[TOM 2] Rozdział 1 - "Lata spokoju w stanie gotowości"

Jest i pierwszy rozdział. Od razu pragnę powiedzieć, że "3/4 demona" to będzie coś zupełnie innego niż WCN. Pomijając wielowątkowość: będzie na pewno więcej paringów, tuzin bohaterów, gdzieś w późniejszych rozdziałach odejdę też trochę od Lauriel. Na razie jednak będzie o nich i to w takiej... doroślejszej wersji. Można rzec, że pierwsze rozdziały są typowo... życiowe. Może niekoniecznie AŻ takie ciekawe. Tak więc po miesiącu oczekiwania, pozostaje mi po prostu zaprosić do pierwszego rozdziału! Oczywiście czas wstawiania rozdziałów niezmienny - każda niedziela, co tydzień.

POPRAWIONE [10.06.2019]

***

Biometria – nauka zajmująca się badaniem zmienności populacji organizmów. Biometryczne metody badają cechy fizyczne, linie papilarne, układ naczyń krwionośnych na dłoni lub przegubie ręki, kształt dłoni...

Mocny powiew wiatru przerwał moje czytanie. Kilka kartek poszybowało w siną dal, reszta przysłoniła mi skutecznie widok, wyginając się w taki sposób, że druk całkowicie zniknął mi sprzed oczu. To byłoby na tyle, jeżeli chodziło o zgłębianie biologicznej wiedzy. 

Westchnęłam bezradnie, kierując spojrzenie ku szaremu niebu. Chyba natura starała się mi przekazać, że powinnam zrobić sobie przerwę od nauki. Przez ostatni tydzień nie robiłam niczego innego, tylko się uczyłam. Zaraz po zajęciach wyruszałam do biblioteki, gdzie korzystając z potężnego księgozbioru uniwersyteckiego, sporządzałam notatki. Siedziałam tam aż do zamknięcia, nie zwracając uwagi na otaczających mnie ludzi, dziwiących się mojej postawie. Wieczorami wracałam do domu i wypijając litry herbaty, przyswajałam kolejne biologiczne działy, nad którymi ostatecznie przysypiałam. Już dawno nie spałam w swoim łóżku. Moją poduszką stał się stos papierów, a miejscem spoczynku krzesło oraz biurko. 

Byłam studentką ostatniego roku biologii człowieka, a to jak dotąd mój najcięższy semestr. Od pięciu lat pełniłam rolę przykładnej uczennicy. Rówieśnicy, którzy chodzili ze mną na zajęcia, uznawali mnie za świra. Zyskałam nawet nowe przezwisko: „blady kujon”, które w żaden sposób mi nie przeszkadzało. Poza ciągłą nauką miałam oczywiście jeszcze inne zajęcie. Pominę codziennie niańczenie Nathiela, który za wszelką cenę i dosyć nieskutecznie próbował przeszkadzać mi podczas zgłębiania wiedzy – nauczyłam się go ignorować. Moim pobocznym zajęciem była walka z demonami, które przez ostatnie pięć lat, od momentu wielkiej misji w Reverentii, nieco przystopowały ze swoimi atakami na ludzi. 

Spór między demonami ognia a demonami cienia nie został rozwiązany. Jak dotąd Królestwa Nocy nie zdominowała żadna z ras. Pokraki rzadko kiedy wychylały teraz nosy poza swój ciepły azyl. Śmiało mogliśmy stwierdzić, że staliśmy się praktycznie bezrobotni. Z tego powodu ubyło nam także członków. Wielu z nich przeszło na „demoniczną emeryturę”. Amanda nie była już tak silna jak kiedyś, podobnie jak Ian – uznali, że przekażą organizację w ręce młodych członków. Teraz podporą Nox był tylko Nathiel, ja, Andi oraz Sorathiel, obecny szef Nox. Amy również stała się częścią organizacji, choć nie walczyła z demonami. Kiedy skończyła szkołę, zamieszkała wraz z Sorathielem w naszej siedzibie. Stanowiła główną podporę Nox, poza tym była osobą, która nas dokarmiała. Myślę, że bez niej byśmy zginęli. Ani Nathiel, ani ja nie potrafiliśmy gotować – raczej uchodziliśmy za mistrzów kuchennej zagłady. Przyrządzanie przez nas obiadu kończyło się na kłótni, gonieniu siebie po całym domu, krzyczeniu i ostatecznym spaleniu wartościowej żywności z powodu naszej nieuwagi.

