Rozdział 14 - "Nastała ciemność"

Wiem, nudzi mi się. Z rozdziałami pędzę teraz jak burza. Mam wenę i pomysły na następne rozdziały, prawie do samego końca opowiadania (75%?).
Tak, już w następnym rozdziale pojawi się nowa bohaterka. Już ją wielbię, jest po prostu wredną suką.

POPRAWIONE [03.09.2017]

***

Stałam tak, niezdolna do najdelikatniejszego ruchu, z pesymistyczną myślą tworzącą się gdzieś w odmętach mojego umysłu. Umrę, to mój koniec. Porzucą mnie w slumsach na jakimś wysypisku śmieci i będę tam leżeć, dopóki moje ciało nie ulegnie rozkładowi. Nikt mnie tu nie odnajdzie. Przepadnę. Raz na zawsze.

Mogłam zachować się jak prawdziwa dyplomatka, zacząć rozmowę, chociaż spróbować przekonać tajemniczego oprawcę, że powinien zostawić mnie przy życiu, ale w momencie, gdy chciałam coś powiedzieć, z gardła wydobył się tylko cichy pisk. Byłam sparaliżowana strachem.

Nigdy nie potrafiłam grać odważnej. Wolałam uciekać, niż wychodzić na przeciw niebezpieczeństwu. Tak naprawdę byłam tylko zwykłą, strachliwą nastolatką kryjącą się za osłoną uwitą z lodu i ironii. Bałam się chodzić po domu, gdy było już ciemno i zawsze uciekałam do swojego pokoju tak, że się za mną dymiło; nienawidziłam seansów, gdzie główny bohater był zabijany przez ducha albo inne dziwne monstrum, nie lubiłam niczego, co mogłoby mnie wprowadzić w stan dobrze znanego niepokoju. Nie byłabym dobrą bohaterką książki, bo zamiast wybierać odważne rozwiązania, płakałabym i kuliła się ze strachu w kącie. 

Nie miałam pojęcia kto za mną stał. Domyślałam się tylko, że ta osoba była mężczyzną i że lada moment odetnie mi głowę, bo nóż, który trzymał przy mojej szyi, zdawał się przyciskać do niej coraz mocniej.

– Kim jesteś? – spytał tajemniczy głos.

Jak zabierzesz ten nóż z mojej krtani, to nawet mogę ci wykrzyczeć moje imię prosto w twarz.

– Szukam przyjaciela – powiedziałam głosem przepełnionym niewinnością.

Tak, szukam przyjaciela, może nim zostaniesz?

Oprawca zdjął nóż z mojej szyi. W dalszym ciągu bałam się jednak odwrócić w jego stronę. Nie chciałabym przypadkiem natknąć się na szpetną gębę kryminalisty, który ledwo wyszedł z więzienia.

– Jak masz na imię? – spytał groźnie. Tym razem zimne ostrze noża poczułam na plecach. To oznaczało, że wciąż nie byłam bezpieczna.

Napięłam wszystkie mięśnie i zesztywniałam jak kij od miotły. Teraz nie mogłam już uciec od odpowiedzi. Gdybym to zrobiła, przyciemniony dom z oznaczonym nad drzwiami numerem pięć stałby się moim grobem.

– Laura Collins.

Nastąpiła dziwnie przytłaczająca cisza. Czy ten kryminał wchodził właśnie na facebooka, żeby zweryfikować moje dane? Nie miałam nawet profilowego!

– Laura?

Słysząc to niepewnie brzmiące imię w ustach pozornie obcego człowieka, moja krew zareagowała nagłym odpływem z mózgu. Poczułam się tak, jakbym na moment stanęła na szczycie swojego tchórzostwa, a potem odetchnęła z wyraźną ulgą.

Już nie bałam się odwrócić – zrobiłam to od razu, po usłyszeniu znajomego tonu głosu.

– Chciałeś mnie zabić?! – wykrzyknęłam, chwytając Deaniela za koszulkę. Zapewne gdybym miała tyle siły, rzuciłabym nim teraz o ścianę i wcale nie byłoby mi go szkoda, prędzej ściany, która miała już przecież swoje lata. Z trudem powstrzymałam się również od sprzedania mu zamaszystego liścia w twarz. Wręcz marzyłam o tym, żeby moja drobna dłoń zostawiła na niej czerwone znamię, wtedy by może zapamiętał, że nie atakuje się niewinnych ludzi w takim miejscu jak to!

