Rozdział 63 - "Koniec jest bliski"

BANG! Przez dosyć długi czas nie będzie Nathiela, płakajmy wszyscy.

Dzisiejszy rozdział nie zawiera praktycznie żadnych dialogów. Jest raczej takim wspomnieniowo-przemyśleniowym tworem. "Koniec jest bliski" mówi sam za siebie. Za niedługo będzie balanga z demonami, dramaty, śmierć, walki i inne pierdoły. 

Dziękuję za wszystkie ostatnie komentarze <3 była was aż dziesiątka! Jesteście kochani!

POPRAWIONE [03.02.2019]

***

– Gdzie idziesz?

Widziałam tylko pół ukrytej za futryną twarzy, to mi jednak wystarczyło, aby wywnioskować, w jakim nastroju była dziś Andi. Od dwóch dni siedziała w pokoju ubrana w białą piżamę w różowe kropki i z rozpuszczonymi włosami, które sięgały łopatek. Schodziła na dół tylko wtedy, kiedy była głodna. Nie chciała się z nikim bawić. Chociaż się do tego nie przyznawała, brakowało jej Nathiela. Teraz bardziej niż kiedykolwiek przypominała udręczone ludzkie dziecko, nie żadnego demona z krwi i kości.

Posłałam jej pokrzepiający uśmiech.

– Poszukać Nathiela – odpowiedziałam, mijając się odrobinę z prawdą. Wiedziałam jednak, że te słowa poprawią nieco nastrój małej demonicy. Od razu uśmiechnęła się z nadzieją w oczach.

– Jak go znajdziesz, to powiedz, że go nienawidzę i nie chcę, żeby wracał! – wykrzyknęła odrobinę zbyt radośnie. Chwilę potem zniknęła gdzieś w pokoju.

Potrząsnęłam głową z niedowierzaniem. Doskonale wiedziałam, że najbardziej na świecie za Nathielem tęskniła właśnie Andi. Za każdym jej słowem, mającym wyrazić nienawiść, kryła się wielka miłość do Auvreya, którego podświadomie uczyniła swoim zastępczym bratem. Byłam pewna, że gdyby stanął teraz w progu organizacji, rzuciłaby się na niego ze łzami w oczach, wykrzykując, jak bardzo go nienawidzi za to, że ją zostawił. W rzeczywistości oznaczałoby to jednak, że kocha go najmocniej na świecie.

Tęsknota. Uczucie znane chyba każdemu człowiekowi na świecie. Jedni potrafią z nią walczyć, inni pogrążają się w rozpaczy, nie mogąc wytrzymać braku ukochanej osoby. Jedni mają nadzieję, że tęsknota odejdzie, gdyż przyjdzie ten zbawienny moment powrotu ukochanej osoby, drudzy nie posiadają jej wcale, bo wiedzą, że nie dożyją tej chwili. Jak czułam się w obecnej sytuacji? Na pewno gorzej, niż zwykle. Poczciwi ludzie powiadają, że dopiero gdy coś stracimy, jesteśmy w stanie zobaczyć, jak wielką wartość to dla nas miało. Musiałam się z tym niestety zgodzić.

Czułam się, jakbym utraciła kogoś ważnego. I pomyśleć, że jeszcze niedawno narzekałam na głupotę Nathiela i życzyłam sobie świętego spokoju. Teraz żałowałam, że te prośby w ogóle zostały wysłuchane.

Od powrotu z Reverentii moje życie zmieniło się nie do poznania. Nie było w nim już szaleńczego, radosnego śmiechu, głupich żartów, roztrzepanych włosów, promiennego uśmiechu rozświetlającego najgorsze dni. Wszystko odeszło wraz z Nathielem. Byłam pewna, że dzieje się ze mną coś złego. Czy tęsknota naprawdę działała w taki sposób? Nawet śmierć Deaniela, który również był dla mnie kimś bliskim, nie spowodowała, że popadłam w taki stan. Ten, kto trafił do krainy zmarłych nie miał szans na powrót, ale on? On wciąż gdzieś był, chodził po tym mieście i natykał się na ludzi, których ja również widywałam, byłam tego pewna. Tylko dlaczego nie chciał wrócić? I dlaczego nie dawał żadnego znaku życia? Wszelkie próby dodzwonienia się do niego kończyły się tym samym: prośbą o zostawienie wiadomości głosowej.