Andi wciąż z nami mieszkała. Wysłaliśmy ją do szkoły podstawowej, gdzie szybko stała się towarzyszką chłopięcych, podwórkowych zabaw. Polubiła grę w piłkę nożną, skakanie po drzewach, brudzenie się i bicie. Gardziła wszystkimi dziewczynkami, które bawiły się lalkami i skakały na skakance. Mimo przebywania w świecie ludzi jej ognisty temperament nie zniknął. Często byłam wzywana do szkoły, gdzie wysłuchiwałam, jak bardzo nieodpowiednie było zachowanie jedenastoletniej już demonicy. Andariel, jej brat, często ją odwiedzał, nie opuścił jednak Reverentii. Przez wszystkie lata ani razu się nam nie ukazał. Był jak duch. Na szczęście pośrednio dostarczał nam ważne informacje. To dzięki niemu wiedzieliśmy, co działo się w danym momencie w świecie demonów. 

Przetarłam dłonią zmęczone oczy. Dziś musiałam odpocząć. Może przy okazji odwiedzę siedzibę Nox? W przeciwieństwie do Nathiela, Sorathiela i Amy nie mieszkałam tam na co dzień. Wróciłam do swojego starego domu, który należał do Collinsów. Początkowo wymagał gruntownego sprzątania i oczyszczenia myśli z wszelakich wspomnień, szybko się jednak przyzwyczaiłam do nowego stanu rzeczy, a nawet go doceniłam – w końcu panowała tam niczym niezmącona cisza.

Nie miałam pojęcia, gdzie umknęło mi te pięć beztroskich lat, podczas których żyłam z Nathielem. Cieszyłam się, że nie przejęłam od niego głupoty. Wciąż byłam tą samą, chłodną i ironiczną Laurą, z tą jednak różnicą, że teraz okazywałam więcej uczuć. Nie potrafiłam żyć bez codziennych, głupich docinek, małych, często zabawnych kłótni, a także ciepłych ramion oszalałego na punkcie zabijania demonów Nathiela. Początkowo myślałam, że nie wytrzymam z nim tak długo i prędzej czy później oszaleję, ale jak dotąd pozostałam przy zdrowych zmysłach. 

Przeszłam przez kampus, przy okazji chowając do torby notatki. Przez ciągłą naukę nie czułam się zbyt dobrze. Brakowało mi przede wszystkim snu, dlatego – choć mnie kusiło – postanowiłam, że przez resztę dnia nawet nie tknę książek. Cóż, to będzie prawdziwe wyzwanie.

–  Hej, maleńka – usłyszałam za swoimi plecami, gdy minęłam już uniwersyteckie mury.

Przystanęłam w miejscu i przewróciłam teatralnie oczami.

– Co tu robisz? – spytałam, zerkając przez ramię na opierającego się o mur, wciąż niezmiennego Nathiela Auvreya. Trzymał ręce w kieszeniach i uśmiechał się uwodzicielsko, jakbym była nową ofiarą jego miejskich podrywów. 

– Przyszedłem po ciebie – odpowiedział, wzruszając ramionami. Kiedy oderwał się od muru, wspólnie, bez zbędnych wyjaśnień, zaczęliśmy kierować się w stronę organizacji. Niedawno wspominałam Nathielowi, że chciałabym odwiedzić przyjaciół – jego już niekoniecznie, w końcu wchodził mi na głowę średnio co trzy godziny. Nie obraziłabym się również, gdybym mogła zjeść porządny obiad – ostatnio żywiłam się tym, co znalazłam w lodówce, a nie było tego zbyt dużo. Do sklepu wychodziłam raczej sporadycznie. 

Auvrey chwycił za moją torbę i założył ją sobie na ramię. Musiałam przyznać, że nawet jeżeli nosił dziewczęce akcesoria, wyglądał niezwykle urodziwie.  

– Cegły tam nosisz? – spytał, marszcząc czoło.

– I dachówki.

– Jeszcze tylko cement i zbudujemy własny dom – odpowiedział radośnie, puszczając mi oczko.

