[TOM 3] Rozdział 35 - "Złamane obietnice"

Rozdział oczywiście napisałam w niedzielę, jakżeby inaczej. Namęczyłam się. Pisałam od południa do teraz i nawet nie potrafię racjonalnie ocenić tego tworu. Jak będzie, tak będzie, walę błędy i niedomówienia.
Mam nadzieję, że od przyszłego tygodnia będę mogła już spokojnie się obijać, a więc i pisać. Rozdział wysyłam wam prosto z małopolskiej wsi, gdzie mieszka moja babcia. Piszę w krzakach, Nathiel by propsował.

Pod ostatnim rozdziałem pojawiło się kilka pytań od Olsei oraz Rozbebeszonej Szynki. Nie zostaje mi nic, jak na nie odpowiedzieć.

1. Dlaczego Nivareth zażądała połowy mocy Laury i dlaczego akurat ona to zrobiła? 

Przyjęcie całej mocy byłoby dla niej mało atrakcyjne. Lubi męczyć ofiary swoich transakcji, dlatego zażądała tylko połowy mocy, aby Laura dorzuciła do tego coś jeszcze (liczyła pewnie na jej duszę, bo dusze są dla niej bardziej przydatne). Dlaczego Laura tego nie zaproponowała? Bo miałam taką wizję, a nie inną. Może nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, że Nivareth jest w stanie zabrać tylko połowę mocy i rzuciła propozycją dotyczącą całości. 

2. Dlaczego skoro Nivareth stwierdziła, że istnieje rozwiązanie na urzeczywistnienie obaw, czarodziejki znalazły w księdze odpowiedź, która naprowadzała je na wiedźmę przekupstwa, a nie na to inne?

Myślałam, że to całkiem logiczne, że Nivareth mówi to dlatego, że nienawidzi czarodziejek i chce je oczernić. Podejrzewam, że takie rozwiązanie w rzeczywistości nie istnieje nigdzie w księdze, a że Nivareth jest wiedźmą - może więcej. Skoro wiedźmy przywołują klątwy, mogą je również odwoływać. Przypominam, że w treści nieraz było uwzględniane, iż czarna magia ma większą moc przebicia, a stosowanie jej przez czarodziejki jest karalne. Skoro wiedźma może odwołać tę klątwę i żadna wina nie spadnie na la bonne fee, to dlaczego księga miałaby tego nie potraktować, jako właściwe rozwiązanie?

3. Skąd tyle głupców, którzy chcą się targować z Nivareth, skoro z poszczególnymi założycielkami można spotykać się tylko raz?

Ta zasada dotyczyła tylko uzyskiwania pomocy od Wielkich Czarodziejek - było to wytłumaczone w rozdziale "Wiedźma przekupstwa", gdzie la bonne fee użyły Wielkiej Księgi Czarodziejek. To po pierwsze. Po drugie, nawet jeśli taka zasada by istniała, to Nivareth jest wiedźmą i nie robi niczego za darmo, w przeciwieństwie do swoich sióstr, które pomagają bezinteresownie. Nie jest też powiedziane, że Nivareth może przywoływać tylko i wyłącznie la bonne fee. To wiedźma, więc przyjmuje też zwyczajnych, niczego nieświadomych ludzi, którzy są dla niej łatwym łupem. To ona rządzi zasadami, nie zasady nią. 

4. Dywagacje dotyczące demonicznej połówki Laury.

Mam wrażenie, że źle to zostało odczytane. Na początku była rozmowa dotycząca połowy mocy Laury (co już wyjaśniłam), potem były rozmyślania Laury o jej demonicznej połówce, a co za tym idzie nie chodziło o moc, tylko o jej demoniczność. Dlaczego nie mogłaby się jej pozbyć? To tak jakbyśmy my byli ludźmi (no co ty, Naff) i nagle mielibyśmy komuś oddać połowę swojego człowieczeństwa. Wiemy co się wtedy stanie? Będziemy może półludźmi, półzombie? Gdyby Laura pozbyła się swojej demoniczności, też byłaby tylko półczłowiekiem, raczej ta pustka nie zostałaby niczym zapełniona. Ja na jej miejscu również bym nie ryzykowała. Nivareth nie jest cudotwórczynią, jak sama wspominała, dlatego może zabrałaby demoniczność Laury, ale w zamian niczego by jej nie dała, bo po co? Jest wiedźmą-egoistką.

5. Wyjaśnienie wątku z niedźwidziem, który miał śledzić Alex (padłam, nie wstałam)

Niedźwiedź nie zniknął, niedźwiedź wciąż się czai. Dzięki temu pytaniu dostałam nowej weny na rozdział. Dzięki!

Jeszcze tak na samo zakończenie tych przydługich rozważań. Nie jestem w stanie opisać dosłownie wszystkiego, co was ciekawi. Wiele rzeczy jest dla mnie czysto logicznych, co dla niektórych niekoniecznie musi być. Mogę się też kierować zupełnie inną logiką niż czytelnicy, co nie znaczy, że moje rozważania są złe, w końcu to moje uniwersum i ja je tworzę. Dla podkreślenia, staram się notować wszystko co jest ważne, dlatego istnieje mała szansa, że w trzecim tomie walnę jakiś niewytłumaczalny błąd (zaś w pierwszym tomie jest ich dużo, stąd też moje poprawki). Wystarczy po prostu pytać w razie wątpliwości. Pytać, nie obwiniać i komentować nie tylko rzeczy, które się nie podobają, ale również takie, które przypadły do gustu. Autor-amator też człowiek. 

***

Długi rząd zielonych drzew, wolno płynąca rzeka, błękitne niebo, szumiące lasy, a to wszystko za magiczną, senną mgłą, która nie pozostawiała mi wątpliwości co do tego, w jakim miejscu się znajduję i kogo za chwilę zobaczę. Byłam pełna nadziei na to, że dostanę podpowiedź, co mam zrobić, aby nie zginąć z rąk wiedźmy przekupstwa, gdy nie dojdzie do wypełnienia ostatniego warunku transakcji. Podążałam blado-pastelową łąką, aby odnaleźć jedyną osobę, która pełniła rolę mojej ludzkiej czarodziejki, potrafiącej wspomóc dobrą radą, nie magią. Ile razy Calanthe uratowała nam już tyłki? Nie w sposób zliczyć.

             Ominęłam czwartą aleję sklonowanych drzew. Zazwyczaj spotkanie następowało zdecydowanie szybciej, dzisiaj musiałam się natrudzić, zanim znajdę własną matkę wśród gąszczu zieleni. Co ciekawe – to ona najczęściej znajdowała mnie. Może wcale nie byłam w sennym świecie? Może znajdowałam się we śnie, który odzwierciedlał moje pragnienie związane ze spotkaniem jej? 

               Pod jednym z drzew dostrzegłam ubraną na czarno postać. Po jej płaszczu spływały długie blond włosy, które skrzyły się w świetle słońca. Ich właścicielka zwyczajowo rozkoszowała się dymem papierosowym. Nie spoglądała na mnie, patrzyła gdzieś przed siebie. Nie mogłam nawet rozszyfrować jej myśli, twarz była wykuta z kamienia i nie miała żadnego wyrazu, przynajmniej dopóki nie podeszłam do niej wystarczająco blisko i nie spojrzała na mnie z dziwną irytacją malującą się w błękitnych oczach.

                Nie spodziewałam się usłyszeć tego, co mi powiedziała:

                – Zrypałaś sprawę. – Dym z papierosa został wydmuchany prosto w moją twarz. Zaczęłam kaszleć i się krztusić. Spodziewałam się, że gdy wiatr odegna ode mnie tego mglistego zabójcę, powrócę do wizji, którą zesłał mi senny świat, ale zamiast tego nastała ciemność, a w tej ciemności czaił się ogłuszający śmiech wiedźmy, która wyszeptała mi do ucha, że mój koniec jest bliski.

        Zerwałam się do góry i gwałtownie zaczerpnęłam powietrza. Minęło kilka dobrych chwil, zanim odzyskałam świadomość oraz oddech. Nathiel poruszony moim zachowaniem zerwał się do góry, chwycił za lampkę nocną i stanął na łóżku w walecznej pozie, rozglądając się wkoło czujnym wzrokiem.

              Gdy już się uspokoiłam, odebrałam mu tą niefortunną broń i odłożyłam ją na miejsce.                  

