Rozdział 30 - "Spotkajmy się w lepszym świecie"

Tak, wiem, jestem okropna, ale to nie koniec okropności. Pojawiła się Calanthe i Aiden, no i nieźle namieszają w życiu łowców. Tak jak już wspominałam, zaczyna się bardziej mroczna strona "W cieniu nocy" (no, dobra, parodia będzie gdzieś w tle). Tym samym zbliżamy się do połowy opowiadania (dopiero?!). 

Dedykuję ten rozdział sobie, specjalnie na poprawę humoru. Taki prezent urodzinowy na 20-stkę, choć z jednodniowym opóźnieniem. No i pozdrawiam Orihime, która codziennie wieczorem rujnuje moje notatki i dorwała się już do całości fabuły. Psie pole niszczy ludzi.

POPRAWIONE [01.04.2018]

O, jak ja się cieszę, że to już ten rozdział! Bo od 31 zacznie się prawdziwa akcja. 

***

Miasto przykryła ciemna płachta zdobiona jaśniejącymi gwiazdami. Jego mieszkańcy pogrążyli się w długim, relaksującym śnie, po którym miał nadejść poranek i kolejny pracowity dzień. Zasada pisana światu przez noc zdawała się nie obchodzić pewnej kobiety, która przemierzała powolnym krokiem nieznane jej osiedle. Wśród nocnej scenerii wyróżniał ją tylko jasny kolor włosów i oczy, reszta była tak samo ciemna, jak i niebo. Odziana była w długi czarny płaszcz sięgający jej do kolan. Na nogach miała zwykłe czarne pantofle, które nie wydawały żadnego dźwięku, gdy stąpała po chodniku. Jej złocistą głowę okrywał ciemny, gustowny beret przekrzywiony pod artystycznym kątem, dłonie zdobiły czarne, skórzane rękawiczki. Lewą rękę trzymała w kieszeni, prawa zaś obejmowała dymiącego się zabójcę płuc. Jej błękitne i czyste jak poranne niebo oczy świeciły z nienaturalnym natężeniem w ciemnościach. Już z daleka mogła wyglądać na dosyć podejrzaną osobę, kto by się jednak przejmował idącą środkiem ulicy kobietą po trzeciej nad ranem? Miasto było przecież pogrążone we śnie.

         Nieznajoma wyrzuciła niedopałek papierosa za siebie w tym samym momencie, w którym stanęła przed wejściem do obcego domu. Drzwi były otwarte. Wnętrze ziało dobrze jej znanym zapachem ludzkiej krwi, wymieszanej z nutką nadnaturalności.

– Zaczęło się – szepnęła do siebie, marszcząc czoło.

Weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi. Widok zdemolowanego domu nie zrobił na niej wrażenia. Wchodząc tu, zdawała sobie sprawę z tego, jak będzie wyglądał.

Z krzywym uśmiechem malującym się na twarzy, wyjęła z kieszeni kolejnego papierosa. Dym wypełnił zniszczony przedpokój. Nie miała zwyczaju palić w czyimś domu, ale skoro już nic z niego nie zostało, nie musiała przejmować się manierami. Jego właściciele raczej nie postawią tu więcej stopy. To nie pierwszy napad, po którym sprzątała.

Bezszelestnie przeszła przez stertę desek i gruzu. Wiedziała, gdzie znajdował się jej cel. Słyszała jego ciche, nieludzkie pomrukiwania. Był w kuchni. I najwyraźniej jakiś amator zdążył go pokiereszować, ponieważ dźwięki, które z siebie wydawał były przeplatane jękliwym bólem. Od czasu do czasu jakiś garnek upadł z głośnym trzaskiem na podłogę, wyrażając oburzenie rannej istoty.

Przeszła przez jadalnie i stanęła w futrynie prowadzącej do kuchni. Jej oczom ukazała się cienista pokraka z błyszczącymi w ciemnościach szmaragdowymi oczami. Nienawidziła tego rodzaju demonów. Najchętniej zabiłaby je wszystkie naraz. Gdyby to jednak było możliwe... Rozmnażały się jak króliki.

Nim demon rzucił się na nią z pazurami, kobieta wyjęła z kieszeni nóż i z niewiarygodną lekkością, rzuciła nim prosto w jego głowę. Wydając z siebie głośny pomruk niezadowolenia, stwór rozpłynął się w oparach czarnego dymu.

– Piekielne pomioty – szepnęła, podnosząc z podłogi swoją broń.

