Rozdział 50 - "List"

Rozdział z serii: trochę wyjaśnień. W większości opisy i rozważania Laury dotyczące listu, który dostała od matki. 
W ogóle to mamy fajną liczbę. 50. Wow. To już tak dużo wstawiłam? Do końca w sumie niewiele zostało. "W cieniu nocy" ma około 70 kilku rozdziałów *kij z tym, że wciąż stoję na 58*

POPRAWIONE [09.09.2018]

***

Trzymałam w drżących, zmarzniętych dłoniach tajemniczy, zakrwawiony list. Wszyscy patrzyli się na mnie z wyczekiwaniem i równoczesnym zdziwieniem malującym się na twarzach. Dookoła panowała cisza. Nikt nie chciał uwierzyć w to, że moim ojcem był sam Aiden Vaux. Wszyscy zastanawiali się, jak w ogóle mogło do tego dojść. Jak ktoś, kto był szefem Departamentu Kontroli Demonów, mógł spłodzić jednego z demonów półkrwi? To przecież przeczyło zasadom, które narzucało demoniczne ugrupowanie stojące na straży Reverentii. To tak jakby rolnik pewnego słonecznego dnia postanowił zasadzić ziemniaki w polu, a gdy już wzejdą, zniszczyć je, bo taki będzie jego kaprys. Jeszcze większy szok wywołał u członków organizacji Nox fakt, że to jedna z prawdopodobnych członkiń organizacji Nox wydała mnie na świat.

– Jak miała na imię ta łowczyni? – spytała Carissa, która milczała dotąd tak, jak i reszta naszej grupy. Siedziała tuż obok mnie i troskliwie gładziła po włosach. Najwyraźniej zdawała sobie sprawę z tego, że był to dla mnie niemały szok.

– Calanthe – odpowiedziałam, miętoląc w rękach list.

Kilku członków Nox wydało z siebie dźwięki świadczące o niemałym zaskoczeniu. Najwyraźniej się nie pomyliłam. Moja matka musiała kiedyś należeć do Nox. Cóż, nie musiałam być wróżką, żeby domyślić się, co, a raczej kto był powodem jej odejścia.

Skierowałam spojrzenie w stronę Hugh. Był w końcu głową naszego zespołu. Musiał pamiętać Calanthe. Dostrzegłam, że ukradkowo chwyta się oparcia fotela, jakby zaraz miał dostać zawału i paść na podłogę. Chciałam go spytać, czy wszystko z nim w porządku, ale mnie uprzedził.

– Calanthe Clerinell – szepnął, kierując swoje spojrzenie w sufit. Potrząsnął niedowierzająco głową, na chwilę umykając do swojego własnego świata wspomnień, gdzie zapewne znajdowała się młoda blondynka o chłodnych, błękitnych oczach. – Wszyscy zastanawialiśmy się, gdzie zniknęła i czy wciąż żyje. – Potrząsnął głową, kierując trzeźwiejsze spojrzenie w moją stronę.

– Boże, przecież Laura jest do niej taka podobna – usłyszałam po swojej prawej Carissę.– Jak mogliśmy tego nie zauważyć?

Pierwsza myśl, jaka zakołatała mi się w głowie to ta, że rozmawiałam z nią o tym, że przypominam jej dziewczynę, która kiedyś należała do organizacji. Użyła jednak wówczas niewłaściwego imienia, za co jej nie winiłam, w końcu ostatni raz widziała ją siedemnaście lat temu. Carissa powiedziała mi wtedy, że to nieprawdopodobne i raczej los nie był aż tak pomysłowy, abym trafiła w to samo miejsce, gdzie znajdowała się niegdyś moja biologiczna matka. To o czym rozmawiałyśmy, to po prostu czysta, filmowa fantazja, której nie należało się trzymać. Jak widać, los standardowo stroił sobie z nas żarty. Gdyby był człowiekiem, chętnie ukręciłabym mu z pełną satysfakcją łeb.

– Każdy to widział, Carisso – stwierdziła spokojnie Amanda. – Nikt jednak nie przypuszczał, że Calanthe naprawdę może być matką Laury. Przecież musiała ją urodzić, gdy była jeszcze nastolatką. Gdy zniknęła, miała około szesnastu lat, prawda? – Uniosła brew, patrząc po twarzach starszych członków organizacji, którzy mieli okazję poznać za młodu moją matkę. Wszyscy pokiwali zgodnie głowami.

