Rozdział 61 - "Droga do wolności"

Ostatnie komentarze z lekka mnie podbudowały, dzięki czemu zyskałam moc do pisania i nadrobiłam kilka rozdziałów wprzód! Dziękuję! I nie, nikt nie trafił kim była osoba, która wręczyła Laurze klucz >D. W sumie to dopiero wyda się to w następnej części o tytule "3/4 demona".

Nad poniższym rozdziałem sporo myślałam. Był pisany długi, długi czas, przez co fragmenty raz są gorsze, raz lepsze. 

POPRAWIONE [06.01.2019]

***

Bezustannie słyszałam swoje imię wypowiadane w skrajnie różnych tonacjach głosowych. Śmiałam się do siebie w duchu, wyobrażając sobie własną osobę leżącą w bezruchu w szpitalnym łóżku, które każdego dnia odwiedzane jest przez rodzinę i przyjaciół. Joanne, Deaniel, Sorathiel, Amy, Calanthe, a nawet Nathiel. Kto najwięcej by do mnie mówił? Mojej przyjaciółce buzia nigdy się nie zamykała, więc może ona? Nie. W mojej wyobraźni głos naczelny był zdecydowanie bardziej męski. Raz pobrzmiewała w nim nuta złości, innym razem smutek albo bezradność, która nie była charakterystyczna dla jego właściciela. Doskonale znałam ten głos. W ostatnich dniach towarzyszył mi zdecydowanie zbyt często. Lubiłam jego brzmienie. Miało w sobie coś hipnotyzującego i uspokajającego. Do kogo więc należało?

– Laura, do cholery!

Laura to chyba byłam ja. Nie, Laura to na pewno byłam ja.

– Mówię do ciebie od jakichś dwóch godzin! Ogarnij się w końcu! Jak ktoś tu wejdzie to mamy przerąbane! Rozumiesz?!

Ogarnąć się? Niby dlaczego?

– Laura! Klucz! Masz w rękach klucz! Ile razy mam to jeszcze powtórzyć? Wiejmy, póki możemy!

Klucz?

Rozwarłam szeroko oczy. Trochę czasu upłynęło, zanim zdołałam odzyskać właściwą ostrość obrazu. Gdy w końcu mi się to udało, szybko rozeznałam się w sytuacji.

Lochy na nowo rozświetlone były blaskiem woskowej świecy, dzięki czemu bez problemu mogłam spoglądać w poruszoną niepokojem twarz Nathiela. Gdy byłam nieprzytomna, ktoś musiał tutaj być. No chyba, że Reverentia posiadała samozapalające się i wymieniające świeczki.

– Klucz – usłyszałam znowu.

Wybudzając się z otępienia, spróbowałam poruszyć ręką. Na chwilę obecną było to jednak niemożliwe. Długi czas wisiałam przyczepiona łańcuchami do ściany, a więc krew zdążyła odpłynąć z moich kończyn. Dopiero teraz mogłam stanąć na równych nogach i odciążyć ramiona.

Spojrzenie utkwiłam w niedużym srebrnym kluczu spoczywającym w mojej dłoni. Aż dziw, że nie opuściłam go na ziemię. To musiał być jakiś cholerny cud.

– Skąd go masz? – spytał szeptem Nathiel.

Dopiero teraz przypatrzyłam się jego twarzy. Miał podkrążone oczy, zmęczony, pozbawiony emocji wyraz twarzy oraz oklapłe, wilgotne włosy. Na jego skroni widać było krople potu. Oddychał ciężko i powoli, co zdradzało ból spowodowany licznymi ranami na ciele. Z niektórych wciąż ulatniał się ciemny dymek.

Do oczu od razu naszły mi łzy. Zdecydowanie za często się rozklejałam.

– Spytałem o coś, Laura.

– Nie wiem – odpowiedziałam ochrypłym głosem. – Ktoś tu był. Jakaś kobieta. Po prostu mi go wręczyła.

Spróbowałam poruszyć dłonią. Czułam, że przez żyły zaczął przepływać mi dobrze znany chłód. To oznaka, że wszystko wracało do normy.

Nathiel nie pytał o więcej. Nie miał na to zwyczajnie siły. Nie stać go było nawet na uśmiech. Po prostu wpatrywał się w tępo w jakiś punkt na ścianie, który był daleko poza moim zasięgiem.

– Boli? – spytałam cicho.

