Rozdział 65 - "Cień przeszłości"

Miało nie być rozdziału (nawet w niedzielę), ale pewnej nocy po prostu zaczęłam pisać *taka tam nagła wena o 2 w nocy* i BANG! Mamy rozdział! 

Wszystkiego najlepszego, Nathiel <3! Niestety, nie zadedykuję ci tego rozdziału, bo źle się w nim dzieje ohohoho. 

POPRAWIONE [18.03.2019]

***

– Co teraz zrobimy? – spytała Amanda.

Nie miałam odwagi spojrzeć na moich towarzyszy. To, co się działo za oknem, było częściowo moją winą. Przecież mogłam chociaż spróbować powstrzymać Gabrielle. Zanim jednak dotarło do mnie, jakie konsekwencje niosło ze sobą odzyskanie księgi przez demona i użycie jej w ludzkim świecie, było już za późno.

– Nie ma Hugh. Kto nas poprowadzi?

Andrew spojrzał z ukosa na Amandę, na chwilę odrywając twarz od okna.

– Sami musimy to zrobić. – W jego głosie pobrzmiewała bezradność. – Powiadomimy resztę członków organizacji, przeniesiemy się do tymczasowej kryjówki, ustalimy strategię, a potem będziemy działać. Nie możemy pozwolić na to, żeby demony pałętały się po naszym mieście. – Andrew podszedł do mosiężnej szuflady, z której wyjął kilka noży exitialis. – Laura, idź po Andi. My zabierzemy potrzebne rzeczy. Spotkamy się na dole.

Kiwnęłam potwierdzająco głową i wybiegłam z pokoju.

Wciąż nie mogłam uwierzyć, że Hugh odszedł. Miałam nadzieję, że to tylko wyjątkowo realistyczny sen, który przeminie jak burza, kiedy tylko zamknę oczy. Chciałabym obudzić się we własnym łóżku w momencie, kiedy poranne promienie słońca oświetlą leniwie moją twarz. Zeszłabym wtedy na dół, zjadła śniadanie w towarzystwie Hugh, Nathiela i małej Andi, która będzie rzucać się zastawą stołową razem ze swoim tymczasowym bratem, a ja jak zwykle uśmiechnę się pobłażliwie, kryjąc w sobie prawdziwe uczucie rozbawienia. To marzenie pękło jak lustro, ujawniając zgorzkniałą i bezlitosną rzeczywistość. Nieważne jak bardzo tego chciałam, nie mogłam uczynić tej sytuacji snem.

Moje myśli były w rozsypce. Działałam jak robot, któremu wydaje się proste polecenia do wykonania. Za swoje obecne zadanie przyjęłam obudzenie Andi i sprowadzenie jej na dół. Niestety nie było teraz czasu na użalanie się i wspominanie starych dobrych czasów. Już nikt nie uratuje Hugh. Zginął z rąk najokrutniejszej demonicy, jaką kiedykolwiek spotkałam. Mojej osobistej zmory.

Gdy nogi niosły mnie schodami do góry, moim sercem targały przedziwne uczucia. Od skrajnej złości po zwykłą obojętność. Wiedziałam, że wszystko byłoby łatwiejsze, gdyby był tu Nathiel. Nie potrafiłam bez niego funkcjonować. Nie, gdy wszystko zaczynało się walić.

Do pokoju Andi wparowałam z głośnym trzaskiem. Nie planowałam takiej gwałtowności, ale może to nawet lepiej, że moja wizyta okazała się głośna. Przynajmniej potwory, które czyhały na życie małej demonicy, zwróciły na mnie swoje szmaragdowe oczyska.

