Rozdział 45 - "W absurdalnym świecie"

Dzisiaj trochę dłuższy rozdział, który jest tak absurdalny jak świat Nathiela. Przypomina mi trochę jakiś odcinek z anime (chyba za dużo ich oglądam). Chciałam przy okazji podziękować Cleo i Orihime, które użyczyły mi trochę swoich wizji świata Nathiela. I Króliczkowi, która przypomniała mi, że dziś mija 5 dzień. 

A teraz: Keep calm and kochaj demony <3, z serii: nowy, wymarzony,

demoniczny nabytek!

POPRAWIONE [28.07.2018]

***

To już cztery godziny, odkąd Nathiel siedział na krześle niczym sztywny kij od miotły, wpatrując się nieznane przestworza, które miał przed oczami. Jego mina nie wykazywała żadnych emocji, ciało nawet nie drgnęło, a usta wciąż były lekko rozwarte w nieco tępawym wyrazie. Nigdy nie sądziłam, że przyjdzie mi oglądać spokojnego Nathiela. Do tej pory czekałam na ten moment z utęsknieniem, dziś żałowałam, że kiedykolwiek o tym mogłam pomyśleć.  

Niestety nikt nie znał sposobu na wybudzenie naszego demonicznego łowcy z tego dziwnego transu. Nie wiedzieliśmy praktycznie niczego o mocy, którą został „poczęstowany” przez jednego z potomków Touraville’ów. Andi przekazała nam tyle, że jest uwięziony wewnątrz swojego własnego umysłu, gdzie mogło dziać się tak naprawdę wszystko. Nathiel nawet nie podejrzewał, że jest poza rzeczywistym światem. Szmaragdowe oczy były zamglone wizjami, które jego umysł sam utworzył.

Gdy mała Andi płakała w swoim pokoju, wciąż przeżywając zdradę brata i obrończy akt Nathiela, z którym nie mogła się już kłócić, Sorathiel, ja i reszta organizacji szukaliśmy rozwiązania. Próbowaliśmy już wielu rzeczy. Poczynając od mogących wywołać szok czynów, a wcale nie kończąc na fizycznym bólu. On jednak dalej siedział na krześle niewzruszony. Ze mną, w pustym pokoju, wpatrzony w coś nieznanego. Zimny, sztywny i nieswój.

A co, jeśli nigdy już nie powróci do normalnego świata? Nie chciałam patrzeć na takiego Nathiela. Wolałam już jego głupotę, głośny śmiech i wybuchowe emocje, niż ciche cztery ściany, gdzie puste oczy zdawały się nie interesować otoczeniem.

Starałam się do niego mówić, ale to nic nie dawało. Byłam pewna, że nawet gdybym miała go teraz pocałować – czego oczywiście bym nie zrobiła – nie zmieniłoby to jego stanu, w końcu to nie Księżniczka i żaba, gdzie demon-zombie po pocałunku zamieniłby się w normalnego człowieka.

Podniosłam się z krzesła i zaczęłam krążyć po całym pokoju. Sorathiel, który do tej pory towarzyszył moim mękom, niedawno zszedł na dół z mocnym postanowieniem dotyczącym przeczytania jakichś przydatnych ksiąg ze skromnej biblioteczki Hugh. Mogłam tylko niecierpliwie czekać na rozwiązanie, być może to on natrafi na jakiś trop.

Zrezygnowana podeszłam do Nathiela i nachyliłam się nad jego twarzą. Końcówki blond włosów połaskotały go po nieruchomych policzkach. Przynajmniej teraz mogłam bezkarnie się na niego gapić. Hipnotyzujące oczy nie wpatrywały się we mnie, tylko gdzieś za mnie, usta nie wykrzywiały się w rozbawionym, pewnym siebie uśmiechu, lecz pozostawały niewzruszone. Miałam nieodpartą chęć dotknąć jego twarzy. Chciałam znaleźć w niej jakieś niedoskonałości, ale... czy w ogóle istniały?

Nim się obejrzałam, moja dłoń spoczywała na ciepłym poliku Nathiela. Był gładki jak pupa niemowlaka. Zastanawiałam się, czy na jego twarzy kiedykolwiek pojawił się jakiś zarost.

– Chłodna i obojętna, gdy wszyscy patrzą, ciekawska, gdy nikt nie widzi.

Odskoczyłam od Auvreya, spoglądając zdziwiona w jego twarz. Na moich polikach pojawiły się wielkie, czerwone plamy ukazujące zawstydzenie. Wiedziałam, że to nie jego głos, ale sam fakt przyłapania mnie na gorącym uczynku sprawił, że momentalnie zrobiło mi się głupio. Pozostawało pytanie: kto wypowiedział to zaskakujące zdanie? Przecież pokój był zamknięty, a jedynymi osobami, które się tu znajdowały, byliśmy ja i Nathiel.

