[TOM 2] Rozdział 10 - "Wyjdziesz za mnie?"

Rozdział pisany z jakieś cztery godziny, skończony piątkowej nocy o 2. Pisało mi się go wyjątkowo lekko, choć nie uważam, że jest szczytem moich zdolności. Fabuła wciąż stoi w miejscu. Będzie się  jednak powoli rozwijać. 

POPRAWIONE [16.02.2020]

***

Jeszcze kilka lat temu uznawałam swój żywot za całkowicie zbędny i niepotrzebny ludzkości. Istniałam, bo oczekiwali tego ode mnie najbliżsi, których zresztą nie było zbyt wielu. Każdy dzień był drogą przez mękę prowadzącą mnie powoli do końca rutynowych, codziennych zmagań. A potem coś się zmieniło. Weszłam w nieznany dotąd świat, poznałam Nathiela, poznałam wielu innych ludzi, którzy należeli do Nox. Zaczęło mi zależeć i to nie tylko na moim życiu. I pomyśleć, że gdyby nie dwie tajemnicze la bonne fée, mogłoby mnie w tym świecie zabraknąć…

Nathiel opowiedział mi o tym, jak wyruszył w podróż do miejsca wyprodukowania leku i zaatakował Madlene, czego następstwem było znokautowanie go przez piątkę dziewczyn. Z bólem mówił też o przywiązaniu go do krzesła, groźbach czerwonowłosej wiedźmy i dziwności, która wręcz emanowała od każdej z czarodziejek. Dwójka z nich, z pomocą magii uleczania i dziwnych miksturek, zwalczyła we mnie truciznę. To było jednak na tyle, jeżeli chodziło o całą historię. Nathiel nie dowiedział się niczego szczególnego na temat la bonne fée, poza tym że były dobrymi czarodziejkami pomagającymi ludziom. Ponoć nie chciały zbyt wiele mówić, a nawet jeśli, to on nie chciał ich słuchać. Za każdym razem gdy go pytałam, czy mogę pójść z nimi porozmawiać, gwałtownie przeczył i chmurzył się jak małe dziecko, które nie dostało tygodniowej porcji słodyczy. Od dnia, w którym zostałam otruta, stał się jeszcze bardziej wrażliwy na wszelakie bodźce z zewnątrz, które mogły mi zaszkodzić. Zachowywał się jak fanatyk niepotrafiący wypuścić z rąk cennego skarbu. Gdy chciałam wyjść do sklepu, robił mi długi wykład na temat tego, że mogę zasłabnąć na ulicy akurat wtedy, gdy będzie inwazja kosmitów lub stado staruszek po sześćdziesiątce będzie biegło po pasach na wyprzedaż moherowych beretów. Gdy chciałam oddać się jakiejkolwiek czynności domowej, zaraz chwytał mnie wpół i zanosił na sofę, każąc surowym tonem odpoczywać. Co najzabawniejsze, pierwszy raz to on stał się panią tego domu. Mycie naczyń i gotowanie wychodziło mu z dosyć marnym skutkiem, ale moje mroźne serce topiło się, widząc jego ciężkie starania. Nathiel wciąż był dzieciakiem, to prawda. Nie dorósł do bycia ojcem, nie dorósł do bycia mężem, a może nawet nie dorósł do związku. Widziałam jednak w jego zachowaniu coś, co mogło świadczyć o zaczątkach dorosłości. Przede wszystkim przestał być taki beztroski. Może zderzenie z brutalną rzeczywistością było dla niego lekkim szokiem, ale doskonale wiem, ze sobie z tym poradzi. Jest silny, silniejszy niż ktokolwiek na tym świecie, i wiem, ze cokolwiek się stanie, nigdy się nie podda. To dlatego się o niego nie martwiłam.

Minęły już cztery i pół miesiąca, odkąd byłam w ciąży. Jeszcze drugie tyle i powrócę do swojego normalnego trybu życia. Nathiel wznowił poszukiwania pracy. Wyszedł z domu wczesnym rankiem z zaspaną miną, ale zdążył zagrozić, że mam się stąd nie ruszać, bo może stać mi się krzywda. Moje serce trzymało za niego kciuki, mózg jednak myślał w tym czasie o czymś innym. Zawsze byłam typem grzecznej dziewczynki, ale nigdy nie słuchałam innych, jeżeli chciałam coś osiągnąć. Dziś, jak się idzie domyślić, nie zamierzałam posłuchać również Nathiela. Może być na mnie zły, może na mnie krzyczeć, grozić mi zamknięciem domu na kłódkę, ale ja i tak zrobię to, co powinnam zrobić od dłuższego czasu: odwiedzę tajemnicze czarodziejki. Skoro nikt nie potrafił przepytać la bonne fée w odpowiedni sposób, zrobię to ja. Jeżeli demony naprawdę powróciły i nawiązały sojusz z wiedźmami, to już wystarczający znak do działania. Nie możemy siedzieć bezczynnie.

