Rozdział 51 - "Zakochany frajer" + rok "W cieniu nocy"!

 Wiecie co? "W cieniu nocy" obchodzi 5 lutego swój pierwszy roczek! (A Cleo padam do stóp za pamięć!). Ten czas tak szybko leci. Z sentymentu przeleciałam sobie pierwsze rozdziały i pośmiałam z samej siebie. Trochę głupot, ogrom niedociągnięć, mało opisów, jednostronne rozdziały... ale to wszystko w jakiś sposób cieszy! W ciągu tego roku wstawiłam ponad 50 rozdziałów. Piękna liczba! 

Dziękuję wszystkim za to, że tutaj wpadają <3. 

Rozdział 51 krótkawy. Jeden z takich odpoczynkowych. A dedykuję go wszystkim, którzy go czytają.

Tadam, aż z tej okazji wstawię zdjęcie, które pasuje mi do Lauriel. 

"- Możesz uciekać od wszystkiego, ale nie uciekniesz ode mnie" (spoiler, 55)

POPRAWIONE [15.09.2018]

***

W ciągu tego wieczoru list zdołałam przeczytać jeszcze wiele razy. Skrawek papieru, który trzymałam w dłoniach, był już wystarczająco wymiętolony, by nadawał się do wyrzucenia. Nie chciałam jednak tego robić. To była część mojej historii.

Analizowałam wiele faktów, nieraz skacząc od skrajnej nienawiści po przebaczenie. Nie mogłam jednoznacznie stwierdzić, co w tym momencie czułam. Wiedziałam, że sytuacja wyglądałaby zupełnie inaczej, gdybym stanęła z matką twarzą w twarz. Moja duma została jednak przygnieciona butem do podłogi i uspokojona. Ze względu na swoje egoistyczne pobudki, wciąż miałam nadzieję, że Calanthe żyła i że będzie mi dane ją odnaleźć. Chciałam ujrzeć jej twarz w całej okazałości, aby przekonać się o tym, czy naprawdę byłam jej nastoletnią kopią. Na razie wiedziałam tylko tyle, że odziedziczyłam po niej blond włosy i wzrost, bo choć była ode mnie wyższa, nie należała do zbyt wysokich osób. Ciekawiły mnie również inne szczegóły naszych podobieństw.

Jaki miała odcień skóry? Czy tak samo blady jak ja? Była podobnej budowy ciała, co ja? Skąd wziął się we mnie sarkazm? Z demonicznych korzeni czy z niej samej? Co miałam z niej, a co z Aidena? Czy odziedziczyłam po własnym ojcu brak uczuciowości i chłód emocjonalny? Czy z charakteru bardziej byłam demonem niż człowiekiem? Jak dokładnie wyglądała ich historia? Dlaczego byli sobą zaintrygowani? Jak wyglądała krótka podróż mojej matki przez organizację? Dlaczego zadarła z samym Departamentem Kontroli Demonów i stała się ich największym wrogiem? Wszystkie te niewypowiedziane na głos pytania sprawiały, że zaczynała boleć mnie głowa. Zdecydowanie powinnam przystopować z myślami.

Gdy ja spoglądałam bezradnie w sufit, leżąc na łóżku i próbując stłumić swoje męczące rozważania, rozległo się głośne pukanie. W tak dziwnie irytujący sposób pukała tylko jedna osoba.

– Nie obchodzi mnie czy latasz nago po pokoju, czy trzymasz w łóżku kochanka, i tak wchodzę – usłyszałam.

Westchnęłam cicho.

Czyżbym miała się teraz zmierzyć z drugim problemem dzisiejszego dnia?

Do środka wszedł Nathiel. Wyglądał tak, jakby miał mi przekazać tragiczną wiadomość o czyjejś śmierci. Dopiero wówczas, kiedy odnalazł mnie wzrokiem, jego twarz zyskała całkowicie odmienny, wręcz niepokojąco powabny wyraz.

– Widzę, że na mnie czekałaś – powiedział głębokim głosem. Uniósł znacząco brew i uśmiechnął się kącikiem ust jak rodowity podrywacz. 

Tak. Bo przecież leżę tu tylko po to, byś mnie objął i przyciągnął do siebie, znowu składając na moich ustach zdradliwy pocałunek.

Czy Nathiel nie mógł się nigdy powstrzymać od swoich nadmiernie uwodzicielskich prób podrywu? Rozumiałam, że stało się to nieodłączną częścią jego życia, ale nie musiał tego praktykować akurat na mnie. Lodowce niełatwo się topiły w warunkach skrajnie zimowych – co jedynie mogły się przepołowić i wpaść do lodowatej wody, rozprzestrzeniając swoje chłodne wpływy.

