Rozdział 13 - "W ciemnej alejce"

Wstawiam rozdział, który właśnie przed chwilą skończyłam pisać. Miałam dzisiaj jakiś... wyjątkowo mroczny nastrój. Deszcz, slumsy i rozwalające się chaty, ło matko, dziecko Szatana ten Naff.

W ogóle to jest mi przykro, bo mój chłopak powiedział: "Znowu ten Nathiel?" - a ja go przecież tak kocham :c nie chłopaka, Nathiela. Znaczy chłopaka też.

Rozdział dedykuję Orihime vel Lunatyczce, która zna całą przyszłą fabułę "W cieniu nocy" i która ma za 2 dni urodziny. Przedwczesne: wszystkiego najlepszego! <3

PS. Jestem z siebie dumna, nie było żadnych gwiazdek w trakcie!

POPRAWIONE [20.08.2017]
Nareszcie rozdział, przy którym się uśmiechałam. 13-nastka pokazuje taki przeskok w moim pisaniu. Między Laurą i Nathielem pojawia się taka cienka nić porozumienia. Propsuję!

***

Deszcz władał nad naszym miastem już od kilku dni. Nie dawał nawet chwili wytchnienia, podczas której można by uchwycić kilka wesołych promyków słońca i pozbyć się wszechogarniającej ludzi depresji. Deszcz był jak ja. Gdy nadchodził, wszyscy uciekali. Lubił samotność, nie sprawiał zbyt dobrego wrażenia i tylko nieliczni przy nim trwali. Czasem uciekał w szary kąt, dając zdominować się wesołemu słońcu na kilka dłuższych chwil, nie znikał jednak na długo, w końcu musiał równoważyć siły natury. Słoneczne promyki niekiedy miały nad nim przewagę, bez problemu odganiały ciemne chmury – jego wiernych przyjaciół. Był zamknięty w zimnej i szarej przestrzeni, z dala od tętniącego życiem miasta. Kojarzył się z czymś nieprzyjemnym.

Zjechałam palcem po szybie zgodnie z kierunkiem ucieczki kropli wody. Poprowadziłam ją na sam dół, gdzie wreszcie zniknęła w ramie okna, rozpadając się na mniejsze cząsteczki.

Gdy byłam mała całymi dniami lubiłam wpatrywać się w ten deszczowy krajobraz zalegający na szklanej tafli. Kibicowałam zawsze wybranej kropli, by dotarła na sam dół przed jej przeciwnikami – zazwyczaj przegrywała, ale nigdy nie poddawałam się w swych mało ważnych zakładach. Dziś nie widziałam w tej zabawie sensu, ale czego nie robi się z powodu braku zajęć i ogromnego znudzenia oczekiwaniem na człowieka, który obiecał, że zabije moją skromną osobę, jeżeli nie wstanę o odpowiedniej porze? Mogłam się domyślić, że sytuacja będzie zupełnie odwrotna.

Cicho wzdychając, chuchnęłam w szybę i zarysowałam na niej palcem wskazującym wielkie serce. To tak naprawdę jedyna rzecz, którą umiałam narysować. Na ogół byłam rysowniczym beztalenciem.

– To dla mnie? – spytał wesoło znajomy głos.

Podskoczyłam przestraszona na krześle i w trybie natychmiastowym obróciłam się w tył. Próbowałam grać mało zrażoną przyjściem mojego niepoprawnego kolegi-łowcy, ale w tej sytuacji było to ciężkie. Wystraszył mnie, idiota jeden. Mało nie wyzionęłam ducha.

– Oczywiście – odpowiedziałam głosem przepełnionym ironią.

Auvrey nawet nie spojrzał w moją twarz. Zaczął rozglądać się po kuchni, jakby czegoś szukał. Zdążył już nawet zapomnieć o swojej nieudolnej próbie podrywu. Czasami miałam wrażenie, że cierpiał na niechybną kasację danych z mózgu albo po prostu odcinał dostęp do ośrodka słuchu, tym samym ignorując niektóre informacje.

