Rozdział 55 - "Już nie ma odwrotu"

Od 56 rozdziału będzie trochę poważniej, w większej mierze opisowo. 55 z serii rozkminowej. Trochę Lauriela - bo niedługo będzie ich coraz mniej. 

POPRAWIONE [21.10.2018]

***    

Kubek z gorącą herbatą ogrzewał moje dłonie, nie pozwalając im na całkowitą utratę ciepła. Był duży, a na przedzie miał narysowanego obrażonego kota, pod którym widniał napis: „Nie podchodź, bo drapię”. Idealnie wpasowywał się w mój dzisiejszy nastrój, choć to nie ja byłam jego właścicielką. To kubek Calanthe. Jak co dzień stałam u niej w kuchni i przyglądałam się z okna szumiącym brzozom okrytymi ciemnym płaszczem nocy.

Dwa dni temu byłam świadkiem utraty przytomności mojej matki. Nigdy wcześniej się to nie zdarzyło, dlatego zaskoczyła mnie tym nagłym upadkiem. Przez kilka godzin, do samej północy, trzymała się jej wysoka gorączka. Nie otwierała oczu, a mrużyła je zupełnie tak, jakby coś ją bolało. Odważyłam się sięgnąć do tajemniczej szuflady, gdzie kryły się łagodzące leki. Były tam tylko cztery strzykawki, co oznaczało, że zapas drugoplanowych odtrutek się kończył. To mogły być ostatnie dni jej życia, a ja nie mogłam z tym kompletnie niczego zrobić. Nawet błaganie Blaziera niewiele pomogło – twardo trzymał się swojego postanowienia, nie chcąc wystawiać nosa poza cień Sorathiela. Czy był jakiś ratunek dla Calanthe? Nie znałam nikogo, kto dobrowolnie krążyłby pomiędzy Reverentią a światem ludzi. To przecież czyste szaleństwo, zważając na restrykcyjne zasady, jakie wprowadził departament.

Potrząsnęłam głową z niedowierzaniem. Nie mogłam się sobie nadziwić. Przecież jeszcze niedawno nie byłam w stanie przebaczyć Calanthe tego, że mnie zostawiła, a teraz? Teraz szukałam sposobu, aby ją uratować. Wciąż nie mogłam przyzwyczaić się do myśli, że była moją matką, bo w żaden sposób na nią nie pasowała. Jej zachowanie było raczej bliskie surowej nauczycielce pilnującej swoich podopiecznych, to jednak miało własne uzasadnienie. Nigdy nie zajmowała się żadnym dzieckiem, dlatego też nie miała pojęcia, jak się zachować wobec własnej córki.  

Spojrzałam bezradnie na Nathiela, który stał milcząco obok mnie i spoglądał na ponury krajobraz za oknem. Po ostatnim wyznaniu stał się nieco bardziej spokojny. Nie próbował już zaczarować mnie oczami, nie wpatrywał się we mnie nienagannie często, nie czynił żadnych aluzji w stosunku co do mnie i co najważniejsze: nie próbował mnie pocałować. Miałam wrażenie, że celowo dał mi czas na przemyślenia. Wiedziałam, że prędzej czy później to czekanie mu się znudzi i zaprotestuje przeciwko bezczynności, robiąc coś głupiego. Bałam się tego, to dlatego starałam się przebywać z nim sam na sam jak najrzadziej.

– Martwisz się o nią, co? – spytał Nathiel, posyłając mi znaczący uśmiech.

Kiwnęłam głową, mocniej ściskając w dłoniach kubek. Nie chciałam się przyznawać do tego, że myślałam teraz o nim. Nie musiał o tym wiedzieć.

– Chciałabym jej pomóc, ale nie wiem jak – odpowiedziałam szeptem, bojąc się, że Calanthe mogłaby mnie usłyszeć. Za nic w świecie nie przyznałabym się, że zaczynało mi na niej zależeć.  

Nasze oczy znów powędrowały za okno, gdzie brzozy szaleńczo falowały na wietrze. Ten widok miał w sobie coś nostalgicznego. Wpasowywał się w ponury nastrój dzisiejszego dnia. Choć było lato, dojmujący chłód mroził moje serce niepokojem.

– Mam pomysł – usłyszałam nagle zbawienne, choć wątpliwe dla mnie słowa.

