środa, 25 marca 2015

Rozdział 61 - "Droga do wolności"

Ostatnie komentarze z lekka mnie podbudowały, dzięki czemu zyskałam moc do pisania i nadrobiłam kilka rozdziałów wprzód! Dziękuję! I nie, nikt nie trafił kim była osoba, która wręczyła Laurze klucz >D. W sumie to dopiero wyda się to w następnej części o tytule "3/4 demona".
Nad poniższym rozdziałem sporo myślałam. Był pisany długi, długi czas, przez co fragmenty raz są gorsze, raz lepsze. 

POPRAWIONE [06.01.2019]
***
Bezustannie słyszałam swoje imię wypowiadane w skrajnie różnych tonacjach głosowych. Śmiałam się do siebie w duchu, wyobrażając sobie własną osobę leżącą w bezruchu w szpitalnym łóżku, które każdego dnia odwiedzane jest przez rodzinę i przyjaciół. Joanne, Deaniel, Sorathiel, Amy, Calanthe, a nawet Nathiel. Kto najwięcej by do mnie mówił? Mojej przyjaciółce buzia nigdy się nie zamykała, więc może ona? Nie. W mojej wyobraźni głos naczelny był zdecydowanie bardziej męski. Raz pobrzmiewała w nim nuta złości, innym razem smutek albo bezradność, która nie była charakterystyczna dla jego właściciela. Doskonale znałam ten głos. W ostatnich dniach towarzyszył mi zdecydowanie zbyt często. Lubiłam jego brzmienie. Miało w sobie coś hipnotyzującego i uspokajającego. Do kogo więc należało?
– Laura, do cholery!
Laura to chyba byłam ja. Nie, Laura to na pewno byłam ja.
– Mówię do ciebie od jakichś dwóch godzin! Ogarnij się w końcu! Jak ktoś tu wejdzie to mamy przerąbane! Rozumiesz?!
Ogarnąć się? Niby dlaczego?
– Laura! Klucz! Masz w rękach klucz! Ile razy mam to jeszcze powtórzyć? Wiejmy, póki możemy!
Klucz?
Rozwarłam szeroko oczy. Trochę czasu upłynęło, zanim zdołałam odzyskać właściwą ostrość obrazu. Gdy w końcu mi się to udało, szybko rozeznałam się w sytuacji.
Lochy na nowo rozświetlone były blaskiem woskowej świecy, dzięki czemu bez problemu mogłam spoglądać w poruszoną niepokojem twarz Nathiela. Gdy byłam nieprzytomna, ktoś musiał tutaj być. No chyba, że Reverentia posiadała samozapalające się i wymieniające świeczki.
– Klucz – usłyszałam znowu.
Wybudzając się z otępienia, spróbowałam poruszyć ręką. Na chwilę obecną było to jednak niemożliwe. Długi czas wisiałam przyczepiona łańcuchami do ściany, a więc krew zdążyła odpłynąć z moich kończyn. Dopiero teraz mogłam stanąć na równych nogach i odciążyć ramiona.
Spojrzenie utkwiłam w niedużym srebrnym kluczu spoczywającym w mojej dłoni. Aż dziw, że nie opuściłam go na ziemię. To musiał być jakiś cholerny cud.
– Skąd go masz? – spytał szeptem Nathiel.
Dopiero teraz przypatrzyłam się jego twarzy. Miał podkrążone oczy, zmęczony, pozbawiony emocji wyraz twarzy oraz oklapłe, wilgotne włosy. Na jego skroni widać było krople potu. Oddychał ciężko i powoli, co zdradzało ból spowodowany licznymi ranami na ciele. Z niektórych wciąż ulatniał się ciemny dymek.
Do oczu od razu naszły mi łzy. Zdecydowanie za często się rozklejałam.
– Spytałem o coś, Laura.
– Nie wiem – odpowiedziałam ochrypłym głosem. – Ktoś tu był. Jakaś kobieta. Po prostu mi go wręczyła.
Spróbowałam poruszyć dłonią. Czułam, że przez żyły zaczął przepływać mi dobrze znany chłód. To oznaka, że wszystko wracało do normy.
Nathiel nie pytał o więcej. Nie miał na to zwyczajnie siły. Nie stać go było nawet na uśmiech. Po prostu wpatrywał się w tępo w jakiś punkt na ścianie, który był daleko poza moim zasięgiem.
– Boli? – spytałam cicho.
– Nie, łaskocze – odparł zirytowany chłopak. – Może chcesz podrapać?
– Przytulić. – Mój głos przepełniał sarkazm. – Jak małe, płaczące dziecko, które stłukło sobie kolano o beton.
Auvrey posłał mi milczący uśmiech. Nie stać go było na żadne słowa, ale cieszyłam się, że wciąż było go stać na ten drobny gest.
Jeszcze raz poruszyłam dłonią. Tym razem moje palce drgnęły. To oznaczało, że krew zasiliła już swoją mocą najważniejsze elementy mojego wymarzłego ciała. Teraz pozostało mi uwolnić samą siebie z uścisku ciężkich kajdan.