– Masz coś dobrego? – spytał, przeczesując swoje doszczętnie zmoczone włosy dłonią.

– Bułkę z chlebem. Smacznego – mruknęłam, podnosząc się z krzesła.

Nathiel wyszczerzył do mnie swoje białe zęby i niezrażony wypowiedzią chwycił za lśniące jabłko leżące samotnie w misie na owoce. Wgryzł się w nie tak łapczywie, że sok zaczął ściekać mu po brodzie. Uznałam, że zignoruję jego uporczywe spojrzenie, podążające za mną podczas mało seksownego pożywiania się jabłkiem. Minęłam go i już po chwili znalazłam się w łazience.

Który ręcznik mam mu dać? Może ten, którym wycierałam kiedyś psa sąsiada? Nathiel trochę przypominał mi psa. Nie przejmował się czystością i manierami. Wszedł do mojego domu bez pukania, zabrudził mi podłogę błotem, a swoją zmoczoną deszczem posturę zalał jeszcze soczystym sokiem z jabłka. Miałam nadzieję, że przynajmniej codziennie się mył.

Wyjęłam z szafki ręcznik zdobiony kolorowymi paskami, wyszłam z łazienki i wręczyłam go Nathielowi. Spojrzał na mnie z uniesioną brwią, jakby nie rozumiał mojego aktu dobroci.

– To tak z dobrego serca czy złośliwości? – spytał podejrzliwie.

– Zdążyłeś mnie już poznać – odpowiedziałam, próbując uśmiechnąć się w najbardziej uroczy sposób w jaki potrafiłam. A teraz wyobraźcie sobie uśmiechającą się słodko kostkę lodu. – Oczywiście, że z dobrego serca. Wytrzyj się, osusz, opróżnij lodówkę jak zawsze, gdy tu przychodzisz i wyruszajmy w drogę.

Nathiel wzruszył obojętnie ramionami. Ogryzek wrzucił do śmietnika, jakby był piłką, która trafia prosto do kosza, nabijając punkty w ważnym meczu. Potem chwycił za dół swojej koszulki i po prostu ją ściągnął, rzucając leniwie na krzesło, z którego najwyraźniej chciał uczynić tymczasową suszarkę.

Tym razem to ja uniosłam brew.

– Spodnie też zamierzasz ściągnąć? – spytałam, próbując patrzeć w jego twarz, a nie w klatkę piersiową, która wydawała się nadzwyczaj...

– Jeśli chcesz – powiedział, mrugając do mnie uwodzicielsko.

– Ani mi się śni – mruknęłam pod nosem, odwracając się do niego tyłem. Ponownie wbiłam znudzony wzrok w szybę.

Byłam chłodna, obojętna i wyprana z uczuć, ale mimo to, wciąż pozostawałam człowiekiem, a tym bardziej nastolatką, która z miłą chęcią wpatrywałaby się (NIE dotykała) w nagi, męski i to na dodatek umięśniony tors. Ubierz tę koszulkę, przemoczony baranie, bo się zarumienię, a to zniszczy mój mroczny imidż.

– Mama w pracy? – spytał Nathiel. W jego głosie pobrzmiewała nuta rozbawienia. Co go tak bawiło? Moje zażenowanie?

– W pracy – odmruknęłam, wędrując wzrokiem po szybie.

– Co ty tam widzisz? – spytał Nathiel, nachylając się nad oknem z zainteresowaniem. – Czy może próbujesz ukryć swoje zawstydzenie, gapiąc się w okno? – zakończył słodziutkim głosikiem, opierając się na luzacko o krzesło stojące nieopodal mnie.

– Wstydzę się ciebie – powiedziałam równie słodkim głosikiem, uśmiechając się jak pusta blondynka. Udało mi się skierować spojrzenie na jego twarz. Miałam się zacząć powtarzać? Ubierz się, mokry baranie.

