Rozdział 48 - "Spotkanie po latach"

Tak, Lauriel wreszcie po 47 rozdziałach się pocałowali *wow, akcja taka powolna* i teraz możecie być pewni, że Lauriela będzie zdecydowanie więcej. I akcji też *lol, w końcu*. Taka radość. 

Dziś kolejny rozdział z serii: mała rozwałka w umyśle Laury. Nie, wcale się nad nią nie znęcam psychicznie. GDZIEŻBYM ŚMIAŁA. 

Jedni przewidzieli, inni wydawali się całkiem nieświadomi. Próbowałam lekko odwodzić od tropu, ale nie czyniłam z tego wielkiej tajemnicy! *badum tsss, nikt nie wie o co chodzi*. W cieniu nocy tak bardzo przewidywalne. Rozdział trochę krótszy, więc możliwe, że następny pojawi się szybciej *wciąż o 9 rozdziałów do przodu*.

POPRAWIONE [19.08.2018]

***

Wystarczyło tylko jedno spojrzenie, abym zorientowała się, z kim miałam do czynienia. To był ludzki demon prosto z Reverentii. Nie znałam go. Widziałam go po raz pierwszy i dlatego ten fakt mnie niepokoił. Z jakiegoś powodu musiał się tu przecież zjawić. Być może był jednym z członków kryjącego się w tych ruinach zespołu demonów, który mieliśmy wytropić? A może miał zupełnie inne zadanie?

Zaniepokojonym wzrokiem omiotłam postać tajemniczego mężczyzny, który powstał z fotela i zwrócił się do mnie przodem. Miał na sobie długi, czarny płaszcz sięgający ziemi. Jego szyję zdobił bordowy szal, który swoją barwą wyjątkowo odbiegał od reszty ubioru pogrążonego w mrocznych odcieniach. W ręku dzierżył ciemną laskę, którą wspierał się o podłoże. Nie wyglądał na kalekę, więc fakt jej posiadania zdołał mnie lekko zmartwić. Nie zdziwiłabym się, gdyby miała w sobie ostrzę – rzeczywistość to nie film, choć wielokrotnie przekonałam się o tym, że mają ze sobą dużo wspólnego.

Nie mogłam sprecyzować, w jakim wieku był mężczyzna. Mógł mieć zarówno dwadzieścia, jak i czterdzieści lat. Wszystko zależało od kąta padania księżycowej poświaty. Był niewiarygodnie wysoki. Gdybym miała strzelać na oślep centymetrami, miałby blisko dwa metry wysokości – na pewno był wyższy od Nathiela i Sorathiela. To, co od razu rzucało się w oczy u nieznajomego demona to jego białe włosy, które nie przywodziły na myśl starca, a raczej przygodne użycie odpowiedniej farby. Może demony miały zupełnie inną genetykę niż normalni ludzie? Wystarczyło spojrzeć na Andi. Posiadała nietypowy dla Ziemian kolor włosów – płomienny rudy wchodzący w czerwień.

Morderczy, szmaragdowy błysk zdradzał nienawiść, jaką miał w sobie mężczyzna. Jego ironiczny uśmiech kolidował ze spojrzeniem pełnym chłodu. Sam jego widok sprawiał, że miałam ochotę uciec. Postawiłam jednak tylko dwa sztywne kroki w tył. Na więcej nie było mnie stać.

– Czyżbyś się bała? – spytał swoim tajemniczym, głębokim głosem. Jego twarz rozszerzyła się w jeszcze bardziej przerażającym uśmiechu.

Bałam się. Wiedziałam, że obecność ludzkiego demona nie jest czymś, co zwiastowało szczęście, a rychłą śmierć. Błagałam o to, aby Nathiel zjawił się w progach tego pokoju. Błagałam o to całą swoją duszą i przeklinałam siebie za nagłą ucieczkę. Skąd jednak miałam wiedzieć, że właśnie tak to wszystko się potoczy? Gdyby nie jego pocałunek, wciąż stałabym przy jego boku i niczym nie martwiła.

Wzięłam cichy wdech, próbując zdusić w sobie narastającą panikę. Postanowiłam, że zagram na czas, nawet jeżeli miałabym zrobić z siebie idiotkę. Może przynajmniej dowiem się, kim był mężczyzna, który tak uparcie się we mnie wgapiał?

