Rozdział 71 - "Myślenie zostawiam tobie"

Jest i rozdział. Następnym razem nie zniosę jak ktoś mnie spyta: kiedy następny? Będzie, kiedy będzie. Nie zapominam o nich i piszę je, kiedy mogę, a nie mogę robić tego codziennie. Weekend miałam bardzo intensywny, jak już Cleo wspominała, a więc dokańczam we wtorek, w dniu, kiedy mam dzień wolny od pracy. Zrozumcie wreszcie, że dziennie robię czasem po 12 godzin i wyobraźcie sobie, jak może czuć się osoba, która jest tyle godzin na nogach. Jeżeli komuś nie odpowiada rzadkie wstawianie rozdziałów, mogę tylko powiedzieć, że mi przykro i nic na to nie poradzę. 

71 rozdział był pisany skrawkami (czasem po pracy udało mi się skleić kilka słów), przez co nie wczułam się praktycznie w żaden jego fragment. Wydaje mi się jakiś taki... suchy. Oprócz tego ma pokaźną długość - to powinno niektórych zadowolić. Chyba że ktoś nie lubi opisów.

A teraz LBA od Cleo. Oczywiście nikogo nie nominuję, bo nawet nie wiem kogo. Dzięki, Cleo!

1. Co aktualnie czytasz?

Aktualnie staram się dokończyć "Mistrza i Małgorzatę", ale nie mam czasu na czytanie. Ze swoich zainteresowań musiałam wybrać albo czytanie albo pisanie, wybrałam pisanie.

2. Lubisz, gdy na dworze panuje 30 stopni C.?

Nienawidzę. Czuję się wtedy ospała, nieswoja i... ogólnie lato jest dla mnie straszne (może dlatego jestem zawsze najbledszą osobą wśród znajomych D:)

3. Masz plany na wakacje?

Praca, a oprócz pracy w lipcu przyjeżdża Cleo <3. W lipcu jadę też z chłopakiem do Gdańska (jeżeli w końcu się ogarniemy i zaczniemy czegoś szukać), tym samym spotkam się ze Slaczem, którego znam w internetach od 8 lat. W sierpniu lecę do Norwegii do braci. 

4. Co bardzo chciałabyś zrobić przed ukończeniem 25 roku życia?

Nie wiem. Wytrwać na studiach? Spróbować napisać książkę, którą wyślę do redakcji?

5. Gdybyś mogła wybrać, w jakim świecie chciałabyś żyć?

W takim, który sama bym wymyśliła, i w którym mogłabym się cieszyć przystojniakami <3.

6. Ostatnio obejrzany film?

Ostatnio oglądałam w domu pół jakiegoś filmu z tatą o robocie policyjnym. Chappie, czy coś takiego. Schizujący.

7. Miewasz poważne kryzysy, jeśli chodzi o wenę?

Poważne to może nie, zawsze gdzieś ta wena jest, ale kryzysy miewałam.

8. Ilość opowiadań/rozdziałów, jaką jesteś w stanie napisać w przeciągu jednego miesiąca?

Opowiadania to nigdy nie napisałam w ciągu miesiąca, chyba że shota, ale ich mam niewiele na koncie, to nawet na nie nie patrzę. Rozdziałów? W chwili obecnej piszę ok. 4, 5 rozdziałów na miesiąc. Kiedyś było to nawet po 10.

9. Masz ulubiony rodzaj herbaty?

Lubię wszystkie czarne. Lovam różanego Earl Greya.

10. Miasto w którym chciałabyś wylądować i poświęcić się pisaniu?

Nie wiem czy chciałabym pisać, gdybym była w jakimś upragnionym miejscu. Prędzej bym latała i zwiedzała z aparatem >D.

11. Myślałaś kiedyś nad napisaniem cyklu opowiadań? Jeżeli tak to o czym by on był?

Cykl opowiadań? Czyli tak jakby takich shotów? Nie, nad cyklem nie.

POPRAWIONE [12.05.2019]

***

Wielka gula podeszła mi pod same gardło. Serce biło jak młotem, wypełniając swoim drżeniem całe ciało. Ręce trzęsły się jakbym przedawkowała jakiś mocny narkotyk. W głowie szumiało od natłoku chaotycznych myśli.

