Rozdział 56 - "Witaj w Reverentii"

Mało dialogów. Opisy tu wszystko przebijają. Będzie Mścisław *fioletowy krzak!* i trochę poważniejszych dziejów. No i ojczulek, którego wszyscy znienawidzą. Chyba. Nie wiem, ja go osobiście nie lubię, a to rzadkość, żebym jakiejś swojej postaci nie lubiła. Cleo bynajmniej szykuje dla niego trumnę. Ja gdzieś w składziku mam łopatę, więc się nada. Życzę miłego czytania!

POPRAWIONE [04.11.2018]

***

Bałam się. Strach dosłownie paraliżował moje zmysły. Nawet głębokie wdechy niedużo mi pomagały. Byłam bliska wycofania się z tej niemożliwej do wykonania misji z góry skazanej na niepowodzenie.  Nie chciałam jednak zawieść Calanthe. Poza tym nie mogłabym na tym etapie zostawić tego głupiego, demonicznego łowcy samemu sobie. Może na taką nie wyglądałam, ale martwiłabym się, gdyby poszedł tam sam, a z pewnością by to zrobił. Kiedy chciał coś osiągnąć, nie zważał na niesprzyjające sytuacji okoliczności. Po prostu parł do przodu jak szaleniec.

Spojrzałam w jego niewzruszoną żadnymi emocjami twarz. W mroku nocy dostrzegałam tylko błyszczące, szmaragdowe oczy. Na samą myśl o tym, że mogłabym oglądać Nathiela, który zabija kogoś ze swojej rodziny, robiło mi się niedobrze. Nathiel nie był zabójcą. Co innego pozbywanie się cienistych pokrak, co innego ludzkiego demona, dzięki któremu istniał. Czy zemsta na pewno była dobrym rozwiązaniem? Czy to, że ktoś kogoś zabił oznaczało, że jego również należało zabić? To marzenie mogło stać się dla niego zgubne.

Biorąc kolejny już głęboki wdech, rozejrzałam się po okolicy. Nie miałam pojęcia, gdzie byłam prowadzona. Nathiel nie zdołał oświecić mnie odnośnie sposobu transportu lub miejsca, które pomoże nam przemieścić się do Reverentii. Gdy go o to pytałam, milczał jak zaklęty, uśmiechając się w dziwnie irytujący sposób. Dlaczego miałam wrażenie, że ta podróż nie będzie normalna? Może dlatego, że milczenie mojego demonicznego przyjaciela było nieco podejrzane.

Przełknęłam głośno ślinę, przykładając dłoń do serca. Biło jak szalone, sprawiając mi przy tym ból. Chciałam choć na chwilę odejść myślami od tego, co miało się niebawem wydarzyć. Zajęcie mózgu zupełnie przyziemnymi rozważeniami będzie najodpowiedniejsze.

Amy. Zawsze gdy o niej myślałam, czułam swoisty spokój. W mojej wyobraźni uśmiechała się do mnie wesoło i krzyczała z oddali: „Laura, patrz jaki przystojniak!”. Kiedy moje rozkołatane serce się uspokoiło, wiedziałam już, że weszłam na dobry tor myśli.

Przed wyjściem Amy chwyciła za aparat i zaczęła robić nam mnóstwo zdjęć z każdej perspektywy. Nigdy nie lubiłam pozować, za to Nathiel czuł się na tej sesji jak ryba w wodzie. Za każdym razem na jego twarzy widniał seksowny uśmiech, któremu towarzyszyło albo przymknięte oko albo uwodzicielski wyraz twarzy. W przeciwieństwie do niego stałam jak drewniany kołek z wyprostowanymi plecami, a moja twarz nie była wzruszona żadnymi emocjami. W pewnym momencie oburzony moją obojętnością chłopak przytulił mnie do siebie, co skutkowało serią kilku zdjęć, gdzie miałam inną minę – w tym przypadku zbulwersowaną. Gdy chciał zaś udać, że mnie całuje, robiąc dzióbka z ust, przytkałam mu rękę do twarzy, deformując tę demoniczną, roześmianą facjatę. Amy miała z nas niesamowicie wielki ubaw i od razu po naszej sesji stwierdziła, że bylibyśmy świetną parą. To stwierdzenie wywołało u mnie dreszcze.

Podczas tego dziwnego, zdjęciowego szaleństwa poczułam się jak przed jakimś wielkim balem licealnym, podczas którego rodzice upamiętniają wygląd swojego dziecka wraz z jej osobą towarzyszącą. Niestety, prawda była daleka od wyobrażeń. Czekało nas coś znacznie gorszego niż szkolna impreza dla spitych nastolatków całujących się po kątach.

Moje myśli znowu zeszły na bardziej mroczny tor. Cóż, najwyraźniej domeną mojego umysłu było przerabianie wszystkich optymistycznych rozmyśleń oraz wspomnień na czysty pesymizm.  

– Jesteśmy na miejscu! – rzucił Nathiel.

Dopiero teraz spostrzegłam, że zatrzymał się na krańcu niebezpiecznie wyglądającego urwiska.

– Co to ma znaczyć? – spytałam, spoglądając na niego niepewnie.

– Podejdź – powiedział chłopak, uśmiechając się uroczo jak niewinne dziecko, które chwilę temu stłukło ulubiony wazon matki. Przywołał mnie do siebie ruchem dłoni. Nathiel wyglądał tak podejrzanie, że bałam się zrobić chociaż jednego kroku. W tej sytuacji moje zaufanie schowało się za drzewami, niknąc gdzieś w ciemnym lesie.