Fotel za mną zaszurał niespokojnie, co wywołało u mnie niemały szok. Zaczęłam rozglądać się po całym pokoju, próbując znaleźć winowajcę. Wokół mnie zaczęły dziać się naprawdę dziwne rzeczy. Serwetka sama spadła na ziemię, wazon zachwiał się niespokojnie, jakby miał za chwilę wylądować na podłodze i rozrzucić swoje ostre kawałki po dywanie, kilka książek wypadło z głuchym trzaskiem, uderzając o stolik, a firanki zaczęły fruwać w powietrzu, jakby oddały się szaleńczemu tańcowi. Miałam tylko nadzieję, że to nie moja nieprzewidywalna moc, która odzywała się w najmniej oczekiwanej chwili.

– To tylko ja – usłyszałam męski głos za plecami.

Odwróciłam się gwałtownie w tył, lecz nikogo nie ujrzałam.

Ta sytuacja zaczynała mnie powoli przerażać.

– Kim jesteś? – spytałam drżącym głosem.

– Sobą.

Skierowałam oczy tam, skąd dochodził dźwięk, czyli w okolice fotela. Nic tam jednak nie dostrzegłam. To jakaś magia? Może gość miał pelerynę niewidkę?

– Dobrze patrzysz – odezwał się głos. – Cień.

Zdezorientowana skierowałam spojrzenie w stronę cienia, który rzucał na podłogę fotel. Rzeczywiście. Dziwnie falował. Czyżbym miała do czynienia z demonem? Jeżeli tak, to co on tutaj robił? I kim był? Jakim cudem się tu w ogóle dostał? Wydawało mi się, że Nox było dobrze strzeżone. To jakaś zasadzka?

Serce podeszło mi do samego gardła. Początkujący łowca w jednym pomieszczeniu z nieokreślonym demonem męskiego pochodzenia, to niezbyt dobre połączenie.

Powolnym ruchem dłoni zaczęłam sięgać do tylnej kieszeni spodni, aby wydobyć z niej zastępczy nóż. Demon najwyraźniej dostrzegł, jaki mam zamiar. Znikając z cienia fotela, z prędkością światła przeniósł się w cień krzesła, na którym siedział Nathiel, i wytrącił broń z mojej dłoni – ostrze upadło na podłogę z cichym brzękiem.

– Nie próbuj żadnych sztuczek – powiedział grubym głosem nieznajomy. – Nie chcę zrobić ci krzywdy. Mam pokojowe zamiary.

– Pokojowe? – zdziwiłam się. Demony i pokojowe załatwianie spraw nie szły ze sobą w parze. – Kim wobec tego jesteś?

Obcy znowu wylądował w cieniu fotela. Z cienistej masy zaczęła się tworzyć twarz, a dokładniej jej dosyć ludzko wyglądający profil. To wciąż nie był jednak realny obraz mężczyzny, z którym miałam przyjemność dyskutować.

– Blazier – przedstawił się. – Tak mnie właśnie zwą.

– Co robisz w organizacji? – spytałam ostrzej niż powinnam. Postanowiłam, że daruję sobie uprzejmości, poza tym podejrzewałam, że gość wiedział już o mnie więcej, niż mogłam to sobie wyobrazić. W końcu musiał tu siedzieć jakiś czas i mnie obserwować.

– Współpracuję z wami.

Uniosłam brew. Nigdy nie słyszałam o żadnym współpracującym z Noxem demonem – pomijając oczywiście Nathiela i moją połówkę. Choć słowa te brzmiały szczerze, były również zadziwiająco nieprawdopodobne. Czy on naprawdę miał mnie za łatwowierną idiotkę?

– Dlaczego mam ci wierzyć?

Demon zaśmiał się swoim mrocznym, niskim głosem.

– Zamieszkuję cień Sorathiela.

Kolejny fakt, który wgniótł mnie w siedzenie.

Sorathiel miał w cieniu demona? Dlaczego nikomu o tym nie powiedział? Jeżeli z nim współpracował i pomagał organizacji, z pewnością nie był naszym wrogiem – o ile oczywiście tak było. Demony to podstępne bestie, którym nie należało ufać.

– Nie patrz się na mnie w takim szoku. Zawarłem z nim pakt. Moje informacje dla Noxa, za jego schron przed Departamentem Kontroli Demonów – wytłumaczył. – Nigdy nie wychodzę z cienia. Jesteś pierwszą osobą z Nox, która ma okazję mnie zobaczyć.

– Dlaczego? – spytałam, patrząc podejrzliwie w stronę cienia.

– Bo wiem, że jeśli ci pomogę, nikomu nie zdradzisz mojego położenia – odpowiedział gładko.

Rzeczywiście. Jeżeli ktoś prosił mnie o dochowanie tajemnicy, zawsze to robiłam, szczególnie jeżeli w grę wchodziła niezbędna mi pomoc.