– Masz taką piękną klatę, że z chęcią bym się na ciebie rzuciła, gdybym nie była tak chłodną bryłą lodu – zironizowałam. – Bo wiesz, mogłabym się roztopić na twoim gorącym ciele.

Czujesz zażenowanie? Nie odpowiada ci sytuacja, w której się znajdujesz? Zastosuj jedyną dobrą broń, która działa na wszystkie istoty ludzkie bez wyjątku: sarkazm.

– Chcesz dotknąć? – spytał Nathiel poważnym głosem, chwytając wyzywająco za moją rękę.

Tego się nie spodziewałam. Nie byłam przyzwyczajona do czyjegoś nagłego dotyku, dlatego wyrwałam dłoń z jego uścisku tak gwałtownie, że zachwiałam się na krześle i nim zdołałam się czegoś złapać, poleciałam razem z nim do tyłu. W kuchni rozległ się głośny trzask upadającego na podłogę krzesła i… przy okazji człowieka. Auvrey zaśmiał się jak szaleniec. Z tego rozbawienia sam zaczął tracić równowagę, tyle że zdołał uchwycić się w porę kantu blatu.

– Bardzo śmieszne – burknęłam, podnosząc się obolała z podłogi. Nie było czasu na masowanie tyłka, poza tym nie chciałam, żeby pewien mało szarmancki gość zaoferował mi swoje masażerskie usługi, a pewnie nie powstrzymałby swojej wewnętrznej potrzeby podrywania wszystkiego, co się rusza, nieważne czy było blade.

Twardym krokiem ruszyłam w stronę przedsionka.

Ile jeszcze przyjdzie mi znosić jego obecność? Błagam, człowieku, zaprowadź mnie do Deaniela i zostaw mnie w spokoju przez najbliższą wieczność, bo mam cię już serdecznie dosyć.

Z płonącą ze wstydu twarzą usiadłam na pufie i zaczęłam ubierać swoje biało-czarne trampki w trybie nagłym i natychmiastowym, zupełnie jakby mój dom właśnie płonął.

Nathiel zdążył się pojawić obok mnie – teraz ubrał już koszulkę. Jego twarz zdobił wesoły uśmieszek, który świadczył o tym, że dzięki mnie był w wybornym nastroju. Modliłam się o to, by milczał przez całą cholerną drogę.

Nerwowym ruchem chwyciłam za przydługą, czarną kurtkę przeciwdeszczową i wielki czerwony parasol. Odzienie wierzchnie zarzuciłam na siebie otwierając drzwi. Ktoś patrzący na mnie z boku powiedziałby, że jestem spóźniona na ważne spotkanie, tak bardzo pędziłam.

– Idziemy – mruknęłam.

Deszcz lał w najlepsze, a mi to w żaden sposób nie przeszkadzało. Bynajmniej do czasu, gdy nie zamknęłam drzwi i nie zorientowałam się, że mam tylko jedną parasolkę, a Nathiel patrzy na mnie wyczekująco. Staliśmy tak przez dobrą minutę, wpatrując się w swoje twarze i nic nie mówiąc. W końcu bezradnie westchnęłam i powiedziałam:

– Wchodź pod parasol i przy okazji powiedz, kiedy masz urodziny.

Zielonooki spojrzał na mnie jak na idiotkę.

– Bo?

– Bo wnioskuję, że nie stać cię na parasolkę. Pasuje ci żółta z uszami pikachu? Wiesz, taka jaką noszą dzieci z sąsiedniego osiedla. Gustownie wygląda i odpowiada twojemu rozwojowi intelektualnemu. Nawet Sorathiel uważa, że wciąż stoisz z butami w przedszkolu. – Ironia sama wypłynęła z moich ust. Czasami była jak rzeka, której biegu nie można było wstrzymać. Wręcz prosiła się o wypłynięcie na głębsze wody.