Pocierając zmarznięte dłonie, rozglądałam się za sklepem, o którym wspomniał mi Nathiel. Ponoć znajdował się na Perth Street, był błękitny, a dookoła niego znajdowała się rabatka z herbacianymi różami. Swoją drogą – dziwił mnie fakt, że kwitły o tej porze roku. Szybko jednak przypomniałam sobie, że mamy do czynienia z czarodziejkami. Na pewno miały jakieś magiczne sposoby na kwiaty.

Perth Street okazało się nie być rozległą ulicą. To tak naprawdę kilka małych domków na krzyż. Czujnym okiem wypatrywałam piątki. Beżowa jedynka, kremowa dwójka, pomarańczowa trójka, biała czwórka i... zaraz, coś tutaj nie pasowało. Perth Street 5 to nie był błękitny dom, tylko zielony. Tabliczka na drzwiach wcale nie zawierała informacji o treści: „Domowa kuchnia”, a „Lecznicza kuchnia”. Czyżby pamięć Nathiela szwankowała? Nic się tutaj nie zgadzało. Brakowało nawet herbacianych róż – zamiast nich po ścianach budynku piął się bluszcz.

Czy miałam coś do stracenia? Nie. Mogłam przecież udać klientkę, która w ostatniej chwili zdecydowała się, że nic nie kupi. To dlatego wzięłam głęboki wdech i weszłam do środka. Przywitał mnie delikatny dźwięk dzwonków powieszonych nad drzwiami. Brzmiały dziwnie otępiale i magicznie. A może to tylko moje urojenia? Nie wszystko, co dotyczy tajemniczych la bonne fée, musiało być przecież zwodnicze jak syrenia pieśń.

Nim rozglądnęłam się po pomieszczeniu, zwróciłam uwagę na osobę, która stała przy ladzie. Była to kobieta przeglądająca znudzonym wzrokiem jakąś książkę z przepisami. Nie, to nie Madlene ani żadna z młodych dziewcząt podających się za czarodziejki. Osoba stojąca tutaj miała na pewno więcej niż czterdzieści lat.

– Dzień dobry, coś podać? – spytała, posyłając mi miły uśmiech. Nie wiedziałam, jak to możliwe, ale natychmiastowo poczułam do tej kobiety sympatię. – Coś na ciążowe dolegliwości? – dodała.

Co mnie zdziwiło, nawet nie spojrzała w stronę mojego brzucha. Był zresztą przykryty płaszczem i nie rzucał się w oczy. Przeczucie czy magia?

– Bardzo dziękuję, ale przyszłam tu z innym zamiarem – odpowiedziałam grzecznie, starając się ukryć zaskoczenie. – Szukam Madlene.

Kobieta skinęła głową, co mnie uspokoiło. Byłam w dobrym miejscu.

– Laura?

Skąd o mnie wiedziała? Czyżby la bonne fée spodziewały się mojej wizyty?

Skinęłam niepewnie głową. Nieznajoma kobieta przywołała mnie ruchem dłoni, podnosząc klapę od lady.

– Śmiało. Znajdziesz ją w środku.

Skinęła głową na drzwi znajdujące się za jej plecami i posłała mi krzepiący uśmiech. Odwzajemniłam go, bez zażenowania przekraczając sklepowy blat. W trakcie tej krótkiej podróży zdołałam dostrzec ogromne półki przepełnione po sufit różnymi słoikami, butelkami, fiolkami i innymi szklanymi przedmiotami. Niestety, nie zdołałam się im przyjrzeć.

Moja dłoń napotkała klamkę, którą automatycznie nacisnęłam. Chwilę później znalazłam się w przytulnym salonie. I to byłoby na tyle z moich obserwacji, bo zaledwie kilka sekund później, tuż przed moim nosem, przeleciało coś w rodzaju karty do gry towarzyskiej. A przynajmniej takie miałam wrażenie.

– Ja nie chciałam! – usłyszałam głośny okrzyk.

– Chciałaś! Zrobiłaś to z pełną premedytacją!

