Rozdział 24 - "To nie ta bajka"

Ostatnio podgoniłam do 30 rozdziału. Pomyślałam sobie: "Ej, Naff, masz już tak dużo rozdziałów, że nie musisz ich na razie pisać. Może czas się zająć czymś nowym?". Zajęłam się. Rozpiską drugiego tomu "W cieniu nocy: 3/4 demona" i prequelem "W cieniu nocy", czyli z serii: jak było zanim na świecie pojawił się Nathiel i Laura. W obydwóch stanęłam w kropce. Dziwię się, ale brakuje mi pomysłów. Wypaliłam się D:? Noooooooł! 

POPRAWIONE [31.12.2017]

***

          – Kim ty jesteś, dziewczyno? Pierwszy raz widzę taki przypadek.

Wzruszyłam ramionami, starając się okazać wystarczającą dozę obojętności w tym geście. Nie chciałam nawet spojrzeć w twarz Nathiela, który był teraz zszokowany jak nigdy przedtem. Cieszyło mnie, że mimo wszystko wierzył w moją nieprawdopodobną opowieść. Normalny człowiek już dawno by mnie wyśmiał i stwierdził, że mam zbyt wybujałą wyobraźnię. Auvrey był jednak inny. Wierzył w to, co ludzie traktowali z pobłażaniem – wierzył w magię, wierzył w demony, a przede wszystkim wierzył mi.

– Od samego początku wiedziałem, że jest z tobą coś nie tak. Ty nawet nie wyglądasz jak normalny człowiek – powiedział z pełną powagą mój towarzysz. Jego delikatnie unoszący się do góry lewy kącik ust zdradzał jednak rozbawienie. Tylko na to czekałam. Wiedziałam, że zacznie sobie ze mnie żartować.

Posłałam mu skrzywiony uśmiech. Nie spodziewałam się pytania, które zadał mi chwilę później:

– To dlatego jesteś taka oschła? Bo ludzie cię zranili?

Poczułam się jak zwierz, który jeży się na dźwięk ludzkich słów. Starałam się ukryć mój obronny gest w postaci napiętych do granic możliwości mięśni i nerwów. Wzruszyłam ramionami, co było dobrym elementem maskującym.

Być może było w tym trochę prawdy. Wcześniej, za czasów dzieciństwa i aż do końca podstawówki, byłam słabą, płaczliwą dziewczynką, która polegała tylko i wyłącznie na swojej przyjaciółce. Zawsze byłam w cieniu Amy, która lśniła jak gwiazda polarna w bezchmurną noc. Wiecznie radosna, zabawna, towarzyska. Kim byłam ja, stojąc tuż za jej plecami? Szarą istotą bojącą się własnego cienia, której strach szybko przerodził się w nienawiść do ludzi. Nasi rówieśnicy często dziwili się, dlaczego jesteśmy przyjaciółkami. Na okrągło powtarzali Amy: „Zostaw ją, jest dziwna”, pytali: „Czemu ty się z nią jeszcze zadajesz?”, a ona śmiała się tylko i odpowiadała grzecznie: „Widzę w niej więcej magii niż wy”. Nigdy tak naprawdę nie wyszłam z jej cienia. Raczej oddaliłam się od niego i stałam samodzielną jednostką, która dobrowolnie wyłączyła się z rówieśniczego życia szkolnego.  Nauczyłam się traktować innych jak obiekty do obserwacji, nie jak na ludzi, którzy mogli mi zrobić krzywdę. Starałam się nie wpuszczać do mojego serca nikogo obcego. Przez całe moje życie tylko dwie osoby miały do niego dostęp – mama i Amy, nikt więcej.

– Jesteś głupia – podsumował mnie Nathiel, mało nie zwalając mnie tym komentarzem z ławki. – Ojciec wybił całą moją rodzinę, zostawił mnie na pastwę losu i co? Jakoś zachowałem swój ognisty charakterek – mówiąc to, pstryknął mnie boleśnie w czoło. – Ani trochę się nie zmieniłem.

Skrzywiłam się i pomasowałam obolałe miejsce. Miałam ochotę go przekląć. Powinien przestać ganiać za tymi cholernymi demonami, bo nawet jeden jego palec potrafił zadać nieznośny ból. Jeżeli nie zostawił mi po sobie czerwonej pamiątki na skórze, będę zdziwiona.

