Rozdział 70 - "Demoniczna misja"

No i jest rozdział 70. Wątpię, abym dobiła do 80-tego, tak więc... WCN naprawdę zaczyna dobiegać końca! Dla niewtajemniczonych - tak, planuję drugą część. A teraz zaczynamy troszeczkę poważniejszą sferę opowiadania. Myślę, że będą już takie do końca. Powiedźcie radości papa, bo czas zacząć jatkę >D. 

Przepraszam za zaległości w czytaniu rozdziałów. Będę je powoli nadrabiać.

POPRAWIONE [05.05.2019]

***

Gdy otwierałam zmęczone oczy, pierwszym, co usłyszałam, było bębnienie deszczu o szybę. Jedna z wad mieszkania tutaj polegała na tym, że nigdy nie wiedziałam, czy budzę się rano, czy może w nocy. Piwnica nie pozwalała mi na dokładne rozeznanie się w sytuacji. Tu zawsze panował mrok – przedzierało się przez niego tylko wątłe światło woskowych świec.

Na oślep wyszukałam zapalniczkę, którą zapaliłam lont. Przez chwilę siedziałam w miejscu, tępo wpatrując się w przeciwległą ścianę. Mój umysł był ociężały, zupełnie jakby poprzedniej nocy przeżywał prawdziwą myślową katorgę.

Gdy wstałam, zdziwiło mnie niezwykłe uczucie lekkości, które opanowało moje ciało. Do tej pory każdy ruch sprawiał mi ból. Czyżby coś się zmieniło w związku z moimi ranami?

Uśmiechnęłam się do siebie pod nosem, przypominając sobie maść, którą dostałam wczoraj od Calanthe. Nie potrzebowałam spoglądać na własne ciało czy badać je dotykiem. Doskonale wiedziałam, że rany zniknęły. Byłam pod wrażeniem. Po raz kolejny uzdrawiające zioła Reverentii pomogły w szybkim leczeniu. I pomyśleć, że gdyby zwyczajni ludzie wiedzieli o ich istnieniu, większość chorób można by zaleczyć w mgnieniu oka. Wystarczyłoby tylko odrobinę specyficznych roślin i jednodniowy odpoczynek. Ale ludzie nie mogli dowiedzieć się o świecie demonów. Poza tym kradzież ich mienia mogłaby się skończyć kolejną wojną. 

Nie posiadałam żadnej piżamy i zazwyczaj spałam w ciuchach dziennych, nie musiałam więc trudzić się z przebieraniem. Nie potrzebowałam też zbyt wielkich pakunków na drogę. Moim jedynym sprzymierzeńcem i towarzyszem było exitialis, które schowałam do tylnej kieszeni spodni. Włosy wyjątkowo splotłam w kucyk. Z doświadczenia wiedziałam, że trudno walczy się, gdy blond kosmyki wpadają ci do oczu.

Gdy byłam już gotowa, stanęłam przed drzwiami, chwytając niepewnie za klamkę. Zawahałam się. Nie wiedziałam, co przyniesie mi ta podróż – śmierć wielu istnień czy zwycięstwo. Bałam się, to oczywiste. W końcu byłam tchórzem, który wyłącznie starał się być odważny.

Uśmiechnęłam się ironicznie pod nosem. Poczułam się trochę jak superbohater, z tym że ja od początku byłam na straconej pozycji. Demony posiadały magię, dlatego mogły zabić nas jednym palcem. My mieliśmy tylko własną energię potencjalną, która z pomocą noży pozwalała nam niszczyć wrogów. Jesteśmy i zawsze byliśmy słabsi niż demony, a jednak nigdy się nie poddaliśmy. Dowodem na to było długotrwałe istnienie Nox.

Biorąc głęboki wdech, nareszcie otworzyłam drzwi. Schodami ruszyłam do góry.

Czułam w sercu uzasadniony strach. Nogi miałam jak z waty. Chciałam, aby ta misja jak najszybciej dobiegła końca i najlepiej, żeby miała dobre zakończenie. Czy to możliwe? Straty były nieuniknione. Mogło zginąć wielu z nas. A co, jeśli wszyscy umrzemy, a świat pogrąży się w otchłani demonicznej zagłady?

Kiedy otworzyłam górne drzwi i wyszłam na korytarz, promienie słońca wdzierające się przez okna poraziły moje oczy. Z daleka słyszałam głośne rozmowy. Byłam pewna, że dochodziły z kuchni. Krętym krokiem ruszyłam właśnie w jej kierunku.