Nie czułam radości. Orzechowe oczy, które kiedyś działały na mnie kojąco, teraz sprawiały, że miałam ochotę wybuchnąć jak bomba zegarowa, która zbyt długo czekała na kulminacyjny moment swojego istnienia.

Ten idiota rzucił się na mnie z nożem! Na dodatek ukrywał się przez cały ten czas w tej cholernej dziurze, gdzie jednego dnia przeżyłam więcej niż przez ostatni miesiąc! Czy witał tak każdego nowoprzybyłego w jego progi obywatela?! Rozumiałam, że slumsy to niebezpieczne miejsce, ale co mogła mu zrobić jedna, drobna dziewczyna?!

– Przepraszam, goście to niecodzienny widok w tym domu – powiedział oburzony chłopak, zakładając ręce na piersi, zupełnie jakby się na mnie obraził. Barwa jego głosu uległa nagłej zmianie. Wcześniejszy gruby ton, który oszukał moje zmysły, ustąpił miejsca łagodniejszemu brzmieniu. Modulację głosową to on miał niezłą, świetnie nadawałby się na aktora!

Deaniel spoglądał na mnie chwilę z nutą niepewności w oczach, zupełnie jakby oczekiwał, że się odezwę. Byłam jednak tak wściekła, że żadne słowo nie chciało mi przejść przez gardło.

Mój zaginiony przyjaciel zdjął ze swojej koszulki moją dłoń i bez ostrzeżenia, zanim zdołałam zaprotestować, pociągnął mnie w stronę oświetlonego słońcem pokoju. Poniekąd byłam mu wdzięczna, że uwolnił mnie z objęć niepokojącego mroku, nie zamierzałam jednak padać do jego stóp z tego powodu. Wciąż byłam mocno zirytowana jego zaskakującym powitaniem.

– Mówiłem ci, że nie chcę, abyś tu przychodziła – mruknął.

Teraz gotowało się we mnie tak, że lada moment pokrywa mojej głowy mogła wyskoczyć do góry i zapełnić pokój parą wodną, wściekle płynąca z mojego przegrzanego czerepu.

Wyrwałam dłoń z jego uścisku i spojrzałam na niego groźnie. To ja powinnam być wściekła czy on?!

     Dopiero teraz zauważyłam, że Deaniel wyglądał  inaczej niż zwykle. Miał roztrzepane, lekko przydługie włosy. Jego oczy zdobiły cienie, które świadczyły o wielu nieprzespanych nocach. Wyglądał na co najmniej dziesięć lat starszego. Nie uśmiechał się i nie cieszył na mój widok. Jego twarz ukazywała niepokój. Był czujny i nasłuchiwał każdego najcichszego dźwięku, jakby oczekiwał, że lada moment ktoś wyskoczy zza rogu z siekierą w ręku i będzie chciał nas zatłuc na śmierć. Jego ciuchy były wymiętolone, brudne i podarte – wyglądał, jakby uczestniczył w ciężkiej bitwie, którą przegrał. Zniknął obraz radosnego chłopaka o wesołym usposobieniu do życia, w jego miejsce pojawił się makabryczny wizerunek zaniedbanego nastolatka, który wiele przeszedł.

– Co tutaj robisz? – spytał, spoglądając na mnie przez ramię.

– Tylko tyle potrafisz powiedzieć po tak długim czasie? – zapytałam, unosząc brew do góry. – Mam stąd wyjść? Proszę bardzo, nic mnie tu nie trzyma. Chciałam się tylko dowiedzieć, co się z tobą dzieje, bo nie odpowiadasz na żaden telefon i zniknąłeś na dobry miesiąc, mając mnie kompletnie gdzieś. Widzę, że masz się dobrze, tak więc wracam do domu – burknęłam, odwracając się do niego tyłem. Nie zdążyłam postawić nawet kroku wprzód, a Deaniel chwycił mnie za rękę i przytrzymał w miejscu.

– Przepraszam i… wiem, same przeprosiny nie wystarczą, ale musisz mnie zrozumieć.

Obróciłam się w jego stronę i posłałam mu chłodne spojrzenie. Czekałam aż powie coś więcej na temat swojego zniknięcia, on jednak milczał, jakby nie wiedział od czego zacząć. A może po prostu nie chciał mi o niczym opowiadać? Może tylko ja sądziłam, że jesteśmy przyjaciółmi?

