Rozdział 38 - "Nowy świat, nowa ja"

Razem z Laurą zamykamy jeden z rozdziałów jej życia. Teraz będzie się działo o wiele więcej. Można powiedzieć, że zaczyna się teraz druga część tego tomu. Pierwsza z nich pokazała jej życie z troszkę łagodniejszej strony, bo dopiero wdrażała się w ten świat. Teraz zacznie się mocniejsza akcja. Więcej Departamentu Kontroli Demonów, więcej Aidena i Calanthe, więcej wyjaśnień, więcej łowców, więcej demonów i... romantyzmu. 

Na zakończenie pierwszej części mamy też nowy nagłówek. Nie mogę się jeszcze przyzwyczaić do nowego wystroju, bo wolę mroczniejsze tonacje kolorów, ale... powoli, powoli. Na pewno wystrój jest ładniejszy niż ten poprzedni, który raził mnie już w oczy, chociaż Cleo twierdzi, że ten jest za mało mroczny - poniekąd się zgodzę XD. 

Oczywiscie rozdział wstawiany z opóźnieniem, bo ze względu na brak laptopa i milion sprawdzianów, straciłam rachubę. Tymczasem przywitajmy dosyć znaczący w życiu Laury rozdział.

POPRAWIONE [03.06.2018]

***

Szpital od zawsze mnie przytłaczał. Ilekroć tutaj przebywałam, zastanawiałam się, ilu ludzi cierpiało, zwijając się w nocy z bólu, lub wołając o pomoc, która nie nadchodziła. Ile osób zakończyło tu swój marny żywot. Ile osób leżało tu bez celu, będąc pogrążonym w wiecznym śnie, tak jak Amy.

Nigdy w życiu nie byłam w szpitalu w roli osoby chorej lub poszkodowanej. Odwiedzałam tu tylko innych. Moją własną matkę, która pewnego dnia straciła przytomność w pracy z powodu przemęczenia, umierającego tyrana – przyszywanego ojca, koleżankę z klasy chorą na zapalenie płuc, z którą praktycznie nie miałam nic wspólnego, i Amy, która mogła się już nie obudzić.

Radość ze zwycięstwa została przyćmiona szybciej, niż sądziłam. Tak bardzo cieszyłam się, że podołałam tej trudnej misji i nie poddałam się presji, jaką wywarła na mnie ta krytyczna sytuacja, ale... czy mogłam czerpać z tego prawdziwą radość, jeżeli wiedziałam, że demony dobrały się do energii potencjalnej mojej przyjaciółki i wyżarły ją w takim stopniu, że zrównała się ze mną wyrazistością cienia? Sorathiel uświadomił mnie, że jeżeli nastąpi gwałtowny spadek takiej energii, człowiek albo umrze, albo zapadnie w śpiączkę. Powinnam się więc cieszyć, że Amy w ogóle oddychała. Wciąż była nadzieja na to, że kiedyś zregeneruje siły, otworzy oczy i spojrzy na mnie, szczęśliwie wołając: „Patrz, Laura! Jaki ten lekarz jest przystojny!”.

Uśmiechnęłam się słabo pod nosem. Moje życie to pasmo udręk, które nigdy się nie kończą. Najpierw Deaniel, który poświęcił się dla mnie, trafiając do otchłani, później moja mama, która walczyła jak prawdziwa lwica, tylko po to, abym ja mogła żyć, a teraz Amy, która nie była niczemu winna – leżała tu w bezruchu, nie uśmiechając się ani nie śmiejąc. Była jak martwa lalka, która w żaden sposób nie przypominała mojej prawdziwej przyjaciółki.

Tylko kilka chwil dzieliło mnie od uwolnienia prawdziwego wodospadu łez. Nie chciałam, a raczej nie mogłam jednak płakać. Płacz ugrzązł gdzieś na dnie mojego kruszącego się serca. Żebra uniemożliwiały mi nadmierne wyrażanie emocji. Miałam wrażenie, że wróciłam do stanu sprzed śmierci mojej mamy, kiedy pokiereszował mnie demon. Jeżeli tak miała wyglądać moja rekonwalescencja, to chyba powinnam pozbyć się raz na zawsze żeber i wymienić je na coś bardziej giętkiego.