Przerażające cienie z rozszerzonymi w diabelskim uśmiechu zębiskami oblegały cały pokój. Niektóre z nich wyciągały swoje mordercze szpony w stronę Andi pogrążonej w niespokojnym śnie. Nie czekałam ani chwili dłużej. Nie chciałam, aby kolejna osoba zniknęła z mojego życia. Exitialis, które ściskałam w dłoni przecięło w biegu przerażające demony. Te zaczęły uciekać w najciemniejsze kąty pokoju. Światłość wywołana nożem łowców przeraziła je, ale też i rozgniewała, w końcu jak taka marna człowiecza istota mogła im przeszkodzić w zabawie?

– Andi! – wykrzyknęłam, rzucając się w stronę dziewczynki. Dopiero gdy nią potrząsnęłam, otworzyła zaspane oczy i rozejrzała się wkoło. Na jej twarzy widziałam ślady po zaschniętych łzach. Najwyraźniej spędziła kolejną nockę na rozpaczaniu za Nathielem. Musiała być niezwykle zmęczona, to dlatego nie poczuła obecności złych demonów w pokoju.

Nie czekałam na to, aż się rozbudzi. Po prostu chwyciłam ją za dłoń i siłą wyciągnęłam z łóżka. Demony nie będą przecież wiecznie stać w rogu, przyglądając się, jak przed nimi uciekamy.

– Co się dzieje? – spytała zaspana Andi, patrząc do tyłu na cieniste potwory. Dopiero ich widok zdołał ją ożywić.

– Później ci to wyjaśnię. Teraz powinnyśmy uciekać.

Dziewczynka mocniej ścisnęła moją dłoń.

– Laura, czy to po mnie przyszli? – spytała z dziecięcym przestrachem.

– Nie – odparłam – przyszli po nas wszystkich.

Andi więcej się nie odezwała, dlatego zbiegłyśmy po schodach w milczeniu. Na dole czekali już na nas Amanda i Andrew uzbrojeni w podróżne plecaki i noże. Przerażona demonica wtuliła się w moje nogi, wbijając w nie swoje małe demoniczne pazurki. Miałam ochotę syknąć z bólu, ale w tej sytuacji nie byłoby to na miejscu. Andi bała się bardziej niż nasza trójka razem wzięta.

– Słuchajcie mnie teraz uważnie – zaczęła z powagą Amanda. – Naszym zadaniem jest przedarcie się przez skupisko demonów, które otaczają organizację i przeniesienie się do jednej z kryjówek Nox. Ja i Andrew oczyścimy wam drogę – mówiła powolnie i wyraźnie, abym zrozumiała każde jej słowo. Nie spuszczała ze mnie oczu. – Spotkamy się w Northem Park. Tam powinniście być bezpieczne. Jeżeli tak nie będzie, kierujcie się ku Louden Street. Tam powinien już czekać na was ktoś z Nox.

Pokiwałam głową. Amanda i Andrew mieli zdecydowanie większy staż w organizacji i to im po śmierci Hugh przypadała rola tymczasowych dowódców. Martwiłam się o nich, ale wiedziałam, że wszelkie protesty na nic się nie dadzą, a tylko opóźnią czas naszej akcji.

– Uważajcie na siebie – szepnęłam, przytulając moich towarzyszy, którzy uśmiechnęli się do mnie krzepiąco. Naprawdę bardzo rzadko pokazywałam ludziom uczucia. Ta sytuacja była jednak szczególna. Chciałam się z nimi pożegnać w taki sposób, jakbyśmy mieli się nigdy więcej nie zobaczyć. Nie wiedzieliśmy, co nas czeka. Być może to nie oni polegną w misji, tylko ja. Byłam w końcu jednym z najsłabszych ogniw tej organizacji.

– Powodzenia – powiedział Andrew, klepiąc mnie po plecach. – A teraz przygotujcie się do biegu. – Kiedy się od siebie odsunęliśmy, chwycił za klamkę.

Serce tłukło się o moją pierś podpowiadając, że padnę na zawał, zanim ten wyczekujący moment dobiegnie końca. Mój umysł pracował na najwyższych obrotach, dlatego kiedy drzwi gwałtownie się rozwarły, a do środka zaczęły napływać cienie, byłam gotowa do biegu.

