Rozdział 15 - "Będę twoim koszmarem"

Następny rozdział chciałabym zadedykować Cleo i Elfikowi - za te piękne spamy pod ostatnim rozdziałem. To dzięki Wam powstał ten rozdział!

Nad rozdziałem siedziałam do 3 w nocy i... opłacało się! Przy okazji muszę pochwalić się epickim tekstem Cleo:

     "Walka z komarami jest jak walka Nathiela z demonami, te ścierwa i tak wracają" 

To takie piękne i głębokie, uwielbiam cię za to! I oczywiście popieram to stwierdzenie!

Przy okazji chciałabym oznajmić, iż założyłam zakładkę "spytaj bohatera" - możecie pytać, kogo chcecie. Nathiel trochę z wami poflirtuje, Laura będzie ironizować - żyć, nie umierać! (mam nadzieję, że nie zdradzą wam fabuły)

POPRAWIONE [10.09.17]

Moja dzisiejsza wizja Gabrielle odrobinę odbiega od tej starej, ale to nic! Na szczęście rozdział nie wymagał jakichś wielkich poprawek.

***

         Próbowałam rozbudzić wszystkie uśpione zmysły, poczynając od wzroku. Moje oczy zakrywały ciężkie jak dwie cegły powieki. Nie mogłam ich unieść. Nie pomogła nawet wizualizacja otwierającego je łomu, który mógłby sobie z tym zadaniem poradzić lepiej niż moja mentalność.

Czułam się okropnie. Moje ciało spowijał chłód, który odczuwa się w momencie, kiedy przebywa się w zawilgotniałym pomieszczeniu. W uszach dziwnie mi dźwięczało, a głowa bolała jak po ostrej, alkoholowej imprezie, choć przyznam szczerze, że nigdy nie uczestniczyłam w takiej libacji, mogłam się tylko domyślać, jakie są jej efekty. Nie wiedziałam co się ze mną dzieje, choć podejrzewałam, że na pewno nic dobrego. Moje wspomnienia nijak trzymały się obolałej głowy. Zupełnie jakby ktoś usunął mi z niej wszystkie obrazy minionych godzin, a może nawet dni. Pamiętałam tylko tyle, że odwiedziłam dziś Deaniela. Co było dalej?

Moje powieki nareszcie ustąpiły. Zamrugałam kilka razy oczami, aby odzyskać ostrość obrazu, wciąż jednak niewiele widziałam. Wokół panowała ciemność. Tylko księżyc oświetlał bladą ścianę znajdującą się naprzeciw mnie. Przynajmniej wiedziałam już, że nie znajduję się w piwnicy. 

Automatycznie spojrzałam w dół, aby ocenić swój stan. Byłam przywiązana do krzesła grubymi linami. Czułam, że krew nie dopływała do moich kończyn już od dłuższego czasu. Zdrętwiałam. Ktoś musiał mieć świetny ubaw wiążąc mnie i zamykając w jakiejś ruinie. Czyżbym dalej znajdowała się w slumsach?

Uśmiechnęłam się ironicznie w stronę swojego nielitościwego losu.

Świetnie. Pewnie złapali mnie i ogłuszyli jacyś ludzie z biednej dzielnicy – w końcu patrzyli na mnie w taki sposób, jakby chcieli mnie pożreć samym wzrokiem. Pewnie zdołali mnie już okraść ze wszystkiego, co posiadałam. Teraz będą mi truć o pieniądzach, których przecież nie mam, w końcu byłam zwyczajną nastolatką o standardowym poziomie zamożności – ani nie biedna, ani bogata. Miałam przynajmniej nadzieję, że ten dzień nie będzie moim ostatnim. 

Los się ze mnie śmiał – słyszałam to w swojej głowie. Znowu stawiał na mojej drodze grube kłody nie do przeskoczenia. Za jakie grzechy? Przecież poszłam się tylko zobaczyć się ze swoim przyjacielem. Nie dość, że zostałam zaatakowana przez niego nożem i nie chciał przyjąć mojej pomocy, to jeszcze ktoś zafundował sobie dobrą rozrywkę w postaci półmartwej bladej Laury przywiązanej do krzesła. Dziękuję, chętnie uściskam Boga i swojego oprawcę, kiedy już stąd wyjdę! Oczywiście jeżeli w ogóle wyjdę.