– Usiądźmy – powiedział po dłuższej chwili, ciągnąc mnie w stronę całkiem przyzwoitej kanapy, tworzącej niesamowite wrażenie wśród wybrudzonych, starych i sypiących się ścian. Wyglądała jakby ktoś ją ukradł prosto ze sklepu meblowego i zostawił nie w tym miejscu, co powinien. Czy ten demoniczny idiota obrabował Ikeę?

Usiadłam obok Deaniela i wbiłam w niego cierpliwe spojrzenie. Czekałam aż zacznie się tłumaczyć, w końcu miał z czego.

– Widzisz – zaczął niepewnie, przyglądając się własnym odrapanym dłoniom. Dopiero teraz zauważyłam, że na jego ciele znajdowały się liczne rany. To sprawiło, że przeszyły mnie dreszcze. – Musiałem uciekać.

– Przed kim? – spytałam niepewnie.

– To naprawdę długa historia.

– Mam czas.

– Nie masz czasu. Tu nie jest bezpiecznie. – Deaniel spojrzał na mnie z powagą, ale i troską. Nie, tym razem te twoje brązowe oczy na mnie nie zadziałają. Miałam dokładnie trzydzieści dni na odzwyczajenie się od twojej uroczej twarzyczki.

– W takim razie chodźmy stąd – zaproponowałam z krzywą miną.

– Nie.

– Dlaczego? – Powoli traciłam cierpliwość.

Już na pierwszy rzut oka było widać, że czegoś się boi. Nie od dzisiaj było wiadome, że Deaniel to zwykły tchórz. Już przy pierwszym naszym spotkaniu uciekał przed śmiercią z rąk znanego mi łowcy. Później to ja musiałam go bronić, kiedy ten sam szaleniec przyszedł do naszej szkoły, dzierżąc kij baseballowy w dłoniach; krzycząc: „uciekaj!” nie miałam pojęcia, że Deaniel wyskoczy przez okno i zostawi mnie na pastwę losu temu psychopacie. Całe szczęście Nathiel nie był taki straszny, na jakiego początkowo wyglądał. To tylko mało niebezpieczny kretyn, który lubił bawić się nożami.

Miesiąc temu mój przyjaciel obiecał, że opowie mi wszystko, co powinnam wiedzieć na jego temat. Dzień później zniknął bez śladu. Czy gdyby teraz ktoś nas zaatakował, bez chwili namysłu rzuciłby się na oprawcę, aby nie stała mi się żadna krzywda? Zapewniłby mnie o swojej miłości, którą niedawno mi wyznał, czy może uciekłby w strachu przez konsekwencjami? Cały czas miałam dziwne wrażenie, że żartował. Może szukał obrońcy, powodu do życia, towarzysza codzienności? „Kocham cię” nie mogło być rzucane na wiatr. Te słowa niosły ze sobą wielkie znaczenie i wiedziała o tym nawet tak chłodna osoba jak ja.

– Naprawdę zaraz wyjdę, jeżeli nie zaczniesz mówić – warknęłam zniecierpliwiona.

– Zabiłem. – Odpowiedź była szybka i dziwnie zaskakująca. Nie docierało do mnie to, co mi właśnie przekazał.

– Jak to?

Deaniel wziął głęboki wdech.

– Zabiłem kogoś ważnego w Królestwie Nocy, teraz mnie ścigają – wyrzucił z siebie, nerwowo zaciskając pięści. Wciąż na mnie nie patrzył. Z uporem maniaka wpatrywał się w swoje własne kolana. – Tuż po naszym spotkaniu miałem bliskie zetknięcie z cienistymi demonami. Cudem uszedłem z życiem. Jakoś udało mi się doczołgać do domu. Przez kolejny tydzień walczyłem o życie. Na przemian budziłem się i traciłem przytomność. Nie byłem w stanie nikogo poprosić o pomoc – opowiadał przyciszonym głosem. – Nawet gdybym chciał, nie mogłem do ciebie zadzwonić. – Tym razem spojrzał mi prosto w oczy. Wyglądał na zmęczonego i zdołowanego. – Dalej nie jestem w formie. Demony, które mnie zaatakowały posługiwały się nożami łowców. Exitialis zadaje boleśniejsze i trudniejsze do zagojenia rany.

– Skąd demony miały nóż łowców? – spytałam z przejęciem. Cała ta historia zaczynała mnie powoli niepokoić.

Deaniel westchnął ciężko i z udręką. Zdążyłam już wywnioskować, że nie znosił pytań. Przykro mi, ale w przeciwieństwie do niego lubiłam je zadawać, a tym bardziej dostawać na nie satysfakcjonujące odpowiedzi.

