Rozdział 47 - "W blasku księżyca"

Gdy pisałam ten rozdział, byłam w takim transie, w jakim nigdy jeszcze nie byłam. Gdy jeździłam komunikacją miejską na studia, zawsze czytałam go na komórce. I to tak często, że aż mi się w końcu znudził. 

Ostatnio dostałam się na starego laptopa i doznałam szoku, gdy zobaczyłam pierwsze zapiski "W cieniu nocy" z... 2011 roku. To opowiadanie (a raczej jego koncept) istnieje od 4 lat. Wow. Zdaniem tej rozpiski Laura miała młodszą siostrę i przeprowadzała się do nowego miasta, gdzie to Deaniel ją oprowadzał, a nie ona niego. Amy była chłodniejsza i mówiła, że cień Laury nadaje się do paranormal activity. Nie wiem, co wtedy rządziło moim umysłem *głupota*. 

Dobra, wstęp może przynudzać, ale nie ma tak źle!

POPRAWIONE [13.08.2018]

***

Czas mijał nieubłaganie szybko. Nim się obejrzałam, były już wakacje. Nie miałam szans na dłuższy wypoczynek, a to dlatego, że żyłam z dwoma łowcami, którzy dbali o mój rozwój intelektualny i fizyczny w zakresie walki z demonami. Pracowałam naprawdę ciężko, dążąc do całkowitej doskonałości. Zdaniem Nathiela nie byłam już taka beznadziejna jak na początku, zaczął mnie nawet częściej chwalić. Nie spoczęłam jednak na laurach. Starałam się, aby każdego dnia miał do powiedzenia jeszcze więcej pozytywnych słów na temat moich postępów. Chwilami czułam się jak pies, który szkolony przez swojego pana za każdą dobrze wykonaną sztuczkę dostawał smakołyk. Moim smakołykiem były oczywiście komplementy Nathiela. Nie miałam pojęcia, dlaczego tak bardzo mi na nich zależało. Być może chciałam mu pokazać, że potrafiłam więcej niż był tego świadom. Przecież do tej pory uznawał moją obecność w organizacji Nox za zbędną. Na szczęście był jedyną osobą, która tak uważała.

Nox rozpaczliwie potrzebowało nowych członków. Akceptowali prawie każdego, kto zdołał wejść w progi ich świata, obojętnie jakie robiłby postępy podczas treningów. Zamiast narzekać, pomagali mi i dawali przydatne wskazówki. Byli naprawdę życzliwi i uważali, że radzę sobie coraz lepiej. Zauważył to również Hugh. Pewnego dnia zawołał mnie do siebie i przeprowadzając długą rozmowę na temat tego, czy jestem pewna, iż chcę zostać łowcą, wręczył mi moje własne, upragnione exitialis. Cieszyłam się nim jak dziecko, które dostało pod choinkę wymarzony prezent. Poczułam ogromną siłę, jakiej jeszcze nigdy w sobie nie miałam. Oczywiście szybko nauczyłam się korzystać z nowego nabytku.

Byłam gotowa. Gotowa na wszystko, co mnie czekało. Nawet teraz, gdy stałam przed szefem organizacji Nox wraz z moimi towarzyszami, byłam pewna, że podołam wszystkiemu, co mnie napotka. I właśnie dziś, kiedy przyszedł czas na moją pierwszą upragnioną misję, postanowiłam to udowodnić.

– Tylko żeby trudna nie była, bo sobie nie poradzi – powiedział głośno Nathiel.

Spojrzałam na niego wzrokiem zabójcy. Dalej we mnie nie wierzył, czy po prostu się o mnie martwił?

– Przecież będziesz tam razem ze mną – dodałam, spoglądając znacząco na mojego towarzysza.

– Będzie tam też Sorathiel, ale widzę, że wolisz myśleć tylko o mnie. – Zielonooki uśmiechnął się do mnie uwodzicielsko i puścił mi oczko.

Hugh spojrzał na nas znad sterty papierów i posłał w naszą stronę uśmiech typowy dla starszego pana.