Pioruny pojawiły się tak naprawdę znikąd. Przeszyły sufit, a potem uderzyły z trzaskiem w podłogę, rozchodząc się po niej w nicość. To nieprawdopodobne zjawisko godne miana iluzji po prostu mnie osłupiło. Skoro błyskawice niczego nie uszkodziły, nie mogły być prawdziwe. Na wszelki wypadek odsunęłam się jednak po same drzwi, przylegając do nich plecami.

– Ale nie musisz się tak bulwersować, Alex! – odezwał się inny głos.

Za fotelem dostrzegłam dwie głowy. Nie miałam wątpliwości, że ukrywała się tam Madlene wraz ze swoją złotowłosą przyjaciółką. Pamiętałam je jak przez mgłę, w końcu widziałam czarodziejki tylko chwilę, zanim zostałam uśpiona, ale jednak wiedziałam, kim były.

W pomieszczeniu zapanował nagły chłód. Nawet będąc ubrana w płaszcz musiałam objąć ramiona, gdyż przeszyło mnie niesamowite zimno. Kiedy spojrzałam w górę, zauważyłam płatki śniegu bezwolnie spadające z sufitu. Śnieg osadzał się na kanapie, fotelach, szafkach, a także głowach dziewcząt. Rozszalałe pioruny zaczęły zamarzać i pękać, posyłając swoje lodowe igły prosto w puchaty, beżowy dywan. Przysięgam, czegoś tak dziwnego i efektownego nie widziałam nawet w filmach. Montażyści powinni się uczyć od czarodziejek. Albo korzystać z ich zdolności.

– Przestańcie wreszcie – powiedziała właścicielka nowego brzmienia głosowego. Dopiero teraz dostrzegłam dziewczynę, która siedziała po turecku na jednym z foteli i popijała powoli herbatę, zaczytując się w książce. Były dwie rzeczy, które mnie zdziwiły. Po pierwsze nie przejmowała się gwałtownymi zmianami warunków atmosferycznych, po drugie, gdy skończyła się jej herbata, wystawiła filiżankę w górę, jakby czekała na magicznego lokaja mającego uzupełnić napój. Kiedy zobaczyłam lewitujący, porcelanowy dzbanek, który przechylał dzióbek wprost do kubka dziewczyny, sprawiając wrażenie, jakby trzymał go ktoś niewidzialny, oniemiałam. To wszystko sprawiło, że zrobiło mi się słabo. Za dużo wrażeń jak na pierwszy raz. Zdecydowanie.

Zsunęłam się bezwolnie na podłogę. Nie widziałam swojej twarzy, ale wydawało się, że oczy prawie wychodzą mi z orbit. Szczękanie zębami z zimna było zaś tak potężne, że zaczynałam się bać o przedwczesną utratę zębów.

Ktoś nareszcie dostrzegł moją skromną osobę kulącą się pod drzwiami. Jakaś dziewczyna o ciemnych włosach i brązowych oczach. Pomiędzy uderzeniami piorunów zamarzających chwilę po tym, jak się pojawiały, zaczęła coś wykrzykiwać. Coś, czego nie słyszałam, może z powodu szoku. Wstrzymałam dech, gdy wpadła w sam środek śnieżnej burzy. Na szczęście nic jej się nie stało. Zdołała nawet uspokoić swoje koleżanki, które ze zdziwieniem przyglądały mi się teraz z oddali. Czułam się lekko otępiała, nie zapowiadało się jednak na to, abym miała utracić przytomność.

Dziewczyna, która przerwała bitwę, uklęknęła przede mną i pomachała mi dłonią przed twarzą.

– Wszystko w porządku – mruknęłam od niechcenia.

– Przepraszamy za to zamieszanie – powiedziała Madlene, która znalazła się obok swojej koleżanki chwilę później. Zaśmiała się nerwowo i podrapała w tył głowy. – Zapomnij o tym, co widziałaś.

– Mało prawdopodobne, że zapomnę. Nigdy w życiu nie widziałam czegoś takiego.

– To tylko magia – dodała blondynka, która stanęła obok dziewcząt. Na jej twarzy pojawił się łobuzerski uśmiech. W dłoni, którą wystawiła przed siebie, pojawiła się sporych rozmiarów śnieżynka. Wyglądała jakby lada moment miała zacząć tańczyć i śpiewać „Mam tę moc”.

– Nie powinnaś tu przychodzić – odezwała się nagle płomiennowłosa, która stanęła z boku. Zmierzyła mnie groźnym spojrzeniem. Ręce założyła na piersi. Wyglądała dosyć władczo i przy okazji przerażająco.

– Nie bądź niemiła – odpowiedziała Madlene, posyłając koleżance niepewne spojrzenie. – Rozmawiałam przecież z babcią i stwierdziła, że gorzej już być nie może. Mogę jej powiedzieć, co tylko będzie chciała, a na pewno jest ciekawa naszego świata.