Z cichym westchnięciem przeniosłam się do pozycji siedzącej. Postanowiłam, że Nathiel będzie jedną z pierwszych osób, które dowiedzą się o historii mojego „powstania”. Bez słowa wyciągnęłam w jego stronę rękę, która dzierżyła list. Wyglądał na zdziwionego. Przez chwilę patrzył się to na mnie, to na skrawek papieru, jakby upewniał się, że chcę mu go dać do przeczytania. Nie, no co ty, zaraz go wezmę spod twojego nosa i zaśmieję ci się prosto w twarz, mówiąc: żartowałam, naiwny draniu, wara od moich tajemnic!

– Wiem, że nie lubisz czytać, ale myślę, że ten list powie ci zdecydowanie więcej, niż ja – stwierdziłam cicho.

Zielonooki bez słowa go przyjął i usiadł obok mnie, opierając się plecami o ścianę. Rozłożył się na moim łóżku jakby należało do niego. Cóż, byłam już przyzwyczajona do dosyć otwartej i bezczelnej postawy, jaką na co dzień okazywał ten niewychowany typ. O dziwo przestała mi ona przeszkadzać.

Marszcząc czoło, Nathiel zaczął po cichu składać pierwsze litery listu. Po raz pierwszy na jego twarzy widziałam takie skupienie. Starał się przyswoić każde słowo, mimo swojego braku zainteresowania pisaną treścią. Byłam mu za to wdzięczna, bo wiedziałam, że robi to dla mnie. Przecież zawsze mógł powiedzieć: sorry, nie lubię czytać, weź ode mnie to pisemne dzieło samego Szatana. Oczywiście czytanie zajęło mu trzy razy dłużej niż mi, byłam jednak cierpliwą osobą. Siedziałam jak grzeczna dziewczynka i wgapiałam się w przeciwległą ścianę, czasami zerkając na zmarszczone czoło Nathiela i błądzące po treści szmaragdowe oczy, których nie oderwałby od listu nawet korowód przechodzących obok demonów. Gdy w końcu skończył, spojrzał na mnie z nieprzeniknioną minę. Przez dłuższą chwilę zastanawiałam się, jak to skomentuje.

– Dziwną masz matkę – stwierdził odkrywczo. – Ja bym się na twoim miejscu wściekł, gdybym dostał od swojej matki list. – Wzruszył ramionami.

Skrawek papieru znowu wylądował w moich dłoniach, a Nathiel usiadł tuż przy mnie, wspierając się z tyłu dłońmi i odchylając głowę.

– Wiesz? Nie mogę uwierzyć, że jesteś córką Aidena Vauxa i tej dziwnej łowczyni z Nox – powiedział, marszcząc czoło. – Nawet ja nieraz o niej słyszałem. I pomyśleć, że była tu niecałe dwa lata.

Spojrzałam na niego ukradkiem.

– Zastanawia mnie, co takiego zrobiła, że miała na pieńku z całym departamentem.

– Może to właśnie ze względu na Aidena.

Spojrzeliśmy po sobie, oddając się w tymczasowy uścisk ramion ciszy. Chwilę zadumy przerwało pytanie Auvreya.

– Nie zastanawia cię, czy twoja matka jeszcze żyje?

Kiwnęłam głową. Oczywiście, że mnie to zastanawiało i właśnie ta myśl nie da mi dzisiejszej nocy spokojnie zasnąć. Doskonale wiedziałam, że nie spocznę, dopóki nie będę miała stuprocentowej pewności, iż Calanthe umarła.

– Odnajdźmy ją – stwierdził demoniczny łowca, zupełnie jakby czytał w moich myślach.

Byłam zaskoczona jego propozycją. Myślałam, że uzna to za zły pomysł, że z góry spisze moją biologiczną matkę na straty, ale zamiast tego powiedział, że razem ją odnajdziemy.

Obdarowałam go delikatnym uśmiechem i jeszcze raz kiwnęłam głową na znak, że się z nim zgadzam. Najwyraźniej był tym usatysfakcjonowany.

Osobiście nie popierałam jego optymizmu. Chcieć znaleźć a znaleźć to dwie różne rzeczy. Jak odnajdziemy w tym wielkim mieście tę jedną, jedyną osobę, o której praktycznie nikt nie wiedział? Całe życie ukrywała się przed łowcami, działając na własną rękę, a skoro kryła się przed nimi, musiała kryć się przed całym światem. Czy żyła samotnie? Mogłam dać sobie uciąć rękę, że tak było, dlatego zachowywała się jak zgorzkniała staruszka, która nie potrzebuje żadnej pomocy, ponieważ radzi sobie ze wszystkim sama. Jeszcze niedawno postępowałam tak samo, ale wreszcie zrozumiałam, że nie da się żyć bez ludzi. To prawda, że mogą być twoim przekleństwem, ale są też i pokrzepieniem dla serca.