Spróbowałam szarpnąć rękoma, jednak na nic zdało się moje siłowanie. Byłam za słaba, a liny za grube i za silnie ze sobą splecione.

– Możesz próbować i tak się nie uwolnisz – dosłyszałam mrożący krew w żyłach kobiecy głos. Na jego dźwięk wyprostowałam się jak struna i napięłam wszystkie zdrętwiałe mięśnie.

Głośny stukot obcasów odbił się echem od ścian ciemnego pomieszczenia. Raczej wątpiłam w to, że kobiety ze slumsów nosiły buty na obcasach, chyba że któraś obrabowała second hand.

W księżycową poświatę weszła długonoga kobieta. Poruszała się jak kot – stąpała głośno, przez wysokie szpilki, ale myślę, że gdyby ściągnęła te straszliwe buty, nawet nie słyszałabym jej kroków. Miała w sobie jakąś dziwną, arystokratyczną grację, która wywoływała dreszcze. Wyglądała jakby przez całe życie patrzyła na wszystkich z góry. W kiepskim świetle dostrzegałam tylko jej długie czarne włosy sięgające połowy pleców. Dopiero gdy przede mną stanęła i wsparła się dłonią o biodro, dokładniej przyjrzałam się jej twarzy. Pomalowane na czerwono usta, idealny, trójkątny kształt twarzy, symetrycznie wydepilowane brwi, długie, czarne rzęsy, nos, którego mógłby pozazdrościć cały świat i silnie zarysowane kości policzkowe, nie rozpoznałam tylko barwy jej tęczówek. Wygląd nieznajomej przywodził na myśl gotycką królową, która urodziła się o kilka wieków za późno.

Jako typowa obserwatorka przyjrzałam się również jej ubiorowi. To tylko potwierdziło moje zdanie na temat obcej kobiety. Ta niebezpiecznie wyglądająca piękność miała na sobie czarny, obcisły gorset wiązany u przodu długimi, krzyżującymi się wstążkami. Pod nim, na jej bladych ramionach, znajdowała się prześwitująca, szara koszulka z długimi rękawami. Jej uda opinały krótkie spodenki, podkreślające idealny kształt jej nóg. Była urodziwa  – temu niestety nie mogłam zaprzeczyć. Ja, blada, wiecznie nachmurzona, wychudzona i niska blondynka, mogłam jej pozazdrościć wyglądu.

– Kim jesteś? – spytałam ochrypłym głosem, który wcale mnie nie zaskoczył. Właśnie tak brzmiałam, kiedy się budziłam. Widocznie musiałam być nieprzytomna długi czas.  

Kobieta pochyliła się nade mną i spojrzała mi prosto w twarz. W jej tęczówkach dostrzegłam coś, co mnie zaniepokoiło. Miała oczy w takim samym kolorze jak Nathiel.

– Kim jestem? – zakpiła. Miała głęboki, kobiecy głos. – Koszmarem, który będzie cię dręczył, dopóki nie wyśpiewasz, gdzie znajduje się niejaki – tu przerwała, uśmiechając się w diabelski sposób – Deaniel.

Serce podskoczyło mi do góry. 

Ten kretyn miał racje. Przebywanie z nim naprawdę było niebezpieczne. To dlatego kazał mi więcej nie przychodzić. Podejrzewał, że mogą dobrać się także do mnie. Może i zrobiłam to na własną odpowiedzialność, ale skoro złapali moją osobę, to czy nie oznaczało to przypadkiem, że Deaniel zdołał im uciec? Ciekawe czy miał świadomość tego, że zamiast niego, dopadli mnie?

– Czyżby stowarzyszenie do spraw wyszukiwania i niszczenia demonów półkrwi? – spytałam najbardziej ironicznie, jak tylko umiałam. – Słyszałam o was. Musicie być niewiarygodnie zabawną grupą. – Nie mogłam powstrzymać sarkazmu. Samoczynnie wypływał z moich ust. Byłam wściekła i to nie tylko z tego powodu, że zniewoliła mnie jakaś obca kobieta, ale także dlatego, że Deaniel uciekł jak zwykły tchórz, nawet się o mnie nie martwiąc. Podejrzewałam, że zaatakowali go zaraz po moim wyjściu z domu. Musiał się domyślić, że skoro słyszeli naszą rozmowę lub nas obserwowali, reszta szpiegów ruszyła za mną. Niech go szlag trafi! Taki z niego przyjaciel!