           – Nic się nie dzieje, Nathiel – powiedziałam ochrypłym z niedospania głosem. Całą noc dręczyły mnie koszmary, jednak coś mi podpowiadało, że ostatnia wizja wcale nie była wymysłem mojej głowy. Jeżeli Calanthe miała mi coś do przekazania, to wcale by mnie nie zdziwiła, gdyby były to słowa „zrypałaś sprawę”. Moja matka była szczera do bólu.

            Auvrey zmarszczył czoło, rozwichrzył swoje krucze włosy, które ozdobione były porannymi kogutami i usiadł na łóżku. Próbował najwyraźniej dojść do siebie po zdarzeniu, które miało przed chwilą miejsce. Nie można było mu odmówić czujności, ale lampa z pewnością nie była dobrą bronią w walce z demonami, które mogły nas zaatakować. Jego exitialis leżało zaledwie dwa centymetry dalej, więc spokojnie można było uznać, że chybił. Cieszyłam się, że departament nie próbował nas nigdy atakować podczas snu, prawdopodobnie skończylibyśmy martwi.

        Mój mąż opadł bokiem na kołdrę, jakby ktoś zamienił jego kości w rozciągliwą gumę. Głowa usiana czarnymi włosami odbiła się od poduszki, a potem luźno na nią opadła. Najpierw się przestraszyłam, że coś mu dolegało, ale gdy się nad nim nachyliłam, usłyszałam ciche chrapanie. To się nazywało czujny łowca.

            Odkryłam kołdrę i wystawiłam nogi na światło dzienne. Była ósma rano, tak więc nadszedł czas pobudki. Przeciągnęłam się ospale i rozejrzałam po pomieszczeniu, zupełnie jakbym oczekiwała, że przedmioty, które się tu znajdowały, w nocy zmieniły swoje położenie. Podejrzewałam, że był to czysty instynkt, bo rzeczywiście, na środku pokoju stało krzesło, którego nikt z nas nie ruszał. No chyba, że ominęłam lunatykującego w nocy Nathiela, co było mało prawdopodobne, bo gdy wpadał w swój nocny, przechodni trans, wspinał się na parapety, skakał po stole i robił dużo hałasu. Gdyby to był on, to krzesło stałoby tu połamane.

        Podniosłam się z łóżka i krokiem bezgłośnego ducha podeszłam do drewnianej konstrukcji. Jak się okazało, leżał na niej list. Chwyciłam za niego i dla pewności jeszcze raz się rozglądnęłam. Nikogo tu nie było. Mogłam spokojnie wziąć się za czytanie.

            Wybrałyśmy się do paryskiej Biblioteki Narodowej. Nie chciałyśmy was budzić, i tak niewiele byście nam pomogli, bo dostęp do magicznych zbiorów mają tylko czarodziejki. Spędźcie ten dzień tak dobrze, jak tylko możecie, bo wieczorem czeka nas kolejne starcie z wiedźmą przekupstwa. Mamy nadzieję, że odnajdziemy jakieś rozwiązanie. Trzymajcie kciuki. Bonne journée!

Martha i Alex

             Opuściłam list w dół. Na środku pokoju stałam dłuższą chwilę, zupełnie jakbym nie wiedziała co z zrobić z tą wiadomością. 

Zostanie w hotelu rzeczywiście nie wchodziło w grę. Naprawdę potrzebowałam zająć czymś myśli. Siedzenie i przejmowanie się swoją nadchodzącą śmiercią nie było przyjemną czynnością. Nawet jeżeli miałabym przeżyć ostatni dzień z życia, chciałabym, żeby był szczęśliwy, także nie pozostawało mi nic innego, jak zwiedzić Paryż. Oczywiście nie sama, każda dziewczyna powinna mieć swojego bodyguarda.

Spojrzałam na rozwalonego na łóżku Nathiela, któremu spodenki zsuwały się pod artystycznym kątem z tyłka. Był wczorajszej nocy tak zmęczony swoim pijackim trybem, którym próbował zabić zmartwienia o moją osobę, że nawet się nie przebrał, wyłącznie zrzucił z siebie koszulkę. Pewnie będzie zły, kiedy go obudzę, bo w dni wolne (czyli w prawie każdy dzień) lubił spać do południa. Nie obchodziło mnie to. Potrzebowałam go. Teraz. Ja również miałam swoje potrzeby. 

Dziarskim krokiem ruszyłam w stronę łóżka. Najpierw spróbowałam wyjąć spod niego kołdrę, potem poduszkę, ale to niewiele dawało. Targanie nim na wszystkie strony wywołało tylko szereg cichych pojękiwań i mruków. W pewnym momencie zaczęłam być odganiania ręką jak natrętna mucha, przez co dostałam w czoło. Odsunęłam się od Nathiela i potarłam obolałe miejsce. Jak będę miała na czole siniaka, pożałuje tego.

Już miałam powrócić do gwałtownej pobudki męża, kiedy usłyszałam ciche drapanie w drzwi. Najpierw się zdziwiłam, potem kiwnęłam głową ze zrozumieniem. Najwyraźniej jeden z towarzyszy czarodziejek zbłądził.

To prawda, że zaklęcie odwołujące obawy zostało cofnięte, ale nie wszystko wróciło do normy. Niektórzy za bardzo przyzwyczaili się do podążania za swoją orędowniczką.

Podeszłam do drzwi i uchyliłam je lekko. Przez szparę spoglądał na mnie łagodny, choć ogromny niedźwiedź, który śledził naszą czarodziejkę. Burknął coś z niezadowoleniem, jakby się żalił, że nie może znaleźć Alexandry. 

– Cześć, Alex tutaj nie ma, poszła do biblioteki, ale raczej nie próbuj jej tam szukać – mruknęłam. – Tamtejsi bibliotekarze nie lubią takich puchatych niedźwiadków, mogliby ci zrobić krzywdę. Poza tym nie wiem czy słyszałeś, ale Alex jest już zajęta przez Lysandra – wytłumaczyłam. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę z tego, że z końca korytarza zerka na mnie jakaś ułożona rodzinka. Mieli zgodnie rozdziawione usta. Pomachałam im obojętnie ręką. Najwyraźniej uznali, że są uczestnikami zbiorowych halucynacji, albo to ja byłam jakąś wiedźmą, która rozmawia z niedźwiedziami w hotelu.

Miś, który był ode mnie wyższy co najmniej o pięć ludzkich głów, zawył z niezadowolenia i obrócił się na swoich łapskach w tył. Ułożona rodzinka uciekła z okrzykami do swojego pokoju, a mój dobry znajomy powędrował kulturalnie w dół. Zastanawiało mnie jak się tu dostał i dlaczego nikt nie interweniował. Może personel myślał, że ktoś stroi sobie żarty, w końcu niedźwiedź w samym centrum Paryża to nie jest normalne zjawisko.

Zamknęłam drzwi i oparłam się o nie plecami. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że żyję w świecie, którego inni ludzie nie mogliby zrozumieć. Na szczęście swoich przyjaciół poznałam w Nox, a sama Amy była już obeznana z dziwami dotyczącymi magii i demonów. Nie potrzebowałam nikogo więcej.

– Czy to był Alfred? – spytał z ziewnięciem Nathiel, który siedział teraz na łóżku z przymrużonymi oczami.

Alex wraz z Nathielem wymyślili dla niedźwiedzia imię. Jeszcze brakowało tego, żeby zaprosili go do nas na podwieczorek i poczęstowali go kieliszkiem wódki. Pewnie wtedy stałby się ich wielkim przyjacielem i musielibyśmy zapakować go do luku bagażowego, żeby wrócił z nami do Stanów Zjednoczonych.

– Tak – odpowiedziałam krótko i założyłam ręce na piersi. – Widzę, że w końcu się obudziłeś.

– Bo niedźwiedź w drzwi drapał – burknął niechętnie.

– To dziwne, ale dosłownie minutę przed tym jak zaczął drapać w drzwi, ja sama próbowałam zrzucić cię z łóżka i dostałam jeszcze za to w czoło – prychnęłam.

Auvrey zachichotał jak dzieciak, któremu udał się żart. W zamian za brak skruchy, rzuciłam w jego twarz poduszką. Najwyraźniej nie spodziewał się takiego ataku na swoją osobę, bo nie zdążył się obronić. Ten cudowny oddźwięk, gdy puchaty, wypchany materiał uderzył w rozespaną facjatę – jak miód dla oczu.