Opuściła kuchnię i przeniosła się do salonu. Już wcześniej dostrzegła jedną z ofiar demonicznego napadu. Nie musiała sprawdzać czy oddycha, doskonale wiedziała, że kobieta wyzionęła ducha kilka godzin temu. Brązowe włosy okrywały jej martwą twarz, zupełnie jakby chciały ukryć ją przed światem i odciągnąć od bolesnej prawdy. Wyglądała jak lalka pogrążona we śnie. Mogła mieć co najwyżej czterdzieści lat. Nawet jej gładka skóra i urodziwa twarz nie mogły ukryć wieku. Gdyby żyła, wciąż miałaby przed sobą mnóstwo lat spokojnego egzystowania w tym szarym świecie. 

Kobieta potrząsnęła głową z niedowierzaniem.

Nienawidziła demonów. Nienawidziła ich z całego serca. Zabierały życie niewinnym osobom, które w żaden sposób nie były związane z Królestwem Nocy. Ich śmierć to tylko i wyłącznie demoniczny kaprys. Zwykła zabawa. Te potwory nie miały w sobie nawet grama uczuć.

Wyjęła z kieszeni biały kwiat orchidei i położyła go w miejscu, gdzie znajdowało się serce martwej kobiety. W ten sposób chciała oddać jej hołd, w drugiej kolejności pozbywając się dowodów zbrodni dokonanej przez demona.

Nie musiała długo czekać. Jej ciało już po kilku sekundach zaczęło blednąć, zlewając się ze starym dywanem. To tylko stara, sprawdzona, demoniczna sztuczka, której nauczył ją pewien przeklęty dureń, zamieszkujący Reverentię. Ten widok przyprawiał ją o nostalgiczne wspomnienia. W końcu śmierć to nic przyjemnego dla ludzkiego oka. Mimo, że oglądała jej żniwa każdego dnia, nie mogła przywyknąć do niesprawiedliwości, jaką wykazywał się los wobec bezbronnych ludzi. Gdyby choć połowa z nich umiała walczyć tak dobrze jak ona, zapewne ilość demonów wędrujących po tym świecie uległaby zmniejszeniu.

– Spoczywaj w pokoju – powiedziała, spoglądając na ostatnie kosmyki włosów, które niknęły w pustce. Jej twarz nie była poruszona żadnymi emocjami. Wszystko, co czuła kryło się w jej wnętrzu, a tego nie chciała pokazywać światu, który nawet nie wiedział o jej istnieniu.

Gdy ciało brązowowłosej kobiety zniknęło, odetchnęła z ulgą. Drżącą dłonią sięgnęła do kieszeni swojego płaszcza i po raz kolejny zapaliła papierosa. Gdy zaciągała się rozkosznym dymem wypełniającym jej płuca po same jego krańce, miała przymknięte powieki.

Nie potrzebowała szczególnie wyczulonych zmysłów, aby wiedzieć, że nie przebywała w tym miejscu sama.

– Calanthe – usłyszała męski głos.

Uśmiechnęła się krzywo na jego dźwięk.

Tuż za jej plecami rozległ się odgłos cicho stąpających kroków, w których wybrzmiewała wyższość.

– Aiden – odpowiedziała bez chwili namysłu, wciąż nie obracając się w tył. Spokojnie zaciągała się papierosem, jakby spotkała się tu ze swoim przyjacielem, a nie wrogiem. – Kopę lat – powiedziała chłodno, wkładając jedną z wolnych dłoni do kieszeni płaszcza. Smukłymi palcami objęła rękojeść noża. – Co cię tu przyniosło?

– Śmierć, moja droga, śmierć – odpowiedział mężczyzna.

– Więc to, co i mnie – powiedziała Calanthe, otwierając oczy. Spojrzała w sufit, wydmuchując w jego stronę dym.

Z ciemnego kąta pokoju wynurzył się wysoki, białowłosy mężczyzna. Podobnie jak Calanthe miał na sobie długi, czarny płaszcz, sięgał jednak nie do kolan, a do samej ziemi. Jego szyję okrywał bordowy szal, w ręku trzymał zaś ciemną laskę, którą stukał o podłogę przy każdym kroku. Z pewnością nie wyglądał jak ktoś, kto mógł być człowiekiem. Jego oczy jarzyły się szmaragdowym blaskiem.

– Nic się nie zmieniłaś – stwierdził Aiden, stając tuż za jej plecami.