Płomiennowłosa burknęła coś niezrozumiałego i odwróciła wzrok. Byłam pewna, że gdyby Madlene powiedziała to podczas mojej nieobecności, dostałaby piorunem po głowie.

– Może zacznijmy od początku. – Mad wzięła głęboki wdech, najwyraźniej próbując się uspokoić. Już po chwili na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Zachowywała się trochę jak mechaniczna lalka, która po naciśnięciu odpowiedniego przycisku płakała, a następnie cieszyła się z byle powodu. Była zmienna. Jak pogoda.

– Nie wiem, czy mnie pamiętasz, ale to ja przyprowadziłam cię ostatnio do swojego domu. Przedstawiłam ci się jako Madlene. Wolałabym jednak, żebyś mówiła do mnie Mad. – Dziewczyna wzięła głęboki w oddech. – Żeby nie było – kontynuowała, posyłając krótkie spojrzenie brązowookiej, niskiej dziewczynie klęczącej obok niej. Tej samej, która powstrzymała cały ten harmider. – To jest Silvia. Pomogła cię uleczyć.

Skinęłam dziękująco głową w jej stronę, na co ta odpowiedziała krzywym uśmiechem. Podobnie jak płomiennowłosa czarodziejka nie była zbyt pozytywnie do mnie nastawiona. Nic dziwnego. Do tej pory wszystkie żyły w ukryciu, a tu nagle zjawiała się osoba, która chciała zepsuć to, do czego były przyzwyczajone. Miały do tego pełne prawo.

– Ta urocza blondynka – kontynuowała Madlene, tym razem posyłając spojrzenie stojącej obok dziewczynie, która bezustannie się uśmiechała – to Patricia.

Gdy śnieżna czarodziejka na mnie spojrzała, pomachała mi dłonią, zaraz potem poprawiając nią okulary. W przeciwieństwie do pozostałych koleżanek wydawała się być miła i otwarta.

– Ta groźna tutaj, która chciała mnie przed chwilą zabić – mruknęła Madlene, nawet nie spoglądając na koleżankę, pod której władczym spojrzeniem pewnie by się ugięła – to Alexandra.

Płomiennowłosa zmrużyła tylko groźnie oczy, spoglądając na przyjaciółkę, jakby tym razem chciała ją zabić bez pomocy piorunów.

– Ta zaczytana dziewczyna z herbatą to Martha – zakończyła ostatecznie. Opisywana osoba nawet nie zwróciła ku mnie spojrzenia. Najwyraźniej była zajęta zapoznawaniem się z jakimś ważnym momentem w fabule. – Jak już ci pewnie wiadomo, jesteśmy la bonne fée, czyli w wolnym tłumaczeniu: dobre czarodziejki.

Kiwnęłam głową. Nietrudno było spamiętać wszystkie imiona. Każda z dziewcząt była na tyle charakterystyczna, że z łatwością je do nich dopasowałam. Wybuchowa Alexandra posługująca się piorunami, zaczytana miłośniczka herbaty Martha, blondynka z zimowymi mocami o imieniu Patricia, zwyczajna Silvia oraz do bólu uśmiechnięta Madlene. Charakteru nie mogłam im odmówić. Mocy też.

Błękitnooka przedstawicielka czarodziejek podniosła się z podłogi i podała mi dłoń. Oczywiście firmowy uśmiech nie schodził z jej twarzy nawet przez moment.

– Chodź ze mną. Odpowiem na wszystkie twoje pytania – powiedziała.

Chwilę patrzyłam na dłoń obcej dziewczyny, która do tej pory była miłą osobą, może nawet przesadnie miłą, w końcu ją jednak za nią chwyciłam. Z pomocą silnego uścisku zostałam przeniesiona do pionu. Na szczęście cała słabość, jaka mnie wcześniej ogarnęła, teraz ustąpiła.

Odprowadzona przez spojrzenia reszty dziewcząt, zostałam pociągnięta w stronę jednego z pokoi. Nie miałam nawet ochoty rozglądać się po pomieszczeniu. Po prostu wgapiałam się w plecy tajemniczej czarodziejki, która mnie prowadziła. Dopiero teraz dostrzegłam, jak bardzo jestem niska w stosunku do niej. Ja nie miałam nawet stu sześćdziesięciu centymetrów, ona musiała mieć ponad sto siedemdziesiąt. Była najwyższa z całego zgromadzenia, co do niej nie pasowało. Raczej wyobrażałam ją sobie jako niską, pulchną dziewczynę, która częstuje wszystkich ciastkami. Co jeszcze zdążyłam zauważyć, odznaczała się piekielnie chłodnymi dłońmi. Jak trup. Miałam nadzieję, że nim nie była.