– Żadna misja związana z demonami nie jest łatwa. Ewentualnie ciężka, średnio-ciężka lub bardzo ciężka – stwierdził, poprawiając swoje okulary. – Nigdy nie wiadomo, co może się wydarzyć.

Wiedziałam, że Nathiel chciał rzucić jakąś ciętą ripostą w stylu: „Dla mnie nic nie jest ciężkie, a już szczególnie nie zabijanie demonów” lub „demony przede mną klękają! Wszystkie misje to dla mnie bułka z masłem!”, ale powstrzymał się od tego dzięki Sorathielowi, który szturchnął go w bok.

Pełna gotowości, nadmiernej niecierpliwości i strachu, czekałam na werdykt Hugha, który wciąż przeglądał bliżej nieokreślone papiery.

– Dobrze – mruknął do siebie, marszcząc czoło. Jego spojrzenie padło na mnie. – Pójdziecie do opuszczonego zamku – mówiąc to, podsunął nam pod nos nakreśloną ręcznie mapę. Spojrzałam na nią i uśmiechnęłam się triumfalnie. Stare ruiny zamku Mounfort znajdowały się niedaleko mojego domu, w którym mieszkałam kiedyś z przybraną mamą. Nieraz bywałam w tamtych okolicach, choć bałam się zapuszczać bezpośrednio w ruiny. Stare budowle przyprawiały mnie o dreszcze.

– Misja ma na celu dokładne wybadanie ruin i wytropienie cienistych demonów. Padło podejrzenie, że właśnie tam mogą mieć swoją bazę – powiedział z powagą w głosie Hugh. – Jeżeli będzie ich stosunkowo niewiele, możecie się ich pozbyć, jeżeli całkiem spora liczba, oddalcie się i wezwijcie nas na miejsce. Zrozumiano? – spytał, szczególnie uważnie patrząc w świecące łobuzerskim blaskiem oczy Nathiela. Wszyscy wiedzieliśmy, że lubił wypełniać misje na własną rękę i mimo reprymend, nigdy nie słuchał się przełożonego. Tym razem na misję wybierałam się razem z nim i jeżeli coś odwinie, nie cofnę się przed powstrzymaniem go.

Pokiwaliśmy zgodnie głowami na znak, że rozumiemy reguły nadanego nam zadania.

– Powodzenia i... – staruszek uśmiechnął się znacząco w stronę chłopaków – uważajcie na Laurę.

– Włos jej z głowy nie spadnie – powiedział Nathiel, uśmiechając się diabelsko w moją stronę.

A jednak wciąż we mnie nie wierzył. Mój drogi przyjacielu, nie każdy łapie wszystko tak szybko jak ty. Byłam osobą, której życie poskąpiło siły, ale nie poskąpiło mózgu, którego tobie brakowało. Jak wiadomo – nie wszystko można mieć, bo los nie jest aż tak łaskawy. Poradzę sobie bez ciebie, możesz być tego pewien.

– Gotowi? – spytał Sorathiel.

Kiwnęłam głową.

– Jak zawsze – stwierdził skromnie Nathiel, przeciągając się leniwie.

Dlaczego każdą misję traktował z tak wielkim luzem? Doskonale rozumiałam, że walczył z demonami od dziecka, rozumiałam również to, że sam był demonem, więc lepiej rozumiał swoją rasę, ale czy można być aż tak pewnym siebie w sytuacji, w której nie wiesz, co cię czeka? Byłam pewna, że nadmierna pewność siebie kiedyś go zgubi.

Żegnając się z łowcami, którzy całym sercem byli ze mną, nareszcie opuściliśmy organizację. Świadomość tego, że nie byłam sama, pomagała mi się wyciszyć. Wiedziałam, że Nathiel będzie miał mnie na oku. Nawet teraz, gdy jeszcze nie groziło nam niebezpieczeństwo, zerkał podejrzliwie w moją stronę, zupełnie jakby chciał wybadać, czy wszystko ze mną w porządku. Może jeszcze podejdź, sprawdź moje tętno, temperaturę i zrób mi badania na cukier?

Sorathiel, który dzierżył mapę, spojrzał na mnie i oznajmił z uśmiechem:

– Amy kazała życzyć ci powodzenia.