– Jesteś tak naprawdę słaba, wiesz? Masz tylko cięty język – powiedział rozbawiony Nathiel.

Powoli zaczynałam żałować, że cokolwiek mu powiedziałam. Człowiek otwiera serce przed demonem, a demon depcze je i krzyczy: „Taki wał!”.

Wcale nie uważałam, że moja przeszłość jest straszniejsza od tego, co przeżył Nathiel. Nie każdy był jednak tak silny psychicznie jak on. Jeżeli chodziło o mnie, byłam zwykłym tchórzem, który nie potrafił o siebie zadbać i za każdym razem potrzebował czyjejś pomocy. Tak było już od dziecka. Najpierw polegałam na matce, potem na Amy, a teraz na tym przeklętym łowcy. Zachowywałam się trochę jak demon, kryjący się w cieniu i czerpiący energię od innych.

Zamyśliłam się, dlatego kiedy zobaczyłam przed sobą twarz Nathiela, aż podskoczyłam do góry. On jednak się tym nie przejął. Spytał mnie konspiracyjnym szeptem:

– Dalej masz takie odpały?

Spojrzałam na niego pytająco, próbując jakoś ukryć rumieniec, który zaatakował moje policzki. Zauważyłam, że przy Auvreyu starałam się maskować wiele z moich fizycznych reakcji, za to moja psychika zdawała się do niego rozpaczliwie uciekać. Bo czy to nie dziwne, że bez wahania opowiedziałam mu o swoim dzieciństwie? Nigdy o czymś podobnym nie myślałam, nawet wtedy, kiedy Deaniel był jeszcze moim przyjacielem. To zupełnie inny rodzaj porozumienia, na razie nie potrafiłam go jednak nazwać.

– No, wiesz, że się wkurzasz i wszystko wokół ciebie fruwa. – Zmarszczył zabawnie czoło i nos.

Uśmiechnęłam się lekko, ledwo dostrzegalnie.

– Nie. To już dawno minęło. Ostatni raz zdarzyło mi się „czarować” w ostatniej klasie podstawówki – odpowiedziałam.

Łowca demonów zmrużył oczy, założył ręce na piersi i zwrócił się przodem do księżyca. Teraz mogłam oglądać jego profil z bliska, nie przejmując się tym, że przyłapie mnie na gorącym uczynku.

Lubiłam ten lekko zadarty nos, który przypominał mi, że pomimo wieku, wciąż był pewnym siebie smarkaczem, który niczego się nie boi.

– Czym ty jesteś, co? – zapytał ciekawskim głosem Nathiel. – Demonem na pewno nie. Kolor oczu totalnie się nie zgadza. Może twoje tęczówki są zielone, ale to zupełnie nie ten odcień i zdecydowanie za jasna barwa. – Znowu się ku mnie pochylił. Te ciągłe naruszanie mojej strefy intymnej zaczynało mnie lekko irytować. Nie lubiłam, gdy ktoś był tak blisko mnie. Pragnęłam wtedy wziąć nogi za pas i uciec daleko w ciemny las. Tymczasem Nathiel wgapiał się bezczelnie w moje oczy, jakby chciał znaleźć w nich spisaną w słowach odpowiedź. Mogłabym pomyśleć, że stosuje na mnie jeden ze swoich tanich podrywów, nie pasowała tu jednak jego niesamowicie skupiona twarz. Naprawdę starał się znaleźć odpowiedź na moją inność.

– Jestem człowiekiem i nie widzę żadnej innej opcji – powiedziałam chłodno, nie spuszczając z niego oczu. Zachowywałam się trochę jak nieufna sarna, która była gotowa do ucieczki w każdej chwili.

– A może kosmitą? Bladym, zielonookim, no i przede wszystkim dziwnym kosmitą – skomentował z wyszczerzonymi jak drapieżnik zębami.

Miałam ochotę pacnąć go w ten durny łeb.

Nigdy nie żal się demonowi – zapisać na czole niezmazywalnym pisakiem.

– Żartuję – odparł chłopak, zanosząc się wesołym śmiechem.

Spojrzałam w jego uroczo rozbawioną twarz. Obojętnie w jakiej sytuacji się znajdował, wyglądał przystojnie. Nawet wtedy, kiedy jego usta wykrzywiały się z niezadowolenia. Może to jakaś demoniczna zależność? Może każdy demon był przystojny? Może pomagało im to w zdobywaniu energii?