Przybierając skupiony wyraz twarzy, wygięłam dłoń pod odpowiednim kątem i spróbowałam włożyć klucz do dziurki. Aby osiągnąć swój cel, musiałam się nieźle natrudzić. Moje ciało odmawiało bowiem posłuszeństwa. Było zastygłe, odrętwiałe i obolałe. Chwila nic nieznaczącego cierpienia była jednak niczym w porównaniu z silną chęcią ucieczki. Chciałam się uwolnić i stąd uciec, nieważne za jaką cenę.
Po wielu minutach starań, moja ręka została wyswobodzona. Z drugą nie miałam już problemu.
Spojrzałam na czerwone pręgi odbite na nadgarstkach. Nieziemsko piekły, choć jeżeli miałam wybrać gorszy ból, z pewnością wskazałabym na uszkodzone ramię. Miałam szczęście. Od dziecka cechowałam się doskonałą krzepliwością krwi. Domyślałam się, że mogła to być kwestia moich demonicznych genów. 
Postawiłam krok w stronę Nathiela, niemal od razu upadając na kolana. Godziny bez poruszania się oraz zraniona łydka dopiero teraz zaczęły mi doskwierać. Skrzywiłam się wyraźnie i syknęłam z bólu. Myślałam, że mój demoniczny przyjaciel zacznie się do mnie wydzierać albo po raz setny stwierdzi, że żaden ze mnie łowca, on jednak milczał, wyjątkowo cierpliwie oczekując na ratunek. Miałam nadzieję, że klucz będzie pasował również do jego kajdan, w przeciwnym razie będę miała wielki problem.
Biorąc głęboki wdech, powstrzymałam falę słabości i podniosłam się na równe nogi. Powoli zaczęłam sunąć w jego stronę. Spojrzeniu Nathiela towarzyszył blady uśmiech. Było w nim coś dziwnego, coś co mogło poświadczyć o dumie. Dumie? Naprawdę był ze mnie dumny?
Wewnętrznie się zdziwiłam, ale na zewnątrz tego nie pokazałam. W końcu wciąż byłam tą samą chłodną Laurą Collins, teraz tylko trochę bardziej pokiereszowaną. 
– Zaraz stąd uciekniemy. – Stanęłam przy Nathielu i sięgnęłam do jego kajdan. Czułam na sobie jego niecierpliwy oddech. Choć nie byłam tak znowu blisko od jego klatki piersiowej, wyraźnie czułam również ciepło, które od niego biło. To wzburzyło we mnie falę jednoczesnej radości i tęsknoty. Może nie chciałam się do tego przyznawać na głos, ale brakowało mi jego bliskości.
Klucz na szczęście pasował. Już po chwili Auvrey był wolny. Myślałam, że w pierwszej kolejności zacznie się przeciągać jak kot czy rozmasowywać nadgarstki, ale zamiast tego przygarnął mnie do siebie delikatnie, wspierając głowę na moim ramieniu.
Nie mogłam powstrzymać łez. Godziny, a pewnie i dni spędzone w samotności w tym przerażającym miejscu, zdążyły wycisnąć ze mnie resztki sił. Potrzebowałam ciepłego ramienia do cichego wypłakania swoich żali. Może i byłam chłodną bryłą lodu, ale byłam też człowiekiem.
Moje dłonie zacisnęły się na jego plecach, a głowa schowała w piersi. W normalnej sytuacji nie pozwoliłabym sobie na taką chwilę czułości, ale to była sytuacja wyjątkowa.
Nathiel objął ramionami moją głowę i zaczął mnie gładzić po włosach, uciszając szeptem jak małe dziecko. Wciąż powtarzał, że jestem dzielna, ale... czy tak w rzeczywistości było? Tak naprawdę czułam się słaba. Po pierwsze nie mogłam mu pomóc, gdy byliśmy jeszcze na sali balowej, po drugie nie mogłam sama wydostać się z Reverentii, po trzecie nie zdołałam nawet uciec od wrogich demonów, po czwarte wciąż płakałam i nie mogłam nic zrobić z wiedzą, że Nathiel cierpiał. W której z tych sytuacji tkwiła siła? Chyba tylko i wyłącznie w tym, że się nie poddałam.
W końcu wyciszyłam swoje wewnętrzne, płaczliwe ja. Dłonią otarłam resztki łez. 
– Laura – szepnął Nathiel tuż nad moim uchem. – Wiesz, chętnie bym tak postał, bo fajnie się ciebie tuli, ale chyba pora wiać. – Roześmiał się cicho. Oddźwięk jego cichej radości wywołał na moich ustach uśmiech. Tego właśnie mi brakowało. Jego nieskrywanego optymizmu, chwytającego za serce nawet najchłodniejszego pesymistę (czytaj: mnie).
Ostatni raz spojrzeliśmy sobie porozumiewawczo w oczy, a potem trzymając się za dłonie, wyszliśmy z więzienia. Vail Auvrey nawet nie trudził się, aby nas zamknąć. Był pewien, że skoro okuł nas w kajdany, nie uciekniemy. Najwyraźniej się mylił. Pewnie będzie mu smutno, kiedy tu przyjdzie.
– Gdzie teraz? – spytałam szeptem, bojąc się, że ktoś nas usłyszy.
– Wszyscy, którzy się tu zjawiali, przechodzili tą stroną. – Nathiel wskazał głową w lewo.