Spojrzałam niepewnie na Nathiela. Bałam się jego pomysłów, bo te zawsze niosły ze sobą coś szalonego. Dowodem na to była nasza ostatnia misja, która zakończyła się wjazdem różowym, dziecięcym rowerem do jeziora.

– Jutro w Reverentii odbędzie się bal. Nie wiem, co oni tam świętują, ale wiem, że to wygląda zupełnie inaczej niż w świecie ludzi – stwierdził, uderzając niecierpliwie palcami o blat kuchenny. – Może moglibyśmy…

– Nie mów mi, że myślisz o... – zaczęłam przestraszona. Nim jednak dokończyłam, w zdanie wtrącił się Auvrey:

– Tak. O podróży do Reverentii. Tylko my i nikt więcej. W końcu nie możemy rzucać się w oczy.

Miałam wrażenie, że grunt osuwa mi się spod nóg.

Ja, Nathiel i niebezpieczny świat demonów? To nie plac zabaw, na którym można było sobie nabić wyłącznie guza. To Reverentia, gdzie mieszkał mój ojciec będący szefem Departamentu Kontroli Demonów. Zabije mnie bez wahania, jeśli dowie się, że tam jestem, a wtedy Calanthe na pewno mi nie pomoże, w końcu będzie tutaj. Myśl, że moglibyśmy tam pójść, przyprawiała mnie o zawroty głowy.

– Nathiel – zaczęłam bezradnie, próbując podjąć się próby wyperswadowania mu tego pomysłu.

– Chcesz, żeby umarła? – spytał, unosząc brew. – Tylko w Reverentii rośnie to całe ziółko, które potrzebne jest do sporządzenia odtrutki.

Doskonale wiedział, że tego nie chciałam, ale czy byłam gotowa na tak duże poświęcenie, chwytając się najbardziej przerażającej i niebezpiecznej opcji, jakiej tylko mogłam? Czy naprawdę nie istniało inne rozwiązanie?

– To ryzykowne – zaczęłam zaniepokojona, odrywając się od blatu. Zaczęłam krążyć po całej kuchni, chaotycznie rozważając wszystkie za i przeciw. – Nathiel, przecież ty jesteś demonem, a ja półdemonem. Gdy nas odkryją, najpierw zniszczą mnie, a potem ciebie – powiedziałam zrezygnowana, spoglądając prosto w jego twarz.

– Nie dowiedzą się o nas – odpowiedział beztrosko, wzruszając ramionami. Zachowywał się, jakby to miała być prosta misja. – Na tym ich dziwnym balu wszyscy noszą maski. Założymy je i nikt nas nie pozna.

Dopiero teraz zauważyłam, że on także miał w tym własny cel. To oczywiste, w końcu nie był osobą, która poświęcałaby się dla kogoś takiego jak Calanthe. Zależało mu na czymś zupełnie innym i miało to niemały związek z balem, o którym wspominał.

– Dlaczego tak ci na tym zależy? – spytałam podejrzliwie, zakładając ręce na piersi.

Chłopak skrzywił się wyraźnie, nie wiedziałam tylko, czy dlatego, że odkryłam jego ukryte zamiary, czy dlatego, że miało to związek z czymś, co wzbudzało w nim niechęć.

– Mój ojciec tam będzie – wyrzucił z siebie. Cieszyłam się, że nie widział w tym momencie mojej miny, był bowiem skupiony na jakimś odległym punkcie kuchni. – Z tego, co mówi Blazier, jest głównym organizatorem tego dziwnego przyjęcia.

Spojrzałam w sufit, powstrzymując się od uniesienia ramion w górę. Mogłam się tego spodziewać. Przecież przysiągł sobie, że za wszelką cenę zemści się na ojcu, który zabił całą jego rodzinę. Nawet jeżeli ja nie pójdę do Reverentii, on z pewnością nie przegapi takiej okazji.

– I co mu powiesz, gdy go zobaczysz? – spytałam z kpiącym uśmiechem. Od zawsze wiedziałam, że Nathiel miał wybujałą wyobraźnię, teraz przechodził jednak samego siebie. Już sama podróż do Reverentii byłaby czystym szaleństwem, a co dopiero zjawienie się na balu, gdzie prawdopodobnie miała się znaleźć cała śmietanka towarzyska najpotężniejszych demonów. Przecież jeżeli rzuciłby się na swojego ojca, nie zdążyłby go nawet tknąć trzonkiem swojego noża. To samobójcza misja. 

– A czy muszę mu coś mówić? Wystarczy, że go zabiję – odpowiedział beztrosko. 