Co taki tchórz jak ja robił na polu bitwy?

Jakaś dłoń chwyciła mnie za łokieć i pociągnęła za sobą. Nie rozumiałam, co Nathiel zamierzał zrobić. Ochronić czy może doprowadzić do mojej nagłej śmierci? Nie spieszyło mi się do trumny, a on doskonale wiedział, że wysunięcie mnie na same przody nie będzie dobrym pomysłem. No chyba że stracił już resztki mózgu i pomyliły mu się strategie.

– Co ty robisz? – warknęłam, próbując wyrwać się z jego uścisku.

Chłopak nie odpowiedział. Zostaliśmy otoczeni przez zgraję cienistych pokrak, niezadowolonych z powodu naruszenia ich strefy. Jatka zaczęła się szybciej niż sądziłam. Amanda, Ian i Sorathiel zostali w tyle, zaś ja i Nathiel parliśmy do przodu, wymijając wszystkie demony. Nie miałam pojęcia, dlaczego te przeklęte, cieniste potwory wymijały nas i ignorowały, napierając na pozostałą część naszej drużyny. Auvrey jednak zdawał się doskonale wiedzieć, o co tutaj chodzi.

– Pamiętasz, że ten rodzaj demonów nie posiada własnego rozumu? – spytał z ironicznym uśmieszkiem.

Sarkastyczna obelga w stylu: ty również, cisnęła mi się do ust, szybko jednak ugryzłam się w język. Drobny trop, który podrzucił mi mój przyjaciel, zdołał rozświetlić sprawę. Ta część demonów, która nas zaatakowała, była jak zwierzęta. Kierowali się instynktem, nie rozumem, a co za tym idzie, dostrzegały w nas swoich sprzymierzeńców. To ludzie byli dla nich wrogami, nie ja i Nathiel – pełnokrwisty, cienisty demon i półdemon, półczłowiek. Być może niektóre pokraki zatrzymywały się na chwilę i spoglądały na mnie swoimi szmaragdowymi ślepiami, jakby nie były pewne, z kim mają do czynienia, szybko jednak o tym zapominały i ruszały na tych, którzy byli ich głównym celem – na ludzi. Jeżeli nasza droga będzie wyglądać tak samo aż do momentu, gdy znajdziemy się przy wrotach zamku, mamy szansę jako pierwsi dotrzeć do księgi.

Spojrzałam w plecy Nathiela, potrząsając głową z niedowierzającym uśmiechem. Choć raz zdołał zadziwić mnie swoim opanowaniem. Może nie był tak głupi, jak mi się dotąd wydawało?

– Gdzie leziesz, krzywa mordo?!

Chłopak kopnął jednego z cienistych demonów, który stanął mu na drodze. Przez ten gest reszta jego kompanów zatrzymała się na środku i zaczęła się nam uważniej przyglądać.

Jęknęłam bezradnie i przeklęłam swoje myśli. Przecież Nathiel to idiota i pozostanie nim już do końca swoich dni, powinnam to sobie w końcu wbić do głowy.

Pociągnęłam go za rękę, dając znak, że powinien się zatrzymać, ponieważ stado demonów próbuje nas zweryfikować. Miałam nadzieję, że znów zaczną traktować nas jak sprzymierzeńców, ale oczywiście nie mogło być tak kolorowo. Cios Auvreya przesądził o przydziale nas do określonej kategorii bitewnej: ludzie, a więc wrogowie.

Cieniste demony rzuciły się na nas z pazurami i zalały nasze otoczenie mroczną poświatą.

– Nie mamy wyboru – powiedział z westchnięciem Nathiel. Chwilę póżniej zrobił coś, czego zupełnie się nie spodziewałam: zarzucił mnie na swoje plecy. Wydałam z siebie piskliwy okrzyk wyrażający zdziwienie. Zdołałam objąć jego szyję dłońmi  i opleść nogami talię, zrobiłam to jednak po to, żeby nie upaść, nie bo zaakceptowałam jego szalony pomysł.