– Masz ochotę się przejść? Cała noc przed nami – powiedział Nathiel, wzruszając beztrosko ramionami.

Cóż, i tak bym nie zasnęła. Bałabym się, że znowu mi się coś przyśni. Przechadzka z Nathielem to nie taki znowu zły pomysł. Może to dziwnie zabrzmi, ale ostatnio polubiłam jego towarzystwo. Było specyficzne, ale całkiem znośne.

W odpowiedzi skinęłam głową.

Chłopak wstał z ławki, wyciągnął się na palcach stóp i sięgnął dłońmi do samego nieba. Jego kręgosłup wygiął się w łuk, znacząco chrupiąc. Wyglądał jak kot, który właśnie budził się z nocnej drzemki. Na jego twarzy widniał uśmiech małego łobuza. Nie spodziewałam się, że nagle wystawi w moją stronę dłoń. Zapatrzyłam się w nią, przez co zareagowałam ze sporym opóźnieniem – na szczęście w końcu chwyciłam go za rękę i z jego pomocą zostałam postawiona do pionu. Myślałam, że zaraz po tym włożę zmarznięte dłonie do kieszeni spodni. Zdziwiłam się, kiedy Nathiel mnie nie puszczał, na dodatek wgapiał się prosto w moje oczy i uśmiechał, jak gdyby nigdy nic. Nie miałam pojęcia o co mu chodzi.

– Cieszę się, że opowiedziałaś mi tę historię – powiedział w końcu.

Puścił mnie i tą samą dłonią poklepał mnie po głowie, zupełnie jakbym była małym dzieckiem.

Nachmurzyłam się. W jakiś sposób zrobiło mi się głupio, więc spojrzałam w bok.

Cześć, jestem Laura Collins, mam siedemnaście lat i… pierwszy raz otworzyłam się przed Nathielem – utrapieniem moich ostatnich miesięcy. Do tej pory nie wiedziałam czy to dobrze, czy źle, o dziwo nie czułam jednak zawodu. Wręcz przeciwnie. Byłam szczęśliwa.

***

Do domu wróciłam o siódmej nad ranem. Idealna godzina, aby zacząć szykować się do szkoły.  Nie czułam zmęczenia, byłam naładowana pozytywną energią, choć pewnie do czasu, gdy nie wyląduję z głową na szkolnej ławce, śliniąc zeszyt od angielskiego.

Uśmiechnęłam się do siebie pobłażliwie i ruszyłam do kuchni, aby przyrządzić sobie tosty. Przy stole siedziała już moja wyjątkowo zaspana matka z kubkiem gorącej kawy w ręku. Spojrzała na mnie podejrzliwie. Najwyraźniej zdziwiło ją to, że w przeciwieństwie do niej jestem dzisiaj pełna energii i radości. Zazwyczaj było odwrotnie. Można by pomyśleć, że podczas snu podkradłam jej życiodajną moc, napędzającą ją do działania.

– Coś się stało? – spytała, dostrzegając na mojej twarzy uśmiech.

– Miły sen – odpowiedziałam, podchodząc do niej i składając na jej policzku krótkiego, powitalnego całusa. – Jak się spało?

– Za krótko.

Naprawdę jej współczułam. Musiała robić coś, czego nienawidziła. Wstawała wcześnie rano tylko po to, żeby pójść do biura i oddać się papierkowej, nudnej robocie, która i tak była mało opłacalna. Ostatnio nie miała nawet czasu, aby porządnie zjeść. Chudła i marniała na moich oczach.

Westchnęłam cicho i z odrobinę gorszym humorem wrzuciłam do opiekacza dwa tosty naszpikowane serem i ketchupem – ulubiony przysmak albinosów z rana.

Nathiel. Tylko on chodził mi teraz po głowie. Nic dziwnego, w końcu spędziłam z nim całą noc. Po moim dziwnym wyznaniu stał się naprawdę miły, choć oczywiście Nathiel nie byłby Nathielem bez swoich głupkowatych, ironicznych docinek. A ponoć sarkazm był domeną inteligentnych ludzi…

Całą noc spędziliśmy chodząc po parku. Oglądnęliśmy wspólnie wschód słońca. Wygłupialiśmy się. Auvrey opowiedział mi nawet kilka historii ze swojego dzieciństwa. Tylko on mógł ukraść rower jakiejś dziewczynce i przejechać nim demona. Jego nienawiść do tego gatunku stworzeń była potężna. Nie sądzę, aby jakikolwiek łowca nienawidził demonów bardziej od niego.