Próbowałam go odszukać, w czym pomagał mi Sorathiel, a także reszta organizacji (w ukryciu przed samym Hugh). Nagłe zniknięcie szalonego, niereformowalnego Auvreya podłamało nas wszystkich. Wydawało się, że wraz z jego odejściem uleciał gdzieś cały optymizm i wiara w to, że walka z demonami wcale nie jest bezcelowa. Szybko odkryliśmy, że największym motywatorem Nox był właśnie Nathiel. Nieważne jak głupi, jak denerwujący i niepoprawny był ten demoniczny łowca, wszyscy go kochali za to, kim był. Zarażał każdego, nawet najbardziej ponurego osobnika, swoją niespożytkowaną energią i radością do życia. Był oryginalny i jedyny w swoim rodzaju, na dodatek miał wielkie serce. To dlatego tak bardzo nam na nim zależało.

Hugh był nieugięty. Jako jedyny nie pokazywał, że jest przygnębiony obecnym stanem rzeczy. Wciąż zachowywał się tak samo, traktując wszystko ze stoickim spokojem. Nie mogłam odgadnąć jego myśli. Wciąż zadawałam sobie pytanie: czy było mu szkoda, że wyrzucił Nathiela? Czy tęsknił za nim tak samo jak reszta? Jego zachowanie z nieznanych przyczyn straszliwie mnie irytowało. Gdy ktoś z organizacji napominał o Nathielu, on natychmiastowo zmieniał temat. Gdy ktoś przekonywał go do zorganizowania poszukiwań mających na celu powrotne przygarnięcie go do Nox, stanowczo odmawiał. Jego nieugiętość pewnego dnia wytrąciła mnie z równowagi. Zdarzenie miało miejsce podczas jednej z obrad, mających na celu dokładne ustalenie strategii przeciwko demonom koczującym w ruinach starego cmentarza. Miała to być jedna z większych misji, do której powołana została większość członków organizacji. Zostałam pominięta. Wiadomość przyjęłam ze względnym spokojem. Hugh po prostu stwierdził, że nie jestem gotowa na takie działania i jeszcze wiele brakuje mi do bycia prawdziwym łowcą. Poczułam się, jakby jakaś nieznana siła cofnęła mnie w rozwoju. Wcześniej mogłam bowiem wykonywać misje, szczególnie te, które odbywałam w towarzystwie Nathiela. Gdy ja milczałam, kilka osób zaczęło się wyraźnie burzyć decyzją szef. Sądzili, że się myli, że sobie poradzę, tymczasem ja wciąż siedziałam w fotelu, nie wykazując się niczym innym jak chłodem. Miarka się przebrała, gdy Hugh napomniał o złych wpływach Nathiela, który niczego dobrego mnie nie nauczył. Nigdy nie zapomnę zdziwionych twarzy członków organizacji, gdy wstałam i pełnym złości głosem oznajmiłam, że nie ma racji. Nie wiedziałam, co mną wtedy kierowało. Po prostu chciałam uratować godność Nathiela, który zdołał mnie nauczyć wielu przydatnych rzeczy. Walczyłam o niego jak lwica, a najzabawniejsze w tym wszystkim było to, że nigdy nikogo w taki sposób nie broniłam.

Zadałam Hugh pytanie, dlaczego Nathiel został wyrzucony z organizacji, a ja, mimo tego, że uczestniczyłam w podróży do Reverentii razem z nim, nie. Hugh motywował to tym, że nie byłam zagrażającym życiu ludzi demonem, który nikogo się nie słucha. Nathiel sprawiał same problemy, na dodatek zmusił mnie do udziału w jego własnej farsie. Zdenerwowałam się jak nigdy wcześniej. Przecież to dzięki niemu ta organizacja wciąż istniała. To on zabijał najwięcej demonów. To on nie pozwalał się nam poddawać. To on pokazywał, że nawet będąc ludźmi możemy walczyć z demonami, a nawet je pokonywać. Przecież sam zachowywał się jak mieszkaniec świata ludzi. Nigdy nie używał demonicznych mocy. Na dodatek nie zmusił mnie do udziału w tej głupiej misji. Dał mi wybór, a ja się zgodziłam, ponieważ chciałam ratować Calanthe.

Po ciężkiej rozmowie z Hugh, któremu nie byłam w stanie przemówić do rozsądku, pierwszy raz postąpiłam jak typowa nastolatka. Uciekłam prosto do swojego pokoju, zakopując się pod kołdrę i kryjąc głowę w poduszce, w którą się popłakałam. Wtedy po raz pierwszy poczułam się taka bezsilna. Nie mogłam przecież nic zrobić. Pamiętam, że po kilku minutach do pokoju zapukała Carissa. Długo mnie tuliła i szeptała uspokajające słowa do ucha. Mimo tego, że czułam się w tym momencie jak dziecko, nie przeszkadzało mi to. Zagrożona poczułam się dopiero wtedy, gdy padły niechciane słowa.

