Rozdział 34 - "Tak mi rób!"

Ten rozdział jest pod względem wielkości największym, zaraz po rozdziale 25-tym. Gdy się do niego dopadłam na weekendzie, wręcz nie mogłam się oderwać. Żałuję, że ostatnio mam tak niewiele czasu.

Ponowna przerwa od dramatów. Oczywiście nie na długo. Cieszmy się, póki możemy.

Mój A. zauważył ostatnio pewną zależność. Każda postać z mojego opowiadania ma coś ze mnie. Laura ironię i chłód, Nathiel głupotę, ryzykowność, nieogara i szaleńczy charakter (chyba najbardziej ze wszystkich bohaterów mnie przypomina), Sorathiel ma ode mnie zamiłowanie do książek, a Amy zacieszanie z każdego napotkanego przystojniaka. To może dlatego nigdy nie potrafiłam wymyślić prawdziwej siebie w opowiadaniu. Bo każdy coś ze mnie ma!

PS. Dodaję rozdział dzień wcześniej. Jakoś tak nie mogłam czekać D:

POPRAWIONE [22.04.2018]
Zrządzenie losu sprawiło, że ten rozdział wstawiam akurat w dniu, kiedy Nathiel obchodzi urodziny. WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO, DEMONICZNY GŁUPKU! Nie sądziłam, że akurat teraz przyjdzie mi poprawiać rozdział, w którym on sam ma urodziny! Lubię takie zrządzenia losu. 

***

Mocne promienie słońca przebijały się przez cienkie zasłony, rażąc bezlitośnie moje zaspane oczy. Wiedziałam, że to czas na pobudkę. Spało mi się jednak wyjątkowo dobrze, dlatego nie chciałam podnosić się jeszcze z łóżka.

Z mruknięciem niezadowolenia przekręciłam się na drugą stronę i przykryłam głowę kołdrą. Czułam, że na powrót zapadam w przyjemny, głęboki sen. Oczami wyobraźni widziałam błękitne niebo  oprószone puszystymi chmurami, które ocierały się o mnie, sprawiając wrażenie tak miękkich, że mogłam bez końca się w nich zapadać.

Na moich ustach pojawił się mimowolny uśmiech. Chciałam przytulić się do chmury i odpłynąć razem z nią w niezmierzony błękit nieba, nie przejmując się nowym dniem, który starał się brutalnie wydrzeć mnie z rąk sennego świata. Już niemalże dotykałam dłonią niebieskiego sklepienia, kiedy nagle do moich uszu doszedł irytujący okrzyk, będący moją codzienną, gwałtowną pobudką ze snu.

– Ja pieprzę! Latający potwór spaghetti! Wiedziałem, że on naprawdę istnieje, Sorath! Widzisz jak leci? Zaraz rozpierniczy się na ścianie!

Jęknęłam cicho i otworzyłam oczy, natychmiastowo kierując je na drzwi.

Nathiel. Dlaczego w każdym aspekcie mojego pozornie spokojnego życia pojawiał się właśnie on? Miałam już dosyć jego głosu, twarzy (a szczególnie tych głupio szczerzących się jak do sera zębów, rażących swoją bielą jak w reklamach pasty blend-a-med), głupoty, jaką codziennie starał się mnie zarazić, i tego z jaką brutalnością wybudzał mnie z głębokiego, przyjemnego snu. Takie osoby bezwzględnie się dusi i spala ich zwłoki, żeby przypadkiem nie narodziły się jako zombie i nie kontynuowały swoich męczarni, chodząc za daną osobą i powtarzając na okrągło: „Zjem twój mózg, bo przypomina mi spaghetti”.

Westchnęłam głośno i przewróciłam się na plecy. Pobielany sufit uśmiechał się do mnie ironicznie poprzez malutkie i nieregularne pęknięcia. Nie minęła nawet minuta, a Nathiel zaczął śpiewać swoje dziwne piosenki o hydraulikach, biedronkach i kradzionym ze sklepu dżemie. Całkowicie się wówczas poddałam. Wszelakie próby polegające na odprężeniu się we własnym tymczasowym łóżku nie wchodziły w grę, kiedy na zewnątrz buszował orędownik demonicznej głupoty.

Przeniosłam się do pozycji siedzącej, odgarniając rozszalałe włosy z czoła. Na dzień dobry spojrzałam w lusterko, które stało na szafce. Jak każdego poranka pod moimi oczami widniały przerażające cienie, a moja twarz zdobiona była przez czerwone ślady, którymi naznaczyła mnie poduszka. Wyglądałam, jakby przejechał po mnie traktor. Chociaż lepiej, że traktor, a nie kombajn.