– Nie, łaskocze – odparł zirytowany chłopak. – Może chcesz podrapać?

– Przytulić. – Mój głos przepełniał sarkazm. – Jak małe, płaczące dziecko, które stłukło sobie kolano o beton.

Auvrey posłał mi milczący uśmiech. Nie stać go było na żadne słowa, ale cieszyłam się, że wciąż było go stać na ten drobny gest.

Jeszcze raz poruszyłam dłonią. Tym razem moje palce drgnęły. To oznaczało, że krew zasiliła już swoją mocą najważniejsze elementy mojego wymarzłego ciała. Teraz pozostało mi uwolnić samą siebie z uścisku ciężkich kajdan.

Przybierając skupiony wyraz twarzy, wygięłam dłoń pod odpowiednim kątem i spróbowałam włożyć klucz do dziurki. Aby osiągnąć swój cel, musiałam się nieźle natrudzić. Moje ciało odmawiało bowiem posłuszeństwa. Było zastygłe, odrętwiałe i obolałe. Chwila nic nieznaczącego cierpienia była jednak niczym w porównaniu z silną chęcią ucieczki. Chciałam się uwolnić i stąd uciec, nieważne za jaką cenę.

Po wielu minutach starań, moja ręka została wyswobodzona. Z drugą nie miałam już problemu.

Spojrzałam na czerwone pręgi odbite na nadgarstkach. Nieziemsko piekły, choć jeżeli miałam wybrać gorszy ból, z pewnością wskazałabym na uszkodzone ramię. Miałam szczęście. Od dziecka cechowałam się doskonałą krzepliwością krwi. Domyślałam się, że mogła to być kwestia moich demonicznych genów. 

Postawiłam krok w stronę Nathiela, niemal od razu upadając na kolana. Godziny bez poruszania się oraz zraniona łydka dopiero teraz zaczęły mi doskwierać. Skrzywiłam się wyraźnie i syknęłam z bólu. Myślałam, że mój demoniczny przyjaciel zacznie się do mnie wydzierać albo po raz setny stwierdzi, że żaden ze mnie łowca, on jednak milczał, wyjątkowo cierpliwie oczekując na ratunek. Miałam nadzieję, że klucz będzie pasował również do jego kajdan, w przeciwnym razie będę miała wielki problem.

Biorąc głęboki wdech, powstrzymałam falę słabości i podniosłam się na równe nogi. Powoli zaczęłam sunąć w jego stronę. Spojrzeniu Nathiela towarzyszył blady uśmiech. Było w nim coś dziwnego, coś co mogło poświadczyć o dumie. Dumie? Naprawdę był ze mnie dumny?

Wewnętrznie się zdziwiłam, ale na zewnątrz tego nie pokazałam. W końcu wciąż byłam tą samą chłodną Laurą Collins, teraz tylko trochę bardziej pokiereszowaną. 

– Zaraz stąd uciekniemy. – Stanęłam przy Nathielu i sięgnęłam do jego kajdan. Czułam na sobie jego niecierpliwy oddech. Choć nie byłam tak znowu blisko od jego klatki piersiowej, wyraźnie czułam również ciepło, które od niego biło. To wzburzyło we mnie falę jednoczesnej radości i tęsknoty. Może nie chciałam się do tego przyznawać na głos, ale brakowało mi jego bliskości.

Klucz na szczęście pasował. Już po chwili Auvrey był wolny. Myślałam, że w pierwszej kolejności zacznie się przeciągać jak kot czy rozmasowywać nadgarstki, ale zamiast tego przygarnął mnie do siebie delikatnie, wspierając głowę na moim ramieniu.

Nie mogłam powstrzymać łez. Godziny, a pewnie i dni spędzone w samotności w tym przerażającym miejscu, zdążyły wycisnąć ze mnie resztki sił. Potrzebowałam ciepłego ramienia do cichego wypłakania swoich żali. Może i byłam chłodną bryłą lodu, ale byłam też człowiekiem.

Moje dłonie zacisnęły się na jego plecach, a głowa schowała w piersi. W normalnej sytuacji nie pozwoliłabym sobie na taką chwilę czułości, ale to była sytuacja wyjątkowa.