„Kochasz go, prawda?”

W mojej głowie znowu wybuchł ogień chaotycznych myśli. Nie mogłam z nich wyłonić jednej, konkretnej odpowiedzi. Nić prawdy, która się przede mną ciągnęła, zawsze zanikała, gdy chciałam ją uchwycić. Odpowiedziałam wtedy: „Nie jestem pewna tego, co czuję”, na co rozbawiona Carissa rzuciła: „Miłość właśnie tak wygląda”. Od tamtej pory zaczęłam wątpić we wszystko, czego do tej pory byłam pewna.

Podniosłam się z klęczek, zapięłam kurtkę i wyszłam z organizacji.  

Nathiela szukaliśmy już od czterech dni. Jak na razie poszukiwania były bezcelowe. Wczoraj zgodnie stwierdziliśmy, że nie możemy spędzać każdego dnia na spacerowaniu po mieście, aby wyłowić go z tłumu ludzi. Przecież go znaliśmy. Wiedzieliśmy, że w końcu wróci. I to w najmniej oczekiwanej chwili, zupełnie jak potępiony bohater, który zamierza uratować ludzkość. Moje podróże ograniczały się teraz wyłącznie do spotkań z Calanthe, choć nie mogłam uniknąć rozglądania się, czy przypadkiem jakaś czarna czupryna nie wystaje ponad głowami ludzi. Niby nie powinnam odbywać takich wycieczek sama (z reguły towarzyszył mi Nathiel), ale nie obchodziło mnie to. Jeżeli jakiś demon stwierdzi, że najwyższy czas na zaatakowanie mnie – proszę bardzo. Byłam w pełni przygotowana. Zresztą z chęcią udowodnię Hugh, że świetnie daję sobie radę.  

Moja matka dochodziła do siebie. Była już w stanie narzekać i palić papierosy w liczbie przekraczającej ludzkie pojęcie, ale poruszanie się po domu wciąż sprawiało jej problem. Na szczęście była twardą kobietą i tak łatwo się nie poddawała. W domu, mimo narzekań i zapewnień, że świetnie daje sobie radę, starałam się dbać o czystość oraz o to, by cokolwiek jadła i jak najdłużej wypoczywała. Czasem bywało to niezwykle trudne. W tym przypadku to ja czułam się jak matka, która za wszelką cenę próbuje zatrzymać swoje chore dziecko w łóżku. Czasami nie mogłam się nie zaśmiać, kiedy widziałam Calanthe próbującą przełożyć nogę przez okno. Z pokerową twarzą oznajmiała mi wtedy, że chciała się spontanicznie przewietrzyć, poza tym potrzebowała dozy adrenaliny. To byłyby zabawne chwile, gdyby nie fakt, że jeszcze nie tak całkiem dawno odbyłam morderczą podróż do Reverentii. Wszystkie stwory, dzika flora, goniące mnie demony, ojciec Nathiela i bal pełen szmaragdowookich potworów śniły mi się po nocach, przez co nieraz budziłam się z krzykiem. Właśnie w takich momentach brakowało mi Nathiela, w końcu przeżył to samo, co ja i na pewno o wiele lepiej sobie z tym radził. Jego beztroskość zawsze pomagała w takich sytuacjach.

W moich snach pojawiała się nie tylko Reverentia. Każdej nocy nawiedzała mnie zakapturzona postać, która pomogła mi uratować matkę. Za każdym razem mówiła: „Nikt nie każe ci ufać”. Wciąż zastanawiałam się, dlaczego sam szef Departamentu Kontroli Demonów, który chciał wcześniej zabić Calanthe, przyszedł do jej domu i pomógł ją uratować. Jaki mógł mieć w tym cel? Nikt mi nie wmówi, że czuł coś do mojej matki. Tylko psychopaci ranią osoby, które kochają, a potem je ratują. Dobra, być może nie myliłam się z tym psychotyzmem, ale w oczach Aidena nie dostrzegałam ani odrobiny miłości, że nie wspomnę o czułości. Tkwił w nich tylko chłód. Był nawet bardziej przerażający niż ojciec Nathiela, choć mu też nie mogłam odmówić „okrutnej charyzmy”. Calanthe oczywiście nie omieszkała zapytać, skąd wiedziałam, jak dokończyć antidotum. Jedyną odpowiedzią, która przyszła mi wtedy do głowy, było: „przeczucie”, co zbytnio ją nie przekonało. Nie ciągnęła jednak tematu. Być może sama domyślała się tego, kto ją ocalił? A może uznała ten temat za mało ważny.