Słysząc kontynuacje szaleńczych piosenek Nathiela, wstałam z łóżka i zdecydowałam się ubrać. Nie miałam sposobności chodzenia po obcym, przepełnionym męskimi osobnikami domu, w piżamie i z kołtunami na głowie. To nie było Halloween, żebym musiała grać wiedźmę.

Kiedy się przeciągnęłam, poczułam niemiłe ukłucie w żebrach. To nie był czas na swobodne manewry ciałem. Musiałam uważać. Przecież nie chciałam się znowu połamać. Samo wspomnienie mojego bolesnego upadku ze schodów i łamanie zasad grawitacji przez demona, który rzucał mną po ścianach, przyprawiało mnie o dreszcze.

Z szafki wyjęłam szczotkę i powolnymi ruchami zaczęłam rozczesywać swoje roztrzepane włosy.

Wczoraj odbyłam poważną rozmowę z szefem organizacji Nox, Hugh. Opowiedziałam mu o całym zdarzeniu, jakie miało miejsce w moim domu oraz o moich dziwnych, choć mało przydatnych zdolnościach. Podobnie jak Sorathiel i Nathiel nie miał jednak żadnej konkretnej teorii na temat tego, kim lub czym byłam. Zaprzeczył też jakimkolwiek demonicznym korzeniom, gdyż mój cień był jak najbardziej ludzki – demony go przecież nie posiadały. Zgodnie stwierdziliśmy, że nie warto na siłę szukać rozwiązania, bo te wkrótce samo może do mnie przywędrować. Nasza rozmowa zeszła w pewnym momencie na inny tor. Hugh stwierdził, że powinnam przynajmniej przez jakiś czas mieszkać z Nathielem i Sorathielem, bo nigdy nie wiadomo, czy demony znowu mnie nie zaatakują. W tajemnicy, pochylając się ku mnie, stwierdził, że przyda im się kobieca ręka, szczególnie Nathielowi, który wciąż zachowywał się jak rozpieszczony dzieciak ze smoczkiem w buzi. Miałam co do tego pewne wątpliwości. Fakt, gdyby Nathiel rzeczywiście mieszkał w tym domu sam, długo by nie przeżył, ale Sorathiel? Był i będzie sto razy lepszą panią domu ode mnie. Gdy ja potrafiłam zrobić na śniadanie tylko spalone tosty i przesoloną jajecznicę, on zaskakiwał mnie przeróżnymi omletami, placuszkami i innymi tworami śniadaniowymi, których nawet nie potrafiłam nazwać. Hugh chyba nie miał pojęcia, jak dobrze sobie radzi.

Szef organizacji Nox stwierdził, że nie powinnam przejmować się kosztami. Mogę dalej kontynuować swoją naukę i prowadzić spokojne życie. Spytałam go wtedy, czy robi to z dobrego serca, czy czegoś ode mnie oczekuje. Uśmiechnął się i odpowiedział, że urodził się po to, by pomagać innym, zresztą jest już bardzo stary i nie potrzebuje tylu pieniędzy, ile posiada. Coś mi podpowiadało, że kryła się za tym głębsza sprawa, wciąż jednak nie rozszyfrowałam jaka.

Na tym skończyła się nasza rozmowa. Oczywiście nie byłam przekonana co do utrzymywania mnie przez całkowicie obcego, starszego pana. Może dla Nathiela i Sorathiela był jak dziadek, ale ja byłam dla niego zupełnie nikim, po prostu przybłędą, która miała pecha i wplątała się w demonicznie zawiłe sieci przez przypadek. Wolałam znaleźć sobie pracę dorywczą, ale domem, własnym małym pokojem i dwójką łowców, którzy byli zawsze w pobliżu mnie, nie zamierzałam gardzić. 

Nathiel najwyraźniej ucieszył się z mojej decyzji. Mało nie zaczął skakać jak małe dziecko, które ma pod sobą wielką piłkę. Byłam zdziwiona tym, jak szybko zmieniał swoje nastawienie do ludzi. Jeszcze kilka miesięcy temu gonił mnie z nożem wokół stołu i próbował zabić, potem jawnie sobie ze mnie kpił i kłócił się ze mną o najdrobniejszą rzecz, następnie awansował na mojego osobistego rycerza bez białego rumaka i stał się dla mnie taki milutki, że chwilami robiło mi się od tego niedobrze. Nawet, gdy próbowałam prowadzić z nim ulubione słowne potyczki, on uśmiechał się tylko głupkowato, nie odpowiadając na moje ironiczne uwagi. Myślę, że maczali w tym palce obcy. Ktoś go musiał podmienić. Zdecydowanie.