Starałam nie patrzeć się na twarz blondyna, który tak samo jak ja siedział przy szpitalnym łóżku w milczeniu. Wiedziałam, że wewnętrznie cierpi. Amy była jego słońcem, które teraz przyćmione zostało wielką burzową chmurą. Zapewne myślał o tym, że nie chce stracić kolejnej osoby w swoim życiu, a także o tym, że bycie łowcą to przekleństwo, wobec którego nikt bliski nie pozostawał bezpieczny.

Gdzieś pod oknem stał Nathiel. Odkąd tu przybyliśmy, nie odezwał się do mnie ani słowem. Zastanawiałam się, czy zbierał w głowie obelgi, którymi chce mnie obrzucić, czy myślał nad dramatycznością tej sytuacji. Wnioskując po jego wyrazie twarzy odbijającym się w szybie okna, pewnie rozważał obydwie opcje.

Nie wiedziałam, co powiedzieć. Nie wiedziałam, czy w ogóle mam prawo się odezwać. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że postąpiłam źle, lekceważąc jego słowa, ale… przecież uratowałam Amy. Gdyby nie ja, być może w ogóle by jej nie odzyskali. Demony zalewały ich zewsząd jak wielka czarna masa, próbując za wszelką cenę zagrodzić im drogę do celu. Powinniśmy się cieszyć, że to skończyło się tak, a nie inaczej. W końcu wciąż żyliśmy.

Nathiel zagłuszył moje myśli, uderzając pięścią w parapet, który aż zabrzęczał. Drgnęłam niespokojnie na krześle. To nie zapowiadało niczego dobrego.

– To moja wina, Nathiel – odezwał się niespodziewanie Sorathiel. Znał swojego przyjaciela już na tyle dobrze, że wiedział, co wywołało jego nagły napad złości.

Auvrey głośno prychnął.

– Niby dlaczego twoja? – spytał nerwowo.

– Pozwoliłem Laurze iść za nami. Nie, ja wręcz nalegałem, żeby to zrobiła – powiedział odważnie, patrząc z powagą w plecy swojego przyjaciela, który wciąż był do nas odwrócony tyłem.

Odbicie Nathiela w szybie zamknęło oczy i uśmiechnęło się w poirytowany sposób.

– Świetnie – podsumował już po chwili. – Myślałem, że to ja jestem idiotą. Że w przeciwieństwie do was nie myślę, ale w tej sytuacji muszę przyznać, że obydwoje jesteście kretynami.

Auvrey odwrócił się w naszą stronę z krzywym uśmiechem. Oparł się łokciami o parapet. Nie wyglądał jednak na wyluzowanego, a wręcz przeciwnie: na nabuzowanego negatywnymi emocjami.

Sorathiel już chciał otworzyć usta, kiedy w słowo wetknął mu się Nathiel:

– Z tobą policzę się później. – Obdarzył go chłodnym spojrzeniem. – A ty – tu spojrzał w moją stronę. Jego szmaragdowe oczy iskrzyły się nienawiścią. Wiedziałam, że ta rozmowa nie zakończy się pozytywnie.

– Jestem cholernie zły – zaczął dziwnie spokojnym głosem, który zapowiadał jednak prawdziwy wybuch – tak cholernie zły, że mam ochotę coś rozwalić – dodał, odrobinę groźniej. – Mimo tego, że mogłaś zginąć, jak na skrzydłach poleciałaś do magazynu. – W jego głosie dało się słyszeć coraz potężniejszą dawkę ironii. – Pewnie, Laura musi pokazać, jaką jest bohaterką, przecież do tej pory nic jej nie wychodziło.

Spojrzałam na Nathiela z niechęcią, próbując zahamować własne nerwy, które tłukły się o moją skroń. Kiedy ten kretyn był zły, potrafił naprawdę dopiec człowiekowi.

– To moje życie i nikt nie będzie nim rządził za mnie – syknęłam przez zęby.

– Pewnie! Ograniczam cię, zniewalam, chcę dla ciebie źle! Tak! Masz rację! – krzyczał dalej, śmiejąc się w przerażający, niezwiastujący niczego dobrego sposób.

– Wiem, że nie chcesz źle – zaczęłam spokojnym głosem, próbując ratować sytuację. Mimo tego, że zachowywał się teraz jak kompletny dupek, wiedziałam, że przez ten wybuch złości przemawiała troska. Nie na darmo kazał zostać mi w domu.