Nathiel objął ramionami moją głowę i zaczął mnie gładzić po włosach, uciszając szeptem jak małe dziecko. Wciąż powtarzał, że jestem dzielna, ale... czy tak w rzeczywistości było? Tak naprawdę czułam się słaba. Po pierwsze nie mogłam mu pomóc, gdy byliśmy jeszcze na sali balowej, po drugie nie mogłam sama wydostać się z Reverentii, po trzecie nie zdołałam nawet uciec od wrogich demonów, po czwarte wciąż płakałam i nie mogłam nic zrobić z wiedzą, że Nathiel cierpiał. W której z tych sytuacji tkwiła siła? Chyba tylko i wyłącznie w tym, że się nie poddałam.

W końcu wyciszyłam swoje wewnętrzne, płaczliwe ja. Dłonią otarłam resztki łez. 

– Laura – szepnął Nathiel tuż nad moim uchem. – Wiesz, chętnie bym tak postał, bo fajnie się ciebie tuli, ale chyba pora wiać. – Roześmiał się cicho. Oddźwięk jego cichej radości wywołał na moich ustach uśmiech. Tego właśnie mi brakowało. Jego nieskrywanego optymizmu, chwytającego za serce nawet najchłodniejszego pesymistę (czytaj: mnie).

Ostatni raz spojrzeliśmy sobie porozumiewawczo w oczy, a potem trzymając się za dłonie, wyszliśmy z więzienia. Vail Auvrey nawet nie trudził się, aby nas zamknąć. Był pewien, że skoro okuł nas w kajdany, nie uciekniemy. Najwyraźniej się mylił. Pewnie będzie mu smutno, kiedy tu przyjdzie.

– Gdzie teraz? – spytałam szeptem, bojąc się, że ktoś nas usłyszy.

– Wszyscy, którzy się tu zjawiali, przechodzili tą stroną. – Nathiel wskazał głową w lewo.

– To ryzykowny pomysł, ale może powinniśmy spróbować pójść w drugą stronę? Na końcu są schody. Gdzieś muszą prowadzić, a skoro wszyscy szli w przeciwnym kierunku, istnieje mniejsza szansa, że ktoś się na nas natknie.

– Jak uważasz, naczelny strategu nienazwanej, dwuosobowej drużyny. – Auvrey posłał mi wredny uśmieszek, za co mało nie zarobił łokciem w żebra. Powstrzymało mnie tylko to, że zarówno ja, jak i on byliśmy obolali.

Kiedy ruszyliśmy w podróż, zagadka tajemniczych świec została rozwiązana. Ciasny korytarz, którym z wolna się przechadzaliśmy, z każdym naszym krokiem zapalał kolejną świecę woskową umieszczoną na kamiennej wnęce ściany. Nie było więc innej możliwości, jak uznać je za magiczne.

– Nathiel – zaczęłam lekko zaniepokojonym, drżącym głosem.

Chłopak spojrzał w tył pytająco.

– Wiesz, że ten zamek jest prawdopodobnie jedynym wysokim budynkiem w Reverentii? Tylko stąd będziemy mogli skoczyć w cień i przenieść się do naszego świata.

– Zdaniem tego kłamliwego dupka, Blaziera, Reverentia zawierała wiele wysokich budowli i skał – warknął, wykrzywiając swoje usta w niezadowoleniu.

Uśmiechnęłam się pod nosem. No tak, musiał nas przecież zachęcić do tej podróży. Może Nathiela by to nie powstrzymało, ale mnie? Na pewno zastanowiłabym się dziesięć razy, czy jestem gotowa biegać po zamku, w którym tłoczą się demony pragnące mnie zabić. W rzeczywistości okazało się, że łatwo było trafić do Reverentii, ale gorzej już z niej wyjść. Tak naprawdę tylko szaleniec mógłby się tu zapuścić. Szaleniec? Do tej pory uznawałam za niego Nathiela, ale czy ja sama nie zostałam teraz pochłonięta przez szaleństwo? Cóż, ludzie powiadają, że z kim się zadajesz, takim się stajesz. Modliłam się tylko o to, aby jego głupota na mnie nie przeszła.

– Nie masz ze sobą tego dziwnego, leczniczego krzaczka, prawda? – spytał podejrzliwie Nathiel.

Uśmiechnęłam się do siebie ironicznie.

– To się okaże. – Z zażenowaniem sięgnęłam za dekolt swojej dostatecznie zniszczonej sukienki. Najpierw Nathiel wybałuszył oczy, a potem spojrzał na mnie ze znaczącym uśmieszkiem, który był preludium do jego dwuznacznych podrywów.

