[TOM 2] Rozdział 3 - "Przemęczenie"

Trzecia odsłona nie kryje w sobie nic nowego. To w sumie w czwartej wyjaśnia się problem Laury, a w piątej wprowadzane są nowe postacie. Straszliwie męczę albinosa. Za te wszystkie omdlenia i ciążowe dramaty powinna mnie zadźgać tępym nożem.

Rozmowy Laury i Amy. Nie wiem co we mnie wstąpiło. 

POPRAWIONE [09.07.2019]

***

– Jestem w ciąży.

Przyjrzałam się uważniej twarzy mojej przyjaciółki, która z każdą chwilą bledła coraz bardziej. Początkowo jej mina miała całkiem zwyczajny wyraz (najwyraźniej jeszcze nie dotarło do niej to, co powiedziałam), potem otworzyła jednak usta i zaczęła wgapiać się we mnie, mrugając oczami, jakby nie do końca dowierzała temu, co mówię. Strategicznie spojrzała nawet na kalendarz – najwyraźniej po to, aby upewnić się, że nie było dzisiaj Prima Aprilis. 

– Żartujesz – odpowiedziała półgłosem, jakby ktoś odebrał jej dech.

Potrząsnęłam głową z niezmienioną, chłodną miną. Następna reakcja Amy była co najmniej do przewidzenia. Wydając z siebie ultradźwiękowy pisk, zerwała się z sofy, tym samym zahaczając o ucho filiżanki, która spadła na dywan, zalewając go herbatą. Oczywiście pani domu nie zwróciła na to uwagi. Przejęła się czymś innym.

– O matko! – wrzasnęła na cały dom, a może nawet i świat. – Naprawdę jesteś w ciąży?!

Przewróciłam oczami. Nieważne, ile miałyśmy lat, zawsze musiałam potwierdzać jej pytania przynajmniej trzy razy. Chyba w tym kierunku już nic się nie zmieni. 

– Nie będę się powtarzać, Amy.

Podczas gdy moja przyjaciółka dalej nie mogła uwierzyć w to, co słyszy, z pokoju obok dobiegł mnie głośny jęk małej Andi, która najwyraźniej podsłuchała naszą rozmowę. Tupot małych stóp powiadomił nas o tym, że lada moment zjawi się w progu salonu.

– Będą małe Nathiele? – spytała bezradnie, opierając się o futrynę. – Przecież one rozpieprzą całą organizację… 

– Andi, wyrażaj się! – krzyknęła oburzona Amy. Oczywiście na demonicy nie zrobiło to najmniejszego wrażenia. Po prostu przewróciła oczami. 

– Ej! – Z kuchni dosłyszałyśmy głośny, oburzony okrzyk Nathiela. Kilka minut wcześniej wygoniliśmy go, żeby pobuszował po lodówce. Zapewne już przykolegował się do puszki piwa i kawałka ciasta czekoladowego. 

Nie minął nawet moment, a zaczął gonić za małą, roześmianą demonicą po całym domu. Nie miałam ochoty wysłuchiwać ich głośnych obelg. Nie czułam się zbyt dobrze. Już dawno zapomniałam, jak to jest być w pełni zdrowym. Ostatnio byłam cieniem własnej osoby.

– Matko – usłyszałam nagle Amy, która przyłożyła dłonie do polików. – Zostanę ciocią! Jak to się stało?! Bo chyba raczej tego nie planowaliście – stwierdziła niepewnie, siadając obok mnie na sofie. 

Uśmiechnęłam się pod nosem. Czy wyglądałam na osobę, która planowałaby dziecko podczas ostatniego roku studiów i to razem z demonem? Nie sądzę.

– Przypadek – odpowiedziałam zwięźle.