– Zaufaj mi – powiedział cicho, wystawiając w moją stronę dłoń. – Nie zrobię ci przecież krzywdy. Poza tym przez cały czas możesz trzymać mnie za rękę.

Westchnęłam ciężko, wreszcie ruszając się z miejsca. Już po chwili stałam tuż przy Nathielu i spoglądałam na oświetlone sztucznymi światłami miasto. Widok stąd był niesamowity. Przynajmniej przez ten moment, kiedy patrzyłam na horyzont. Gdy spojrzałam w dół i dostrzegłam wielki cień skały, na której staliśmy, moje serce ponownie zadrżało ze strachu.

Ręka Nathiela spoczęła delikatnie na moich plecach. Od jego dotyku cała zesztywniałam.

– Wiesz jak się podróżuje do Reverentii? – spytał słodkim, powolnym głosem.

– Nie – szepnęłam ledwo słyszalnie, spoglądając z niepokojem w jego twarz.

– Więc podwiń sukienkę i... – przerwał, pochylając się tuż nad moim uchem – leć.

Nim zdążyłam zareagować, Auvrey pchnął mnie prosto w przepaść. Gwałtowny lot w dół spowodował, że moje gardło uwolniło najwyższe dźwięki, jakie tylko udało mi się wydobyć z krtani. Machałam w górze rękoma, rozpaczliwie próbując się czegoś złapać, byłam jednak za daleko od skały.

Będąc tuż nad ziemią, zacisnęłam mocno powieki. Oczekiwałam na swój rychły koniec. Ku swojemu zaskoczeniu, zamiast poczuć ból spowodowany zderzeniem z twardym gruntem, frunęłam jednak dalej.

Otworzyłam gwałtownie oczy i nim wylądowałam boleśnie w jakichś bliżej nieokreślonych krzakach, zdążyłam się zorientować, że znajdowałam się w zupełnie innym miejscu. Przodem swojej czarnej sukienki zaryłam w ziemistym podłożu. W duchu dziękowałam wszystkim nieczystym, demonicznym siłom za to, że przeżyłam, a upadek nie był tak bolesny, jak tego oczekiwałam.

Tuż obok mnie na prostych nogach wylądował Nathiel. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się łobuzersko. Miałam ochotę wydrapać mu oczy. Jak mógł mnie tak bezczelnie oszukać? Przecież od razu mógł powiedzieć, na czym polega podróż do Reverentii! Nigdy bym nie wpadła na to, że na spadaniu z urwiska w dziwnie wyglądający cień. Już bliższe mym myślom było to, że Auvrey chciał mnie zabić.

– Chodź – powiedział rozbawiony, podając mi dłoń.

Złapałam za nią, przenosząc się z pomocą jego silnego uścisku do pionu. Dopiero teraz miałam okazję rozejrzeć się wkoło. Widok, który miałam przed oczami zaparł mi dech w piersiach. Moją pierwszą, najprostszą myślą było to, że ten świat z pewnością wyglądał inaczej niż ten, w którym żyliśmy na co dzień. I wcale nie wzbudzał na pierwszy rzut oka takiego strachu, jakiego się spodziewałam.

Od Blaziera słyszałam kiedyś, że w Reverentii nie ma czegoś takiego jak dzień. To dlatego zwano tę krainę Królestwem Nocy. Każdego dnia, o każdej porze, na granatowym niebie osnutym bordowym płaszczem wisiał dziwnie jaskrawy, pomarańczowy księżyc. Z pewnością gdybym była tu w celach rekreacyjno-turystycznych już dawno podziwiałabym jego majestat z aparatem w ręku. Nie mogłam jednak ulegać pięknym widokom w tak okrutnym miejscu.

Otrzepałam swoją czarną sukienkę, chłonąc oczami wszystkie elementy nowego krajobrazu. Reverentia była barwnym i niesamowitym miejscem. Takich widoków nie było nawet na ziemi. Podczas gdy nasz ludzki świat zdobiły w większości zielone drzewa i krzewy, tu były one w przeróżnych kolorach i na dodatek kształtach.

Podeszłam do jednego z dziwnie falujących krzewów i z ciekawości przy nim uklęknęłam. Był w kolorze jasnego fioletu, a liście miał w kształcie odwróconych serc. Nie to mnie jednak zastanawiało. Z jakiegoś powodu w Reverentii nie było ani odrobiny wiatru, dlatego zaciekawiło mnie to, że podryguje w powolnym tańcu.

– Ej, to się rusza – stwierdził odkrywczo Nathiel, kucając obok mnie.

Nim cokolwiek zdążyłam zrobić, on sięgał już dłonią w jego stronę. Krzew zareagował natychmiastowo. Z jego głębi wynurzyła się mała, fioletowa macka, która przyczepiła się do dłoni chłopaka. To zaskakujące wydarzenie sprawiło, że straciłam równowagę i wylądowałam na tyłku.

– Cholera! – wykrzyknął równie zaskoczony Auvrey, próbując wyrwać się z uścisku roślinnej macki. Gdy mu się to udało, wstał jak najszybciej z ziemi i postawił kilka kroków w tył. – Co to za chore miejsce? – spytał pod nosem.

Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że to również jego pierwszy raz w Reverentii. Już jako dziecko mieszkał w świecie ludzi, tak więc nie miał nawet okazji znaleźć się w miejscu, z którego pochodził. Cóż, można było powiedzieć, że moja połowa, którą powołał do życia Aiden Vaux, również należała do tego miejsca. Nie odczuwałam jednak zbyt silnej potrzeby odkrywania tego świata. Może było tutaj pięknie, ale to jednak wciąż świat, w którym żyły bezwzględne demony.

