Rozdział 10 - "Niechciany kłopot"

Nie wiem co sądzić o tym rozdziale. Taki sobie luźny. Planowałam dłuższy, ale w końcu uznałam, że zamiast rozpisywać się na 10 stron, opisując przy okazji demony, łowców i inne pierdoły, rozłożę to na dwa. I was nie zamęczę i siebie nie zamęczę i chłopaka nie zamęczę (od 3 godzin siedzi na podłodze i czyta książkę). Żyć, nie umierać.

Dziękuję Elfikowi za pomoc w szukaniu zdjęć bohaterów! Wciąż szukam. Na razie mam wstawioną na bloga tylko dupę albinosa i jej przyjaciółkę.
Wiadomość dla Abigail: Nie bij za brak akapitów. Zrobiłam je, opublikowałam, a tu akapitów nie ma. WTF?!

POPRAWIONE [23.07.2017]
Tak się patrzyłam do góry na wzmiankę o Abigail i... kurczę, pomyśleć, że do tej pory się kumplujemy i pomaga mi poprawiać te rozdziały! To takie fajne uczucie >D! Fajnym uczuciem jest też powrót do tych wypocin. I pomyśleć, że kiedyś mówiłam sobie: nie będę tego poprawiać.

***

Abonament chwilowo nieosiągalny.

Słysząc w telefonie dobrze mi już znany, denerwujący i monotonny głos już po raz setny tego dnia, miałam ochotę sięgnąć swoimi wirtualnymi rękami przez sieć telefoniczną i udusić po pierwsze osobę, która tej komórki nie odbierała, po drugie tą panią o sztywnym głosie, która nie miała nic więcej do powiedzenia niż tę irytującą i schematyczną formułkę.

Odkąd rozstałam się z Deanielem minęły już cztery dni. Od tamtej pory miał wyłączony telefon, nie przychodził na zajęcia i nie dawał żadnych znaków życia. Mimo ogromnej irytacji, gdzieś w głębi duszy cholernie się o niego martwiłam. Wciąż nachodziły mnie myśli w stylu: a może ktoś go ściga? Może ktoś chce go zabić? Może ten ktoś już go zabił? Może uwięził? A jeśli cierpi? Jeśli czeka na pomoc? A może najzwyczajniej w świecie boi się opowiedzieć mi o swojej mrocznej przeszłości i się ukrywa? W końcu sam przełożył tę rozmowę. Tchórzostwo bardzo pasowało do Deaniela.

Byłam zdziwiona swoim niepokojem. Sama Amy stwierdziła, że wyglądam ostatnio jak wyjątkowo mocno poplątany kłębek nerwów. Domyślała się, że chodzi o Dana. Oczywiście w tym czasie co najmniej z dwadzieścia razy usłyszałam, że się zakochałam. Na szczęście zdążyłam się już do tego przyzwyczaić. Nie czułam potrzeby zaprzeczenia – to wzbudziłoby dodatkowe zainteresowanie mojej przyjaciółki.

 Rzuciłam się na łóżko i zatrzymałam wzrok na oknie. Była pełnia, dlatego w pokoju nie paliło się żadne światło. Blask księżyca był na tyle mocny, że rozświetlał pomieszczenie i nadawał mu niepowtarzalny, mroczny klimat. Zazwyczaj ten widok sprawiał, że czułam się odprężona, dzisiaj wyjątkowo mnie jednak raził. Klimat sprzyjał myślom, myśli zmartwieniom, zmartwienia irytacji i... mogłabym wymieniać w nieskończoność.

Nie mogłam usiedzieć w miejscu. Chociaż starałam się zająć głowę czymś bardziej ambitnym, jak na przykład zadaniem z matematyki na jutro, nie potrafiłam. To dziwne, nigdy nie zachowywałam się jak osoba z zespołem nadpobudliwości. Nie dość, że nosiło mnie od środka, to jeszcze na zewnątrz – moje nogi odczuły nagłą potrzebę przespacerowania się po pokoju, dlatego tak szybko jak się położyłam, tak szybko wstałam. Czułam, że przyda mi się kubek różanego Earl Greya. Gorący różany napar zawsze łagodził moje nerwy.