Kolejna mordercza aria Auvreya przedarła się przez chwilowo pogrążony w ciszy dom. Ten ogłuszający fałsz przerwał w końcu cierpliwy jak zawsze Sorathiel.

– Ubierz coś na siebie, Nathiel, nie mieszkamy sami.

Moja ręka zatrzymała się w połowie drogi do klamki. Postanowiłam, że odczekam jeszcze kilka minut. Nie chciałabym zobaczyć paradującego w samych bokserkach lub – w jeszcze gorszym przypadku – nago, Nathiela. Na takie widoki nie byłam gotowa i... w sumie chyba nigdy nie będę.

– Mogę wszystko, mam dziś urodziny! – dosłyszałam radosny głos małego dzieciaka. W myślach widziałam wznoszące się do góry ręce, które machają szaleńczo w górze, pragnąc oznajmić światu, jak bardzo szczęśliwy z tego powodu jest.

Rzeczywiście. Dziś dwudziesty drugi kwietnia. Nasz drogi Nathiel kończył właśnie osiemnaście lat, a co za tym idzie – urządzał huczną imprezę urodzinową. W jednej chwili mój umysł zaczął obracać się wokół myśli, jakim prezentem mogłabym go obdarzyć. Sama zdziwiłam się tymi rozmyślaniami. Z drugiej strony… zasługiwał na to. Naprawdę wiele dla mnie zrobił. To dzięki niemu wciąż żyłam i pierwszy raz od miesięcy czułam się w pełni bezpieczna. Co jednak miałam mu podarować? Koszulkę z napisem: „Hejtuję demony!” lub „Bierz mnie, maleńka, póki jestem gorący”? Zestaw noży kuchennych, które będą przydatne jako zastępcze ostrza do walki z demonami?  To niezbyt udany pomysł, tym bardziej, że nie miałam przy sobie żadnej gotówki – kto by pomyślał, że tak szybko przyjdzie mi żyć samej i to na własną kieszeń? Gdyby to przewidziała, zbierałabym pieniądze już jako dziesięciolatka.

Świnka-skarbonka stojąca na półce uśmiechała się do mnie złowieszczo, a jej wewnętrzna pustka odbijała echem w mojej głowie: „Nakarm mnie!”. Mniemam, że porcelanowe świnie nie zajadają się tostami śniadaniowymi, a szkoda, bo gdyby dzięki temu mogły mnożyć pieniądze…

Chrząknęłam w zwiniętą pięść, wykrzywiłam usta w grymasie niezadowolenia, będącym reakcją na moje dziwne myśli i postanowiłam wyjść na zewnątrz. Śpiewający głos Nathiela umilkł, dlatego byłam bezpieczna. Prawdopodobnie poszedł się ubrać.

Cóż, najwyraźniej się myliłam. Gdy wyszłam z pokoju, tuż przede mną stał czarnowłosy, roztrzepany chłopak z zabójczym uśmiechem na twarzy. Był ubrany. W połowie. Bo tak na ogół to świecił gołą klatą, a w rękach trzymał wielki karton z wódką.

– Cześć, śpiąca królowo lodu – powiedział, szczerząc się do mnie. – Długo dziś spałaś.

– Spałabym dłużej, gdybyś nie zaczął śpiewać o biedronkach, które rozmnażają się na wiosnę – rzekłam, unosząc znacząco brew do góry.

– Hej, wiosna to fajny czas – odpowiedział chłopak, zanosząc się wesołym śmiechem. – W końcu wtedy się urodziłem. – Puścił mi oczko.

Stałam tak, wpatrując się w jego twarz i zastanawiając, jak w najprostszy sposób mogłabym mu złożyć życzenia.

„Sto lat, abyś głupotą ludzi nie zarażał!”, „Wszystkiego najlepszego! Wesołych świąt! Rozmnażających się biedronek! Latających słoików dżemu! I potworów spaghetti! I żebyś dał mi święty spokój na kolejne tysiąc lat!”. Cóż, nic nie mogłam poradzić na to, że w jego obecności moje myśli obracały się wyłącznie wokół sarkazmu.

Wzięłam głęboki wdech i wyłączając ironiczny tryb z pomocą mentalnego przełącznika, zrobiłam coś, czego nawet nie zamierzałam zrobić. Stanęłam na palcach i składając na jego miękkim poliku całusa, powiedziałam:

– Wszystkiego najlepszego.