Z trudem powstrzymałam się od tego, żeby ciężko nie westchnąć. Znów podejmował ten temat. Od kilku lat starał się do mnie wprowadzić. Odwiedzał mnie prawie każdej nocy z nadzieją, że go nie wyrzucę, i co rusz zadawał to samo pytanie.

– Co myślisz o wspólnym zamieszkaniu?

A ja zawsze odpowiadałam to samo:

– Ja i ty w jednym domu? To by się źle skończyło.

– Jesteśmy ze sobą już pięć lat. Normalni ludzie po takim czasie już dawno są po ślubie. – Nathiel założył ręce na piersi jak obrażona dziewczynka i zmarszczył czoło.

– Jak to dobrze, że nie jesteśmy ludźmi – odpowiedziałam z nutką ironii w głosie. Widząc złe spojrzenie chłopaka, postanowiłam dopowiedzieć: – Pozwól mi najpierw skończyć studia.

– To cały rok. – W jego głosie pobrzmiewała irytacja. Przez chwilę milczał, ale potem wyraz jego twarzy gwałtownie się zmienił. Doskonale znałam ten łobuzerski uśmieszek. – A co byś zrobiła, gdybym nagle ci się oświadczył?

Przystanęłam na środku chodnika, posyłając mu niepewne spojrzenie.

– Jeśli to zrobisz, ucieknę.

– To już możesz zacząć biec – zakończył mrocznym tonem głosu. Jak w spowolnionym trybie akcji sięgnął do kieszeni. Serce na moment stanęło mi w miejscu. Nie miałam pojęcia, co zrobię, jeżeli ten głupi demon naprawdę mi się oświadczy. Nie byłam gotowa na takie zmiany. 

Zamiast uciekać, stałam jak wryta, przyglądając się jego dłoniom. Jak wielkie było moje zdziwienie, gdy wyjął z kieszeni lizaka, którego z bezczelnym uśmieszkiem odpakował i zaczął pałaszować. Miałam ochotę pacnąć go w ten durny łeb całą zawartością mojej torby, której niestety przy sobie nie miałam. Jak mogłam dać się tak nabrać? Doskonale wiedziałam, że Nathiel był zbyt dziecinny na taki krok. 

– Idiota – burknęłam pod nosem, wymijając go i idąc przed siebie przyspieszonym krokiem. Cóż, organizacja Nox sama się nie odwiedzi, obiad zrobiony przez Amy sam nie zje, a Nathiel się nie ruszy, póki ja nie zacznę iść.

– Jak dziś było na zajęciach, blady kujonie? – spytał ironicznie, dołączając do mnie w przeciągu kilku sekund.

Spojrzałam na niego z ukosa.

– Tak jak zawsze – odpowiedziałam obojętnie.

– Myślałaś o mnie i wyobrażałaś sobie nago w swoim łóżku? – zapytał wyjątkowo głośno, zwracając tym uwagę przechodzących obok nas studentów, którzy zaczęli chichotać. Na jego twarzy pojawił się diabelski, prowokujący uśmiech. Zdecydowanie nie miałam dziś chęci na przekomarzanie się z nim.

– Tak. A obok stał fotograf ubrany w tęczowy sweterek, który robił ci nagą sesję z nożami exitialis i cienistymi pokrakami w tle – dodałam wrednie.

– Taki seksowny demon na okładce magazynu to by było coś. – Zamyślił się.

– Miałbyś wtedy miliony napalonych fanek.

– Już je mam. – Prychnął. – Ale wolę moją bladą dupę albinosa.

Auvrey posłał w moją stronę uroczy uśmiech, który zawsze załagadzał nerwy, a następnie objął mnie ramieniem. Poddałam się. Wtuliłam głowę w jego ramię i od tej pory szłam w całkowitej ciszy.