Wyszłam z pokoju. Żałowałam, że mojej mamy nie było w domu. Jej opanowanie, uśmiech i słowa z pewnością by mi pomogły i pewnie choć na chwilę zapomniałabym o swoim demonicznym kumplu, nad którego bezpieczeństwem postawiłam wielki znak zapytania. To nic, że z radości zaczęłaby piszczeć i skakać pod sufit jak małe dziecko, powtarzając uparcie to samo co Amy – że się zakochałam. W końcu by przestała, a może i nawet pomogła mi odnaleźć przyjaciela. Wracała jednak dopiero późną nocą, tak więc byłam skazana na własne nieciekawe towarzystwo.

Rozcierając zmarznięte dłonie, weszłam do kuchni i chwyciłam za czajnik. Rutynowo wykonałam wszystkie czynności, które zmierzały do efektu końcowego, jakim była herbata. Potem stanęłam przy blacie i oparłam się o niego tyłem, wystukując niecierpliwie wspartymi o niego dłońmi nierówny rytm. Czas gotowania się wody był tak cholernie długi, że miałam ochotę chwycić to wstrętne dzieło Szatana i cisnąć nim w ścianę.

Ile możesz się gotować, cholerna wodo?

Gdybym miała przed sobą lustro, zapewne spojrzałabym we własne odbicie ze zdziwieniem. Zachowywałam się naprawdę dziwnie. Jakby w moją skórę wszedł ktoś o dwa tony bardziej niespokojny i zirytowany światem niż ja. Czy aż tak mocno zależało mi na Deanielu, że zaczynałam tracić zmysły i swoje odwieczne opanowanie? Byłam pewna, że nic mu nie groziło, po prostu przestraszył się konsekwencji wynikających z opowiedzenia mi o sobie. Istniało też prawdopodobieństwo, że miał coś ważnego do zrobienia lub po prostu chorował. Kto wie, może demony też miały swoje choroby?

Gdy woda w końcu się zagotowała, odczekałam aż temperatura się wyrówna i zalałam kubek z herbatą. Chciałam dodać łyżeczkę cukru, ale moje ręce odmówiły posłuszeństwa i zamiast do gorącego napoju, wysypałam go na blat. Burknęłam coś na temat uciekającej ode mnie sacharozy i posprzątałam po sobie jak grzeczna, słuchająca się rodziców córeczka.

Nie miałam pojęcia co będę teraz robić. Nie chciałam zamęczać się niepotrzebnymi pesymistycznymi myślami. Jak Boga kocham, a nie kocham, pierwszy raz w życiu miałam dosyć własnych myśli.

Lauro, czego ty w końcu chciałaś od życia? Swojej spokojnej, niezmąconej niczym rutyny czy psychodelicznych przygód z demonami? Odpowiedzi na te pytania najwyraźniej musiały poczekać.

Stanęłam w połowie drogi do swojego pokoju z kubkiem herbaty w ręku i wsłuchałam się w oddźwięki dochodzące z góry. Początkowo myślałam, że mam przesłyszenia. Kiedy okazało się, że to nie omamy słuchowe, zapragnęłam zrzucić winę na moją matkę, która mogła wcześniej wrócić do domu, lub na jakiegoś przypadkowego kota przybłędę, który wszedł do mojego pokoju przez okno, ale wątpiłam w to, żeby zwierzak lub Joanne robili taki hałas.

Ktoś czymś rzucał, coś przewracał, ciężko stąpał po panelach, jakby czegoś szukał.

Serce mimowolnie szybciej mi zabiło. Kto by się nie przestraszył? Przecież to mógł być jakiś parszywy złodziej, który szukał w mojej ciemnicy bogactw – niestety, jedyne co się tam znajdowało to pięć dolarów w skarbonce i mnóstwo książek.  