Podniosłam się z ziemi i stanęłam obok mojego towarzysza.

– Też to czujesz? – spytał Nathiel, marszcząc czoło.

– Zirytowanie? – upewniłam się, spoglądając prosto w jego twarz.             

Chłopak pokiwał głową.

Miałam własną teorię na temat tego, co się z nami działo. Nie od dziś wiadomo, że demony przebywające w Reverentii były do cna przesiąknięte złem. Nasza względna irytacja mogła być spowodowana nagłą zmianą klimatu, a co za tym idzie – łączeniem się naszych dusz z tutejszą aurą zła. O wiele więcej w tym temacie groziło jednak Nathielowi, w końcu to on był pełnokrwistym demonem.

– Masz – usłyszałam.

Auvrey rzucił mi czarną maskę, a ja chwyciłam ją w powietrzu. Zapewne musiał po południu obrabować jakiś sklep z karnawałowymi gadżetami. Cieszyłam się, że to nie była maska z rodzaju tych, które świeciły po oczach brokatem. Ta była skromna i nie rzucała się w oczy. Bez dyskusji ją założyłam.

– Staraj się patrzeć w dół, żeby nikt cię nie rozpoznał. Barwa twoich tęczówek od razu rzuci się innym w oczy. Chyba chcesz przeżyć tą podróż, prawda?

Kiwnęłam głową.

– Wiesz gdzie mamy iść? – zapytałam, przyglądając mu się z uwagą.

Chłopak wzruszył ramionami, czym ani trochę mnie nie zdziwił. Przecież to jasne, że ten głupi, napalony łowca demonów nie rozezna się w sytuacji i ruszy do działania bez konkretnego planu.

Westchnęłam ciężko, potrząsając bezradnie głową. Jak ja miałam z kimś takim współpracować?

Rozglądnęłam się, próbując odnaleźć jakiś punkt zaczepu dla naszej podróży. Zbawieniem okazały się być cieniste pokraki, które zmierzały w jednym kierunku. Nie były to co prawda wersje ludzkie demonów, więc mogły nas zaprowadzić tak naprawdę na koniec Reverentii, ale ufałam swojemu instynktowi, który wyraźnie podpowiadał mi, że powinnam iść za tłumem. To było najlepsze i w sumie jedyne rozwiązanie, które nasuwało mi się do głowy.

– Chodźmy za nimi – powiedziałam.

Już bez słowa, stąpając po poszarzałej trawie, ruszyliśmy przed siebie. Długi, czarny ogon od sukni powiewał w górze, zdradzając mój pośpiech. Chciałam się stąd jak najszybciej wydostać. Nathiel zrealizuje swój szaleńczy plan, a ja usunę się gdzieś w bok i zerwę algeę lecznicą. Na szczęście Blazier wystarczająco dokładnie opisał mi ten gatunek rośliny. Moje oczy zdążyły już wypatrzeć miejsca, w których się znajdowała. Na szczęście nie był to gatunek deficytowy. Prawie pod każdym bordowo zabarwionym drzewem znajdował się mały, turkusowy kwiat otoczony koroną z liści przypominających kształtem i barwą nasze ziemskie liście konwalii. Przynajmniej jedna rzecz w tej sytuacji zdążyła mnie pocieszyć. Nawet gdybym była zmuszona uciekać, nie będę miała problemu ze zdobyciem algei. Świadomość tego zdołała choć na moment poprawić mój iście wisielczy humor.

Ostatniej nocy przeprowadziłam krótką rozmowę z Calanthe na temat potrzebnej jej rośliny. Dowiedziałam się przy tym, że Reverentia, choć kojarzy się z diabelskim miejscem nie dla ludzi, jest obfita w ogrom leczniczych roślin. Moja matka czasami sama odnosiła wrażenie, że to miejsce nie powinno być zamieszkiwane przez demony, w końcu nie tworzą oni przydatnych i pomocnych mikstur. Zamiast tego wolą się bawić w tworzenie groźnych dla życia trutek. To dzięki Aidenowi Calanthe żyła. Mój ojciec miał bowiem bardzo rozległą wiedzę na temat obydwu skrajnie różnych rodzajów mikstur, którą w pełni jej przekazał.

– Patrz – usłyszałam szept Nathiela.

Jego spojrzenie padło na rysującą się w oddali kamienną budowlę przypominającą zamek. Czyżby to było miejsce, w które zmierzaliśmy? Byłam tego niemalże w stu procentach pewna. Reverentia nie była bowiem obfita w zbyt wiele budowli. Zastanawiała mnie tylko jedna rzecz – gdzie w takim razie mieszkały demony? Chodziły swobodnie po niezmierzonych granicach demonicznego świata, mieszkały w szałasach czy będąc w Reverentii nie zażywały w ogóle snu i nie potrzebowały miejsca na spoczynek? Czułam, że mojemu powrotowi będzie towarzyszyć wiele pytań.

– Mam coraz większą chęć na zabicie swojego ojca – usłyszałam.

Uniosłam brew do góry. Zastanawiałam się, czy to kwestia samego przebywania w świecie demonów, a więc powolnego wyzbywania się ludzkich uczuć, czy może niecierpliwość.

– Uważasz, że zemsta to dobry pomysł? – spytałam, choć doskonale znałam odpowiedź.