– To ryzykowny pomysł, ale może powinniśmy spróbować pójść w drugą stronę? Na końcu są schody. Gdzieś muszą prowadzić, a skoro wszyscy szli w przeciwnym kierunku, istnieje mniejsza szansa, że ktoś się na nas natknie.
– Jak uważasz, naczelny strategu nienazwanej, dwuosobowej drużyny. – Auvrey posłał mi wredny uśmieszek, za co mało nie zarobił łokciem w żebra. Powstrzymało mnie tylko to, że zarówno ja, jak i on byliśmy obolali.
Kiedy ruszyliśmy w podróż, zagadka tajemniczych świec została rozwiązana. Ciasny korytarz, którym z wolna się przechadzaliśmy, z każdym naszym krokiem zapalał kolejną świecę woskową umieszczoną na kamiennej wnęce ściany. Nie było więc innej możliwości, jak uznać je za magiczne.
– Nathiel – zaczęłam lekko zaniepokojonym, drżącym głosem.
Chłopak spojrzał w tył pytająco.
– Wiesz, że ten zamek jest prawdopodobnie jedynym wysokim budynkiem w Reverentii? Tylko stąd będziemy mogli skoczyć w cień i przenieść się do naszego świata.
– Zdaniem tego kłamliwego dupka, Blaziera, Reverentia zawierała wiele wysokich budowli i skał – warknął, wykrzywiając swoje usta w niezadowoleniu.
Uśmiechnęłam się pod nosem. No tak, musiał nas przecież zachęcić do tej podróży. Może Nathiela by to nie powstrzymało, ale mnie? Na pewno zastanowiłabym się dziesięć razy, czy jestem gotowa biegać po zamku, w którym tłoczą się demony pragnące mnie zabić. W rzeczywistości okazało się, że łatwo było trafić do Reverentii, ale gorzej już z niej wyjść. Tak naprawdę tylko szaleniec mógłby się tu zapuścić. Szaleniec? Do tej pory uznawałam za niego Nathiela, ale czy ja sama nie zostałam teraz pochłonięta przez szaleństwo? Cóż, ludzie powiadają, że z kim się zadajesz, takim się stajesz. Modliłam się tylko o to, aby jego głupota na mnie nie przeszła.
– Nie masz ze sobą tego dziwnego, leczniczego krzaczka, prawda? – spytał podejrzliwie Nathiel.
Uśmiechnęłam się do siebie ironicznie.
– To się okaże. – Z zażenowaniem sięgnęłam za dekolt swojej dostatecznie zniszczonej sukienki. Najpierw Nathiel wybałuszył oczy, a potem spojrzał na mnie ze znaczącym uśmieszkiem, który był preludium do jego dwuznacznych podrywów.
– Laura, ale że teraz? – spytał uwodzicielskim głosem, opierając się powolnie o ścianę. Dłonią przeczesał swoje roztrzepane włosy, a na koniec wyszczerzył do mnie swoje białe zęby. Słowo daję, powinien grać w reklamie pasty do zębów. Każda nastolatka by na niego poleciała. – Wiem, że to odpowiednie miejsce do nawiązywania stosunków międzyludzkich, bo jest ciemno i klimatycznie, no i jeszcze te romantyczne świece wkoło, ale żeby tutaj, wśród wrogów? – udał zdziwienie. – Poczekaj, aż stąd wyjdziemy. – Puścił mi uwodzicielskie oczko.
– Co kogo jara – mruknęłam do siebie. Wyjęłam zza sukienki zgnieciony kwiat algei leczniczej. Czy Naira się nie pomyliła? Mówiła, że obojętnie gdzie się go umieści, on i tak będzie w pełni rozkwitu. Teraz wyglądał nieco marnie.
– Coś ci się zgniótł – oznajmił rozbawiony Nathiel.
Obdarowałam go morderczym spojrzeniem.
– Widzę, że czujesz się już lepiej. Jak cudownie to słyszeć!
– O, ty też wracasz do formy, stęskniłem się za twoim sarkazmem. – Nathiel wybuchnął śmiechem.
Westchnęłam głośno, a potem spojrzałam na alegeę, która ku mojemu zdziwieniu zaczęła rozkładać swoje liście na boki niczym rozkwitający na nowo kwiat. Naira nie kłamała.
Z powrotem schowałam go za dekolt, przy okazji patrząc karcąco na Nathiela, który najwyraźniej szykował się do kolejnego ambitnego tekstu, na szczęście skończyło się na uniesionej znacząco brwi i zawadiackim uśmiechu.
Limit uczuć został przekroczony. Teraz znowu chciałam mu przywalić w twarz.
Bez słowa ruszyłam w głąb korytarza. O dziwo czułam się coraz pewniej. Żałowałam tylko, że nasze tempo nie mogło być szybsze. Gdybyśmy byli sprawni, z pewnością pędzilibyśmy teraz środkiem korytarza, ile sił w nogach. Nie można mieć jednak wszystkiego. Grunt, że w ogóle przetrwaliśmy pobyt reverentyjskim w więzieniu.