– Macie maksymalnie godzinę na uszykowanie się – dosłyszałam ostry głos Amandy.

Jeszcze niedawno byłabym w stanie zaryzykować stwierdzeniem, że zastąpiła dzielnie Hugh jako szef, dziś jednak wiedziałam, że nikt nie potrafił go zastąpić. Nox po dzień dzisiejszy nie wybrało nowego przywódcy. Nikt nie wyróżniał się na tyle, aby nim zostać. Byliśmy wspólnotą, która odtąd zgodnie decydowała o losach organizacji. Wśród wszystkich członków na prowadzenie zdecydowanie wychodziła Amanda, Andrew i... Sorathiel, który mimo swojego wieku okazał się być wspaniałym strategiem. Ich trójka to jednak wciąż nie był Hugh. Wszystkim nam go brakowało. Bez niego byliśmy jak błądzące we mgle dzieci.

Weszłam do kuchni. Nie spodziewałam się zastać w niej takiego zgromadzenia, a już tym bardziej nie sądziłam, że wzbudzę u wszystkich zaskoczenie. Większość członków Nox patrzyło na mnie zdziwionymi oczami, nie wiedząc, jak zareagować na moją obecność. Jeszcze niedawno było tu gwarno, teraz wszyscy umilkli. Tylko na twarzy Calanthe widniał znaczący uśmieszek

– Laura – zaczęła jako pierwsza Carissa, która momentalnie przybrała matczyny, zmartwiony wyraz twarzy. Wiedziałam, co chce powiedzieć: „Jesteś ranna, nie powinnaś ryzykować”.

– Jest już zdrowa – odpowiedziała głośno i wyraźnie Calanthe. – Zadbałam o to.

Kilka osób z Nox spojrzało na nią niepewnie. Pewnie pomyśleli w tym momencie, że jest szaloną matką. W końcu chciała puścić swoją córkę na rzeź. Cóż, ostatecznie nie uczestniczyła w moim wychowywaniu, więc nie była też szczególnie do mnie przywiązana. Dla Calanthe byłam raczej kimś, kto będzie mógł pomóc Nox, niż córką, którą powinna chronić przed śmiercią.

– Skoro tak… – powiedziała niepewnie Amanda, nie dokańczając zdania.

W kuchni zapanowała dziwna cisza. Wszyscy wyglądali tak, jakby byli zawiedzeni moją obecnością. Uważali, że będę tylko zawadzać. W jakiś sposób mnie to zabolało. Może byłam słaba, ale nie potrzebowałam niańki, a już tym bardziej wybawiciela. Sama sobie poradzę, choćby nie wiem co.

Zacisnęłam pięści, czując przypływ gniewu. Teraz czułam się zmotywowana bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Udowodnię im, że nie jestem problemem.   

– Mamo, zrób mi kanapki z dżemem – usłyszeliśmy nagle.

Uniosłam brew, przyglądając się Nathielowi, który właśnie wyminął mnie w drzwiach. Wciąż miał zamknięte oczy. Na jego głowie szalała burza włosów. Koszulkę miał założoną na lewą stronę, a stopy wciąż bose. Cóż, nie pierwszy raz widziałam go w takim stanie.

Chłopak usiadł przy stole, nawet na moment nie otwierając oczu. Sorathiel w przypływie weny podał swojemu przyjacielowi słoik truskawkowego dżemu.

– Zimne te kanapki – burknął pod nosem zaspany Nathiel. Chwilę potem uniósł do góry słoik i spróbował się w niego wgryźć.

Z trudem powstrzymałam się od wybuchu śmiechu, za to członkowie Nox niemalże tarzali się po podłodze. Mina Auvreya była bezcenna. Nie mogąc ugryźć szklanego pojemnika, wreszcie zorientował się, że coś nie gra. Otworzył zaspane oczy i rozglądnął się wkoło, mierząc każdego z nas wrogim spojrzeniem.