– Pomożesz mi odzyskać Nathiela?

– Oczywiście.

Moje serce podskoczyło w piersi, nie wiedziałam tylko czy ze strachu, czy z radości, że mogłam cokolwiek dla niego zrobić. Nie lubiłam bezinteresowności i narastających długów, które gromadził na swoim koncie Nathiel. Teraz nastał moment, kiedy mogłam je odpowiednio spłacić.

– Co muszę w takim razie zrobić? – zapytałam. Choć wciąż byłam niepewna, chciałam dowiedzieć się czegoś o sposobie, który mógłby mi pomóc przy ratowaniu Auvreya. Jeżeli Blazier miał być ostatnią osobą, która jest w stanie cokolwiek zdziałać, byłam gotowa zaryzykować, nawet jeżeli mu nie ufałam.

– Stań przy nim – usłyszałam w odpowiedzi.

Posłusznie wykonałam polecenie Blaziera.

– Połóż dłonie na jego głowie.

I to, choć z pewną wątpliwością, wykonałam. Moje ręce zatopiły się w kruczoczarnych, miękkich włosach. Wtedy zdałam sobie sprawę z tego, że dotykałam ich po raz pierwszy. Opanowało mnie dziwne, przemożone uczucie nakazujące mi zbliżyć nos do czarnych, roztrzepanych kosmyków. Na szczęście obecność Blaziera sprawiła, że się od tego powstrzymałam.

– Zamknij oczy i czekaj. To moja działka.

Zacisnęłam powieki, czując jak serce gwałtownie przyspiesza swój bieg. Bałam się tego, co mnie czekało. Zaraz dopadły mnie myśli o tysiącach sposobów na to, jak Blazier mógłby się pozbyć mojej głowy, gdy będę stała plecami do niego. Poczułam, że ze stresu się pocę. Rzadko kiedy ryzykowałam własnym życiem, by kogoś ocalić. Najwyraźniej Nathiel wiele dla mnie znaczył.

Na swoim karku poczułam ciepły oddech demona. Wiedziałam, że się zmaterializował. Postanowiłam się jednak nie odwracać. W końcu tego właśnie pragnął – aby nikt nie ujrzał jego twarzy.

Kiedy usłyszałam tuż nad uchem jego głos, z trudem powstrzymałam się od tego, aby nie zadrżeć. Na mojej skórze pojawiły się nieprzyjemne dreszcze.

– Przeniesiesz się teraz do jego umysłu. Miejsce, w którym będziesz, może cię zszokować. Nathiel jest teraz więźniem własnej wyobraźni. Musisz go znaleźć i stamtąd zabrać. Wystarczy, że dasz mi znak, a przeniosę cię z powrotem do tego pokoju. Na czas twojej nieobecności zamknę drzwi na klucz. Nie będziesz wiedzieć, co dzieje się w świecie rzeczywistym. Twoja dusza opuści ciało. Zapewne gdy się obudzisz, będziesz leżeć na podłodze – mówił do mnie powolnym, głębokim i hipnotyzującym głosem, od którego zrobiłam się senna. – Rozumiesz?

Kiwnęłam powolnie głową. Nawet jeżeli chciałam się wycofać, było już na to za późno. Miałam tylko nadzieję, że świat stworzony przez Nathiela nie będzie tak przerażający jak jego głupota. Oczami wyobraźni widziałam szare kołtuny fruwające po bezkresnych wizjach rodem z mózgu osoby zażywającej środki halucynogenne. Ta perspektywa mną wstrząsnęła. Mogłam się przecież spodziewać wszystkiego, to w końcu Auvrey. Być może jego sennym marzeniem było mieszkać wśród dzikich demonów, które do woli mógł zabijać? A może wręcz przeciwnie – czekała mnie przeprawa przez cukierkową krainę pełną jednorożców o wielkich mangowych oczach?

– Skup się – powiedział Blazier, kładąc dłoń na moim ramieniu. Pod wpływem jego dotyku wzdrygnęłam się. – Nie panikuj, gdy zaczniesz spadać w dół. Nic ci się nie stanie.

Kiwnęłam ponownie głową, starając się rozluźnić spięte mięśnie. Mój oddech zwolnił, choć serce wciąż mocno uderzało o żebra. Musiałam się uspokoić, nawet jeżeli czekała mnie trudna misja.   

Miałam wrażenie, że oczekiwanie na jakikolwiek efekt nieprzewidzianej w skutki podróży do umysłu Nathiela zajęło dłużej niż stanie w długiej kolejce do kasy, gdzie chciałam kupić wyłącznie chleb. Zdawało mi się, że mój bezruch trwał wieczność. Bałam się otworzyć oczy, czując na ramieniu obcą, demoniczną dłoń. Kto wie, co mógł zrobić, gdy spojrzę w jego twarz. Może był jednym z tych kryminalistów, którzy zabijali, gdy ktoś zobaczył ich prawdziwe oblicze? Wcale by mnie to nie zdziwiło, w końcu po coś się ukrywał.