Nathiel opuścił na podłogę karton, mało nie tłukąc butelek – podskoczyłam przestraszona, ponieważ nie spodziewałam się ogłuszającego trzasku i to tak blisko moich własnych stóp. Auvrey spojrzał na mnie, jakby zobaczył ducha. Na policzku, który pocałowałam, położył dłoń. Poczułam się tak, jakby moje usta miały morderczą moc. Być może wypaliłam mu w nim dziurę. Byłoby świetnie. Tak trzymać, Lauro.

Postanowiłam uciec od tej żenującej sytuacji i wymijając go, skierowałam się w stronę kuchni. Zza pleców doszedł mnie głos czarnowłosego, który najwyraźniej zdążył się już obudzić i wrócić do swojego głupkowatego trybu działania.

– Hej, liczyłem na usta! – Jego słowa zostały zakończone głośnym i szaleńczy wybuchem śmiechu. Jego podróży po domu towarzyszył odtąd jeszcze radośniejszy śpiew, niż wcześniej. Optymizmu tego demonicznego łowcy chyba nie dało się zepsuć.

Przewróciłam oczami i weszłam do kuchni, gdzie przy stole siedziała już perfekcyjna pani domu, ubrana w różowe rękawice sięgające jej do samych łokci. Stanęłam w progu i spojrzałam na niego ze zmarszczonym czołem.

– Cześć – przywitałam się niepewnym głosem.

Blondyn skinął głową znad bliżej nieokreślonej listy. Wyglądało to tak, jakby miał dzisiaj wyjątkowo dużo pracy i specjalnie na tą okazję sporządził długą, sięgającą samej ziemi listę z zadaniami, które miał wypełnić. Różowe rękawice mógł sobie jednak odpuścić.

– Gustowne łapki – powiedziałam, uśmiechając się ironicznie pod nosem.

Sorathiel zmarszczył czoło. W końcu podniósł na mnie brązowe oczy.

– To pomysł Nathiela. Postanowił zrobić mi prezent – odpowiedział niezadowolony. – Oczywiście kazał mi je nosić pod groźbą, że złamię mu serce w najważniejszym w ciągu roku dniu, jaki go spotykał.

– W różowym ci do twarzy – przyznałam, próbując powstrzymać moje usta od ułożenia się w rozbawiony uśmiech.

– Bardzo śmieszne.

Uznałam, że mimo braku apetytu, czas na śniadanie. Obiecałam sobie, że przez najbliższy miesiąc będę jadła tyle, ile tylko pomieści mój żołądek. Ludzie, których znałam, nie poznawali mnie na mieście i za plecami komentowali mój marny wygląd. Nie mogłam poradzić nic na to, że miałam tendencję do chudnięcia, a nie tycia. Z chęcią bym się z kimś zamieniła, jeśli byłoby to możliwe.

Chwyciłam za dwie kromki chleba tostowego i wrzuciłam go do tostera. To było moje standardowe śniadanie, na więcej nie było mnie stać.

– Pomóc wam dziś w czymś? – spytałam Sorathiela, w oczekiwaniu na moje śniadanie.

Nie spodziewałam się, że to Nathiel, który wszedł właśnie do kuchni, odpowie na moje pytanie:

– Pewnie, potrzebuję murzyna do trzepania bitej śmietany.

Spojrzałam na niego przez ramię z uniesionymi brwiami.

– Myślałam, że albinosa. – Już miałam otworzyć usta, by dopełnić moją uwagę czymś podwójnie zgryźliwym i ironicznym, ale w ostatniej chwili się powstrzymałam, uznając, że dziś będę wyjątkowo grzeczną Laurą. W końcu Nathiel miał urodziny. Cóż, to będzie piekielnie trudne zadanie i pożre prawdopodobnie wszystkie moje pokłady cierpliwości.

– Pomożesz? – spytał uroczym głosem czarnowłosy, opierając się szarmancko o blat. Posłał mi z góry przymilny uśmieszek.

– Mam wybór? – Odwróciłam od niego wzrok i skupiłam się na tosterze.

– Zawsze jakiś jest.

Spojrzałam na Auvreya. Dzisiaj naprawdę rozpierała go energia. Szmaragdowe, demoniczne oczy świeciły mu się jak napalonemu na marchewkę królikowi, a promienny uśmiech nie schodził mu z twarzy nawet na minutę. Jakby tego było mało, ubrał koszulkę z wielką uśmiechniętą emotką, która trzyma w ręce nóż (to emotki w ogóle miały ręce?). Widniał na niej napis: „Zepsuj mój dzień, a ja zepsuję ciebie”.