Uśmiechnęłam się pod nosem.

Dokładnie pamiętałam jego ostatnie słowa, które skierował w moją stronę na pożegnanie. „Lubię cię, wiesz? Jesteś okropną jędzą, ale cię lubię. No i w jakiś sposób się cieszę, że to właśnie do mnie zadzwoniłaś”. To brzmiało zbyt otwarcie, jak na moje gusta, ale sprawiło mi radość. Nawet jego zaskakujący, żegnający gest w postaci przytulenia nie wydawał się taki zły. Cieszyłam się, że choć raz spędziliśmy wspólnie normalną noc, nie wyzywając się i nie skacząc sobie do oczu. Może była dla nas nadzieja i mimo skrajnie różniących się charakterów, mogliśmy dojść do porozumienia? Nathiel nie byłby złym przyjacielem. Przynajmniej by mnie bronił.

Czerwona lampka na tostownicy zgasła, co oznaczało, że mój posiłek był gotowy. W lekkim zamyśleniu zaczęłam ściągać nożem przyklejone do nagrzanej płyty tosty. Po raz pierwszy, kiedy to robiłam, oparzyłam się. Zrzuciłam winę na moje niedospanie.

Syknęłam cicho i zamachałam odruchowo ręką w powietrzu, aby ostudzić zapał mojej dłoni.

Mama spojrzała na mnie ze znaczącym uśmiechem.

– Jesteś zamyślona – stwierdziła, a jej zmęczone oczy zabłyszczały ciekawością. – To wygląda, jakbyś była...

Zakochana. Tak, doskonale wiedziałam, co chciała powiedzieć moja mama.

Niestety, to nie ta bajka.

***

– Nathiel.

Blondyn podążał wzrokiem za swoim rozszalałym przyjacielem, który wyglądał tak, jakby przeżywał właśnie nastoletni kryzys emocjonalny. Z jego ust co rusz wydobywał się poirytowany, bliżej nieokreślony dźwięk, a jego mina wskazywała na bezradność wymieszaną z gniewem. Czarne włosy były nerwowo targane przez rozcapierzone palce. Co rusz cierpiały poszczególne przedmioty zgromadzone w salonie. Na podłodze zdążyły już wylądować wszystkie poduszki i książki, które z pewnością nie należały do rozszalałego łowcy.

– Nathiel – powtórzył raz jeszcze Sorathiel, wciąż tym samym spokojnym głosem. Spoglądał na swojego przyjaciela znad lektury. Auvrey nie zwracał na niego uwagi. Dalej rzucał przeróżnymi rzeczami po pokoju, jakby go sam Szatan prowadził jego dłońmi.

– Nie mogę! No, nie mogę! – wykrzykiwał co rusz. W pewnym momencie rzucił się na łóżko, chwycił za poduszkę z gołą, mangową dziewczynką i przykrył nią twarz od niecenzuralnej strony.

Sorathiel westchnął cicho i odłożył książkę na kolana. Nie mógł dłużej ignorować tego zachowania.

– Ostatnim razem zachowywałeś się tak, gdy nie mogłeś znaleźć swoich skarpetek w renifery – powiedział.

Nathiel odkrył poduszkę z twarzy i spojrzał krzywo na swojego przyjaciela. Nie odpowiedział.

– Co się stało? – dopytywał blondyn.

Demon powrócił gwałtownie do pozycji siedzącej. Spojrzał w sufit, zmarszczył czoło, a następnie z głośnym jękiem z powrotem położył się na łóżku i owinął szczelnie kołdrą. Wyglądał teraz jak ludzki, gigantyczny naleśnik.

– Zachowujesz się jak nastolatka – mruknął Sorath, unosząc brew do góry. – Rzucasz się po łóżku, robisz chaos, milczysz, nie chcesz mi powiedzieć, co się stało i robisz obrażone miny. Co cię napadło? Wiem, że miewasz dziwne napady energii, ale to już przechodzi ludzkie pojęcie.

Nathiel bez słowa przeturlał się ze swoją kołdrą na podłogę, a Sorathiel przewrócił oczami.

– Skoro nie chcesz mi powiedzieć, co się stało, to może odpowiedz mi przynajmniej na pytanie – mówiąc to, blondyn pochylił się do przodu i złożył ręce – gdzie byłeś w nocy?