– Hej! – usłyszałam krzyk.

Chwyciłam za ręcznik, pomachałam mężowi ręką i wyszłam z pokoju. Poduszka zastosowana w kontrataku uderzyła z cichym puknięciem w drzwi.

1:0 dla mnie.

***

Pomimo ogólnego lenistwa, które zawładnęło Nathielem, udało mi się go wyciągnąć na miasto. Wystarczyło przekupić tego niepoprawnego demona głupią karuzelą i potrójną porcją lodów. 

Istotna różnica pomiędzy dziećmi a moim mężem polegała na tym, że dzieci były jeszcze małe i ledwo sięgały do stołu, Nathiel był zaś przerośniętym chłopcem, przed którym nie mogłam ukryć ciastek na najwyższej półce w kuchni – ja sama do niej bowiem nie sięgałam. Dlatego tak dobrze dogadywał się z dziećmi – po prostu był jak one. To z powodu tego umiejętnego dogadywania się pomiędzy nimi, nie kupowałam już ciastek. Kiedyś wyżarli cały wielki słój tych słodkich przysmaków, potem przez całą noc musiałam słuchać płaczu dzieciaków, które jak mantrę powtarzały: „boli mnie brzuszek”. Nathiel który jęczał, że bolą go usta i chce leczniczego pocałunku nie ułatwiał sprawy. Dzieci (i demony) nie znają umiaru.

Obecnie znajdowaliśmy się na ulicy Rue de Rivoli, która leżała w samym sercu Paryża. Niestety nie udało mi się namówić Nathiela na wejście do kościoła Saint Germain l'Auxerrois – mamrotał coś o tym, że spłonie, bo jest demonem, dlatego zostało nam przypatrywanie się dumnemu, złotemu posągowi Joanny d’Arc oraz zwiedzaniu antykwariatów, z których słynęła owa dzielnica. Teraz zmierzaliśmy w stronę Wyspy Świętego Ludwika znajdującej się na Sekwanie, z której roztaczał się ponoć piękny widok. Jeżeli ten zachód słońca miał być ostatnim w moim życiu, to chciałam oglądnąć go z Pont Saint-Louis, który łączył wyspę Île de la Cité z Île Saint-Louis.

Spojrzałam w bok na Nathiela, który zajadał się lodami. Cieszyłam się, że mogłam spędzić z nim trochę czasu na osobności. Zazwyczaj nie spacerowałam ze swoim mężem pod rękę – mówią, że Paryż to miasto zakochanych, może coś w tym było, bo po części znów poczułam się jak zapatrzona w tego demonicznego idiotę nastolatka.

Auvrey spojrzał na mnie i uniósł brew do góry.

– Co się tak patrzysz? – spytał. – Chcesz mojego loda? – Ostentacyjnie przygarnął go do siebie, jakby z nikim nie chciał się dzielić.

Przewróciłam oczami.

– Wiem, że masz problem z dzieleniem się, dlatego nie nalegam – odparowałam z ironicznym uśmieszkiem.

– Tobie mogę dać go polizać, maleńka – rzucił uwodzicielsko, puszczając mi oczko. Wystawił w moją stronę wafelka z miętowymi lodami. Patrzył na mnie zza niego jak łowca czający się na swoją ofiarę.

Trzepnęłam go w ramię i przewróciłam oczami. Miałam się już więcej nie odzywać, ale zachęcony rozmową Auvrey sam zaczął dyskusję.

– Dlaczego nie chciałaś iść na wieżę Eiffla? – spytał z uniesioną brwią.

Od razu przeszyły mnie dreszcze, co najwyraźniej wyczuł, bo przybrał głupią, nierozumną minę.

– Byłam na samym jej czubku, gdy targowałam się z Nivareth – mruknęłam od niechcenia, udając że wcale mnie to nie ruszyło. Spoglądałam na błyszczącą w zachodzącym słońcu Sekwanę. – Wystarczy mi tego widoku.

– Doświadczyłaś ekstremalnego skoku z wieży Eiffla – oburzył się Auvrey. – Dlaczego się nie cieszysz? Też bym tak chciał!

Możemy tam jeszcze pójść, z chęcią cię z niej zrzucę.

– Pewnie gdybyś był na moim miejscu, wcale byś się tak nie emocjonował – prychnęłam, wyrywając się z jego uścisku. 

Zapragnęłam samotności. Prawie zdążyłam już zapomnieć o tym, że za kilka godzin czeka mnie spotkanie z Nivareth. La bonne fee nie dały nam znać, czy znalazły jakieś rozwiązanie, dlatego moje życie wciąż wisiało na włosku.

Uśmiech zszedł mi z twarzy, a strach na nowo zawitał w moim sercu. Spochmurniałam. W końcu z wiedźmami nie było żartów, a już szczególnie nie z tymi, które stoją tak wysoko w magicznej hierarchii. Nivareth nie była pierwszą lepszą czarodziejką. Kiedy la bonne fee szukały miliona rozwiązań na klątwę, ona  tylko machnęła ręką i odgoniła ją w przeciągu kilku minut. 

Zastanawiałam się w jaki sposób mnie zabije. Użyje swoich wichrów, czy może zastosuje na mnie jakiś bardziej wymyślny sposób wyrwany z czasów, w których się narodziła? Średniowiecze niosło ze sobą sporo wymyślnych tortur, chociażby sławny stół do rozciągania, czy krzesło przesłuchań. 

– Hej – usłyszałam. Spojrzałam na Nathiela z uniesionymi brwiami. Marszczył czoło. – Nie dołuj się, przecież mamy randkę, prawda? – spytał z szerokim uśmiechem na twarzy, splatając swoją dłoń z moją. Zamachał nimi tak silnie, że mało nie wyrwał mi barku ze stawów. Czasami bycie romantykiem mu nie wychodziło, na szczęście nie oczekiwałam tego od niego, gdy brałam go za męża. Miłość nie polegała wyłącznie na wymaganiu, prawda?

– Nie nazwałabym tego randką – mruknęłam. – To ty powinieneś wziąć mnie na lody, a nie ja ciebie.

– Ale tu chodzi o to, że jesteśmy nietypową, nieschematyczną parą – odparował Auvrey, szczerząc do mnie swoje białe zęby. – Wiesz, demon, który jest seksownym łowcą i półdemon, który jest bladą dupą albinosa. – Znowu puścił mi oczko.

Zaśmiałam się cicho. Użył wobec mnie nazwy, której już dawno nie stosował. To na chwilę odgoniło ode mnie złe myśli.

Weszliśmy na most świętego Ludwika od strony Île de la Cité. W tym czasie milczeliśmy – była to jednak miła cisza wzbogacona o delikatne uśmiechy i nutkę szczęścia unoszącą się gdzieś ponad zbliżającym się spotkaniem z wiedźmą. 

Dopiero gdy znaleźliśmy się w połowie mostu, Nathiel gwałtownie się zatrzymał. Spojrzałam na niego zaskoczona.

– Coś nie tak? – spytałam.

– Nie, po prostu ten widok artystycznie mnie natchnął – rzucił z tajemniczym uśmieszkiem. Puścił moją rękę i ustawił swoje palce w taki sposób, jakby chciał zrobić zdjęcie zachodzącemu słońcu. Miał przy tym usta ułożone w dzióbek i przymrużone prawe oko. Wydał z siebie oddźwięk cichego cykania aparatu, a potem skierował ten wyimaginowany palcowy twór na mnie. Znów wykonał pstryknięcie. Po nim opuścił ręce w dół i przybrał udawanie zdziwiony wyraz twarzy.

– Matko, nie wiedziałem, że mam taką ładną żonę – odezwał się z uwodzicielskim uśmiechem.

Skrzywiłam się, choć gdzieś w środku zrobiło mi się miło. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie grała chłodnej Laury.

– Daj spokój, Nathiel, twoje podrywy już na mnie nie działają – mruknęłam od niechcenia. Oparłam się łokciami o most i spojrzałam w dal. Ci, którzy nas tu naprowadzili mieli rację. Zachód słońca na Wyspie Świętego Ludwika był majestatyczny.

– Hej, maleńka, nie odwracaj ode mnie oczu, kiedy cię podrywam – usłyszałam z boku.