Chłopak prychnął głośno, pokazując tym samym swoje niezadowolenie.

– Mam gdzieś te moralne bujdy, którymi karmi nas świat – mruknął. – Zemsta czy nie zemsta, kogo to obchodzi? Nie chcę, aby świat był zatruwany przez takie osoby jak mój ojciec, a uwierz mi, większego dupka w swoim życiu nie widziałaś.

Przez myśl mi przeszło, że mógłby się dogadać z moim zastępczym ojcem – Edwardem Collinsem. Nawet nie był demonem, a siał spustoszenie jak on.

– Nie sądzisz, że to tylko twoje własne pobudki?

– Być może. – Nathiel wzruszył beztrosko ramionami. – W końcu zabił całą moją rodzinę.

Przemierzając kolejne pola pełne granatowo-szarej trawy (a przynajmniej czegoś, co ją przypominało) wkroczyliśmy w progi okrytego ciemnością lasu. Przybliżyłam się nieznacznie do Nathiela. Chciałam chwycić go za dłoń, żeby dodać sobie otuchy, ale nagle uniósł je do góry, przeciągając się jak człowiek, który dopiero co podniósł się z łóżka. To sprawiło, że straciłam całą motywację i opuściłam swoje ręce wzdłuż ciała. Czyżby los dawał mi jasny znak, że nie powinnam się z nim zbytnio spoufalać? Cóż, w takim razie go posłucham.

Las przypominał sobą jeden z tych, które można było spotkać w horrorach. Powykrzywiane, ciemne i wysokie drzewa, których korony zlepiały się ze sobą, tworząc barwne plamy na niebie, krzaki o różnokształtnych liściach poruszające się w powolnym rytmie głuchego Waltza, grzyby i poszczególne rodzaje kwiatów świecące jak nafosforowane błękitno-zielonym blaskiem, i głębia, w której można było dosłyszeć ciche popiskiwania i różne, nieznane mi do tej pory dźwięki. Wszystko to sprawiało, że na mojej skórze pojawiała się gęsia skórka.

Do tej pory nie widziałam tu żadnego żywego organizmu z wyjątkiem cienistych pokrak przemieszczających się między drzewami – na szczęście nie zwracały na nas najmniejszej uwagi. Zastanawiało mnie, czy bytowały tu inne żyjątka. Początkowo nie chciałam o to pytać na głos, cisza, która nas opanowała była jednak zbyt przytłaczająca.

– Jak myślisz, żyją tu jakieś zwierzęta?

– Jeden zwierzak idzie obok ciebie – powiedział chłopak, puszczając do mnie oczko.

Spojrzałam na niego spode łba, pragnąc mu przekazać, że nie była to najodpowiedniejsza okazja do żartów.

– No, mówię przecież, że idzie – dodał oburzony, wskazując palcem w okolice moich stóp.

Gdy spojrzałam na dół, podskoczyłam do góry z głośnym piskiem. Pierwszy raz w życiu widziałam bowiem coś tak dziwnego. Wyłupiaste, zezowate, złote oczy patrzyły na mnie z zainteresowaniem, długi jęzor przypominający język węża fruwał w górze jak szalony, kolczaste ciałko bez łapek toczyło się koło moich stóp, zupełnie jakby chciało mnie zaatakować. Rozbawiony Nathiel pchnął to dziwne stworzenie butem. Stwór z głośnym, nieludzkim piskiem potoczył się gdzieś w krzaki. W momencie, gdy fioletowa macka objęła zwierzaka, zaczęłam mieć wyrzuty sumienia.

Do listy reverentyjskich nowości dołączyłam jeszcze jeden fakt: to miejsce, gdzie nawet krzak mógł pozbawić cię życia.

Od tamtej pory moje oczy zaczęły zauważać coraz więcej dziwnych stworzeń ukrytych gdzieś za drzewami. Fruwające w górze niebieskie ogniki, toczące się, kolczaste kule o złotej powłoce, bordowe jaszczurki z czterema głowami, a nawet coś, co kształtem przypominało ludzką dłoń bez paznokci spacerującą wśród podrygujących kwiatów. Byłam przerażona tymi stworzeniami, a przecież to był dopiero początek naszej podróży.

Zbawienie przyszło stosunkowo szybko. Las prowadzący w nieznane zaczął się rozrzedzać. Spomiędzy ostatnich krzywych drzew zaczął wyłaniać się ogromny, kamienny zamek. Z początku nie czułam strachu. Poczułam go dopiero, gdy obok nas zaczęły wyrastać najprawdziwsze ludzkie demony.

– Patrz w dół – szepnął Nathiel, próbując ostrzec mnie przed zagrożeniem.

Uczyniłam tak, jak powiedział, choć nie mogłam powstrzymać się od ukradkowego zerkania w ich stronę.

Wszystkie demoniczne pokraki były ubrane w nieco podstarzałe stroje wizytowe, które w naszym świecie byłyby już nie do przyjęcia. Każda część ich garderoby tonęła w czerni. Jedyne, co ich wyróżniało wśród tej mrocznej scenerii to kolor włosów. Moja teoria na temat demonicznej genetyki została potwierdzona. Róż, błękit, złoto, czerwień i biel zaczęły migotać mi przed oczami jak niekończąca się tęcza, która pasowała swoimi niezwykłymi kontrastami do otoczenia.  

Spojrzałam ukradkiem na Nathiela, który patrzył na zbierające się w budynku demony z niekrytym zainteresowaniem. Uśmiechał się przy tym jak psychopata. Co mógł sobie myśleć w tym momencie? „Jestem w demonicznym niebie, zaraz ich wszystkich zabiję”? „O, tak! Mój fetysz na demony właśnie roni łzę szczęścia"?