– Są demony, jest impreza! – wrzasnął radośnie Nathiel, na zakończenie zanosząc się morderczym, wręcz psychopatycznie brzmiącym śmiechem.  

Zaczęliśmy biec w stronę drzwi frontowych. Gdy chłopak wymachiwał nożem na prawo i lewo, ja starałam się utrzymać na jego plecach i nie zemdleć ze strachu o własne życie. Po raz kolejny okazałam się tylko i wyłącznie obciążeniem, które nie było w stanie walczyć w trudnych warunkach. Chciałam pomóc Nathielowi, jednak gdybym oderwała od niego rękę, z pewnością zsunęłabym się z jego pleców.

– Co ty wyrabiasz?! – wykrzyknęłam.

– Próbuję dostać się do zamku i podwędzić im księgę? – prędzej spytał niż stwierdził mój towarzysz.

– Czy ty zawsze musisz być w centrum zainteresowania?!

– W końcu jestem najprzystojniejszym demonem we wszechświecie!

Chłopak zaśmiał się wesoło, chwilę potem powalając jedną z pokrak na ziemię. Myślałam, że będzie biegł dalej, ale oczywiście musiał zaskoczyć mnie swoją głupotą.

– Widzisz to, maleńka? Nawet demony uginają się pod ciężarem mojej przystojności – powiedział dumnie, przygniatając butem wroga.

Przewróciłam oczami.

– Szkoda, że nie pod ciężarem rozumu.

– Twój mózg chyba waży aż za dużo, bo ciąży mi na plecach – zironizował, podrzucając mnie znienacka do góry. Pisnęłam w obawie, że zostanę strącona na ziemię, nic takiego się jednak nie stało. Słysząc głośny, szaleńczy śmiech niosący się po Reverentii, mogłam się tylko modlić o zbawienie.

Ruszyliśmy w dalszą drogę. Od drzwi frontowych dzieliło nas już niewiele kroków, dlatego nie martwiłam się powodzeniem tej misji. Skoro Nathiel miał wszystko pod kontrolą, ja postanowiłam rozeznać się w sytuacji na froncie. Ulgę sprawił mi widok Calanthe, która z radością niszczyła demony w drodze do głównego wejścia. Jej obecność dowodziła temu, że boczne wrota nie istniały. Nie widziałam nikogo z północnej części. To mogło oznaczać, że reverentyjski zamek posiadał tylko dwa wejścia. Cóż, lepsze to niż nic.

Gdzieś daleko za moją matką wlekła się reszta Nox. Byli w zdecydowanie gorszym położeniu. Nie poruszali się do przodu, bo próbowali przedostać się przez gąszcz demonów. Chociaż bardzo tego chciałam, nie mogłam im pomóc. Byliśmy najbliżej wejścia, więc musieliśmy szybko działać.

Żegnając się ze światem zewnętrznym, gdzie niebo mieniło się w odcieniach karmazynu, wbiegliśmy do zamku. Gdy potężne wrota zatrzasnęły się za nami z głuchym trzaskiem, wcale się tym nie zdziwiłam. Byłam pewna, że czeka nas tutaj o wiele trudniejsza misja niż na zewnątrz. Tylko taki idiota jak Nathiel potrafił wbiec w sam środek nieprzewidzianych zdarzeń, nie myśląc o zagrożeniu.

Zeskakując bezpiecznie z pleców Auvreya, rozglądnęłam się po dobrze mi znanej sali, która wyglądała tak samo, jak podczas demonicznego balu, z tymże wyjątkiem, że nie było tu tak wielu świec. Pomieszczenie zdawało się być o kilka tonów ciemniejsze niż podczas ostatniego naszego pobytu tutaj.

– Księga – powiedział odkrywczo Nathiel, bez chwili zastanowienia odrywając swoje stopy od podłoża. Pobiegł w jej stronę, jakby nagle zapłonęły mu buty. Nie zdążyłam go nawet chwycić za dłoń.