Przewróciłam oczami.

Dlaczego Sorathiel postanowił zapoznać Nathiela z Blazierem? Gdyby nie ta niebezpieczna znajomość, z pewnością nie przyszłaby mu do głowy tak absurdalna myśl. Zastanawiało mnie, dlaczego Blazier w ogóle opowiedział mu o tym balu? I dlaczego powiedział mu również o jego ojcu? Miał w tym jakiś ukryty cel? Poza tym skąd mógł o tym wiedzieć, skoro zapierał się, że od lat siedział w świecie ludzi, ukrywając się przed departamentem? 

– Słuchaj – zaczął jeszcze raz Nathiel. Zdziwiłam się, gdy do mnie podszedł i położył dłonie na moich ramionach. – Pójdziemy na tę ich beztroską imprezę, zabiję swojego ojczulka, a ty zerwiesz tego krzaka dla swojej matki i niezauważeni znikniemy stamtąd raz na zawsze.

– Myślisz, że to będzie takie proste? – spytałam oburzona, niedowierzając jego głupocie.

Nie doczekałam się odpowiedzi. Nim Nathiel zdołał otworzyć usta, obok jego głowy przeleciał nóż. Gdyby w porę się nie odsunął, mógłby skończyć z odciętym uchem, zamiast tego mordercza broń uderzyła jednak niezgrabnie w ścianę i wpadła prosto do zlewu pełnego wody.

Moje serce na chwilę stanęło w miejscu.

– Nawet nie próbujcie iść do Reverentii – usłyszeliśmy kobiecy, ochrypły głos.

– Spokojna głowa, staruszko Calanthe, możesz mi zaufać – zaśmiał się Nathiel.

W przeciwieństwie do mojej matki traktował podróż do krainy demonów jak błahostkę. Czy on naprawdę nie zdawał sobie sprawy z tego, co mogło go spotkać w Reverentii? Przecież tam będzie cała horda demonów, które używają magii i nie znają takiego uczucia jak litość! Zginiemy w ułamku sekundy!

Kolejny nóż przeleciał niespodziewanie obok jego głowy, przejeżdżając po czubku kruczoczarnych włosów. Tym razem wyglądał na zdziwionego.

– Powiedziałem coś złego? – spytał oburzony, gładząc odcięte kosmyki.

– Nie możecie tam iść – powiedziała groźnie Calanthe. Brzmienie jej głosu sprawiło, że przeszyły mnie dreszcze strachu. Zwróciłam się w jej stronę i kiwnęłam głową jak grzeczna, posłuszna córeczka. Nie chciałam z nią dyskutować, bo wiedziałam, że nie zakończy się to dobrze. Podczas krótkiej znajomości z moją matką zdążyłam zauważyć, że jeżeli miała ona swoje racje, lepiej było nie podejmować dyskusji prowadzących do stawania w opozycji do jej zdania. To nigdy nie kończyło się dobrze, o czym przekonał się już Auvrey.  

– Dobra – zaczął zadziornie Nathiel. Zamaszystym ruchem założył ręce na biodra. Powagę jak zawsze próbował obrócić w żart. – Jak pokażesz mi te nagie fotki Aidena z twojego albumu, to tam nie pójdziemy.

Zamrugałam oczyma, nie wiedząc, o co może mu chodzić. Calanthe tymczasem posłała w jego stronę bezczelny uśmieszek, za którym mogło się kryć tak naprawdę wszystko.

– Cieszę się, że to nie płeć żeńska cię kręci. Laura będzie bezpieczna – mruknęła, oddalając się z powrotem do salonu.

– Ej! – wykrzyknął oburzony chłopak. – Przecież ją kocham! – dodał udawanym, dramatycznym tonem głosu, przykładając dłoń do serca. – Zobaczysz, kiedyś się jej oświadczę, weźmiemy ślub i spłodzimy takie małe, czarnowłose Nathiele juniory!

– Zacznijmy od tego, że nikt nie wpuści cię do kościoła – zawołała z oddali Calanthe.

– Taka jesteś mądra, stara babo z milionem zmarszczek?!

Westchnęłam ciężko i pokręciłam głową z niedowierzaniem. Kolejny dzień przepełniony po brzegi kłótniami mojego demonicznego towarzysza i własnej matki. Chociażbym tego bardzo chciała, nie byłam w stanie ich powstrzymać. Mogli się ze sobą sprzeczać godzinami. Na szczęście potrafiłam się w takich chwilach wyłączać. Mój umysł wyciszał wtedy wszystkie rozmowy z zewnątrz za pomocą magicznego przycisku z rysunkiem skreślonego głośniczka.