– Mścisz się na mnie? To boli – zaśmiał się, zaprzeczając tym samym wypowiedzianym przez siebie słowom.

Już po chwili szliśmy obok siebie pod parasolem. Czasami obijaliśmy się o siebie ramionami, co bardzo mnie irytowało. Nie lubiłam, kiedy ktoś obcy mnie dotykał, nawet jeżeli robił to przypadkiem.

Miałam wrażenie, że Nathiel próbuje mnie wkurzyć ciągłym poszturchiwaniem. Co jakiś czas spoglądałam w jego zamyśloną twarz, na której niczym zastygnięty woskiem tkwił wciąż ten sam uśmiech. O czym teraz myślał? O tym jak bardzo byłam okropną dziewczyną, o tym jak mnie wkurzyć, czy jak zabić kolejne demony? W sumie mnie to nie obchodziło.

– Jak daleko mieszka Deaniel? – zapytałam, by przerwać tę piękną, choć irytującą ciszę.

– Daleko – odpowiedział Nathiel, wkładając w tym samym momencie ręce do kieszeni.

Mógłbyś ode mnie wziąć tę głupią parasolkę, panie dżentelmenie. Ręka mi słabła od trzymania jej tak wysoko. Sięgałam mojemu nieznośnemu towarzyszowi zaledwie do połowy szyi i ciężko było trzymać mi nad jego głową parasolkę. Miałam zaledwie sto pięćdziesiąt osiem centymetrów wzrostu, ile mógł mieć łowca demonów? Ze sto osiemdziesiąt na pewno.

Nathiel przywołany moimi myślami, spojrzał na mnie z tym swoim piekielnym uśmieszkiem i odebrał mi parasolkę. Przyznaję, zaskoczył mnie. Oficjalnie mogłam to nazwać opóźnionym w rozwoju dżentelmeństwem.

– Chwyć mnie pod ramię, krasnoludzie – odezwał się z rozbawieniem.

A żeby ci to ramię odpadło, przemoczony yeti.

– No, na co czekasz? Znowu się zawstydziłaś? – spytał z ironią. – Chyba nie chcesz być w połowie mokra.

Nie, wręcz przeciwnie. Już wolałam stać nago na deszczu. Przeszkodzą był Auvrey, który zapewne patrzyłby na mnie pożądliwym wzrokiem i rzucał te swoje bezwstydne teksty na podryw.

Mimo sprzecznych myśli chwyciłam go delikatnie pod ramię. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie podkreśliła swojego niezadowolenia głośnym prychnięciem.

Miałam okazję być tak blisko Nathiela po raz pierwszy w życiu. Pomijając oczywiście nasze pierwsze spotkanie i eleganckie zetknięcie z chodnikiem – to był jednak zaledwie ułamek sekundy. Teraz dotykałam go z własnej woli. Auvrey był ciepły jak każdy przeciętny człowiek, pomijając przy tym mnie – królową mrozu i bladości. Pamiętałam, że gdy byłam w podstawówce, większość dzieciaków twierdziła, że podczas śnieżnych bitew zlewam się im ze śniegiem, wobec czego przez większość czasu pozostawałam nietykalna. Cóż, ponoć każda cecha ma swoje wady i zalety, w zależności od tego w jakich sytuacjach mamy je okazję zaobserwować.

– Dlaczego jesteś taka chłodna? – spytał z nagła Nathiel, przerywając moje rozmyślenia. Musiał wpatrywać się we mnie od dłuższej chwili. Dziwne, że zauważyłam to dopiero teraz.

– Dlaczego jesteś taki wkurzający? – zapytałam z krzywą miną i również na niego spojrzałam.

– Odezwała się – prychnął czarnowłosy. – Przynajmniej mam jakieś uczucia, wiesz? W przeciwieństwie do ciebie staram się być nawet miły i posyłam ci ładne uśmiechy, a uwierz, nieraz przychodzi mi to z trudem! Jesteś jak taka wielka, niedostępna dla innych królowa śniegu. Idziesz z tą swoją kamienną twarzą i jedyne co mogę z niej wyczytać to: „jesteś idiotą, rzuć się z mostu”.

