Rozdział 40 - "Pogrążona w ciemnościach"

Mam takie jedno wspomnienie związane z pisaniem tego rozdziału. Gdy opisywałam chorobę Laury, nagle sama, zupełnie ni stąd ni zowąd, dostałam gorączki i zachorowałam na... jednodniową, naffową ebolę. Przez chwilę miałam wrażenie, że opowiadanie stało się rzeczywistością, na szczęście nie było tak źle >D. Dziś sama nie czuję się lepiej, więc wrzucam jak najszybciej rozdział. Może krąży nad nim jakaś klątwa :o. 

POPRAWIONE [17.06.2018]

***

Zaczęło się dosyć niepozornie. Osłabienie, zawroty głowy i nocne gorączkowanie. Cały czas byłam ospała, i choć zmuszałam się do treningów w plenerze, nie potrafiłam się niczego nowego nauczyć. Hugh zauważył, że coś jest ze mną nie tak i zalecił mi odpoczynek. Zdążyłam polubić tego troskliwego, poważnego staruszka, który zarządzał organizacją. Widać było, że siedział w tej robocie od lat i sprawiała mu ona ogromną satysfakcję. Dbał o każdego członka Nox, w tym i o mnie. Był moim dobrym dziadkiem, którego nigdy nie posiadałam. Oczywiście dostałam od niego zakaz chodzenia do szkoły, przynajmniej do czasu, kiedy się nie wyleczę. Sprzeciwiłam się mu, ponieważ nie było mnie w niej już od miesiąca. Moje zniknięcie zaczęło budzić pewne wątpliwości. Na szczęście z pomocą Carissy, udało mi się zdobyć zaświadczenie o pobycie w szpitalu, w które nauczyciele po części uwierzyli. Po części, bo przecież chodziłam swobodnie po mieście w czasie, gdy powinnam tam być. Dodatkowym problemem okazała się być Amy. Już wszyscy wiedzieli o tym, że leży w śpiączce. Kto był oczywiście głównym podejrzanym? Laura. W końcu zawsze była chłodną i nieczułą kreaturą, która omijała ludzi szerokim łukiem. Z pewnością coś jej zrobiła. Musiało chodzić o zazdrość, bo przecież Amy była ikoną popularności tej szkoły, a ona tylko szaraczkiem, który przesadnie dobrze się uczył. Gdyby znali chociaż część prawdy, może inaczej by na to patrzyli... Nie zrobiłabym krzywdy własnej przyjaciółce. Ryzykowałam dla niej życiem, aby odbić ją z rąk demonów. Kto by w to jednak uwierzył? Dalej musiałam grać cichą i nieprzejętą sytuacją nastolatkę, zwyczajnie nie reagując na głośne docinki. Pierwsza zasada niewidzialności mówiła: milcz, a w końcu się odczepią.

Spojrzałam w brudną szybę, która szpeciła szarą klasę matematyczną. Czułam, że moje ciało znowu trawi gorączka. Miałam dosyć tego chorobliwego stanu. To trwało już tydzień. Żadne ze słów nauczycielki do mnie nie docierały, chociaż za wszelką cenę chciałam się skupić. Na dodatek ta piekielna senność... Myślałam, że jeszcze chwila i zasnę z otwartymi oczami, patrząc w wykrzywioną grymasem twarz profesorki. Na szczęście w porę zostałam wybawiona od niecnego Morfeusza pragnącego zabrać mnie do krainy snu.

– Panno Collins, widzę, że wyjątkowo nudzi panią dzisiejszy temat. Wnioskuję, że cała wiedza została już przyswojona? – spytała nauczycielka, wybudzając mnie z chwilowego otępienia. – Proszę, tablica jest dla pani. Zadanie numer dwadzieścia trzy.

Skinęłam posłusznie głową i zerknęłam do podręcznika. Matematyka nigdy nie sprawiała mi większych trudności. Należałam do tej kujonistycznej części klasy, jakbym więc miała nie umieć tego rozwiązać?

Powolnym krokiem zaczęłam kierować się w stronę tablicy. Wiedziałam, że to początek dnia, ale czułam, że dłużej nie wytrzymam. Mogłam posłuchać Hugha i zostać w domu, przynajmniej na jeden dzień, chociaż szczerze wątpiłam w to, że w ciągu dwudziestu czterech godzin mój stan by się poprawił.