Calanthe uśmiechnęła się kpiąco pod nosem. Doskonale wiedziała, że odkąd tu przyszła, obserwował ją uważnie z kąta pokoju. Ich spotkanie było nieuniknione. Nawet jeśli bardzo tego pragnąłeś, twoja przeszłość prędzej czy później wracała, starając się zamącić w teraźniejszości.

Oto jedyny demon, który mógł się z nią równać.

– Wróciłeś, by zabić kilka niewdzięcznych dusz, czy po to, aby się zabawić? – spytała kobieta, ignorując wcześniejsze wyznanie mężczyzny. Doskonale wiedziała, że się nie zmieniła. Jej twarz wciąż była taka sama, stała się po prostu dojrzalsza i nabyła kilku zmarszczek. Do tego jej ciało wzbogaciło się o nowe blizny spowodowane ciągłą walką z wiatrakami. 

– Sprowadziła mnie tu ciekawość. Czysta, demoniczna ciekawość – odpowiedział powolnym, przepełnionym tajemniczością głosem. – A ciebie?

Calanthe mogła przysiąc, że na jego twarzy pojawił się teraz kpiący uśmiech. Widziała go oczami wyobraźni. Niemalże wrzynał się w jej głowę, parząc swoją ohydnością.

– Miłość. Czysta, ludzka miłość – zironizowała. – Chyba nigdy nie zwątpiłeś w to, że różnią nas priorytety, Aidenie.

Choć dwójka znajomych nie widziała swoich twarzy, naraz uśmiechnęli się w taki sam, sarkastyczny sposób.

Białowłosy mężczyzna usiadł na fotelu stojącym gdzieś w rogu pokoju, zaś Calanthe uklękła na jednym kolanie. Starała się nie zwracać uwagi na nowoprzybyłego. Wzrok utkwiła w nieskazitelnie czystym, białym kwiecie, który jeszcze niedawno spoczywał na martwym ciele kobiety. Nie znała jej osobiście, jednak jako typowy obserwator i osoba niezwykle zatracona w swoim utajonym zawodzie, zdążyła dowiedzieć się kilku rzeczy na temat zabitej. Nazywała się Joanne Collins. Kobieta sama utrzymywała dom i wychowywała nastoletnią córkę. Była szczęśliwa. Niepokoiła ją prawdopodobnie tylko praca i dom. W takich chwilach Calanthe żałowała, że nigdy nie wyszła za mąż, a całe życie poświęciła walce z demonami. Mogła mieć rodzinę, mogła być szczęśliwa, ale było już za późno. Raz poświęconego życia, nie można było cofnąć w czasie.

– Miłość – odezwał się z nagła Aiden, przerywając smętne rozmyślania kobiety. – Myślałem, że to pojęcie, które jest ci obce. Tyle lat spędziłaś przecież w ukryciu.

Calanthe ponownie zaciągnęła się dymem z papierosa. Nie odpowiedziała od razu. Chciała poczuć, że dobrze jej znany smak rozpływa się w ustach, a potem niknie niczym trucizna w jej drogach oddechowym. To sprawiało, że choć na chwilę była wolna od problemów.

– Cóż, wcale z niego nie wyszłam. Dalej będę się ukrywać. Tak będzie lepiej. Dla wszystkich, którzy mnie znali – mówiąc to, wstała z podłogi i zwróciła się ku mężczyźnie.

Miała racje. Ani trochę się nie zmienił. Jego widok wciąż przyprawiał ją o dreszcze.

Aiden Vaux, król całego zamieszania, osoba niezwykle mocno gardząca rasą ludzką. Od jakiegoś czasu zarządzał sporą grupą demonicznych kretynów, prawie nie wynurzając nosa z Reverentii. Departamentem Kontroli Demonów zajmował się niegdyś jego ojciec, teraz on przejął jego rolę.

Gdy Aiden zobaczył jej twarz, wykrzywił usta z obrzydzeniem. Cała jego sztuczna otoczka tajemniczości i władczości gdzieś zniknęła, została tylko czysta nienawiść, odznaczająca się w jego szmaragdowych oczach.

– Pieprzona obserwatorka – syknął. 

– Nieczuły skurwysyn – odpowiedziała równie nienawistnie Calanthe, patrząc prosto w jego twarz.

Błękit jej spojrzenia płonął szaleńczym ogniem. Nikt nie chciał wiedzieć, co kryło się w głębi jej duszy. Czasami odnosiła wrażenie, że pod względem nienawiści dorównywała swojemu odwiecznemu wrogowi. Może nie była demonem, ale z pewnością nie była też dobrą wróżką.