Postanowiłam zaryzykować. Najwyżej skończę jak te wszystkie idiotyczne bohaterki horrorów, które pchają się w sam środek paranormalnych zjawisk i przez swoją głupotę giną. Cóż, przynajmniej umrę piękną, dramatyczną śmiercią niczym z książki. Co mi po życiu do starości, gdzie pod sam jego koniec będę gnić w domu starców i grać z równie starymi dziadkami w bingo. Wolę zostać zadźgana tępym, zardzewiałym nożem i umrzeć na środku swojego pokoju, bohatersko wykrwawiając się na śmierć. Tak, to zdecydowanie bardziej ekscytująca perspektywa.

 Po schodach zaczęłam stąpać cicho i powoli. Jeden schodek, drugi schodek, trzeci i następny, aż w końcu znalazłam się u szczytu piętra przy samych drzwiach do pokoju. Chwyciłam za klamkę i wzięłam głęboki wdech. Nad tym czy nie zostanę dźgnięta nożem albo zastrzelona, zastanawiałam się tylko chwilę, potem pchnęłam delikatnie drzwi – jak na złość głośno zaskrzypiały.

 Opuściłam kubek na podłogę, karmiąc włókna dywanu oceanem Earl Greya. Nie, to nie była reakcja na stojącego po środku mojej ciemnicy kryminalisty. Chodziło o mój pokój, który wyglądał jakby właśnie przeszedł przez niego tajfun. Szok był tak silny, że dopiero po dłuższej chwili dostrzegłam osobę, która była przyczyną ogromnego zamieszania. Wewnętrznie się zdziwiłam, na zewnątrz nie dałam po sobie poznać, że jej widok mnie rusza.

– Kogo my tu mamy – usłyszałam groźnie brzmiący ton głosu. Jego właściciel założył ręce na piersi – mała, blada złodziejka cennych rzeczy.

– Miłe przywitanie – mruknęłam zirytowana. – Tak się wita właścicieli domu, do którego się wkrada? – prychnęłam.

– Milcz – syknął chłopak.

Nie mogłam pojąć tego, co robił tutaj Nathiel Auvrey – dziki łowca z fetyszem na demony, który jeszcze niedawno ścigał mojego przyjaciela z nożem. To nie było oczywiście jedyne pytanie, na które chciałam znać odpowiedź.

Skąd wiedział, gdzie mieszkam? Skąd wiedział, który pokój jest mój? Jak dostał się tu niezauważony? Chciał mi zrobić krzywdę? Dlaczego siał spustoszenie w moim pokoju i czemu patrzył się na mnie znad przymrużonych powiek, jakby chciał mnie zabić?

Łowca postawił krok w moją stronę. Niewiele czekając, chwyciłam za jedyną broń, którą miałam pod ręką – książkę. Leżała swobodnie na półce i aż prosiła się o użycie.

– Nie podchodź – syknęłam, starając się zabrzmieć możliwie groźnie. – Albo grzecznie stąd wyjdziesz, albo będę zmuszona...

Chłopak parsknął głośnym śmiechem, nie dając mi dokończyć zdania.

– Wezwać policję? Wystarczy, że utworzę szarą barierę i koniec z tobą. Nawet policja ci nie pomoże – uśmiechnął się do mnie wrednie i postawił odważniejszy krok w moją stronę.

Miał rację. Gdy byliśmy u niego w domu jako jedyna z niepowołanych tam osób utknęłam w tej przedziwnej barierze pożerającej wszystkie kolory z otoczenia. Gdybym zadzwoniła na policję, albo zastygliby w bezruchu, albo w ogóle by mnie nie ujrzeli. Nie zamierzałam się jednak dać zastraszyć. Moją znikomą buntowniczość napędzała w tym momencie irytacja, bo niby jakim prawem ten idiota wszedł do tego pokoju bez mojego pozwolenia?

Atłasowe firany zafalowały na delikatnym wietrze. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z tego, że okno było otwarte. To dziwne, bo wydawało mi się, że gdy stąd wychodziłam było szczelnie zamknięte. Jak mniemam, Nathiel był małpą, która potrafiła wdrapywać się po ścianach budynku. Zabawne, może zaproszę go na banana do kuchni?