Jeżeli Calanthe rzeczywiście urodziła mnie w wieku szesnastu lat, to obecnie miała ich trzydzieści trzy. Może nie ujrzałam jej twarzy w pełnej krasie, ponieważ kryła się za szerokim kapeluszem w przyciemnionym pokoju, ale wydawała się naprawdę młodą kobietą. Coś mi podpowiadało, że zdecydowanie młodszą niż niejaki Aiden Vaux.  Może właśnie jej wiek przesądził o tej głupiej decyzji, aby zostawiła mnie na pastwę szpitalnego losu? W końcu która nastolatka odważyłaby się na odpowiedzialną i świadomą opiekę nad dzieckiem, którego w ogóle nie chciała? Nie, nikt mi nie wmówi, że byłam kimś ważnym w jej życiu, a noszenie mnie w sobie było dla niej przyjemnością. Doskonale wiedziałam, że byłam jej przekleństwem. Przekleństwem podarowanym przez Aidena. Sądząc po zdziwieniu, prawdopodobnie nikt w organizacji nie wiedział o ich znajomości. Mój umysł podsuwał drastyczne rozwiązania. Być może byłam dzieckiem spłodzonym z gwałtu? W końcu Aiden był jednym z najgorszych demonów, jaki stąpał po tym świecie – inaczej nie zostałby szefem departamentu, którego wszyscy słuchają.

– Chcę się o niej czegoś dowiedzieć – stwierdziłam cicho. Mój głos był cienki i dziecinny. Gdyby Nathiel teraz tutaj siedział, zapewne rozładowałby to okropne napięcie, naśmiewając się z mojego tonu. Ale nie było go. Został wysłany na obchód po mieście. Nie chciałam się do tego przed sobą przyznawać, ale był kimś, kogo mi w tej chwili brakowało. 

Hugh skinął głową. Jego mina wskazywała na to, że stara się przypomnieć sobie jakieś ważne informacje związane z Calanthe. Nie zajęło mu to zbyt długo. Widocznie musiał ją doskonale pamiętać.

– Gdy trafiła do organizacji, miała piętnaście lat – zaczął swoją opowieść. – Nigdy nie przyjąłem tak młodej osoby w nasze progi i pewnie bym nie przyjął, gdybym nie zobaczył jej pewnego dnia w galerii handlowej, walczącej z demonami. Na ich temat nie miała żadnego pojęcia. Widziała je pierwszy raz w życiu, a mimo tego nie bała się z nimi walczyć. Nigdy nie widziałem tak walecznej, młodej dziewczyny – mówiąc to, uśmiechnął się pod nosem. – Osobiście dałem jej propozycję dołączenia do nas. Bez zastanowienia się na to zgodziła.

Po raz kolejny uznałam, że moje geny źle zadziałały. Skoro ona była odważna, waleczna i silna, to dlaczego ja wiecznie się czegoś bałam? Nawet głupi pocałunek Nathiela sprawił, że spanikowałam i uciekłam. Moje pierwsze spotkanie z demonem też wyglądało niewiele lepiej. Calanthe radziła sobie z mnóstwem demonów naraz, a ja mało nie zginęłam w zetknięciu z młodą pokraką, która jeszcze nie wiedziała, jak ma zabrać się do rzeczy.

 A co,  jeśli tchórzostwo odziedziczyłam po ojcu?

– Nox bardzo zmieniło się od czasu, gdy się tu pojawiła – stwierdził Hugh. W jego wyrazie twarzy dostrzegłam coś, co świadczyło o tym, że były to złote czasy organizacji, za którymi tęsknił. – W ciągu kilku miesięcy przyciągnęła do nas kilka nowych osób, w tym twoją matkę oraz ojca, Sorathielu. – Tu spojrzał na zaskoczonego tym faktem blondyna, który do tej pory siedział cicho obok mnie. – Było tu żywo, jak nigdy wcześniej. Niestety, po jej odejściu wszystko się zmieniło.

– Jaką osobą była? – spytałam szeptem, zupełnie jakbym nie chciała, aby ktokolwiek usłyszał moje pytanie, poza samym Hugh.