– Nie sądziłam, że będziesz szybsza niż ja! Zawsze mówiłaś, że nie spieszy ci się do dzieci i ślubu! – wykrzyknęła przyjaciółka, szturchając mnie wesoło w ramię. – To niesprawiedliwe, wiesz? – Umilkła i spojrzała w kierunku przedpokoju. – Sorathiel!

Blondyn, który właśnie stanął w drzwiach z kubkiem gorącej herbaty w dłoni, spojrzał na swoją partnerkę, unosząc brew. 

– Nawet o tym nie myśl – mruknął, natychmiastowo wycofując się z pokoju.

Amy zaśmiała się głośno, widząc reakcję blondyna, a ja się umiechnęłam. Doskonale znałam opinię Sorathiela na temat zakładania rodziny. Ilekroć moja przyjaciółka zaczynała o tym mówić, on po prostu uciekał do innego pokoju z nachmurzonym wyrazem twarzy. Nie wiedziałam, dlaczego tak się zachowywał. Był nieśmiały? Nie chciał o tym teraz myśleć? A może po prostu się bał? Sorathiel to niezwykle skryta osoba. Żył w swoim małym świecie, do którego tylko on miał dostęp. W pewnym sensie byliśmy do siebie podobni, z tym że akurat do mojej głowy pewien demon potrafił się włamać… 

– Laura – zaczęła konspiracyjnym szeptem Amy. Wiedziałam, że to nie zapowiada niczego dobrego. – Bo widzisz, nie miałyśmy nigdy okazji o tym porozmawiać. – Jej poważna mina zaczęła mnie niepokoić. 

– O czym? – spytałam niepewnie, choć przeczuwałam, co miała na myśli.

– O pierwszym razie.

– Amy, nie jesteśmy już nastolatkami – mruknęłam, spoglądając gdzieś w bok. Poczułam, że moje policzki z jakiegoś powodu zrobiły się gorące. 

– A mimo tego zarumieniłaś się, jakbyś była nastolatką. – Amy zachichotała. Najwyraźniej bawiła ją moja reakcja. 

Kolejna różnica pomiędzy naszymi osobowościami. Amy była fanką pikantnych rozmówek. Uwielbiała wchodzić w intymne tematy i wcale się ich nie wstydziła. Nie istniało dla niej tabu. Nigdy nie zastanawiała się dwa razy nad tym, co mówi. Ja nie lubiłam się udzielać w takich tematach. Miałam własną sferę prywatności, do której nie chciałam nikogo dopuszczać.

– To głupie – burknęłam, marszcząc czoło. Twarz ukryłam za filiżanką. 

– Laura, znamy się od dziecka. – Amy ciężko westchnęła. – Wiemy o swoim życiu więcej niż ktokolwiek inny. Opowiedz mi o tym. A ja odwdzięczę się tym samym. 

Nie byłam pewna, czy chciałam usłyszeć jej historię… 

– Dobrze – odpowiedziałam, po czym teatralnie chrząknęłam. 

Amy usiadła bliżej mnie, kuląc się jak małe dziecko, które chce wysłuchać sekretów swojej przyjaciółki. Nie wiem, czego oczekiwała. Namiętnej historii o dzikim seksie w lesie albo w jakimś innym mrocznym miejscu? Może Nathiel byłby do tego zdolny, ale związek polegał na obustronnym podejmowaniu decyzji. W większości przypadków byłam na nie. Zresztą tylko idiota zgodziłby się na wszystkie chore fantazje, o jakich śnił demon. 

– Miałam dziewiętnaście lat – mruknęłam od niechcenia. Zanim dokończyłam swoją myśl, Amy musiała mi oczywiście przerwać.

– Dopiero?! – spytała zdziwiona.

– Dopiero. – Westchnęłam i przewróciłam oczami. – Wzbraniałam się od tego rękami i nogami.

– Dlaczego?

– Bo Nathiel bym zbyt nachalny, a ja najwyraźniej nie byłam na to gotowa.

– To takie do ciebie podobne.