– Uważaj, to może być pułapka, idioto! – wykrzyknęłam ostrzegawczo. Chłopak jednak zdawał się mnie nie słyszeć. Przed oczami miał tylko jeden cel: Księgę Tenebris, która stała na podwyższeniu na samym środku sali, otwarta na którejś ze środkowych stron. To nie mogło skończyć się dobrze.

Tak jak się spodziewałam, chłopak odbił się od niewidzialnej ściany okrywającej nasz cel i wylądował jak długi na posadzce, przejeżdżając po niej plecami. Siła odepchnięcia była tak duża, że prawie wypchnęła go z powrotem do miejsca, gdzie wcześniej stał.

Zielonooki skrzywił się i przeklął soczyście pod nosem. Słowa w stylu: a nie mówiłam, cisnęły mi się do ust, szybko jednak powstrzymałam się od ich wypowiedzenia. Nie było czasu na kłótnie. Musieliśmy wymyślić sposób na to, jak wydostać stąd księgę. Co prawda nie byłam dobra w demonicznych zagadkach, ale istniała możliwość, że wpadnę na jakiś ambitny pomysł.  

– Wciąż mnie zadziwia – usłyszeliśmy znienacka – jak mogłem spłodzić takiego idiotę.

W sali rozległy się głośne, powolne kroki schodzącego po schodach demona. Momentalnie zrobiło mi się słabo. Nie potrzebowałam jego widoku, wystarczył mi sam przerażający głos i wymówione z pogardą słowa.

Vail Auvrey we własnej osobie.

– Spodziewałem się, że to waszą dwójkę ujrzę tu najszybciej – powiedział mężczyzna, kontynuując swoją mozolną podróż w dół schodów. Najwyraźniej nigdzie mu się nie spieszyło.

Młody Auvrey zdołał podnieść się z podłogi. Jego wyraz twarzy momentalnie uległ zmianie. Znowu wyglądał jak przepełniony nienawiścią do świata demon, pragnący tylko niszczyć. Czy to sprawka Reverentii? A może Nathiel nienawidził swojego ojca tak bardzo, że w przeciągu kilku sekund zmieniał się w demona żądnego krwi? Ostatecznie nie mogłam go za to winić. Nienawiść nie rodziła się z nicości.

Gdy chłopak postawił pierwszy krok w stronę ojca, chwyciłam za jego dłoń, próbując go powstrzymać. Najpierw powinniśmy czekać na ruch wroga. Rozumiałam, że Nathiel był niecierpliwy, ale tym razem to nie była zwykła misja polegająca na wybiciu kilku demonów uprzykrzających życie zwyczajnym ludziom. Lada moment mógł się zmierzyć z najgorszym z nich.

Vail Auvrey dotarł wreszcie na parter. Swoje powolne kroki skierował ku podwyższeniu, na którym znajdowała się księga. Jego bliskość coraz bardziej mnie przerażała – znajdował się zaledwie kilkanaście stóp od nas. Z trudem powstrzymywałam się od tego, aby nie zacząć się cofać. Młodszy Auvrey za to palił się, aby wyjść z nożem na spotkanie swojemu ojcowi.

– Księga Tenebris – zaczął podniesionym tonem głosu mężczyzna, przejeżdżając dłonią po starych kartkach, zupełnie jakby były najdelikatniejszym jedwabiem. – Wiedza, która powinna należeć tylko i wyłącznie do cienistych demonów. – Jego twarz przeszył szyderczy wyraz. – Oczywiście łowcy uznali, że bardziej korzystne jest schowanie jej w swojej marnej organizacji, bo tym samym unikną zagrożenia. To dowodzi jak bardzo słaba jest natura człowieka – zakończył mrocznie, posyłając nam diabelski uśmiech. Z bliska, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, przypominał mi Nathiela. Nawet włosy mieli w podobnym nieładzie. Zaczęło mnie to przerażać.