– Była dosyć poważna jak na swój wiek. Owszem, robiła głupstwa, ale zawsze potrafiła zrozumieć swój błąd. Była towarzyska i otwarta na świat. Doskonale radziła sobie z demonami i szybko stała się ich najgorszym wrogiem. 

Uniosłam brwi do góry. Już sam jej opis sprawił, że w mojej głowie pojawiło się milion pytań. Towarzyska i otwarta? Przy naszym pierwszym spotkaniu była przepełniona chłodem. Jak ktoś taki mógł być kiedykolwiek wesoły? Czy to moje narodziny tak ją zmieniły? A może było w tej historii coś, o czym jeszcze nie wiedziałam? Coś, co nakazało jej zamknąć się w sobie i nie darzyć ludzi uczuciami, którymi wcześniej wszystkich obdarzała? Oczywiście fakt, że stała się głównym wrogiem demonów wcale mnie nie zdziwił. Jakimś cudem musiała zadrzeć z samym szefem departamentu.

– Rozumiem – powiedziałam cicho, kiwając głową. Tyle informacji mi wystarczyło, przynajmniej na ten moment. Czekał mnie przecież jeszcze list. Na pewno zawierał wyjaśnienia, pytanie tylko jakie. Czułam, że prawda mogła być ciężka do przetrawienia. – Nie chcę was zostawiać w takiej chwili, ale chciałabym przeczytać ten list osobności – stwierdziłam grzecznie, nawet nie podnosząc głowy. Wciąż i wciąż wgapiałam się w swoje imię nabazgrane ukośnym pismem na kartce.

Może brakowało mi Nathiela, który wprowadziłby tutaj radosną nutę ukojenia, z drugiej strony cieszyłam się jednak, że mogłam zamknąć się we własnym pokoju i przeczytać list na osobności. Andi również została wysłana razem z nim – dla przedłużenia ich wspólnej misji, mieli po drodze zajść do sklepu. Znając ich prędkość działania, zdołałam przeczytać list w całości, ale czy go odpowiednio przemyślę, to już inna sprawa.

Wchodząc po schodach do góry zdałam sobie sprawę z tego, że świadomość, iż Nathiel mnie pocałował, przestała mi przeszkadzać. To zdarzenie zeszło na drugi plan. Wciąż jednak miałam wrażenie, że Nathiela straszliwie to męczy. Gdy wracaliśmy, spoglądał na mnie ukradkowo, zupełnie jakby chciał mi o czymś powiedzieć. Ja jednak nie zwracałam na niego uwagi. Byłam pogrążona w osobnych myślach. Na pewno ten temat nie pozostanie bez wyjaśnień. Nie wiedziałam, czy mam się z tego powodu cieszyć, czy płakać. Wolałabym, aby cała ta historia odeszła już w niepamięć. Nie byłam bowiem gotowa na myśl, że ktoś mógłby mnie darzyć innym uczuciem niż przyjaźń.

Weszłam do pokoju i głośno westchnęłam. Moje łóżko już czekało, aby przyjąć mnie w swoje ramiona, a ja tymczasem czułam, że dzisiejszej nocy nie będę w stanie zasnąć. Gdy usiadłam na poduszce, przy zapalonej lampce, moje serce niespokojne zabiło. Nie wiedziałam, czego się spodziewać. Jednocześnie się bałam i jednocześnie zżerała mnie ciekawość. Na szczęście ciekawość jak zawsze wygrywała. W końcu nikt jeszcze nie zginął od nadmiaru informacji.

Wahałam się czy rozłożyć list, ale w końcu uznałam, że nie mam niczego do stracenia. I tak już byłam o krok od psychiatryka – a to wszystko z powodu Nathiela.

Moje oczy skierowały się na całkiem zgrabne, ukośne i czarne litery.

„Lauro” – tak brzmiało pierwsze słowo listu skierowanego do mnie. Oczywiście. Przecież niezgodnością i kłamstwem byłoby, gdyby Calanthe napisała: „Droga Lauro” czy „kochana Lauro”. Byłam dla niej tylko i wyłącznie  Laurą, bez żadnego przydomka. Obcą dziewczyną, która pewnego dnia wyszła z jej łona i przestała być częścią jej nastoletniego życia.