Calanthe odwróciła się plecami do swojego rozmówcy czując, że dłużej nie zniesie świdrujących ją szmaragdowych oczu. Dumnie wyprostowana, rzuciła petem w pierś demona i ruszyła w stronę wyjścia. W sercu czuła już tylko przejmujące zimno.

– Lepiej wracaj do Reverentii, bo nie ręczę z swoje czyny. Od zawsze moim marzeniem było cię zabić – rzuciła na odchodnym. 

– A czyż w przeszłości nie łączyło nas coś więcej, niż tylko nienawiść? – spytał sarkastycznym tonem głosu Aiden, który wciąż siedział spokojnie w fotelu. Niedopalony papieros zdążył zrobić w jego płaszczu dziurę. Nie przejmował się tym jednak.

– Racja. – Calanthe zatrzymała się na moment. – Wielka, jednostronna, młodzieńcza, szalona i krótkotrwała miłość – odpowiedziała, zakańczając swą wypowiedź krótkim, kpiącym śmiechem.

Nie oczekiwała ze strony Aidena wielkiej wylewności. Wiedziała, że demony nie posiadają ani serca, ani duszy. Wcale nie zdziwiło ją, kiedy w odpowiedzi usłyszała tylko ciche prychnięcie.  

Z kieszeni wyjęła już siedemnastą fajkę, którą zamierzała dzisiaj wypalić. Stanęła w progu i pochyliła głowę ku dołowi, otaczając dłońmi papierosa, aby ochronić go od chłodnego wiatru. Zapaliła go, a zapalniczkę schowała do tylnej kieszeni spodni.

– Nałóg cię zabija.

– Nie. Ratuje mi dupę w stresujących sytuacjach – burknęła niezadowolona Calanthe. – A teraz bądź tak miły i... odejdź – powiedziała, uśmiechając się do siebie krzywo. Z trudem zdołała powstrzymać przekleństwa, które cisnęły jej się do ust. – Ach, i jeszcze jedno. – Spojrzała przez ramię na swojego wroga, a jej niebieskie oczy błysnęły ostrzegawczo w ciemnościach. – Spróbuj zbliżyć się łowców, a gorzko tego pożałujesz. Spotkania ze mną nie są miłe i dobrze o tym wiesz – mówiąc to, wyjęła szybkim gestem z kieszeni exitialis, którym rzuciła w kierunku mężczyzny. Wiedziała, że w niego nie trafi. To nie pierwszy lepszy pospolity demon. Widok wbijającego się w fotel noża nie zdziwił ją w żadnym stopniu.

Aiden ulotnił się z martwego domu, pozostawiając po sobie jedynie przerażający śmiech, który niknął echem wśród ścian.

Calanthe wiedziała, że to nie koniec. To dopiero początek jej własnej batalii.

***

– Mamo!

Poderwałam się gwałtownie do góry. Chciałam wziąć głęboki wdech, gdy jednak spróbowałam nabrać powietrza w płuca, moje żebra zaatakował nieznośny ból. Po moich polikach zaczęły spływać łzy.

Jęknęłam bezradnie. Moje ciało postanowiło samoczynnie powrócić do wcześniejszej pozycji. Zanim jednak opadłam na poduszki, ktoś chwycił mnie za ramiona i przytrzymał mocniej w tej niewygodnej pozie.

Zupełnie nic nie widziałam. Obraz rozmazywał mi się przed oczami, tworząc z przedmiotów znajdujących się wkoło mnie wielkie, bezkształtne plamy. Nie mogłam dostrzec nawet twarzy osoby, która mnie przytrzymała. Nad obcym pokojem, przesiąkniętym męskim zapachem, władała ciemność.

– Gdzie jest moja mama? – spytałam słabym głosem, chwytając na oślep niewidzialną postać za ramiona.

Powoli odzyskiwałam władzę w ciele i umyśle. Mój wzrok zaczynał się wyostrzać, a pamięć powracać we właściwe rejony mojej głowy. Przed oczami miałam straszne obrazy. Chaos i nieporządek w domu, cienisty demon wyglądający jak Margaret, który rzucał mną o ściany z niewiarygodną lekkością, Joanne, która mnie obroniła. Nie pamiętałam nic więcej. Czułam, że mój umysł bawił się ze mną w zgadywanki, zupełnie jakby chciał coś przede mną zataić. Gorączkowo próbowałam skupić się na tym, co działo się potem, jednak nie mogłam. Poczułam, że powoli panikuję. Strach trzymał mnie w swoich sidłach, uwidaczniając wszystkie skrywane dotąd emocje, które paliły mnie w piersi żywym ogniem.