– Błagam cię, Nathiel – mruknęłam pod nosem – nie szalej. Chcę stąd wyjść żywa.

– Pewnie – powiedział oburzony chłopak. – Mój cel to przecież ojczulek.

Oboje stanęliśmy przed szeroko rozwartymi wrotami prowadzącymi do ogromnego zamku. Z jego głębi iskrzyły się słabe płomienie woskowych świec. To całkiem zrozumiałe, w końcu prąd był wynalazkiem ludzi. Raczej trudno byłoby zbudować elektrownię w takiej dziczy.

Liczne demony mijały nas obojętnie, prowadząc przyciszone, niezrozumiałe dla nas dialogi. Czy nie wyglądaliśmy dziwnie, stojąc we wrotach?

– Chodźmy – mruknął zielonooki, ciągnąc mnie do środka.

Gdy już przekroczyliśmy próg tajemniczego zamku, stwierdziłam kolejną rzecz: wszystko w Reverentii miało swój własny, niepowtarzalny, choć nieco mroczny klimat. Sala, do której trafiliśmy przypominała odrobinę średniowieczną salę balową. Wszędzie porozstawiane były woskowe świece, gdzieś w tle rozbrzmiewała cicha muzyka, która łączyła w sobie nietypowe nuty wybijane na klawiszach pianina, a na szerokim stole stały puchary z bliżej nieokreślonym, szkarłatnym płynem. Nigdzie nie widziałam jedzenia, wyłącznie trunki. Gdzieś w tle znajdywały się nieruchome, marmurowe posągi, ususzone, reverentyjskie kwiaty i przerażające obrazy w złotych ramach. Ten widok sprawił, że zaparło mi w piersiach dech. Jak widać, w każdym mroku można było znaleźć odrobinę piękna.

– Zaszyjmy się gdzieś z boku – powiedział Nathiel, który cały czas uważnie rozglądał się na wszystkie strony.

Pokiwałam głową i wraz z nim oddaliłam się w cichy i ciemny kąt, gdzie powinnam pozostać niezauważona. Stąd mogłam wypatrywać demony i notować w głowie, jak powinnam się zachowywać, by nie zdradzić tego, kim byłam.

– Nathiel – powiedziałam cicho, spoglądając na mojego towarzysza. – Jak wygląda twój ojciec?

Chłopak uśmiechnął się diabelsko pod nosem. Nie spuszczał jednak oczu z otoczenia. Wiedziałam, że wciąż go szuka.

– Ponoć to po nim odziedziczyłem wygląd – mruknął, najwyraźniej niepocieszony tym faktem.

– A więc będzie twoją starszą wersją – stwierdziłam.

– Coś w ten deseń. Na pewno go poznasz, gdy się pojawi.

– Jak dawno go widziałeś?

– Ostatni raz, gdy zabijał moją rodzinę.

Choć demony bardzo wolno się starzały, wygląd jego ojca mógł ulec zmianie przez te trzynaście lat. Zresztą było tu wiele demonów o kruczoczarnych włosach i szmaragdowych oczach. Jego ojciec mógł być tak naprawdę każdym.

– Laura – szepnął niespodziewanie Nathiel, pochylając się ku mojemu uchu.

Spojrzałam na niego pytająco.

– Oni wszyscy tańczą – burknął niezadowolony. – Nie sądzisz, że wyglądamy dziwnie, podpierając ścianę?

Miał rację. Coraz większa liczba demonów dołączała do dzikiego tańca w rytm nieokreślonej gatunkowo melodii. Jeżeli dalej tak pójdzie i zostaniemy tu tylko my, rzeczywiście możemy zacząć wzbudzać podejrzenia.

Spojrzałam ukradkowo w twarz Nathiela, który uśmiechał się na boku tak, jakby coś knuł. Ironiczny śmiech sam cisnął mi się do ust, wiedziałam bowiem, co zamierzał zrobić.

Nathielu Auvrey, jesteś w najwyższym stopniu przewidywalny i niczym mnie już nie zaskoczysz.

Chłopak zrobił dokładnie to, czego oczekiwałam. Stanął przede mną z pełną gracją krzyżując nogi, a potem z uwodzicielskim, choć diabelskim uśmiechem na twarzy uniósł delikatnie moją dłoń. Gdy pochylał się ku niej z zamiarem złożenia na niej pocałunku, nieprzerwanie wpatrywał się w moje oczy.

– Czy zechce pani ze mną zatańczyć? – spytał uwodzicielskim, choć nieco zabawnym głosem.

Uśmiechnęłam się pod nosem, powstrzymując się od zbędnych, ironicznych komentarzy. Cóż, udawać to on potrafił nieźle i pewnie w ten sposób porwałby w taniec niejedną kobietę, ja jednak znałam go już na wylot.

Podejmując grę, uniosłam kąciki mrocznej sukienki ku górze i pokłoniłam się mu z gracją. Starałam się, aby mój uśmiech wyglądał równie diabelsko jak jego.

– Oczywiście – odpowiedziałam z udawaną wyższością oplecioną nutką sarkazmu.