Kiwnęłam dziękująco głową, zagłębiając się we własnych myślach.

Odkąd moja przyjaciółka się przebudziła, blondyn przechodził samego siebie. Cały czas się uśmiechał i zaczął być zdecydowanie bardziej emocjonalny, niż był w chwili, gdy go poznałam. Co prawda w dalszym ciągu przyjmował każdą sytuację życiową z nadmiernym spokojem, ale nie wyglądał już jak stary, zgorzkniały dziadek, któremu zabrano dzieciństwo. Teraz zdecydowanie bardziej przypominał nastolatka. Wiedziałam, że to obecność Amy tak na niego wpływała.

Wszyscy pragnęliśmy tego, aby żaden demon więcej jej nie zagroził, dlatego gdy już wypuszczono ją ze szpitala, stale mieliśmy ją na oku. Czasami śmiała się, że zachowujemy się jak jej osobiści ochroniarze i prosiła, abyśmy zbytnio nie przesadzali. Powinniśmy też pamiętać, że była tylko i wyłącznie przynętą, której energia została wyżarta, a skoro już raz miała styczność z demonem, nigdy więcej żaden nie będzie mógł jej tknąć. Poniekąd miała rację, ale nie zmieniało to faktu, że wciąż się o nią martwiliśmy. Nie chciałabym jej znowu stracić.

Oczywiście w kwestii demonów Amy została całkowicie oświecona. Każdą nową informację, którą ją karmiliśmy, zdawała się chłonąć jak czekoladowe babeczki, które kochała ponad życie. Brązowe oczy płonęły ciekawością, gdy mówiliśmy jej o świecie, w który została zbyt gwałtownie wciągnięta. Zawsze miała dużo pytań i spostrzeżeń, szczególnie tych na temat Nathiela. Kiedy byłyśmy pozbawione męskiego towarzystwa, raczyła mnie swoimi uciążliwymi, miłosnymi teoriami.

„Jezu, Laura! Ja wiem dlaczego tak do siebie pasujecie! Ta demoniczna cząstka w was działa jak magnes!”, „Nie dziwię się, że jest taki przystojny, w końcu to demon! Wszystkie demony są takie ładne, prawda?”, „Nie sądzisz, że jednak zachowuje się jak taki demon? Patrzy na ciebie z diabelskim błyskiem w oku, jakby się chciał na ciebie rzucić!”.

Potrząsnęłam głową na myśl o rozmowach z Amy, która starała się mi wmówić, że ja i Nathiel byliśmy w sobie zakochani. Oczywiście zawsze temu zaprzeczałam. Miałam świadomość, że jakaś cząstka mojego demonicznego przyjaciela podążała za mną wzrokiem, wiedziałam, że jest mną odrobinę zainteresowany, ale z mojej strony praktycznie nic się nie zmieniło. Fakt, może rzeczywiście częściej o nim myślałam i częściej wpatrywałam się w jego twarz, ale to tylko kwestia mojego zaintrygowania jego osobą. Nie byłam zakochana i… nie chciałam być.

– Jesteśmy już blisko – stwierdził Sorathiel.

Dopiero po tych ożywczych słowach zorientowałam się, że znajdowałam się daleko w tyle za moimi towarzyszami. Świadomość tego, że byłam niska, drobna i słaba uderzyła mnie niespodziewanie w twarz, tuż przed samą misją. Nie chciałam czuć się tak bezsilna jak teraz. Przecież nawet mali ludzie potrafili zdziałać cuda, prawda? Czasem wystarczy sama silna wola i upór w dążeniu do celu.

Dobiegłam do moich wspólników.

– Boisz się? – spytał Auvrey, spoglądając na mnie z góry.

– Ani trochę – skłamałam.

Nie chciałam dawać mu satysfakcji. Wiedziałam, że tylko czeka na pierwsze moje potknięcie. W jego głowie tkwiły już długie przemowy na temat tego, jak bardzo nie nadaję się na bycie łowcą cienia. Nie pozwolę na to, aby ze mnie kpił. Pokażę mu, że potrafię walczyć.