– Laura – zaczął z nagła Nathiel, wyrywając mnie z głębokich, życiowych rozważań.

Spojrzałam na niego pytająco.

– To było pod wpływem chwili – stwierdził, nie patrząc mi w oczy. Nie wyglądał na zmieszanego – to by było do niego niepodobne – raczej na dziwnie zamyślonego.

Przez moment nie miałam pojęcia, o co mogło mu chodzić, w końcu jednak przypomniałam sobie o niedawnym, miłosnym epizodzie, przez który razem przeszliśmy. Nathiel mówił o naszym pocałunku w starych ruinach zamku.

– Nie wiem, dlaczego to zrobiłem – dodał, zerkając na mnie ukradkowo. Aby podkreślić swobodę swojego zwyczajowego, luźnego wyrażania się, wzruszył ramionami. To udawanie nijak mu jednak wychodziło. Mimo wszystko było widać, że w jakiś sposób czuje się w tym temacie niepewnie.

Nathielu Auvrey, doskonale wiesz, dlaczego to zrobiłeś. Czujesz coś do mnie i jestem tego w pełni świadoma. Mówisz tak dlatego, że zostałeś odrzucony.

Oczywiście nie wypowiedziałam tego na głos, aby nie rozpętać słownej wojny.

– Ty nigdy nie potrafisz powiedzieć „przepraszam”, co? – spytałam, uśmiechając się ironicznie na boku.

– Przepraszanie jest dla frajerów – uznał oburzony Nathiel, zakładając ręce na piersi jak obrażony dzieciak. – To takie głupie słowo. Tak samo jak: dziękuję, dzień dobry, do zobaczenia i... –przerwał, spoglądając na mnie ukradkiem – kocham cię.

Zaczęłam się zastanawiać, czy „kocham cię” było w tym momencie prawdziwym wyznaniem, czy wyłącznie kontynuacją wyliczanki. Jednego byłam pewna: zaczynało się robić naprawdę niebezpiecznie.

– Masz rację, „kocham cię” to takie stwierdzenie dla frajerów. Zakochanych frajerów – odpowiedziałam głosem przepełnionym ironią, próbując jakoś uratować sytuację.

– Jestem zakochanym frajerem – przyznał Nathiel, lądując plecami na moim łóżku. Ręce rozłożył na bok, a spojrzenie utkwił w suficie. Na jego twarzy pojawił się drobny, łobuzerski uśmieszek osoby, która coś triumfowała – w tym przypadku zwycięstwo. Rzeczywiście, swoimi słowami zdążył na moment zatkać mi usta. Nie miałam pojęcia, jak na to odpowiedzieć.

Odkąd poznałam Nathiela, wiedziałam, że jest w nim zbyt dużo pewności siebie. Nigdy nie ukrywał tego, co czuje i zawsze wyrażał swoje zdanie otwarcie. Wolałam jednak, aby tę sytuację przemilczał. Tak jak ja.

Nie odpowiedziałam na jego wyznanie. Zamiast tego ciężko westchnęłam i wylądowałam na plecach, prawie stykając się z nim ramieniem. Bałam się spojrzeć w jego twarz, dlatego moje spojrzenie podobnie jak on, utkwiłam w suficie.

– Wiesz – zaczął zielonooki po dłuższej chwili milczenia – ta lampa rzuca dziwnie cienie. Tobie też przypominają one roztańczone krewetki? Jak tak przymknąć oczy, to wyglądają jakby odprawiały jakiś dziki rytuał.

Nie mogłam się powstrzymać. Z rozbawioną miną, obróciłam głowę w jego stronę. Mimo tego że nie znosiłam ludzkiej głupoty, miałam świadomość, że ta, którą posiadał w głowie Nathiel, była całkiem zabawna. Sądząc po jego uroczym uśmiechu i roziskrzonych oczach, które skierowały się w moją stronę, użył właśnie swojej morderczej broni specjalnie. Chciał, abym na niego spojrzała. Chciał, abym znowu utonęła w jego przeklętych szmaragdowych oczach.

Milczeliśmy, wpatrując się w siebie bez słów przed długi czas. Gdyby był to ktoś inny, z pewnością odwróciłabym głowę i znalazła jakiś inny, bardziej interesujący obiekt do obserwowania, w tej sytuacji nie czułam jednak ani zażenowania, ani niechęci. Lubiłam wpatrywać się w jego twarz. Sądzę, że gdybym nie widziała go kilka lat, nie zapomniałabym żadnej rysy zarysowującej się wokół tej okrągłej facjaty. Ani uśmiechu. Ani szmaragdowego błysku w oku. Ani roztrzepanych, kruczoczarnych włosów. Wydawało mi się, że zapuścił w mojej głowie zbyt silne korzenie, które powoli odbierały mi rozum. Niezłe pranie mózgu.