Udałam zdziwienie.

– Naprawdę czytasz w moich myślach. – Uśmiechnęłam się wrednie w jego stronę.

Auvrey zmrużył groźnie oczy, niezadowolony z powodu mojego ironicznego ataku. Myślał, że rzucę mu się w ramiona, wycałuję twarz i podziękuję za próby bycia normalnym chłopakiem, które nijak mu wychodziły? Dobrze, rzeczywiście był odrobinę mniej dziki niż na początku naszej niechcianej znajomości, ale jednak wciąż było w nim coś, co mnie odpychało. Może to dlatego, że był moją całkowitą przeciwnością? Zbyt otwarty i nachalny, zbyt pewny siebie i szalony. Moja statyczność nijak miała się do jego dynamizmu.

– Wiesz co? – spytał nagle, zmieniając temat. – Współczuję twojemu przyszłemu mężowi, jeżeli oczywiście ktokolwiek będzie cię chciał. – Spojrzał na mnie znacząco. – Facet siedziałby w domu z taką zgrają małych blond mend, które wpatrywałyby się w niego tymi swoimi chłodnymi oczami i mówiłyby: „wyjdź ojciec, tam są drzwi”.

Uśmiechnęłam się i to całkiem szczerze. Musiałam przyznać, że mnie rozbawił, a to mu się zdarzało naprawdę rzadko.

– Myślisz, że u ciebie to niby będzie lepiej? – prychnęłam, podejmując się wyzwania. – Potrafię sobie wyobrazić twoje dzieci, które będą latały za swoją matką wokół stołu z nożami w dłoniach. Zapewne krzyczałyby do niej: „daj nam jeść, głupia babo, bo ci demona na chatę wprosimy!”.

– Ha ha, takie śmieszne, prawie skisłem ze śmiechu. – Uśmiechnął się wrednie w moją stronę. – Jedyną osobą, którą goniłem wokół stołu byłaś ty. Czyżbyś chciała zostać moją żoną? – Nathiel puścił mi oczko.

– Oczywiście! Nie marzę o niczym innym, jak spłodzić z tobą gromadę rozwydrzonych Nathielów i chłodnookich Laur, goniących się wspólnie wokół stołu z patelniami i nożami w dłoniach! – odpowiedziałam i zaniosłam się krótkim śmiechem.

Czarnowłosy spojrzał na mnie z szerokim uśmiechem na twarzy, zupełnie jakby zobaczył we mnie coś innego niż tylko wielofunkcyjną zamrażarkę.

– Co się tak cieszysz? – spytałam, unosząc brew.

– Zaśmiałaś się – odpowiedział. – Pierwszy raz słyszałem jak się śmiejesz.

Nachmurzyłam się. Czy to takie dziwne? Myślałam, że większość ludzi nabywa tą naturalną zdolność do wybuchania śmiechem w najmniej oczekiwanych momentach. Po raz pierwszy poczułam się w jego obecności rozbawiona, dlatego namiastka radości pobrzmiewająca w moim głosie samoczynnie się uwolniła. Nie miałam na to wpływu.

– Do twarzy ci z radością, choć nad śmiechem musisz jeszcze popracować, bo brzmisz gorzej niż kosiarka, którą zagłusza jadący na sygnale radiowóz, za którym pędzi stado ryczących krów, poganianych przez krzyczących, nagich murzynów  – zaśmiał się.