Amy uśmiechnęła się delikatnie, na co ja się skrzywiłam. Bez zbędnych komentarzy i sarkazmu (choć miałam ochotę wcisnąć go do swojej wypowiedzi), kontynuowałam historię: 

– Był wieczór. Właśnie skończyłam brać kąpiel. Zapomniałam wziąć ze sobą piżamy, tak więc byłam zmuszona cofnąć się do pokoju w ręczniku. – Miałam ochotę przewrócić oczami, ale nie chciałam zniszczyć radości Amy. – Na moje nieszczęście okno w sypialni było otwarte, a na łóżku leżał Nathiel czytający jakąś gazetę.  

Albo udawał, że ją czyta. Może to wszystko zaplanował.

– Wkradł się przez okno?

Kiwnęłam głową.

– Oczywiście na mój widok zaczął rzucać tekstami w stylu: „Widzę, że przyszedłem w odpowiednim momencie. Masz ochotę na małe co nieco?” – mówiąc to, uśmiechnęłam się na boku. Głupota Nathiela nie znała granic. – Gdy go zignorowałam, posadził mnie na łóżku. Stwierdził, że coś jest nie tak. Przeprowadziliśmy wtedy długą rozmowę odnośnie tego, czego się boję. Na koniec padło krótkie: „Po prostu to zróbmy, maleńka”, zgasło światło i… tak to się skończyło.

Po minie Amy mogłam się domyślić, że historia pozbawiona erotycznych szczegółów nie satysfakcjonowała jej w żadnym stopniu. Nie zamierzałam kontynuować tej opowieści. Nie musiała wiedzieć, że Nathiel śmiał się z mojej przerażonej miny, a ja płakałam z bólu i wyzywałam go od najgorszych kretynów na świecie. Nie, to na pewno nie była noc, o której chciałam opowiadać światu.

– A dziecko? Jak to z nim było?

– Przecież wiesz, jak powstają dzieci. – Tym razem nie powstrzymałam się od sarkazmu.

– No, opowiedz więcej!

Spojrzałam w sufit, w duchu modląc się o zbawienie.

– Nie pamiętam, kiedy dokładnie się to wydarzyło, ale zgodnie ze słowami Nathiela: „To było wtedy, gdy się nachmurzyłem, nerwowo zaśmiałem i uciekłem do łazienki ze słowami „nic się nie stało, tylko muszę do toalety!”

– Ach, wiem! – wykrzyknęła odkrywczo Amy. – To pewnie było wtedy, kiedy Nathiel przyszedł do Soratha i spytał go, czy ma pożyczyć gumki, bo ma przy sobie tylko dolara – odpowiedziała, uśmiechając się szeroko.

Przyłożyłam dłoń do czoła, zdając sobie sprawę z tego, jak wielkim idiotą musiał być Auvrey. To właśnie przez niego przeżywaliśmy teraz to, co przeżywamy. Jeżeli urodzę to dziecko, błagam wszystkie siły niebieskie o bezpłodność. Inaczej będę musiała użerać się z całą armią małych Auvreyów, którą nieprzerwanie będę rodzić aż do czasu menopauzy.

– Przestańmy już o tym rozmawiać – powiedziałam od niechcenia.

– Hej, jeszcze ja! – oburzyła się dziewczyna.

Zacisnęłam usta, aby nie powiedzieć przypadkiem: „nie wiem, czy chcę to słyszeć”. Nie potrafiłam sobie wyobrazić Amy i Sorathiela w tak… głębokich relacjach. Za czasów naszego nastoletniego życia zamykali się w pokoju i chociażbym chciała coś dosłyszeć, nie słyszałam niczego. Nawet Nathiel siedzący pod ich drzwiami nie nakrył ich na niczym dziwnym, choć nieraz bez zapowiedzi wpadał do pokoju swojego przyjaciela. 