Chwyciłam do ręki kredę i zaczęłam nią bazgrać po tablicy. Musiałam naprawdę mocno wytężyć umysł, by wykonać to zadanie. Wyjątkowo często byłam poprawiana przez nauczycielkę, czym wywołałam w klasie niemałe zamieszanie. Tuż za moimi plecami zaczęły wyrastać szepty. Nie chciałam ich słuchać, bo wiedziałam, że nie są przyjemne, poza tym domyślałam się, co miały sobie nawzajem do przekazania. Jak ktoś, kto uczył się całe życie i siedział z nosem w książkach, mógł mieć problem z rozwiązaniem tak prostego zadania? To niewiarygodne!

Cóż, zapraszam do mojego umysłu. Zobaczymy, kto podoła rozwiązaniu matematycznego działania w takich warunkach.

Ostatecznie, po wielu morderczych próbach, zapisałam na tablicy wynik. Byłam wolna i... jeszcze bardziej otumaniona niż wcześniej. Moją głowę rozsadzał teraz potężny ból. Zaczęłam mieć nawet problemy z oddychaniem. Wiedziałam, że jeżeli na czas nie dojdę do swojej ławki, zakończy się to moim upadkiem.

Wszyscy na mnie patrzyli. Wyczekiwali tego, co zrobię. Może się czegoś naćpałam? Albo byłam pijana? No tak, właśnie na takiego narkomana i alkoholika wyglądałam.

Uśmiechnęłam się blado pod nosem. Myślcie, co chcecie, już dawno uodporniłam się na ludzkie gadanie.

– Wszystko w porządku, panno Collins? – usłyszałam surowy głos nauczycielki, tuż za swoimi plecami.

– Oczywiście – odpowiedziałam szeptem, czego nawet nie zamierzałam. Czułam się, jakby mój głos ugrzązł gdzieś w krtani. Nie mogłam z siebie wydać żadnego głośnego dźwięku.

– Czy aby na pewno? – usłyszałam raz jeszcze.

Chciałam kiwnąć głową. Chciałam potwierdzić, że wszystko ze mną dobrze, mimo tego, że to kłamstwo. Nie lubiłam nigdy pokazywać, że coś mi dolegało. Wolałam przecierpieć ból w spokoju, z dala od świadków. Niestety, moje kłamstwo stało się za bardzo namacalne.

Zrzucając komuś z ławki podręczniki, o które starałam się nieudolnie oprzeć, wylądowałam na podłodze. W moich uszach brzęczały już tylko głośne okrzyki zaskoczenia. 

***

– Nie powinnaś przychodzić do szkoły w takim stanie.  

Westchnęłam ciężko i kiwnęłam głową, zgadzając się z pielęgniarką, która właśnie przygotowywała dla mnie jakieś bliżej niezidentyfikowane leki. Nie faszerowałam się tabletkami, ponieważ z reguły ich nie potrzebowałam. Rzadko chorowałam i mimo przerażającej bladości skóry, na którą uwagę zwracało ¾ miastowej populacji, zawsze byłam zdrowa jak ryba. Przynajmniej do czasu.

Moje nagłe omdlenie wywołało w klasie niemały chaos. Pamiętałam, że ktoś klepał mnie po twarzy, a wkoło rozbrzmiewały piekielnie głośne okrzyki. Później do pionu przeniosły mnie jakieś nieznane ręce. Przez cały ten czas na twarzy czułam chłodny powiew wiatru, najwyraźniej ktoś musiał otworzyć okno. Dopiero gdy zostałam zaprowadzona do gabinetu pielęgniarki, mój stan świadomości powrócił we władanie umysłu. Wiedziałam już gdzie jestem i co miało przed chwilą miejsce. Teraz moim celem było wyłącznie dostanie się z powrotem do organizacji oraz zakopanie się pod kołdrą w celu rekonwalescencji.

– Ktoś powinien cię stąd odebrać i zabrać do domu – powiedziała pielęgniarka, podchodząc do mnie i sprawdzając chłodną dłonią moje czoło.