W końcu dotarliśmy do stromych i krętych schodów prowadzących nas do wyjścia. Wybraliśmy dosyć ryzykowną drogę, nie wiedzieliśmy w końcu dokąd prowadziła prawa strona kamiennego korytarza. Równie dobrze mogłaby nas zaprowadzić prosto do siedziby Departamentu Kontroli Demonów. Nie mieliśmy jednak większego wyboru. Najlepszą naszą opcją była ucieczka, a nie czekanie, aż ojciec Nathiela powróci i zabawi nas swoją elokwencją idealnie pasującą do ciachania wszystkiego na prawo i lewo nożem. 
Powoli, z głośno bijącym sercem, zaczęłam stawiać pierwsze kroki ku wolności. Musiałam wyglądać trochę jak sierotka Marysia ze swoimi bosymi stopami drepczącymi po chłodnych, kamiennych schodach. Wolałam jednak to, niż przeszkadzające w chodzie obcasy.
– Nathiel – zaczęłam szeptem, aby przerwać tę przerażającą i przytłaczającą ciszę – jak myślisz, czy ktokolwiek z Nox nas szuka?
Chłopak zaśmiał się kpiąco w zbyt głośny jak dla mnie sposób. Pacnęłam go lekko dłonią w ramię, nakazując mu się uspokoić. Przecież nie byliśmy w tym zamku sami.
– Oczywiście!  Co do tego nie mam żadnych wątpliwości. W Reverentii musimy być już kilka dni. Na pewno się zorientują, że coś jest nie tak i zaczną nas szukać. Dokładnie to samo zrobili, gdy razem z Sorathem zniknęliśmy na trzy dni w moje dziesiąte urodziny.
– Niech zgadnę, pewnie wpadłeś na jakiś głupi pomysł, który miał uczcić twoje urodziny.
Chłopak zaśmiał się radośnie.
– Taa. Carissa naopowiadała mi bajek o demonicznym lesie, gdzie mogą zapuszczać się tylko dzielni łowcy, a za każdego zabitego demona z nieba spadają słodycze. Stwierdziła, że dopiero gdy dorosnę będę mógł tam pójść, ale oczywiście nie chciałem czekać.
– Uwierzyłeś w tą bajkę jako dziesięciolatek? – spytałam rozbawiona.
– Dalej w nią wierzę!
Oto Nathiel Auvrey – głupi i naiwny jak dziecko, choć nawet ono wiedziało, że święty Mikołaj nie istnieje. On najwyraźniej wciąż nie miał o tym pojęcia. Czasami chciałabym żyć we własnym świecie marzeń jak ten stuknięty łowca.
– A ty zrobiłaś choć raz coś szalonego w swoje urodziny? – spytał kpiąco, spoglądając na mnie z ukosa jak ten, który uważa się lepszego od swoich kolegów. – Ja co roku mam fajne pomysły.
– Chodzi ci o ten z podpalaniem firanek i ubranie ich na siebie po to, aby wybiec na dwór i krzyknąć: „Jestem człowiek-ogień i gasi się mnie tylko benzyną”? – Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. Niestety o wielu szalonych pomysłach Nathiela opowiedział mi Sorathiel. Dziwiłam się, że po takich wybrykach nie potrzebował długotrwałej terapii.
– Lepsze to, niż ubranie prześcieradła na plecy i durszlaka na głowę, a potem wzięcie sanek, wejście na dach i ślizgnięcie się po nim, wykrzykując: „Pędź mój drewniany rumaku, szybszy niż tysiące reniferów!” – powiedział, wyraźnie się krzywiąc. – Później straszliwie bolał mnie tyłek, a rumaka musiałem pochować w ręcznie wykopanym przez siebie grobie. – Zachichotał.
– Wiesz co, Nathiel? Współczuję w przyszłości twoim dzieciom.
– Ja im wcale nie współczuję, nawet im zazdroszczę. Każdy chciałby mieć takiego ojca!
Nie chciałam go pogrążać. Niech żyje w swoim świecie przeświadczony o własnej boskości. Choć cisnęło mi się na usta stwierdzenie: „Nikt nie będzie chciał mieć z tobą dzieci”, powstrzymałam się od wymówienia go. 
Jakby nie patrzeć nigdy nie zrobiłam w swoje urodziny niczego szalonego. Każde z nich kończyły się tak samo. Zjedzeniem jednego kawałka tortu zrobionego przez Joanne, otrzymaniem prezentu, którym zazwyczaj była jakaś ciekawa książka, oraz kładzeniem się spać. Wolałam bardziej rutynowy tryb życia, poza tym urodziny nigdy nie były dla mnie wyjątkowym świętem.
– Ile jeszcze tych cholernych schodów, zanim gdziekolwiek dojdziemy? – warknął pod nosem Nathiel. Nie minęło nawet kilka sekund, a kręta ścieżka z kamiennych stopni ukazała nam pierwsze piętro. I wszystko byłoby dobrze, gdybyśmy właśnie nie stanęli naprzeciw dwóch zupełnie nam obcych demonów. Serce stanęło mi w miejscu, a nogi dotknął nagły paraliż. Nathiel najwyraźniej też był tym spotkaniem zaskoczony.
– Kim jesteście? – wyrzucił zdumionym głosem jeden ze szmaragdowookich demonów.
Auvrey otrzeźwiał zdecydowanie szybciej niż ja.