– Może to głupio zabrzmi, ale Sorathiel jest naprawdę nieśmiały – powiedziała, uśmiechając się w uroczy sposób jak mała, zakochana w swoim idolu dziewczynka. – Gdyby nie ja, to pewnie do dnia dzisiejszego do niczego by nie doszło. A wszystko to przez ciekawość…

Cała historia opowiadana przez Amy trwała z dziesięć minut. Z każdym jej następnym słowem bledłam coraz bardziej. Po pewnym czasie trudno było mi ukryć przerażenie, które malowało się na mojej twarzy. Nie mogłam uwierzyć, że opowiada mi o takich szczegółach. 

– Już, starczy. – Uniosłam w górę dłoń, próbując ją tym samym uciszyć. – Już wiem, że to ty byłaś prekursorem, że Sorathiel jest nieśmiały i... Matko, dlaczego mi o tym opowiedziałaś? Moje życie nigdy nie będzie takie same – jęknęłam z zawodem.

Amy w ogóle to nie zraziło. Zaśmiała się, szturchając mnie zaczepnie w ramię.

Może i nie chciałam usłyszeć tego, co mi opowiedziała, ale musiałam przyznać jedną rzecz: od czasu podróży do Reverentii nie rozmawiałyśmy ze sobą w taki sposób, jak teraz. Jeżeli było mi źle, po prostu przychodziłam do siedziby Nox i zasiadałam przy stole, pijąc różaną herbatę oraz pogrążając się w długiej rozmowie z Amy. Nigdy jednak nie podejmowałyśmy podobnych tematów. W pewien sposób poczułam, że byłyśmy sobie teraz bliższe niż wcześniej. Brakowało mi naszych wspólnych posiedzeń. Chyba studia miały wielki wpływ na moje kontakty z ludźmi. Może Nathiel miał rację. Musiałam przystopować z nauką, bo uciekało mi sprzed nosa wiele ważnych chwil.

Spoglądając w pustą filiżankę, uświadomiłam sobie, że moje dziecko wymaga ode mnie wizyty w łazience. Gdyby z biologicznego punktu widzenia można było usunąć pęcherz, zaraz bym to zrobiła. Bez niego bym jednak umarła.

Podniosłam się z sofy i otrzepałam spodnie.

– Zaraz wracam – mruknęłam. Odprowadzona przez podejrzliwie spojrzenie Amy ruszyłam w stronę łazienki. Zgodnie z moimi obliczeniami, ciążowe dolegliwości powinny zmniejszyć swoje działanie w ciągu miesiąca. Chyba dożyję tego momentu. 

Potarłam wierzchem dłoni rozgrzane czoło. O ile pamiętałam, gorączka nie należała do objawów ciąży. Może to po prostu zmęczenie? Z drugiej strony to absurdalne – przez ostatnie pięć lat nie byłam nawet przeziębiona, a przecież mój układ odpornościowy nieraz był wystawiany na ciężkie próby. Czy działo się ze mną coś złego?

Zatrzymałam się na środku salonu, czując nadchodzącą falę słabości. Odruchowo położyłam dłoń na brzuchu, zupełnie jakbym chciała obronić coś, co było jeszcze zbyt małe, aby stała mu się krzywda. Czułam jak nogi dopada bezwładność, a umysł powoli zaczyna tracić logiczną zdolność myślenia. Uczucie bliskie pożerania energii przez demona ogarnęło całe ciało. A jeśli jednak demony mogły wkraść się do mojego cienia po raz drugi? Co, jeśli byłam jednym z tych szczęśliwców, którzy nie zyskują ukrytego cienia po inwazji demona? 

Nie miałam się czego chwycić. Po prostu poleciałam do tyłu. Próbowałam wymówić imię Nathiela, ale poruszyłam tylko bezgłośnie ustami. Sufit wirował mi przed oczami. W jednej chwili straciłam oddech, zupełnie jakby jakaś niewidzialna dłoń chwyciła za moją szyję. Spanikowałam.