– Zamknijcie japy – mruknął, przecierając zmęczone powieki. Chwilę potem otworzył ze złością słoik dżemu, chwycił za łyżkę leżącą na stole i zaczął go pałaszować, nie przejmując się chlebem, który leżał tuż obok jego dłoni. Wyglądał jak żądny miodu niedźwiadek. Jeszcze brakowało, żeby miał na sobie przykrótką czerwoną koszulkę i nagi żółty zadek…

– Dobrze, pośmialiśmy się już, a teraz dość – powiedziała rozbawiona Amanda, zasłaniając ukradkowo usta. – Tak jak mówiłam, za godzinę wyruszamy – mówiąc to, przeszła obok mnie i poklepała krzepiąco moje ramię. Ten gest nieco mnie uspokoił. Najwyraźniej chciała pokazać, że wcale nie byłam niemile widziana na misji.

Podeszłam do stołu i usiadłam naprzeciw Nathiela. Chłopak spojrzał na mnie podejrzliwie, jakby nie dowierzał, że tutaj siedzę.

– Tak jak już wspominałam, idę z wami – powiedziałam twardo. Przeczuwałam, że mu się to nie spodoba, w końcu płomiennie walczył o to, abym nie wybierała się do Reverentii. Nic tym nie zdziałał. Już dawno podjęłam decyzję.

– Pogrzało cię, nie? – spytał.

– Nie chcę i nie potrafię zostawić was samych. Miałabym wyrzuty sumienia, gdyby komuś stało się coś złego. Poza tym ja też jestem członkiem Nox i mam prawo do uczestnictwa w tej misji. – Dostrzegając otwierające się usta Nathiela, przerwałam mu, zanim cokolwiek powiedział: – Wyleczyłam wszystkie rany. Calanthe mi pomogła.

Czarnowłosy przeklął pod nosem, wyraźnie się chmurząc. Dopiero teraz zdołałam przyuważyć, że kuchnia nagle opustoszała. Zupełnie jakby członkowie organizacji chcieli dać nam chwilę swobody. Czy naprawdę to, że byliśmy w sobie zakochani, dało się wyczuć już na kilometr? Nie potrafiłam tego pojąć. Może nie umiałam już kryć swoich uczuć, tak jak kiedyś? Może moje serce stopniało tak, że miłość aż się ze mnie wylewała, a ludzie musieli przed nią uskakiwać?

Uśmiechnęłam się do siebie ironicznie. Nie. Rzecz musiała tkwić w czymś innym.

– Robisz to na własną odpowiedzialność – warknął chłopak, podnosząc się gwałtownie z krzesła. Słoik dżemu potoczył się gdzieś po stole, co w żadnym stopniu go nie ruszyło. Gnał go gniew. Jak burza wypadł z kuchni, mrucząc coś wściekle pod nosem.

Z obrzydzeniem spojrzałam na wylewającą się ze słoika czerwoną maź, która wyglądała jak ludzka krew. Tylko w takim dniu wszystko musiało przypominać mi o śmierci. Strach i obrzydzenie były tak mocno spotęgowane, że nawet nie miałam ochoty na jedzenie. Już sam widok odrobiny chleba rozłożonego na stole, czy dżemu, wprawiał mój żołądek w burzliwy stan. Musiałam coś zjeść. Moja przybrana matka, Joanne, zawsze powtarzała, że dzień bez śniadania to dzień twojej potencjalnej śmierci. Przypadek? Nie sądzę, dlatego wolałam je spożyć.

Powolnym ruchem sięgnęłam po kromkę chleba. Może spożywanie suchego pieczywa nie było czymś odpowiednim na długą podróż, ale nie przełknęłabym niczego więcej.

– Laura – usłyszałam.

Spojrzałam na Amy, która weszła bezgłośnie do kuchni. Zazwyczaj stąpała po podłodze tak, jakby miała ją rozwalić swoją energią. Dziś wyglądała jak cień dawnej osoby. Była blada. Jej oczy szkliły się, gotowe do wydania na świat rzewnych łez, a  ręce nerwowo się splatały. Nie widziałam jej w takim stanie od czasu występu w podstawówce. Wtedy zwymiotowała na pianistę. Miałam nadzieję, że mnie nie czekał podobny los.

– Naprawdę idziesz razem z nimi? – spytała przejętym głosem.

– Idę – potwierdziłam, krzywiąc się z powodu kolejnego kęsa suchego chleba.

Moja przyjaciółka rzuciła się na mnie od tyłu, tuląc tak mocno, że mało nie wyplułam całej spożytej zawartości węglowodanów na stół. W kuchni rozległ się głośny, przejmujący płacz.

– Ty też chcesz mnie zostawić! Nie wierzę! Najpierw Sorath, teraz ty!

Przewróciłam oczami.