– Demonami? – prędzej spytał, niż odpowiedział.
Wśród kamiennych ścian zaległa cisza. Dwójka ciemnowłosych, wrogich przybyszów przyglądała się nam uważnie bez większych emocji. Wiedziałam, że to nasz koniec. Nie mieliśmy żadnej broni, nie mieliśmy niczego, czym moglibyśmy się obronić, ani miejsca, gdzie moglibyśmy uciec. Wystarczy jeden ruch dłonią i nie żyjemy. Sama nie wiedziałam, czy wolę popełnić teraz samobójstwo, rzucając się ze schodów, czy zostać zabita przez demony.
– Aha – wyrzucił z siebie jeden z wrogów. Zastanawiałam się, czy dopowie: „to was zabijemy”, czy „my też, chodźmy poszaleć”. – Byliście tam na dole?
– Nie, weszliśmy przez okno jak Spiderman – zironizował Nathiel.
Szturchnęłam go łokciem, na co on przewrócił oczami.
– Tak, byliśmy na dole zobaczyć tych nowych więźniów – odpowiedziałam, jak najstaranniej kryjąc się za swoim przyjacielem. Nie chciałam, żeby przypadkiem spojrzeli w moje oczy.
Jeden z demonów wyraźnie się ucieszył.
– I co? – spytał.
– Noo, wiesz – zaczął Auvrey – jeden z nich jest przystojny, ma seksowną klatę, zabójczy uśmiech i w sumie mógłbym wymieniać w nieskończoność. Generalnie to się chłopakiem jaram. – Uśmiechnął się szeroko, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, jaki efekt wywołały jego słowa.
Demony wyminęły nas na schodach, dotykając plecami ściany, jakby bali się, że mój przyjaciel zaraz się na nich rzuci. Spoglądali przy tym na niego zniesmaczeni i jakby niepewni jego zamiarów. Przynajmniej raz idiotyzm Nathiela na coś się przydał.
Gdy Auvrey przyglądał się im ze zmarszczonym czołem, nie wiedząc, o co im chodzi, ja próbowałam ukryć rozbawienie, wbijając wzrok w przeciwległą ścianę. Demony ruszyły w dół schodów, a ja uśmiechnęłam się ironicznie pod nosem. 
– Co? – prychnął Nathiel. – Myślisz, że gdybym powiedział, że jest tam też blada dupa albinosa to by się ucieszyli?
Potrząsnęłam głową z niedowierzaniem, od razu chwytając go za dłoń.
– Dałeś nam właśnie chwilę na ucieczkę – mruknęłam i pociągnęłam go ku górze. Mimo bólu i zmęczenia musieliśmy przyspieszyć tempo. Ci idioci zaraz się zorientują, że to my byliśmy tymi uciekinierami i wtedy już nic nam nie pomoże. Tylko na chwilę stanęliśmy na pogrążonym w ciemności piętrze, próbując rozeznać się w terenie. Długo się jednak nie zastanawialiśmy. Tu nawet nie było okien, z których moglibyśmy wyskoczyć. Musieliśmy pędzić ku kolejnym schodom zawijającym się najprawdopodobniej ku najwyższej wieży.
Spojrzałam w tył. Nathiel wciąż miał ten sam skupiony wyraz twarzy, lekko zmarszczony nos, ściągnięte w śmieszny dzióbek usta i zmarszczone czoło. Potrząsnęłam głową z niedowierzaniem. Czasami kojarzył mi się z umysłowo nieporadnym dzieckiem, które nie rozumie jeszcze zasad rządzących światem dorosłych. Może czasem jego nieświadomość opleciona głupotą wkurzała, ale musiałam przyznać, że gdyby nie to, nie byłby tym samym Nathielem. 
Moje serce nagle okrył niepokój. Dlaczego nigdzie nie było okien? Jak demony mogły żyć w takiej ciemnicy, obleganej wyłącznie przez samozapalające się świece? Normalny człowiek już dawno zwariowałby w takich warunkach. Chociaż... może się myliłam? Jeżeli ktoś narodził się w takim miejscu i żył tu przez cały ten czas, być może nie miał z tym problemu? W końcu w Reverentii panowała wieczna noc. Zapewne w naszym światłym świecie demony czułyby się jak wampiry.
Dotarliśmy na kolejne przyciemnione piętro, które swoim wyglądem praktycznie nie różniło się od poprzedniego – może poza tym, że świece z jakiegoś powodu zastąpiły płonące żywym ogniem pochodnie. Czułam, jakbym cofnęła się w przeszłość. Tym razem ruszyliśmy w dalszą podróż bez chwili namysłu. Gdzieś tutaj musiało znajdować się rozwiązanie. Nikt mi nie wmówi, że siedziba demonów miała tylko jedne wyjście, które znajdowało się na dole.
– Poczekaj – mruknęłam, zatrzymując się na moment.
Z dołu słychać było przyspieszone kroki i przyciszone, zdenerwowane głosy. Byłam pewna, że to te same demony, na które wcześniej się natknęliśmy. Miałam tylko nadzieję, że nie zgarnęli po drodze swoich kumpli.