Jęknęłam bezradnie w duchu. Oczywiście, przecież nie puszczą ledwo żywej uczennicy do domu samej, ponieważ gdybym zemdlała gdzieś na środku ulicy, to oni by za to odpowiadali. Co miałam teraz powiedzieć? Cóż, moja matka tak generalnie nie żyje, tak samo, jak i ojciec, a poza tym nie znam nikogo z mojej dalszej rodziny. W sumie to mieszkam z obcymi ludźmi w takiej jednej organizacji, gdzie zabijamy demony. Co pani na to?

– Nikogo nie ma w domu – powiedziałam grzecznie.

– Zadzwonię w takim razie do twojej matki.

Starałam się zachować względny spokój i cierpliwie przemówić jej do rozsądku.

– Jej numer jest nieaktualny. Zgubiła ostatnio telefon i nie kupiła jeszcze nowego.

Pielęgniarka spojrzała na mnie podejrzliwie. Najwyraźniej moje usilne starania mające na celu sprawienie, abym sama poszła do domu, wzbudziły w niej pewne wątpliwości. Może coś ukrywałam?

– Nie wypuszczę cię stąd, dopóki nie dostanę numeru do jakiegokolwiek członka twojej rodziny, który mógłby się po ciebie zgłosić teraz lub po zajęciach – powiedziała z powagą, zakładając wątłe ręce na klatce piersiowej.

Bez słowa protestu wyjęłam z kieszeni telefon i odnalazłam numer Hugha. Liczyłam na to, że zareaguje tak, jak zareagowałby prawdziwy członek mojej rodziny, szybko orientując się w sytuacji.

– Podam pani numer mojego dziadka – mruknęłam.

Usatysfakcjonowana pielęgniarka zaczęła wpisywać podawany przeze mnie ciąg cyfr do swojego telefonu. Już po chwili przeprowadziła z Hughiem krótką rozmowę. Może nie słyszałam jej całej, ale udało mi się wyłapać kilka znaczących dla mnie zdań. „Mówiłem jej, żeby nie szła dziś do szkoły” czy „przepraszam za problem, zaraz ktoś po nią przyjdzie”.

Pielęgniarka rozłączyła się i spojrzała na mnie z pokrzepiającym uśmiechem, który teraz pozbawiony był podejrzliwości.

– Poczekaj tutaj. Zaraz powinien się zjawić ktoś z twojej rodziny – powiedziała spokojnym głosem terapeuty. Po rozmowie z moim przyszywanym dziadkiem dziwnie złagodniała.

Nie zamieniłyśmy już ze sobą żadnego słowa. Po cichu przyjęłam leki, które popiłam wodą i oddałam się jej lekarskim dłoniom, które opatrzyły moją ranę na policzku. Zdziwiłam się, że w ogóle jakąś posiadałam. Kiedy upadałam, nie czułam bólu. Byłam odrętwiała. Jak się okazało, przed bliskim spotkaniem z podłogą zaliczyłam również kant ławki.

Pielęgniarka nareszcie ode mnie odeszła pod pretekstem przeprowadzenia zajęć dla najmłodszych klas. Dzięki temu zostałam sama. Jeszcze przez chwilę słyszałam na korytarzu głośne krzyki i śmiechy, które z czasem ucichły, znikając w salach lekcyjnych. Nareszcie spokój, którego od dawna pragnęłam. Przez moją długą nieobecność zdążyłam się już odzwyczaić od hałaśliwej szkoły. 

Położyłam się na wyjątkowo niewygodnej kozetce, która mogła kojarzyć się wyłącznie z łóżkiem szpitalnym, i zamknęłam na chwilę oczy.

Nie chciałam skończyć w szpitalu, tak jak Amy. Leżenie tam musiało być naprawdę uciążliwe i nudne (pod warunkiem, że nie byłeś pogrążony w śpiączce). Owszem, byłam osobą, która uwielbiała spokój i ciszę, ale nie mogłabym tylko i wyłącznie leżeć w łóżku. Każdego dnia potrzebowałam zażyć choć niewielkiej dawki świeżego powietrza.