– Uspokój się. Sorathiel nie da się tak łatwo zabić. Potrafi walczyć, na dodatek ma mózg jak niejeden członek Nox. – Westchnęłam, nawet nie próbując wyswobodzić się z uścisku zapłakanej dziewczyny. – Nie zapominaj, że ma też przy swoim boku Nathiela, który zabije wszystkie demony, które tylko spróbują go drasnąć.

– A ty?! – wykrzyknęła rozpaczliwie. – Przecież ty nie umiesz walczyć! Nawet w szkole musiałam cię bronić! – Spojrzała na mnie zapłakanymi oczami przepełnionymi smutkiem. W moje serce samoczynnie wbiła się mroźna igła. Nie była to złość. Raczej smutek. Amy naprawdę mocno to przeżywała.

– Wrócę – powiedziałam, przybierając poważną minę. – Przysięgam ci, że wrócę.

– Jeżeli złamiesz przysięgę, będziesz się smażyć w piekle, wiesz o tym, prawda? – spytała bezradnie, próbując się uśmiechnąć. Bladą dłonią otarła z policzków łzy.

I tak będę się w nim smażyć. Byłam w końcu półdemonem. Oczywiście nie wypowiedziałam tego na głos. Kiwnęłam tylko głową. Żeby ukryć swoje zażenowanie, przytuliłam Amy do siebie i poklepałam ją po plecach.

– A przysięgniesz mi, że jak już weźmiesz ślub z Nathielem, to zostanę chrzestną twojej córki? – spytała niewinnie.

Zapewne gdybym teraz żuła kawałek chleba, zakrztusiłabym się nim.

– Demony nie mogą wchodzić do kościoła – burknęłam od niechcenia, nie wiedząc, co mogłabym jeszcze powiedzieć.

Amy zaśmiała się niemrawo.

– Przepraszam, poniosło mnie.

– Trochę.

Mimo wszystko się uśmiechnęłam. Rozumiałam jej zmartwienie. Bycie osobą, która tylko siedzi w domu i oczekuje niecierpliwie na rozwój sytuacji, musiało być niezwykle ciężkie. Ja sama walczyłam rękami i nogami o to, aby nie zostawać w siedzibie. Mimo małej siły i braku zwinności będę miała dobry widok na przyjaciół i w razie problemów pomogę im na tyle, na ile będę mogła.

Gdyby w Reverentii działały sieci komórkowe, sprawa byłaby inna – pomyślałam ironicznie.

– Laura – zaczęła ponownie Amy, spoglądając na mnie krytycznie. – Proszę cię, odłóż ten kawałek chleba i pozwól, że zrobię ci porządne śniadanie.

Jeżeli istniała czynność, która mogła choć trochę wyciszyć jej paniczne myśli, to dlaczego by nie spróbować? Najwyżej zwrócę całość obfitego śniadania na demoniczne kreatury. Kto wie, może ludzkie, niestrawione resztki jedzenia miały taką samą siłę jak domestos i będą dobrą bronią przeciwko nim.

Kiedy Amy przyrządzała śniadanie, spojrzałam w stronę okna. Słońce już dawno wzeszło. To znak, że powoli zbliżaliśmy się do krytycznego punktu misji, czyli... jej rozpoczęcia. Co za pogodowa ironia! Przez ostatnie dni tylko padało, jakby niebo wylewało łzy. Teraz gdy słońce będzie wisieć na niebie, a ludzie w innych miastach cieszyć się z pogody, my zawalczymy w mrocznej krainie o odzyskanie księgi, a tym samym zamknięcie otchłani. Gdyby reszta wiedziała, że teraz gdzieś w odległym świecie toczy się bitwa o ich spokojny byt, pewnie nie bawiliby się tak beztrosko. Na tym jednak polegało życie. Gdy jedni tkwili w błogiej nieświadomości, inni walczyli o losy milionów.

***

Skok w przepaść przypomniał mi o ostatniej podróży w progi Reverentii. Moje pierwsze zetknięcie z demonicznym światem na pewno nie było miłe, teraz czułam się jednak zdecydowanie pewniej. Nie. Pewność, to zbyt mocne określenie. Po prostu wiedziałam, czego spodziewać się po świecie, w którym już raz byłam. Żaden krzew z mackami czy też kolczaste zwierzątko u stóp mnie nie zaskoczy. Nietypowy kolor nieba również nie wstrząśnie moim sercem. Widok cienistych, bezkształtnych pokrak chodzących bez celu po swojej krainie nawet mnie nie wzruszy. Wiedziałam, czego spodziewać się po tym świecie, a jednocześnie nie wiedziałam, czego spodziewać się po demonach. Byłam pewna, że departament czyha na nas za rogiem. Może byliśmy tylko i wyłącznie ludźmi, ale nawet człowiek potrafił wiele zdziałać w obliczu zagrożenia.