Powoli zbliżaliśmy się do ruin zamku Mounfort. Już z daleka, na tle nocnego nieba, które oświetlało blade światło księżyca, wydawały się być niezwykle mroczne.

Moje serce opanował nagły strach. Bałam się, że latarka niewiele pomoże. Bardziej bezpieczny w tym momencie wydawał się być rękaw Nathiela.

Nim się obejrzałam, staliśmy przed wejściem do zamku, a ja trzymałam go kurczowo za bluzę. Spojrzał na mnie lekko zdziwiony, zastanawiając się, co takiego wyrabiam. Szybko zabrałam od niego rękę.

– Chodźmy – powiedział blondyn, otwierając stare, skrzypiące, zniszczone i ledwo trzymające się zawiasów potężne wrota.

Weszliśmy do spowitego ciemnością korytarza. Nasze stopy gniotły odłamki cegieł, które jak na złość, przy każdym naszym stąpnięciu, wydawały głośne i nieprzyjemnie zdradliwe dźwięki. Jeżeli były tu demony, musiały się już zorientować, że ktoś wkradł się w progi ich kryjówki.

Idąc za gestem moich towarzyszy, wydobyłam z kieszeni nóż do walki ze złymi potworami. Musiałam być gotowa na wszystko, nawet na to, że cienista pokraka zleci mi na głowę z sufitu.

Lekko przerażona własną wyobraźnią spojrzałam w górę. Na szczęście nic się tam nie znajdowało.

– Rozdzielmy się – oznajmił szeptem Sorathiel.

Serce podeszło mi aż do gardła.

Rozdzielić się? O, nie. Nigdy w życiu nie będę spacerowała po tym zamku sama.

Nathiel niespodziewanie chwycił mnie za dłoń. Jego uścisk był zadziwiająco mocny.

– Pójdę razem z Laurą – odpowiedział cicho. – Góra wydaje się być bardziej rozbudowana. Dasz sobie radę na dole? – spytał, spoglądając znacząco na swojego przyjaciela.

Blondyn bez protestów przystanął na tę propozycję, a ja odetchnęłam z ulgą. Obecność Nathiela była dla mnie pokrzepiająca. Jego dłoń ściskająca moją drobną, chłodną i bladą rękę sprawiała, że czułam się bezpieczniejsza. Miałam ochotę dziękować mu na kolanach za troskę, jaką mnie teraz obdarzył, a trzeba przyznać, że ostatnimi czasy prędzej próbował mi dopiec.

Oboje, bez słowa, ruszyliśmy schodami ku górze. Mocarne, ceglane ściany układające się w nietypowe, choć proste wzory, sprawiały, że czułam się przytłoczona. Nie wiedziałam, czy to moja wyobraźnia, ale coś mi podpowiadało, że demony nie bez powodu mogły wybrać tę kryjówkę. Normalny człowiek nigdy nie zapuściłby się na to wzgórze.

Moje oczy powoli zaczęły ogarniać niezmierzone i niekończące się korytarze. Jedyną rzeczą, która mnie teraz niepokoiła, to nierówno migocząca latarka. Błagałam całą duszą i sercem o to, aby nie skończyła nagle swojego żywota.

– Chodź w prawo – powiedział cicho Nathiel, w tym samym momencie puszczając moją dłoń.

Nagle poczułam się dziwnie osamotniona i zagrożona.

Dlaczego mnie zostawił? Nawet nie wiedział, ile dawał mi jego dotyk.

Moje ręce zaczęły niespokojnie dygotać. Szłam tuż za Nathielem, oglądając się na wszystkie strony. Moje uszy wyłapywały każdy najmniejszy stukot. Te tajemnicze odgłosy znikąd przyprawiały mnie o nerwicę. Jeżeli łowcy na co dzień wypełniali takie misje, musiałam im pogratulować wytrzymałości. Z pewnością jeśli kiedykolwiek przyzwyczaję się do takich warunków, to z pewnością będę już psychicznym wrakiem człowieka.

– Tutaj – mruknął czarnowłosy, przywołując mnie do siebie dłonią.