– Gdy księga była w Reverentii, nie stanowiła zagrożenia dla istot zamieszkujących Ziemię. Używaliśmy jej w naprawdę rzadkich przypadkach, ale jak to rzeczą najstarsi mędrcy – zironizował – bunt rodzi bunt, dlatego po latach zniewagi, której dopuszczały się tak marne istoty jak wy, nadszedł czas na zniszczenie was. Po co komu łowcy? – spytał, śmiejąc się kpiąco. – Po co komu wasza marna siła, która nikogo nie obroni? I tak zawsze dostajemy to, czego chcemy. Czas przestać walczyć i poddać się przeznaczeniu, wrócić do przeszłości, w której królowały demony. Z chęcią skrócimy wasze ludzkie męki już teraz. – Vail Auvrey przekręcił głowę w bok, posyłając nam niepokojący uśmiech.

– Do przeszłości? – prychnął Nathiel. – Chodzi ci o te czasy, kiedy demony chodziły wśród ludzi z niczym się nie kryjąc, i pożerały ich energię? – spytał, unosząc brew. – Kiedy większość miast zaczęła być zamykana z powodu demonicznej, nadludzkiej siły, której źródła nikt nie mógł wykryć? – zaśmiał się. – Przynajmniej kiedy trzymamy porządek, ludzie o was nie pamiętają i żyją spokojnie. Może nie ratujemy wszystkich, bo nigdy nie wiemy, kiedy zaatakujecie, ale na pewno was ograniczamy. To dlatego tak bardzo nas nienawidzicie.  

Vail spojrzał na syna z wyższością, już po chwili wykrzywiając usta w diabelskim uśmiechu.

– I pomyśleć, że ktoś, kto mógłby osiągnąć wiele w świecie demonów, wybrał drogę bez celu – odpowiedział spokojnie.

– Droga bez celu ma swoje zalety – zaczął młody Auvrey, wyciągając dwa exitialis z kieszeni. Jego twarz rozpromienił szatański uśmiech. – Jest bardziej intrygująca, ciekawsza i zawsze można nadać jej nowy cel – zakończył.

Nathiel wyrwał delikatnie dłoń z mojego uścisku. Tym razem go nie zatrzymywałam. Stłumił w sobie agresję, która mogłaby doprowadzić do nieprzewidzianych w skutki czynów, dlatego nie musiałam go już kontrolować. Poza tym jego pragnieniem od zawsze było zmierzyć się z ojcem. Nie popierałam tego, ale w obecnej sytuacji nie mieliśmy wyboru.     

– Tobie zostawiam myślenie, ja zajmę się walką – powiedział Nathiel, nawet na mnie nie spoglądając. Właśnie wpadł w trans, z którego lepiej było go nie budzić.  

– Czekam na ciebie, synu – powiedział mrocznie Vail Auvrey, rozkładając na bok ręce w fałszywym geście powitania.

– Czekałem na tą chwilę od lat – odpowiedział tym samym tonem głosu Nathiel, zakańczając swoją wypowiedź niskim, niepasującym do niego śmiechem. Chwilę potem rzucił się do biegu ze swoimi nożami, próbując drasnąć nimi ojca, który ku mojemu niezdziwieniu rozpłynął się w oparach ciemnego dymu przypominającego cienie. Od zawsze zastanawiało mnie, jaką moc mogła posiadać rodzina Auvreyów. Nathiel nigdy jej przy mnie nie użył. Czy miała ona związek z gęstym, mrocznym dymem, w którym zniknął jego ojciec? A może każdy z demonów rządził własną magią, na którą wpływu nie miały geny?

Vail Auvrey pojawił się za plecami syna, który na szczęście zorientował się w porę, że coś nie gra. W ostatniej chwili odbił jego atak. Zmrużyłam oczy, przyglądając się broni ojca Nathiela. Skąd posiadał exitialis?

– Myślę, że poczciwemu, umarłemu staruszkowi już się nie przyda – odparł Vail, spoglądając prosto w oczy syna, który na chwilę stracił czujność. Był tak samo zdziwiony jak ja. Exitialis, które dzierżył nasz wróg, należało w końcu do Hugh.  

Nathiel został zraniony w ramię. To go trochę pobudziło. Sycząc z bólu, przybrał groźną minę i przystąpił do kontrataku. Zaczęła się prawdziwa bitwa na szybkość. Z trudnością przychodziło mi dostrzeganie ich ruchów. Wydawało mi się jednak, że walczyli jak równy z równym.