Miałam wrażenie, że ostatnio dolegało mi coś więcej niż zmęczenie. Czułam się źle nie tylko psychicznie, ale i fizycznie. Częste zawroty głowy dawały o sobie znać w najmniej oczekiwanych momentach, a uczucie wiecznej niestrawności i wstręt do jedzenia były co najmniej zastanawiające. Chwilami byłam bledsza niż zwykle, co można wręcz uznać za niemożliwość, Nathiel to jednak potwierdzał. Nigdy w swoim nastoletnim czy też dziecięcym wieku nie chorowałam na nic poważnego. Naprawdę rzadko łapało mnie przeziębienie (kwestia mojej demonicznej połówki), wciąż jednak byłam człowiekiem i odczuwałam to, co zwyczajni ludzie. Miałam niepokojące podejrzenia odnośnie swojego stanu zdrowia, nie chciałam jednak dopuszczać do siebie tak absurdalnych rozważań. Póki nie dzieje się ze mną nic poważnego, powinnam być spokojna.

– Źle się czujesz? – spytał Nathiel, spoglądając na mnie z góry z uniesioną brwią.

– Dlaczego tak uważasz? – mruknęłam, patrząc w jego oczy. Zmarszczyłam czoło.

– Oprócz tego, że jesteś tak samo jak zawsze blada, masz zarumienione policzki.

– Ach, tak? – spytałam, patrząc przed siebie. – Nie sądzę, aby to było coś niepokojącego.

– Przyznaj się, że to na mój widok się zarumieniłaś. – Nathiel szturchnął mnie w ramię, a ja przewróciłam oczami.

– Proszę cię, Nathiel. Nie mam dziś nastroju do żartów.

Chłopak zmierzył mnie podejrzliwym wzrokiem.

– Odkąd zaczął się semestr, dziwnie się zachowujesz. Może przystopuj trochę z tą nauką? Cały czas siedzisz nad książkami.

– Tak, wiem. Dlatego dziś robię sobie wolne.

– A pojutrze znów wrócisz do takiego samego trybu życia? – zapytał ze znaczącym uśmieszkiem.

Spojrzałam w jego stronę z niewinną miną. Prawda była taka, że nie potrafiłam przestać się uczyć. Ciążyło nade mną poczucie obowiązku i strach, że sobie nie poradzę. Niemiło byłoby oblać ostatni rok studiów. Niemiło byłoby dostać gorszą ocenę niż zwykle. To zachwiałoby poczucie mojej perfekcyjności. 

– Jedziesz na najwyższych ocenach – stwierdził czarnowłosy, przewracając oczami. – Nic się nie stanie, jak chociaż raz dostaniesz nieco gorszą, prawda?

– Wyjątkowo masz rację. A myślałam, że nie jesteś w stanie powiedzieć nic mądrego.

– Czekam na moment, kiedy to ty powiesz coś głupiego.

– Ktoś musi być w tym związku rozsądny.

Popatrzyliśmy na siebie ze znaczącymi uśmieszkami. Z kim jak nie z Nathielem mogłam tak ironizować? Przerażał mnie tylko fakt, że sarkazm był ponoć bronią inteligentnych ludzi. Nathiel raczej do nich nie należał. Musiałam jednak pamiętać, że to demon, nie człowiek. Może w Reverentii patrzyło się na kwestię ironii w zupełnie inny sposób? Może to totalni idioci i kretyni nią operowali? Albo każdy demon miał wbudowany w swój system sarkazm? Moje teorie zaczynały być dziwne. Być może nauka biologii człowieka powinna przenieść się na biologię demona? To byłby całkiem dobry temat na pracę dyplomową. Szkoda, że zostałby uznany za całkowicie nierealny. 

Nareszcie dotarliśmy do siedziby organizacji. Już kilka kroków przed nią puściłam Nathiela i oddaliłam się od niego na bezpieczną odległość. Czułam się niekomfortowo, gdy ktoś ze znanych mi osób widział okazywaną przeze mnie czułość. Czuła chciałam pozostać tylko dla jednej osoby, bez żadnych świadków pomiędzy nami. Auvrey uważał to za przeczulenie, dlatego na każdym kroku starał się mnie zawstydzać swoimi gestami czy słowami, na szczęście i na to miałam sposób. Wbrew pozorom Nathiel był bardzo prosty w obsłudze. Czasami wystarczyło krzyknąć: „Patrz, demon!”, odczekać kilka sekund i obserwować, jak znika horyzontem. Gdy wracał, nagle się okazywało, że już nie pamiętał, o czym wcześniej rozmawialiśmy. 