Podróż do Reverentii. Ryzykowna, choć kusząca pod względem korzyści propozycja podróży. Argumenty za? Dzięki niej zdobędę roślinę dla Calanthe, a więc ocalę ją od śmierci i będę się cieszyć jej obecnością jeszcze przez długi czas. Oprócz tego zaspokoję swoją własną silną ciekawość i poznam zupełnie obcy świat, z którym poniekąd wiązało się moje istnienie. Argumenty przeciw? Istnieje wielkie prawdopodobieństwo, że zginiemy, przypadkiem możemy się przecież natknąć na departament.  Czyżby to były wszystkie argumenty przeciw tej przygodzie?  

– Nathiel – powiedziałam niespodziewanie, zwracając się do niego akurat w momencie, kiedy zakończył długą kłótnię z Calanthe. – Zgadzam się. – Wypowiedziałam to szybko, bo bałam się, że mogę stchórzyć i zmienić zdanie.

– Na ślub ze mną? – spytał zdziwiony Auvrey.

Zdołałam tylko otworzyć usta. Nie było mi dane wymówić nawet pierwszej litery zdania, które chciałam z siebie wyrzucić. Czarnowłosy z wielkim rozmachem chwycił mnie na ręce i zakręcił mną wokół własnej osi. Z trudem powstrzymałam się od okrzyku przerażenia. Czułam się jak na karuzeli, a musiałam przyznać, że ich nie znosiłam.

– Zgodziłaś się! – wykrzyknął radośnie zielonooki.

Jego mina świadczyła o tym, że za chwilę wybuchnie śmiechem. Miał świadomość tego, że moja zgoda nie oznaczała pozwolenie na ślub. Tylko idiota by tak pomyślał. Zaraz, Nathiel przecież był idiotą.

– A teraz pocałuj pana młodego – powiedział, zamykając oczy i układając usta w ptasi dziób. Chyba tylko wariatka chciałaby go w tym momencie pocałować.

Przyłożyłam dłoń do jego twarzy i oddaliłam ją od siebie na bezpieczną odległość. Zielonooki tylko się zaśmiał. Już po chwili byłam wolna i dotykałam stopami podłoża. Zdecydowanie wolałam twardo stąpać po ziemi, niż fruwać w ramionach Nathiela.

– Nie boisz się? – spytał mnie szeptem, pochylając się ku mnie już z odrobinę poważniejszą miną. Najwyraźniej domyślił się, z czym wiązała się moja zgoda.

– Boję się. Boję się jak cholera, ale chcę to zrobić – odpowiedziałam równie cicho, patrząc mu prosto w oczy. Moje zaskakujące wtrącenie słowa „cholera” najwyraźniej musiało go zdziwić, szybko jednak przykrył to delikatnym uśmiechem.

– Obiecasz mi jedną rzecz?

Spojrzałam na niego pytająco.

– Jeżeli coś się będzie działo, zostawisz mnie i uciekniesz.

Dlaczego mnie to zaskoczyło? Doskonale wiedziałam, że Nathielowi na mnie zależało. Poza tym widział, że wciąż nie radziłam sobie z zabijaniem demonów. W walce będę dla niego tylko ciężarem, który będzie chciał za wszelką cenę ochronić.

Westchnęłam ciężko i pokiwałam głową.

– Świetnie – odpowiedział, prostując się. Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech wyrażający triumf. – W takim razie jesteśmy umówieni na jutrzejszą, wieczorną randkę z demonami – mówiąc to, puścił do mnie uwodzicielskie oczko.

***

Długie, czarne falbany lśniły pod rozkloszowaną suknią przypominającą kreację na marsz żałobny. Gdy ujrzałam swoje odbicie w lustrze, miałam ochotę wybuchnąć śmiechem. Dlaczego jedynymi akceptowanymi przez demony barwami były te, które uznawano za chłodne? Nie miałam nic przeciwko czerni, ale jeżeli chodziło o długie balowe suknie, nie wyobrażałam ich sobie właśnie w takim odcieniu. Bal to w naszym świecie karnawał kolorów i różnorodności, najwyraźniej Reverentia bardzo się pod tym względem różniła. Przed oczami widziałam zgrabne, wysokie demonice pokroju Gabrielle spowite w ciemne, żałobne kolory. Ich błyszczące w ciemnościach szmaragdowe oczy ukryte pod jedwabnymi maskami. Unoszącą się w powietrzu mroczną atmosferę przepełnioną nienawiścią do wszystkiego, co chodziło po naszym świecie. Gdy o tym myślałam, moje ramiona atakowała gęsia skórka. Naprawdę bałam się tej misji.