„Piszę ten list nie po to, aby udowodnić ci, że przez te wszystkie lata o Tobie myślałam i żałuję tego, że zostawiłam cię na pastwę zgubnego losu. Wręcz przeciwnie – chcę ci udowodnić, jak wielkim tchórzem jestem i prawdopodobnie pozostanę”.

Rzeczywiście. Zamiast porozmawiać ze mną w cztery oczy, wolała zostawić mi zakrwawiony skrawek papieru.

Z tego wstępu wynikała jedna bardzo ważna rzecz: moja matka była do bólu szczera. Ten fakt zaczął mnie lekko niepokoić – wiedziałam bowiem, że nie będzie szczędziła krytycznych słów, nawet pod moim adresem. 

„Zapomnij o tym, co usłyszałaś od członków organizacji Nox na mój temat i otwórz swój umysł na treść pisaną przeze mnie”.

Wiedziała, że zorientuję się, iż była łowczynią. Domyślała się też, że spytam swoich przyjaciół o zdanie. Sprytne. Może rzeczywiście byłam jej córką, skoro przewidziała, jak postąpię?

„Nie będzie to historia pełna zwrotów akcji, nie będzie to też bajka dziecięcych marzeń. To tylko i wyłącznie suche fakty, których nie musisz akceptować”.

Coś mi podpowiadało, że Calanthe nie będzie szczędziła słów.

„Moja historia zaczęła się jak każda inna. Byłam zwykłą nastolatką. Niezwykle otwartą na świat. Wiecznie szukałam własnego miejsca i celu, który mogłabym obrać za życiowy. Jak się pewnie domyślasz, moim powołaniem stało się polowanie na demony. Hugh na pewno ci opowiedział, jak znalazłam się w Nox. Tak, to było podczas niespodziewanego ataku demonów na galerię handlową, w której przypadkiem się pojawiłam. To właśnie wtedy poznałam Aidena. Pewnie pomyślisz, że był sprawcą tego ataku – otóż nie. Aiden od zawsze był osobą, która bawiła się życiem. Lubił, kiedy coś się działo, choć z reguły obserwował wszystko z oddali, nie chcąc się wtrącać. Co najciekawsze, niegdyś nie należał do Departamentu Kontroli Demonów. Wiecznie zawieszony pomiędzy światem demonów a ludzi, szukał tylko rozrywki. Już od pierwszego naszego spotkania coś nas połączyło. Byliśmy sobą zaintrygowani”.

Spoglądałam na ten fragment, lekko nie dowierzając.

A więc szef departamentu, który był moim ojcem, niegdyś wcale nie należał do tej przedziwnej watahy demonów. Po pierwszym spotkaniu nie powiedziałabym, że Aiden jest jedną z osób, które chcą się bawić życiem. Jak widać, młodość każdego z nich była zupełnie inna.

„Nie będę rozpisywać się na temat przebiegu całej naszej historii. To nie jest w tym momencie ważne. Chcę jednak, żebyś wiedziała, iż nie byłaś poczęta przez osoby, których zupełnie nic nie łączyło. Łączyło nas wiele”.

Może to głupie, ale złowieszcza chemia, która ulatniała się między nimi podczas krótkiego, rodzinnego spotkania po latach, dała mi do myślenia. Przez moment pomyślałam, że naprawdę mogło być między nimi coś więcej, niż wrogość. Ta myśl dała mi nadzieję na to, że nie zostałam spłodzona przez dwie obce sobie osoby, a przez kogoś, kto w innym miejscu, w innym czasie, być może byłby w stanie pokochać również mnie.

„Byłam młodzieńczo zakochana w Aidenie. Do tej pory nie jestem w stanie określić, czy rzeczywiście darzył mnie tym samym uczuciem, w końcu jest demonem. Być może była to wyłącznie relacja polegająca na wzajemnym zaintrygowaniu”.

Demony potrafiły kochać. Byłam tego pewna. Wystarczyło spojrzeć na Nathiela. Pomimo swojego durnowatego zachowania, zawsze chronił przyjaciół i oddawał im swoje głupiutkie, demoniczne serce. Gdyby musiał, oddałby życie za kogoś, kogo kochał.