Zanim otworzyłam drzwi, doszły mnie głośne okrzyki wyrażające dziecięce oburzenie. No tak, było już południe, Andi niedawno wróciła ze szkoły. 

Nie wiedziałam, czego się spodziewać, gdy wejdę do środka. Wielokrotnie zjawiałam się w nieodpowiednich momentach – wtedy byłam zmuszona uchylać się przed różnymi pociskami. Czasami współczułam Amy tego, że musiała zajmować się Andi na co dzień. Uparła się, że będzie pełniła dla niej rolę matki. Na jej głowie już pojawiły się pierwsze siwe włosy. 

Otworzyłam drzwi. Moim oczom ukazał się niewyobrażalnie wielki nieporządek, co ani trochę mnie nie zaskoczyło. Zazwyczaj Andi przewracała rzeczy w całym domu, kiedy nie mogła czegoś znaleźć. Im dłużej to trwało, tym bardziej była zdenerwowana. 

Jedenastolatka przeleciała przez przedpokój, kierując palec w stronę Nathiela. Włosy miała spięte w długi kucyk sięgający do łopatek. Sukienki, które kiedyś nosiła, zostały zastąpione przez bardziej praktyczny ubiór – krótkie, brudno różowe spodenki i czarną koszulkę z napisem „Jestem demonem” będącej powodem wezwania mnie do szkoły. Trzeba przyznać, że trochę się jej urosło w ciągu tych pięciu lat – była już prawie tak wysoka jak ja. Na dodatek stała się zdecydowanie bardziej agresywna i nieznośna. Wszyscy baliśmy się momentu, kiedy wejdzie w typowo nastoletni, buntowniczy wiek. Już teraz bolała mnie głowa na samą myśl o tym, co będzie wyczyniała…

– Ty! – wykrzyknęła oburzona.

– Co? – spytał obojętnie Nathiel. Jedną z dłoni schował do kieszeni, drugą włożył lizaka do buzi.

– Zabrałeś mi lizaki! – wrzasnęła, rzucając się na niego z pięściami.

– Że niby ja? – Auvrey udał zdziwienie. – Kpisz sobie ze mnie, kurduplu.

Chłopak zgrabnie unikał jej ciosy, odskakując to na prawo, to na lewo. Andi wciąż się jednak nie poddawała i parła naprzód z coraz większą złością. Z czasem użycie pięści zaczęło ją irytować, dlatego wyjęła z kieszeni exitialis. Nathiela w żaden sposób to nie wzruszyło, po prostu zrobił to samo, co demonica. Oboje rozpoczęli bitwę na ostrza. 

Kiedy pewne epizody powtarzały się kilka razy w tygodniu, nie były już zaskakującymi elementami dnia. Musiałby się stać cud, aby oboje miło się do siebie odnosili albo przynajmniej spokojnie obok siebie siedzieli. 

 Przybrałam obojętną minę i oparłam się o ścianę, czekając, aż się zmęczą. Wiedziałam, że może to potrwać wyjątkowo długo. Oboje mieli niespożytkowane pokłady energii. 

– Laura!

Z kuchni wychyliła się ubrana w biały koronkowy fartuszek Amy. Jej szeroki uśmiech zawsze poprawiał mi nastrój. Dzięki niemu wiedziałam, że zawsze byłam tutaj mile widziana. 

– Dawno cię tu nie było.

– Wiele się ostatnio działo – odpowiedziałam, wzruszając obojętnie ramionami. 

– Chyba w twojej głowie – powiedziała ze śmiechem. – Cały czas się uczysz.

– Trzeba mieć w życiu jakieś priorytety. Twoim jest bycie idealną gospodynią domową, moim nauka – dodałam z lekkim uśmiechem.

Amy już chciała otworzyć usta, aby coś powiedzieć, gdy niespodziewanie Andi upadła na podłogę tuż pod jej nogami. 

– Co się tak gapisz? – warknęła dziewczynka, podnosząc wzrok do góry.

Moja przyjaciółka spojrzała na nią krytycznie. Obydwie nieszczególnie za sobą przepadały. Andi uważała, że Amy daje jej zbyt mało swobody i na siłę stara się udawać jej matkę, a Amy sądziła, że Andi jest nieznośną i egoistyczną dziewczynką, która próbuje zwrócić na siebie uwagę. Myślę, że obie były zgodne w swoich wersjach. Nie zamierzałam się z nimi o to kłócić. Poza tym nie chciałam opowiadać się za którąkolwiek ze stron. 