Wzięłam głęboki wdech, przenosząc wzrok na księgę.

„Tobie zostawiam myślenie”. A więc to mi przypadła rola osoby, która koniecznie musiała znaleźć sposób na wyzwolenie księgi z objęć dziwnej bariery. To nie było proste. Nie wiedziałam, z czego składała się osłona i czy ktokolwiek poza osobą, która ją stworzyła, będzie w stanie ją zniszczyć. Musiałam jednak próbować, inaczej nigdy stąd nie wyjdziemy, a szala zwycięstwa przechyli się na stronę demonów. Jak to kiedyś przyznał mój przyjaciel: twoją siłą jest mózg, moją mięśnie (dodał coś jeszcze o byciu przystojnym, niesamowicie inteligentnym i innych tego typu rzeczach, jednak ja zachowałam w głowie tę krótką, najwłaściwszą wersję).

Zostawiając w spokoju skupionego na walce ojca z synem, postanowiłam przystąpić do działania. Serce kołatało mi niespokojnie w piersi, reagując na stres paniką. Mój umysł był na tyle przyćmiony, że przez chwilę nie wiedziałam, gdzie i dlaczego tutaj stoję. Starałam się odzyskać władzę nad własnym ciałem, w końcu najbardziej na świecie potrzebowałam teraz trzeźwego myślenia.

Podeszłam ostrożnie do niewidzialnej bariery. Nie mogłam ryzykować i jej dotykać, w przeciwnym razie skończyłabym tak, jak Nathiel. Nie miałam pewności, że jego upadek nie był spowodowany prędkością, jaką narzucił swojemu ciału, a samym działaniem bariery. Może właśnie taki miała cel – odpychać od siebie niepowołane osoby. Powinnam zaryzykować? Auvrey niezwykle mocno przywalił w podłoże. Był zdecydowanie cięższy i silniejszy niż ja, więc szybko się pozbierał, ale co stałoby się ze mną?

Wzięłam głęboki oddech. Wierzchem prawej dłoni przetarłam spocone czoło. Coś mi podpowiadało, że choć raz powinnam zachować się jak osoba, która nie kieruje się rozumem. Czasem w życiu trzeba było zaryzykować, aby poznać prawdę. Inaczej nie powstałoby multum wynalazków, które służyły ludzkości do dzisiaj.

Wystawiłam dłoń w kierunku bariery. Zanim ją jednak dotknęłam, błądziłam ponad jej pierwszą warstwą. Dopiero teraz zauważyłam, że nie jest niewidzialna. Jej tafla układała się na kształt bańki mydlanej, przez którą przepływały dziwne impulsy elektryczne. Nie czułam zupełnie nic, kiedy trzymałam tam dłoń, choć wiedziałam, że mogą to być tylko pozory.

Nie miałam wyboru. Musiałam zaryzykować.

Zaciskając mocno powieki, położyłam na barierze drżącą dłoń. Zdziwiłam się, kiedy niczego nie poczułam. Natrafiłam wyłącznie na niewielki opór. Osłona działała jak guma balonowa, która nie pękała, ale tworzyła odkształcenia przybierające wygląd rzeczy, która próbowała się przez nią przedostać. Nie dziwiłam się, że Nathiel odleciał stąd, jakby odbił się od poduszki powietrznej auta.

Nie odrywając dłoni od powierzchni, zaczęłam krążyć wokół bariery, badając ją z każdej strony. Marszczyłam boleśnie czoło, starając się dostrzec choć jedną malutką dziurkę, która stanowiłaby mankament, nic jednak takiego nie dostrzegłam. Bariera była idealna pod każdym względem.

Oderwałam się na chwilę od punktu moich badań i spojrzałam nań krytycznym okiem. Cieniste demony niszczyło exitialis, więc może właśnie w nim tkwiło rozwiązanie?