Zastanawiałam się, kogo wyśle po mnie Hugh. Zapewne Carissę. Zauważył już, że świetnie się dogadujemy, poza tym martwiła się o mnie jak rodzona matka (a nawet sto razy lepiej niż ona). Może wysłać również Iana, który w tym tygodniu miał urlop od demonów. W sumie wszystko było mi jedno. Chciałam po prostu wrócić do organizacji i wejść pod miękką, ciepłą kołdrę, która będzie moim przyjacielem przez resztę dnia.

Otworzyłam na moment oczy i spojrzałam niechętnie w sufit. Czułam, że jeszcze chwila i pogrążę się w sennej otchłani. Ciemność wołała mnie z daleka, wyciągając swoje czarne szpony, aby uchwycić moje ciało. Choć walczyłam z tym uczuciem, w końcu w całości mnie pochłonęło. Ostatnio nie spałam zbyt dobrze, mój stan był więc w pełni uzasadniony. Zdążyłam tylko przekręcić się na lewą stronę, po czym usnęłam, tuląc opatrzony policzek do białej, sztywnej poduszki. Początkowo otaczała mnie ciemność. Niezmierzona, gęsta i przytłaczająca. Nie czułam jednak niepokoju, przynajmniej dopóki nie usłyszałam dziecięcego śmiechu, który nagłaśniał się z każdą minioną sekundą, rażąc moje wyimaginowane bębenki. Słyszałam go już gdzieś. Tak, to było wtedy, gdy byłam w magazynie. To ta mała czerwonowłosa demonica. Dlaczego przypomniała mi się akurat teraz?

– Cześć, jestem Andi, od dziś będę twoją przyjaciółką!

Przede mną zmaterializowała się demoniczna dziewczynka. Wtedy wyglądała tak samo. Złożone za plecami ręce i pochylająca się do przodu sylwetka. Uroczy uśmiech zwiastował coś niepokojącego.

– Pamiętasz mnie? – Mała demonica chwyciła za moje dłonie. Jej szmaragdowe oczy błyszczały złowieszczo w ciemnościach. – Zabawmy się, Lauro – powiedziała, wbijając we mnie swoje małe, ostre pazury. Jej usta rozszerzyły się w diabelskim uśmiechu.

Wyrwałam gwałtownie ręce z jej uścisku, oddalając się od niej na kilka metrów. W mojej głowie raz jeszcze rozbrzmiał głośny śmiech dziecka. Chciałam uciec, ale pochłaniał mnie bez końca. Moje nogi utkwione były w tym samym miejscu i nawet siłą nie byłam w stanie ich ruszyć. Moją głowę rozsadzał potężny ból, przez co miałam ochotę krzyczeć. Zamiast tego upadłam na kolana i ukryłam twarz w dłoniach. Dziecięcy śmiech ucichł, pozostawiając za sobą wyłącznie niknące w oddali echo. Gdy otworzyłam oczy, tuż nade mną pojawiła się przerażająca głowa dziecka z ostrymi jak brzytwa ząbkami i błyszczącymi, szmaragdowymi oczami.

Zerwałam się z łóżka, tłumiąc w sobie okrzyk przerażenia.

– Ej, spokojnie! Nic ci przecież nie zrobiłem! – usłyszałam.

Spojrzałam gwałtownie w bok i oniemiałam. Nie wiedziałam czy to sen, czy rzeczywistość. Być może umysł płatał mi figle. Z trudem powstrzymałam się od nadmiernej wylewności uczuciowej, która nagle zabrała mi całe powietrze, które miałam w płucach.

– Nathiel? – spytałam cicho i niepewnie, nie dowierzając temu, co widziałam.

– Nie, Roszpunka – odpowiedział zirytowany chłopak, mimo wszystko posyłając mi delikatny uśmiech.

– Co tu robisz? – dodałam ciszej, ignorując jego atak słowny.

– Przyszedłem po ciebie.

Patrzyliśmy na siebie w milczeniu, oddając się w pełni tej uroczystej chwili.

Od naszej ostatniej rozmowy minął już miesiąc. Pierwszy raz od tego czasu siedziałam tuż obok niego, przyglądając się jego twarzy z bliska. Może to śmieszne zabrzmi, ale czasem miałam wrażenie, że powoli zapominam rysów jego twarzy. Teraz wpatrując się w jego szmaragdowe, demoniczne oczy, przypomniałam sobie wszystko to, co mogłam niedługo zapomnieć. Dlaczego nie wpadłam na to, że Hugh może wysłać po mnie właśnie Nathiela? Wszyscy w organizacji dostrzegali, jak bardzo nasze relacje się pogorszyły.