 „Nigdy nie sądziłam, że w wieku szesnastu lat spadnie na mnie ciężar w postaci dziecka. Tak, byłaś spłodzona z przypadku i przyznaję, wcale nie chciałam cię urodzić. Na pewno uznasz mnie teraz za potwora i nie będę temu przeczyć – próbowałam się ciebie pozbyć. Byłaś jednak za silna. Obojętnie, czego bym nie zrobiła, tkwiłaś wciąż w głębi mnie i czekałaś na moment swoich narodzin. Do tej pory przeklinam ten dzień”.

To, co przeczytałam, mocno mnie zabolało. Wiedziałam, że Calanthe nie będzie szczędzić słów, nie sądziłam jednak, że opowie mi wszystko z najmniejszymi szczegółami, które będą w stanie mnie zranić. Nawet teraz, po siedemnastu latach mojego istnienia, własna matka przyznawała, że przeklina dzień, w którym w ogóle miałam czelność wyjść na światło dzienne.

„Urodziłam cię w dniu, w którym uciekłam z organizacji. Nie byłaś zbyt duża, więc łatwo było mi ukryć swój błogosławiony stan przed całą organizacją. O ciąży wiedziała tylko moja droga przyjaciółka – Elisabeth”.

Uniosłam zdziwiona brwi.

Nie miałam pojęcia, czy w starej organizacji był ktoś jeszcze o tym imieniu, ale Elisabeth kojarzyła mi się wyłącznie z matką Sorathiela, o której Nathiel wielokrotnie mi opowiadał.

„Twój ojciec zniknął bez śladu. Pojawił się dopiero, gdy zechciałaś wyjść na świat. Jedynymi jego słowami były wtedy: „Radź sobie sama”.

Poczułam nagły przypływ gniewu. Naprawdę był w stanie tak powiedzieć? Cóż, chyba ciągle zapominałam o tym, że był bezlitosnym demonem, który chciał zabić własną córkę w dniu, kiedy po raz pierwszy zamienił z nią słowo.

„To była decyzja podjęta w ciągu kilku sekund. Zostawiłam cię, bo wiedziałam, że sobie nie poradzę. Zostawiłam cię, bo wiedziałam, że masz w sobie cząstkę demona, za którą w przyszłości mogłabyś zapłacić i to nie ze swojej winy. Wolałam, aby zajął się tobą ktoś, kto wychowa cię w miłości, z dala od Departamentu Kontroli Demonów i łowców, z którymi byłam związana. Niestety, nie byłam w stanie dać ci niczego, co matka powinna zapewnić swojemu dziecku. Byłam za młoda. Za młoda i za głupia, bo kierowałam się emocjami, a więc nienawiścią do zielonych oczu, które ty także posiadałaś”.

Moje oskarżenia były po części niesłuszne. Calanthe co prawda mogła spróbować się mną zająć, mogła również spróbować wrócić z powrotem do organizacji, gdzie przyjaciele pomogliby jej z dzieckiem, ale po części rozumiałam, dlaczego tego nie zrobiła. Jak sama uznała – była młoda i głupia. Zależało jej na ucieczce od tego, czego nigdy nie chciała, a co stanowiło mroczną część jej przeszłości. Słusznie oceniła, że zajmie się mną ktoś, kto da mi dużo miłości. Gdybym przebywała z Calanthe, byłabym bezustannie ścigana przez demony i nie wiadomo, czy dożyłabym swoich pierwszych urodzin. Tak łatwo było ocenić czyjeś zachowanie, kiedy samemu nie znajdowało się w danej sytuacji. Wystarczyło jednak odrobinę wyobraźni i zmiana własnej perspektywy, aby przynajmniej częściowo zrozumieć postępowania innych osób.

 „Wmawiałam sobie, że nie obchodzą mnie twoje losy. Przez długi czas nie chciałam cię nawet widzieć. W końcu jednak przegrałam walkę z własnym wnętrzem. Szybko dowiedziałam się, że zostałaś adoptowana i dotarłam w miejsce, gdzie zostałaś zabrana. Przez lata cię obserwowałam. Widziałam jak dorastasz. Widziałam, że miałaś matkę, o której niektóre dzieci mogłyby pomarzyć. Joanne dała ci o wiele więcej miłości, niż ja byłabym w stanie dać ci kiedykolwiek”.

Moje oczy zaszły łzami.