Zostałam wciągnięta do pokoju o różowych ścianach, w którym już raz byłam. Przez ten czas nic się tu nie zmieniło. Wciąż był w nieładzie.

– Przepraszam za nieporządek – powiedziała natychmiastowo dziewczyna, dostrzegając moje spojrzenie. Na jej policzkach pojawiły się różowe plamy. Pokój zapełnił się niewinnym śmiechem. – Rozgość się.

Madlene puściła moją dłoń, a ja mogłam nareszcie zasiąść na łóżku. Było tu wyjątkowo gorąco, dlatego musiałam pozbyć się płaszcza i szalika.

– Może masz ochotę na herbatę? – spytała nieśmiało, posyłając mi niepewne spojrzenie. Wyglądała trochę tak, jakby na co dzień nie przyjmowała zbyt wielu gości i stresowała się każdymi odwiedzinami.

Potrząsnęłam głową.

– Nie mam zbyt wiele czasu – odpowiedziałam, układając szalik na kolanach.

– Dobrze. – Madlene cicho westchnęła. – W takim razie pytaj, o co tylko chcesz.

Było tak wiele rzeczy, o które chciałam zapytać. Nie ułożyłam żadnego konkretnego planu. Czułam, że mogłam tu spędzić kilka godzin, gdybym tylko miała więcej czasu.

– Zanim o cokolwiek spytam – zaczęłam – chciałam ci podziękować za uratowanie mnie. Domyślam się, że Nathiel nie powiedział „dziękuję” i obdarzył was tylko chłodem i niechęcią. Musicie mu wybaczyć, jest po prostu głupi. – Prychnęłam, na co Madlene mało nie spadła z krzesła. Chyba nie wiedziała, czy powinna to wziąć za żart, czy za prawdę. – Jeżeli czegoś będziecie potrzebować, czuję się zobowiązana do tego, aby wam pomóc.

– To nic takiego. – Moja rozmówczyni uśmiechnęła się do mnie szczerze. Już nie wyglądała jak lalka. Najwyraźniej się rozluźniła. Postanowiłam nie ciągnąć tematu i natychmiastowo przejść do rzeczy.

– Czy ten dom jest magiczny? – spytałam, unosząc brew. – Nathiel podał mi zupełnie inny opis tego miejsca.

– Jest magiczny – potwierdziła dziewczyna. – To, co zobaczył Nathiel, było zapewne błękitnym, niepozornym domkiem, w którym sprzedawane są wypieki. Ty na pewno zobaczyłaś właściwą wersję, czyli zielony dom, gdzie sprzedajemy mikstury. – W przerwie od jej opowieści pokiwałam głową. – Gdy ktoś niebezpieczny zbliża się do naszego sklepu lub jest to osoba, która niesiona jest przez gniew i inne negatywne uczucia, sklep staje się piekarnią, w której nie ma nic wyjątkowego. Gdy idzie tu ktoś, kto ma dobre intencje i określony cel, widzi właściwą wersję budynku.

Musiałam przyznać, ze wydawało mi się to dosyć intrygujące.

– Osoba, którą spotkałam w środku to twoja matka?

Madlene kiwnęła głową.

– Wspominałam jej, że przyjdziesz. Domyślałam się, że w końcu przygna cię tu ciekawość, w końcu twoi znajomi niewiele się od nas dowiedzieli.

– Miałaś wiele problemów z powodu tego, co im powiedziałaś?

– Przeprowadziłam poważną rozmowę z naszą babcią, która mimo niezbyt tęgiej miny zaakceptowała fakt, że posiadam długi język. Stwierdziła, że skoro istnieje prawdopodobieństwo zawarcia sojuszu demonów i wiedźm, może same powinnyśmy się zastanowić nad współpracą z wami. – Jej mina przybrała poważny wyraz.

– Sądzę, że nie jest to zły pomysł. Porozmawiam o tym z Sorathielem – odpowiedziałam spokojnie, na co Madlene kiwnęła głową. Zanim zadałam kolejne pytanie, głębiej się zastanowiłam. Miałam dziwny mętlik w głowie. Chyba naprawdę powinnam sobie zapisać, o co chcę spytać czarodziejki. Postanowiłam uczepić się czegoś banalnego. – Nathiel wspominał, że posiadacie moce główne i poboczne. Na czym one dokładnie polegają?