– Wiesz co, Laura? – usłyszałam surowy głos znawczyni mody. – Ta akurat do ciebie nie pasuje. Zbyt wyzywająca.

Przewróciłam oczami, przeklinając w duchu moment, w którym poprosiłam moją przyjaciółkę o pomoc. Inaczej traktowałyśmy sprawy związane z szeroko pojętą modą. Ona godzinami mogła siedzieć w sklepach z ciuchami lub spędzać czas przed lustrem, strojąc się w najróżniejsze kreacje, ja wybierałam zawsze najprostsze rozwiązania – coś wygodnego i nierzucającego się w oczy. W tym momencie przymierzałam już dziesiątą sukienkę, z których sama ubrałabym się w jakieś osiem. Amy jednak żadna do mnie nie pasowała. Szukała czegoś idealnego.

Spojrzałam na nią bezradnie. Właśnie przekopywała stos sukienek leżących na łóżku w pokoju Sorathiela. Nathiel przytargał je ze sobą w wielkim, ciężkim worze, do czego został zmuszony siłą. Suknie należały do przeróżnych osób. Do Amy, jej mamy, cioci i do tych, o których istnieniu nie miałam nawet pojęcia. Upór i zaangażowanie mojej przyjaciółki przy wyborze stroju balowego przerażały mnie w najwyższym stopniu. Chciałam uciec, choć nie wiedziałam jak.

– O! Ta może być fajna! Przymierz ją! – wykrzyknęła uradowana, podając mi kolejną czarną suknię, sięgającą swoim długim ogonem samej ziemi.

Westchnęłam ciężko i zaczęłam jedenastą z rzędu przebierankę.

Musiałam poświęcić swoją godność i okłamać ją, że „gotycki bal” to część mojej i Nathiela randki. Gdy o niej usłyszała, zaczęła latać po całym domu jak w skowronkach, powtarzając: „wiedziałam, że ten dzień nadejdzie!”. Nie chciałam jej odwodzić od tej myśli. Poprosiłam ją tylko o to, aby nie wdrażała się w szczegóły, gdy będzie o tym rozmawiała z Sorathielem, w końcu nie był głupi. Szybko by się domyślił, że coś knujemy.

W końcu naciągnęłam na siebie mroczną kreację i spojrzałam w lustro. Potrzebowałam czegoś nierzucającego się w oczy – brokat i świecący dekolt dyskwalifikowały ją w modowych przedbiegach.

– Nie, to znowu nie to – mruknęła niepocieszona Amy, marszcząc czoło. Przynajmniej w tej kwestii się zgadzałyśmy.

Do moich rąk trafiła następna sukienka. Przysięgam, jeszcze moment i wyskoczę stąd przez okno, bo dłużej tego nie zniosę.

Nim zaczęłam się przebierać, rozległo się ciche pukanie.

– Wejdź – usłyszałam dźwięczny głos Amy.

Zrezygnowana, trzymając w ręku następną kreację, usiadłam na łóżku. Do pokoju wszedł Sorathiel z kubkiem gorącej herbaty w ręku i lekturą pod pachą. Na jego nosie spoczywały okulary z bordową obwódką.

– Nigdy nie sądziłem, że będę musiał pukać do własnego pokoju – powiedział blondyn, uśmiechając się znacząco w naszą stronę. To Amy uparła się, aby przebieranki odbywały się w jego świątyni. Może to dlatego, że sama czuła się tutaj dobrze.

– Nie narzekaj, Sor! – zaśmiała się moja przyjaciółka, rzucając go poduszką. Z iście stoickim spokojem odsunął się na bok, dzięki czemu ta ominęła jego twarz i wylądowała na podłodze. Potrząsając głową perfekcyjna pani domu chwyciła ją w swoje ręce i odłożyła na miejsce, delikatnie uklepując.  Amy przyglądająca się temu z boku przewróciła z rozbawieniem oczami. Sorathiel bez słowa podszedł do szafki, która wisiała nad jego biurkiem, i wyjął z niej kolejną książkę. Starą odłożył na swoje miejsce.