– Laura, ale że teraz? – spytał uwodzicielskim głosem, opierając się powolnie o ścianę. Dłonią przeczesał swoje roztrzepane włosy, a na koniec wyszczerzył do mnie swoje białe zęby. Słowo daję, powinien grać w reklamie pasty do zębów. Każda nastolatka by na niego poleciała. – Wiem, że to odpowiednie miejsce do nawiązywania stosunków międzyludzkich, bo jest ciemno i klimatycznie, no i jeszcze te romantyczne świece wkoło, ale żeby tutaj, wśród wrogów? – udał zdziwienie. – Poczekaj, aż stąd wyjdziemy. – Puścił mi uwodzicielskie oczko.

– Co kogo jara – mruknęłam do siebie. Wyjęłam zza sukienki zgnieciony kwiat algei leczniczej. Czy Naira się nie pomyliła? Mówiła, że obojętnie gdzie się go umieści, on i tak będzie w pełni rozkwitu. Teraz wyglądał nieco marnie.

– Coś ci się zgniótł – oznajmił rozbawiony Nathiel.

Obdarowałam go morderczym spojrzeniem.

– Widzę, że czujesz się już lepiej. Jak cudownie to słyszeć!

– O, ty też wracasz do formy, stęskniłem się za twoim sarkazmem. – Nathiel wybuchnął śmiechem.

Westchnęłam głośno, a potem spojrzałam na alegeę, która ku mojemu zdziwieniu zaczęła rozkładać swoje liście na boki niczym rozkwitający na nowo kwiat. Naira nie kłamała.

Z powrotem schowałam go za dekolt, przy okazji patrząc karcąco na Nathiela, który najwyraźniej szykował się do kolejnego ambitnego tekstu, na szczęście skończyło się na uniesionej znacząco brwi i zawadiackim uśmiechu.

Limit uczuć został przekroczony. Teraz znowu chciałam mu przywalić w twarz.

Bez słowa ruszyłam w głąb korytarza. O dziwo czułam się coraz pewniej. Żałowałam tylko, że nasze tempo nie mogło być szybsze. Gdybyśmy byli sprawni, z pewnością pędzilibyśmy teraz środkiem korytarza, ile sił w nogach. Nie można mieć jednak wszystkiego. Grunt, że w ogóle przetrwaliśmy pobyt reverentyjskim w więzieniu.

W końcu dotarliśmy do stromych i krętych schodów prowadzących nas do wyjścia. Wybraliśmy dosyć ryzykowną drogę, nie wiedzieliśmy w końcu dokąd prowadziła prawa strona kamiennego korytarza. Równie dobrze mogłaby nas zaprowadzić prosto do siedziby Departamentu Kontroli Demonów. Nie mieliśmy jednak większego wyboru. Najlepszą naszą opcją była ucieczka, a nie czekanie, aż ojciec Nathiela powróci i zabawi nas swoją elokwencją idealnie pasującą do ciachania wszystkiego na prawo i lewo nożem. 

Powoli, z głośno bijącym sercem, zaczęłam stawiać pierwsze kroki ku wolności. Musiałam wyglądać trochę jak sierotka Marysia ze swoimi bosymi stopami drepczącymi po chłodnych, kamiennych schodach. Wolałam jednak to, niż przeszkadzające w chodzie obcasy.

– Nathiel – zaczęłam szeptem, aby przerwać tę przerażającą i przytłaczającą ciszę – jak myślisz, czy ktokolwiek z Nox nas szuka?

Chłopak zaśmiał się kpiąco w zbyt głośny jak dla mnie sposób. Pacnęłam go lekko dłonią w ramię, nakazując mu się uspokoić. Przecież nie byliśmy w tym zamku sami.

– Oczywiście!  Co do tego nie mam żadnych wątpliwości. W Reverentii musimy być już kilka dni. Na pewno się zorientują, że coś jest nie tak i zaczną nas szukać. Dokładnie to samo zrobili, gdy razem z Sorathem zniknęliśmy na trzy dni w moje dziesiąte urodziny.

– Niech zgadnę, pewnie wpadłeś na jakiś głupi pomysł, który miał uczcić twoje urodziny.

Chłopak zaśmiał się radośnie.

– Taa. Carissa naopowiadała mi bajek o demonicznym lesie, gdzie mogą zapuszczać się tylko dzielni łowcy, a za każdego zabitego demona z nieba spadają słodycze. Stwierdziła, że dopiero gdy dorosnę będę mógł tam pójść, ale oczywiście nie chciałem czekać.