Rzeczywiście. Nie sądziłam, aby ktokolwiek inny dał mi tyle miłości, ile dała mi moja zastępcza matka. Tak bardzo za nią tęskniłam…

„Aiden również cię obserwował. Przede wszystkim po to, aby dowiedzieć się, czy nie jesteś półdemonem. Po nagłym zniknięciu Twojego ojca, jego priorytety mocno uległy zmianie. Niegdyś nie obchodziły go demony ani nawet ludzie. Pozwalał żyć każdemu, samemu przyglądając się wszystkiemu z daleka. Dziś, gdy po swoim ojcu, który stworzył departament, przejął dowództwo, nie poznaję go. Niestety, nie jestem w stanie wytłumaczyć, co się stało. Wrogami zostaliśmy samoistnie”.

Więc mój dziadek był stworzycielem departamentu. Znakomite drzewo genealogiczne. Powinnam je gdzieś rozpisać, powiesić na ścianę i chwalić się każdemu, kto do mnie przyjdzie.

Cześć, nazywam się Laura, mam siedemnaście lat i zostałam spłodzona przez demona oraz kobietę, która zawodowo je zabija. W sumie to moja matka miała wtedy szesnaście lat i tak naprawdę nigdy mnie nie chciała, więc zostawiła to małe zawiniątko w szpitalu zaraz po porodzie. Ach, zapomniałam dodać, że mój dziadek założył w Reverentii – takiej diabelskiej krainie – departament, który niszczy demony półkrwi. Mój ojciec przejął po nim fuchę. Ups, szkoda tylko, że sam spłodził półdemona.

„Starałam się ciebie chronić tak, jak mogłam, trzymając się przy tym z boku. Chociaż chciałam, w żaden sposób nie mogłam się od ciebie uwolnić. Jestem pewna, że gdybyś nie natrafiła na łowców i nie odkryła prawdy o demonach, nigdy byś mnie nie poznała. Niestety, przeznaczenie wolało zadziałać w inny sposób”.

Uśmiechnęłam się ironicznie pod nosem.

Oczywiście. Los uwielbiał mieszać. Nie bezpodstawnie pokazał mi, jakie mam zawiłe korzenie.

Spojrzałam na ostatnie zdania listu. Były pisane drżącą dłonią. Obok niektórych słów widniały kropelki krwi. Domyślałam się, w jakiej sytuacji musiały być pisane. Z mocno bijącym sercem, zaczęłam czytać ostatni akapit:

„W tym momencie mogę już nie żyć. Nie oczekuję wybaczenia i miłości, której sama ci nie dałam. Chciałam, żebyś wiedziała kim jesteś i gdzie zaczęła się Twoja historia. Możemy się już więcej nie spotkać”.

Ostatnie słowo było napisane tak niewyraźnie, że ledwo je rozczytałam. Wiedziałam, że list nie był skończony. W zdaniu nie zawierał nawet kropki, która zgrabnie by je podsumowała ani nawet podpisu.

Opuściłam w dół skrawek papieru i tępym wzrokiem zaczęłam wpatrywać się w szafkę, która stała naprzeciw mojego łóżka. Poczułam pustkę. Wielką, niezmierzoną pustkę.

Zostałam spłodzona z przypadku przez szalenie zakochaną dziewczynę i nieczułego demona, który prawdopodobnie się nią bawił. Wielokrotnie mogłam zostać zabita przez własną matkę, ponieważ od początku mnie nie chciała, byłam jednak na tyle silna, by utrzymać się przy życiu i dojść do dnia moich narodzin. Zostałam porzucona ze względu na nienawiść do demonów i dlatego, że moja matka była niedoświadczoną nastolatką. Całe życie byłam przez nią obserwowana. Całe życie pomagała też łowcom. Gdybym nie weszła w wir demonicznych wydarzeń, mogłabym jej nawet nie poznać, a moje życie byłoby kłamstwem już do samego końca.

Położyłam się na łóżku i zamknęłam na chwilę oczy. Informacje, które zdołałam już przyswoić, rozświetliły mój światopogląd. Nie potrzebowałam więcej wyjaśnień. Potrzebowałam jednak czegoś innego. Odpowiedzi. Odpowiedzi, którą osobiście mogłabym przekazać umierającej matce.