Szczęście, szczęście wszędzie. Na miejscu Nathiela nie cieszyłabym się, że jestem coraz starsza, chociaż to raczej kwestia światopoglądu. Byłam pesymistką, więc zazwyczaj niewiele rzeczy mi odpowiadało. Nathiel był niepoprawnym optymistą, należącym do wymierającego gatunku, więc cieszył się z wszystkiego, co go tylko spotykało, nawet jeżeli była to zgraja przypadkowych demonów chodzących po ulicy. Musiałam przyznać, że z radością było mu do twarzy.

Nim się zorientowałam, nawet ja zaczęłam się głupio uśmiechać, a Nathiel zauważając moją zmianę mimiki twarzy, zaczął szczerzyć się jeszcze bardziej. Z irytacją odwróciłam od niego wzrok, próbując ukryć się za zasłoną uwitą z blond włosów. Chyba coś było ze mną nie tak, skoro zaczynałam przejmować jego radość. A może po prostu wracałam do siebie?

– Pomogę ci – odpowiedziałam w końcu.

– Ha, wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć! – W swojej przedziwnej euforii Nathiel rzucił się na mnie od tyłu, mało nie wytrącając z równowagi, i mocno przytulił. Jego czarne roztrzepane włosy połaskotały mój policzek, kiedy obejmował moje ramiona. Momentalnie przeszyły mnie dreszcze. Nie wiedziałam, czy to z powodu łaskoczących mnie włosów, czy zdziwienia łamanego przez przerażenie wywołane zaistniałą sytuacją. Zesztywniałam jak kołek. Bałam się poruszyć choćby o milimetr.

Czy mi się zdawało, czy Nathiel zaczął być ostatnio bardzo wylewny uczuciowo w stosunku co do mnie?

– Eee... Nathiel? – spytałam cicho, gdy po dłuższej chwili nawet się nie poruszył. Zaczynało mi się robić gorąco. – Mógłbyś mnie puścić?

Dopiero wówczas czarnowłosy, demoniczny łowca oderwał się od moich pleców i wyprostował. Bałam się teraz spojrzeć w jego twarz. Bałam się, że zobaczę w niej coś, czego nie chciałam zobaczyć. To samo, co widziałam jeszcze niedawno w oczach Deaniela.

– Coś ci się przypala – usłyszałam szept, tuż nad uchem. Przeszyły mnie od niego dreszcze.

Zdezorientowana spojrzałam w stronę opiekacza, z którego ulatniał się biały dymek.

Cóż, dziś na śniadanie jak zawsze spalone tosty. Smacznego.

***

Śmietana. Litry, a może nawet hektolitry śmietany. Dosłownie cały blat był zasypany tymi maleńkimi kubeczkami zawierającymi kwaskowaty, biały i tłusty płyn. Zgadzając się na jego ubijanie, nie sądziłam, że przyjdzie mi marnować własne siły na pięćdziesiąt deserów lodowych, które zamierzał przyrządzić Nathiel. Nigdy nie sądziłam, że ma aż tylu znajomych, bo nigdy nie widziałam go w ich towarzystwie. Cały czas myślałam, że tylko i wyłącznie Sorathiel był jego przyjacielem, a sam Nathiel to typowy samotnik zapatrzony we własne odbicie w lustrze. Jak widać, myliłam się. No cóż, prawda była taka, że każdy na świecie miał bardziej udane życie towarzyskie niż ja, nie powinnam się więc dziwić.

Powracając do bitej śmietany…

– Chyba oszalałeś – stwierdziłam, patrząc na rozbawionego moją reakcją Nathiela.

– Już dawno – odpowiedział, wzruszając beztrosko ramionami. – Dziwne, że dopiero to odkryłaś.

– Gdzie ty to wszystko schowasz? Przecież nie masz tak ogromnej lodówki.

– W piwnicy.

– To nie Halloween, Nathiel. Wątpię, aby ktokolwiek miał chęć na lody z dodatkiem pajęczyny lub sypiącego się z sufitu gruzu. – Chciałam zabrzmieć całkiem poważnie, ale nie mogłam powstrzymać uśmiechu.

– Nie zapominaj o pająkach.

– Oby nie szczurach, mam nadzieję, że nie zamieszkują waszej piwnicy.

– Szczur w bitej śmietanie. Palce lizać.

Spojrzałam gdzieś w bok, zasłaniając dłonią usta. To naprawdę dziwne, że zaczęłam się śmiać z żartów Nathiela. Zaraz. To był w ogóle żart? A jeśli to tylko kolejny objaw jego choroby zwanej głupotą? Może Auvrey był bardziej cwany, niż sądziłam i potrafił wykorzystać chwilę mojej nieuwagi? Nie chciałam paść ofiarą zarazy.