Kiedy spojrzałam na mojego utajonego podrywacza, właśnie sięgął dłonią po kapelusz jakiegoś jegomościa, który przechodził obok. Założył go na swoją głowę, wsparł się seksownie o barierkę i jeszcze raz puścił mi oczko. Tym razem musiałam zasłonić usta dłonią, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Oburzony Francuz zaczął się wydzierać w swoim języku, próbując wyrwać Nathielowi kapelusz. Auvrey się tym nie przejmował. Chwycił mnie za dłoń, ściągnął kapelusz i rzucił go do Sekwany, chichocząc jak mały dzieciak. Potem pociągnął mnie gwałtownie do przodu i zmusił do szaleńczego biegu.

– Co ty wyprawiasz?! – krzyknęłam z niedowierzaniem, ale i rozbawieniem. Ktoś musiałby zobaczyć minę Francuza, który stracił kapelusz. Był zbyt przejęty lamentowaniem, żeby zacząć nas gonić.

–  Porywam cię w paryski taniec namiętności! – odkrzyknął Nathiel, zanosząc się śmiechem. Nie spodziewałam się, że chwilę później wciągnie mnie na sam środek mostu. Jacyś rowerzyści zaczęli na nas wrzeszczeć, z trudem nas wymijając, potem o mało nie wpadliśmy na bryczkę prowadzącą przez nerwowego, wąsatego Francuza. Krzyczałam jak oszalała, żeby Nathiel się nie wydurniał, a on zamiast mnie posłuchać, stanął na środku mostu, wstrzymał czas i okręcił mnie wokół własnej osi. Przed oczami wirowały mi srebrne drobinki charakterystyczne dla auvreyowskiej mocy. W połączeniu z nimi paryski zachód słońca wydawał się być jeszcze piękniejszy. Srebrzyste kołtuny fruwały w powietrzu wplątując się w moje włosy, podobnie jak oświetlające nas promienie słońca.

Zaśmiałam się wesoło, kiedy Nathiel chwycił mnie w pasie i podniósł do góry. Tym razem zakręcił się razem ze mną. Położyłam ręce na jego ramiona i spojrzałam w jego szmaragdowe oczy, od których odbijał się blask słońca. Uśmiechał się tak szeroko, jakby dostał najpiękniejszy prezent. A to wszystko po to, żeby poprawić mi nastrój.

Wpadłam prosto w ramiona męża, który zamiast czułego pocałunku podarował mi pstryczka w czoło i łobuzerski uśmiech nastolatka, który pragnie zrealizować swój chytry plan.

– Wolę ciebie właśnie w tej wersji – zagaił z rozbawieniem. – Gdybyś się śmiała tak codziennie, pewnie rozkochałabyś w sobie połowę tego świata, na szczęście jesteś chłodną mendą i tylko ja wiem jak cię rozbawić, żeby zobaczyć twój uśmiech, dzięki czemu należysz do mnie. – Wyszczerzył się.

– A więc twierdzisz, że jestem twoją własnością? – spytałam z rozbawieniem.

– Dokładnie. Moją bladą, małą własnością.

– Cóż, nigdy nie sądziłam, że trafię do kolekcji Nathiela Auvreya, ale stało się. – Wzruszyłam ramionami. – Chyba nie ucieknę. – Posłałam mu wredny uśmiech.

– Spróbowałabyś tylko – prychnął. – Na końcu świata bym cię znalazł.

– Skretyniały demon. – Potrząsnęłam głową i objęłam jego policzki. Chciałam go pocałować w ramach tego, że mnie pocieszył, ale ostatecznie nasze usta się nie spotkały. Czas wrócił we władanie i obok nas przejechało wrzeszczące na rowerze dziecko. Nathiel postawił krok w tył, potykając się o jakąś zabawkę małego Francuza. Ze mną w ramionach nie zdołał utrzymać równowagi, dlatego obydwoje wylądowaliśmy na betonie. Auvrey skrzywił się z bólu, ale widząc moją minę prawie natychimastowo wybuchnął śmiechem.

– To nie jest zabawne, debilu, mało nie zostaliśmy potrąceni przez pięciolatka! – Starałam się brzmieć poważnie, ale nie mogłam ukryć rozbawienia. Szturchnęłam demona w ramię, a w zamian za to zostałam pocałowana prosto w usta. Nie spodziewałam się tego, dlatego nawet nie zdążyłam na niego zareagować. Tak samo nie sądziłam, że Nathiel pogrążony w namiętnym uścisku zerknie nagle w bok, chwyci mnie za ramiona i delikatnie od siebie odsunie. Ludzie przechodzący obok nas patrzyli z półuśmieszkami, widocznie byli przyzwyczajeni do takich wybryków.

– Co jest? – spytałam nierozumnie.

– Jak to co? Łowca nigdy nie śpi! – wykrzyknął i wyskoczył do góry jak rakieta pędząca w kosmos. Z kieszeni wyjął swoje exitialis i popędził za kimś, kto najwyraźniej był nieszczęśliwym posiadaczem szmaragdowych oczy. 

Spojrzałam za uciekającym Auvreyem z niedowierzaniem i potrząsnęłam głową. Mogłam się tego spodziewać. Auvreyowskie priorytety.

Westchnęłam ciężko i spojrzałam w stronę wielkiej, pomarańczowej kuli, która powoli tonęła w rzece.

Laura kontra Nathiel 1:2.

***

Mój niepoprawny mąż wrócił po godzinie, kiedy Paryż zaczął tonąć w ciemnościach. Był zdyszany, ubrudzony mułem, cały przemoczony i podarł sobie koszulkę. Jak podejrzewałam, uśmiech zdobił jego twarz pomimo stanu w jakim się znajdował. Daj Nathielowi zabawkę (demona), a przepadnie. Jemu naprawdę niewiele było trzeba do szczęścia.

Z czarodziejkami spotkaliśmy się już w świątyni. W bibliotece narodowej siedziały do ostatniej chwili. Ponoć musieli je stamtąd wyrzucać siłą i nie pomógł nawet niedźwiedź, który pojawił się ni stąd ni zowąd, warcząc złowieszczo na tych, którzy chcieli wypchnąć Alex z siedziby magicznych książek. La bonne fee wleciały do świątyni zaledwie cztery minuty przed ustalonym czasem spotkania z Nivareth, oznajmiając nam, że niestety nie znalazły żadnego rozwiązania i będziemy musieli improwizować. Ponoć zrobiłam się blada jak ściana. Cóż, gdyby któreś z nich musiało zmierzyć się z wiedźmą taką jak Nivareth, zapewne żadne z nich nie byłoby z tego powodu zadowolone. Musieliby słyszeć z jaką miłością i łagodnością opowiadała o swoim Edgarze. Cieszyła się na samą myśl o tym, że będzie się mogła z nim spotkać. Jeśli jej powiem, że chcę zmienić warunki umowy, wybuchnie gniewem i odetnie mi głowę jednym ruchem dłoni, który pośle w moją stronę piekielnie ostry podmuch wiatru.

Przełknęłam ślinę, wpatrując się w dwie la bonne fee, które próbowały przetłumaczyć, co poszło nie tak.

– Problem polega na tym, że nie wiadomo, gdzie znajdują się osoby, które są przeklęte – powiedziała Martha, bawiąc się dłońmi, jakby sama była zestresowana. – Prawdopodobnie jest to świat, do którego zwyczajni ludzie nie mają dostępu.

– Próbowałyśmy przywołać tego gościa wszystkimi rytuałami jakie odnalazłyśmy w księgach, ale żaden nie zadziałał. Jeden z nich sprawił nawet, że przypadkiem przywołaliśmy do biblioteki delfina. Zwalił półkę z rytuałami płodności i zdzielił Marthę płetwą po tyłku – opowiadała Alex. Mimo śmiesznej sytuacji ani ona, ani ja nie potrafiłyśmy się śmiać. – Był jeszcze jeden rytuał i macie milczeć, bo przywołaliśmy przypadkiem stado afrykańskich tubylców, którzy rozbiegli się po Paryżu – syknęła.

Nathiel parsknął cichym śmiechem, za co Alexandra spojrzała na niego z żądzą mordu w oczach.

– Co mam w takim razie robić? – spytałam.

– Wymyśliłyśmy jedno, choć liche rozwiązanie – dodała szybko Martha. – Może się nie udać, ale warto spróbować.