– Nie wiem. Wiem tyle, że wciąż nie jestem bezpieczny. W końcu mnie znajdą.

Do tej pory patrzył się na mnie nieobecnym wzrokiem. Dopiero teraz zmarszczył czoło i spojrzał na mnie trzeźwiej, jakby wybudził się z długiego snu. Miałam nadzieję, że to tylko i wyłącznie wina zmęczenia.

– Laura, nie powinnaś tutaj być. Jeżeli ktoś zobaczy z kim przebywasz, to... – zaczął, ale nie dałam mu skończyć. Przewróciłam ostentacyjnie oczami i wcięłam mu się w zdanie:

– Daj spokój. Skoro od miesiąca tutaj siedzisz i nikt cię nie znalazł, to czemu nagle mają tutaj przyjść? Myślisz, że nas obserwują? Że mnie zapamiętają i będą za wszelką cenę chcieli wyciągnąć ze mnie jakieś utajone informacje, których nie posiadam? – Prychnęłam z oburzeniem.

Myślałam, że Deaniel zacznie się ze mną kłócić, ponieważ jego mina przechodziła stopniowe zmiany, poczynając od zdziwienia i nie kończąc na irytacji, ale w końcu złagodniał i przybrał tę swoją umęczoną życiem pozę starego dziadka. Głowę opuścił w dół. Nie wiedzieć czemu, zrobiło mi się go nagle szkoda. Może próbował grać biednego i udręczonego nastolatka po to, abym zaczęła mu współczuć? To prawda, że byłam chłodna, ale jednak miałam uczucia.

– Boję się – usłyszałam nagle.

Bał się o mnie czy może o siebie? Strzelałabym raczej na tę drugą opcję.

Znów stałam się tą zimną Laurą, która pomijała kwestie wyrażanych uczuć i przechodziła do konkretów. Nie lubiłam owijania w bawełnę.

– Po co zabiłeś tego demona i kim on był? – zapytałam spokojnie.

Deaniel spojrzał na mnie spode łba z miną zbitego psa. Nie spodobało mu się to, że go zignorowałam.

– Ty naprawdę się nie poddasz, prawda? – spytał zrezygnowany.

Kiwnęłam głową, obdarowując go nic nieznaczącym bladym uśmiechem. Trudno, czasem sytuacja wymagała bycia uosobieniem biura śledczego składającego się z jednoosobowego zespołu. W życiu trzeba być wielofunkcyjnym. Poza tym… czy on myślał, że przyszłam tutaj tylko po to, aby zobaczyć jego cudowną twarz i wyznać mu wielką miłość? Co to, to nie, dobrym kandydatem na męża to on nie był, szczególnie, że to demon, któremu na ogonie siedziała cała zgraja cienistych pokrak.

– Miałem ojca – zaczął nagle swoją historię. Usadowiłam się wygodniej w fotelu i rozluźniłam mięśnie, które do tej pory były mocno spięte. Już myślałam, że nigdy się nie przemoże. – Przybranego ojca, który był demonem wiatru. Przygarnął mnie, gdy byłem mały, dał mi dach nad głową i uczynił ze mnie kogoś więcej niż zwykłego potwora. Nauczył mnie jak być człowiekiem i uwolnił od Królestwa Nocy, gdzie mieszkałem od urodzenia aż do siódmego roku życia. Pewnie żyłbym tam dalej, gdyby nie fakt, że została tam powołana specjalna grupa zabijające demony będące mieszanką ras. Zazwyczaj takie istoty nie miały rozwiniętej żadnej zdolności z określonej grupy. Co prawda używały magii, ale bardzo słabej i zmieszanej z dwoma różnymi żywiołami. W oczach tego niebezpiecznego zrzeszenia byliśmy bezużyteczni. – Westchnął ciężko. – Nie umiałem wkradać się w ludzki cień i  nie umiałem sprawić, żeby ziemia mnie słuchała. Moje zdolności to tylko kilka marnych sztuczek. – Przerwał i spojrzał na mnie ukradkiem z dziecięcą niepewnością kryjącą się gdzieś w jego orzechowych tęczówkach. Sprawdzał czy mu wierzę? A może czy w ogóle go słucham? Oczywiście, że to robiłam. – Moja matka była demonem ziemi, a mój ojciec demonem cienia. Tam, gdzie mieszkałem nie istniała miłość. – Uśmiechnął się ironicznie do siebie, pragnąc najwyraźniej podkreślić to, że został spłodzony przypadkiem. Cóż, to się czasem zdarzało. Ja do tej pory miałam wrażenie, że mój ojciec nigdy nie chciał mieć żadnego dziecka, naprawdę nie miałam pojęcia jakim cudem Joanne go do tego przekonała. – Żyłem z innymi półdemonami, które utworzyły małe zrzeszenie. Prowadziliśmy koczowniczy tryb życia i ukrywanie początkowo naprawdę dobrze nam szło. Nic jednak nie jest wieczne, w końcu nas dopadli. Jako jedyny zdołałem wtedy uciec.