Nim się obejrzałam, moje nogi poniosły mnie ku jednej z pochodni. Zdziwiłam się swoją własną reakcją. Może to kolejna rozpaczliwa prośba mojej duszy o walkę? Może narodziła się we mnie wola wojownika? Być może szaleństwo zakorzeniło się w mojej głowie i stwierdziło, że już nic nie miałam do stracenia? Nie wiedziałam. I chyba nie chciałam tego wiedzieć.
Wyrywając pochodnię z metalowego uchwytu, stanęłam na jednym z pierwszych schodków prowadzących na wyższe piętro. Nathiel przyglądał mi się w zdziwieniu.  
– Co ty... – zaczął, choć szybko mu przerwałam, nadeptując na jego stopę. Syknął z bólu i usiadł na wyższym stopniu.
Przykro mi, Nathiel, szalonej dupie albinosa nie można przeszkadzać podczas akcji. Siedź grzecznie i się przyglądaj.
Gdy głosy odpowiednio się do nas zbliżyły, waleczna blada istota zeskoczyła ze schodów i bez chwili namysłu zdzieliła jednego z demonów pochodnią. Przez moment poczułam się jak walczący o życie dzikus, który dopiero odkrył, że istnieje coś takiego jak ogień i można nim straszyć wrogów. Ewentualnie zrzucać ich bezlitośnie z betonowych stopni.
Zaskoczony demon zleciał ze schodów, potrącając po drodze swojego kompana. I wtedy cała odwaga ze mnie uleciała. Rzuciłam w ich stronę pochodnie, złapałam się za poliki i stanęłam jak wryta, wstrzymując przepływ powietrza w płucach. Tym razem to Nathiel mnie uratował. Chwycił mnie za dłoń i pociągnął ku górze, śmiejąc się jak ostatni szaleniec na tej skalanej złem ziemi.
– Ja nie mogę! – wykrzyknął, dusząc się własnym śmiechem. – Mały, waleczny, blady gladiator! Myślałem, że nie dożyję takiego przedstawienia! A jednak!
– Zamknij się, Nathiel – warknęłam, spoglądając w jego plecy ze zgrozą.
Tym razem szczęście się do nas uśmiechnęło. Kolejne piętro okazało się już ostatnim etapem naszej przydługiej podróży. Było puste, zakurzone i wyglądało niczym mały, ziemski strych. Obok walały się dziwne graty, a gdzieś w rogu pałętały się małe stworki z Reverentii, które poukrywały się przed naszymi wzburzającymi chmury pyłu butami. Na samym środku stała drewniana drabina, która prowadziła na sam szczyt wieżyczki. Uznałam, że łatwiejszym celem będzie balkonowe okno. Zdziwiło mnie, że nie miało żadnych uchwytów czy rączek do otwierania, za to posiadało szybę. Do głowy od razu przyszło mi pytanie: skąd, do cholery, znalazło się w Reverentii szkło? Przecież to ziemski wynalazek! Chyba że to nie było szkło, a coś o wiele bardziej wymyślnego, na przykład jakaś demoniczna bariera oddzielająca nas od wolności.
Rozglądnęłam się zaspokojona na boki. Potrzebowałam czegoś ciężkiego. Wybawieniem okazał się jakiś nieokreślony pręt, który przypominał łom. Chwyciłam za niego i bez chwili zastanowienia zamachnęłam się w okno. Nathiel przyglądał się temu z rozbawionym uśmieszkiem. Czy to takie zabawne, że walczyłam o nasze życie?
Szkło rozbryznęło się na drobne kawałeczki, ukazując nam otwarty krajobraz Reverentii. Byłam pewna, że nie było barwniejszego i piękniejszego świata, a jednocześnie, że żaden ze światów nie był równie przerażający jak Reverentia. Jednorazowa wycieczka w te krańce zdecydowanie wystarczy mi do końca życia. Teraz chcę poczuć chłodny powiew ziemskiego wiatru i ujrzeć światło słońca.
Spojrzałam znacząco na Nathiela, który bez słowa kiwnął głową. Oboje stanęliśmy na szerokiej, kamiennej ramie okiennej. Tym razem nie chciałam lecieć sama w tą przerażającą, cienistą otchłań. Odważnie chwyciłam za rękę przyjacielskiego demona i spojrzałam w jego twarz z delikatnym uśmiechem. Odwzajemnił go, a jego oczy błysnęły jak promieniejące w świetle dnia słońce. Całą magię chwili zepsuły oczywiście jego słowa.
– Czas, żebyśmy się razem przelecieli, maleńka! – wykrzyknął, unosząc triumfalnie pięść do góry. Z jego ust wydobył się głośny, szalony okrzyk radości. Bez uprzedzenia pociągnął mnie w dół. Ale ja byłam już przecież do tego przyzwyczajona.
Może przyzwyczajona aż za bardzo.

20 komentarzy:

  1. BANG! Rezerwnę sobie miejsce, a kiedy zawitam to nie wiem! >D

    OdpowiedzUsuń
  2. Paczam sobie na blogspota i widzę nowy rozdział WCN! Jej! Zaciesz! Swoją drogą pierwszy raz u Ciebie komentuję, ale co tam!