Poruszyła ustami, próbując mi wytłumaczyć, co takiego wymyśliły, ale żadne ze słów nie padło. Zaczynałam się bać, że mam jakieś halucynacje. Zaniepokojona spoglądałam to na bezgłośnie śmiejącego się Nathiela, to na mruczącą coś pod nosem Alex. Co się tutaj do cholery działo?

Silny podmuch wiatru pchnął mnie do przodu. Uderzyłam w Marthę, która nagle wybuchła i rozpadła się na cząsteczki wody, rozprzestrzeniając się po całej świątyni – podobnie stało się z resztą moich towarzyszy misji. Na środku pomieszczenia stałam teraz sama. Za moimi plecami tkwiła zaś postać, której nie spodziewałam się tu ujrzeć. Jak widać, wiedźmy mogły zdecydowanie więcej i były cholernie punktualne. Sama wprosiła się do świątyni, aby dowiedzieć się czy załatwiłam jej spotkanie z ukochanym.

–  Nie polecam spóźniania się na transakcje – syknęła za moimi plecami.

Wzięłam głęboki wdech i odwróciłam się w jej stronę. Nivareth była tym razem ubrana w krwistoczerwoną suknię z głębokim dekoltem i ogromem falban ciągnących się po ziemi – zdobiły ją tylko delikatnie, złote elementy, takie jak wstążeczki czy nitki. Włosy tym razem nie były upięte – ułożone w loki otulały jej ramiona. Najbardziej wyróżniały się jej czerwone usta, które wydęły się z niezadowolenia. Romantyczny outfit, nie ma co.

– Wybacz – zaczęłam ostrożnie. – Miałyśmy kilka małych problemów.

Nivareth uniosła brew do góry.

– Ale chyba odnalazłyście sposób na przywołanie Edgara? – spytała. W jej zainteresowaniu był jakiś fałsz. Ona wiedziała. Wiedziała, że nie znajdziemy sposobu na jego przywołanie. To wszystko było tylko przedstawieniem, która zamierzała przeprowadzić, aby potem wpaść w potężny gniew.

Wiedziałam, że Nivareth słyszy moje myśli, ale twardo udawała, że nie rozumie o co mi chodzi.

– Niejasno się wyraziłam? – syknęła przez zęby. – Spytałam cię o coś, wieśniaczko – mówiąc to, spojrzała na mój skromny ubiór ze zgrozą. W średniowieczu nie noszono sukienek do kolan, dziewczęta, które pokazywały nogi, nazywano ladacznicami. Najwyraźniej z tego powodu tak krzywo na mnie patrzyła.

– Nie mogę dopełnić drugiej części mojej transakcji – wyrzuciłam z siebie.

– Co to ma znaczyć? – warknęła. – Chyba zdajesz sobie sprawę z tego, że niewypełnienie danej mi obietnicy kończy się bardzo, ale to bardzo źle? – powiedziała to złowieszczo niskim głosem, zbliżającym się do męskiej tonacji. Stukając swoimi czarnymi lakierkami o kamieniste podłoże, zaczęła powolnie ku mnie zmierzać. Podbródek miała zadarty, a złote oczy patrzyły na mnie ostrzegawczo z góry. Rogi sukni unosiła z gracją godną prawdziwej arystokratki. 

– Tak, wiem. Mam jednak inną propozycję – kontynuowałam, choć tak naprawdę nie wiedziałam co robię. Byłam wściekła na la bonne fee za spóźnienie. Gdyby przyszły wcześniej, być może usłyszałabym jaki mają pomysł. Nie mogłam ich jednak o to obwiniać, ja sama, choć nieświadomie, wpakowałam się w te kłopoty.

– Nie obchodzą mnie inne propozycje! – wybuchła wiedźma. Jej złość sprawiła, że niewidzialne wiatry wzniosły się ku górze, próbując poderwać mnie pod sam sufit za sobą, na szczęście w porę uchwyciłam się kolumny. – Chciałam Edgara! Chciałam go tu! – krzyczała, tupiąc nogą jak rozkapryszona nastolatka.

Nim się obejrzałam, pojawiła się tuż przede mną, zupełnie jakby przeniosła się w czasie. Swoje długie pazury wbiła w mój podbródek.

– Oszukałaś mnie – syknęła ze złością przez zęby – a tego ci nie daruję. – Zacisnęła swoją dłoń na mojej twarzy tak mocno, że gdybym jej nie odepchnęła, mogłaby mi połamać kości podbródka. Zachwiała się, ale szybko odzyskała równowagę. Już bez słowa zamachnęła się na mnie ręką i posłała w moją stronę ostry jak nóż wicher. Ukryłam się za kolumną, która została przecięta – roztrzaskała się na kawałeczki w zetknięciu z posadzką, robiąc w niej dziurę.

– Odwołuję to, co zdołałam dla ciebie zrobić – powiedziała chłodno i machnęła zamaszyście dłońmi. W klatce piersiowej poczułam dokładnie to samo pieczenie, co ostatnim razem, teraz zamiast pustki, wyczułam jednak zapełniającą ją moc. To samo musiało stać się z obawami – powróciły we władanie złej magii.

Przeklęta wiedźma wiedziała co robi. Gdyby zostawiła mi pół mocy, być może mogłabym z nią walczyć, całości jednak nie kontrolowałam.

– Powinnaś przemyśleć to, co chcę ci zaproponować! – krzyknęłam, kryjąc się za inną kolumną. Czułam się jak idiotka. Nie lubiłam nie dotrzymywać słowa, a tym bardziej kłamać. Czułam się jak w obcej skórze.

– Mam głęboko w poważaniu twoje liche prośby! – powiedziała władczo, a jej głos poniósł się po świątyni echem. – Miałaś jedną szansę, nie zamierzam być dla ciebie łaskawsza niż byłam! – Albo mi się zdaje, albo w jej głosie rozbrzmiała nutka bezradnej rozpaczy. Ona naprawdę liczyła na to, że dam jej możliwość spotkania się z Edgarem. Czyżbym złamała jej serce w taki sam sposób, jak zrobiły to jej siostry? – Przeklęci ludzie! Cholerne la bonne fee! Mam dosyć handlowania z wami! – krzyczała gniewnie.

Nie słuchałam jej dalszych obelg, skupiłam się na unikaniu odłamków ścian i kolumn. Martwiłam się, że lada moment świątynia się zapadnie. La bonne fee wspominały, że w innym świecie niczego mi nie zrobi, ale nikt nie powiedział, że nie może przenieść się do zwyczajnego świata. Kiedy zobaczyłam kolumnę dalej przerażoną Alex, zrozumiałam, że ten moment właśnie nastąpił. Teraz nie tylko ja mogłam zginąć.

– Skoro już wszyscy się tutaj zebraliśmy – zaczęła z nową energią w głosie wiedźma, rozkładając ręce w bok – pora urządzić wam zbiorowy grób – zakończyła swoją wypowiedź szaleńczym śmiechem, który sprawił, że przeszyły mnie dreszcze.

Jak na zawołanie cała świątynia zaczęła się trząść. Ostry wiatr przemykał się pomiędzy kolumnami i posągami, raniąc nas i popychając ku centrum zdarzeń. Próbowałam się czegoś uchwycić, ale nie byłam w stanie tego zrobić – rozszalałe wichry skutecznie mi to uniemożliwiały.

Kiedy upadłam na podłogę z sufitu na moją głowę zaczęły sypać się odłamki marmuru. Wtedy już wiedziałam, że nie ucieknę. Mógł mnie w tej sytuacji uratować tylko cud.

Potężny kawał płyty leciał prosto na mnie. W ostatniej chwili przetoczyłam się w bok, nie uniknęłam jednak bliskiego zetknięcia z ostrymi odłamkami materiału budowlanego. Całe moje ramię ociekało krwią, ale to nic z porównaniu z tym, co dopiero mnie czekało.

Czyżby wszystko zmierzało do końca?

[TOM 3] Rozdział 34 - "Cena jutra"

Wiem, znów to cholernie opóźnienie i to prawie o dwa dni. Nie wiem czemu, ale mam wrażenie, że pisanie GPK, poprawianie WCN i pisanie rozdziałów WCS to dla mnie jednak trochę za dużo. No trudno. Przejdźmy do przetargu z wiedźmą! 