Łowca postawił kolejny krok w moją stronę. Ostrzegałam, że jeżeli się zbliży to tego pożałuje. Książka, którą trzymałam w ręku przeleciała przez pokój i trafiła go rogiem prosto w czoło – potem upadła z cichym łoskotem na podłogę. Już miałam zacząć triumfować, kiedy okazało się, że lada moment mogę zginąć. Tak, przyznaję, to był błąd.

Nathiel przeklął pod nosem, wyjął z kieszeni nóż i zaczął iść w moją stronę z podenerwowaną miną.

Naprawdę zamierzał mnie zabić? Myślałam, że to demony były jego prawdziwymi wrogami i to na ich punkcie miał obsesję! No chyba, że teraz zamiast pulpitu komputerowego z napisem „zabiję wszystkie demony”, widniał napis „zabiję bladą dupę albinosa”.

Nie wiedziałam co zrobić, moje ciało myślało jednak szybciej niż ja i zareagowało na zbliżające się zagrożenie ucieczką. Nathiel nie zamierzał się poddawać – podążał za mną. Po domu niósł się oddźwięk zbiegających po schodach z prędkością światła stóp. 

– Zaraz obetnę ci te blade łapy! – krzyknął za mną mój oprawca.

Bez chwili zastanowienia wpadłam do kuchni i rozglądnęłam się za jakąś bronią nuklearnej zagłady. Niestety nie miałam domestosa ani żadnej innej bomby dezynfekującej pod ręką, za to na blacie spoczywała niedomyta patelnia. Chwyciłam za nią i ukryłam się za stołem. Przybrałam bojową pozę, świadczącą o tym, że nie żartuję i spojrzałam uważnie na rozbawionego Nathiela, stojącego po drugiej stronie stołu.

– No i co, kotleta mi w locie usmażysz? – spytał, zakańczając swoją wypowiedź irytującym parsknięciem śmiechu. Zakręcił nożem na dłoni i wsparł się swobodnie o dzielącą nas drewnianą przestrzeń. Wciąż próbowałam pojąć sytuację, która właśnie miała miejsce. Jeżeli to sen, to bardzo mi się nie udał i będę musiała złożyć wypowiedzenie u mojej wyobraźni.

– Nie rozumiem cię – syknęłam. – Wchodzisz do obcego domu, rozwalasz co popadnie i latasz za mną z nożem bez większego powodu. Matka cię nie kocha?

– Nie mam matki. – Nathiel wzruszył ramionami i uśmiechnął się obojętnie pod nosem. – Rządzę się własnymi zasadami. W moim świecie nie ma ograniczeń. – Spojrzał na mnie z szerokim uśmiechem na twarzy, który przypominał mi prędzej psychodelicznego zabójcę niż zwyczajnego, radosnego nastolatka.

– Mało obchodzi mnie twój punkt widzenia – mruknęłam niechętnie. Wciąż dzierżyłam w ręku obronną patelnię, gotową do ataku. – Może powiesz mi w końcu, co tutaj robisz?

Nathiel sięgnął ręką po banana leżącego w srebrnej misie na stole. Pozbawił go skórki zgrabnym i wprawionym ruchem (zupełnie jakby na co dzień obdzierał ludzi ze skóry), a potem rzucił żółty kubraczek na podłogę. Zaczął go jeść. Moja teoria odnośnie tego, że Nathiel jest małpą najwyraźniej się sprawdziła.

Ten kretyn zachowywał się, jakby był u siebie w domu. Podejrzewałam, że była to jego taktyka zmierzającego do dogłębnego zirytowania mojej osoby.

– Stoję i jem banana – odpowiedział na moje pytanie dopiero po kilku kęsach, zupełnie jakby mu się nie spieszyło. Owoc żuł powoli, cały czas patrząc mi się prosto w oczy. Myślał, że jedzenie przez niego banana mnie jara?