Z jednej strony miał rację. W końcu nie byłam osobą, którą łatwo jest rozbawić czy zmusić do jakichkolwiek silnych uczuć. Rzadko płakałam, rzadko się śmiałam, rzadko histeryzowałam, rzadko krzyczałam. Wszystko odbywało się w moim umyśle, do którego dostęp miałam tylko i wyłącznie ja. To nie uczucia we mnie zastygły, to moja twarz, która z upływającym czasem nauczyła się, że nie warto pokazywać ludziom emocje. Lepiej jest być chłodną istotą niż roztrzepanym lekkoduchem. Mimo wszystko uczucia miały czasem większą siłę przebicia niż wymuszony chłód, dlatego się zaśmiałam.

– To tutaj – powiedział Nathiel, zatrzymując się przy zaciemnionej uliczce. – Slumsy. Jeden z niebezpieczniejszych terenów tego miasta. Pełno alkoholików, dziwek, narkomanów, psychopatów, demonów i innych stworzeń, których ludźmi nie można nazwać. Przy okazji: numer domu to pięć – mówiąc to, uśmiechnął się wesoło, zupełnie jakby się cieszył, że posyła mnie na śmierć.

Spojrzałam niepewnie w kierunku mrocznej uliczki. Naprawdę właśnie tam mieszkał Deaniel? Dlaczego akurat w tym miejscu? Chciał się ukryć przed łowcami, był zbyt biedny na porządne mieszkanie, czy... Powinnam go o to spytać, kiedy już go spotkam.

Nathiel przyłożył do czoła dłoń i skierował głowę ku niebu. Zza horyzontu wyłaniała się słaba strużka światła, co oznaczało, że słońce powoli przejmuje władzę nad pogodą. Złożyłam parasol, choć deszcz nie przestał jeszcze padać, delikatna mżawka nikomu nigdy nie zaszkodziła.

– Nie boisz się?

Spojrzałam na Nathiela obojętnie.

– To tylko ciemna uliczka – odpowiedziałam, udając odważną, co nie było do mnie ani trochę podobne. W rzeczywiści byłam strasznym tchórzem. Czasem bałam się nawet ciemności. Powiedziałam to po to, aby zostawił mnie już w spokoju. Wykonał swoje zadanie, więc mógł wracać do domu. Odwdzięczę się mu za ten trud w odpowiedniej chwili, kiedy już wymyśli, co mam mu podarować w zamian.

Nathiel wzruszył obojętnie ramionami.

– W takim razie nic tu po mnie. Wypełniłem swoją misję – mówiąc to, zaczął oddalać się ode mnie, stawiając powolne kroki w tył. Żałowałam, że nie potknął się o żaden kamień i nie wylądował na tyłku, jak ja wcześniej. – Nie daj się zabić – powiedział niskim, mrożącym krew w żyłach głosem. Potem zaśmiał się złowieszczo i odwracając się tyłem do mnie, machnął mi ręką na pożegnanie.

Jeszcze chwilę stałam w miejscu, powoli zaczynając żałować, że pozwoliłam mu odejść. A jeśli nie żartował? Jeśli naprawdę czeka mnie niemiła niespodzianka w postaci marginesu społecznego, który wciągnie mnie w ciemny kąt, naćpa jakimiś tabletkami i wykorzysta w najmniej przyjemny dla mnie sposób?

Wzięłam głęboki wdech. Zdecydowanie moja wyobraźnia pracowała dziś na zbyt wielkich obrotach. To wszystko przez Auvreya – pobudził ją swoimi kontratakami, kiedy dyskutowaliśmy o naszej przyszłości.

Poklepałam się po polikach, jakbym tym gestem chciała z siebie wygonić wszystkie złe przeczucia i hardym krokiem ruszyłam w nieznaną mi aleję. Co ma być to będzie. Najwyżej wrócę dziurawa jak sitko albo… w ogóle nie wrócę.