– Szykujecie się na jakiś pogrzeb? – spytał, przerywając milczenie.

Uśmiechnęłam się krzywo na boku.

– Można tak powiedzieć – stwierdziłam, mając na myśli moją rychłą śmierć w Królestwie Nocy. Cóż, przynajmniej będę gustownie ubrana. W sam raz do trumny.

– Laura wybiera się na gotycki bal – powiedziała Amy głosem dumnej matki. – Poprosiła mnie o pomoc przy wyborze sukni.

Oczywiście nie powiedziała mu o tym, że wybieram się tam z Nathielem. Wmówiłam jej, że nasza randka to jeszcze nic pewnego, dlatego powinna zostać owiana tajemnicą – za milczeniem przemówiło to, że była na razie jedyną osobą, która wiedziała o naszym „potajemnym romansie”. Mogła czuć się jak strażniczka moich sekretów. Dzięki temu Sorathiel niczego nie podejrzewał, choć musiałam przyznać, że wyglądał na nieco zdziwionego moją nagłą potrzebą zabawy.

– W takim razie nie przeszkadzam – odpowiedział, wpatrując się we mnie badawczym wzrokiem. Starałam się nie odwracać od niego oczu. Wiedziałam, że gdy to zrobię, dam mu powód do podejrzeń. Musiałam walczyć z własną osobą, aby nie ulec spojrzeniu brązowych, mądrych oczu, potrafiących czytać w myślach. Niech sądzi, że to tylko głupi bal.

Chłopak wreszcie odpuścił i skierował swoje kroki ku wyjściu.

– Powodzenia – rzucił tylko i wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

Z jednej strony cieszyłam się, że nas opuścił, z drugiej strony tego żałowałam, ponieważ znów musiałam oddać się morderczym dłoniom modowej fascynatki.

Widząc na sobie znaczące i wyczekujące spojrzenie przyjaciółki, przeniosłam się do pionu i zaczęłam siłować z następną suknią. Miałam z nią mały problem, gdyż ciągnął się za nią prześwitujący czernią ogon – zaplątałam się w jego jedwabnym materiale. W końcu jednak kreacja wylądowała na moim wychudzonym i bladym ciele.

Z cichym westchnięciem spojrzałam w lustro.

Cóż, wyglądałam całkiem dobrze. Tak mi się przynajmniej wydawało.

– Laura! – wykrzyknęła Amy, która stanęła tuż za moimi plecami. Jej oczy błyszczały niewymuszoną radością. – Wyglądasz świetnie! – zaczęła piszczeć, podskakując do góry jak mała, ucieszona dziewczynka. – To jest właśnie ta sukienka!

Spojrzałam w swoje odbicie. Nie lubiłam go. Moja twarz nigdy mi się nie podobała, podobnie jak reszta ciała. Ta suknia jednak coś we mnie zmieniała. Nie pokazywała tego, że byłam przerażająco chuda. Wyglądałam w niej naprawdę dobrze.

Gdy ja oglądałam siebie z każdej strony, pragnąc upewnić się, że to już koniec morderczych przebieranek, za ścianą rozległo się głośne pukanie.

– Już coś wybrałyście? – usłyszałyśmy znudzony głos Nathiela, który najwyraźniej podsłuchiwał nas ze swojego pokoju.

Chciałam odpowiedzieć „nie”, aby tu nie przychodził, uprzedziła mnie jednak Amy, która z pełnym entuzjazmem wykrzyknęła:

– Nathiel! Chodź ją zobaczyć! Wygląda pięknie!

Westchnęłam ciężko, zakrywając dłońmi twarz.

Czy musiała mnie stawiać w tak żenującej sytuacji?

Nim się obejrzałam, do pokoju bez pukania i z wielkim rozmachem wparował Nathiel. Wiedziałam, że chce coś powiedzieć, ale zastygł w bezruchu z otwartymi ustami. Wpatrywał się we mnie przez długi czas rozszerzonymi w zdziwieniu oczami. Czyżby był pod wrażeniem?

– Oniemiałeś! – wykrzyknęła Amy, śmiejąc się radośnie.

– Nie – odpowiedział zdezorientowany Auvrey. – Przestraszyłem się – dodał szybko, zanosząc się morderczym śmiechem.