Gdy ja męczyłam się z latarką, on zdążył wejść do jakiegoś pomieszczenia. Przerażona brakiem jego obecności, przyspieszyłam kroku i wpadłam do wyniszczonego pokoju, gdzie dziury w podłodze były tu w gęstości dziur w najlepszym, szwajcarskim serze. Gdy dostrzegłam przy oknie Nathiela, zrobiło mi się słabo. Jak on przeszedł przez te deski? Moje serce na ten widok mało nie dostało palpitacji.

Latarka wyczuła dobry moment i postanowiła zgasnąć. Oświetlał nas teraz tylko blady blask księżyca, który wpadał tutaj przez szerokie okno.

– Całkiem tu uroczo – zaśmiał się chłopak, opierając się dłońmi o parapet i spoglądając w dół.

– Chyba sobie żartujesz – mruknęłam, łapiąc się ściany i posuwając powoli w jego stronę. Moje zaniepokojone spojrzenie wpatrzone było w kruche deski pod nogami.

Jeśli wyjdę z tego cało, będę dziękować siłom niebieskim za zbawienie.

– Nie bój się – powiedział uspokajającym głosem Auvrey. Uśmiechnął się do mnie pokrzepiająco i wystawił w moją stronę dłoń. Już naprawdę niewiele mnie od niego dzieliło. Jego troska wprawiła moje serce w zakłopotanie. Nie wiedziałam, czy wolę go w wersji irytująco-ironicznej, czy tej całkowicie łagodnej i troskliwej. Ta druga odrobinę mnie niepokoiła.

Gdy byłam już blisko, wyciągnęłam do niego dłoń. Od razu za nią złapał i mocno ścisnął. W duchu odetchnęłam z ulgą. Kiedy jednak postawiłam krok w przód, stało się coś nieoczekiwanego – deska pode mną się załamała. Wydałam z siebie krótki i stłumiony okrzyk. Na szczęście mój wybawiciel w porę mnie uchwycił i przyciągnął mocno do siebie. Może nawet zbyt mocno.

Moje serce biło ze strachu jak oszalałe. Żeby rozładować emocje, ukryłam głowę w piersi Nathiela.

Wzięłam kilka głębokich oddechów.

Musiałam się uspokoić. Ostatecznie to tylko głupia deska, prawda? Dobrze, mogła mnie zabić, ale wciąż żyłam, prawda?

Dłoń Auvreya niespodziewanie pogładziła mnie po włosach.  

Spojrzałam bezradnie w jego oczy. Myślami błagałam go o to, aby przestał. On jednak zdawał się nie zwracać uwagi na moją mimikę. Wiem, rozczytywanie emocji z twarzy nie było jego najmocniejszą stroną. Dla niego liczyło się wyłącznie to, co on myślał i czuł, a nie to, co czuł ktoś inny.

W świetle księżyca jego oczy wyglądały naprawdę magicznie. Miały w sobie jakąś dozę tajemniczości. To przypomniało mi o naszym pierwszym, dosyć nietypowym spotkaniu. Nikt mnie tak nigdy nie wkurzył jak on tamtej nocy. Miałam go wtedy za pyskatego, roztargnionego i nerwowego chłopaka. Uznałam go wtedy za jakiegoś psychopatę. Cóż, ostatecznie niewiele się pomyliłam. Czasami Nathiel naprawdę przypominał mi wariata.

Wiedziałam, że niepotrzebnie się uśmiechnęłam, był to jednak niespodziewany i podświadomie wykonany gest. Zielonooki od razu go zauważył. Wpatrywał się we mnie jakby został zahipnotyzowany, a ja... robiłam przecież to samo. Nie mogłam oderwać od niego oczu. Było w jego twarzy coś, co mnie do niego przyciągało. Przez to dziwne, nienazwane uczucie poczułam się zaniepokojona.