Spojrzałam po ludziach idących czujnie obok mnie.

Podzieliliśmy się na kilka grup. Każda miała zajść zamek od innej strony. Sorathiel idealnie obliczył odległość między poszczególnymi przepaściami, w których cienie mieliśmy skoczyć. Okazało się, że ich rozmieszczenie w świecie ludzi miało wpływ na to, gdzie znajdziemy się, gdy będziemy już w Reverentii. Zgodnie z jego obliczeniami nasza grupa składająca się ze mnie, Nathiela, Amandy, Sorathiela i Iana, miała wylądować przy frontalnej stronie budowli. Jak na razie wszystko szło zgodnie z planem. No dobrze, może nie do końca. Nasza grupa miała ze sobą współpracować, a tymczasem Nathiel szedł na uboczu z nachmurzoną miną i ciął na oślep wszystkie drzewa. Niektóre pod wpływem jego ciosów kurczyły się i zwijały, jakby czuły ból. Miałam szczerą ochotę trzasnąć mu w ten durny łeb i powiedzieć, aby się uspokoił.

Doskonale wiedziałam, że był na mnie wściekły. Miałam świadomość, że pomimo złości nie opuści mnie nawet na krok i jak wierny pies będzie czyhał na zbliżające się niebezpieczeństwo. Nie martwiłam się o niego. Wiedziałam, że świetnie sobie poradzi. Raczej zastanawiała mnie reszta. Amanda i Ian nie byli już młodzi. Sorathiel może i umiał władać nożem, ale nie w takim stopniu jak Nathiel. Jego siłą był raczej lotny umysł.

– Jesteś perfekcyjny, Sorathielu – usłyszeliśmy łagodny głos Amandy.

Rzeczywiście. Pomijając to, że był perfekcyjną panią domu, był też perfekcyjnym mózgiem operacji. Idealnie wymierzył odległości. Już z daleka widać było zamek od frontalnej jego strony.

– Po prostu staram się nie być Nathielem – mruknął chłopak.

Na jego twarzy pojawił się blady uśmieszek. Wiedziałam, że chce w jakiś sposób pobudzić swojego przyjaciela. On jednak tylko burknął coś niezrozumiałego pod nosem, obdarzając go złowieszczym spojrzeniem. Auvrey reprezentował sobą postawę w stylu: bez kija nie podchodź. Osobiście nie zamierzałam do niego podchodzić nawet z nożem.

– Okolica wydaje się być podejrzanie pusta – szepnął Ian. Od dłuższego czasu po jego skroni spływały krople potu. Dłoń nerwowo zaciskał na exitialis. Z pewnością był jedną z tych osób, które nie potrafiły ukryć stresu.

– Zapewne szykują jakąś pułapkę – przyuważyła Amanda z westchnięciem. – Jakieś pomysły?

– Demony kameleony udające cegły na ścianach zamku? – spytał ironicznie Nathiel. – Albo jeszcze lepiej. Pokraki wykopały sobie doły, zakryły się trawą i jak tylko tam podejdziemy, to wyskoczą do góry i wykrzykną: „Juhu! Czekaliśmy na was! Powiedzcie, że jesteście zaskoczeni!”

– Nathiel, opanuj się – mruknęłam, spoglądając na niego z nachmurzonym wyrazem twarzy.

Zielonooki tylko zmierzył mnie groźnym spojrzeniem. Nic nie odpowiedział. Odwrócił głowę w drugą stronę niczym mała, obrażona dziewczynka. Ironiczny, krzywy uśmiech rozszerzył moją twarz. Tak właśnie zachowują się kochankowie na pograniczu życia.

– Jedno jest pewne – zaczęłam z cichym westchnięciem – znajdują się w obrębie zamku. Nie wierzę w to, że pozostawili swoją siedzibę bez ochrony.

– Jedynymi słowy: możemy spodziewać się wszystkiego – powiedział bezradnie Ian, spoglądając w groźnie wyglądające niebo Reverentii.