– Główna moc zawsze dziedziczona jest pokoleniowo – zaczęła niepewnie. Wyglądało, jakby chciała cos ukryć. – Można powiedzieć, że każde dziecko otrzymuje ją po matce, w końcu męscy czarodzieje w naszym społeczeństwie nie istnieją. Naszymi ojcami są zwyczajni ludzie. Moc poboczna to już inna kwestia. Można powiedzieć, że jest… losowa. Przykładowo, jak już zauważyłaś, główną mocą Alex są pioruny. Jej poboczną mocą jest umiejętność wykrywania kłamstw. To samo z Silvią, Patricią i Marthą. Główną mocą Silvii jest uleczanie, poboczną usypianie. Martha potrafi władać umysłami ludzi, do których zazwyczaj posyła sceny filmowe, a pobocznie posiada zdolność do przenoszenia przedmiotów siłą umysłu. Pat używa lodowych kart, jej poboczna moc to prawdopodobnie władanie nad śniegiem. Zazwyczaj dany klan la bonne fée można poznać po oznaczeniach na przegubie prawej dłoni. To coś w rodzaju znamion.

– A więc śpiewasz?

Dziewczyna najwyraźniej się zdziwiła. Wpatrywała się we mnie niedowierzająco, potwierdzając tym samym moją własną teorię. Gdy agresywna Alexandra miotała piorunami po całym pokoju, jedna rzecz rzuciła mi się natychmiastowo w oczy. Dostrzegłam na przegubie jej dłoni mały, czarny piorun wyglądający jak tatuaż. Potem podobny symbol dostrzegłam na ręce Patricii. W jej przypadku nie był to jednak piorun, a znak pik wiążący się z kartami. Madlene również posiadała symbol. Była to czarna nutka. Przez chwilę zastanawiałam się, czy nie grała przypadkiem na jakimś instrumencie, ale przecież nigdy przy sobie żadnego nie miała. Bardziej przystępny w użyciu wydawał mi się śpiew.

Dziewczyna wbiła spojrzenie w podłogę. Coś mi podpowiadało, że nie była to moc, którą chciała dzielić się ze światem.

– Tak – przyznała po chwili milczenia. – Śpiewam. To jednak ciężka do opanowania moc – dodała, nerwowo się śmiejąc. – Używając ją nieumiejętnie, można wywołać wiele szkód. Do jej użytkowania potrzebna jest duża pewność siebie i przede wszystkim skupienie.

Po jej wyrazie twarzy oraz zachowaniu domyśliłam się, że nie jest zbytnio rozgarniętą osobą. Raczej kojarzyła mi się z kimś, kto rumieni się na każdym kroku i przybiera sztuczny uśmiech ze względu na nieśmiałość. Madlene nie mogła należeć do pewnych siebie osób. Często nerwowo bawiła się dłońmi, chodziła lekko przygarbiona i wydawało się, że cały czas próbowała grać kogoś, kim nie była.

– Ta moc jest naprawdę potężna, dlatego moja rodzina zazwyczaj nie posiada pobocznej mocy. Ta jest wystarczająca.

– Na czym dokładnie polega ta magia?

– Śpiewając o danej rzeczy, wywołujesz zamierzony skutek. Przykładowo jeżeli chcesz kogoś pozbawić pamięci, właśnie o tym śpiewasz. – Po jej minie dostrzegłam, że nie jest zbytnio zadowolona z rozmowy o tej mocy. Na dodatek cały czas pocierała przegub dłoni, na którym znajdowała się mała nutka.

Postanowiłam zmienić temat. W końcu jej magia nie była dla mnie aż tak ważna. To tylko czysta ciekawość. Chciałam wiedzieć, jakie środki udostępnią nam czarodziejki, kiedy zawrzemy z nimi ewentualny sojusz.

– A co z wiedźmami?

Madlene odchyliła się na krześle i spojrzała w sufit. To chyba kolejny temat, który niezbyt się jej podobał. I w tym przypadku nie miałam pojęcia, o co może chodzić. Widocznie czarodziejki miały przed nami jeszcze dużo tajemnic. Nic dziwnego, w końcu ledwo się poznaliśmy.

– Jeżeli chodzi o ich moce, działają tak samo jak nasze.

– Powiedz mi – zaczęłam zaciekawiona – czy te kobiety to naprawdę wiedźmy? – spytałam, unosząc brew. Czujne oczy utkwiłam w zaskoczonej twarzy rozmówczyni.

– Nie wiem, co masz na myśli – odpowiedziała szeptem, spoglądając niepewnie w bok. Już samo to zdradziło, że moja kolejna teoria jest właściwa w rozumowaniu. Madlene zdecydowanie nie potrafiła kłamać. Wszystko odbijało się na jej twarzy.