– Nie wiesz, do cholery! – wykrzyknął, odrywając się gwałtownie od parapetu. Ze strachu i równoczesnego zdziwienia zacisnęłam dłoń na kołdrze, pod którą leżała Amy. Patrzyłam w jego twarz, zastanawiając się, co zamierza uczynić. Jeszcze kilka godzin temu sądziłam, że jest całkiem nieszkodliwy i że żadną siłą słów nie jest mnie w stanie pokonać. Chyba się myliłam. Z jakiegoś powodu zaczęłam czuć się niepewnie.

– Nawet sobie nie wyobrażasz, jak się o ciebie martwię! Jak chcę cię bronić! Ale mi to nie wychodzi! Wiesz dlaczego? Bo ciągle pchasz się w jakieś bagno! I to dobrowolnie!

Miałam wrażenie, że im więcej słów, tym Nathiel coraz bardziej krzyczy. Jeszcze chwila i jakaś pielęgniarka przyleci do nas, błagając o ciszę, a w najgorszym przypadku zostaniemy stąd wyproszeni.

– Jak można być tak głupim? – spytał spokojniej, zaciskając zęby.

– Można – odpowiedziałam chłodno, zyskując nowej mocy. – Sam ryzykujesz, gdy ratujesz najbliższych. To samo zrobiłam ja.

– Jest między tobą a mną pewna różnica – zaczął rozbawiony tym faktem chłopak. – Ja jestem łowcą i umiem walczyć. Ty jesteś zwyczajną dziewczyną, której o mały włos nie zabiła mierna pokraka. Dlaczego nie mogłaś zostawić tego nam?

– Bo nie dalibyście rady – szepnęłam.

– Dalibyśmy! Nieraz dawaliśmy sobie radę w gorszych sytuacjach! Już jako małe dzieciaki zabijaliśmy demony!

Wzięłam głęboki oddech. Zamknęłam na chwilę oczy, by się uspokoić.

Nathiel miał poniekąd rację. Coś mi jednak podpowiadało, że nie powinnam się z nim zgadzać. Było tyle argumentów obalających jego słowa, czy chociażby przemawiających za tym, aby przestał się na mnie drzeć. Za bardzo kusiło mnie, żeby ich użyć.

– Nie cofnę czasu – powiedziałam zimnym głosem. – Wszyscy uszliśmy z życiem. Odzyskaliśmy Amy bez większych problemów i szkód.

– Tak? – zaśmiał się. – W takim razie wstań.

Spojrzałam na niego zdziwiona. Gdy nie uzyskał ode mnie upragnionej reakcji, powtórzył to samo zdanie ze zdwojoną siłą głosu. Nie wiedząc, co uczynić, podniosłam się do góry. Nathiel podszedł do mnie gwałtownym krokiem i niespodziewanie ścisnął moje żebra. Na moment straciłam oddech. Nogi się pode mną ugięły, a błyszczące iskry słabości przysłoniły mi widzenie. Upadłam na kolana. Nie dane było mi dojść do siebie – Nathiel zaraz chwycił mnie za dłoń i przywrócił gwałtownie do pionu, sprawiając, że zrobiło mi się słabo z bólu. Był nieczuły. Nieczuły i bezwzględny. Taki, jaki nigdy jeszcze wobec mnie nie był.

Złapałam się za żebra, wydając z siebie mimowolny jęk. I tym razem Sorathiel przyszedł mi z pomocą.

– Uspokój się, Nathiel – powiedział chłodno. – Doskonale wiesz, że sprawiasz jej tym ból.

– Wiem – odpowiedział równie chłodno zielonooki. – Chcę jej pokazać, co się dzieje, gdy z demonami zadziera osoba, która nawet nie powinna mieć wstępu do tego świata. Osoba, która jest słaba i dlatego potrzebuje ratunku innych.

Zacisnęłam mocno pięści, spoglądając w jego twarz z nieskrywaną irytacją.

– Nie potrzebuję twojej pomocy – syknęłam przez zęby. – Nigdy więcej nie będę jej potrzebować. Poradzę sobie sama i to lepiej, niż myślisz, ty nieczuły, demoniczny kretynie.

– Proszę bardzo – odpowiedział ironicznie rozbawiony Nathiel, który rozłożył ręce w bok. – Droga wolna. Nikt cię nie będzie zatrzymywał.