– Kim jesteś? – wydusiłam z siebie drżącym głosem.

Dlaczego miałam wrażenie, że pożałuję tego pytania?

– Aiden Vaux – odpowiedział powoli i zastukał leniwie laską o ziemię. – Szef Departamentu Kontroli Demonów.

Ta wiadomość sprawiła, że świat zawirował mi przed oczami.

Świetnie. Po prostu znakomicie. Byłam w starych ruinach zamku na swojej pierwszej, demonicznej misji, i pierwszą osobą, z jaką przyszło mi się zmierzyć, był sam szef Departamentu Kontroli Demonów, a więc prawdopodobnie najsilniejsza osoba z całego zgromadzenia, które deptało Nox po piętach – w końcu zgrają podwładnych nie mógł zarządzać byle kto. Teraz zostało mi się zastanowić nad tym, jak będzie wyglądała moja śmierć. Bezproblemowo i bezboleśnie? A może czekają mnie tortury, po których zostanę zabrana do Reverentii i rzucona na pożarcie hordzie demonów? Moje myśli uśmiechały się do mnie ironicznie nawet w tej dramatycznej sytuacji.

– Zapewne domyślasz się, po co tutaj jestem – zaczął swoim hipnotyzującym głosem Aiden Vaux. Powolnym krokiem, z towarzyszącym mu oddźwiękiem stukających miarowo w deski butów, zaczął zataczać wokół mnie koło. Chciał mnie zdezorientować, czy sprawić, abym dostała zawału? Wtedy przynajmniej nie musiałby sobie brudzić rąk.

– Obserwuję twoje poczynania od dłuższego czasu – stwierdził, niepokojąco głośno stukając swoją laską w podłoże. Ten dźwięk przywodził mi na myśl ostrzeżenie. – To zabawne, ale gdybyś nie wystawiała się tak bardzo naprzód, prawdopodobnie nigdy nie odkryłbym, kim jesteś.

Jego sarkastyczny ton głosu przyprawiał mnie o dreszcze. Wydawało mi się, że traktuje mnie jak robaka, którego lada moment zmiażdży butem. Świadczył o tym jego władczy i przepełniony nienawiścią głos.

– Los sprawił, że osobiście zechciałem złożyć ci wizytę – powiedział z nutką chłodnego rozbawienia. – Półdemon, półczłowiek. Niezwykły przypadek w naszym świecie.

Obserwowałam każdy jego krok, każdy najdrobniejszy ruch. Moje zmysły były napięte. Całą sobą czułam adrenalinę, która krążyła w moich żyłach. Oddech ugrzązł gdzieś na dnie płuc, próbując nie wydawać szelestu zagłuszającego niepokojąco powolne stąpanie wrogiego mężczyzny. Serce tłukło się o żebra, sprawiając mi ból przy każdym silnym uderzeniu. Chciałam, żeby ta wątła nić oczekiwania została w końcu przerwana.

Szef Departamentu Kontroli Demonów, jak na zawołanie, przerwał kolisty chód – swoje kroki skierował tym razem w moją stronę.

Chciałam uciec jak najdalej stąd. Moje nogi były nawet skłonne do tego, by wyskoczyć z drugiego piętra przez okno. Nic jednak nie zrobiły, a na myśleniu się skończyło. Byłam jak sparaliżowana.

Mężczyzna pochylił się ku mojej drobnej postaci i palcem wskazującym uniósł mój podbródek do góry. Miał przerażająco chłodne dłonie, które na myśl przywodziły mi trupa. Bałam się nawet drgnąć w obawie przed nagłą śmiercią. Mój oddech zatrzymał się na moment, a oczy utkwiły w twarzy Aidena Vauxa. Musiałam przyznać, że z bliska był jeszcze bardziej przerażający.

– Zaskakujące – stwierdził chłodno szeptem. – Twoja twarz przypomina mi o kimś.

Gdybym nie była sparaliżowana, z pewnością spojrzałabym na niego ze zdziwieniem. Nie rozumiałam, o co chodziło. Kogo mogłam mu przypominać?

Mężczyzna potrząsnął głową z ironicznym uśmiechem, po czym powiedział coś, co mnie zszokowało:

– Taka sama jak matka.

Miałam wrażenie, że jeszcze chwila i wyląduję omdlała na podłodze.