Czekałam aż w końcu nadejdzie właściwy moment, a moja dusza przeniesie się w progi nieokreślonego świata. Gdy już zaczęłam się niecierpliwić i niepokoić, stało się coś nieoczekiwanego – straciłam grunt pod nogami. Nie trzymałam już głowy Nathiela i nie czułam na swoim ramieniu dłoni Blaziera. Moje oczy gwałtownie się otworzyły. Dookoła panowała ciemność. Nie wiedziałam czy mam krzyczeć, czy płakać. Próbowałam się chwycić jakiejś niewidzialnej ściany w obawie przed utratą życia, w głowie wciąż jednak miałam słowa Blaziera: „Nie panikuj, gdy zaczniesz spadać w dół, nic ci się nie stanie”. Zastosowałam się do jego rady przynajmniej częściowo, biorąc uspokajające oddechy. Lot jak na zawołanie zmniejszył swoją prędkość. Zupełnie jakby pod wpływem mojego spokoju samoczynnie zwolnił.

Kiedy spojrzałam w dół, ujrzałam niebieskie tło przypominające swym kolorem letnie niebo. Wokół mnie z czasem zaczęły pojawiać się obłoki w bladych, pudrowych kolorach, które miały przedziwne kształty – przez chwilę odnosiłam wrażenie, że jeden z nich układał się w twarz Nathiela.

Nim się spostrzegłam, zaczęłam się o nie obijać. Teraz nie mogłam wstrzymać okrzyku przerażenia. Chmury odbijały mnie między sobą, gwałtownie strącając w dół. Myślałam, że dostanę zawału. Mimo tego, że było to miękkie zetknięcie z chmurzystą powierzchnią, lądowanie na niej nie należało do przyjemnych. Wszystko, co miałam w żołądku, przewracało się jak w wielkiej pralce, zwiastując niezbyt pozytywne zakończenie lotu. Nim cokolwiek zwróciłam, ostatnia różowa chmura strąciła mnie na szczęście w dół, wprost do krzaków. Dobrze, że były przynajmniej miękkie.

Odetchnęłam z ulgą, przymykając na moment powieki.

Co za okropna przeprawa. Jeżeli powrót będzie wyglądał tak samo, chyba naprawdę zwymiotuję.

Do moich nozdrzy zaczął docierać dziwnie znajomy, mdły i tłusty zapach. Mogłabym przysiąc, że ktoś w okolicy smażył kurczaka. Dziwiąc się tymi węchowymi doznaniami, od razu otworzyłam oczy. Pierwszym, na co zwróciłam uwagę, był mój ubiór. Miałam na sobie kusy strój pokojówki, który przypominał mi te dziwne chińskie bajki oglądane przez Nathiela. Czułam, że poliki zaczynają mnie piec, jakby ktoś przyłożył do nich gorące żelazko. Czarno-biała sukienka z mnóstwem kokardek i falbanek nie sięgała mi nawet do kolan. Bałam się, że gdy podniosę się już z krzaków, może nie zakrywać moich pośladków. Nogi oblegały długie, białe zakolanówki zakończone koronką, i czarne, błyszczące w słońcu lakierki z wielką kokardą u szczytu – podobne buty nosiła mała Andi, tyle że ona miała sześć lat, nie siedemnaście.

Odnosiłam wrażenie, że nie tylko mój ubiór się zmienił.

Dotknęłam delikatnie głowy i natychmiastowo jęknęłam z zawodu. Moja codzienna fryzura drastycznie uległa zmianie. Czułam się teraz jak małe dziecko z dwoma blond kucykami po bokach głowy. Nie musiałam mieć specjalnych zdolności dedukcyjnych, aby wiedzieć, czyja to sprawka.

Podnosząc się z krzewu i otrzepując swój biały, koronkowy fartuszek, rozglądnęłam się dookoła. I nagle zapach kurczaka stał się jasny. Nie miałam pojęcia, jakim cholernym cudem, ale skrzydełka przypominające te z KFC, wisiały na drzewach, tuż nad moją głową. Mogłam po nie sięgnąć ręką. Nie byłam jednak szczególnie głodna. Ta dziwna kraina odebrała mi jakikolwiek apetyt.

Do moich nozdrzy doszły kolejne tłuste zapachy. Smażone frytki, krążki cebulowe, które tak ubóstwiał Nathiel i krewetki w panierce. To wszystko wisiało w długim rzędzie drzewiastego sadu, lśniąc w słońcu, jakby ktoś uprzednio umoczył je w błyszczącym efekcie rodem z Photoshopa.

Świetnie. To dopiero pierwszy element jego krainy, a już zdewastował mój mózg.