– Laura! – usłyszałam w oddali krzyk.

Amy, która do mnie podbiegła, natychmiastowo zmusiła mnie do tego, abym usiadła na panelach. Od tego gwałtownego ruchu zrobiło mi się niedobrze. Spojrzałam na przyjaciółkę, która była niewyraźna, jakby rozmazana. Nie byłam nawet w stanie dostrzec, jaki miała wyraz twarzy. Mogłam się tego tylko domyślać.

– Nathiel, z Laurą dzieje się coś złego! – pisnęła przerażona Amy. Była bliska płaczu.

Mój demoniczny wybawca jak na zawołanie przybiegł w miejsce wypadku. Amy została odepchnięta, a ja bez zastanowienia podniesiona z podłogi. Będąc w ciepłych ramionach Auvreya czułam się jak marionetka. Nie byłam w stanie utrzymać w pionie choćby głowy. 

– Znowu? – spytał chłopak, przykładając dłoń do mojego czoła.

– Jak to znowu? Co jej jest? – pytała przerażona Amy. – Nathiel, co jej się dzieje?!

– Przestań panikować – warknął w odpowiedzi Auvrey.

Wylądowałam na sofie. Mdlące uczucie zaczęło mnie przytłaczać. Czułam dziwną senność. Miałam wrażenie, że za chwilę całkowicie stracę kontakt z rzeczywistością. Bałam się utraty świadomości. A co, jeśli umierałam? To nie był jeszcze mój czas.

– To nie pierwszy raz, kiedy nagle traci przytomność i dostaje gorączki – burknął Nathiel. Oczami wyobraźni widziałam jego niezadowoloną, ale podejrzliwą minę. 

– Wiem, że jesteście demonami, ale chyba sami nic z tym nie zrobimy – powiedziała niepewnie Amy. Bała się reakcji Nathiela na to, co powie, tym bardziej, że znała jego opinię na temat opieki zdrowotnej. – Zadzwonię do szpitala.

Ostatnie słowa odbiły się echem od ścian mojej świadomości. Obraz całkowicie ściemniał, a ja, chociaż bardzo tego chciałam, nie mogłam już usłyszeć odpowiedzi. Odpłynęłam.

***

– Wiesz co, stary? Czuję się, jakbym już teraz czekał na poród.

– Przynajmniej gdy nadejdzie, będziesz przygotowany.

Przyjaciele wymienili uśmiechy. Jeden z nich miał w sobie dozę przerażenia, drugi rozbawienia.

Zgodnie z pomysłem Amy, Laura trafiła do szpitala i wychodziło na to, że wciąż była nieprzytomna. Lekarze kręcili się wokół niej, robiąc jakieś dziwne badania. Nie było wiadomo, co jej dolegało, a Nathiel wcale się temu nie dziwił. Już kiedyś przeżywali przecież podobną sytuację. 

– Myślisz, że to ludzka dolegliwość, Sorath?

– Nie – odpowiedział blondyn, wbijając wzrok w podłogę. – I najwyraźniej myślimy podobnie.

– Znając ciebie, pewnie masz już jakąś teorię. Wal, choćby miała dotyczyć apokalipsy, globalnego ocieplenia, wyginięcia albinosów albo dinozaurów.

– Nathiel, dinozaury wyginęły.

– Pieprzysz! Inaczej nie kręciliby Parku Jurajskiego – oburzył się zielonooki.

Jego przyjaciel przybrał zrozumiałą minę. Czasami zastanawiało go, jakim cudem reagował na jego słowa ze stoickim spokojem. Żyli ze sobą już tyle lat, a on jeszcze najwyraźniej nie został odpowiednio wytrącony z równowagi. Może rzeczywiście uchodził za pozbawionego uczuć? Albo naprawdę zależało mu na przyjaźni z Nathielem…

– Nie chcę cię straszyć – zaczął ostrożnie Sorathiel – ale pamiętaj, że jesteś demonem, a Laura półdemonem. To daje jakieś siedemdziesiąt pięć  procent prawdopodobieństwa, że wasze dziecko także będzie demonem i w tej sytuacji bliżej mu do bycia pełnym.