Aby jak najszybciej zmienić temat i ukryć swoją uśmiechniętą buzię, powiedziałam:

– Podaj mi mikser. – Wystawiłam dłoń, nie patrząc w jego stronę. Chwilę potem dostałam do ręki coś, co w dotyku nawet nie przypominało miksera. Spojrzałam na ten przedmiot i ujrzałam metalową trzepaczkę. Nathiel na widok mojej miny znów zaczął się śmiać jak oszalały.

– To nie jest śmieszne – powiedziałam oburzona. – Dawaj mi ten mikser, bo zaraz wsadzę ci tę trzepaczkę w takie miejsce, z którego nie będziesz mógł jej wyjąć przez kolejne dni.

– Nie złość się, bo zbrzydniesz – zaśmiał się chłopak, wyjmując z szuflady potężny mikser. Postanowiłam go zignorować, choć musiałam przyznać, że powoli traciłam do niego cierpliwość.

Nareszcie w moich dłoniach wylądował właściwy przedmiot. Już nawet nie miałam ochoty na poprawianie niewyedukowanego Nathiela, który używał niewłaściwych przysłów – w końcu mówiło się: złość piękności szkodzi. Zastanawiało mnie, dlaczego on i Sorathiel nigdy nie uczęszczali do szkoły. Oczywiście nie sądzę, że blondynowi przydałaby się dodatkowa edukacja, ponieważ i bez tego był skarbnicą wiedzy, ale Nathiel ze swoją nikłą umiejętnością czytania i wyrażania się w sposób poprawny, mógłby się tam znaleźć. Choć pewnie szybko by go stamtąd wyrzucili za latanie z nożem po szkolnych korytarzach…

Umieściłam w mikserze metalowe mieszadła i spojrzałam na swojego towarzysza, który teraz opierał się o blat i zerkał z dziwnym zainteresowaniem w sufit. Jeżeli szukał tam mózgu, to niestety, musiałam go zasmucić – już dawno utonął w morzu pustki.

Postanowiłam, że nie będę trzymać własnej natury w niepewności.

– Zastanawia mnie od dłuższego czasu, dlaczego nigdy nie poszedłeś do szkoły, skoro miałeś takie możliwości.

Czarnowłosy spuścił na mnie wzrok i posłał mi delikatny, dziwnie ciepły uśmiech.

– Nie potrzebowałem szkoły, ponieważ miałem ją w domu.

Zdziwiłam się. Nie miałam pojęcia, o co mogło mu chodzić.

– Elisabeth, matka Sorathiela, była z zawodu nauczycielką i to ona uczyła nas wszystkiego, co najważniejsze. Pisać, liczyć, czytać i… inne takie – wymienił z krzywą miną.

– Umiesz czytać? – udałam zdziwienie. Niestety, nie udało mi się dziś powstrzymać mojej wewnętrznej ironii. Nathiel sam się o to prosił.

– Nieważne jak, ważne, że cokolwiek potrafię przeczytać! – oburzył się zielonooki.

– A pisać umiesz? – zapytałam zaciekawiona.

Chłopak wskazał na lodówkę, gdzie wisiała mała żółta karteczka, a następnie odwrócił obrażony głowę w drugą stronę. Odkładając morderczą maszynę miksującą na bok, podeszłam do opisywanego obiektu i przyjrzałam się uważnie kartce, która tam wisiała. Widniał na niej prosty przekaz: „Kup mi keczup, Sorath”.

Rozszerzyłam oczy w zdziwieniu. Nie dość, że zdanie było poprawnie napisane, to jeszcze jego pismo podchodziło pod całkiem przyjemne dla oczu – chaotyczne, ukośne, ładnie zaokrąglone litery przypominały mi trochę charakter Nathiela. Ładny z twarzy, pokręcony w środku.

Nie komentując tego, co zobaczyłam, spojrzałam na niego i zaczęłam szkolne przepytywanie:

– Sześć razy sześć?

Chłopak spojrzał na mnie z uniesionymi brwiami.

– Trzydzieści sześć.

– Dwadzieścia pięć razy dwadzieścia pięć?

Nathiel zastanowił się przez chwilę, po czym odpowiedział:

– Sześćset dwadzieścia pięć.

Kiwnęłam głową, po raz kolejny dziwiąc się jego podstawową wiedzą.

– Matematyka i pisanie nigdy nie były dla mnie trudne, za to czytać nienawidzę – wytłumaczył, wzruszając obojętnie ramionami.