Tak więc posiadał niezwykle przydatne umiejętności tchórza od dziecka.

– W świecie ludzi znalazłem się całkowicie przypadkiem. Przesiąknięty złem, kradłem, zabijałem i uciekałem, by przeżyć. Swojego czasu miałem na pieńku z organizacją zwalczającą demony cienia. Stąd znam Nathiela. Może to śmiesznie zabrzmi, ale już jako mały dzieciak gonił mnie z nożem.

Mimowolnie się uśmiechnęłam. Wyobraziłam sobie dwóch małych knypków goniących się po całym mieście. Ponoć kto się czubi, ten się lubi. Zaraz. Nie chciałam myśleć w taki sposób o dwóch chłopakach. Nathiel i Deaniel? Może ich imiona kończyły się na tę samą literę, ale to jeszcze nie znaczyło, że byli sobie przeznaczeni.

– Pewnego dnia znalazł mnie wcześniej wspomniany demon wiatru. Nie chciałem z nim iść, ale jakoś mnie do tego przekonał, w końcu który młody, bezdomny chłopiec nie skusiłby się na ciepłą czekoladę, trochę słodyczy i wygodny fotel? – Uśmiechnął się do swoich myśli. Domyślałam się, że bardzo miło wspominał swojego przybranego ojca. – Sprawiałem mu wiele problemów, kiedy już z nim zamieszkałem. Był zaskakująco cierpliwy. Czekał aż złe nawyki z Królestwa Nocy po prostu znikną. Każdy demon o wyglądzie człowieka, który znajdzie się w świecie ludzi, zaczyna się w końcu upodabniać do Ziemian.

Tak, słyszałam to już od Nathiela. Bardzo ciekawiła mnie ta kwestia. Skąd brały się demony o ludzkim wyglądzie, posiadające własny rozum, może nawet serce i duszę, a skąd krzywe, straszne pokraki, kierujące się instynktem samozachowawczym? Kusiło mnie, aby przerwać przejmującą historię Deaniela i poznać odpowiedź na to pytanie, ale milczałam. Nie chciałam mu przerywać, szczególnie nie wtedy, kiedy zdołał się już przekonać do tego, że można mi zaufać. Słuchałam dalej.

– Zmieniłem się. Poszedłem do szkoły, żyłem jak normalny człowiek. Było mi lepiej niż kiedykolwiek wcześniej. Nigdy więcej nie chciałem mieć styczności z Reverentią. Ojciec wytłumaczył mi, że wiele z ludzkich demonów, które uciekają do waszego świata, nie chce wracać do przeszłości. Tutaj nie są jednak całkowicie bezpieczne. Ta sama grupa, która odpowiada za niszczenie demonów mieszanej rasy, odpowiada też za zabijanie tych, którzy dobrowolnie odłączyli się od Królestwa Nocy. Liczy się dla nich tylko nieskażona dobrem krew. – Przerwał i spojrzał w zamyśleniu w sufit. Milczał dłuższą chwilę, jakby zastanawiał się nad tym, co mi jeszcze powiedzieć. – Rok temu mój ojciec został przez nich zabity. Poświęcił siebie, bym ja mógł dalej żyć. Uniesiony gniewem zabiłem wtedy przywódcę tej niespodziewanej i nieprzewidzianej w skutki misji. Od tamtej pory nieustannie muszę się kryć i przenosić z miejsca na miejsce. Jestem ścigany – zakańczając swoją opowieść, spojrzał w zabite dechami okno, przez które przedostawały się blade promienie słońca.

Cała złość odpłynęła ze mnie jak morskie fale w daleki ocean. Nie mogłam uwierzyć w to, że tak łatwo mnie przekonał. Wierzyłam w jego słowa. Historia, którą mi opowiedział zdawała się być wiarygodna. Bolało mnie tylko to, że podczas swojej niedyspozycyjności nie szukał u mnie pomocy. Było wiele sposobów, na które mógł się ze mną porozumieć. Czyżby Deaniel był jednak mniej otwarty niż sądziłam? Być może odbyliśmy za krótki staż w przyjaźni.