– Ruszajcie! – wykrzyknęła Amanda, próbując oczyścić nam drogę nożem. Ja sama, trzymając mocno w uścisku małą Andi, starałam się ciąć na oślep exitialis. Najwyraźniej dało to jakiś skutek, gdyż obydwie znalazłyśmy się w niedługim czasie na zewnątrz.

Widok, który przed sobą miałam, pomimo twardego postanowienia ucieczki, wrył mnie w ziemię. Nie spodziewałam się, że demony tak szybko przejdą do dewastacji otoczenia.

Pobliski park był pozbawiony drzew – powyrywane i połamane leżały na ziemi niczym polegli na wojnie żołnierze, okoliczne domy miały potłuczone szyby, zaparkowane nieopodal auta wyły alarmująco, zupełnie jakby ktoś dokonał zbiorowego włamania, śmietniki walały się po ulicy, rozrzucając wkoło odpady, a w oddali słychać było okrzyki ludzi, którzy uciekali w popłochu, gdzie tylko mogli. To, co się tutaj działo, przypominało mi jedną z apokaliptycznych scen. Bałam się, że przybycie demonów z otchłani mogło oznaczać podobny koniec.

Z otępienia wybudził mnie głośny płacz Andi, która zakryła dłonią twarz.

– Chcę do Nathiela! – zawyła. – Dlaczego nie ma tu mojego Nathiela?!

Słysząc to, poczułam równoczesną złość, jak i smutek. Andi pierwszy raz przyznała się otwarcie, że żywi do tego niezrównoważonego demona ciepłe, ludzkie uczucia. Wiedziałam, że gdy Auvrey postanowi pojawić się wreszcie w organizacji, gorzko pożałuje swojego zniknięcia.

– Musimy uciekać Andi – powiedziałam stanowczo, ciągnąc za sobą dziewczynkę, która próbowała zapierać się nogami o podłoże. W końcu jednak poddała się mojej woli, bo wiedziała, że jej dziecięce protesty są bezcelowe.

Wymachując exitialis na prawo i lewo, starałam się przedrzeć przez szaleńcze wiry demonów, które coraz gęściej nas otaczały. Ze zdziwieniem musiałam przyznać, że niezbyt się nami interesowały. Raczej skupiły się na Amandzie i Andrew, którzy wciąż stali przy siedzibie Nox i starali się przed nimi bronić. Wiedziałam, co było przyczyną ich nagłego zainteresowania. Ogień. Andrew wymachiwał w górze pochodnią, próbując je do siebie zwabić. Sorathiel kiedyś dokładnie mi to wytłumaczył. Cieniste demony od zarania dziejów były w konflikcie z drugą najgorszą rasą Reverentii – demonami ognia. Stąd też ich nienawiść do tego żywiołu. Był idealnym lepem na bezmózgie cienie. Trochę gorzej przedstawiała się sytuacja z ludzkimi demonami, o dziwo żadnego nie widziałam jednak na horyzoncie. Dobrze wróżyło to naszej ucieczce.

W przeciwieństwie do bezkształtnych cieni lub cienistych potworów o określonym kształcie, ludzkie demony posiadały rozum, którym kierowała nienawiść. Istoty wyrwane z otchłani były przepełnione czystym złem, dlatego nie zawahałyby się, gdyby miały nas zabić. Otchłań można było porównać do samego piekła. Nikt nie wiedział, co tam było, ale wszyscy wiedzieli, czym skutkował powrót z tamtych stron.

Wśród okrzyków i płaczu, nieludzkich chichotów i jęków, zdołałam się przedostać na drugą stronę ulicy, gdzie znajdowało się niewiele demonów. Przebiegłyśmy obok nich bez problemu. Nie wiem, czym było spowodowane ich otępienie, nie chciałam tego jednak rozważać w obecnej sytuacji. Powinnam dziękować wszelakim siłom niebieskim, że dane było mi uciec. Teraz zostało mi trzymać kciuki za moich towarzyszy.