Nathiel niespodziewanie uniósł dłoń i dotknął mojego policzka, jakby nie wierzył, że to właśnie ja tu stałam i to na dodatek w jego mocnym uścisku. Podobnie jak ja dał się pochłonąć tej magicznej chwili. Moje serce nie chciało zwolnić. Biło coraz szybciej i szybciej jak pędzące po betonie stado dzikich koni. Stałam w miejscu zahipnotyzowana, tonąc gdzieś w głębi szmaragdowych oczu. Nathiel spokojnie mógł mnie trzymać w swych objęciach i nie wypuszczać już do końca świata.

Ten fakt zaczął narastać w moim sercu przerażeniem. Odnosiłam wrażenie, że działo się coś, co nie powinno się w ogóle dziać.

Ciepłe dłonie wtopiły się w moje włosy. Wiedziałam, że już nie ucieknę. To zaszło zdecydowanie za daleko. Mogłam jedynie stać i wpatrywać się w jego twarz, wyczekując chwili niespodziewanej zagłady. Taka sytuacja miała miejsce już kilka razy, jednak nigdy nasz pocałunek nie doszedł do skutku. Modliłam się w duchu, aby i tym razem coś nam przeszkodziło.

Nathiel był coraz bliżej moich ust. Gdzie moje zbawienie? A może wcale nie chciałam uciekać od tej sytuacji? Może gdzieś w głębi pragnęłam takiego obrotu spraw? Ciekawość była przecież domeną mojej duszy.

Czułam na sobie jego ciepły oddech. Wiedziałam, że jeszcze moment i stanie się coś, co może ostro zamieszać w mojej głowie. Nie miałam już jednak drogi ucieczki, a pomoc nie nadchodziła z żadnej ze stron. Było już za późno.

Usta Nathiela dotknęły moich warg. Wewnętrzne ja krzyczało z bezradności, nie wiedząc, co począć. Czułam, że tonę w morzu, w którym nie chciałam nigdy pływać, a jakaś niezbadana część mojej osoby opuściła gwałtownie tamę skrzętnie budowaną przez lata.

Gdy ja stałam w miejscu jak sztywny kołek, Nathiel zachęcony moim brakiem reakcji, zagłębił się w tym pocałunku. Chciałam ratować sytuację. Szok, który w sobie miałam, pozwolił ostatecznie rozbudzić moje kończyny. Panika potrafiła zdziałać cuda. 

Gwałtownie oddaliłam się od Nathiela i spojrzałam na niego przerażonymi oczami. Powolnymi krokami zaczęłam się od niego oddalać, tym razem nie przejmując się już dziurawym podłożem. Zielonooki wystawił w moją stronę dłoń. Najwyraźniej sam był zdziwiony tym, co zrobił. Powoli otwierał usta, żeby wydusić z siebie jakieś słowa, ale nie dałam mu dojść do słowa. Odwróciłam się od niego i popędziłam w stronę wyjścia. Za sobą usłyszałam tylko głośno wypowiedziane imię:

– Laura!

Z moich ust wydobył się bezradny jęk.

Dlaczego na to pozwoliłam? Przecież nie chciałam, żeby mnie pocałował! W tej chwili przeklinałam w duchu swoją głupią ciekawość. Zawsze zastanawiałam się, jak to jest się z kimś pocałować, ale dlaczego musiał to być Nathiel? Przecież nic do niego nie czułam, prawda? PRAWDA?

Pytanie odbiło się głuchym echem od ścian mojego umysłu. Dlaczego brzmiało to dla mnie tak wątpliwie? Jakaś część mojej duszy śmiała się ze mnie, próbując przebić niebezpieczną myśl przez ścianę rozumu. „Intryguje cię! Poruszył twoje serce! Nie uwolnisz się już! Będzie coraz gorzej!”. Te myśli wprawiły mnie w jeszcze większe zakłopotanie.

To nie tak, że gniewałam się na Nathiela. Nie miałam mu za złe tego, co zrobił, w końcu gdybym chciała, powstrzymałabym go. Ja jednak stałam i wpatrywałam się w jego szmaragdowe oczy, nie mogąc się od niego oderwać. Czułam się jakby jakaś demoniczna część jego duszy mnie zniewoliła. Miał nade mną tymczasową władzę. To ja dałam mu powód do tego pocałunku. Pierwsza na niego spojrzałam, nieświadomie się uśmiechnęłam i wbiłam spojrzenie w jego oczy. Uznał to za sygnał. Zdradliwy sygnał.