Otrząsając się z szoku, postanowiłam skierować swoje kroki w... nieznane. Stąpając po wyjątkowo miękkiej, zielonej trawie w barwie oczu Nathiela, minęłam różową rzekę. Mogłam się założyć, że była przepełniona jakimś słodkim napojem. Skoro tematyka jedzenia krążyła wokół fast foodów, być może był to truskawkowy shake z McDonald’s.

Gdzieś z boku, nieopodal tłustych krzewów, dostrzegłam skaczące, pudrowe króliczki z kokardkami na szyi, dookoła mnie latały barwne motyle o skrzydłach w kształcie skrzydełek kurczaka, gdzieś w tle słyszałam dziewczęce, głośne śmiechy, a nad moją głową prażyła wielka, uśmiechnięta, słoneczna kula, niczym wyjęta z popularnego serialu brytyjskiego o nazwie Teletubisie.

Witajcie w wielkim, optymistycznym zakątku Nathiela, przy którym Kraina Grzybów to tylko przystawka do dania głównego składającego się z największych absurdów nieludzkiego umysłu.

Po długiej przeprawie prowadzącej mnie donikąd, doszłam do jakiegoś dziwnie wyglądającego płotu zakończonego furtką. Gdy otworzyłam ją, żeby wyjść z drzewiastego sadu, odłamała się. Moim oczom ukazał się spory kawałek czekolady, z której wylewał się karmel.

Jęknęłam bezradnie.

Czy Nathiel naprawdę myślał tylko o jedzeniu? Do tej pory przynajmniej miałam nadzieję na to, że w jego głowie znajduje się coś minimalnie ambitnego, najwyraźniej się jednak myliłam.

Tuż nad moją głową przeleciał wielki ptak w kształcie pizzy, zasłaniając widok na dziecięco uśmiechnięte słońce. W locie z jego skrzydła oderwał się pieczarek umoczony w sosie pomidorowym, który wylądował na moim nosie. Wzięłam krótki wdech, zatrzymując powietrze w płucach. Liczyłam na to, że większa dawka dwutlenku węgla pobudzi moją normalność do działania, a ta z kolei pozwoli mi nie oszaleć.

Ile jeszcze przyjdzie mi użerać się z absurdalnym światem w umyśle Nathiela? Błagam, chciałam go wreszcie znaleźć i stąd zabrać, raz na zawsze uwalniając się od tych cukierkowych i tłustych wizji.

Podłamana ruszyłam przed siebie, oczekując na kolejną porcję irracjonalnych tworów. Liczyłam na to, że po powrocie do naszego świata nie będę musiała odwiedzać psychiatry, choć niewątpliwie trauma po odwiedzinach nathielowego Disneylandu pozostanie mi do końca życia.

Trawa stopniowo zaczęła zmieniać swój kolor. Ze szmaragdowej zieleni przechodziła powoli w granat, a potem turkus. Przynajmniej jeden widok zdołał ukoić moje myśli – harmonijne i chłodne kolory, które przepływały bezwolnie przez moje myśli jak morska fala.

Ruszyłam wydeptaną w trawie ścieżką. Ukojenie odrobinę ucichło, za to zaczęłam słyszeć dziewczęce, podejrzanie przyciszone głosy. Oczywiście, że dziewczęce, Nathiel był przecież niepoprawnym kobieciarzem. Jakże w jego świecie mogłoby zabraknąć kobiet?!

Tajemnicze, mangowe głowy zaczęły wynurzać się zza winogronowych krzewów. Różowe, złote, błękitne, czerwone, fioletowe i we wszystkich kolorach świata, wielkie, mangowe oczy spoglądały na mnie z lekkim, wyćwiczonym zdziwieniem. Każda z postaci wyrwanych z ulubionych bajek Nathiela miała niezwykle ładną, lalkowatą twarz. Wszystkie ubrane były w krótkie sukienki pokojówek, podobne do mojej. Jedyne, co nas w tym momencie różniło, to wygląd i...

Spojrzałam w dół na swoją klatkę piersiową.

No, cóż. Z pewnością anime było jednym z miejsc, gdzie przeciętna nastolatka mogła zazdrościć dziewczynom ogromnych biustów wylewających się z sukienek. Nie, wcale nie byłam zdziwiona tym widokiem. Od zawsze wiedziałam, że Nathiel jest zwyczajnym erotomanem i najchętniej zamieniłby kobiety na całym świecie na zgrabne panny o dużych piersiach i tyłkach.

– Co się tak patrzycie? – spytałam nerwowym głosem.

Kilka z nich przechyliło głowy w bok, jakby się zsynchronizowały, kilka odwróciło głowy w drugą stronę, a niektóre bezustannie się na mnie gapiły, mrugając nierozumnie oczami.

Manga, manga wszędzie.