Nie miałam zbyt wielu tanecznych wspomnień za sobą. Wirownie po parkiecie od zawsze było dla mnie czymś dziwnym, niepotrzebnym i lekko zawstydzającym. Na wszelakich szkolnych balach moja noga nawet nie stawała na parkiecie. Wolałam siedzieć gdzieś w szarym kącie i czytać książki, z czego wszyscy się śmiali. Będąc szczerą ze samą sobą, ani razu nie zostałam przez nikogo zaproszona do tańca – nie liczyłam tu oczywiście Amy, która siłą starała się mnie zaciągnąć na parkiet. Nathiel był pierwszą osobą, która to zrobiła i o dziwo nie czułam się z tym źle. Wspieranie się na jego ramieniu i dotykanie jego dłoni nie było dla mnie czymś nowym, jeżeli chodziło o naszą znajomość. Jedynie jego łobuzerskie palce, które zsuwały się po moich plecach wprawiały mnie w lekki dyskomfort. Szybko sobie z tym jednak poradziłam. Spoglądając chłodno prosto w oczy Nathiela, nadepnęłam mu boleśnie na stopę. Chłopak skrzywił się znacząco.

– Och, przepraszam – powiedziałam z nutką ironii w głosie.

– Jesteś prawdziwym diabłem – mruknął Nathiel.

Nie odpowiedziałam, ponieważ zdawałam sobie z tego sprawę. Musiał jednak pamiętać o tym, że to on dawał mi powód do bycia złą. Czasami pozwalał sobie zdecydowanie na zbyt dużo.

– Wiesz co? – spytał nagle chłopak, powracając do swojego diabelskiego uśmieszku. – Podobasz mi się w tej sukience.

– Dobrze, że tylko w tej sukience – mruknęłam, spoglądając gdzieś w bok na pogrążone w tańcu demony. Miałam nadzieję, że nie wyróżniamy się zbytnio swoimi nieporadnymi krokami.

– Bez też byś mi się podobała.

Momentalnie spojrzałam na Nathiela chłodnym, przeszywającym wzorkiem.

– W sensie, że w czymś innym – dodał szybko Auvrey, próbując się ochronić przed zbliżającym się atakiem wypełnionym po brzegi sarkazmem.

– Oczywiście – mruknęłam, ponownie spoglądając gdzieś w bok, byle żeby nie patrzeć w jego twarz.

– Laura – zaczął z westchnięciem. – Czy musisz się zachowywać wobec mnie tak chłodno?

– Jestem taka na co dzień – stwierdziłam bez emocji, wbijając spojrzenie w posadzkę.

Chłopak uniósł gwałtownie mój podbródek i zmusił mnie do wpatrywania się w swoje demoniczne, błyszczące w półmroku oczy.

– Nie jesteś, uwierz – odpowiedział, uśmiechając się ironicznie. – Im bardziej się do ciebie zbliżam, tym bardziej stajesz się zimna. Zupełnie, jakbyś celowo broniła się przed moimi uczuciami.

– A jeśli rzeczywiście tak jest?

– Naprawdę nic do mnie nie czujesz?

To zatkało mi na moment usta. Nie wiedziałam, co mogę mu odpowiedzieć, ponieważ wciąż nie wiedziałam, co do niego czułam. Do tej pory była to tylko i wyłącznie przyjaźń, dziś ta relacja stanęła jednak gdzieś w martwym punkcie na mapie, gdzie nie było żadnej tablicy z mającym mnie pokierować znakiem. Podobał mi się? Może trochę, w końcu nie należał do brzydkich. Byłam nim zaintrygowana? Całkiem możliwe. Zależało mi na nim? W jakiś sposób na pewno. Byłam nim zauroczona? Raczej nie. Zakochana? Oby nie. Pomimo określonych odpowiedzi, to wszystko wciąż było dla mnie niepewne.

– Laura. – Nathiel ciężko westchnął. – Nie mam już siły. Cały czas czekam aż dasz mi jakąkolwiek odpowiedź na to, co czujesz, ale ty milczysz, a gdy tylko się do ciebie zbliżam, odskakujesz jak oparzona. Zrobiłem ci krzywdę? Boisz się mnie?

– Nie – zaprzeczyłam. Otworzyłam usta, by coś dodać, ale milczałam.

– I tylko tyle masz mi do powiedzenia? – W głosie Nathiela dało się słyszeć zaczątek irytacji.

– Nie wiem – mruknęłam na boku, zgodnie z prawdą.

– Czy tak trudno odpowiedzieć na pytanie, czy kogoś kochasz, czy nie? – spytał zirytowany.

Jego zdenerwowanie powoli zaczynało się udzielać także mi.

– A jeśli nie czuję ani tego, ani tego?

– To znaczy, że jesteś cholernie niezdecydowana.

Wymieniliśmy gniewne spojrzenia.

– Może jestem niezdecydowana, ale gdybym kogoś kochała, nie kazałbym tej osobie określać swoich uczuć natychmiastowo. Dałabym jej czas.

– Nie umiem czekać, Laura. Jestem cholernie niecierpliwy.

– To twój problem, nie mój.

Chłopak nachmurzył się, marszcząc w złości czoło. Jego dłoń zacisnęła się niebezpiecznie mocno na moich plecach, co lekko mnie zaniepokoiło. Czy aż tak wymagał ode mnie odpowiedzi? Naprawdę nie mógł dłużej poczekać? Nie rozumiałam jego reakcji. Gdyby mi na kimś zależało, czekałabym nawet i wieczność, żeby w końcu ta osoba zaczęła odwzajemniać moje uczucia. A on? Niecierpliwy, denerwujący i niemożliwy demon. Powinien się cieszyć, że nie powiedziałam mu wprost: „Nie kocham cię”. Myślę, że gdybym to z siebie wyrzuciła, z pewnością przyznałabym swemu wnętrzu rację, ale... coś wciąż mnie powstrzymywało przed wypowiedzeniem tych słów.

