na łagodny uśmiech. W następnym momencie zamachnęłam się nożem i wbiłam go prosto w serce demona. Z moich ust momentalnie wyrwał się nieopanowany szloch. Nie chciałam tego robić, ale wiedziałam, że nic innego mu już nie pomoże. Deaniel Matthers zniknął z mojego życia już wtedy, gdy trafił do otchłani.

Demon spojrzał na mnie zszokowany, nie dowierzając temu, co zrobiłam. Chwile potem przeniósł swoje oczy na pierś, z której ulatniał się ciemny dym.

– I przepraszam – dodałam cicho. Łzy spływały po moich policzkach potokiem, a uśmiech drżał z rozpaczy. Zrobiłam coś, co było koniecznie, nie to, co chciałam zrobić. Właśnie takie czyny bolały w najbardziej.

Zdziwienie szybko zniknęło z twarzy mojego przyjaciela. Jego usta rozszerzyły się w delikatnym, łagodnym uśmiechu, którym zawsze witał mnie z rana. Jego oczy zostały pozbawione jakiejkolwiek nienawiści. Byłam pewna, że w ostatnich chwilach życia stary Deaniel powrócił do świata ludzi. Ten fakt zabolał mnie ze zdwojoną siłą i wywołał jeszcze większą falę rozpaczy.

Mój przyjaciel, dzięki któremu wciąż żyłam, zaledwie wystawił w moją stronę dłoń, nie zdążył mnie jednak dotknąć ani wymówić żadnego słowa. Jego postać rozpłynęła się w powietrzu, pozostawiając po sobie szary dym. Deaniel zniknął, ponownie zostawiając po sobie przerażającą pustkę.

Pochyliłam głowę w taki sposób, że dotykałam nią trawy. Jedną dłonią trzymałam krwawiący bok, a drugą uderzałam bezradnie o podłoże. Nie potrafiłam powstrzymać szlochu, który rozdarł moje płuca.

Wszyscy ważni ludzie odchodzili z mojego życia. Najpierw Deaniel, potem moja matka, następnie Hugh, a na końcu sam Nathiel. Nie mogłam już więcej znieść.

Silny wiatr poruszany emocjami opanował okolicę. Miałam wrażenie, że namiastka mojej chaotycznej mocy właśnie próbuje przejąć kontrolę nad otoczeniem. Nie wiedziałam wówczas, jak bardzo się myliłam.

Potężny powiew wiatru poniósł za sobą potężny grzmot. Uniosłam załzawione oczy, dziwiąc się nagłą zmianą atmosferyczną. Przecież nic nie zapowiadało burzy. Jeszcze przed chwilą niebo było czyste, bezchmurne, a powietrze lekkie, rześkie i chłodne. Co takiego się działo? Czy to efekt otwarcia otchłani?

Przetarłam rękawem oczy i usiadłam na trawie. Złe efekty pogodowe coraz bardziej zaczęły przypominać burzliwą walkę przyrody z nieznanymi mocami. Silny wiatr i grzmienie nabierały siły, zupełnie jakby zło było tuż, tuż. Liście zerwane siłą z drzew zaczęły krążyć wokół mnie, próbując mnie zranić. Mimowolnie zmrużyłam oczy.

Zmusiłam się do powolnego, choć ciężkiego i chwiejnego podniesienia się z ziemi. Jeszcze nie wiedziałam, co się działo, ale miałam wrażenie, że powinnam stąd jak najszybciej zniknąć. Postawiłam w stronę omdlałej Andi zaledwie kilka kroków, potem usłyszałam powolne klaśnięcia przedzierające się szturmem przez wiatr. Bałam się odwrócić w tył, wiedziałam bowiem, że czeka mnie tam coś, co może pozbawić mnie życia.

– Brawo – usłyszałam niski, męski głos. – Nie sądziłem, że okażesz się osobą, która jest w stanie mnie zainteresować. Osobą godną choćby domieszki mojego podziwu.

Nie musiałam się odwracać, aby dowiedzieć się, kto wraz ze swoją mocą zawitał w progi Northem Park. W końcu sama posiadałam namiastkę tej przerażającej siły.

– Witaj ponownie, Lauro.