– W życiu nie spotkałam bardziej wkurzającego idioty – burknęłam. Nathiel wzruszył ignorancko ramionami, nie biorąc sobie do serca mojej obelgi. – Dowiem się w końcu co tu robisz? – powtórzyłam pytanie już po raz trzeci, z nadzieją, że w końcu zmuszę go do zdradzenia mi tego kluczowego powodu jego nagłych odwiedzin.

– Nie można jeść z pełną buzią – mruknął niezadowolony łowca, przeżuwając w dosyć niestety czy sposób banana.

– A ponoć rządzisz się własnymi zasadami – prychnęłam, zaciskając mocniej dłoń na rączce patelni. Mój poziom zirytowania wzrósł tak bardzo, że gotowa byłam rzucić tym kuchennym narzędziem przez stół i to prosto w jego łeb. Książka nie pomogła, to może patelnia da radę?

– Wolałbym nie zakrztusić się bananem w twoim domu. Moim marzeniem jest być ściskanym przez seksowną pielęgniareczkę, a nie być kopany z buta przez jakąś bladą dupę albinosa – uśmiechnął się wrednie w moją stronę.

Błagam, powiedzcie mi, że to ostatni raz kiedy go widzę, bo mam go już serdecznie dosyć.

Gdy Nathiel przełknął ostatniego kęsa banana, spojrzał w sufit z udawanym zamyśleniem. Może do teatru za jego ostentacyjne gesty by go nie przyjęli, ale musiałam przyznać, że komediowym aktorem był wspaniałym.

– Ach, tak! Już wiem po co tu przyszedłem. – Znów oparł się dłońmi o stół, pochylając się w moją stronę. Spojrzał na mnie z tym swoim wyjątkowo irytującym uśmiechem na twarzy. Oczy błyszczały mu jak u kota, który groził, że lada moment rzuci się na mnie z pazurami. – Masz coś, co jest moje – powiedział powolnym, dźwięcznym głosem. – Wiesz, normalne dziewczyny wolałaby moje bokserki, ale widzę, że ty masz ostrzejsze zainteresowania.

– Skończ z tymi głupimi gadkami – warknęłam, oczekując że w końcu przejdzie do konkretów.

– Nóż. Chcę swój nóż – syknął przez zęby, wyraźnie już zniecierpliwiony. Jego zachowanie potrafiło zmienić się w przeciągu kilku sekund. Zaczynałam sądzić, że ma rozdwojenie jaźni. – Gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy, zgubiłem go, a ty wzięłaś go ze sobą.

Byłam lekko zaskoczona. Skąd niby o tym wiedział?

– Skąd to wiem? – spytał z uśmieszkiem, zupełnie jakby czytał mi w myślach. – Poczta pantoflowa.

– Amy – mruknęłam pod nosem. Moja przyjaciółka była jedyną osobą, której opowiedziałam o tym dziwnym spotkaniu. Uwzględniłam w tej historii nóż, który zabrałam ze sobą do domu, aby przypadkiem ten oszołom się po niego nie wrócił i nie zrobił nikomu krzywdy. Amy ostatnimi czasy namiętnie pisała z jego kolegą – Sorathielem. Musiała mu o tym powiedzieć.

– Jesteś domyślna. – Nathiel udał zdziwienie. – A teraz pozwól – przerwał swoją wypowiedź i postawił nogę na krześle – że cię zabiję – zakończył mrocznym głosem, po czym przeskoczył przez stół i rzucił się w moim kierunku.

Odbiegłam kilka metrów dalej i rzuciłam w jego stronę patelnią. Tym razem nie udało mi się go celnie trafić – mój przyszły zabójca chwycił ten metalowy przedmiot kuchenny w górze i to bez trudu. Pod ręką miałam już tylko talerze. Trudno, mama powinna mi to wybaczyć, w końcu jej córka była w niebezpieczeństwie, a tonący brzytwy (talerzy) się chwyta.

Zaczęłam rzucać w swojego przeciwnika porcelaną, którą zgrabnie niczym baletnica omijał. Czułam się, jakbym oglądała jakieś przedstawienie w cyrku, brakowało tylko adekwatnej do sytuacji muzyki.