Dłużej nie czekając, wyjęłam z kieszeni nóż i przyłożyłam go ostrożnie do osłony. Niestety, im większy opór, tym „guma balonowa” coraz bardziej go odpychała. Zawiodłam się. Czyżby rzeczywiście tylko demon mógł zlikwidować barierę?

Oparłam głowę o ścianę i zaczęłam wpatrywać się w księgę. W umyśle szukałam wspomnień dotyczących demonów, a także magii, którą tworzyły. Sorathiel często mi o nich opowiadał. Czy jednak wspominał coś o mocy tworzenia? Wydawało mi się, że nie. Pomyślmy chwilę nad tym, co może w takim razie zniszczyć cień – może jakaś inna rzecz niż exitialis jest bardziej skuteczna? Światło? Nie. Demony nie bały się światła. Czego więc się obawiały? Czy miałam zacząć żałować, że nie porwałam ze sobą z łazienki domestosa? Podczas mojej pierwszej przygody z demonami to właśnie on uratował mi poniekąd życie. Nie, nie mogłam się poddawać. Musiało być coś jeszcze. Coś zupełnie odmiennego od ziemskich chemikaliów.

Jęknęłam cicho, pochylając głowę ku dołowi. Gdzieś w szarych zakątkach mojego umysłu tkwiło jedno wspomnienie. Rozmawiałam kiedyś z Hugh na temat tego, kto jest największym wrogiem cienistych demonów. Może i nie stoją na równi z nimi, ale gdyby zorganizowali rebelię, z pewnością w Reverentii zapanowałby na długi czas chaos. Drugimi najgroźniejszymi demonami w Królestwie Nocy były demony ognia, które zazwyczaj niszczyły wszystko na swojej drodze. Nigdy nie spotkałam żadnego z nich, ale dużo o nich słyszałam. Jeśli ogniste demony potrafiły walczyć z cieniem, to... czy przy odrobinie charakterystycznej dla nich mocy, nie udałoby mi się zniszczyć tej bariery?

Rozglądnęłam się po sali. Była przepełniona płonącymi świecami, które wisiały zbyt wysoko, abym mogła po nie sięgnąć. Najniżej znajdowały się pochodnie, które na moje nieszczęście były zgaszone. Jaką miałam szansę na zdobycie ognia w takich warunkach?

– Giń, gnojku! – dosłyszałam krzyk Nathiela.

Walka ojca z synem przeniosła się na piętro. Młodszy Auvrey właśnie chwycił za pelerynę Vaila, który najwyraźniej się tego nie spodziewał, i jednym szarpnięciem wytrącił go z równowagi, dzięki czemu mógł przejść do ataku. Pięścią uderzył go w brzuch, gwałtownie rzucając go na ścianę w stronę płonących świec. Przez chwilę miałam nadzieję na to, że peleryna zapłonie, ale zapomniałam, że cuda rzadko się zdarzały i na dodatek nigdy w mojej obecności.

Kiedy Nathiel zeskoczył z piętra, próbując uciec przed nacierającym na niego cienistą mocą ojcem, spojrzał pytająco w moim kierunku. Ułożyłam usta w słowo „ogień”, mając nadzieję na to, że mnie zrozumie. On jednak zmarszczył czoło, przybierając głupi wyraz twarzy. Palcem wskazałam na świece, które znajdowały się wysoko ponad naszymi głowami. Nie miałam pojęcia, czy zrozumiał moją myśl, bo Vail zeskoczył z piętra, mało nie przygniatając go do posadzki. Mogłam tylko czekać na rozwój sytuacji, przy okazji samej się zastanawiając, jak zdobyć ogień.

Łowca cienistych demonów wbiegł do góry, próbując uniknąć magicznych ciosów. Coś w jego zachowaniu mi nie pasowało. Nathiel nigdy nie uciekał jak tchórz.

– Czyżbyś się bał, że stracisz życie? – zakpił Vail, swobodnie wchodząc po schodach.

– Pewnie. Boję się tak bardzo, że gatki trzęsą mi się ze strachu – zironizował chłopak, zatrzymując się u szczytu schodów. Dopiero wtedy dostrzegłam, że przystanął w miejscu, gdzie jedna ze świec była osadzona najniżej ze wszystkich – reszta tworzyła rząd pnących się ku górze świateł. – Dawaj, staruszku. Pokaż, na co cię stać! Pokonaj mnie siłą, a nie mocą, jak zwykły tchórz!