– Co mówiłam o lataniu po domu z nożem?

– Jakieś pierdoły – stwierdziła demonica, wzruszając lekceważąco ramionami.

Amy posłała mi bezradne spojrzenie. Co jak co, ale najbardziej z naszej organizacji mała członkini rodu Tourlaville słuchała się właśnie mnie. Może to dlatego, że byłam dla niej stanowcza, chłodna i nieczuła na jej dziecięce zachowania. Już dawno się nauczyła, że wszelkie sprzeciwy wobec mojej osoby na nic się nie zdadzą. Mogłaby rozwalić dom, a ja i tak nie uniosłabym się gniewem. Spojrzenie zdecydowanie by wystarczyło. 

– Andi. Mówiłam ci już, że Nathiel to idiota i nie należy z nim walczyć, prawda? – spytałam.

– Ej! – oburzył się Auvrey. 

– Po pierwsze nie zniżaj się do jego poziomu – dodałam, kompletnie go ignorując – po drugie nie atakuj członków zespołu, do którego sama należysz. Wszyscy cię szanujemy i powinnaś odpłacać się nam tym samym. 

Dziewczynka usiadła na podłodze i z nachmurzoną miną schowała exitialis do kieszeni. Widać było, że chce zaprzeczyć, ale po prostu umilkła. Chociaż wyraźnie sobie tego nie życzyła, Amy chwyciła ją za rękę i przeniosła do pionu.

– Skoro już wszystko sobie wyjaśniłyśmy – zaczęła radośnie, ignorując Andi, która zaczęła burczeć coś niezrozumiałego pod nosem – może chcecie spróbować ciasta czekoladowego, które dzisiaj upiekłam?

– Mam nadzieję, że to nie zakalec, jak to ostatnie, co niby orzechowe miało być, a smakowało jak gó… – Spojrzałam na niego karcąco, dzięki czemu przerwał swój wywód i posłał mi przeuroczy uśmiech, który miał załagodzić sytuację. – Góralski przysmak. Tak, zdecydowanie – poprawił się. 

Przewróciłam oczami. 

– Dopiero się uczę – odpowiedziała ze skruchą Amy.

– No cóż. Nikt nie jest tak idealny jak ja. – Nathiel wzruszył ramionami, a potem wyminął gospodynię siedziby Nox w drzwiach. Spojrzałyśmy na siebie znacząco. Nie potrzebowałyśmy w tym momencie słów. Bardzo mądrym, choć mało kulturalnym stwierdzeniem, podsumowała to Andi: 

– Debil. – Dziewczynka głośno prychnęła i wbiegła po schodach do swojego pokoju. Moja przyjaciółka wyjątkowo powstrzymała się od skarcenia jej za nieodpowiednie słowa. Widocznie sama się z tym zgadzała. 

– Chodź. – Amy chwyciła mnie wesoło pod ramię. – Kupiłam twojego ulubionego różanego Earl Greya – mówiąc to, puściła mi oczka.

Cóż, tylko moja przyjaciółka wiedziała, co było mi potrzebne do pełni szczęścia. 

***

Zbliżała się noc. Księżyc w pełni wisiał wysoko nad naszymi głowami, oświetlając drogę w komitywie z lampami ulicznymi. Do tej pory szliśmy w całkowitym milczeniu. To dlatego, że zastanawialiśmy się, co czeka nas w najbliższej przyszłości.

Spotkanie przy różanym Earl Greyu i czekoladowym cieście minęło w wyjątkowo poważnej atmosferze. Przy stole nieustannie zalewały mnie fale gorąca. Nathiel zorientował się, że ewidentnie coś nie grało. Czasami żałowałam, że jego narcyzm zatrzymywał się w szarym punkcie, jeżeli chodziło o moją osobę. Zawsze dostrzegał, kiedy coś mi dolegało. Obserwował mnie ukradkiem nawet wtedy, kiedy nie zwracałam na to uwagi. Widział zdecydowanie więcej niż inni ludzie, przed którymi zawsze ukrywałam prawdę. Czasami mnie to irytowało. Chciałam być nierozczytana, jak książka owinięta w folię, położona na najwyżej półce, gdzie nikt po nią nie sięga, bo nawet nie wie, że istnieje. Można powiedzieć, że Nathiel z radością zdzierał ze mnie opakowanie tajemniczości. Zupełnie inaczej zachowywała się niczego nieświadoma Amy, która nigdy nie dostrzegała głębi mojego zachowania.