– Laura-san*! Panicz Nathiel na ciebie oczekuje! – usłyszałam dziewczęcy, cienki i przesłodzony głosik, który przeszył moje bębenki na wskroś. Jakaś wyższa ode mnie o głowę mangowa cycolina stanęła ze mną twarzą w twarz. Poczułam się przy niej jak bezkształtne i wychudzone dziecko.

– Oczekuje mnie? – spytałam, unosząc brew i mierząc chłodnym spojrzeniem dziewczynę o fioletowych włosach. Ta kiwnęła energicznie głową. – Dobra, zaprowadźcie mnie do tego kretyna – burknęłam pod nosem.

Kilka mangowych dziewczyn robiących odtąd za moją obstawę, ruszyło ze mną do centrum królestwa głupoty. Czułam, że kiedy już wrócę do organizacji, spiorę Nathiela na kwaśne jabłko za wizje, które musiałam oglądać w jego głowie. Większej porcji kompleksów nie mógł mi zafundować.

Mijając winogronowe sady, dziewczęce głowy wychylały się, śmiejąc radośnie i machając w moją stronę smukłymi dłońmi. Miałam ochotę utopić je w słodkiej rzece, którą właśnie mijałam. Optymizm tego miejsca ani trochę do mnie nie przemawiał.

Wreszcie wyszłyśmy z ogrodu przepełnionego radością. Starałam się nie zwracać uwagi na idące obok mnie dziewczyny, które nuciły jakąś wesołą, japońską piosenkę pod nosem. Moją uwagę przykuł raczej widok miasta, w którego progi wkroczyłyśmy. Z początku zdawało się wyglądać całkiem normalnie, ale to tylko do czasu, kiedy nie zauważyłam, jakie mieści w sobie sklepy. Ogromna księgarnia z mangami, sklep z nożami wraz z chwytliwą reklamą o treści: „Masz demona w domu? Wypędź go nożem!”, kilka fast foodów (w tym jakieś trzy KFC), kawiarnie, a nawet sklep z pamiątkami, do którego nie miałam zamiaru wchodzić. Już wielki bilbord z twarzą Nathiela świadczył o tym, że będą tam przedmioty związane z jego osobą. Nikt nie mógł być większym narcyzem niż on sam.

Otrząsając się z szoku i próbując nie patrzeć na jeszcze większe siedlisko głupoty, trafiłam pod wielką, zamkową bramę zbudowaną (podobnie jak furtka, którą wcześniej zniszczyłam) z czekolady.

– To zamek naszego króla! – pisnęła jedna z mangowych dziewczynek.

– Króla – prychnęłam pod nosem.

Dwie strażniczki w kusych, fantastycznych strojach otworzyły przed nami bramę. Moim oczom ukazał się wielki, czerwony dywan prowadzący wprost do...

Przyspieszyłam kroku, wyprzedzając moje wyimaginowane towarzyszki. Na samym środku, na pozłacanym tronie z krakersów, siedział nie kto inny jak Nathiel. Z błogą miną otwierał właśnie usta, do których winogrona wsadzała mu jakaś różowowłosa dziewczyna w dwuczęściowym stroju kąpielowym.

Ubiór króla głupoty był całkiem normalny. Na stopach spoczywały jego stare, czarne trampki, spodnie jak zwykle w kolorze czerni, a koszulka standardowo z przygłupim napisem: „Jestem królem". Brakowało mu jeszcze korony ułożonej ze smażonych w głębokim tłuszczu skrzydełek prosto z KFC i berła zbudowanego z frytek.

Kilka dziewczyn wydało z siebie ciche piski, krzycząc coś o „boskim paniczu Nathielu”. Nie przejmowałam się nimi. Chciałam dopaść tego kretyna i to możliwie szybko.

Podchodząc do niego gwałtownym krokiem, chwyciłam go za koszulkę i przybliżyłam się niebezpiecznie blisko jego twarzy. Zielonooki spojrzał na mnie zaskoczony. Gdy spostrzegł, że to TYLKO ja, uśmiechnął się szeroko i przygarnął mnie do swojej piersi mocarnym gestem. Myślałam, że mnie udusi.

– Laura! – wykrzyknął prosto do mojego ucha. – Czekałem na ciebie!

– A ja ciebie szukałam, żeby ci urwać ten pusty łeb – burknęłam niezadowolona, czując, że mój nos jest zgniatany przez kości żebrowe czarnowłosego łowcy.

– Teraz będziesz mogła karmić mnie winogronem! – wykrzyknął usatysfakcjonowany, w ogóle mnie nie słuchając.

Gdy jego uścisk zelżał, w trybie natychmiastowym się wyprostowałam. Od ubranej w skąpy strój kąpielowy mangowej dziewczyny, zabrałam kilka owoców winogrona. Wściekłość wręcz parowała z mojej głowy. Wciąż dziwiłam się, że nie stopiła czekoladowego zamku swoim ognistym temperamentem.