– Dlaczego ty? – spytałam, powoli wracając do swojej chłodnej, zwyczajowej postawy.

– Niech pomyślę – zaczął głosem przepełnionym sarkazmem. – „Kto dzwonił, staruszku?”, „pielęgniarka ze szkoły Laury. Ktoś musi po nią pójść, bo zasłabła”, „Serio? Ta wredna, blada dupa albinosa? To kto po nią idzie?”, „Ty, Nathiel” – zakończył, znacząco się krzywiąc.

Za wszelką cenę starał się pokazać swoją niechęć do mojej osoby. Był zimny, bezwzględny i.... zwyczajnie nie umiał kłamać. Gdzieś w jego oczach krył się radosny błysk. Usta mimo wykrzywienia, powoli, mimowolnie przechodziły w uśmiech radości. Nathiel bronił się od tego, co przyniosło całkiem zabawne skutki.

Westchnął wreszcie, teatralnie przewracając oczami i kładąc dłonie na swojej twarzy. Nie chciał, bym teraz na niego patrzyła.

Uśmiechnęłam się lekko na ten widok, a cały ciężar, jaki zalegał w moim sercu po prostu zniknął.

– Nie potrafię się na ciebie gniewać – szepnął ledwo słyszalnie, wciąż nie odkrywając twarzy.

– Nie potrafisz? – spytałam rozbawiona. – Przez ostatni miesiąc nawet słowem się do mnie nie odezwałeś.

– Starałem się też na ciebie nie patrzeć – mruknął niepocieszony Nathiel, odsłaniając dwa palce.

Byłam w stanie zobaczyć jego oko – teraz spojrzałem i mi przeszło. Jesteś diabłem, który umie czarować oczami!

Uśmiechnęłam się i zabrałam z jego twarzy dłonie. Sama nie wiedziałam, dlaczego to zrobiłam. W jakiś sposób cieszyłam się na jego widok. Nie mogłam wiecznie okłamywać samej siebie, naprawdę za nim tęskniłam. Brakowało mi jego irytującego śmiechu, energiczności i ogromnej głupoty, którą zarażał wszystkich ludzi. Bez Nathiela to nie było to samo życie, w końcu to on był ostatnią osobą, która sprawiała, że mój świat nie wydawał się być taki zły.

Chłopak odwzajemnił uśmiech, który wydawał się być dziecięco bezradny.

– Możemy to uznać za zgodę? – spytał niewinnie, jakby myślał, że potajemnie zezwolę mu na to, żeby mnie nie przepraszał.

Przyłożyłam palec wskazujący do ust, spojrzałam w sufit i udałam zamyślenie.

– No, nie wiem – zaczęłam wrednie. – Nie wiem czy mogę wybaczyć ci te okrutne słowa i twoje bezczelne zachowanie.

– Widzę, że czujesz się już lepiej – przyuważył ironicznie rozbawiony Nathiel.

Cudem powstrzymałam się od śmiechu. Udało mi się go stłumić, przykrywając dłonią usta.

– Przepraszam – usłyszałam nagle.

Wiedziałam, że to słowo było dla niego niezwykle trudne do wymówienia. Nie patrzył mi przy tym w oczy, tylko zerkał gdzieś w bok. Jego twarz przypominała twarz osoby, która właśnie musiała odrzucić na bok swoją dumę.

– W porządku – powiedziałam, kiwając głową ze zrozumieniem. – Ja też przepraszam.

Ponownie na siebie spojrzeliśmy i wymieniliśmy bezradne uśmiechy. Oboje mieliśmy problem z przeprosinami. Były dla nas czymś zawstydzającym i uwłaczającym dumie. Zarówno ja, jak i Nathiel byliśmy osobami, które nie chciały niczyjej pomocy, troski, a więc i czułych słów. Byliśmy w stanie przebaczyć sobie nawet milcząco, a jednak to jedno słowo wiele dla nas znaczyło.