– Z Laurą – odpowiedział cicho Nathiel.

Jego przyjaciel zmarszczył czoło.

– Już nie z bladą dupą albinosa? – spytał.

– Nie.

– Więc byłeś z Laurą.

Sorathiel spojrzał w sufit i zamyślił się.

– Czyżby była powodem twojej irytacji?

– Ta – burknął Nathiel.

– Rozumiem. – Spojrzał na czarnowłosego, który rozwinął się właśnie z kołdry. Leżał teraz na podłodze z rozłożonymi na bok ramionami, spoglądając w nieznane przestworza znajdujące się gdzieś poza sufitem. Jego mina wskazywała na załamanie, co nie było codziennym widokiem. Sorathiel był pewien, że coś go mocno poruszyło. Nathiel nigdy się tak nie zachowywał. Owszem, był szaleńcem, ale nie takim, co rzucał się po ścianach i podłogach, szukając odpowiedzi na prześladujące go zmory.

– Myślę. Cały czas myślę. To takie irytujące – odpowiedział w końcu, nie spuszczając oczu z sufitu.

Blythe był zdziwiony, że jego przyjaciel użył słowa „myśleć”. Zazwyczaj mózg demonicznego łowcy pracował na niskich obrotach. Może dlatego zachowywał się teraz jak dzika nastolatka?

– Rozumiem, że to dla ciebie ciężka czynność. – Blondyn posłał demonowi znaczące spojrzenie, na co ten się skrzywił. – Dobrze, o czym tak uparcie myślisz? – zapytał już na poważnie.

– Raczej o kim – poprawił go Nathiel.

– Więc o Laurze.

Milczał. Sorathiel dopiero teraz zrozumiał, co tak naprawdę dręczy jego przyjaciela. Ten fakt sprawił, że parsknął niepohamowanym śmiechem. Naprawdę aż tak go to zdenerwowało?

– Czego głupio rżysz? – zapytał poirytowany łowca.

– Naprawdę tak trudno przyjąć ci to do świadomości? Czy może wciąż nie odkryłeś, co cię dręczy? – spytał rozbawiony blondyn.

Auvrey przeniósł się z pozycji leżącej do siedzącej.

Myśli atakowały jego głowę, sprawiając, że był zmieszany bardziej niż koktajl zawierający wszystkie najohydniejsze składniki tego świata, włączając w to rybie głowy i brokuły, których nienawidził. Nie mógł tego znieść. Zazwyczaj jego umysł działał w jednoznaczny sposób, to znaczy kiedy chciał zjeść jajecznicę, to właśnie ją jadł – uprzednio dręcząc Sorathiela, żeby został jego gospodynią domową, bo inaczej nie da mu żyć. Teraz myśli było kilka, a każda z nich wiązała się z tą samą osobą. Jej twarz, jej głos, jej gesty, słowa – wszystkie wspomnienia i odczucia mieszały się w jego umyśle, jak w wielkim kotle wiedźmy, a najgorsze było to, że żadne z nich nie było złe!

Może to chwilowe? A może działo się tak od dłuższego czasu i dopiero teraz zdał sobie z tego sprawę? Nie wiedział, nie ogarniał, nie pamiętał. Chaos władał nad wymęczonym uciążliwymi myślami umysłem. Zdawało mu się, że jeszcze chwila i jego głowa eksploduje.

Poczochrał nerwowo włosy.

Precz, niewdzięcznico, precz.

– To irytująca, wredna małpa, która nie potrafi sobie poradzić z żadnym niebezpieczeństwem. Jest dziwna, nikogo nie lubi, ironizuje, denerwuje mnie jak mało kto, jest inna i to moje totalne przeciwieństwo – zaczął wymieniać. – Wczoraj płakała, wiesz?

Sorathiel uniósł tylko brwi.

– Płakała, trzymając głowę o, tu – mówiąc to, Nathiel wskazał palcem na swoją pierś. – A ja ją tuliłem, bo do cholery było mi jej jak nigdy szkoda. Opowiedziała mi o sobie, pokazała zupełnie inną stronę swojej osobowości i… inne takie pierdoły. I wiesz co? Uznałem, że nie jest taka zła – powiedział zirytowany i chwycił się za głowę.

Spojrzał załamany na swojego przyjaciela, zupełnie jakby właśnie przeżywał największą tragedię swojego życia, a potem powiedział:

– Sorath, ona zaczęła mi się podobać!