– Cóż, nie będę obciążać twojego cennego żywota taką kupą nieszczęścia – warknęłam i wymijając swojego „ukochanego” czarnowłosego towarzysza, wyszłam z pomieszczenia.

Na sali zaległa cisza.

***

Aromat różanej herbaty koił moje zszargane nerwy. Ciepły kubek, który obejmowałam rękoma zdawał się powoli topić lodową górę zalegającą w moim żołądku po słownym starciu z Nathielem. Nigdy nie sądziłam, że tu wrócę. Ponoć decyzje pod wpływem silnych przeżyć i emocji mogą diametralnie ulec zmianie. Tak też było ze mną. Od zawsze byłam słabą, tchórzliwą i mało znaczącą w świecie ludzi osobą. Prowadziłam spokojne życie, kryjąc się w ciemnym kącie domu, skąd żadna siła nie mogła mnie wyrwać. Narzekałam, raziłam chłodem, zamykałam się w sobie i nienawidziłam. Nienawidziłam wszystkich ludzi wokół mnie. Do serca wpuszczałam tylko bliskie mi osoby. Teraz coś się zmieniło. Mojej mamy nie było już na świecie, a Amy wpadła w śpiączkę. Wychodziło również na to, że relacja, która łączyła mnie z Nathielem, została przerwana. Byłam oficjalnie sama.

– Pamięta pan naszą rozmowę? – spytałam, zaciągając się cudownym zapachem róż.

Staruszek doskonale wiedział, o co mi chodzi. To było kilka miesięcy temu, kiedy po raz pierwszy się tutaj zjawiłam. Sytuacja wyglądała tak samo, jak wtedy. On i ja siedzący na skórzanych fotelach, naprzeciwko siebie, z filiżankami pełnymi aromatycznej herbaty. Jedyna różnica polegała na moim nastawieniu. Tym razem nie zamierzałam już uciekać.

– Chcę zostać łowcą cienia – wyrzuciłam z siebie, nie spuszczając z niego oczu.

Hugh nie był tym faktem zdziwiony. Uśmiechnął się tylko na dźwięk moich słów i pokiwał znacząco głowa. Jakaś wewnętrzna myśl podpowiadała mi, że spodziewał się takiego obrotu spraw. Wiedział, że w końcu będę chciała dołączyć do organizacji Nox.

– Przemyślałaś tę decyzję? – spytał podejrzliwie, pochylając się do przodu. – Pamiętaj, że nie warto kierować się emocjami.

– Przemyślałam – odpowiedziałam spokojnie. – Nie chcę być już dla nikogo obciążeniem. Chcę bronić osób, na których mi zależy, a przede wszystkim nie chcę już na nikim polegać. Na temat świata demonów wiem już wystarczająco dużo. Teraz nie tkwię tam jedną nogą, a dwiema, panie Hugh.

Mężczyzna kiwnął znacząco głową. Wyraz jego twarzy wskazywał na zamyślenie.

– Zważając na ostatnie wydarzenia, myślę, że warto, abyś nauczyła się, jak radzić sobie z demonami. Pamiętaj jednak, że droga do zostania łowcą cienia nie jest łatwa. Spójrz na to miejsce, niewielu jest tu ludzi.

Doskonale wiedziałam, że to niełatwa profesja. Nigdy nie wiesz, czy akurat dzisiejszy dzień nie będzie twoim ostatnim. Nigdy nie wiesz, co czeka cię za zakrętem – tysiąc bolesnych ran i ostateczny koniec twojego marnego żywota, czy chwalebne zwycięstwo. Musisz być czujny, samodzielny, szybki, nieufny, silny i twardy. Brak którejkolwiek z tych cech może oznaczać śmierć.

Mój umysł był dziwnie przyćmiony. Połowę z tego, co mówił do mnie Hugh, rozumiałam, połowę nie. Przeklinałam siebie w duszy za brak nieuwagi. Niestety, nie mogłam nic na to poradzić. Ten dzień był dla mnie naprawdę ciężki. Gdy już myślałam, że zakończy się pozytywnie, życie ponownie odwróciło się do mnie plecami. Ostatecznie zostałam na tym świecie sama. Bez nikogo, kto by mnie wsparł czy podał pomocną dłoń. To musiało się w końcu stać.