Moje myśli na temat Nathiela zaczęły mnie ostatnio przerażać. Wiedziałam, że muszę przemyśleć poważną kwestię, a mianowicie: co tak naprawdę do niego czułam? Jeszcze niedawno był po prostu moim przyjacielem, z którym wiecznie się kłóciłam i przedrzeźniałam. Dziś nie byłam już do końca pewna tego uczucia. Czułam, że coś się mogło zmienić. Oczywiście łatwiej było mi zrzucić winę na hipnotyzujące spojrzenie Nathiela, w końcu... Hej, czy demony nie stosują przypadkiem magii? Ależ oczywiście! Wystarczy tylko spojrzeć na Andariela, który omamiał umysły swoimi czarami! Auvrey musiał mieć w sobie jakąś magię. Właśnie ją rozszyfrowałam. Czarował oczami. Przez jego spojrzenie czułam, jakbym tonęła w głębokim morzu.

Nim się obejrzałam, dłoń Nathiela powędrowała ku mojej twarzy. Moje serce stanęło na moment w miejscu.

Nie. Zdecydowanie nie chciałam, aby ta sytuacja znowu się powtórzyła! Szybko spostrzegłam, że nie chodziło jednak o nic głębszego. A przynajmniej tak mi się wydawało...

– Masz rzęsę na poliku – stwierdził odkrywczo mój demoniczny bohater, delikatnie ściągając ją palcem.

Moja dusza miała ochotę krzyczeć. Czy musiał się przy tym tak do mnie przybliżyć? Przecież to nie zakończy się dobrze! Opuść swój wzrok w dół, Nathielu Auvrey, albo własnymi pazurami wydłubię ci te czarujące oczy! Już zbyt długo się na siebie patrzymy! To nie sprzyja sytuacji!

Ponownie tego dnia usta czarnowłosego łowcy zaczęły się do mnie przybliżać, a ja nie miałam nawet motywacji, żeby drgnąć. Co zrobię, gdy już mnie pocałuje? Znowu ucieknę? Nie mogłam się zachowywać jak dziecko. Nie chciałam, aby za każdym razem to się tak kończyło. To było męczące.

Może ja w rzeczywistości wcale nie chciałam otwierać się na tak głębokie relacje? Może wolałam zostać tak, jak było, w bezpiecznej odległości od Nathiela? A może jednak oczekiwałam od niego czegoś więcej? Co, jeśli to podświadomość czyniła moje ciało zastygłym, aby doczekać się tej zakazanej chwili, gdy jego zdradliwe usta dotkną wreszcie moich?

Byłam bezradna. Jednocześnie miałam ochotę pacnąć go dłonią w twarz i jednocześnie zostać w takiej pozycji, w jakiej byłam. Od zawsze charakteryzowało mnie niezdecydowanie, ale teraz przechodziłam już samą siebie.

– Koniec romansów! – usłyszeliśmy głośny, dziecięcy okrzyk. Właścicielka piskliwego brzmienia wpadła z wielkim rozmachem do mojego pokoju, trzaskając drzwiami o ścianę. Gdy gwałtownie od siebie odskoczyliśmy, ona zdążyła z dzikim okrzykiem małego Indianina wskoczyć na łóżko pomiędzy nas. Pierwszą rzeczą jaką chwyciła, był miś, i oczywiście jak każdego wieczoru zaczęła okładać nim Nathiela.

– Nie całuj Laury, bo zamieni się w żabę! – zaczęła krzyczeć, śmiejąc się w morderczo-diabelski sposób niepasujący do sześcioletniego dziecka.

Zbulwersowany Auvrey zrzucił ją z łóżka na podłogę. Szybko chwycił za pierwszą lepszą poduszkę i nie pozostając dłużnym, zaczął ją okładać miękkim puchem po głowie.

– Zgiń i umrzyj, ruda żmijo! – wykrzyknął walecznie, w jednej chwili zapominając o tym, do czego przed chwilą omal nie doprowadził. Mój pokój nagle ze względnie spokojnego stał się prawdziwym, dziecięcym pobojowiskiem dla emocjonalnie niewyżytych demonów. 

Głośno wzdychając, przeniosłam się do pozycji siedzącej.

Miałam tylko nadzieję, że poduszkowa bitwa nie dotknie tym razem mojej głowy.

Uśmiechając się pod nosem, spojrzałam za okno. Umysł wyciszył na moment wszystkie uczucia i skupił się znów na tej jednej osobie. Na mojej matce.

Podjęłam decyzję. Chciałam ją odnaleźć, nawet jeżeli będzie już martwa.