    " Patrzenie na niego sprawiało mi swojego rodzaju ból. Do oczu od razu naszły mi łzy. Zdecydowanie za często się rozklejałam."- tu się zgodzę. Lauro, współczuję, lecz przez Nathiela stajesz się rozgotowaną kluską D:
    "- Boli? - spytałam cicho.
    - Nie, łaskocze - odparł zirytowany chłopak. - Może chcesz podrapać?" - why?! Zepsułeś tak romantyczną, troskliwą chwilę ;(
    "zamiast tego, chłopak przygarnął mnie do siebie delikatnie, wspierając głowę na moim ramieniu. Nie mogłam już powstrzymać łez."- aww..! Rozpływam się..!
    "Chwilę potem wyjęłam zza sukienki lekko zgnieciony kwiat algei leczniczej. Przez chwilę miałam wątpliwości co do słów, którymi obdarowała mnie Naira. Mówiła przecież o tym, że obojętnie gdzie się go umieści i ile będzie się go trzymać niewsadzonego w ziemię, on i tak będzie żył. Teraz wyglądał trochę marnie."- ahahah! Glebłam xD
    " Westchnęłam głośno, kierując spojrzenie na algee. Ku mojemu zdziwieniu, właśnie zaczął rozkładać swoje liście i prostować się, niczym kwitnący wiosną kwiat. Naira nie kłamała."- chciałabym, żeby moje uschnięte kwiatki tak ożywały! Moje biedne kwiatki [*]
    " - Taa - przyznał - Carissa naopowiadała mi bajek o demonicznym lesie, gdzie mogą zapuszczać się tylko dzielni łowcy, a za każdego zabitego demona z nieba spadają ci słodycze. Stwierdziła, że dopiero gdy dorosnę będę mógł tam pójść, ale oczywiście nie chciałem czekać.
    - Uwierzyłeś w tą bajkę jako 10-latek? - spytałam rozbawiona.
    Nathiel oburzył się.
    - Dalej w nią wierzę!"- czemu się nie zdziwiłam? xD
    " Jeden z demonów wyraźnie się ucieszył, żeby nie powiedzieć, że podjarał.
    - I co? - spytał.
    - Noo - zaczął niepewnie Nathiel - Wiesz, jeden z nich jest przystojny, ma seksowną klatę, zabójczy uśmiech i w sumie mógłbym wymieniać w nieskończoność. Generalnie to się chłopakiem jaram."- Nathiel tak bardzo skromny xD
    "Demony ruszyły ku dołowi, aj ja uśmiechnęłam się ironicznie."- drobna literówka ;)
    "Przykro mi, Nathiel, szalonej dupie albinosa nie można przeszkadzać podczas akcji. Siedź grzecznie i się przyglądaj.
    Gdy głosy odpowiednio się do nas zbliżyły, waleczna, mała, blondwłosa blada istota, zeskoczyła ze schodów i bez chwili namysłu zdzieliła jednego z demonów pochodnią. Wydałam z siebie przy tym okrzyk niczym wojownicza księżniczka Xena. Przez moment poczułam się jak walczący o życie dzikus.
    Zaskoczony demon zleciał ze schodów, potrącając swojego kompana. I wtedy cała odwaga ze mnie uleciała. Rzuciłam w ich stronę pochodnie, złapałam się za poliki i stanęłam jak wryta w miejscu. Tym razem to Nathiel mnie uratował. Chwycił mnie za dłoń i pociągnął ku górze, śmiejąc się jak ostatni szaleniec na ziemi.
    - Ja nie mogę! - wykrzyknął, dusząc się własnym śmiechem - Mały, walczący, blady gladiator! Myślałem, że nie dożyję takiego momentu!"- ahahaha! Leżę i nie wstaję! Laura taka szalona i waleczna!
    "Potrzebowałam czegoś ciężkiego, jednak bałam się dotykać tu czegokolwiek. Wybawieniem znowu okazała się pochodnia. Chwyciłam za nią i bez chwili zastanowienia, zamachnęłam w okno. Nathiel przyglądał się temu z rozbawionym uśmieszkiem. Miałam ochotę go także walnąć tą pochodnią."- gdy ci smutno, gdy ci źle, walnij Nathiela pochodnią, uśmiechnij się! xD
    " Całą magię zepsuły oczywiście jego słowa.
    - Przelećmy się razem! - wykrzyknął, unosząc triumfalnie pięść do góry."- serio? xD naprawdę? :D Głupota Nathiela nie zna granic! :D
    " Ale ja byłam już przecież do tego przyzwyczajona. Może przyzwyczajona aż za bardzo."- zgadzam się, zgadzam :D To przez ciągłe przebywanie w jego obecności!
    Ogółem rozdział super :D Czekam na nn ;)


    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję za komentarz <3 Jeeeej! To takie urocze, że ktoś to czyta XD! Na pewno do ciebie wpadnę!

      Usuń
  3. Czyli blogger opublikował ze środową datą, rozumiem.
    Ostatnie komentarze to były istny spam, no ale cóż, to jest tak, jak się spotka grupa tak samo zbzikowanych ludziów. Co poradzisz? Nic nie poradzisz.