Kobieta chwyciła mnie za podbródek i ścisnęła go tak mocno, że nie powstrzymałam się od syknięcia wyrażającego ból. Swoje długie, czerwone paznokcie wbiła w moją miękką skórę z cichą satysfakcją. W jej oczach kryła się irytacja.  

– Widzę, że masz niewyparzoną buźkę – szepnęła groźnie, puszczając moją twarz. W milczeniu okrążyła krzesło, do którego byłam przywiązana. Stukot jej obcasów drażnił moje uszy. Gdybym nie była przywiązana do krzesła, osobiście ściągnęłabym je tej przerażającej kobiecie z nóg i spaliła w ogniu piekielnym.

– Gdzie jest Deaniel? – spytała dziwnie lekko i spokojnie. Podejrzewałam jednak, że to subtelna zapowiedź burzy.

– Nie mam pojęcia – powiedziałam zgodnie z prawdą. Niby skąd miałam wiedzieć, gdzie uciekł ten tchórz? Dziwiło mnie, że w ogóle mógł się ruszyć. Widocznie strach doczepił mu do pleców skrzydła.

– Wiesz, gdzie się znajduje, nie okłamiesz mnie.

Czułam się jak na przesłuchaniu, tylko w wersji bardziej filmowej. Brakowało jeszcze wielkiej lampy, którą tajemnicza kobieta oświetliłaby mi twarz.

Nic nie wiem, pani policjantko!

– Nie będę się powtarzać. Nie mam pojęcia gdzie jest – syknęłam przez zaciśnięte zęby.

Moja zmora znienacka chwyciła mnie za włosy i pociągnęła je tak silnie, że moja głowa gwałtownie poleciała w dół. Wydałam z siebie cichy jęk bólu. Nie spodziewałam się tego. Moja kręgi szyjne wydały niemiły oddźwięk przypominający łamanie się kości. Od samego początku wiedziałam, że z tą kobietą nie ma żartów.

– Myślisz, że ci uwierzę? – zaśmiała się, ciągnąc mnie jeszcze mocniej w dół. Zacisnęłam mocno usta, żeby nie wydać z siebie okrzyku. – Byłaś u niego, rozmawiałaś z nim. Musisz wiedzieć, gdzie się teraz znajduje. Czyż nie byliście przyjaciółmi? – ostatnie słowo wypowiedziała z pogardą.

– „Byliśmy” to dobre określenie czasowe – mruknęłam pod nosem. Nie zamierzałam się ugiąć pod tym wstrętnym babskiem. Może wyglądałam gorzej niż ona, ale miałam taką samą wartość. Nikomu nie należało się takie traktowanie, szczególnie wtedy, kiedy był niewinny.

Byłam zdziwiona moim walecznym nastawieniem. Nigdy się tak nie zachowywałam. Zawsze uciekałam przed konfrontacją z innymi ludźmi. Szłam na ugodę, ignorowałam lub odchodziłam bez słowa. Ta sytuacja wybudziła moją głęboko skrytą waleczność ze snu. Mogłam przez to źle skończyć.

– Zabawna jesteś. – Kobieta uśmiechnęła się do mnie złowieszczo. Na szczęście zostawiła mnie w spokoju.

Podniosłam obolałą głowę do góry.

Niech ją szlag trafi. Prawie mi kark złamała!

– Nie zamierzam się z tobą pieprzyć. Jeżeli mi nie powiesz, gdzie znajduje się Deaniel, w trybie natychmiastowym zetnę tę twoją śliczną główkę – powiedziała słodkim głosem, wyjmując z kieszeni spodenek nóż. Przystawiła mi go do gardła. Bałam się wziąć wdech.