– Do czego zmierzasz?

Nim Sorathiel ponownie otworzył usta, człowiek w białym kitlu wyszedł z pomieszczenia i stanął przed nimi jak żołnierz, wsadzając przy okazji pod pachę teczkę. Nathiel natychmiastowo zapomniał o rozmowie z przyjacielem. Teraz bardziej interesował go stan zdrowia Laury. Od razu zerwał się do góry.

– Zrobiliśmy wszystkie niezbędne badania, skupiając się głównie na ciąży – oznajmił lekarz. – Poza zmniejszoną ilością żelaza we krwi, co jest charakterystyczne dla kobiet w ciąży, nie dolega pannie Collins nic groźnego. Jej stan może być spowodowany przemęczeniem. Po prostu powinna odpoczywać i stosować odpowiednią dietę. 

– Dietę? – spytał zdziwiony Nathiel. – Przecież nie ma z czego chudnąć – oburzył się.

Lekarz zacisnął usta, nie komentując tej dziwnej uwagi. Od niechybnych ataków słownych obronił go Sorathiel, który pociągnął przyjaciela za ramię. 

– Dieta niekoniecznie oznacza odchudzanie, Nathiel – wytłumaczył mu szeptem.

Chłopak zmarszczył czoło. Za cholerę nie rozumiał, o co chodziło tej dwójce. Dieta to dieta, zawsze polegała na tym, żeby sobie czegoś odmawiać, a odmawianie prowadziło do utraty wagi. Chcą mu zniszczyć Laurę? Wiedział, że ze szpitalami jest coś nie tak. Może jednak sam przyjmie poród, gdy przyjdzie na to czas?

Gdy myślał nad przyszłością, jego przyjaciel przeprowadził konwersację z lekarzem. Nathiel nie miał mu tego za złe. Był w stu procentach pewien, że Sorathiel zrozumie więcej niż on. Pozostało mu myślenie o Laurze. Chciał już do niej wejść, chciał ją skrzyczeć za ciągłe zarywanie nocek nad książkami i niedbanie o siebie, szczególnie w takim stanie, poza tym stanowczo musiał odradzić jej dietę. Zacznie w nią wpychać słodycze, żeby przytyła. I warzywa, szczególnie marchewki, których nie lubiła. Musi być zdrowa. Zresztą nie tylko ona. 

Chłopak zaczął wystukiwać nerwowy rytm na drzwiach. Straszliwie kusiło go, żeby wejść do środka. Jeżeli ten doktorek w końcu sobie nie pójdzie, wjedzie tam z buta, robiąc Laurze zaskakującą niespodziankę.

Z zamkniętymi oczami i zniecierpliwioną miną wsłuchiwał się w nic nieznaczącą rozmowę przyjaciela z lekarzem. Czasami miał wrażenie, że Sorathiel wiedział więcej niż ten gość w białym kitlu. Albo to Sorath był geniuszem, albo lekarz debilem. 

Rozmowa dobiegła końca. Nareszcie mógł wejść do środka. Nim to jednak zrobił, blondyn złapał go za ramię.

– Co znowu? – jęknął Auvrey.

– Chciałeś wiedzieć, co dolega Laurze – zaczął cicho Blythe. – Mam na to bardzo prawdopodobną teorię.