Nie wiedziałam tak naprawdę mogę odpowiedzieć. Przykro mi z powodu twojego ojca? Naprawdę ci współczuję z tego powodu, że goni cię horda dzikich demonów? Żadne słowo nie chciało mi przejść przez gardło. Byłam dobra w milczącym słuchaniu. Problem zaczynał się wtedy, kiedy rozmówca oczekiwał odpowiedzi zwrotnej. Za grosz we mnie empatii czy uczuciowości, dlatego uznałam, że jedyne co mogę zrobić, to wyrazić swoje współczucie gestem.

Wstałam z kanapy, podeszłam do Deaniela i otoczyłam jego szyję ramionami. Nie znałam się na uczuciach, nie wiedziałam czy to naprawdę podnosi na duchu, po prostu to zrobiłam, niewiele myśląc o konsekwencjach.

Mój przyjaciel zdawał się być zaskoczony, jednak już po chwili objął mnie rękami i delikatnie do siebie przyciągnął. Zezwoliłam się tulić dłużej niż pozwalała na to moja chłodna natura. Najwyraźniej właśnie tego teraz potrzebował – potwierdzenia, że nie jest całkiem sam. Chociaż starałam się bronić przed gwałtownymi emocjami czy niechcianymi uczuciami, naprawdę było mi go żal. Gdyby czas mi na to pozwolił, usiadłabym tu i głaskała go uspokajająco po włosach przesz resztę dnia.

– Dziękuję. – Po tych słowach uścisk się rozluźnił, a ja mogłam uwolnić się z przyjacielskich objęć. Poniekąd czułam ulgę. Co za dużo czułości to niezdrowo.

– Wyglądasz strasznie, przydałoby ci się coś zjeść – stwierdziłam, wspierając się dłońmi na biodrach. Spojrzałam z góry na tego niepoprawnego demona matczynym wzrokiem. – Jest tu coś, co przynajmniej przypomina lodówkę i jedzenie?

Deaniel wyglądał na odrobinę zawiedzionego, nie wiedziałam tylko czy moją reakcją i szybkim odejściem od tematu, czy tym, że będę dla niego gotować. Wszyscy, którzy mnie znali wiedzieli, że nie jestem dobrą kucharką. Odziedziczyłam to chyba po mamie. Na szczęście potrafiłam przyrządzić najprostsze potrawy nie spalając ich na węgiel.

– Posiadam lodówkę, ale nie wiem czy cokolwiek się tam znajduje, dawno do niej nie zaglądałem – mruknął od niechcenia, zerkając gdzieś w bok. Czy on naprawdę się bał, że ugotuję dla niego jakąś trutkę? Aż taka zła nie byłam. Chyba.

– Błąd – prychnęłam, zakładając ręce na piersi. – Jak masz umrzeć to z honorowego powodu, a nie z głodu – powiedziałam oburzona, kierując się w stronę pomieszczenia, które z daleka przywodziło mi na myśl kuchnię. Mój kobiecy instynkt mnie nie zawiódł.

Przekroczyłam próg przyciasnego pomieszczenia, które nie świeciło bogactwem przyrządów i urządzeń kuchennych. Znajdowała się tu mała zniszczona szafka, ogromna przedpotopowa lodówka i kuchenka, która wyglądała chyba najładniej ze wszystkich pomocnych przy gotowaniu przedmiotów. Może nie był to szczyt moich marzeń, ale musiałam przyznać, że spodziewałam się czegoś zdecydowanie gorszego.

Otworzyłam lodówkę. Ironiczny uśmiech sam wszedł na moje usta.

Kilka zgniłych warzyw, jeden dosyć porządnie wyglądający pomidor, dwa jajka, zeschły ser i skisłe mleko. Mój drogi przyjaciel widocznie nie lubił się dobrze odżywiać.

Wzruszyłam ramionami i wyjęłam z lodówki wszystko to, co nadawało się jeszcze do zjedzenia. W szufladzie odnalazłam tępy nóż oraz zardzewiałą, metalową patelnię. Usmażyłam to, co pierwsze przyszło mi na myśl – jajecznicę z pomidorem. Niewiele tego było, ale pierwszy głód mogło zaspokoić. Później może przejdę się do jakiegoś osiedlowego sklepu i uczynię mojemu przyjacielowi przyjemność, gotując mu coś porządniejszego. Chciałam, żeby wrócił do dawnej formy, a żeby to się stało, potrzebował kobiecej troski.