Dzisiejszy dzień powinien chyba zostać ochrzczony dniem nożownika. Dlaczego nagle pomyślałam, że ta kobieta świetnie dogadałaby się z Nathielem? Chwyciliby się za ręce jak małe dzieci i z uśmiechami na twarzach skakaliby po mieście, rzucając nożami na prawo i lewo. Może kolor oczu jednak coś znaczył?

– Tnij – rzuciłam, uśmiechając się krzywo na boku.

Moje zmysły oszalały. Jak mogłam powiedzieć coś takiego? Na Boga! Chciałam jeszcze pożyć! Czy ja zbyt często przebywałam w jednym pomieszczeniu z Nathielem?! Na pewno! Coś poprzestawiało mi się w mózgu!

Kobieta wcale nie wyglądała na zadowoloną. Zanim zorientowałam się, co zamierza zrobić, przecięła nożem moją szyję, zostawiając na niej krwawy ślad. Poczułam jak po skórze spływa mi świeża, ciepła krew. Zastanawiałam się czy wciąż żyję. Może to tylko złudzenie, mające na celu odtworzenie tego, jak zginęłam? Nie zdziwiłabym się, gdyby się okazało, że stoję obok swojego ciała jako niematerialna dusza.

– Zazwyczaj nie daję nikomu drugiej szansy, ale zależy mi na tej wiadomości – powiedziała spokojnie, opierając się z gracją o krzesło. Nachyliła się nade mną tak, że gdybym chciała, mogłabym jej plunąć prosto twarz.

– Pieprz się – rzuciłam podenerwowana.

Przepraszam cię, mamo. Byłam okropną córką, której społeczeństwo nie było w stanie zaakceptować. Sprawiałam ci dużo problemów wychowawczych, ale chyba byłam całkiem dobrą towarzyszką seansów filmowych i robiłam niezłą herbatę. Mam nadzieję, że będziesz mnie dobrze wspominać i że poradzisz sobie w życiu beze mnie. Pamiętaj, że cię kochałam!

Szykując się na cios ostateczny, zamknęłam oczy. Nie zostałam jednak zabita. Moja oprawczyni uderzyła mnie prosto w twarz i to z taką siłą, że upadłam na plecy razem z krzesłem. W uszach zaczęło mi dziwnie szumieć. Drewniane odłamki wbiły się w moje plecy i w inne części ciała, których nie potrafiłam teraz zidentyfikować. Z mojego zmasakrowanego nosa, bezpośrednio na podłogę, zaczął wyciekać jakiś płyn. Nie, to nie był efekt nagłego kataru, to moja własna krew. Ta idiotka chyba złamała mi nos.

Nie mogłam zatamować krwotoku, nie mogłam się nawet ruszyć, w końcu wciąż byłam związana. Miałam wrażenie, że wolałabym już umrzeć, niż kulić się z bólu na podłodze, nic nie mogąc z tym zrobić.

Nim zdążyłam otrząsnąć się z szoku, silną ręką razem z krzesłem zostałam postawiona do pionu. Kobieta o szmaragdowych oczach chwyciła mnie gołą dłonią za szyję i ścisnęła ją tak mocno, że mało oczy nie wyszły mi z orbit. Nawet nie zdążyłam nabrać powietrza w płuca – od razu zaczęłam się dusić.

– Taka teraz jesteś wygadana? – spytała groźnie brzmiącym szeptem, nachylając się nad moją twarzą. Głęboka zieleń jej oczu sprawiała, że miałam ochotę odpłynąć małą łódką w wieczny sen. Starałam się nie wpaść prosto w ramiona ciemności. Chciałam być świadoma tego, co się wokół mnie dzieje. Przynajmniej zanim umrę.

 Milcząco wpatrywałam się w twarz oprawczyni, co najwyraźniej zirytowało ją jeszcze bardziej. Miałam dziwne wrażenie, że jej ręka zaciska się wokół mojej szyi coraz mocniej. Oczy zachodziły mi powoli mgłą. Traciłam świadomość.   

Czy istniała jeszcze jakaś szansa na ratunek? Nawet gdybym wiedziała, gdzie przebywa Deaniel, nie powiedziałabym jej o tym. Byłam tchórzem, ale honorowym tchórzem. Nie wydałabym nikogo bliskiego.  