– Oczywiście, paniczu Nathielu – zaczęłam udawanym słodkim głosikiem, posyłając w jego stronę zabójczo uroczy uśmiech. – Udław się tym winogronem – dodałam groźnie, wsadzając mu do buzi kilka kulek.

Mangowe dziewczynki wydały z siebie zduszone okrzyki.

Tak, tak, rzeczywiście straszne. Wasz panicz został zaatakowany przez jakąś bladą dupę albinosa bez kształtów. Nie martwcie się, chętnie przyjmie was w swoje ramiona, a wy będziecie mogły wówczas założyć kuse stroje pielęgniarek i latać za nim z cukierkowymi strzykawkami, z których będą wylatywać skittelsy. Iście tęczowa wizja, i taka w stylu Auvreya!

Nathiel wypluł winogrona, posyłając mi zarówno wrogie, jak i podejrzliwe spojrzenie.

– Jakaś wyjątkowo nieudana wersja Laury w tym świecie – stwierdził sucho, zakładając władczo ręce na piersi. Plecami przylgnął do swojego krakersowego tronu.

– To jestem prawdziwa ja, baranie – mruknęłam groźnie, chwytając go od razu za dłoń. – Czy to ci się podoba, czy nie, wychodzimy stąd.

Zanim pociągnęłam go jednak w stronę wyjścia, odwróciłam się w jego stronę z uroczym uśmiechem na twarzy, jakbym coś sobie przypomniała. Na moment puściłam jego dłoń i ustawiłam go równiutko po środku czerwonego dywanu. Brakowało tylko świateł reflektorów i mnogiej liczby aparatów, które cykałyby zdjęcia z fleszami. To na szczęście było tylko moje pragnienie, nie tego przeklętego erotomana.

– Miałam coś jeszcze zrobić – powiedziałam uroczyście. Potem zamachnęłam się pięścią i uderzyłam Nathiela prosto w jego przystojną i równie irytującą twarz. W tle znowu usłyszałam stłumione okrzyki zaskoczenia. Kilka z podwładnych „króla” podbiegło do Nathiela i zaczęło wykrzykiwać do niego ultradźwiękowym głosem: „Paniczu! Wszystko w porządku?”, „Bardzo boli?”, „Pocałować?”, aż miałam ochotę je przekrzyczeć i z całym sarkazmem, jaki w sobie miałam, zapytać: „A może przywalić ci jeszcze raz?”.

– Za co to?! – wykrzyknął oburzony chłopak, kładąc dłoń na swoim zaczerwienionym poliku. Najwyraźniej cios był celny i bolesny, tak jak tego oczekiwałam.

– Za wszystko – mruknęłam niezadowolona, zakładając ręce na piersi. – A szczególnie za ten ubiór.

– No, przestań, przecież do twarzy ci w nim – powiedział, oglądając mnie od stóp do głów. Jego oburzony wyraz twarzy ustąpił nagle miejsca ucieszonemu uśmiechowi. – Hej, mam całkiem dobry gust – dodał zadowolony.

Przewróciłam oczami i nie zwracając uwagi na jego głupie docinki, chwyciłam go ponownie za dłoń. Wspólnie ruszyliśmy ku wyjściu z tego przedziwnego zamku. Mangowe dziewczynki toczyły się za nami, prawie płacząc na widok oddalającego się od nich Nathiela. Moje uszy znowu były niszczone przez piski, które zaczynały się od znamiennego: „Paniczu Nathielu!”. Miałam serdecznie dosyć tego świata.

– Nieee! – wykrzyknął dramatycznie zielonooki, wystawiając rękę do swoich wymyślonych panienek. – Nie mogę zostawić moich dziewczynek w tym świecie!

– Możesz – odpowiedziałam nieczule, wychodząc na zewnątrz. Stając na zielonej trawie, skierowałam spojrzenie ku kolorowemu niebu. W międzyczasie wymyślone postacie z bajek zaczęły obściskiwać zadowolonego z takiego obrotu sytuacji Auvreya.

Ciesz się, kretynie, póki możesz.

– Blazier! – wykrzyknęłam w górę, najgłośniej jak potrafiłam. – Zabierz nas stąd!

– Blazier? – zdziwił się mój towarzysz, na chwilę tracąc zainteresowanie swoimi towarzyszkami.

Nie zamierzałam mu na to odpowiadać, nie zamierzałam nawet na niego spoglądać. Nie musiał wiedzieć o co chodzi, nie musiał też wiedzieć jak się tu dostałam i jak zamierzałam nas stąd wydostać. Ważne, że zaraz wspólnie wrócimy do domu i raz na zawsze opuścimy ten absurdalnie głupi świat.

Długo i niecierpliwie czekałam na jakąkolwiek reakcję z góry, jednak nic się nie wydarzyło. Z trudem udawało mi się utrzymać zielonookiego za rękę. Jego „podopieczne” starały się go wyrwać z mojego uścisku, ja jednak się nie poddawałam. Ciągnęłam go z całej siły w swoją stronę, jakby był kimś, o kogo warto walczyć.