– Idziemy? – spytał Nathiel, który do tej pory kucał przy pseudo szpitalnym łóżku. Wiedziałam, że jak najszybciej chce zmienić temat, dlatego wybrał ścieżkę ucieczki.

Kiwnęłam głową, a następnie w trybie natychmiastowym przeniosłam się do pionu. Starałam się, aby moja postawa była w miarę prosta i wyglądająca na „trzeźwą”. Wiedziałam, że Nathiel przyglądał się mi uważnie, badając mój obecny stan. Nie chciałam pokazywać, że coś jest ze mną nie tak. Głowa do góry, prosta sylwetka i władza nad nogami.

Idąc w stronę drzwi musiałam wyglądać jak sztywny kołek. Wywnioskowałam to oczywiście po cichym, mało subtelnym śmiechu Nathiela. Cóż, nie liczyło się to, że szłam jak upita kaczka, ważne, że w ogóle się poruszałam.

– Może ci pomóc? – spytał Auvrey, wychodząc tuż za mną z gabinetu lekarskiego.

Potrząsnęłam gwałtownie głową, przybierając twardą minę. Mogłam mdleć lub umierać w samotności, byle nie przy Nathielu. Nie chciałam jego pomocy i troski. W końcu nie po to dołączałam do organizacji Nox, żeby w dalszym ciągu być od niego zależna. Teraz radziłam sobie sama, a przynajmniej się starałam.

– Gdzie tak pędzisz? – usłyszałam za plecami. Nathiel najwyraźniej w dalszym ciągu próbował zatrzymać falę śmiechu, która cisnęła mu się do ust.

Przekroczyłam próg szkoły bez odpowiedzi. Może organizacja nie była tak znowu blisko, ponieważ mieliśmy do przejścia jakieś dwa kilometry, ale musiałam się pospieszyć. Dojdę tam bezproblemowo o własnych siłach. Nie widziałam innej opcji.

Wewnętrzna bezsilność krzyczała i śmiała się ze mnie, próbując wmówić mi, że nie dam sobie rady sama. Nie miała racji. Silną wolą mogłam osiągnąć wszystko, a przynajmniej większość tego, co chciałam.              

Gdzieś na poziomie pobliskiego parku zrównaliśmy się ze sobą, od tej pory idąc ramię w ramię. Uginając się pod prośbami i naleganiami Nathiela, opowiedziałam mu o tym, jak zaliczyłam bliskie spotkanie z podłogą i wylądowałam w gabinecie pielęgniarki. Po mojej opowieści stwierdził, że przecież nie muszę się przemęczać, w końcu i tak nie dorównam mu jako łowcy. W normalnym przypadku zaprzeczyłabym temu narcystycznemu stwierdzeniu, ale uznałam, że Nathiel w tej sytuacji miał racje. On naprawdę stworzony był do tego, by zabijać demony. Nie brakowało mu żadnych cech, które mogły go czynić łowcą cienia. Był silny, sprytny, szybki, pewny siebie i umiał dekoncentrować przeciwnika. Mi tych cech zwyczajnie brakowało. Kto wie, być może z biegiem lat, jeżeli dane będzie mi przeżyć pośród demonicznych pokrak, sama je nabędę. Na razie wiedziałam tyle, że są to początki, które nie dają zbyt wiele efektów. Nathiel oczywiście zaproponował mi pomocną dłoń. Stwierdził, że jest mi w stanie dać ostry wycisk, który zaowocuje w walce z demonami. Nie, wciąż nie był entuzjastycznie nastawiony do tego, że chciałam zostać łowcą. Wyraził swoją niechęć do tej kwestii, mówiąc, że powinnam jak najszybciej z tego zrezygnować. Jeżeli jednak tego nie zrobię, uszanuje moją decyzję i będzie się starał mi pomóc. Łezka kręciła się w oku, gdy patrzyłam na mojego zielonookiego towarzysza, który diametralnie zmienił swoje nastawienie. Mógł mówić, co chce, ale naprawdę miałam wrażenie, że lekko wydoroślał.

– Ja wydoroślałem? – spytał, głośno prychając. – Nigdy w życiu. Będę wiecznym dzieckiem i nigdy się nie zestarzeję.

– Kiedyś będziesz musiał.

– Nie. Już na zawsze będę przystojny i słodki.

Zaśmiałam się cicho.