– Bledniesz, moja droga, czyżby brakowało ci powietrza? – spytała czarnowłosa wiedźma głosem przepełnionym nadmierną słodyczą.

Nie, brakowało mi wybawiciela, który wyszedłby z cienia, zaśmiał ci się prosto w twarz i unieszkodliwił cię w ułamku sekundy. Odejdź, maro nieczysta. Czy może raczej: przybądź, Supermanie.

Wiedziałam, że już dłużej nie wytrzymam. Powoli zapadałam się w otchłań, z której nie było już ucieczki. Nigdy nie sądziłam, ze zostanę stracona z powodu przyjaźni. To naprawdę tragiczny koniec. Czy miałam jakikolwiek cel w życiu, poza umieraniem w taki sposób?

– Gabrielle, nieładnie jest się znęcać nad zwyczajną, niczego nieświadomą dziewczyną – usłyszałam dziwnie znajomy głos.

Moje serce podskoczyło do góry.

Zza mglistej poświaty stworzonej z pomocą moich oczu, wyłoniła się postać. W tym samym momencie kobieta puściła moją szyję. Zaczerpnęłam gwałtownie powietrza i zaczęłam kaszleć jak obciążona gruźlicą osoba. Moja policzki zalały się łzami. Jeżeli nie zginę z powodu uduszenia przez tę kobietę, to zginę z powodu tego, że sama się uduszę własnym kaszlem.

 Usłyszałam ciche, kobiecie prychnięcie. Niedoszła zabójczyni wciąż stała tyłem do  mojego wybawiciela. Najwyraźniej chciała mu pokazać, że się go nie boi. Nie musiałam widzieć jej twarzy, żeby się domyśleć, że wykrzywiała się w ironicznym uśmiechu, wyrażającym triumf.

– Tak bardzo się stęskniłeś? – spytała z rozbawieniem.

– Oczywiście. Kto, jak nie ty potrafi tak kusić – powiedział uwodzicielsko chłopak, stając tuż za jej plecami. Zachowywał się jak aktor odgrywający swoją rolę na deskach teatru. Nachylał swoje usta tuż nad uchem kobiety. Mało nie zwymiotowałam na ten widok. Był moim zbawicielem czy raczej utajonym wrogiem? – Gabrielle Adair. Bezwzględna, ale wciąż urodziwa członkini grupy, zbierającej plony wśród nieposłusznych uciekinierów i nie czystokrwistych. Długie nogi, wydatne usta i… wstrętny charakterek.

To zabrzmiało tak poetycko, że prawie się wzruszyłam. Żartowałam. Mój kolorowy paw był gotowy do ozdobienia drewnianych paneli.

Kobieta, którą mój wybawiciel nazwał Gabrielle, obróciła się gwałtownie w tył, zarzucając czarnymi włosami. Postanowiła podjąć się rozpoczętej gry. Wsparła się seksownie o swoje prawe biodro i odpowiedziała:

– Szarmancki jak zawsze pogromca demonów, Nathiel Auvrey.

Miałam ochotę krzyknąć, rozpłakać się, paść na kolana. Zrobiłabym wszystko, co mogłoby zrzucić mnie do poziomu żebraka, który błaga lub dziękuje za swój datek. Przysięgam, pierwszy raz cieszyłam się tak na widok tego niepoprawnego łowcy, choć przyznaję, że było to raczej spowodowane moimi egoistycznymi pobudkami, niż uwielbieniem jego nieskromnej osoby.

Auvrey stał w luzackiej pozie ubrany w czarną, dobrze mi już znaną koszulkę z wielkim, białym napisem „WTF?!”. Miał roztrzepane jak zawsze włosy i uśmiechał się w taki sposób, jakby myślał, że cały świat leży u jego stóp. Wyglądał prawie jak młody Bóg, choć może w tej chwili przepełnionej euforią przesadzałam. Tak, na pewno przesadzałam.

– Jak miło, że mnie pamiętasz! – wykrzyknął rozbawiony łowca. Brzmiał prawie jak szczebiocząca się z byle powodu dziewczynka. – A teraz może oddasz mi tę dziewczynę? Tak po znajomości. – Spojrzał na mnie ukradkiem i puścił mi oczko.