Talerzy i sztućców niestety nie znalazłam, wobec czego zostało mi wybrać się z wraz z wielką patelnią i drewnianą, popękaną łyżką do pokoju, gdzie siedział Deaniel.  

Zastanawiało mnie dlaczego wybrał akurat ten dom. Był straszny. Gorszy niż jakakolwiek inna ruina, choć muszę przyznać, że przynajmniej pachniało w nim w miarę dobrze. Czułam w nim charakterystyczną, ale dobrze mi znaną woń tchórzliwego demona. Mógłby się nie myć dwa tygodnie, a pewnie i tak by ładnie pachniał. Kompletnie tego nie rozumiałam. Może to tylko ludzie cuchnęli?

– Proszę – powiedziałam, kładąc przed rozbawionym Deanielem patelnię z parująca strawą. Wydawało mi się, czy starał się właśnie nie wybuchnąć śmiechem?

Na mojej twarzy pojawił się zaledwie krzywy uśmieszek.

– Jedz. – Usiadłam obok niego i złożyłam ręce na kolanach.

Chłopak opróżnił patelnię w kilka sekund, czemu w ogóle się nie dziwiłam. Żałowałam, że na chwilę obecną nie miałam niczego więcej do zaoferowania, bo patrzył na mnie z nadzieją w oczach jak pies, który żebrze pod stołem o jakiś przysmak z obiadu. Przykro mi, dzisiaj na obiad nie było kości.

– Tęskniłem. – Deaniel przerwał moje rozmyślenia i uśmiechnął się do mnie w sposób, w jaki zawsze to robił. Łagodnie, z dziecięcą szczerością kryjącą się w jego brązowych tęczówkach, spokojem i radością. Ten uśmiech sprawiał, że na sercu robiło mi się lżej.

– To miłe, ale dalej jestem na ciebie zła – mruknęłam, udając zniechęconą. W rzeczywistości już dawno mu przebaczyłam. Wychodziło na to, że byłam po prostu słaba. – Jutro też tu przyjdę.

Mój demoniczny przyjaciel napiął mięśnie i wyprostował się jak struna od gitary. Uroczy uśmiech momentalnie zniknął z jego twarzy, ustępując miejsca niespokojnemu wyrazowi. Czyżby nie podobał mu się ten pomysł?

– Nie rób tego. Gdy nabiorę sił, wrócę do świata żywych i wtedy będziesz mogła się mną zająć. – Dan próbował zamalować swój niepokój niewinnym mrugnięciem oka i pseudo uwodzicielskim uśmieszkiem, ale nie dałam się na to nabrać.

Poddaję się. Nie miałam w zwyczaju narzucania się komuś. Jeżeli nie potrzebował mojej pomocy, nie zamierzałam na siłę mu jej dawać.

– W takim razie pójdę już – mruknęłam z niezadowoleniem, podnosząc się z kanapy.

Deaniel kiwnął głową z trudem przenosząc się do pionu. Zachwiał się, jakby za chwilę z powrotem miał opaść na skórzane obicie i już na zawsze tam pozostać. Na szczęście utrzymał się w pozycji stojącej, dlatego nie musiałam robić za jego słup, o który mógłby się wesprzeć. Spojrzał na mnie z góry i zmarszczył czoło, jakby czegoś nie rozumiał. Zignorowałam jego dociekający niewiadomej sprawie wyraz twarzy i ruszyłam w stronę drzwi.

– Mam jeszcze jedno pytanie.

Zatrzymałam się i spojrzałam na niego przez ramię.

– Skąd wiedziałaś, gdzie mnie znaleźć?

Uśmiechnęłam się krzywo na boku.

– Nathiel.

Mój demoniczny przyjaciel pobladł. Jego przerażenie wcale mnie nie zdziwiło. On naprawdę bał się Nathiela, a czy było czego? To całkiem nieszkodliwa, trochę przygłupia istota. To prawda, że gonił za mną z nożem po całym domu, krzycząc, że mnie zabije, ale myślę, że nie miałby serca, żeby to uczynić. W końcu jego zadanie to wybicie wszystkich demonów, nie ludzi. Deaniel nie zagrażał ludzkości, więc również powinien zostawić go w spokoju.

– Skąd o tym wiedział? – spytał cicho, jakby mówił sam do siebie.