***

Siedziałam na szpitalnym łóżku, wpatrując się uparcie w prawą dłoń. To pierwszy raz (pomijając oczywiście moje narodziny), kiedy znalazłam się w szpitalu. Ubrana w przydługą, zwisającą poszewkę od kołdry, którą śmiali nazywać piżamą, z wbitym w żyłę wenflonem ograniczającym moje ruchy, podłączona pod dziwnie podejrzaną aparaturę zawierającą buteleczkę z powolnie spływającą glukozą. Moje żyły wypełniało kojące, chłodne uczucie, które było idealnym lekarstwem na gorączkę trawiącą moje ciało. Lekarz zapewniał mnie, że to tylko przemęczenie, które podwoiła ciąża. Nie do końca w to wierzyłam. Miałam własny rozum, a więc i własne teorie. Nie musiałam się jednak nimi dzielić ze światem. Przynajmniej nie teraz.

Wierzchem dłoni potarłam gorące czoło. Podczas moich ciążowych omdleń gorączka nigdy nie trzymała się mnie tak długo. Zazwyczaj po powrocie do świadomości natychmiastowo zdrowiałam. Teraz było inaczej. Czułam się jakbym była dopiero w połowie ciężkiej bitwy, którą mogłam przegrać.

Opadłam bezradnie na poduszki, marząc o wyjściu z tego przerażającego, pustego i białego pokoju. Niestety, zarządzono, że powinnam zostać tu na kilkudniowej obserwacji. Miałam nadzieję, że Nathiel poratuje mnie dobrą lekturą i herbatą, którą lekarz mi odradzał. Doskonale wiedziałam, że brakuje mi i magnezu, i żelaza, a herbata uchodziła za jeden z napojów, który wypłukuje je z organizmu, nie mogłam nic jednak poradzić, że byłam od niej uzależniona. Teina musiała płynąć w mojej krwi, a mikro- i makroelementy miały obowiązek się z tym pogodzić. Poza tym do anemii mi się nie spieszyło.

Jak na zawołanie do pokoju z impetem wparował Nathiel. Jego przesadnie wyprostowane plecy i dumnie napinająca się klatka piersiowa godna była miana superbohatera, który wpadł do szpitala, pragnąc uratować niewinną niewiastę. Brakowało mu jeszcze peleryny zrobionej z prześcieradła i niebiańskich promieni, które by go oświetlały.

– Ty – zaczął groźnym głosem, kierując w moją stronę palec.

– Ja? – spytałam nierozumnie, unosząc brew.

Nathiel podszedł do łóżka. Wyprostowałam się, siadając niepewnie na poduszce. Przyglądałam mu się podejrzliwie. Nie wyglądał na zbytnio zadowolonego. Czyżby dowiedział się o teorii lekarzy? 

– Przemęczenie – prychnął.

Przewróciłam oczami.

– Tak, wiem, co chcesz powiedzieć – mruknęłam, odwracając od niego wzrok. Chrząknęłam znacząco w pięść i udawanym niskim głosem zaczęłam go parodiować: – Mówiłem, że masz odpoczywać, a nie wkuwać całymi dniami i nocami! Bierz przykład ze mnie! Obijaj się jak to tylko możliwe! Bądź leniwcem! Nie sprzątaj garów w kuchni, niech zarosną brudem! Będzie co hodować, zarobisz grube hajsy na eksperymentach z bakteriami naczyniowymi! Zrobisz z nich zwierzątka domowe! Będziemy wyprowadzać je na smyczy z nitek do szycia! Będziemy szczęśliwą rodzinką! Bo na co nam koty, skoro mamy już dziecko w drodze i bakterie na smyczy?! I...

– Uspokój się, głupia – powiedział Nathiel, powstrzymując się od śmiechu.

– Trochę mnie poniosło – mruknęłam na boku.

– Co dosyć rzadko się zdarza. Nie odmówię ci jednak wyobraźni godnej mojej osoby. – Auvrey zachichotał. Chwilę później przypomniał sobie, że miał być zły, tak więc znowu przybrał surowy wyraz twarzy. – Zrób sobie wolne. Długie wolne.

– To ostatni rok studiów, Nathiel – oburzyłam się.