Wróciłam do blatu kuchennego bez słowa. Jednak Nathiel nie był taki tępy, na jakiego wyglądał. Najwyraźniej wciąż mało o nim wiedziałam. Czym mnie jeszcze zdziwisz, Nathielu Auvrey?

W milczeniu zaczęłam wlewać śmietanę do największego garnka, jaki tylko znalazłam w kuchni. Miałam nadzieję, że dwadzieścia dwustu pięćdziesięciu mililitrowych kubeczków wystarczy na takie szaleństwo.

Włączyłam mikser i zaczęłam swoją jakże trudną robotę. Nie przejmowałam się Nathielem, który stał tuż obok mnie, opierając się łokciami o blat i patrząc w skupieniu na moje dłonie. Bynajmniej starałam się tym nie przejmować. Po pewnym czasie jego uporczywe wgapianie się we mnie zaczęło irytować. Jego zielone oczy wodziły od moich dłoni, przez zgięcie łokcia, ramiona, obojczyk i ostatecznie twarz, która z każdym momentem wykrzywiała się w coraz większym grymasie. Albo mi się zdawało, albo Nathiel próbował mnie zdekoncentrować. Im ja bardziej się chmurzyłam, tym on bardziej się uśmiechał. Zachowywał się jak mały wkurzający dzieciak.

– Laura – odezwał się w końcu.

Uznałam, że go zignoruję. Dźwięk miksera mógł go w końcu zagłuszyć. Dla lepszego efektu obroty zwiększyłam do maksimum.

– Laura – usłyszałam odrobinę głośniej.

Ponownie nie odpowiedziałam.

Nie spodziewałam się, że Nathiel zażąda uwagi w inny sposób. Widziałam tylko jego ręce, które zniknęły nagle z blatu. Nie byłam w stanie przewidzieć, że chwilę potem jego palec dźgnie mnie w bok, który jest wyczulony na każdy choćby najmniejszy dotyk. Zazwyczaj na takie gesty reagowałam ultradźwiękowym piskiem i skokiem do góry. Teraz było podobnie, z tym że najpierw puściłam mikser, który złamał zasady dynamiki Newtona.

Bita śmietana zaczęła fruwać po całej kuchni, zostawiając swoje białe plamy na podłodze, blacie i nas samych. Żeby zatrzymać morderczy ciąg śmietanowych szaleństw, pociągnęłam kabel od miksera, odłączając go od prądu.

Gdy wszystko ucichło, spojrzałam na Nathiela z niebezpiecznie zmrużonymi oczami. Chłopak uśmiechnął się do mnie niewinnie i ściągnął palcem wskazującym śmietanę, która zalegała na moim policzku.

– Słodko wyglądasz – powiedział, powstrzymując się od nagłego wybuchu śmiechu. Polizał swojego palca, po czym udając zdziwienie dodał:  – i smakujesz. 

Nabierając powietrza w płuca, chwyciłam za garnek pełen bitej śmietany, w celu wręczenia go Nathielowi.

Moja praca się skończyła, dłużej nie zamierzałam znosić jego złośliwej obecności.

Postawiłam krok w przód. Nie spodziewałam się, że biała posadzka stanie się nagle lodowiskiem, które rzuci mnie wprost na Nathiela. On sam się tego najwyraźniej nie spodziewał, ponieważ nie zdążył mnie złapać – zamiast tego zderzyliśmy się ze sobą i wylądowaliśmy twardo na podłodze. Garnek zaś wyleciał w górę i walnął mnie kantem prosto w głowę, rozlewając całą zawartość po naszej dwójce. Teraz leżałam na Nathielu, przygniatając go do podłogi, która była biała jak śnieg, łącznie z nami samymi.

Zielonooki patrzył na mnie chwilę, mrugając nierozumnie oczami, po czym wybuchnął gromkim śmiechem. Nie obchodziło go to, że podobnie jak ja był zdobiony białymi plamami. Śmiał się tak, że mało nie zaczął się tarzać w śmietanowej kałuży. Miałam ochotę przywalić mu za ten niezwykle irytujący wybuch radości. Zamiast tego, rzuciłam w niego ścierką – jedyną bronią masowej, kuchennej zagłady, którą miałam pod ręką.

– Haha, tak mi rób, maleńka! – wykrzyknął.

W tym samym momencie do kuchni wszedł niczego niespodziewający się Sorathiel. Przystanął gwałtownie w progu, zerkając na nas ze zdziwieniem malującym się na twarzy. Nie wiem, co sobie wówczas pomyślał, ale widok leżącego na podłodze chłopaka i nachylającej się nad nim dziewczyny musiał być aż nadto podejrzliwy i dziwnie znaczący. Dodając do tego mnóstwo białych plam i słowa Nathiela wykrzyknięte w euforycznym stanie... Cóż, nie dziwiłam się temu, że wyglądał na zaskoczonego.