Aiden Vaux, sam szef Departamentu Kontroli Demonów, znał moją matkę. A może się zgrywał? Co, jeśli to była jego wymyślna taktyka mająca na celu wytrącenie mnie z równowagi? Nie. Jaki miałby w tym interes? Przed śmiercią zazwyczaj zdradza się swojej ofierze wszystkie największe sekrety, tak aby mogła zabrać je do grobu lub… nicości.

– Znasz ją? – wyrwało się z moich ust, czego sekundę później pożałowałam.

– Owszem – stwierdził sucho mężczyzna, prostując się i puszczając mój podbródek. Jego twarz została pozbawiona ironicznego, niepokojącego uśmiechu, w jego miejscu pojawił się dojmujący chłód.

– Kim jest? – ciągnęłam temat.

Nie mogłam się powstrzymać. Jeżeli miałam umrzeć, to przynajmniej przed śmiercią chciałam się dowiedzieć, kto mnie urodził i zostawił na pastwę losu w szpitalu. Nie liczyłam na więcej wyjaśnień.

Twarz Aidena wyglądała na nieprzeniknioną. Mówił z wyjątkowo dziwnym spokojem w głosie:

– Zwykłym człowiekiem – stwierdził bez zastanowienia. – Nic nieznaczącym człowiekiem, który potrafi tylko mącić – mówiąc to, pochylił się ku mnie. – Zupełnie jak ty.

Gdy wpatrywałam się w jego błyszczące, szmaragdowe oczy, do moich uszu doszedł dźwięk wysuwanej stali. Teraz byłam już pewna, czemu służyła laska Aidena Vauxa. I wcale się nie pomyliłam.

Nim zdążyłam cokolwiek zrobić, szef departamentu, najbardziej przerażający typ, jakiego w życiu spotkałam, wystawił w moją stronę szeroki i długi nóż, który błysnął złowieszczo w świetle księżyca. Czubkiem sięgał mojej krtani, którą lada moment mógł rozszarpać.

– Zginiesz tak, jak ona – stwierdził nienawistnie.

Pogodzona z własnym losem, nawet nie starałam się walczyć o życie. Wiedziałam, że i tak nie wygram. To nie był jeden z pierwszych, lepszych demonów. To był ktoś, za czyją sprawą ginęła masa niewinnych istnień. Ktoś, kto zarządzał całym przerażającym zgromadzeniem znajdującym się w Reverentii. Tak szybko jak zaczęłam swój żywot łowcy, tak szybko go zakończę. Byłam niezdolna do obrony. Strach i rezygnacja stłumiły wątłą chęć walki.

Zamknęłam oczy, oczekując na cios ostateczny. Zamiast niego poczułam jednak tylko chłodny powiew wiatru na skórze.

Do moich uszu doszedł głośny szczęk obijającej się o siebie stali. Kiedy nie poczułam bólu, zrozumiałam, że ktoś musiał stanąć w mojej obronie, odpierając atak wroga.

Kiedy otwierałam oczy, byłam niemal pewna, że ujrzę przed sobą któregoś z moich towarzyszy. Myliłam się. Tuż obok mnie, zasłonięta szerokim beretem, stała nieznana mi kobieta. Jedyne, co rzuciło mi się w oczy, to długie blond włosy, które połyskiwały w świetle księżyca jak srebrzysta zasłona. Nie mogłam dostrzec jej twarzy. Jedyne, co mogłam ujrzeć w tym krótkim czasie, to to, że odbijała atak Aidena… parasolką.

– Calanthe – usłyszałam chłodny głos mężczyzny. Uśmiechnął się w stronę mojej obrończyni z dziwnie zimnym zadowoleniem. Wyglądał jakby nie był zaskoczony przybyciem kobiety. Jakby na nią czekał.

Nagle zdałam sobie z czegoś sprawę. Uświadomiony fakt pozwolił na rozszyfrowanie zagadki, nad którą tak długo pracowałam wraz z Sorathielem. Gdy moja zastępcza matka zniknęła, w miejscu jej ciała pozostał biały kwiat. Nosił nazwę: calanthe davaensis. To wszystko wyjaśniało. Osobą, która zabiła demona podszywającego się pod Margaret i zatroszczyła się o zniknięcie zmasakrowanego ciała Joanne, była kobieta stojąca przede mną. To była podpowiedź, a skoro ją dostaliśmy, ktoś z naszego otoczenia musiał ją znać.