Co jak co, ale nawet po miłosnym wyznaniu Nathiel nie wyzbył się swojej zwyczajowej ironii. Co prawda była ona teraz mocno ograniczona i sporadyczna, ale nie wypleniona jak chwast od podstaw. Musiałam przyznać, że wcale mnie to nie smuciło, bo nawet jeżeli rzeczywiście się we mnie zakochał, wciąż był po prostu sobą. 

– Żartowałem – przyznał chwilę później, mierząc mnie od góry do dołu. – Wyglądasz całkiem nieźle.

– Nie wiesz jak postępować z kobietami! – wykrzyknęła oburzona Amy, rzucając poduszką prosto w twarz Auvreya, który nawet się tym nie przejął. Dalej stał w tej samej pozycji, jakby nic się nie stało.

Doskonale wiedziałam, że Nathiel nie powie tego, co naprawdę sądzi przy Amy. Słusznie podejrzewał, że zacznie się niepotrzebnie emocjonować i nie da nam spokoju przez następne kilka godzin. Wolał odpowiedzieć w bardziej neutralny sposób, choć jego oczy wskazywały na coś zgoła innego – widziałam w nich prawdziwy, diabelski błysk. Jego bezczelny uśmiech przywodził mi na myśl tylko jeden tekst, którym chętnie obdarzyłby moją przyjaciółkę: „Gdyby cię tu nie było, z pewnością bym się na nią rzucił”. Na myśl o tym, przeszyły mnie dreszcze.

Amy spoglądała to na mnie, to na niego, aż w końcu po długiej chwili milczenia uznała, że zostawi nas w pokoju samych. Uśmiechnęła się w moją stronę tajemniczo, puściła mi niezbyt dyskretnie oczko i donośnym, mało wiarygodnym głosem powiedziała:

– Pójdę sprawdzić, co robi Sorath.

Nathiel spojrzał na nią znacząco, uśmiechając się w istnie diabelski sposób. Wyczuwałam zbliżającą się zemstę słowną.

– A więc tym razem swoją miłość przerzucacie na kuchnię? – spytał sarkastycznie. – Do tej pory chichoty słyszałem tylko z pokoju Soratha – dodał, potrząsając z udawanym niedowierzaniem głową. – Rozumiem, że perspektywa blatów kuchennych i stołu bardziej was jara – zaśmiał się morderczo.

Moja przyjaciółka zarumieniła się niczym dorodny burak. Widziałam jej rozbiegane po pokoju oczy, które patrzyły wszędzie, tylko nie na Nathiela. Wciąż nie mogłam sobie wyobrazić Amy i Sorathiela w typowo romantycznej scenie. Nigdy nie widziałam jak się całowali, a co dopiero oddawali namiętności. Dziękowałam wszystkim siłom niebieskim za to, że nie miałam tak wybujałej wyobraźni jak Nathiel.

Zażenowana Amy wyminęła mojego zielonookiego towarzysza w drzwiach. Jej gwałtownym, przyspieszonym krokom towarzyszyły ciche i niezrozumiałe pomruki.

Gdy drzwi nareszcie się zamknęły, niezręczna cisza zapanowała nad pokojem Sorathiela. Byłam tu sam na sam z Nathielem, czyli w sytuacji, od której wzbraniałam się od kilku dni. Nawet nie wiedziałam, co powiedzieć.  

Spojrzałam na Auvreya, który uśmiechał się w moją stronę, mierzwiąc swoje i tak już dostatecznie roztrzepane włosy.

– Tak naprawdę to wyglądasz pięknie – powiedział szczerze. – Brałbym cię, maleńka – dodał, puszczając mi uwodzicielskie oczko.

Westchnęłam ciężko i przysiadłam na krańcu łóżka, nie komentując jego wypowiedzi. Mój demoniczny przyjaciel szybko do mnie dołączył.

– Wiesz, co ostatnio odkryłem? – spytał znienacka, rzucając się plecami na wyprasowane sukienki. Cóż, jego brak poszanowania czyjejś pracy wcale mnie nie dziwił.

– Nie wiem, czy chcę wiedzieć – przyznałam, uśmiechając się ironicznie na boku.

– Chcesz – stwierdził odważnie Nathiel, spoglądając na mnie z ukosa. Chrząknął teatralnie w zwiniętą dłoń i zaczął: – Ostatnio zauważyłem jedną rzecz. Zwróciłem na to uwagę już w momencie, kiedy wyruszyłaś na ratunek Amy. – Przerwał, by przez krótki moment badać moją reakcję. – Może i jesteś tchórzem, ale zawsze starasz się bronić swoich bliskich, nawet jeżeli wymaga to od ciebie nadludzkiej siły.  