– Zostawić go, cycate babska! – wykrzyknęłam zdenerwowana.

Ich oczy zapłonęły nagle dziwną czerwienią, jakby zamieniły się w mordercze króliki pragnące oderwać mi swoimi malutkimi ząbkami głowę. Nie wiedziałam, czy to jakiś żart, czy może ten świat naprawdę doczekał się swoistego błędu w systemie. Odpowiedzią na to okazał się zgodny brzęk wyciąganych z kieszeni broni palnych, które skierowane zostały w moją stronę.

Przeraziłam się.

– BLAZIER! – wykrzyknęłam, ponownie spoglądając w górę.

Udało mi się wyrwać Nathiela z rąk tych bestii. Trzymałam go mocno, aby nikt mi go już nie odebrał, a on patrzył na mnie z lekko rozwartymi ustami. Wyglądał na zszokowanego. Dlaczego? Być może chodziło tu o błąd, który zniszczył jego słodką wizję świata? A może o moje wojownicze zachowanie? W końcu nigdy tak zaciekle nie walczyłam Auvreya. Ba, dotąd w ogóle nie musiałam tego robić.

Pistolety wystrzeliły nagle w naszą stronę. Zdążyłam tylko ukryć głowę w koszulce demona, oczekując na swój rychły koniec. Poczułam jego ciepłą dłoń, która zakryła mój policzek, jakby chciała mnie obronić przed końcem. Mogłam mieć tylko nadzieję, że śmierć w królestwie Nathiela była prawie tak samo bezbolesna, jak mój wcześniejszy upadek z nieba.

Oczekiwałam na ból po licznych, zadanych mi ciosach, jednak nic takiego nie poczułam. Kiedy chwila niepewności zaczęła się wydłużać, nie dając określonego efektu, otworzyłam oczy. Tuż nad sobą dostrzegłam twarz Nathiela. Pod plecami poczułam bolesne ukłucie. Widocznie musiałam upaść.

Przez chwilę nie wiedziałam, co się działo. Gdy dostrzegłam jednak swój zwyczajny ubiór i normalnie wyglądający pokój, już wiedziałam, że wróciliśmy z powrotem do realnego świata. To sprawiło, że z ulgą odetchnęłam.

– Wszystko w porządku? – spytał mnie zdezorientowany zielonooki.

Najwyraźniej musiał się obudzić wcześniej niż ja. Miałam nadzieję, że nie pamiętał nic z tego, co się stało. Nie chciałabym, aby obraz bladej dupy albinosa ubranej w kusy strój japońskiej pokojówki zapadł w jego pamięci. To byłoby złe wspomnienie. I idealny powód do irytującego wypominania.

Kiwnęłam powolnie głową i przeniosłam się do pozycji siedzącej. W tym samym momencie drzwi od pokoju uderzyły z głośnym trzaskiem w ścianę, a do środka wpadli łowcy z nożami w dłoniach.

Zamrugałam kilka razy oczami, podobnie jak Nathiel.

– Co się tu działo? – spytał Sorathiel stojący na czele Nox.

Razem z Auvreyem wymieniliśmy zdezorientowane spojrzenia.

– A co się miało dziać? – spytał beztrosko Nathiel, wzruszając ramionami.

– Drzwi były zamknięte. Próbowaliśmy się tu dostać, ale ani drgnęły – powiedział jeden ze starszych łowców.

Uśmiechnęłam się pod nosem i spojrzałam ukradkiem na cień fotela, który lekko falował. W głowie wypowiedziałam ciche podziękowania. Nie miałam pojęcia, czy Blazier je usłyszał, ale rozpłynął się, zostawiając to pomieszczenie w spokoju. Cóż, ostatecznie demony nie potrzebowały podziękowań. To był wymienny handel.

– Ja tam nic nie pamiętam – powiedział Nathiel, marszcząc czoło. Jego dłoń spoczęła na poliku, w który wcześniej go uderzyłam. – Dziwne, boli mnie twarz – mruknął pod nosem, jakby do siebie.

Postanowiłam ukryć swój uśmiech za zasłoną uwitą z blond włosów.

A jednak poczuł mój cios na własnej skórze. Jeżeli miałam być szczera – w żaden sposób tego nie żałowałam, nie chciałam jednak uświadamiać go o źródle bólu. Niech cierpi tak, jak ja cierpiałam, spacerując po pełnym absurdów świecie.

Popatrzyłam na wciąż zdezorientowanych łowców, których spojrzenia skierowały się teraz na mnie.

Wiedziałam już, że czeka mnie długie opowiadanie przy różanej herbacie.

*-san – grzecznościowy tytuł dodawany przez Japończyków do imienia lub nazwiska.