Z Nox było coraz gorzej. Nie chodziło już nawet o to, że demony całkowicie się poukrywały i zaczęły nas unikać. Napadów na ludzi było coraz mniej, co bardzo nas cieszyło, jednak w każdej chwili cieniste potwory mogły wykorzystać naszą słabość, którą była liczebność organizacji. Wszyscy odeszli, bo przecież nic się nie działo, ludzie byli bezpieczni. Zostaliśmy tylko my – doświadczony w walce Nathiel, mózg operacji Sorathiel, niezbyt dobra wojowniczka będąca mną i młodociana Andi, której przecież nie mogliśmy narażać na zbyt wielkie niebezpieczeństwo. Co jeśli demony zauważą braki w naszej drużynie i wkrótce zaatakują ze zdwojoną siłą? Potrzebowaliśmy nowych i przede wszystkim zaufanych ludzi. Niepokojącą informacją okazała się być również wiadomość, że „w Reverentii coś się święci”, choć nie wiem, czy święcenie jest odpowiednim określeniem na coś, co dalekie jest od religii. Cieniste pokraki na nowo zajęły się budową zamku będącego niegdyś siedzibą departamentu. Modliłam się, aby nie miało to jakiegoś głębszego znaczenia. Nie potrzebowaliśmy bowiem nowych problemów.

Potarłam wierzchem dłoni czoło, które wydawało się być podejrzanie gorące. 

– Może wreszcie powiesz, co ci dolega? – spytał Nathiel, unosząc znacząco brew.

Westchnęłam bezradnie, czując, że nie ucieknę od odpowiedzi.

– Ostatnio źle się czuję. Mam dziwne zawroty głowy – mruknęłam od niechcenia.

– To na pewno przez tę twoją naukę. – Chłopak posyłał mi pstryczka w czoło. – Serio powinnaś przystopować, bo mózg ci wybuchnie.

– Wiem. – Spojrzałam nachmurzona w niebo.

– Może zrób sobie jutro wolne od zajęć. Od początku studiów żadnych nie opuściłaś. – Auvrey spojrzał na mnie ze znaczącym uśmieszkiem.

Musiałam mu przyznać rację. Trochę przesadzałam. Jeden dzień wolnego nie powinien wyrządzić mi większej krzywdy. Poza tym naprawdę czułam, że przyda mi się odpoczynek. Byłam już na skraju wyczerpania. 

Kiwnęłam głową na potwierdzenie pomysłu, co najwyraźniej ucieszyło Nathiela. Z szerokim uśmiechem na twarzy poklepał mnie po głowie jak małą, posłuszną dziewczynkę.

– Obiecaj mi, że będziesz spała do późna.

Kiwnęłam głową, uśmiechając się ukradkiem.

– I będziesz jadła, aż pękniesz. 

Ponownie kiwnęłam głową, uśmiechając się jeszcze szerzej.

– No i w razie potrzeby będziesz dzwonić do swojego przyszłego męża – mówiąc to, puścił mi oczko. 

– Nie obiecuję – powiedziałam głośno i wyraźnie, tak aby to do niego dotarło. To go najwyraźniej zaniepokoiło. Spojrzał na mnie z ukosa, wyraźnie się chmurząc.

– Bo? – spytał, unosząc do góry brew.

– Bo zostajesz dziś ze mną na noc.

Nathiel uśmiechnął się szeroko, a jego oczy zaświeciły jak u kota stojącego gdzieś w ciemnym kącie ulicy. Wiedziałam, że sprawiłam mu tym radość. Może przyjmowanie demona we własnym domu nie było zbytnio bezpieczne, ale teraz potrzebowałam jego obecności bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Domyślałam się, co mi dolega i postanowiłam, że nie będę tego więcej ukrywać. Najwyraźniej czas najwyższy zmierzyć się z kolejnym życiowym wyzwaniem.