– Z przystojnym się zgodzę, ale słodki? Zmieniłabym to słowo na: irytujący.

– A więc jestem w twoim typie? – spytał Nathiel, olewając dalszą część wypowiedzianego przeze mnie zdania. Spoglądał w moją stronę jak wyczekujący na swoją ofiarę wilk. Jego uśmiech był lekko niepokojący.

– Oczywiście. O nikim innym nie marzę, jak o czarnowłosym księciu z bajki, który skrywa w sobie demoniczną naturę. Tylko koniecznie musi mieć białego rumaka.

– Nie stać mnie na konia – burknął Nathiel, marszcząc z niezadowoleniem czoło.

– W takim razie mi przykro, nie jesteś moim księciem z bajki – odpowiedziałam, wzruszając obojętnie ramionami. 

Naprawdę swobodnie mi się z nim rozmawiało. Jednak miesiące bez wspólnych rozmów i wygłupów były dla mnie ciężkie. Teraz mogłam cieszyć się tym, co odzyskałam. Jeżeli ktokolwiek uzna, że to miłość, będę musiała sprzedać mu ostrego kopa w tylny aspekt osobowości. Nie, to w dalszym ciągu nie było to uczucie. Nathiel dalej był dla mnie jak brat. Jedyne, co mogłam stwierdzić na dzień dzisiejszy to to, że moje życie bez niego nie byłoby takie samo i cieszę się, że wciąż przy mnie był.

Uśmiechnęłam się w stronę nieba. Dzięki tej sytuacji poprawił się mój stan. A przynajmniej tak uważałam do chwili, gdy w mojej głowie nie pojawił się ostry, przeszywający skronie ból. Stanęłam przy pobliskim drzewie, oparłam się o nie i skrzywiłam znacząco. Znane mi wcześniej uczucie, które dopadło mnie w klasie, powoli zaczęło wracać we władanie. Otępienie, piekielne gorąco i problemy z oddychaniem. Teraz byłam już pewna, że to nie jest zwykła choroba.

Nathiel stanął obok mnie i spojrzał w moją twarz lekko zdezorientowany.

– Będziesz mdlała? – spytał głupio.

Gdy nie odpowiedziałam na to pytanie i spojrzałam gdzieś w bok, zirytowany położył dłonie na moich polikach i skierował moją twarz w swoją stronę. Wyglądał na całkiem poważnego.

– Powiedz mi prawdę i nawet nie waż się mnie oszukiwać – powiedział głośno i wyraźnie niezbyt przyjemnym głosem, który dobrze sprawdzałby się jako groźba.

Jego postawa przypominała mi o dniu, w którym się pokłóciliśmy. Zachował się wtedy jak prawdziwy demon. Gdyby głos nie ugrzązł w moich gardle, z pewnością odpowiedziałabym na to pytanie w obawie, że znów zostanę słownie zaatakowana.

Nogi ugięły się pode mną, zwiastując nieprzewidziany w skutki upadek. Na szczęście Nathiel w porę przytrzymał mnie za ramiona. Spoglądałam na niego znad przymrużonych bólem powiek, nie rozumiejąc, co do mnie mówi, a mówił naprawdę wiele, sądząc po jego bez przerwy otwierających się ustach. Może nawet krzyczał, nie wiem. Moje uszy zagłuszył dźwięk dziecięcego śmiechu paraliżującego wszystkie zmysły. Wiedziałam, że nie ucieknę, a ciemność przywita mnie lada moment w swoich progach wraz z małą, czerwonowłosą dziewczynką. Ten moment był już naprawdę blisko.

Moje nogi straciły czucie. Byłam pewna, że gdyby nie Nathiel, leżałabym tu teraz z twarzą w piachu, nie mogąc się poruszyć. Na szczęście mój przyjaciel w porę mnie uchwycił i wziął w ramiona. Bezwładną głowę oparłam na jego piersi. To dziwne, ale nie czułam niepokoju. Wiedziałam, że jestem we właściwych rękach.

Ostatni raz spojrzałam w twarz Nathiela, z którego ruchu warg mogłam rozczytać własne imię, i pogrążyłam się w ciemności, skąd złowieszczo patrzyły na mnie szmaragdowe oczy małej demonicy.