Spojrzałam prosto w oczy Nathiela, próbując na siłę znaleźć w nich odpowiedź.

Co o nim tak naprawdę sądziłam? Moje myśli były skrajne. Wszystko działało w mojej głowie na zasadzie sprzecznych zestawień. Okropny – uroczy, głupi – całkiem zabawny, denerwujący – ale kochany, piękny uśmiech – choć widywałam lepsze, lubiłam go – ale nie byłam pewna tego, w jakim stopniu.

Nathiel bezustannie wpatrywał się w moją twarz. Doskonale wiedziałam, że był na mnie zły. Chwilami zastanawiał się nawet, czy nie zostawić mnie samej na środku parkietu. Miał jednak świadomość tego, że możemy się zacząć aż nadto wyróżniać.

Zbawieniem okazały się być demony zgromadzone wokół nas – muzyka wyraźnie przycichła, a one naturalnie zaprzestały wirowania w niezrozumiałym dla nas tańcu, zaczynając ze sobą niezobowiązujące dyskusje. Woskowe świecie zapłonęły mocniej, niczym poruszone magią. Miałam wrażenie, że to zapowiedź czegoś ważnego, nie wiedziałam jednak czego.

Nathiel bez słowa puścił mnie i oddalił się na bezpieczną odległość. Podobnie jak ja, zaczął się rozglądać po sali w celu odszukania obiektu ciekawskich rozmów. Dopiero po chwili zaczął do mnie dochodzić sens demonicznych słów. Mówili coś o jakiejś ważnej osobistości, a ja chyba domyślałam się, kto to mógł być. Słowa mojego przyjaciela tylko to potwierdziły.

– To on – usłyszałam tuż nad swoim uchem.

Spojrzałam na Nathiela, który zacisnął nerwowo pięści. Wyraz jego twarzy wskazywał na to, że był piekielnie zły. Nie miałam wątpliwości co do tego, skąd pojawiła się u niego taka reakcja. Jego słowa potwierdziłam, kiedy moje spojrzenie padło na balkon, gdzie w blasku świec stanął nie kto inny, jak ojciec Nathiela.

Wstrzymałam dech.

Gdybym spośród miliona demonów miała wybrać ojca młodego Auvreya z pewnością wybrałabym właśnie jego. Nathiel nie kłamał, naprawdę odziedziczył po nim wygląd. Rzekłabym nawet, że na pierwszy rzut również zachowywali się w podobny sposób.

Vail Auvrey, bo tak zwał się ojciec Nathiela, podpierał się z wrodzoną nonszalancją o balkon i pochylał ku dołowi z szatańsko-łobuzerskim uśmiechem, tak charakterystycznym dla jego syna. Jedyne, co ich w tym momencie różniło to spojrzenie. Nathiela było przepełnione łagodnością, jego – czystą nienawiścią.

Z lekko rozwartymi ze zdziwienia ustami, spoglądałam prosto w jego twarz. W życiu nie powiedziałabym, że był ojcem trójki dzieci. Wyglądał jak dwudziestolatek mający całe życie przed sobą. Chciałam zrzucić całą winę na płomienie świec, które oświetlały jego idealną twarz, ale zaraz potem dotarło do mnie, że przecież wszystkie demony starzały się wolniej.

Chłodne oczy omiotły całą salę. Może miałam przywidzenia, ale wydawało mi się, że to właśnie na nas dłużej zatrzymał swój wzrok. Jego spojrzenie w jednej chwili zmieniło się z beztroskiego na surowe. Teraz nie przypominał już dwudziestolatka, a dorosłego, bezwzględnego mężczyznę, którego obchodziła tylko śmierć niewinnych istnień. W przypływie emocji odwróciłam od niego wzrok i spojrzałam na Nathiela, który niemal trząsł się z nadmiaru emocji. Jego twarz mogła mówić tylko jedno:

– Zabiję sukinsyna.

W ostatnim momencie złapałam go za dłoń. Nie chciałam, aby zrobił jakieś głupstwo. Powinien go zaatakować, gdy będzie już sam, nie na oczach wszystkich demonów, które w jednej chwili rzucą się na niego i rozszarpią go na strzępy. Przecież ich zdaniem właśnie na to zasługiwali zdrajcy, którzy uciekli do świata ludzi.

– Uspokój się, Nathiel – szepnęłam. Spróbowałam rozplątać jego zaciśnięte w pięść palce. Pomogło. Już po chwili ściskałam mocno dłoń mojego przyjaciela. To jednak niewiele pomogło. – Pamiętaj, że jestem przy tobie – powiedziałam, choć zdawałam sobie sprawę z tego, że mocno mogę tymi słowami zaryzykować. Jeżeli miało go to choć w niewielkim stopniu uspokoić, a nam uratować życie, byłam skłonna nawet na odważniejsze stwierdzenia.

Zadziałało. Nathiel wyraźnie się wyciszył.

Mój niepewny wzrok znowu powędrował w stronę jego ojca. Właśnie rozłożył ręce w dziwnym, przesadnym wręcz geście otwartości. Wyglądał tak, jakby chciał objąć ramionami cały świat i to nie w sposób, który wskazywałby na jego miłowanie, a raczej na przemożoną chęć władania nad nim. Osobiście nie chciałabym się znaleźć w tych ramionach. Jego diabelski wyraz twarzy przyprawiał mnie o dreszcze.