– Aiden – usłyszałam cichy, kobiecy głos nieznajomej. Jego barwa miała w sobie coś uspokajającego, a równocześnie niepokojącego. Brzmiała ostrzegawczo. To jednak było za mało, aby Aiden chociaż zadrżał. Wątpiłam w to, aby cokolwiek go przerażało. On sam napawał się strachem innych.

Mężczyzna opuścił broń i oddalił się od nas na kilka kroków. Wsparł się na zniszczonym oparciu fotela i wbił spojrzenie prosto w twarz tajemniczej kobiety. Wydawał się być rozluźniony, zupełnie jakby właśnie znajdował się na spotkaniu towarzyskim z osobą, której nie widział całe wieki. Podobnie zachowała się nieznajoma. Powolnym krokiem odsunęła się w ciemny kąt, gdzie wsparła się plecami o ścianę, i jak gdyby nigdy nic zapaliła papierosa. Szary, śmierdzący dym wypełnił całe pomieszczenie jak burzowa chmura. Nie wiedziałam jak mam się zachować. Czułam, że byłam w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie. Zupełnie jakbym stanęła pomiędzy dwoma znajomymi, którzy zaczynali traktować mnie jak powietrze.

– Wiedziałem, że się pojawisz – stwierdził białowłosy mężczyzna. – Czekałem na ciebie. – Swoją wypowiedź zakończył krótkim, morderczo brzmiącym śmiechem. – Mieć przy sobie dwie osoby, które chcę zabić. Los był dla mnie łaskawy.

Kobieta prychnęła cicho, zakładając ręce na piersi.

– Myślałam, że dłużej będziesz pieprzył od rzeczy – stwierdziła sucho. – Przez ciebie zmarnowałam pół dobrej fajki – mówiąc to, potrząsnęła głową, a papierosa, którego rzuciła na podłogę, ugasiła brutalnie butem. 

Nie wiedziałam jak mam się zachować. Nie dość, że przeżyłam dziś szokujący pocałunek Nathiela, to jeszcze spotkałam samego szefa Departamentu Kontroli Demonów, który chciał mnie zabić. Oczywiście to nie koniec zaskoczeń, bo dlaczego moje życie miałoby być takie proste? Ocaliła mnie całkowicie obca kobieta, która najwyraźniej bardzo dobrze się z nim znała. Przez myśl mi przeszło, że mogła być łowcą cienia, ale czy aby na pewno? Nie należała przecież do organizacji. Najwyraźniej wolała działać na własną rękę.

– Uwielbiam rodzinne spotkania po latach – stwierdził rozbawiony Aiden, rozkładając ręce na bok, zupełnie jakby chciał objąć ramionami cały świat. – To taka wzniosła chwila.

Rodzinne spotkanie po latach? Nie miałam pojęcia, o czym on do cholery mówił. Chyba nie chciał zasugerować, że...

– Droga Lauro – usłyszałam przerażający głos samego szefa departamentu. Znał moje imię. Widocznie zawsze bawił się w nazywanie ofiar przed ich śmiercią. Niech nie giną bezimiennie. – Chciałaś dowiedzieć się, kim jest twoja matka – zaczął powoli. – Oto stoi przed tobą. – Teatralnie skierował dłoń w stronę tajemniczej kobiety.

Oniemiałam. Calanthe tymczasem oderwała się od ściany i uśmiechnęła pod nosem niewzruszona.

– Skoro jesteśmy już przy poznawaniu się – zaczęła, spoglądając na mnie swoimi zaskakująco niebieskimi oczami – poznaj również swojego ojca – mówiąc to, skierowała spojrzenie w stronę Aidena.

Poczułam, że grunt osuwa mi się pod nogami.

Nie mogłam, naprawdę nie mogłam uwierzyć w to, co słyszałam. Jednego dnia spotkałam dwójkę zupełnie nieznanych mi osób, o których praktycznie nic nie wiedziałam, a oni w jednej chwili, po siedemnastu latach życia w niewiedzy, oznajmili mi, że są moimi rodzicami? To jakaś paranoja. Nie chciałam w to wierzyć. Żadna cząstka mojej duszy nie mogła się przemóc i oswoić z tą przedziwną  wiadomością.  

To był jakiś chory sen. Przeklęty, niespodziewany, okropny koszmar. A ja chciałam się z niego wreszcie zbudzić…