Gabrielle prychnęła.

– Tę sukę? Właśnie miałam zamiar ją zabić. Bardziej niewyparzonej gęby w życiu nie widziałam – mówiła głosem przepełnionym jadem.

Dziękuję, polecam się na przyszłość.

– Z tą niewyparzoną gębą to wiem o czym mówisz. – Nathiel przyłożył palec do ust i spojrzał w kierunku sufitu, udając zamyślenie. Nie ma to jak dobry tekst na obronę. Dziękuję, o wielki Nathielu, teraz na pewno zostanę ci zwrócona! Szkoda tylko, że poćwiartowana na kawałki! – Mimo wszystko, byłbym szczęśliwy, gdybyś mi ją zwróciła. – Chłopak uśmiechnął się do niej słodko.

Gabrielle splunęła pod jego nogi, mało nie brudząc jego czarnych trampek.

– Po moim trupie.

– Jesteś taka niemiła. – Nathiel wzruszył obojętnie ramionami, jakby w ogóle go to nie ruszyło. – Widać, że jesteś jedną z nich – dodał, a uśmiech zszedł mu z twarzy, ustępując miejsca wściekłości. Dopiero teraz wyglądał jak ten chłopak, którego znałam. W jakiś sposób mnie to ucieszyło. – Tak samo nienawistna, obrzydliwa, zdolna do zabicia niewinnej osoby, doskonale pasująca do Królestwa Nocy, gdzie znajduje się masa niewyżytych psychicznie demonów. 

Gabrielle zaśmiała się w taki sposób, że momentalnie przeszyły mnie dreszcze. Brzmiała jak uosobienie wiedźmy wyrwanej wprost z horroru, który został nagrany i wypuszczony w obieg w latach osiemdziesiątych. Miałam wrażenie, że to właśnie wtedy powstawały najgorsze dreszczowce.

W przeciwieństwie do Nathiela kobieta była opanowana. Czerpała przyjemność z tego, że zirytowała łowcę. Aby go osaczyć i zabić jego pewność siebie, zaczęła zataczać wokół niego kręgi. Stukot obcasów znów wiercił w mojej głowie bolesną dziurę.

– Widzę, że już dawno zapomniałeś, kim jesteś – odezwała się, przerywając panującą w ciemnościach ciszę.

Auvrey zacisnął pięści. Czułam, że jeszcze chwila i wybuchnie. Nie był osobą, która potrafiła trzymać nerwy na wodzy. Sytuacji wcale nie poprawiły cieniste pokraki, które zaczęły wyłaniać się z nicości – sunęły po podłodze jak przerażające duchy, które miały zamiar pochłonąć dusze swoich wrogów. Gdybym miała wolne ręce, pomimo bycia ateistką, przeżegnałabym się.

– Biedny, zagubiony w świecie ludzi chłopiec – powiedziała słodkim, ironicznym głosem Gabrielle, stając tuż za plecami Nathiela. Objęła jego ramiona i przysunęła swoją twarz do jego szyi. Wyglądała, jakby chciała zabawić się w wampira. Ewentualnie przelecieć go na środku tego małego pomieszczenia.

Auvrey przymknął powieki i zacisnął usta. Próbował walczyć z samym sobą, widziałam to. Jeszcze chwila i wybuchnie gniewem, a wtedy nie będzie ratunku dla żadnego demona.

– Opowiada o dobrych uczynkach, walczy z tymi, którzy szkodzą ludziom, a sam z natury jest zły – kontynuowała Gabrielle. Przesunęła powoli rękami po jego klatce piersiowej, następnie zdejmując je z jego ciała. To kolejny zabieg mający na celu wzbudzenie w nim niepewności. Przeklęta, demoniczna kusicielka.

Kobieta kontynuowała swoją podróż wokół łowcy.

– Nie jestem taki jak wy – warknął Nathiel, kierując w jej stronę spojrzenie przepełnione szczerą nienawiścią. Jeszcze nigdy nie widziałam go w takim stanie. Zaczynał mnie powoli przerażać.