Ojciec Nathiela rzucił się na niego z nożem. Ich bezpośrednie starcie trwało tylko chwilę. Demoniczny łowca został draśnięty w bark, ale szybko wykorzystał ten atak po to, aby wskoczyć na balustradę schodów, chwycić ponownie za pelerynę ojca i pociągnąć go w górę, udając, że próbuje wbić mu nóż w plecy. Tak naprawdę chodziło o coś innego, ale o tym Vail Auvrey nie musiał wiedzieć.

Nathiel machnął rozerwaną szatą w górze, niby przypadkiem zahaczając o płonącą świecę. Zbędny fragment materiału zrzucił z piętra na dół. Cała ta scena wyglądała, jakby była jednym wielkim przypadkiem. Ja jednak doskonale wiedziałam, że to celowe zagranie.

Nie mogłam dłużej zwlekać. Podbiegłam do ściany, wyrywając z niej pochodnię, i ruszyłam w stronę wciąż płonącej peleryny, do której przyłożyłam lont. Odetchnęłam z ulgą, kiedy ta zapłonęła, nim ogień na materiale wydał ostatnie tchnienie. Przytruchtałam do bariery, mało nie potykając się o własne nogi, i przyłożyłam do niej płomień. Początkowo myślałam, że nic się nie stanie, ściana zaczęła jednak topnieć jak kostka lodu. Przeźroczysta masa zmieniła się w ciemny dym, który uciekał w górę, niknąc gdzieś u wysokiego sufitu.

Uśmiechnęłam się triumfalnie i przekroczyłam próg stopionej ściany. Księga Tenebris zafalowała, jakby owiał ją podmuch wiatru. Bez chwili zastanowienia chwyciłam ją w dłonie. Zapewne gdyby nie obrazek zarysowany na otwartej stronicy, który przykuł moją uwagę, zamknęłabym księgę i wyniosła ją stąd jak najdalej od zamku. Tak się jednak nie stało. Stojąc w miejscu, przyglądałam się obrazowi zajmującemu pół strony potężnej księgi. To, co zobaczyłam, zdziwiło mnie w niemałym stopniu. Malowidło w dosłowny sposób pokazywało krwiożercze demony walczące z ludźmi. Sceneria przypominała Reverentię – w tle znajdowały się różnokolorowe drzewa wyciągające w stronę wrogów swoje długie macki. Trawa nie bez powodu przybrała kolor czerwieni – w tym miejscu polała się ludzka krew. Nie byłam zbyt dobra w interpretowaniu dzieł sztuki, nikt mi jednak nie wmówi, że księga nie miała na celu pokazania dominacji demonów nad ludźmi. A co, jeśli ktoś celowo zostawił ją otwartą na tej stronie?

Wzrok padł na wykonane atramentem napisy znajdujące się poniżej obrazu. Niestety nie znałam tego języka, nie mogłam więc rozszyfrować, co oznaczały.

– Zaciekawiona? – usłyszałam za plecami.

Moje ciało przeszyły nieprzyjemne dreszcze. Zamknęłam gwałtownie księgę, natychmiastowo obracając głowę w tył. Nie byłam wystarczająco szybka. Dobrze mi znana demonica chwyciła brutalnie za moje włosy i szarpnęła mocno w swoją stronę, tym samym powalając mnie na ziemię. Księga Tenebris wypadła mi z rąk, lądując z głośnym trzaskiem gdzieś metr ode mnie. Mój policzek zaliczył zimną posadzkę. To nie był koniec. Gdy tylko spróbowałam się podnieść, poczułam opór w postaci buta przygniatającego mój kark do podłoża. Dłoń, którą chciałam sięgnąć po exitialis spoczywające w mojej kieszeni, spotkał ten sam okrutny los.

Z głośnym, boleśnie stłumionym okrzykiem, przyjęłam łamiące się pod ciężkim obcasem palce.