– Nie płacz już, Andi. Northem Park znajduje się całkiem niedaleko.

– Wiem – jęknęła demonica. – Nathiel kupował mi tam lody czekoladowe.

Uśmiechnęłam się ze zrozumieniem. Ja również miałam wspomnienia związane z tym miejscem. To tu Auvrey zaprosił mnie na przechadzkę. Pamiętam, że zakończyła się ona szaleńczą jazdą czarnym BMW i ucieczką w pole, gdzie mało nie zostałam pocałowana przez szmaragdowookiego demona, a przy okazji przejechana przez kombajn. Byłam wręcz zszokowana tym, że w takich chwilach trzymały się mnie miłe wspomnienia.

– Jeszcze chwila i będziemy bezpieczne – powiedziałam, spoglądając w tył na przerażoną dziewczynkę.

Demonica kiwnęła głową bez przekonania. Widziałam w jej oczach nikły cień nadziei, a skoro ona w nas wierzyła, ja też musiałam uwierzyć. Z Nathielem czy bez poradzimy sobie same.

Minęłyśmy kolejną pustą alejkę. Wszystko wskazywało więc na to, że nie będziemy miały problemów z przedostaniem się do Northem Park. Wszystkie demony skupiły wokół organizacji, co musiało być jednym z zabójczych planów Gabrielle. Pytanie, co zaplanowała jako kolejne niespodzianki? Bałam się, że świat w niedługim czasie może dowiedzieć się, że demony to nie tylko bajki, ale również rzeczywistość. Ta wizja niezbyt mnie radowała. Wolałam gdy nasza organizacja działała z ukrycia, a ludzie żyli w cudownej nieświadomości, nawet się nie domyślając, że w każdej chwili jakaś demoniczna pokraka mogła wkraść się do ich cienia.

– Na miejscu – szepnęłam, stając zdyszana na środku parku pogrążonego w ciemnościach. Od razu puściłam dłoń Andi, która padła zmęczona w trawę. Jej mina mówiła tylko jedno: mam dosyć.

Dotarcie tutaj nie było trudnym zadaniem tylko dzięki Amandzie oraz Andrew. Miałam nadzieję, że ludzie z Nox szybko dotrą na miejsce i wesprą ich w walce. Mnie samą targała chęć wrócenia się do organizacji, nie chciałam jednak zostawiać Andi samej sobie. Moi zwierzchnicy nie byliby zbytnio zadowoleni. Rozkaz to rozkaz.

Zmęczona usiadłam na trawie i podobnie jak moja podopieczna spojrzałam w niebo. Tylko ono zdawało się nie przejmować dzisiejszymi wydarzeniami. Zupełnie jakby za nic miało ludzką walkę z demonami. Gwiazdy wpatrywały się chłodno w nasze twarze, pozostając niewzruszone. Czasami miałam wrażenie, że idealnie wpasowałabym się w ten nocny krajobraz. Równie chłodna i obojętna jak wszystkie ciała niebieskie.

– Laura – usłyszałam niepewny głos małej demonicy.

Spojrzałam w jej kierunku. Pierwsze, co napotkałam to przerażone oczy dziecka skierowane ku ziemi. Nie wiedziałam, o co chodzi. Przynajmniej dopóki nie poczułam pełzających po rękach odnóg czegoś, co wyglądało jak gąsienica. Szybko się zorientowałam, że to nie robaki, a coś o wiele bardziej groźnego – korzenie, które kierowane były magią.

Z prędkością światła wyrwałam dłoń ze słabego uścisku pnączy oplatających powoli moje nadgarstki. Andi zrobiła to samo, od razu zrywając się do góry. Ja także nie mogłam bezczynnie siedzieć.