***

Nivareth była kobietą, która potrafiła przytłoczyć człowieka samym spojrzeniem. Nie było w niej nawet krztyny dobra. Patrzyła na mnie z góry, dumnie wyprostowana i znudzona moim widokiem – wykrzywiała usta w ostentacyjnym niezadowoleniu.

Była ubrana w drogą suknię przeznaczoną dla wysoko urodzonych ludzi w czasach średniowiecznych – zdobiona przy dekolcie drobnymi rubinami i bordową wstążką wszytą pod materiał. Drobne florystyczne wzory w kolorze piaskowym ciągnęły się po całości burżuazyjnej kreacji. Wstęga, która opasała jej biodra powiewała na wietrze z gracją, dopełniając wrażenia monumentalności postaci. Na ramionach spoczywał jej przeźroczysty szal, który owijał się wokół niej jak wyjątkowo chudy wąż przeplatany nitkami złota. Kruczoczarne włosy były upięte w mistycznie skomplikowaną fryzurę układającą się w loki. W prawej dłoni trzymała bogato zdobiony złoty wachlarz, którym miarowo posyłała do swojej udręczonej twarzy delikatny wietrzyk. W złotych oczach błyszczała nienawiść do rasy ludzkiej.

Nie trzymała się krawędzi wieży, stała na niej nie bojąc się tego, że spadnie w dół. Nic dziwnego, była władczynią wiatru. Jedną z Wielkiej Czwórki Czarodziejek, która zabiła swoje siostry dla zemsty i z nienawiści stała się wiedźmą.

– Nie traćmy cennego czasu – odezwała się głosem pełnym wyższości. Zgrabnym ruchem zwinęła wachlarz i opuściła go w dół. – Co jesteś mi w stanie zaoferować?

Wyprostowałam się i ostatni raz spojrzałam w dół. Nie miałam lęku wysokości, ale nie znałam osoby, która nie bałaby się tu teraz stać. Adrenalina krążyła w moich żyłach już od kilku minut. Musiałam wziąć głęboki wdech i zacząć swoją twardą debatę. Może nie byłam pewna siebie, ale to czego nienawidziłam to wywyższające się nad innymi babska uważające siebie za kogoś lepszego.

Nivareth ułożyła usta w dzióbek i ściągnęła brwi.

– Odważnie ze mną pogrywasz – mruknęła z niezadowoleniem.

Wiatr mocniej zawiał. Najwyraźniej chciała mnie ostrzec, że mogę skończyć jako gustowna plama krwi na kamiennym podłożu.

Wiedźma przekupstwa czytał w myślach: zapamiętać.

– Pragnę zasugerować, że zanim zaczniemy się targować, powinnaś wiedzieć jaka jest stawka – powiedziałam to tak spokojnie, żeby nie miała wątpliwości co do tego, że mam pokojowe zamiary.

Nivareth zarzuciła długą suknią i odwróciła się do mnie plecami. Znów rozłożyła wachlarz, którym ostentacyjnie zaczęła się wachlować. Może była trupem, ale za to trupem z gracją.

– Mów – zażądała chłodno.

Przewróciłam oczami mając nadzieję na to, że nie dostrzeże tego gestu, a potem wzięłam głęboki wdech i zaczęłam swoją historię:

– Chodzi o klątwę, która urzeczywistnia obawy. Zostałam nią dotknięta nie tylko ja, ale wszyscy moi przyjaciele. Nałożyły ją na nas wiedźmy.

– Wiedźmy – szepnęła jakby do siebie. Nie wiedziałam czy naprawdę nad czymś rozmyśla, czy po prostu udaje, że to robi.

Nivareth zarzuciła czarnymi włosami w tył i spojrzała na mnie przez ramię z zabójczym błyskiem w oczach. Chrząknęłam znacząco i jednocześnie przepraszająco. Co innego powstrzymać swój język, co innego myśli.

Wiedźma przekupstwa powróciła do poprzedniej pozycji i zamachała dłonią w górze, jakby czarowała. Zważając na okoliczności, zapewne właśnie to robiła, nie wiedziałam tylko w jakim celu. Przyglądałam się jej w milczeniu i czekałam na jakąkolwiek reakcję. Coś do siebie mruczała, kiwała głową i prychała. Bardzo się cieszyłam, że w czasach średniowiecza nie znano takiego słowa jak schizofrenia, dlatego swobodnie mogłam go używać w myślach. Może w obecności wiedźmy powinnam stosować wymyślne epitety i skomplikowane sekwencje zdaniowe?

Gdy Nivareth skończyła rozmowę z własną osobą, mruknęła:

– Kretynki.

Mój but osunął się po stalowej konstrukcji, na szczęście w porę chwyciłam się dłońmi długiego pręta – ocalił mi życie. Moja reakcja była oczywiście spowodowana używanym przez wiedźmę słownictwem. Rzeczywiście, od samego początku nie wyrażała się zamierzchłym językiem. Może zachowywała się jak średniowieczna dama, ale na pewno jak ona nie mówiła.

– Zaklęcie, które na was nałożyły nie jest zbyt silne, przy odrobinie mózgu wasze czarodziejki z pewnością by je odwołały, ale skoro zgłosiłyście się z tym do mnie – powiedziała z wrednym uśmiechem. – Nie pogardzę dobrą wymianą.

Wciąż mnie zastanawiało, dlaczego wiedźma wybrała akurat mnie. Przecież la bonne fee mogły zaoferować jej o wiele więcej niż ja, poza tym nie byłam magicznie uzdolniona. W dowolnej chwili mogła mnie zrzucić z wieży Eiffla, a wtedy nici z dalszych prób.

– Nie przepadam za czarodziejkami – burknęła i skrzywiła się z niesmakiem. – Wolę już rozmawiać z półdemonicznym pomiotem samego Szatana niż z duetem nieporadnych la bonne fee, czy z bezmózgim demonem, który zaoferowałby mi trzydniowe wakacje nad morzem, gdzie się nie wybieram, ponieważ jestem uziemiona tutaj – mówiąc to, wskazała dłonią na wieżę Eiffla. Wyglądała na zirytowaną tym faktem. Nie dziwiłam jej się. Stać tu tyle wieków – musiała się piekielnie nudzić.

– Nudzić? – prychnęła, przewracając oczami. Straciła swoją arystokratyczną maskę i ubrała tę zwyczajną, całkiem ludzką. – Codziennie przychodzą tu jacyś debile, którzy mają prośby nie z tej ziemi! Myślą, że jestem cholerną wróżką, która spełni każde z ich życzeń, ale się mylą! – krzyknęła ze złością. – Nie potrafię dać nikomu bogactwa czy kochanki! Gdybym umiała, już dawno by mnie tu nie było – swoją wypowiedź zakończyła umęczonym westchnięciem. Zareagowałam na to uśmieszkiem, który starałam się ukryć za rękawem bluzki, udając że właśnie dopadł mnie gruźliczy kaszel. Zanim wiedźma zaatakowała mnie jakąś obelgą, odezwałam się:

– To dlatego nauczyłaś się naszego języka?

– Waszego języka? – zdziwiła się. – Umiem wszystkie pieprzone języki tego świata!

Zesztywniałam pod wpływem jej zdenerwowania. Cóż, nie zmierzało to do dobrego rozwiązania sprawy. Rozmowa na temat jej życia nie była najwyraźniej właściwym pomysłem.

Wiedźma wzięła głęboki wdech i machnęła zamaszyście wachlarzem. Znów była tą przerażającą damą o nienagannych manierach. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że gdy umarła, była zdecydowanie młodsza ode mnie. Nawet jej monumentalność nie mogła sprawić, że przestała być nastolatką. Przerażającą nastolatką.

– Przejdźmy do interesów.

Kiwnęłam głową.

W końcu nastąpił moment, którego się obawiałam.

– Odwołam waszą klątwę, jeżeli dasz mi coś równowartego do niej. Oczywiście nie pogardzę twoją duszą – uśmiechnęła się wrednie, zupełnie jakby wypowiedziała złośliwy żart. Tak, mogłam go zaliczyć do złośliwych.

– Przykro mi, ale moja dusza należy do mnie – odpowiedziałam chłodno. – Mogę zaoferować ci coś innego.

– Ach tak? – Nivareth zaśmiała się cicho i założyła ręce na piersi. Najwyraźniej nie wierzyła w to, że mogę zaoferować jej coś zdecydowanie bardziej korzystnego. – W takim razie słucham.