– Uwierzyłeś w tą bajkę jako dziesięciolatek? – spytałam rozbawiona.

– Dalej w nią wierzę!

Oto Nathiel Auvrey – głupi i naiwny jak dziecko, choć nawet ono wiedziało, że święty Mikołaj nie istnieje. On najwyraźniej wciąż nie miał o tym pojęcia. Czasami chciałabym żyć we własnym świecie marzeń jak ten stuknięty łowca.

– A ty zrobiłaś choć raz coś szalonego w swoje urodziny? – spytał kpiąco, spoglądając na mnie z ukosa jak ten, który uważa się lepszego od swoich kolegów. – Ja co roku mam fajne pomysły.

– Chodzi ci o ten z podpalaniem firanek i ubranie ich na siebie po to, aby wybiec na dwór i krzyknąć: „Jestem człowiek-ogień i gasi się mnie tylko benzyną”? – Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. Niestety o wielu szalonych pomysłach Nathiela opowiedział mi Sorathiel. Dziwiłam się, że po takich wybrykach nie potrzebował długotrwałej terapii.

– Lepsze to, niż ubranie prześcieradła na plecy i durszlaka na głowę, a potem wzięcie sanek, wejście na dach i ślizgnięcie się po nim, wykrzykując: „Pędź mój drewniany rumaku, szybszy niż tysiące reniferów!” – powiedział, wyraźnie się krzywiąc. – Później straszliwie bolał mnie tyłek, a rumaka musiałem pochować w ręcznie wykopanym przez siebie grobie. – Zachichotał.

– Wiesz co, Nathiel? Współczuję w przyszłości twoim dzieciom.

– Ja im wcale nie współczuję, nawet im zazdroszczę. Każdy chciałby mieć takiego ojca!

Nie chciałam go pogrążać. Niech żyje w swoim świecie przeświadczony o własnej boskości. Choć cisnęło mi się na usta stwierdzenie: „Nikt nie będzie chciał mieć z tobą dzieci”, powstrzymałam się od wymówienia go. 

Jakby nie patrzeć nigdy nie zrobiłam w swoje urodziny niczego szalonego. Każde z nich kończyły się tak samo. Zjedzeniem jednego kawałka tortu zrobionego przez Joanne, otrzymaniem prezentu, którym zazwyczaj była jakaś ciekawa książka, oraz kładzeniem się spać. Wolałam bardziej rutynowy tryb życia, poza tym urodziny nigdy nie były dla mnie wyjątkowym świętem.

– Ile jeszcze tych cholernych schodów, zanim gdziekolwiek dojdziemy? – warknął pod nosem Nathiel. Nie minęło nawet kilka sekund, a kręta ścieżka z kamiennych stopni ukazała nam pierwsze piętro. I wszystko byłoby dobrze, gdybyśmy właśnie nie stanęli naprzeciw dwóch zupełnie nam obcych demonów. Serce stanęło mi w miejscu, a nogi dotknął nagły paraliż. Nathiel najwyraźniej też był tym spotkaniem zaskoczony.

– Kim jesteście? – wyrzucił zdumionym głosem jeden ze szmaragdowookich demonów.

Auvrey otrzeźwiał zdecydowanie szybciej niż ja.

– Demonami? – prędzej spytał, niż odpowiedział.

Wśród kamiennych ścian zaległa cisza. Dwójka ciemnowłosych, wrogich przybyszów przyglądała się nam uważnie bez większych emocji. Wiedziałam, że to nasz koniec. Nie mieliśmy żadnej broni, nie mieliśmy niczego, czym moglibyśmy się obronić, ani miejsca, gdzie moglibyśmy uciec. Wystarczy jeden ruch dłonią i nie żyjemy. Sama nie wiedziałam, czy wolę popełnić teraz samobójstwo, rzucając się ze schodów, czy zostać zabita przez demony.

– Aha – wyrzucił z siebie jeden z wrogów. Zastanawiałam się, czy dopowie: „to was zabijemy”, czy „my też, chodźmy poszaleć”. – Byliście tam na dole?

– Nie, weszliśmy przez okno jak Spiderman – zironizował Nathiel.

Szturchnęłam go łokciem, na co on przewrócił oczami.

– Tak, byliśmy na dole zobaczyć tych nowych więźniów – odpowiedziałam, jak najstaranniej kryjąc się za swoim przyjacielem. Nie chciałam, żeby przypadkiem spojrzeli w moje oczy.