Przeznaczenie pchnęło mnie do momentu, w którym zawarłam kontrakt z szefem organizacji Nox. Pomożemy ci, nauczymy cię, jak radzić sobie z demonami, a gdy nadejdzie czas, dostaniesz własne exitialis. Trening zaczniesz od jutra. Lepiej będzie, jeżeli przeprowadzisz się do organizacji – te wszystkie słowa kłębiły się w mojej głowie, nie mogąc utworzyć konkretnej wizji przyszłości. Nawet wówczas, gdy wstałam i pożegnana przez Hugha wyszłam z organizacji, mój umysł okryty był ciemną zasłoną nieświadomości. Działałam jak robot, wbrew własnej woli. Wyjść, wykonać, wrócić – to właśnie miałam zrobić.

Moje serce zakołatało niespokojnie w piersi, wiedząc, że znowu będzie musiało spotkać się z Nathielem. Chciałam uniknąć tego spotkania, ale nie mogłam. Moim celem było teraz spakowanie swoich rzeczy i udanie się do organizacji, gdzie przejdę szkolenie. Koniec mieszkania z Nathielem. Koniec jego ucieszonej twarzy, która codziennie rano spoglądała na mnie w kuchni. Koniec gestów, które świadczyły o przyjacielskiej więzi, szaleńczego śmiechu niszczącego moje bębenki, głupoty, która była niebezpiecznie zaraźliwa. Czyżbym tego żałowała? Przecież takie życie wcale mi nie odpowiadało, prawda? Wolałam spokój. Od zawsze.

Spojrzałam w niebo, cicho wzdychając.

 Mogłam próbować oszukiwać każdego innego człowieka, ale nie mogłam oszukiwać siebie. Mimo świadomości, że zostałam potraktowana źle i powinnam być z tego powodu piekielnie zła, było mi zwyczajnie przykro i czułam się jak zbity pies. Miłe gesty Nathiela wcale mi nie przeszkadzały. Jego obecność także. W rzeczywistości go polubiłam i nauczyłam się, jak z nim żyć. Teraz będę musiała przyzwyczaić się do innej codzienności. Wiedziałam, że będę go widywać w organizacji. Wiedziałam, że do końca od niego nie ucieknę, i że to nie kompletny koniec naszej wspólnej przygody. Coś się jednak w tym momencie zmieniało i bezpowrotnie wymykało mi się z rąk.

Stanęłam przed drzwiami domu dwóch znajomych łowców, z którymi mieszkałam. Przez chwilę się wahałam, w końcu jednak uznałam, że nie powinnam się bać. Była duża szansa, ze jeszcze nie wrócili.

Otworzyłam drzwi, wchodząc po cichu do środka. Bezproblemowo dostałam się do swojego tymczasowego pokoju. Bezproblemowo spakowałam wszystkie swoje rzeczy do niewielkiej walizki. Bezproblemowo zeszłam po schodach i znalazłam się przy wyjściu. Jak jednak idzie się domyślić, moje życie nie mogło wyglądać do końca bezproblemowo.

– Idziesz do domu? – usłyszałam głos, który dochodził gdzieś z głębi przyciemnionego salonu.

– Nie – odparłam, stając przed drzwiami. Nie odwróciłam się. – Do organizacji.

Słyszałam jak Nathiel podrywa się do góry i idzie w moją stronę. Na szczęście zatrzymał się, zanim zdążyłam odwrócić się w jego stronę i powiedzieć ostrzegawczym tonem: „Nie podchodź”. Najwyraźniej przypomniał sobie o tym, że jakieś dwie godziny nieźle się pożarliśmy.

– Nie mów, że...

Nie musiał dokańczać. Domyślał się, jaką podjęłam decyzję. Nie był taki głupi, za jakiego czasem uchodził. Miewał swoje chwile olśnienia.

– Chcę zostać łowcą – powiedziałam oschle. Dopiero teraz zauważyłam, jak śmiesznie brzmią te słowa, kiedy je wypowiadam. Ja, Laura Collins, siedemnastoletnia, tchórzliwa dziewczyna, miałam zostać łowcą cienia. Ten zawód w żaden sposób do mnie nie pasował. Był ode mnie zadziwiająco odległy.

Wiedziałam, że Nathielowi się to nie spodoba. Wiedziałam, że będzie próbował odciągnąć mnie od tego, co chciałam zrobić ze swoim życiem, ja jednak nie zamierzałam mu ulec. Klamka zapadła. Nie będę wiecznie polegała na innych.