– Podział wiedźm i la bonne fée nie jest potrzebny, prawda? – spytałam ze znaczącym uśmieszkiem.

Madlene utkwiła wzrok w bosych stopach, które splatały się ze sobą w nerwowym tańcu. Gdzieś w oddali, tuż nad moją głową, rozbrzmiał dźwięk delikatnych dzwoneczków niesionych przez wiatr, a zaraz po nich, nastąpiła odpowiedź:

– Tak. Istnieją tylko la bonne fée.

***

Wróciłam do domu, gdy już się ściemniło. Wiedziałam, że spędzę dużo czasu, wypytując Madlene o wszystkie szczegóły, nie wiedziałam jednak, że będzie to trwało tak długo. Chuchając w w zimne dłonie, przeklinałam w duchu brak rękawiczek, a przy okazji brak poczucia czasu. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że Nathiel mógł być już w domu. Bałam się spoglądać w telefon, który siedział wyciszony w prawej kieszeni płaszcza. Domyślałam się, że Auvrey dostawał już szału i biegał po ścianach, niepokojąc się o moją niezaplanowaną podróż. Chciałam uniknąć kłótni i krzyków, nie było mi to teraz potrzebne.

Po spotkaniu z czarodziejkami czułam pewien niedosyt. Madlene niezgrabnie omijała tematy wiedźm, co wydawało mi się dosyć podejrzane. Nie mogłam jednak wywnioskować z jej słów i zachowania, co takiego przede mną ukrywa. Obiecałam sobie, że przy następnym spotkaniu siłą z niej to wyciągnę. Skoro mieliśmy przygotować się do sojuszu, powinniśmy wiedzieć o sobie wszystko. Czarodziejki znały już łowców i ich historię, dla nas one wciąż były wielką zagadką.

Moja teoria związana z tym, że wiedźmy to la bonne fée była trafna, a to wszystko dzięki opowieści Nathiela. On sam zauważył, że mówiąc o domniemanych wiedźmach, dziewczęta zachowują się w dziwny sposób. Kiedy Madlene zaczęła uciekać od odpowiedzi, przywiodło mi to na myśl osobę, która z jakiegoś powodu nie chce się przyznawać do członków swojej rodziny.

„Nie przyznajemy się do nich, bo mimo tego, że są la bonne fée, a więc w początkowym założeniu powinny pomagać ludziom i być dobre, one czynią tylko zło. Czarna magia jest o wiele bardziej pociągająca”. Więcej na ich temat nie powiedziała.

Spotkanie mimo niedosytu okazało się być owocne w kilka informacji. Z głodu i nudów na szczęście nie umarłam. Zostałam poczęstowana brzoskwiniową herbatą i talerzem wspaniałych wypieków mamy Mad, przez jakiś czas gościła u nas także Patricia, która rozluźniła poważną atmosferę opowiastkami z młodości la bonne fée. Jak się okazało, młode czarodziejki znały się już od dziecka, gdyż uczęszczały do specjalnej szkoły przygotowującej je do pełnionej roli. Kiedy już wychodziłam, Madlene powiedziała, że miło by było, gdybym jeszcze do niej wpadła. Z zaproszenia oczywiście zamierzałam skorzystać, najpierw musiałam jednak udobruchać Nathiela.

Szybko znalazłam się pod drzwiami mieszkania i wyjęłam klucz z kieszeni. Drzwi stanęły przede mną otworem. Jedyne, co mnie zdziwiło, to brak Nathiela w mieszkaniu. Na chwilę moje serce zaatakował niepokój. A co, jeżeli to jemu coś się przytrafiło? Miałam nadzieję, że nie była to inwazja kosmitów, którą sam mnie straszył…

Zapaliłam światło w salonie. Telefon, który wcześniej znajdował się w kieszeni płaszcza, teraz chwyciłam w dłoń. Odblokowałam go, żeby dowiedzieć się, że Nathiel ani raz do mnie nie zadzwonił. Wydawało mi się to co najmniej dziwne.

Zasiadłam na sofie, podkulając pod siebie nogi. Tępe spojrzenie utkwiłam w ekranie telefonu. Być może zachowywałam się jak Auvrey, czyli niczym przewrażliwiony typ, który potrafił tylko układać czarne scenariusze związane z moim wyjściem na zewnątrz, ale nie mogłam powstrzymać niepokoju, który wstrząsnął moim sercem.