Przez chwilę miałam nadzieję, że nie czeka mnie tu nic zaskakującego, a Nathiel głupio żartował, żeby napędzić mi stracha – cóż, najwyraźniej się myliłam. Już przy pierwszych mijanych budynkach bez numerów, z ciemnych kątów zaczęły wyłaniać się ubrudzone, ciekawskie i niezbyt ugodowo wyglądające twarze. Nathiel nie żartował – to dzielnica pełna alkoholików, stojących na chwiejnych nogach z butelkami taniego wina w rękach, śmiejących się siebie i kiwających pod ścianą; narkomanów leżących nieprzytomnie na ziemi z brudnymi od krwi strzykawkami spoczywającymi gdzieś w kącie; żebraków wystawiających do mnie ręce i mruczących ciche, gburowate: „daj coś”.

Gdy mimowolnie spowolniłam krok, małe brudne ręce zaczęły chwytać mnie za kurtkę. Wyrywałam się z ich objęć, przy okazji próbując pozostać przy zdrowych zmysłach. W tej uliczce naprawdę szło oszaleć. Myślałam, że takie rzeczy dzieją się tylko na filmach i to na dodatek na tych przepełnionych grozą. Brutalna rzeczywistość trafiła mnie prosto w twarz.

„Co ona tu robi, to nie miejsce dla niej”, „wyższe sfery przyszły obcować z niższymi”, „może zabierzmy jej tę ładną kurtkę i wszystkie oszczędności” . Zdania, które wyłaniały się wśród małych skupisk ludzi przyprawiały mnie o gęsią skórkę i zawroty głowy. Gdyby była to normalna sytuacja, pewnie stwierdziłabym, że robię wśród obcych furorę, ale z pewnością to, co tu się działo nie było normalne.

Minęłam grupkę narkomanów, którzy kierowali ręce ku niebu i krzyczeli coś o złocie, które zsyła im Bóg. W duchu cieszyłam się, że nie zwrócili na mnie uwagi, jeszcze uznaliby mnie za złodzieja tego złota.

Przyspieszyłam krok, mijając kolejno ledwo widoczne numery domów.

1 – żebraczka z niezadbanym niemowlakiem owiniętym w szmaty na rękach, patrzyła na mnie z wykrzywionymi w grymasie ustami. 2 – dzieciaki patrzące się na mnie wygłodniałym wzrokiem, smarujące patykami po mokrej ziemi. 3 – przejmująca cisza i brak żywej duszy. 4 – kobieta lekkich obyczajów, paląca znalezionego gdzieś na ziemi, starego papierosa. 5 – skrzypiące drzwi, obijające się o zewnętrzną ścianę domu, które mówiły do mnie: „uciekaj, czym prędzej możesz”. Zaszłam jednak zbyt daleko, by teraz odpuścić.

Niepewnie i tak cicho jak potrafiłam wkroczyłam do środka. Dom, jeżeli w ogóle tak go mogłam nazywać, wyglądał jak istne pobojowisko. Nie dało się przejść przez niego bez nadepnięcia na rozbite szkło czy gruz, co robiło mnóstwo hałasu. Gdyby mieszkał tu jakiś morderca już dawno straciłabym głowę.

Drżącymi dłońmi odszukałam w ciemnym korytarzu ścianę – w jakiś sposób dotykanie jej mi pomagało. Łączyła mnie ze światem rzeczywistym i nie pozwalała wierzyć w to, że przebywam w odmętach niezbadanego wszechświata, który pogrążał mnie w swojej pustej otchłani.

Brnęłam przez deski, szkła, gruzy i kartony z myślą, że droga dłuży mi się jak sen zimowy, w który zapadają niedźwiedzie. Myślałam już, że nie dotrę do żadnego pomieszczenia, ale nagle moje ręka natrafiła na drewnianą framugę, którą oświetlało blade światło słońca, wdzierające się przez krzywo zabite dechami okna. To wciąż za mało, aby poczuć ulgę, wiedziałam już jednak, że jestem bliżej niż dalej rzeczywistości.

Nim weszłam do bezpieczniejszego – w moim mniemaniu –  zakątka, ktoś chwycił mnie za głowę, szarpnął do tyłu i przyłożył nóż do gardła. Wstrzymałam dech.