– Możesz zrobić sobie przerwę. Istnieje coś takiego na tych dziwnych uniwersytetach, prawda? – spytał, mrużąc groźnie oczy. – Za rok je skończysz.

Już otwierałam usta, żeby zaprzeczyć, ale nie wydusiłam z siebie żadnego słowa. To wszystko wina miny Auvreya. Patrzył na mnie w taki sposób, jakby już samym spojrzeniem zapowiadał jakąś chytrą groźbę. 

Burknęłam coś niezrozumiałego pod nosem i opadłam na poduszki, wbijając spojrzenie w sufit. Byłam zła. Zła na siebie, na niego i na cały świat. Przecież gdyby coś takiego nam się nie przydarzyło, spokojnie skończyłabym rok, a potem zaczęła szukać pracy w zawodzie. O ślubie i dziecku pomyślelibyśmy za kilka dobrych lat. Od tej pory powinnam bardziej uważać na to, co robię. 

– Jak się czujesz? – spytał troskliwie Nathiel.

– Nie lepiej niż ostatnio – mruknęłam od niechcenia.

– Co mam zrobić, żebyś poczuła się lepiej? – Zielonooki uniósł brew. – Niech zgadnę – zaczął teatralnym głosem, kładąc palec wskazujący na ustach. – Książka, herbata i demon pod poduszką.

– Nie zmieściłbyś się pod nią – mruknęłam, mimo wszystko nie powstrzymując się od uśmiechu.          

– Upchnę siebie pod łóżkiem i będę czuwać całą noc. – Uśmiechnął się.

– Ukryję cię pod kołdrą, żeby było ci wygodniej.

– Jesteś dziś wyjątkowo łaskawa.

Chłopak uśmiechnął się uwodzicielsko i nachylił tuż nad moimi ustami. 

Prychnęłam cicho, kładąc dłoń na jego twarzy i oddalając go na odpowiednią odległość.

– Zdaje ci się.

– Rzeczywiście – prychnął chłopak, zdejmując moją dłoń.

Mimo odgrywanej sceny, która miała zakończyć się obrazą, uśmiechnęliśmy się do siebie.

Cieszyłam się, że miałam go przy sobie zawsze, gdy go potrzebowałam. Nie było to egoistyczne pragnienie posiadania kogoś na własność. Moje uczucia od pięciu lat nie zmniejszyły swojej mocy. Wręcz przeciwnie – wydawało mi się, że kochałam go jeszcze mocniej niż na początku. Różniliśmy się od siebie, i to nawet bardzo, idealnie się jednak przy tym uzupełnialiśmy. Nathielowi brakowało rozumu, ja miałam go pod dostatkiem. Mi brakowało siły, on mógł przenosić góry. Byłam chłodna, on gorący. Jak widać nawet kontrasty ze sobą współgrały.

Spoglądając w uroczo uśmiechniętą twarz Nathiela, który trzymał mnie teraz za dłoń, zdałam sobie z czegoś sprawę. To było jak grom z jasnego nieba. Nie spodziewałam się tego, ale ufałam swojej intuicji. Byłam gotowa na kolejny krok w naszym związku.  

– Nathiel – zaczęłam dosyć niepewnie, wbijając spojrzenie w kołdrę.

Chłopak spojrzał na mnie pytająco, gdy ja brałam akurat głęboki wdech. Wymówienie takich słów było dla mnie prawdziwym wyzwaniem. Mogło też okazać się największym błędem mojego życia. Tymczasowo potrzebowałam jednak jego obecności bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Gdyby nie nagła ciąża, na pewno długo zastanawiałabym się nad tym faktem, teraz nie miałam jednak czego rozważać. Robiłam to nie tylko dla niego, ale również dla siebie i dziecka. 

Wypuściłam z płuc powietrze i nareszcie wypowiedziałam te trzy trudne dla mnie słowa:

– Zamieszkaj ze mną.