Jeden z demonów wyraźnie się ucieszył.

– I co? – spytał.

– Noo, wiesz – zaczął Auvrey – jeden z nich jest przystojny, ma seksowną klatę, zabójczy uśmiech i w sumie mógłbym wymieniać w nieskończoność. Generalnie to się chłopakiem jaram. – Uśmiechnął się szeroko, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, jaki efekt wywołały jego słowa.

Demony wyminęły nas na schodach, dotykając plecami ściany, jakby bali się, że mój przyjaciel zaraz się na nich rzuci. Spoglądali przy tym na niego zniesmaczeni i jakby niepewni jego zamiarów. Przynajmniej raz idiotyzm Nathiela na coś się przydał.

Gdy Auvrey przyglądał się im ze zmarszczonym czołem, nie wiedząc, o co im chodzi, ja próbowałam ukryć rozbawienie, wbijając wzrok w przeciwległą ścianę. Demony ruszyły w dół schodów, a ja uśmiechnęłam się ironicznie pod nosem. 

– Co? – prychnął Nathiel. – Myślisz, że gdybym powiedział, że jest tam też blada dupa albinosa to by się ucieszyli?

Potrząsnęłam głową z niedowierzaniem, od razu chwytając go za dłoń.

– Dałeś nam właśnie chwilę na ucieczkę – mruknęłam i pociągnęłam go ku górze. Mimo bólu i zmęczenia musieliśmy przyspieszyć tempo. Ci idioci zaraz się zorientują, że to my byliśmy tymi uciekinierami i wtedy już nic nam nie pomoże. Tylko na chwilę stanęliśmy na pogrążonym w ciemności piętrze, próbując rozeznać się w terenie. Długo się jednak nie zastanawialiśmy. Tu nawet nie było okien, z których moglibyśmy wyskoczyć. Musieliśmy pędzić ku kolejnym schodom zawijającym się najprawdopodobniej ku najwyższej wieży.

Spojrzałam w tył. Nathiel wciąż miał ten sam skupiony wyraz twarzy, lekko zmarszczony nos, ściągnięte w śmieszny dzióbek usta i zmarszczone czoło. Potrząsnęłam głową z niedowierzaniem. Czasami kojarzył mi się z umysłowo nieporadnym dzieckiem, które nie rozumie jeszcze zasad rządzących światem dorosłych. Może czasem jego nieświadomość opleciona głupotą wkurzała, ale musiałam przyznać, że gdyby nie to, nie byłby tym samym Nathielem. 

Moje serce nagle okrył niepokój. Dlaczego nigdzie nie było okien? Jak demony mogły żyć w takiej ciemnicy, obleganej wyłącznie przez samozapalające się świece? Normalny człowiek już dawno zwariowałby w takich warunkach. Chociaż... może się myliłam? Jeżeli ktoś narodził się w takim miejscu i żył tu przez cały ten czas, być może nie miał z tym problemu? W końcu w Reverentii panowała wieczna noc. Zapewne w naszym światłym świecie demony czułyby się jak wampiry.

Dotarliśmy na kolejne przyciemnione piętro, które swoim wyglądem praktycznie nie różniło się od poprzedniego – może poza tym, że świece z jakiegoś powodu zastąpiły płonące żywym ogniem pochodnie. Czułam, jakbym cofnęła się w przeszłość. Tym razem ruszyliśmy w dalszą podróż bez chwili namysłu. Gdzieś tutaj musiało znajdować się rozwiązanie. Nikt mi nie wmówi, że siedziba demonów miała tylko jedne wyjście, które znajdowało się na dole.

– Poczekaj – mruknęłam, zatrzymując się na moment.

Z dołu słychać było przyspieszone kroki i przyciszone, zdenerwowane głosy. Byłam pewna, że to te same demony, na które wcześniej się natknęliśmy. Miałam tylko nadzieję, że nie zgarnęli po drodze swoich kumpli.

Nim się obejrzałam, moje nogi poniosły mnie ku jednej z pochodni. Zdziwiłam się swoją własną reakcją. Może to kolejna rozpaczliwa prośba mojej duszy o walkę? Może narodziła się we mnie wola wojownika? Być może szaleństwo zakorzeniło się w mojej głowie i stwierdziło, że już nic nie miałam do stracenia? Nie wiedziałam. I chyba nie chciałam tego wiedzieć.