Dookoła nas zaczęły dziać się naprawdę dziwnie rzeczy. Pobliskie drzewa oplecione zostały bluszczem, który zdawał się wysysać z nich całe życie. Letnie kwiaty z pobliskich rabat zaczęły usychać, a trawa czernieć, jakby została spalona przez niewidzialny ogień. Z ziemi wychodziły powykrzywiane korzenie, które obrastały wszystko, co stawało na ich drodze. Z trudem odskakiwałam od kolejnych morderczych macek chcących pochwycić moje stopy. Podobnie, choć z jeszcze większym przerażeniem, reagowała na to zjawisko Andi. Odskakiwała jak oparzona od każdego najmniejszego korzonka. Miałam wrażenie, że jeszcze chwila i Northem Park zamieni się w mroczną strefę dżungli.

To musiała być moc ziemi. Już raz byłam świadkiem jej użycia. Z tej magii emanował mrok. Czysta esencja zła wypełzła prosto z piekła, pokrywając powoli granice parku swoimi odnogami. W powietrzu czuć było przytłaczające gorąco i smród gnijących roślin. To nie była ta sama magia, z którą kiedyś miałam do czynienia.

  – Powinnyśmy uciekać, nim staniemy się częścią dżungli – powiedziałam stanowczo, chwytając Andi za dłoń. Dziewczynka kiwnęła posłusznie głową.

Już miałam się zwrócić w stronę drogi prowadzającej ku Louden Street, gdzie miałyśmy kierować się w razie problemów, gdy nagle usłyszałam niepokojący śmiech.

Moje serce stanęło na chwilę w miejscu.

Magia ziemi przestała działać, choć korzenie wciąż ruszały się w niepokojąco powolnym tańcu. Spomiędzy nich zaczęła wyłaniać się cienista sylwetka. Obcy mężczyzna stał do nas tyłem i opierał się luzacko o pobliską ławkę. Miałam wrażenie, że wpatrywał się w rozgwieżdżone niebo, jakby nad czymś rozmyślał.

– Ile to już czasu minęło? – usłyszałyśmy.

Spojrzałam zdezorientowana na Andi, która wyglądała na równie zaskoczoną co ja.

– Miesiąc, pół roku, rok, a może nawet cała wieczność?

Jego głos był przepełniony mrokiem. Byłam pewna, że nie miał dobrych intencji. Postanowiłam, że się wycofamy, póki na nas nie patrzy, ale on najwyraźniej domyślił się, jakie mamy zamiary, ponieważ tuż przed naszymi twarzami natychmiastowo wyrosła ściana pnączy.

– Zapomniany, ze złamanym sercem i duchem. Pozostał w pamięci tylko jednej osoby – wymieniał powolnie. – Żył przez ten czas w otchłani, czekając na moment, kiedy będzie mógł się uwolnić. Każdego dnia nienawiść rozpierała jego serce, dlatego nie mógł się doczekać, kiedy powróci na Ziemię i ją zniszczy.

Nieznajomy oderwał się od ławki i obrócił w naszą stronę.

– Nie pamiętasz mnie, Lauro?

Cień okrywający tajemniczą postać został rozwiany przez podmuch wiatru, a pnącza rozchyliły się na boki. Dopiero gdy spojrzałam w dobrze mi znane orzechowe tęczówki, zrozumiałam, z kim miałyśmy do czynienia. Ten fakt pozbawił mnie władzy w nogach i niemal powalił na kolana. Otworzyłam usta, pragnąc coś wymówić, byłam jednak w zbyt wielkim szoku.

– Tak – zaczął rozbawiony moją reakcją chłopak. – Oczy cię nie mylą – zaśmiał się, rozkładając ręce na bok. – To ja, twój stary, dobry przyjaciel, który oddał za ciebie życie i z własnej głupoty został strącony do otchłani.

Potrząsnęłam głową z niedowierzaniem, czując zbierające się w kącikach oczu łzy, bo oto przede mną stał nie kto inny jak Deaniel Matthers. Przepełniony po brzegi nienawiścią demon pozbawiony swojej dawnej dobroci.