– Nie jesteś taki jak MY?! – wykrzyknęła rozbawiona do granic możliwości Gabrielle, ponownie zanosząc się tym charakterystycznym śmiechem, który straszył małe dzieci po nocach. – Jak my! Słyszeliście?! – tu zwróciła się do reszty swoich towarzyszy, którzy szczerzyli w ciemnościach białe kły. 

Gabrielle złapała Nathiela za koszulkę i przybliżyła się niebezpiecznie blisko jego twarzy. Teraz to ona wyglądała na wytrąconą z równowagi.

– Kochany Nathielu – zaczęła fałszywie słodkim głosem – nie zapominaj o tym, kim tak naprawdę jesteś – szepnęła, po czym nachyliła się nad jego uchem. – Jesteś cienistym demonem.

Nie miałam czasu na zdziwienie. Mój towarzysz wybuchnął. W trybie błyskawicznym wyciągnął z kieszeni nóż i dźgnął nim Gabrielle w brzuch. Mieszkanka Królestwa Nocy nie spodziewała się tego. Kiedy Auvrey wyjął ostrze z jej rany, zamachnął się, żeby wbić go jeszcze raz, tym razem w jej serce. Niestety uskoczyła w ciemność, następnie rozpływając się w powietrzu.

– Jeszcze cię dorwę, pyskata suko – usłyszałam tuż nad swoim uchem.

Zesztywniałam. Byłam gotowa na atak, ostatecznie pożegnanie się ze swoim życiem, ale widocznie demonica postanowiła wybrać ucieczkę.

Na Nathiela rzuciła się cała zgraja demonów. Nie był jednak sam. W przeciągu kilku sekund w pomieszczeniu zjawili się jego sprzymierzeńcy – zapewne należeli do tej dziwnej, tajemniczej organizacji zwalczającej demony, o której mi opowiadał.

Zaczęła się wielka bitwa. Mój umysł nie był w stanie ogarnąć tego, co się działo. Byłam zbyt słaba, zmęczona i straciłam już naprawdę wiele krwi. Oczy zamykały mi się tak, jakbym miała za chwilę zasnąć. Wydawało mi się, że ta walka trwała całą wieczność. Nie wiem ile czasu zajęło łowcom rozprawianie się z demonami, w końcu jednak poczułam, że moje ręce, tak samo jak i nogi, zostały uwolnione z uścisku lin. Ktoś chwycił mnie za dłoń i pociągnął gwałtownie za sobą, nie przejmując się moim stanem. Myślałam, że lada moment padnę zemdlała na kolana. Szokowało mnie, że byłam w stanie biec, choć nie robiłam tego z pełną świadomością.

Poczułam na twarzy zimny powiew wieczornej pory dnia. Czułam, że działam wbrew swojemu ciału, które podpowiadało mi, że jeszcze chwila tego szaleńczego biegu i padnę jak długa na ulicy. Tak się jednak nie stało. 

Zatrzymaliśmy się nieopodal starego, wyniszczonego budynku. Zostałam wepchnięta w krzaki jak ciężka kłoda. Poczułam ból spowodowany nagłym upadkiem w kłujące rośliny. Było mi słabo, kręciło mi się w głowie i prawie niczego nie widziałam. Zdążyłam się tylko zorientować, że tuż przede mną siedział Nathiel, który starał się mnie przywrócić do stanu względnej używalności.

– Obudź się. – Jego głos wyłaniał się zza wygłuszonej ściany. Wszystkie drzewa szumiały tak irytująco głośno, że ledwo go słyszałam. A może to nie były drzewa, tylko moja głowa?

Myślałam, że nie wyjdę z tego dziwnego stanu otępienia, a jednak. Kilka minut później patrzyłam w całkiem wyraźną twarz mojego wybawiciela o szmaragdowych oczach. Wzięłam kilka krótkich wdechów.

Pierwsza myśl, jaka przyszła mi do głowy, została wypowiedziana na głos bez większego zastanowienia.

– Naprawdę jesteś demonem?

Teraz nie liczyło się nic więcej. Był tylko on, ja i przejmująca, niezmącona niczym cisza, wywołana tym ciężkim pytaniem.

– Tak – odpowiedział Nathiel, patrząc mi prosto w oczy.