– Co wy robicie? – spytał spokojnie, choć w jego głosie pobrzmiewała nuta niepewności.

– Nie chcesz wiedzieć! – zaśmiał się Nathiel.

Prychnęłam cicho i wspierając się rękami o śliską podłogę, podniosłam się w górę. Na wszelki wypadek uchwyciłam się blatu, aby znów nie przeżyć twardego zetknięcia z klatką piersiową demona.

– To wszystko jego wina – powiedziała chłodno, wskazując palcem na Auvreya.

Sorathiel potrząsnął głową z niedowierzaniem. Odważył się w końcu przekroczyć próg kuchni.

– A więc nie będzie deseru lodowego – śmiał się dalej Nathiel, którego najwyraźniej złapała głupawka. – Jaka szkoda!

Jego denerwujący śmiech niósł się przez cały dom. Wyglądał tak, jakby już nigdy miał się nie przestać chichrać. Miałam ochotę wepchnąć mu do buzi pomidora, który leżał na blacie, ale powstrzymałam się od tego w ostatniej chwili. Próbując nie zwracać na niego uwagi, zabrałam się do sprzątania. Sorathiel bez narzekania zaczął mi w tym pomagać. W międzyczasie Nathiel zdążył się uciszyć i zmyć z siebie całą bitą śmietanę. Kiedy  ukradkiem na niego spoglądałam, wciąż widziałam na jego twarzy rozbawiony uśmiech, na szczęście niczego głupiego już nie powiedział.

Cóż, można powiedzieć, że w jakiś sposób zepsułam mu urodzinowe plany. Chyba kuchnia nie była miejscem, które mogło mnie w pełni zaakceptować.

– Przepraszam – mruknęłam niechętnie, wycierając ściereczką blat.

Nathiel wyglądał na zaskoczonego.

– Za zmarnowanie bitej śmietany?

Kiwnęłam głową.

– Klękaj i błagaj o przebaczenie – powiedział ironicznie Nathiel, posyłając mi znaczące spojrzenie, które mogło mówić tylko jedno: chyba zgłupiałaś, to tylko śmietana.

– Masz ciekawe marzenia, niestety muszę je zniszczyć.

Mimo wszystko uśmiechnęliśmy się do siebie.

Całe sprzątanie dokończyliśmy w trójkę, milcząc. Kiedy kuchnia już lśniła, a my mogliśmy z dumą odetchnąć, Nathiel posłał mi to dziwne, przepełnione niepewnością spojrzenie i spytał:

– Laura, na pewno nie chcesz uczestniczyć w imprezie? – Spojrzał na mnie podejrzliwie.

Potrząsnęłam głową. Nie, mimo wszystko nie miałam ochoty na oglądanie pijanych ludzi, skaczących wokół mnie i robiących z siebie idiotów. Po pierwsze: nie piłam alkoholu, po drugie: nie umiałam się bawić. Samotność była dla mnie bardziej łaskawa, niż wzbogacone o obcych ludzi towarzystwo.

Nathiel wzruszył obojętnie ramionami, przybierając niezbyt zadowoloną minę. Wiedziałam, że nie był z tego powodu szczęśliwy. Przez ostatnie dni przynajmniej dwadzieścia razy usłyszałam to samo zapytanie i poczułam na własnej skórze, jak się na mnie obraża. Nie mogłam nic z tym zrobić. Powinien zaakceptować moją decyzję. Poza tym byłam tylko nic nieznaczącą osobą, dodatkiem do całości. I tak byłby zajęty zabawianiem innych gości.

Rozbrzmiał dzwonek do drzwi, który oznajmił przybycie pierwszego imprezowicza. Wymusiłam uśmiech i powiedziałam do moich towarzyszy:

– Miłej imprezy. – Starałam się zabrzmieć możliwie entuzjastycznie, co jednak niezbyt mi wyszło. Prawie natychmiastowo skierowałam kroki w stronę wyjścia z kuchni. Zatrzymałam się jeszcze na moment, by rzucić krótkie:

– Jak przyjdzie Amy, przekażcie, żeby do mnie wpadła.

Chłopacy pokiwali głowami, a ja ruszyłam w stronę mojej tymczasowej świątyni, gdzie czekała mnie ciężka przeprawa przez przygotowywania do kompletnej porażki, jaką miał się okazać prezent urodzinowy dla Nathiela. Prezent urodzinowy, który nawet nie sądziłam, że jestem w stanie zrobić.