– Pogrzało cię?! – usłyszałam jego krzyk, który został zakończony ciężkim westchnięciem, próbującym przywrócić zszargane nerwy do właściwego poziomu. – Laura, przemyśl to – kontynuował zadziwiająco spokojnym głosem. – To nie jest coś, co możesz robić. Nie nadajesz się do tego.

– Bo co? – spytałam, głośno prychając. – Bo jestem słaba, tchórzliwa? – Uśmiechnęłam się ironicznie pod nosem.

– Tego nie powiedziałem – rzucił poirytowany Nathiel. Mimo tego, że nie wymówił tych słów, wiedziałam, że tak właśnie sądzi. – Po prostu... Mogłabyś przynajmniej spojrzeć w moją twarz?

Potrząsnęłam głową. Nie chciałam tego robić. Nie teraz.

Zielonooki zrezygnował. Najwyraźniej domyślał się, że nie miałam ochoty oglądać bo po tym, co mi zrobił. A może chodziło o coś zupełnie innego? Może bałam się, że gdy spojrzę w jego oczy, nagle się rozkleję?

– Nie rób tego – powiedział bezradnie. Nie brzmiał teraz jak Nathiel Auvrey, którego znałam. Ten zawsze kpił sobie z niebezpieczeństwa i uwielbiał ryzyko. Dlaczego wobec mnie nie chciał go podjąć? Tak bardzo mu na mnie zależało?

– Zrobię to – stwierdziłam twardo, chwytając za klamkę.

Nie chciałam dłużej wysłuchiwać jego nieudolnych błagań. Jeszcze niedawno wydarł się na mnie, że mam sobie radzić sama i odejść, a teraz próbował mnie powstrzymać? Nie, nikt mnie już od tego nie odciągnie. Kiedy podejmowałam decyzję, była ona ostateczna.

Otworzyłam drzwi i postawiłam krok w przód. Nathiel chwycił mnie za dłoń.

– Laura – powiedział najbardziej bezradnym głosem, jaki w życiu usłyszałam.

– Nie – odpowiedziałam chłodno.

Zielonooki łowca tkwił przez moment w tej samej pozycji, trzymając moją dłoń w swoim uścisku. Najwyraźniej zastanawiał się, co powiedzieć. W końcu jednak zrezygnował i niechętnie mnie wypuścił.

Odetchnęłam cicho i dłużej nie czekając, ruszyłam w stronę organizacji.

Im prędzej, tym lepiej.

– Laura – usłyszałam jeszcze raz. Tym razem był to jednak pewny siebie ton.

Mimowolnie przystanęłam w miejscu, chcąc wysłuchać, co ma jeszcze do powiedzenia.

– Dzięki za list – powiedział. Zabrzmiało to jednak jak zdanie, które zostało powołane do zastępstwa czegoś, co wstydził się wymówić.

Kiwnęłam głową. Moje serce przyspieszyło swoje bicie.

Przeczytał go, pamiętał, dziękował. Chciałam spytać go o więcej. Czy podobał mu się mój nieudolny rysunek? Co sądził o ty, co napisałam? Czy ten skrawek papieru miał dla niego jakąś wartość? Czy prezent, choć skromny, był udany?

– Proszę – odpowiedziałam, zamiast tego.

To były ostatnie słowa jakie zamieniliśmy. Pożegnaliśmy się we względnej zgodzie, mogłam być więc w miarę spokojna. Mogłam, a mimo tego jakiś dziwny smutek targał moim ciałem. Z trudem udało mi się utrzymać emocje na wodzy. Było blisko od tego, żebym popłakała się jak małe dziecko. To zdecydowanie za dużo jak na jeden dzień…

Po raz kolejny zamykałam ważny rozdział mojego życia, zostawiając za sobą to, co złe. Kolejny etap będzie trudniejszy. Rzucam własną osobę na głęboką, niezmierzoną wodę. Nie wiem czy sobie poradzę, nie wiem czy przetrwam. Wiem tylko tyle, że nigdy wcześniej nie byłam niczego tak pewna, jak teraz. Chciałam zostać łowcą cienia. Zostanę nim i wreszcie zmienię bezlitosne przeznaczenie, które zabrało wszystkie bliskie mi osoby.

Żegnajcie tchórzliwe dni, witaj demoniczny świecie.