Spojrzałam na niego w zamyśleniu.

Rzeczywiście, Nathiel miał poniekąd rację. Mimo strachu byłam w stanie polecieć na złamanie karku tylko po to, aby uratować swoich bliskich. To nic dziwnego, zostało ich w końcu naprawdę niewielu. Kolejnej straty bym nie zniosła.

Nie odpowiedziałam na jego spostrzeżenie. Zamiast tego spojrzałam w stronę otwartego na oścież okna. Na parapecie przysiadł właśnie malutki ptaszek, który wesoło zaćwierkał. Zazdrościłam mu w tej chwili swobody, jaką narzuciło mu życie. Wolny, mógł fruwać w przestworzach, nie martwiąc się o przyziemne sprawy. Chciałam się poczuć choć przez chwilę tak jak on. Zamienić się na jeden dzień i uwolnić od strachu, który deptał mi po piętach w każdej minucie mojego życia. Ile był w stanie znieść człowiek, który siłą został wydarty ze swojego maleńkiego światka, trafiając wprost w ramiona demonów?

– Laura – usłyszałam szept, tuż nad uchem. To Nathiel bezszelestnie przesunął się w moją stronę. Bałam się jego obecności tuż za moimi plecami, w końcu nie wiedziałam, co planował. Czasem był nieprzewidywalny.

– Wiem, że się boisz – stwierdził.

Jego ręce oplotły mnie znienacka w pasie. Siedziałam w miejscu sztywna jak kołek, czując na swoim odkrytym ramieniu ciepły i miękki policzek. Jeszcze niedawno wyrwałabym się z jego uścisku i od siebie odepchnęła, teraz jego bliskość w żaden sposób mi nie przeszkadzała. Czy naprawdę aż tak łatwo było mnie przekonać? Czy po prostu potrzebowałam w tym momencie wsparcia, jak każdy przeciętny człowiek, który szykował się do nieprzewidzianego w skutki wydarzenia?

– Nathiel – zaczęłam bezradnie, próbując przekonać go do zostawienia mnie w spokoju.

Nie chciałam jego bliskości. Przerażała mnie. Bałam się, że tylko jej wkrótce będę pragnęła.

W odpowiedzi jego ramiona oplotły mnie jeszcze mocniej.

– Możesz mnie nienawidzić i uważać za kretyna, ale chociażbyś błagała mnie na kolanach, nie puszczę cię – powiedział odważnie. – Cokolwiek będzie się działo, nigdy cię nie puszczę, rozumiesz?

Jęknęłam załamana, gwałtownie się od niego oddalając.

– Nie musisz mnie puszczać, sama odejdę – mruknęłam chłodno.

– A ja złapię cię wtedy jeszcze raz – odpowiedział niczym niezrażony chłopak. Oczami wyobraźni widziałam jego zabójczy uśmiech. Nie chciałam się jednak obracać, aby go zobaczyć. – Możesz uciekać od wszystkiego, ale nie uciekniesz ode mnie – zaśmiał się cicho i dźwięcznie w mniej irytujący sposób niż zwykle.

Westchnęłam ciężko, poddając się jego woli. Ubrana w czarną, długą suknię z prześwitującym ogonem, równocześnie załamana i bezradna, ponownie skierowałam spojrzenie w stronę okna.

Miał rację. Nie ucieknę od niego.

Materac drgnął nieznacznie, kiedy Nathiel wstawał z łóżka. Słyszałam jego żwawe kroki, gdy kierował się w stronę wyjścia.

– Szykuj się maleńka na podróż swojego życia do krainy demonów – zaczął na nowo, swoim przesadnie pewnym siebie głosem. – Tylko ubiorę garniaka i możemy lecieć!

Nic nie odpowiedziałam. Chciałam, żeby po prostu wreszcie sobie poszedł. Poszedł i dał mi spokój, bo zawsze, gdy szykowałam się do czegoś, co mogło doprowadzić mnie do nieprzewidzianych w skutki zdarzeń, wolałam być sama na sam ze swoim szybko bijącym sercem i rozpędzonymi myślami.

Kiedy drzwi zamknęły się za Nathielem, opadałam bezwładnie na łóżko. Sufit przywitał mnie swoją przesadnie czystą bielą.

Wiedziałam, że nie było już odwrotu.