– Gdzie ona jest?! – wykrzyknęłam, zaciskając mocniej dłonie na obcych ramionach.

– Uspokój się – usłyszałam łagodny głos. Od razu zorientowałam się, do kogo należał. To był Nathiel. To on mnie trzymał. To on przy mnie był. Jego głosu nie pomyliłabym z żadnym innym. Wcale nie czułam jednak ulgi, wiedząc, że przy mnie tkwił. W dalszym ciągu moje myśli szalały z niepokoju.

– Nathiel, gdzie jest moja matka?! – wykrzyknęłam, czując narastający wewnątrz mnie gniew. Nie mogłam znieść myśli, że ten idiota próbuje trzymać mnie w niepewności! Im dłużej milczał, tym bardziej panikowałam.

Dopiero teraz byłam w stanie spojrzeć trzeźwo na świat. Wszystkie kolory i obrazy powróciły. Przed sobą widziałam twarz łowcy demonów. Jego rysy układały się w poważny wyraz. Miał roztrzepane włosy, na dodatek wyglądał, jakby długi czas nie zmrużył oka. Jego twarz nie przypominała teraz twarzy szalonego, roześmianego siedemnastolatka, a dorosłego, udręczonego życiem mężczyzny. Dlaczego? Nathielu Auvrey, to nie było do ciebie podobne…

Przełknęłam ślinę i spojrzałam mu prosto w oczy, wyczekując na odpowiedź, której nie chciałam usłyszeć.

– Byłem u ciebie w domu i... – zaczął, marszcząc czoło. Uniosłam dłoń, przerywając jego przemowę.

– Nie dokańczaj – szepnęłam. Opuściłam ręce na kołdrę i przymknęłam na chwilę powieki.

Rzeczywistość trafiła mnie prosto w twarz i to bez ostrzeżenia.

Niedawno dowiedziałam się od Margaret, że nie jestem prawdziwą córką Joanne. Zaakceptowałam tę myśl, ostatecznie godząc się z tym, że już od narodzin byłam porzucona. Jedyną osobą, która patrzyła dalej niż w moje niepokojące, intensywnie zielone oczy, była Joanne. Ciągnęła mnie uparcie ku górze w każdej bolesnej sytuacji życiowej, która mi się przytrafiała. Nigdy nie pozwoliła mi upaść. Właśnie taka była moja przyszywana matka. Zawsze powtarzałam, że gdy jej zabraknie, nie poradzę sobie i odejdę razem z nią. Nie sądziłam, że nierealne dotąd rozważania, nagle staną się rzeczywiste. Przecież… przecież miała się zestarzeć. Miała wydać swoją własną powieść, zostać sławną pisarką, dożyć mojego ślubu, bawić swoje wnuki. Miała umrzeć ze starości, spełniona i szczęśliwa, tak jak tego pragnęła. Miała patrzeć na mnie z góry, gdy już nadejdzie jej czas, uśmiechając się i wspierając duchowo, a nie być tam i wylewać łzy z myślą: „Co teraz będzie z moją córką? Przecież ma dopiero siedemnaście lat!”.

Spod moich przymkniętych powiek mimowolnie zaczęły wypływać łzy.

Nie chciałam płakać przy Nathielu. Nie chciałam płakać przy nikim innym. Chciałam być sama. Chciałam krzyczeć, obwiniać cały świat o jej śmierć, uderzać pięścią w poduszkę, dać upust myślom i emocjom, pozwalając im swobodnie ulecieć ku niebu. Od zawsze wolałam być sama. Obecność innych ludzi sprawiała, że czułam się niepewnie. Ich bzdurne: „Nie płacz, wszystko będzie dobrze” było nic niewartym stwierdzeniem, które miało zapchać dziury w sercu miękką plasteliną.

– Płaczesz? – usłyszałam spokojny głos Nathiela.

Gdy otworzyłam oczy wisiał tuż nade mną. Żadna rysa jego twarzy nie wskazywała na to, że był przejęty. Wyglądał jak oaza spokoju, którą nic nie było w stanie zmącić. To oczywiste. Przecież nie utracił chwilę temu nikogo ważnego. Dlaczego miałby cierpieć razem ze mną, skoro widział Joanne zaledwie kilka razy? Dlaczego miał cierpieć, skoro nie był mną?