Gdzie jesteś, kretynie, i co robisz tyle czasu? Oby się nie okazało, że został w jakimś barze i usnął z głową na kontuarze. Nie miałam zamiaru go szukać. W mojej głowie kołatała się myśl: zadzwonić czy nie? Na szczęście nie było to potrzebne, bo drzwi wejściowe rozwarły się z głośnym trzaskiem, a z oddali usłyszałam głośne:

– Wróciłem!

Czarnowłosy, roztrzepany demon pojawił się w salonie z szeroko rozwartymi ramionami, które pragnęły objąć cały świat. Na szczęście w tym momencie objęły tylko mnie. Chłopak wydawał się być aż za bardzo szczęśliwy. Czyżby spotkało go coś miłego?

– Laura – zaczął, wpatrując się w moją twarz, którą miał teraz tuż nad sobą. Rozgrzane dłonie objęły moje policzki. Jego oczy błyszczały radością. Czyżby coś wypił?

– Słucham? – spytałam ostrożnie, unosząc brew.

– Wyjdziesz za mnie?

Zaraz. Czy mi się przesłyszało? Nathiel Auvrey, ten nierozgarnięty typ z przerośniętym ego, właśnie składał mi propozycję zawarcia małżeństwa? Przez chwile zarówno ja, jak i moje myśli stały się nieruchome.

Patrzyłam zdezorientowana w twarz chłopaka, który uśmiechał się od ucha do ucha. Byłam w stanie powiedzieć tylko jedno:

– Co?

– Wyjdziesz? – powtórzył, uśmiechając się jeszcze szerzej.

– To oświadczyny? – spytałam lekko przestraszona.

– Może niekoniecznie – zaśmiał się, od razu się ode mnie oddalając. Zasiadł tuż obok i podkulił nogi pod siebie, podobnie jak ja. – Pierwszy raz widzę cię w takim szoku. Tak bardzo boisz się być ze mną aż do śmierci? – spytał, opierając prawy policzek na swoim kolanie. Szmaragdowe, świecące oczy pełne rozbawienia wpatrywały się we mnie, oczekując szybkiej odpowiedzi.

– To nie tak, że nie chcę. Po prostu mnie zaskoczyłeś.

– Czym? Tym, że chcę spędzić z tobą resztę życia? To naprawdę takie nieprawdopodobne? – Nathiel uniósł niedowierzająco brwi.

– Dorosłym zapytaniem o małżeństwo.

– A więc mogę uznać, że mnie odrzuciłaś?

Westchnęłam ciężko. To było tylko jedno głupie pytanie, a poczułam się, jakbym miała w głowie wielką miskę z zupą, w której pływały niepasujące do siebie składniki.

– Przecież cię kocham – stwierdziłam cicho. Spojrzenie wbiłam w podłogę. – Poza tym uważam, że Laura Auvrey brzmi zdecydowanie mniej pospolicie niż Laura Collins.

Nie wiedziałam, czy dobrze postąpiłam, mówiąc coś takiego. Postanowiłam jednak, że zaufam sercu. Odkąd pokochałam Nathiela minęło już ponad pięć lat i nawet przez moment nie pomyślałam, że nie chcę z nim być. Czy więc decyzja o zostaniu małżeństwem była taka ciężka do podjęcia?

Nathiel bez słowa objął moje ramiona.

– Sprawdzałem cię – stwierdził wreszcie szeptem. – A tak poza tym to dostałem pracę – dodał wesoło.

– Zmieniasz temat – warknęłam, próbując go od siebie odepchnąć.

Chłopak zaśmiał się głośno i przygarnął mnie do swojej piersi, wtulając głowę w moje włosy. Westchnęłam ciężko, przenosząc na niego wzrok. Patrzył mi w oczy, uśmiechając się tak szczerze, że nie byłam w stanie się na niego wściekać. Już zdążyłam się zorientować, że prawdopodobnie odwiedził organizację, gdzie w lodówce czekał na niego sześciopak dziewiczego piwa (stąd też jego szalone myśli wyrażane na głos), jeżeli był jednak szczęśliwy, ja też byłam. Bo wolałam upitego szczęściem Nathiela niż tego zdołowanego, próbującego zalać się w trupa.

– Uśmiechnij się – szepnął, przejeżdżając palcem po moim nosie. Wyglądał teraz tak, jakby przemawiał do dziecka, co mnie rozbawiło. Już po chwili na mojej twarzy pojawił się lekki uśmiech. Nie trwał on jednak długo, gdyż został porwany przez pocałunek pełen demonicznej miłości. Z zadowoleniem oddałam się chwili pełnej ciepła. A na bycie panią Auvrey jeszcze miałam czas.