Gdy skończyła mi się amunicja, powróciliśmy do gonitwy wokół stołu. Moją następną bronią zagłady była wytłaczanka z jajami, której nie zdążyłam schować do lodówki. Bez chwili zastanowienia chwyciłam za kilka jajek i zaczęłam nimi cisnąć w swojego wroga. Jedno wylądowało gdzieś na ścianie, drugie na stole, a trzecie na policzku Nathiela, co tylko dodatkowo go zdenerwowało. Spojrzał na mnie nienawistnie, starł resztki żółtka z obrzydzeniem i ruszył z miejsca tak gwałtownie, jakby właśnie wystartował w maratonie. Zanim uciekłam, chwycił mnie za rękę i pociągnął w swoją stronę. Nie zdołałam nawet zareagować. Brutalnie posłał moje ciało na podłogę. Kiedy uderzyłam w nią plecami, zabrakło mi tchu – ten przeklęty łowca na pewno nie należał do delikatnych osób.

Nathiel w trybie błyskawicznym usiadł na mnie, chwycił za moje ręce, uwięził je w swoim uścisku i przygniótł je ponad moją głową do podłogi.  W lewej dłoni trzymał nóż, który zawisł nad moją krtanią, grożąc mi krwawym uśmiechem. O dziwo, nie wydałam z siebie żadnego pisku. Chyba byłam w zbyt wielkim szoku, aby to zrobić.

Przez chwilę patrzyłam prosto w przepełnione gniewem oczy Nathiela i zastanawiałam się, czy naprawdę zamierza zrobić mi krzywdę, potem całkowicie znienacka usłyszałam za sobą nowy, dobrze mi znany, kobiecy głos.

– Laura?

Obydwoje spojrzeliśmy w stronę wyjścia z kuchni. W drzwiach stała moja zdziwiona mama.

***

Siedziałam przy stole z miną wyrażającą ogromną niechęć, którą chciałam podzielić się ze światem. Spoglądałam spode łba na cieszącego się, uśmiechniętego Nathiela, który właśnie prowadził żywą rozmowę z moją rodzicielką. Nie skupiałam się na ich dialogu, byłam zajęta własnymi myślami i nerwami. Auvrey co jakiś czas patrzył się na mnie z triumfalnym uśmieszkiem, jakby chciał mi przekazać wiadomość o treści: „wygrałem, blada mendo”. Przyznaję, wygrał. Wkupił się w łaski mojej łatwowiernej mamy i oczarował ją swoim wyglądem oraz wyjątkowo miłym i niecodziennym usposobieniem. Takiej wersji Nathiela Auvreya jeszcze nie znałam. Mogłabym go polubić, gdyby nie fakt, że grał kogoś, kim nie był.

Tym razem mój wzrok padł na matkę, która – mogłam się o to założyć – widziała w Nathielu kandydata na mojego męża.

Dlaczego ludzie wokół mnie byli tacy łatwowierni i ufni? Czy tylko ja widziałam w tłumaczeniu Nathiela o treści: „my tylko robiliśmy kanapki” fałsz? Przepraszam bardzo, ale kto w dzisiejszych czasach powala dziewczynę na podłogę, unieruchamia ją i przystawia jej do gardła nóż z zamiarem zrobienia kanapek?! No chyba, że chciał ze mnie odciąć kawałek szynki na swoje pyszne kanapeczki. Nie byłam świnią, poza tym takim chudym mięsem nikt by się nie najadł. Mogłam jeszcze rozważyć opcję absurdalnego rytuału dzikich murzyńskich plemion, które tańczą wokół ogniska czcząc tłustego wieprza, którego właśnie zabili. Nathiel najwyraźniej miał swój własny rytuał, który potocznie nazywał „robieniem kanapek”. Brakowało tylko wody święconej i krwi dziewicy. Zaraz. Może chodziło o moją krew.

– Jedz i nie martw się Laurą. Ostatnio jest jakaś nieswoja, bo jej kolega nie odpisuje na wiadomości – powiedziała moja matka, podsuwając pod sam nos naszego „honorowego gościa” talerz z gorącymi, słodkimi placuszkami z dodatkiem musu jabłkowego.