Wzięłam głęboki wdech.

– Moją moc. – Nie wierzyłam, że to mówię.

Wiedźma uniosła brew do góry. Rozważała tę propozycję. Modliłam się o to, żeby ją zaakceptowała. Skoro nie mogłam używać swojej magii tak, aby nie zrobić komuś krzywdy, czy była mi potrzebna? To prawda, że wielokrotnie mi się przydawała, ale częściej przynosiła więcej szkód niż pożytku.

– Połowa mocy – odezwała się nagle wiedźma. – Połowa mocy i dorzucisz mi coś jeszcze – uśmiechnęła się do mnie z okrutną satysfakcją.

– Mogę dorzucić mentosy – burknęłam z niezadowoleniem, wyciągając z kieszeni papierowe zawiniątko.

Tak, przyznaję, miałam jej już trochę dosyć, ale wciąż musiałam wypełnić swoją niezapowiedzianą misję, dlatego starałam się trzymać nerwy na wodzy – oczywiście w miarę własnych możliwości.

Nivareth zaciągnęła się mroźnym powietrzem, jakby za chwilę miała wybuchnąć gniewem. Na wszelki wypadek mocniej objęłam stalowe pręty. Rozszalała wiedźma w porę się jednak uspokoiła. Jej gniew uciekł w porywczy wiatr i burzowe chmury, które zawisły nad naszymi głowami. Powoli robiło się niebezpiecznie. Nie chciałabym dostać jakimś przypadkowym piorunem prosto w głowę.

– Marnujesz mój cenny czas – syknęła rozłoszczona wiedźma. Uniosła w górę dłoń i utworzyła na niej niewielkich rozmiarów powietrzny wir. – Konkretna propozycja albo zginiesz.

Zrobiło mi się gorąco. Próbowałam zmusić swój umysł do skupienia się na rzeczy, którą Nivareth chciałaby dostać w zamian za odwrócenie klątwy. Moja dusza nie wchodziła w grę. Co miałam jej do zaoferowania, oprócz mocy? Nie mogłam jej oddać swojej demonicznej połówki – prawdopodobnie nie mogłabym bez niej żyć, bo co to znaczy być półczłowiekiem?

– Mam zacząć liczyć do dziesięciu? – spytała groźnie wiedźma, wprawiając wiatr w szaleńczy taniec, który zaczął targać moimi ciuchami i włosami na wszystkie strony. Był coraz bardziej porywczy i niepokojąco silny. Nie miałam więcej czasu, musiałam coś wymyślić.

Z kieszeni moich spodenek wyfrunęła biała kartka – podryfowała na wietrze w dół wieży Eiffla. Nie chciałam skończyć jak ona. Musiałam chwycić się pierwszej lepszej myśli, jeżeli chciałam przeżyć.

– Mam dla ciebie propozycję! Mogłabyś przestać? – spytałam z krzywą miną, próbując przekrzyczeć hałaśliwy szum spowodowany zderzającymi się masami powietrza.

Nivareth uniosła brew do góry i zadarła wysoko głowę. To, że wstrzymała swoją moc uznała najwyraźniej za akt miłosierdzia, który wiedźmie z pewnością nie popłacał.

– To ma być dobra propozycja – syknęła rozłoszczona.

– Będzie – powiedziałam z powagą, a potem ciszej dodałam – mam taką nadzieję.

– Mów.

Wzięłam głęboki wdech – powietrze wypuściłam z płuc z cichym świstem. Jeżeli ten szalony plan się powiedzie, zrobię coś równie szalonego. Przysięgam.

– Słyszałam o twojej historii – odezwałam się z nową odwagą w głosie, w rzeczywistości byłam jednak zestresowana. Nie mogłam jej przecież obiecać czegoś niemożliwego, a czy przypadkiem nie próbowałam tego zrobić?

Na dźwięk moich słów Nivareth zesztywniała. Jeszcze nie wiedziała do czego zmierzam, a już przyjęła zaniepokojoną postawę i umilkła. Czekała na dalszy ciąg tego, co zamierzam jej powiedzieć.

– Miałaś ukochanego, prawda? – spytałam, unosząc brew do góry.

Wiedźma zmarszczyła czoło, zupełnie jakbym zirytowała ją samym wspomnieniem jej ukochanego. A może to była tylko przykrywka dla jej ciekawości?

– Tak – odpowiedziała miękkim głosem, składając ręce jak grzeczna i ułożona dama.

– Jeżeli przyjmiesz moją propozycję, będziesz mogła go znów ujrzeć.

Jedna z Czterech Wielkich Czarodziejek najpierw zrobiła zdziwioną minę, a potem aby zatuszować swoje zainteresowanie wybuchła gromkim śmiechem. Jej zachowanie z pewnością porwało już za sobą tysiące dusz. Nie dość, że była bezwzględna, szczera, przerażająca i sam jej wygląd wzbudzał w człowieku strach, to jeszcze potrafiła całkiem nieźle grać, a to wszystko po to, aby pozbawić jej „klientów” pewności siebie. Liczyła na to, że będą tak zdesperowani, że oddadzą jej co tylko będzie chciała. Manipulatorka, jak przystało na arystokratkę.

– Jak miałby tego dokonać ktoś taki jak ty? – spytała z kpiną w głosie.

– Nie zapominaj o tym, że nie jestem w tej drużynie sama – prychnęłam, prostując się dumnie. Jeżeli było coś, co mogło zadziałać na wywyższającą się wiedźmę, to z pewnością była to pewność siebie. – Znajdziemy sposób na to, abyś mogła się z nim zobaczyć.

Nivareth wykrzywiła swoje drobne usta w grymasie. Założyła ręce na piersi i przechyliła swoje ciało na prawą stronę, prezentując mi swoją niedowierzającą postawę w całej swojej okazałości.

– Zostałam przeklęta. Edgara celowo wysłano w takie miejsce, aby nawet po śmierci nie był w stanie się ze mną zobaczyć. Jak chcesz go tu przyciągnąć? Nie wiedząc jak wygląda, jak ma na nazwisko, jaki jest i…

– W takim razie opowiedz mi o nim.

Zaskoczona Nivareth straciła odrobinę swojej zwyczajowej nienawiści zdobiącej jej twarz. Przez moment wyglądała jak niewinna nastolatka, której serce szybciej zabiło na widok przystojnego amanta. Oczywiście to nie ja byłam jej przystojnym amantem – ona widziała go w swojej wyobraźni.

Długo myślała nad tym, czy może zaakceptować warunki mojej lichej umowy. Zerkała w bok, marszczyła nos, ściągała brwi, wachlowała się bogato zdobionym wachlarzem, jakby chciała zasłonić różowe plamy, które wstąpiły na jej policzki. W końcu westchnęła ciężko z powabną ostentacją i powiedziała:

– Dobrze.

Myślałam, że o swoim kochanku będzie układać długie poematy, które będą opiewać jego urodę, zachowanie i styl, ale zamiast tego dostałam całkiem zgrabną i krótką historię nieidealnego człowieka, którego poznała całkiem przypadkiem.

– Edgar miał złociste, rozwichrzone włosy, które przypominały swoim kolorem zboże. Oczy pochmurne, usta rozszerzone w wiecznie radosnym uśmiechu, cera odcieniu typowego dla osób pracujących w polu – opowiadała lekko onieśmielonym głosem, nawet przez moment nie spoglądając w moją twarz. Patrzyła się na nocne niebo Paryża, jakby wspominała swojego ukochanego całą sobą. – Był chudy, może nawet trochę za chudy, w końcu był człowiekiem z niższej warstwy społecznej – westchnęła z utęsknieniem. Jej mięśnie odrobinę się rozluźniły. – Ponad wszystko lubił zachody słońca i specjalnie dla mnie plótł wianki ze stokrotek i maków. Te kolory nijak do siebie pasowały, ale dla mnie wystarczał sam fakt, że to on je robił – uśmiechnęła się delikatnie, a cała złość i nienawiść z jej twarzy w jednym momencie odpłynęły. – Poznałam go, gdy po kłótni z siostrami uciekłam z domu. Młode damy mojego pokroju nie były przyzwyczajone do dzikiego pędu przez pola, kiedy miały na sobie falbaniaste suknie. Nieźle poharatałam sobie nogi i ręce – skrzywiła się. – Gdy wybiegłam z pola, dosłownie wpadłam w ramiona Edgara. Od razu spodobały mi się jego oczy. Niestety jego niski stan społeczny kazał mi się od niego trzymać z daleka – prychnęła z pogardą. – Przez długi czas odmawiałam mu pomocy, aż w końcu siłą zaciągnął mnie na łąkę, gdzie mnie opatrzył. Pierwszy raz mogłam się wtedy komuś wyżalić.