Wyrywając pochodnię z metalowego uchwytu, stanęłam na jednym z pierwszych schodków prowadzących na wyższe piętro. Nathiel przyglądał mi się w zdziwieniu.  

– Co ty... – zaczął, choć szybko mu przerwałam, nadeptując na jego stopę. Syknął z bólu i usiadł na wyższym stopniu.

Przykro mi, Nathiel, szalonej dupie albinosa nie można przeszkadzać podczas akcji. Siedź grzecznie i się przyglądaj.

Gdy głosy odpowiednio się do nas zbliżyły, waleczna blada istota zeskoczyła ze schodów i bez chwili namysłu zdzieliła jednego z demonów pochodnią. Przez moment poczułam się jak walczący o życie dzikus, który dopiero odkrył, że istnieje coś takiego jak ogień i można nim straszyć wrogów. Ewentualnie zrzucać ich bezlitośnie z betonowych stopni.

Zaskoczony demon zleciał ze schodów, potrącając po drodze swojego kompana. I wtedy cała odwaga ze mnie uleciała. Rzuciłam w ich stronę pochodnie, złapałam się za poliki i stanęłam jak wryta, wstrzymując przepływ powietrza w płucach. Tym razem to Nathiel mnie uratował. Chwycił mnie za dłoń i pociągnął ku górze, śmiejąc się jak ostatni szaleniec na tej skalanej złem ziemi.

– Ja nie mogę! – wykrzyknął, dusząc się własnym śmiechem. – Mały, waleczny, blady gladiator! Myślałem, że nie dożyję takiego przedstawienia! A jednak!

– Zamknij się, Nathiel – warknęłam, spoglądając w jego plecy ze zgrozą.

Tym razem szczęście się do nas uśmiechnęło. Kolejne piętro okazało się już ostatnim etapem naszej przydługiej podróży. Było puste, zakurzone i wyglądało niczym mały, ziemski strych. Obok walały się dziwne graty, a gdzieś w rogu pałętały się małe stworki z Reverentii, które poukrywały się przed naszymi wzburzającymi chmury pyłu butami. Na samym środku stała drewniana drabina, która prowadziła na sam szczyt wieżyczki. Uznałam, że łatwiejszym celem będzie balkonowe okno. Zdziwiło mnie, że nie miało żadnych uchwytów czy rączek do otwierania, za to posiadało szybę. Do głowy od razu przyszło mi pytanie: skąd, do cholery, znalazło się w Reverentii szkło? Przecież to ziemski wynalazek! Chyba że to nie było szkło, a coś o wiele bardziej wymyślnego, na przykład jakaś demoniczna bariera oddzielająca nas od wolności.

Rozglądnęłam się zaspokojona na boki. Potrzebowałam czegoś ciężkiego. Wybawieniem okazał się jakiś nieokreślony pręt, który przypominał łom. Chwyciłam za niego i bez chwili zastanowienia zamachnęłam się w okno. Nathiel przyglądał się temu z rozbawionym uśmieszkiem. Czy to takie zabawne, że walczyłam o nasze życie?

Szkło rozbryznęło się na drobne kawałeczki, ukazując nam otwarty krajobraz Reverentii. Byłam pewna, że nie było barwniejszego i piękniejszego świata, a jednocześnie, że żaden ze światów nie był równie przerażający jak Reverentia. Jednorazowa wycieczka w te krańce zdecydowanie wystarczy mi do końca życia. Teraz chcę poczuć chłodny powiew ziemskiego wiatru i ujrzeć światło słońca.

Spojrzałam znacząco na Nathiela, który bez słowa kiwnął głową. Oboje stanęliśmy na szerokiej, kamiennej ramie okiennej. Tym razem nie chciałam lecieć sama w tą przerażającą, cienistą otchłań. Odważnie chwyciłam za rękę przyjacielskiego demona i spojrzałam w jego twarz z delikatnym uśmiechem. Odwzajemnił go, a jego oczy błysnęły jak promieniejące w świetle dnia słońce. Całą magię chwili zepsuły oczywiście jego słowa.

– Czas, żebyśmy się razem przelecieli, maleńka! – wykrzyknął, unosząc triumfalnie pięść do góry. Z jego ust wydobył się głośny, szalony okrzyk radości. Bez uprzedzenia pociągnął mnie w dół. Ale ja byłam już przecież do tego przyzwyczajona.

Może przyzwyczajona aż za bardzo.