Chłopak spojrzał oczarowany na gorącą przekąskę i rzucił się na nią jak wygłodniały wilk. Matko, czy on w ogóle coś dzisiaj jadł? Normalny człowiek nie zachowuje się tak na widok jedzenia.  No chyba, że mieszka w jednym domu z innym leniwym facetem, któremu nie chce się gotować. Nijak pasowało mi to do niedawno poznanego Sorathiela, ale co ja tak naprawdę mogłam o nim wiedzieć? Może był perfekcyjną panią domu tylko jeżeli chodziło o sprzątanie?

Właśnie, sprzątanie. Dziwiło mnie, że moja mama nawet nie przejęła się wyglądem kuchni. Tylko westchnęła nad kilkoma porcelanowymi talerzami. Mogłabym pomyśleć, że Auvrey stanął w mojej obronie, ale jego tłumaczenie o treści: „było trzęsienie ziemi” nie zdołało przekonać mojej mamy, tylko ją rozbawiło. Za karę musiałam posprzątać kuchnię i to bez pomocy mojej rodzicielki czy winowajcy całego zamieszania.

Gdy Nathiel opróżnił już cały talerz, spojrzał na moją mamę z nieskrywanym podziwem i złożył ręce, jakby miał się zacząć modlić o dokładkę. Na szczęście tego nie zrobił. Podejrzewałam, że naoglądał się za dużo japońskich bajek, dlatego uczynił ten gest, po którym pochylił się do przodu w dziękczynnej pozie. Do tego dziwnego rytuał dodał promienny, czarujący uśmiech, który był zwieńczeniem jego przedstawienia wypełnionego taktem lizusa.

– Jest pani najlepszą kucharką na świecie – powiedział, po czym jeszcze raz obdarzył mnie swoim ukradkowym, triumfalnym uśmieszkiem.

– Och, nie przesadzaj. – Joanne zaśmiała się dźwięcznie i machnęła ręką, udając zawstydzenie.

Mamo, on miał siedemnaście lat, a co za tym idzie, był moim rówieśnikiem. Dlaczego reagowałaś na jego fałszywe ubóstwianie jak nastolatka na pierwszego lepszego faceta, który zwróci na nią uwagę? To nie była partia dla ciebie, dla mnie zresztą również.

– Mogłabym poprosić cię na słówko?

Postanowiłam przerwać tę paradę śmieszności. Posłałam w stronę mojego przeciwnika fałszywy uśmiech, który wyglądał jakby połączył w sobie wszystkie najgorsze smaki świata – kwaśną cytrynę, wasabi, papryczki chilli i lukrecję.

– Ależ oczywiście, kochana Lauro – powiedział słodko niczym mała dziewczynka Nathiel, puszczając do mnie uwodzicielskie oczko.

Mama oparła się o stół łokciami i spojrzała na nas rozmarzonym wzrokiem.

Nie, mamo! Nawet o tym nie myśl! Jeszcze chwila i wykopię go z tego domu! Nigdy więcej go tu nie zobaczysz! Nie próbuj nawet przekonywać go do tego, aby tu przychodził! Nie i koniec!

– Pozwoli pani? – spytał dziwnie uwodzicielskim głosem mój nowy „kolega”.

– Oczywiście, oczywiście. – Mama machnęła ręką, jakby chciała się nas pozbyć. Kiedy podnosiłam się z krzesła i ruszyłam w stronę schodów, poczułam jej wzrok na swoich plecach. Pewnie w głowie tworzyła teraz romantyczne obrazy jak w jakiejś pokrętnej i przesłodzonej młodzieżówce. Czasami żałowałam, że moja mama miała tak bujną wyobraźnię.

Na schody wdrapywałam się powoli, oznaczając swoją drogę nerwowymi tupnięciami. Niech ten idiota wie, że nie zamierzam być wobec niego uległa.

– Fajny masz tyłek – usłyszałam za plecami.