Dlaczego uciekłam? Odpowiedź była prosta: byłam zszokowana tym, co się stało i nie widziałam innej opcji jak ucieczka. Nie mogłabym mu teraz spojrzeć w twarz, bo co bym mu wtedy powiedziała? „No, nawet było fajnie, ale wiesz? Nie kocham cię, po prostu ciekawość wygrała. W ogóle masz w tych oczach coś takiego, co sprawiło, że znieruchomiałam”? Wiedziałam, że ten moment w końcu nadejdzie, wiedziałam, że mogę utonąć w niezmierzonym, szmaragdowym oceanie i ku swojemu całkowitemu niezaskoczeniu – zrobiłam to. Utopiłam się, umarłam i powstałam na nowo z nieznanym dotąd, wątpliwie pojawiającym się we mnie uczuciem. Błagałam moje rozszalałe serce o spokój, błagałam umysł o równowagę myśli, a nogi o spowolnienie kroku – to jednak nic nie dawało. Czułam się zagubiona.

Nim się obejrzałam, przeniosłam się na drugie piętro. Początkowo nie przejmowałam się nawet piekielnymi ciemnościami, które objęły mnie swoimi ramionami. Byłam tak zmieszana i zdezorientowana, że nic poza moimi własnymi chaotycznymi myślami zupełnie mnie nie interesowało. Najchętniej zakopałabym się pod ziemię i przez następne lata starała rozszyfrować własne uczucia. Przy okazji może zaczęłabym być bardziej zdecydowana.

Gdy mój szaleńczy chód zatrzymał mnie na środku ciemnego korytarza, zostałam całkowicie wytrącona ze swoich chaotycznych rozważań. Drzwi naprzeciw mnie zaskrzypiały złowieszczo, a ja stanęłam sztywno przerażona i zarazem zdumiona. W tym momencie bardziej niż kiedykolwiek wcześniej pragnęłam przy sobie czyjejś obecności i to nie tej demonicznej.

Mój paraliż ustąpił, gdy dojrzałam tajemniczy, kobiecy cień w drzwiach. Przestraszyłam się i umknęłam do pomieszczenia, które było najbliżej mnie. Kryjąc się przy ścianie słyszałam odgłos cichych kroków zbliżających się w moją stronę. Na szczęście ich właścicielka ominęła pokój, w którym się znajdowałam.

Odetchnęłam z ulgą.

Chociaż raz udało mi się ocalić własne życie. Nie zamierzałam się stąd tymczasowo ruszać. Miałam zamiar poczekać na którego z chłopaków – być może ich pojawienie się tutaj doprowadzi mnie do zawału, ale przynajmniej będzie mnie miał kto uratować.

Rozglądnęłam się po pomieszczeniu. Prawie niczym nie różniło się od pozostałych zniszczonych pokoi. Na szczęście w przeciwieństwie do miejsca, w którym byłam wraz z Nathielem, tu podłoga się nie sypała, a była całkiem stabilna. Ktoś musiał tu kiedyś mieszkać, o czym świadczył zniszczony, mocarny komin wbudowany w ścianę, i postrzępiony fotel stojący w rogu. Może to tylko moja fantazja, ale cały czas miałam wrażenie, że ktoś tam siedzi, tyłem do mnie.

Zaśmiałam się w myślach. Moja wyobraźnia naprawdę płatała mi figle. Aby zapewnić swoje niespokojne serce o tym, że nikt tam nie siedział, podeszłam bliżej. Niestety, głowa którą tam widziałam, coraz bardziej przypominała ludzką. Stanęłam w połowie drogi do tajemniczej zmory, całkowicie sparaliżowana strachem, gdy z nagła usłyszałam męski, nieznany mi głos:

– Witaj w moich skromnych progach.

Gdy zaczęłam się cofać, drzwi zamknęły się za mną z głośnym trzaskiem.

Wtedy już wiedziałam, że groziło mi niebezpieczeństwo.