Zatrzymaliśmy się na skraju lasu. Zza przyciemnionych drzew mogliśmy doglądać zamek, nie martwiąc się o to, że ktoś nas zauważy. Teraz musieliśmy czekać na znak od pozostałych grup. We wschodniej części powinien znajdować się zespół, którym przewodziła Calanthe. Gdy wszyscy będą na miejscu, nadawany sygnał ma się rozpocząć właśnie od niej, a potem iść w przeciwnym kierunku do ruchu wskazówek zegara. Podróż po okręgu zakończy się na nas. Gdy wykażemy gotowość, każda z grup wyjdzie ze swojej kryjówki. Celem każdego było znalezienie możliwych wejść, które prowadzą do siedziby demonów. Jeżeli istniały tylko frontowe drzwi, reszta grup szybko powinna dołączyć do naszego zespołu. Jeżeli istniało i frontowe, i tylne wejście, podzielimy się na dwie grupy. W przypadku bocznych wrót przewidzieliśmy podobną taktykę.

Atmosfera zrobiła się wyjątkowo gęsta. Nikt z nas nie odważył się choćby rzucić słowem. Wszyscy wypatrywaliśmy pierwszego sygnału, który póki co nie nadchodził. W takich chwilach pojawiały się wątpliwości. A jeżeli coś poszło nie tak? Co jeśli demony zaatakowały wcześniej niż myśleliśmy?

Ian pukał nerwowo w zegarek. Warunek był taki, że jeżeli minie dziesięć minut i grupa od strony wschodniej nie da znaku życia, zespół północny ma powiadomić resztę, że plan nie doszedł do skutku. Zegarek jak na złość stanął w miejscu. Być może była to wina zakłóceń powstałych w Reverentii.

– Coś tam się jara – mruknął Nathiel, wskazując palcem w gęstwinę krzaków we wschodniej części.

Rzeczywiście. Ponad barwnymi liśćmi ulatywała gęsta strużka dymu.

Moje usta rozszerzyły się w ironicznym uśmiechu. Calanthe połączyła pożyteczne z przyjemnym. Wiedziałam, że długo nie wytrzyma bez swojego nałogu.

Świetliste sygnały w ciągu następnych kilku minut zaczęły rozchodzić się wokół zamku. Na chwilę zniknęły za jego murami, okrążając go i trafiając prosto do nas. Wszystko poszło zgodnie z założonym planem.

Sorathiel odpalił zapalniczkę i wzniósł ją do góry, dając tym samym znak do wyjścia z ukrycia – reszta grup uczyniła ten sam gest, aby powiadomić pozostałych członków Nox, że wszyscy byli w gotowości.

Ciemne sylwetki zaczęły wynurzać się z zarośli. Niestety, Reverentia poza gęstymi lasami znajdującymi się w dosyć dużej odległości od zamku, nie posiadała żadnych kryjówek. Musieliśmy działać jak szaleńcy, idąc prosto w paszcze niebezpieczeństwa. Demony na pewno zorientowały się już, że ich teren został naruszony przez najeźdźców. To tylko kwestia czasu, zanim nas zaatakują. Oczywiście naszym celem było ograniczenie walki do minimum. Nie chcieliśmy wojny, pragneliśmy wyłącznie odzyskać księgę z mocnym wskazaniem na to, że jeśli coś pójdzie nie tak, będziemy musieli zmienić cel misji na jej zniszczenie. Nox to szaleńcy, ale nie wariaci, którzy próbują walczyć z ogniem bez wody. Na zniszczenie Departamentu Kontroli Demonów przyjdzie jeszcze czas.

– Są – szepnął Ian, zaciskając w dłoni exitialis.

Z oddali dostrzegliśmy pokrętne, obrzydliwe cienie sunące w naszą stronę. Pojawiły się tak naprawdę znikąd. Przez chwilę byłam skłonna uwierzyć w przedziwną teorię Nathiela dotyczącą demonów kameleonów.  

Spojrzałam ukradkiem w twarz Auvreya. Jego usta wykrzywiły się w diabelskim uśmiechu, a oczy zabłyszczały, nie pozostawiając wątpliwości, co do jego zamiarów. Ten idiota urodził się po to, aby zabijać takich jak oni.

– Nie dajcie się zabić – powiedziała z powagą Amanda.

Wszyscy kiwnęliśmy zgodnie głowami.