Dobrze, cofam to o czym wcześniej pomyślałam. Jednak to nie mamy wzrok czułam na sobie. Pomyliłam też części ciała, z pewnością nie były to plecy. Poczułam lekkie zażenowanie, ale i zdenerwowanie. Aby rzucić taki komplement dziewczynie, trzeba było być naprawdę kompletnym durniem. Może Nathiel był przystojny, ale mózgu to on nie miał.

– Cieszę się – burknęłam podenerwowana, szczerze żałując, że wybrałam dzisiaj taki, a nie inny zestaw ciuchów. Krótkie, obcisłe spodenki opinały moje pośladki, a niebieska koszulka dobrze odznaczała się na moich kościstych biodrach. Nie chodziłam tak po dworze, za to w domu był to mój codzienny zestaw – tu w końcu nikt nie musiał mnie oglądać.

Automatycznie przyspieszyłam. Dzięki temu znalazłam się pod drzwiami mojego pokoju szybciej niż zamierzałam – otworzyłam je z rozmachem i weszłam do środka. Zaraz za mną niczym ucieszona, mała dziewczynka podążał Nathiel. Zanim jeszcze zdołałam dotrzeć do krzesła, gdzie chciałam go usadowić, podbiegł do mojego łóżka i rzucił się na nie plecami. Z westchnięciem ulgi skrzyżował pod głową dłonie i przymknął powieki.

– Jesteś bezczelny – stwierdziłam, siadając na krześle i wpatrując się w niego z pogardą. Wiedziałam, że upomnienia nic nie dadzą, dlatego przeszłam do delikatnej ofensywy.

– Anglii tym nie odkryłaś – uśmiechnął się łowca, spoglądając na mnie kątem oka.

– Ameryki, Kolumbie – poprawiłam go z prychnięciem.

– Niech to i Japonia będzie, mam to gdzieś – prychnął. Po swojej wypowiedzi przeniósł się do pozycji siedzącej. Teraz wyglądał na mniej wyuluzowanego. Nagle przypomniało mu się, po co tu w ogóle przyszedł.

 – Doczekam się swojego noża? – spytał.

– Och, nie zamierzasz mnie już zabić? – zakpiłam, przekręcając głowę w bok. Miałam ochotę na kilka ciętych ripost w stosunku co do Auvreya. Potrzebowałam zemsty za jego zachowanie.

– Nie, na razie nie – odpowiedział obojętnie. – Twoja mama była bardzo miła. Nie chcę jej robić przykrości, chociaż... pewnie i tak by w końcu zrozumiała, że wychowywanie aspołecznej, pyskatej istoty o skórze w kolorze ściany było nieopłacalne – powiedział, kładąc palec na usta, jakby się nad czymś zastanawiał.

– Z pewnością – mruknęłam pod nosem, nagle tracąc cały zapał związany z wymyślaniem sarkastycznych wypowiedzi, które mogłyby stłamsić jego niepohamowaną energię.

– Więc... dasz mi mój nóż? – spytał z przesłodkim uśmiechem na twarzy.

Twój urok na mnie nie działa, Nathielu Auvrey, nie próbuj mnie oczarować jak moją mamę.

– Pod jednym warunkiem – odpowiedziałam, spoglądając na niego spode łba.

Chłopak spojrzał na mnie z zainteresowaniem. Wyglądał jakby stawianie warunków i targowanie bardzo mu się podobało. Nie dość, że był psycholem to jeszcze masochistą.

– Jakim? – spytał ciekawsko dziecięcym głosem.

Wzięłam głęboki wdech.

Nie wierzyłam, że to robię. Musiałam być naprawdę zdesperowana. Na szczęście nie miałam niczego do stracenia. Odrobina wiedzy jeszcze nikomu nie zaszkodziła, prawda?

– Opowiesz mi wszystko co wiesz o demonach, łowcach i o… Deanielu. Chcę wiedzieć jaki ma związek z tym wszystkim.

Nathiel ułożył się wygodniej i uśmiechnął w istnie zabójczy sposób. Bardzo mu się ta propozycja spodobała. Wiedziałam, że osiągnę swój cel.

– Proszę bardzo, panno Collins.