Wzruszyłam ramionami, bo niby skąd miałam to wiedzieć? W żadnym stopniu mnie to nie obchodziło. Liczyło się tylko to, że pomógł mi odnaleźć moją zgubę. To by było na tyle z mojej poważnej misji. Czułam się usatysfakcjonowana jej zakończeniem.

Stanęłam przy framudze, gdzie drzwi wypadały z zawiasów i ostatni raz spojrzałam w zmarnowaną twarz Deaniela. Miałam nadzieję, że szybko do siebie dojdzie.

– Jeżeli będziesz czegoś potrzebował, daj znać – powiedziałam oschle, nie pozwalając sobie na wylewność. – Mam nadzieję, że szybko wrócisz do zdrowia.

Stojąc tak, zastanawiałam się, gdzie podziały się uczucia, którymi wcześniej go darzyłam. Czyżby miesiąc starczył, abym odzwyczaiła się od Deaniela i zaczęła go traktować jak zwykłego, szarego człowieka, któremu chciałam pomóc z litości? Co się stało z dniami, kiedy moje myśli zajmował tylko i wyłącznie on? Co się stało z tęsknotą, zmartwieniami i radością, kiedy go widziałam? Czy to było tylko chwilowe zauroczenie? Nic nieznaczące zadurzenie się w przypadkowym chłopaku, który zechciał być moim przyjacielem? Wcześniej jego „kocham cię” wywoływało u mnie rzadkie rumieńce na polikach, dziś, nawet gdyby mnie pocałował, nie zrobiłoby to na mnie wrażenia.

Machnęłam mu ręką na pożegnanie i przekroczyłam próg mieszkania. Myślałam, że mnie zatrzyma, chwyci mnie za rękę i powie mi coś na do widzenia, ale nie doczekałam się tego. Z daleka słyszałam wyimaginowane i ciche „wciąż coś do ciebie czuję”. Kto wie, może to moja wyobraźnia sama wytworzyła tę przeklętą sentencję? Nie chciałam już nad tym myśleć. Zostawiłam wszystkie swoje uczucia wraz ze zmartwieniami w ruinach tego domu.

Moje myśli szybko zmieniły tor podróży. Teraz musiałam skupić się na slumsach, przez które szłam równie niechętnie, jak wcześniej. Te same twarze skupiały się na mnie, jakby próbowały odgadnąć, co mnie tutaj przywiało. Tym razem nie widziałam w nich zła i ciekawości. Krył się w nich strach. Wielki strach przed rzeczywistością, której byłam uosobieniem. Patrząc na mnie, widzieli życie, od którego uciekli. Być może kiedyś większość z nich miała własne rodziny i żyła pod dostatkiem, niczym się nie przejmując. Być może byli szczęśliwi. Nie znałam ich historii i nie byłam pewna, czy chciałam je poznawać.

Założyłam kaptur na głowę. Dzięki niemu czułam się odrobinę bezpieczniejsza, bardziej odosobniona. Nie chciałam skupiać się na ludziach, którzy zachłannym wzrokiem podążali moim śladem. Nie miałam nic, co mogłabym im zaoferować.

Pokonując ostatnie odcinki jednego z najmroczniejszych zakątków tego miasta, poczułam jak wielki ciężar spada z moich barków. Przez chwilę naprawdę czułam się tak, jakbym przejęła od tych udręczonych i nieufnych ludzi wszystkie ich troski i zmartwienia. To było dziwne doświadczenie. Nigdy nie wykazywałam się wobec innych empatią. Byłam zwykłą, zajmującą się własnym życiem i sprawami egoistką, która miała całe życie przed sobą. Czy coś się we mnie zmieniło?

Zanim przekroczyłam próg światłości, mój widnokrąg zaatakował rój kruków, który wzbił się gwałtownie w powietrze. Serce niemal stanęło mi w miejscu, kiedy czarne pióra tych okropnych ptaszysk połaskotały moją twarz. Mimowolnie musiałam przystanąć w miejscu.

Niepokój powrócił do mojego serca ze zdwojoną siłą. Ludzie powiadali, że kruki to zwiastun nadchodzącej śmierci. Miałam nadzieję, że to tylko niesprawdzone przepowiedni naszych babć i dziadków, którzy byli przewrażliwieni na punkcie złych omenów. Nie miałam zamiaru tutaj umierać.

Wzięłam krótki wdech i postawiłam stopę na jasnej krawędzi dnia, której przyświecało popołudniowe słońce. Nie spodziewałam się, że w tej samej chwili coś ciężkiego uderzy mnie w tył głowy.

Ciemność przywitała mnie z otwartymi ramionami.