Umilkła i zmrużyła oczy. Miałam dziwne wrażenie, że zaraz się popłacze, ale zamiast tego zarzuciła gwałtownie włosami i posłała mi ukradkowe, złe spojrzenie.

– Nie wiem dlaczego ci to mówię – syknęła. – Masz go po prostu znaleźć. Jeśli nie, pożałujesz swojej propozycji. Ja zawsze dotrzymuję obietnic wynikających z przetargu – prychnęła. – Ze względu na całkiem atrakcyjną propozycję, swoją obietnicę wypełnię już teraz.

Nivareth zamachała dłonią w górze, rysując w powietrzu magiczną złotą wstęgę.

– Daję ci dwa dni. Spotkamy się w świątyni, w której mnie przywoływałyście – oznajmiła.

Zdziwiłam się.

– Możesz się stąd ruszyć?

– Do miejsca, w którym zostałam przywołana, owszem – oznajmiła oschle. – Klątwa urzeczywistnienia obaw zostanie usunięta w przeciągu kilku minut, teraz pozwól, że dopełnię pierwszej części naszej umowy. – Spojrzała na mnie z chytrym uśmieszkiem, który zmroził mi krew w żyłach. Nie spodziewałam się, że złota wstęga powędruje prosto na mnie. Nie spodziewałam się również, że uderzy mnie w pierś z takim impetem, że zabraknie mi powietrza w płucach i oderwie moje ręce od stalowej konstrukcji. Chciałam złapać równowagę, ale było już za późno – zaczęłam lecieć w dół. Ostatnim co widziałam były błyszczące triumfem złote oczy i krzywy uśmieszek, który mógł mówić tylko jedno: ze mną nie wygrasz.

Chciałam krzyknąć, ale głos uwiązł mi w gardle. Stało się to, czego bałam się tak bardzo przez całe spotkanie.

Przymknęłam powieki i zacisnęłam pięść na piersi, w której oszalałe serce rwało się i uciekało na tyły żeber. Nie wiedziałam, czy to mój własny strach, czy może moc Nivareth, którą zostałam potraktowana, jedno było pewne: zaraz będę miała bliskie spotkanie z chodnikiem.

– Laura! – usłyszałam niewyraźny krzyk. Nie wiedziałam skąd dochodził. Z dołu? Może z boku? Nie, to nie było możliwe, przecież wciąż leciałam w dół.

Otworzyłam gwałtownie oczy i zaczerpnęłam gwałtownie powietrza. Moje ciało zesztywniało, jakby ktoś poraził je prądem.

– Hej, spokojnie, nic ci nie grozi – usłyszałam Nathiela. Dopiero po chwili ujrzałam jego twarz nad sobą i tym samym zorientowałam się, że wróciłam do świątyni. No tak, jak mogłam być tak głupia? To była tylko wizja, nie realne zdarzenie. Nawet gdybym uderzyła w chłodne kamienie u podnóża wieży Eiffla, przeżyłabym ten upadek. Nivareth pewnie chciała mnie wystraszyć w taki sposób, abym wyzionęła ducha. Przeklęta wiedźma.

Już po chwili wspierana przez swojego męża, usiadłam na posadzce. Naprzeciw mnie siedziały przerażone la bonne fee, które zaraz zaczęły się tłumaczyć z nieudanego rytuału.

– Myślałyśmy, że to któraś z nas będzie rozmawiać z Nivareth, nie mamy pojęcia jak do tego doszło – odezwała się Martha. Miała rozszerzone źrenice, jakby ktoś ją właśnie wystraszył. I chyba tą osobą byłam ja.

– To nie wasza wina – zachrypiałam, wciąż masując obolałe miejsce w piersi. To dziwne, ale miałam wrażenie, że rzeczywiście się czegoś pozbyłam. W którejś części swojej duszy czułam pustkę, jakkolwiek śmiesznie to brzmiało, a niestety nie dało się tego opisać inaczej.

                – Jak nie ich? – warknął Nathiel. – Zrypały sprawę! – Wskazał oskarżycielską dłonią na czarodziejki, zaciskając usta tak, jakby powstrzymywał się od prawdziwego wybuchu.

                – Nie – powiedziałam twardo. – To Nivareth mnie wybrała, stwierdziła, że mogła wybrać kogokolwiek chciała.

                Cała trójka opuściła ramiona w dół, jakby niepokój i gniew nagle z nich uleciały. Cieszyło mnie to, że ich uspokoiłam. Teraz mogłam przejść do sedna sprawy.

                – Oddałam Nivareth połowę swojej mocy – oznajmiłam, co lekko zdziwiło moją drużynę. Zanim zaczęli zadawać pytania, kontynuowałam swoją wypowiedź, w końcu mieliśmy jeszcze jedną kwestię do załatwienia. – Uznała niestety, że to nie wystarczy, aby odwrócić klątwę. Obiecałam jej spotkanie z ukochanym.

                Martha i Alex skierowały ku sobie głowy w spowolnionym trybie, a każdemu ich małemu ruchowi towarzyszyło coraz większe przerażenie rysujące się na ich twarzach. Albo mi się wydawało, albo naprawdę pobladły – herbaciana czarodziejka wyglądała tak, jakby miała lada moment utracić przytomność.

                – Rozumiem, że nie miałaś żadnego pomysłu, Lauro – odezwała się powoli i niepewnie Alex, co dodatkowo mnie zaniepokoiło. W końcu zawsze wyrażała się w sposób dosadny i konkretny. – Wydaje mi się jednak, że to nie była najlepsza myśl, jaka mogła ci przyjść do głowy – zaśmiała się niemrawo.

                Martha wypuściła z płuc całe powietrze jakie wciągnęła.

                – Po pierwsze nie wiemy gdzie znajduje się jej ukochany, a światów pozagrobowych jest mnóstwo, po drugie nie do każdego mamy dostęp, po trzecie nie mamy pojęcia, jak go przywołać i czy w ogóle takie rozwiązanie jest możliwe – odpowiedziała.

                Wymieniłam krótkie spojrzenie z Nathielem, które niewiele mówiło.

Nie miałam niczego na swoją obronę. Same czarodziejki nie posiadały pomysłu na targowanie się z wiedźmą, miały wymyślić coś w trakcie rozmowy. Ja też to zrobiłam. Może było to odrobinę nierozsądne, ale gdyby ktoś wcześniej mi powiedział, że Nivareth nie jest w stanie mnie zabić, strącając ze szczytu wieży Eiffla, może myślałabym bardziej trzeźwo.

                – No nic – odezwała się Alex, przymykając powieki, jakby próbowała odzyskać panowanie nad sobą. – Zrobiłaś co musiałaś, to nie twoja wina. Nikt nie powiedział, że nam się nie uda, ale na pewno nie będzie to łatwe zadanie.

                Martha pokiwała głową na potwierdzenie jej słów.

                – Wybierzemy się jutro z rana do paryskiej Biblioteki Narodowej. Mają tam całkiem pokaźny zbiór ksiąg magicznych, największy na całym świecie. Może tam znajdziemy odpowiedź – dodała.

                Była jedna rzecz, której nie rozumiałam. Czy czarodziejki były aż tak wielkimi pesymistkami, że z góry założyły, iż to się nie uda? Czego się tak bały? Co je tak zszokowało?

                – Dobrze – zaczęłam powoli. – A co jeśli, nie znajdziecie żadnego rozwiązania?

          Martha i Alex wymieniły znaczące spojrzenia. Wyglądały tak, jakby przekonywały siebie samym wzrokiem, aby to jedna z nich odpowiedziała na to ciężkie w ich mniemaniu pytanie. W końcu pałeczkę przejęła Alexandra, która przeklęła cicho pod nosem.

             – Nie mam zbyt dobrej wiadomości – zaczęła oschle. – Za niewypełnienie warunku wymiany z Nivareth, szczególnie jeżeli ta dopełniła już swojej transakcji, grozi śmierć.

                Zesztywniałam.