– Witajcie na dorocznym balu upamiętniającym powstanie Departamentu Kontroli Demonów – powiedział swoim donośnym, niskim głosem, który w żaden sposób nie przypominał wesołego brzmienia Nathiela.

Serce na moment stanęło mi w miejscu. Blazier nie wspominał, że to bal upamiętniający powstanie departamentu. Czy to nie oznaczało dla nas podwójnego niebezpieczeństwa? Przecież gdzieś tutaj mogli kryć się ich członkowie, w tym i mój ojciec, który natychmiastowo by mnie rozpoznał.

– Niestety, dziś Departament Kontroli Demonów nie mógł zaszczycić nas swoją obecnością – kontynuował Vail Auvrey, zaczynając swoją powolną, stukoczącą w rytm butów przechadzkę po balkonie. – Jako osoba blisko związana z samym departamentem mam zaszczyt powiadomić obywateli Reverentii o zaistniałej sytuacji i wznieść toast za pięćdziesięciolecie ich działalności.

Mężczyzna zaczął schodzić po schodach z taką gracją, jakby był jakimś zapomnianym w świecie demonów arystokratą. Wszyscy w milczeniu zaczęli się przed nim rozstępować.

– Robi się za gorąco – mruknęłam do Nathiela, ciągnąc go dyskretnie w tył. Koniecznie chciałam uniknąć spotkania twarzą w twarz z jego ojcem. Byłam niemalże pewna, że poznałby tego, którego zostawił przy życiu, nawet jeżeli miał na twarzy maskę. Na szczęście ze względu na ogólne poruszenie żaden z demonów nie zdołał się zorientować, dlaczego przesuwamy się w tył. Na chwilę spojrzałam w stronę Nathiela, który wyglądał, jakby był w jakimś dziwnym transie. Jego nienawistne spojrzenie wciąż było skierowane w stronę ojca.

Vail Auvrey stanął na środku sali przy szerokim stole zapełnionym złocistymi pucharami. Chwycił za jeden z nich, wznosząc go do góry. Moje zaniepokojone serce i przyćmiony strachem umysł zdążyły ogarnąć tylko kilka ze słów, którymi uraczył nas ojciec Nathiela. Dosyć długo opowiadał o samym powstaniu Departamentu Kontroli Demonów i jego stworzycielu – moim dziadku, który nazywał się Dante Vaux. Wspominał też o kilku wcześniejszych członkach departamentu, których imiona i nazwiska niezbyt mnie interesowały. Swoją opowieść zakończył wzniesionym do góry pucharem, którego zawartość wypił do dna. W sali rozległy szumy i okrzyki wyrażające zachwyt. To nie był jednak koniec.

– Departament Kontroli Demonów radzi sobie znakomicie. Coraz mniej pełnokrwistych demonów ucieka z Reverentii do świata ludzi ze względu na zaostrzone zasady. Coraz mniej półdemonów zatruwa nasz świat. Łowcy cienia nie są dla nas problemem. W końcu to tylko ludzie – podsumował, uśmiechając się w iście szatański sposób.

Kilka demonów zachichotało złowieszczo, zgadzając się z tym faktem. Zupełnie innego zdania był Nathiel, który ścisnął moją dłoń tak mocno, że prawie połamał mi kości. Powstrzymałam się od wykrzywienia ust w bolesnym grymasie.

– Dziś, aby udowodnić, że Departament Kontroli Demonów działa w taki sposób, jak powinien, przygotowałem dla was iście zabójczą niespodziankę – mówiąc to, mężczyzna zaśmiał się dźwięcznie. W tym śmiechu kryła się jednak nutka grozy.

Wymieniłam z Nathielem znaczące spojrzenia. Coś mi podpowiadało, że ta niespodzianka nie będzie zbyt miła. Żałowałam, że nie możemy teraz uciec, a właśnie to nakazywało mi moje serce, które ruszyło do szaleńczego galopu.

– Chciałbym wam coś pokazać. – Vail przerwał na moment, odkładając swój złocisty puchar na stół. Kroki poniosły go przez sam środek demonów rozstępujących się jak mrówki na wszystkie strony. Moje serce stanęło w miejscu. Vail Auvrey nie doszedł do miejsca, w którym staliśmy. Udało nam się przesunąć prawie na koniec sali, w sam raz, by w razie problemów uciec. – A mianowicie – kontynuował swoim głosem wyższości – co robimy z nieproszonymi gośćmi w Reverentii – zakończył mrocznym tonem.  

W jednej chwili oniemiałam. Błagałam o to, abyśmy nie byli nieproszonymi gośćmi, o których mówił ojciec Nathiela. Moja roztargniona dusza zaczęła składać modlitwy ku złemu niebu Reverentii.

– Zdrajcami, którzy wyparli się swego pochodzenia – zaczął wymieniać – a także półdemonami.

Wokół cienistych pokrak zaczęły rozbrzmiewać konspiracyjne szepty. Widziałam ich spojrzenia, które wymieniali, spoglądając między siebie. Zdążyłam tylko pociągnąć Nathiela w kierunku zamkniętych wrót i oprzeć się o nie plecami. Demony zaczęły się rozstępować. Vail Auvrey szedł w naszą stronę z powolną gracją i morderczym wyrazem kryjącym się gdzieś w jego oczach. Gdy był już kilka metrów od nas, rozłożył ręce w bok w geście niechybnego powitania, i rzekł:

– Witaj, drogi synu. Tak wiele lat minęło!