Jak co dzień, pokonując trasę przepełnionym po brzegi autobusem, nareszcie dotarłam na miejsce. Lipowa aleja przywitała mnie szumiącymi drzewami. Czasami miałam wrażenie, że wiatr reaguje tylko wtedy, gdy tędy przechodzę. Może to cząstka mojej demonicznej mocy, odziedziczonej po Aidenie, wywoływała wśród nich poruszenie? Naprawdę ciekawiło mnie, jak w rzeczywistości wyglądała jego magia. Skoro niewielka jej część, którą posiadałam, potrafiła wywołać niezły bałagan, to jak musiał zachowywać się rozłoszczony pan chaosu, który miał dwa razy tyle demonicznej siły. Chyba nie chciałam jej poczuć na własnej skórze.

Dotarłam do domu. Drzwi jak zawsze były otwarte. Teraz już nie pukałam, wchodziłam do środka bez zawiadamiania matki, która zdążyła się do tego przyzwyczaić. Standardowo sięgnęłam dłonią w stronę włącznika światła. Zdawało się, że nikogo tu nie było. Koc został niedbale zarzucony na oparcie sofy, a na stole walały się kubki po litrach wypitej kawy i wypełniona po brzegi petami popielniczka. Wśród tego chaosu spoczywała kartka papieru. Gdy się przybliżyłam, dostrzegłam, że widnieje na niej moje imię. Aż się bałam pomyśleć, co takiego Calanthe znowu wymyśliła.

Sięgnęłam po zwinięty kawałek papieru, rozwijając go jak starożytny papirus.  

Przez jakiś czas mnie nie będzie. Nie dzieje się ze mną nic poważnego, czuję się już w pełni sił, muszę po prostu załatwić kilka ważnych spraw. Dziękuję za pomoc, choć oczywiście dalej twierdzę, że nie powinnaś podróżować do Reverentii z tym kretynem. Jestem twoją dłużniczką.

Twoja wyrodna matka, Calanthe.

Mimowolnie się uśmiechnęłam.

Cóż, wychodzi na to, że moje podróże na lipową aleje muszą zostać na jakiś czas zawieszone.

***

Blady odblask przygasłych świec oświetlał zmęczoną twarz mężczyzny, który od dłuższego czasu przechadzał się po sali. Jego krokom towarzyszył przyspieszony i nerwowy oddźwięk stukających o posadzkę ciężkich butów. Pokonywał od godziny tę samą trasę – od jednej ściany do drugiej. Zmarszczone czoło i ściągnięte brwi świadczyły o tym, że poważnie nad czymś rozmyślał. Nikt nie chciał mu przeszkadzać i wszyscy trzymali się z boku, oczekując na jakikolwiek werdykt, ale ten nie nadchodził. Z ust ciemnowłosego mężczyzny nie padło żadne słowo. Wciąż mruczał coś do siebie, zupełnie jakby prowadził konwersację z własną osobą. Nie zdawał się zwracać uwagi na otaczających go towarzyszy, których dotykało coraz większe niezrozumienie. Mężczyzna stał się taki, odkąd para tajemniczych, torturowanych przez niego więźniów uciekła. Na samą wiadomość o ich zniknięciu, zareagował potężnym gniewem. Dwójkę demonów, które pozwoliły na ich ucieczkę, odpowiednio ukarał, a potem sam pogrążył się w głębokich myślach. Nikt nie wiedział, co chodziło mu po głowie  nikt się nie domyślał, jaka będzie jego decyzja. Gdy jednak zatrzymał się i uśmiechnął w iście diabelski sposób, jego towarzysze już wiedzieli, jaką podjął decyzję.

– Ludzcy łowcy wystarczająco namieszali. Nie będziemy dłużej czekać. Czas na kontratak.

Po sali momentalnie rozległy się triumfalne okrzyki radości. Towarzyszył im szaleńczy śmiech protagonisty. Wszyscy popierali tę decyzję, nie wszyscy jednak okazywali radość z powodu jej podjęcia.

Gdzieś w ciemnym kącie pomieszczenia mężczyzna o białych włosach uśmiechnął się krzywo i powiedział do siebie:

– Koniec jest bliski.