Nie odpowiadałam. Samo jego pytanie sprawiło, że poczułam jeszcze większy przypływ rozpaczy. Łzy ściekały po moich policzkach całą rzeką, lądując na moich ubraniach oraz kołdrze, którą byłam przykryta. Nie potrafiłam z siebie wydać żadnego dźwięku. Bałam się to zrobić. 

Nathiel wydał z siebie ciche westchnięcie. Wierzchem gładkiej dłoni otarł moje poliki z łez. O ile wcześniej jego mina nie wykazywała żadnych uczuć, tak teraz widziałam w niej zmartwienie. Dlaczego? Bolał go widok osoby, która cierpiała? A może zdążył się już do mnie przywiązać? Może uznał, że jedyną osobą, która może mnie teraz ochronić był tylko i wyłącznie on? Że tylko on mi pozostał? A może to nie jego myśli, a moje własne? Może sama tak sądziłam?

Ciepłe ramiona objęły moje drżące ciało. Zostałam przyciągnięta do męskiej piersi delikatnym gestem, który nie sprawił mi zbyt wielkiego bólu. Oplótł mnie ramionami, chcąc ukryć moją osobę przed całym złym światem.

– Płacz, jeśli tego potrzebujesz – powiedział cicho, niezwykle kojącym głosem.

Nie sądziłam, że jakikolwiek gest jest w stanie sprawić, że lodowy mur, który budowałam od niepamiętnych, dziecięcych lat, pęknie, uwalniając z siebie cały skumulowany głęboko ból.  A jednak. Osobą, która przedarła się przez moją duszę i rozbiła grube szkło emocji był… Nathiel.

W jednej chwili wybuchłam głośnym płaczem. Krzyczałam, nie przejmując się tym, czy ktoś mnie usłyszy. Zaciskałam dłonie na koszulce Nathiela tak mocno, że knykcie mi zbielały. Drżałam, na przemian tracąc oddech i znowu go odzyskując. Panikowałam, śmiałam się bezradnie, zawodziłam jak zranione zwierze. Uczucia mieszały się we mnie jak w wielkim kotle nieprawdopodobieństw. Czułam, że jeszcze chwila i mój umysł eksploduje, a ciało rozsypie się na maleńkie kawałeczki lodu.

Nie raz wydawało mi się, że tracę przytomność i odlatuję do krainy ciemności, a potem znowu ją odzyskuję i widzę przed sobą przejętą twarz Nathiela. Znajoma dłoń cały czas gładziła mnie po włosach, a męski głos uspokajał jak małe dziecko, kiwając się usypiająco na boki. Chwilami nie miałam pojęcia, gdzie się znajduję. Byłam tylko ja, Nathiel, moje łzy i chaos, którego nie potrafiłam opanować. Tylko pojedyncze słowa przedzierały się przez zaćmione zmysły: „Nie ma jej”, „Co dalej?”, „Bez niej sobie nie poradzę”. Wciąż nie docierało do mnie, że zostałam na tym świecie całkiem sama.

Nie wiem ile trwał ten stan i kiedy wreszcie przestałam płakać. Ramiona chroniące mnie przed całym światem wciąż mnie obejmowały, głowa spoczywała na klatce piersiowej, gdzie uspokajało mnie równe bicie serca. Ręce nie zaciskały się już na koszulce, leżały ułożone przy twarzy i były zwinięte w pięści. Najwyraźniej usypiałam.

Czasem zapłakałam cicho jak bezradne dziecko, ale zaraz byłam uspokajana przez cichy szept. Oczami wyobraźni widziałam małą Laurę i jej matkę, która tuliła ją do siebie i wciąż powtarzała kojącym głosem: „Śpij, kochanie, śpij. Jutro będzie lepszy dzień”. Czułam jej ciepło, widziałam jej uśmiech, znów była blisko mnie. Gdy mała Laura usypiała, a jej dziecięce zielone oczka powoli się zamykały, Joanne wstała i pomachała jej ręką na dobranoc. Ostatnie słowa, jakie mała dziewczynka usłyszała, to: „Pamiętaj, że nie jesteś sama”. Matka zniknęła za zamkniętymi drzwiami, a mała Laura wykrzyknęła głośne: „Nie!”, które zniknęło gdzieś w ciemnościach, odbijając się od pustych ścian echem. Była sama, choć wciąż czuła czyjąś obecność.

Była spokojna. Była bezpieczna.

Ostatnim, co zobaczyła, były łagodne, błękitne oczy i wydatne usta, które wypowiedziały słowa pożegnania, mające raz na zawsze zapaść jej w pamięci: 

Spotkajmy się w lepszym świecie, Lauro.