    Ale, ale jak się WC Nathiel skończy, pojawi się 3/4 demona, więc ja zbytnio nie smutam :3

    Wait. "Równocześnie głęboki, kochany, seksowny, słodki i równocześnie irytujący oraz skłaniający do samobójczych działań." - kochany? :o Laura ocenia głos Nathiela (bo to musi być on) jako "kochany"? What the hell? Coraz bardziej będę ją uświadamiać, że ona już go kocha! Tylko boi się do tego przyznać *normalnie jak Rose, czyżby syndrom Bennett?* A te "samobójcze działania" - jeszcze nikt nie popełnił samobójstwa, słysząc Nathiela, prawda? Prawda?
    " Laura to chyba byłam ja. Nie, Laura to na pewno byłam ja." - kogoś tu trzeba patelnią obudzić.
    Świeczki. Królik je wymienił, huehuehue :D
    Laura, zaczęłaś się rozklejać jak ciepła klucha [syndrom Naff], od kiedy Nathielowi zaczęły się tortury, to chyba o czymś świadczy, nie sądzisz?
    Cień sarkazmu wciąż w tej dwójce jest, czyli nie ma aż tak źle, żeby nie mogło być lepiej. Choć może też być gorzej *z serii rozkminy Cleo, spróbuj się połapać, o co jej chodzi*
    Nathiel i cierpliwość w jednym zdaniu? :o Piekło zamarzło? Nie sprawdzałam ostatnio, zajęta byłam w Czyśćcu.
    "brakowało mi jego bliskości." - aww *__*
    Wiedziałam, że ją przytuli, inaczej ja bym mu przywaliła. Tulą się! <3
    Laura, wytrwałaś w tak nieprzyjemnych warunkach, oczywiście, że jest z ciebie dumny! Ja też jestem, nawet ja jestem dumna!
    " Wiesz, chętnie bym tak postał, bo fajnie się ciebie tuli, ale chyba pora wiać " - fajne się tuli *__* God, zaczęła mi się podobać romantyczna strona Nathiela, co się ze mną dzieje?!
    Do Reverentii łatwo trafić, trudniej wyjść? Normalnie jak z Sosnowcem!
    Nathiel, typowy nastolatek. Żarciki się go trzymają, nie powiem. Moja pięść niedługo może się spotkać z jego policzkiem.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A teraz CZAS NA REKLAMĘ!
      [REKLAMA]
      Narrator: Wyruszasz na podróż do nieznanej krainy, z której musisz coś przynieść?
      Laura *kiwa głową* Tak.
      Narrator: Nie bierzesz ze sobą plecaka ani torby?
      Laura: Nie.
      Narrator: Twój przygłupi towarzysz także nie bierze ze sobą nic, do czego można by włożyć rzecz, po którą ruszacie?
      Laura *zerka na Nathiela* Nie.
      Nathiel *gdzieś z boku, słyszy 'przygłupi' i pojawia się z miną WTF?* Co?
      Narrator: Już dziś kup naszą najnowszą sukienkę w stylu wiktoriański! Posiada ukrytą kieszeń za materiałem przy dekolcie! Idealna skrytka dla algei, noża czy kanapkę z szynką! Tylko dzisiaj za jedyne 69 złotych!
      Laura *w sukience, z chłodnym uśmiechem na twarzy, Nathiel czai się za nią, patrzy jej w dekolt* Polecam, Laura Collins.
      Narrator *ściszony głosem* Skutki niepożądane: wzrok nastoletnich towarzyszy skupiony na obszarach, na których nie chcesz ich czuć, a także dziwne teksty. Poza sukienką przyda się też dobry prawy sierpowy.
      [KONIEC REKLAMY]

      "Co kogo jara" - dlaczego ja w tym momencie widzę Annę z Frozen mówiącą "Co kogo kręci"?! WTF, mózgu?
      "Skończyły mi się pokłady czułości. Teraz chciałam mu przywalić w twarz." - to teraz Nathiel powinien w głowie w kółko i w kółko powtarzać sobie sceny z czułości Laury, bo długo jej nie zazna :3
      "Carissa naopowiadała mi bajek o demonicznym lesie, gdzie mogą zapuszczać się tylko dzielni łowcy, a za każdego zabitego demona z nieba spadają ci słodycze. Stwierdziła, że dopiero gdy dorosnę będę mógł tam pójść, ale oczywiście nie chciałem czekać.
      - Uwierzyłeś w tą bajkę jako 10-latek? - spytałam rozbawiona.
      Nathiel oburzył się.
      - Dalej w nią wierzę!" - cały Nathiel. Za co ja go tak kocham?!
      Ta rozmowa jest według mnie taka kochana! Oboje mówią o swoich wygłupach z dzieciństwa, wieje głupotą, tylko ja myślałam, że Nathiel odpowie coś typu: "Nie współczuj im, to będą także twoje dzieci." Do niego by to pasowało :D
      "- Noo - zaczął niepewnie Nathiel - Wiesz, jeden z nich jest przystojny, ma seksowną klatę, zabójczy uśmiech i w sumie mógłbym wymieniać w nieskończoność. Generalnie to się chłopakiem jaram." - już to czytałam, ale no znowu glebłam. Nathiel <3
      Jak ja uwielbiałam Xenę jako dziecko ! :3 I Herculesa <3
      "Mały, walczący, blady gladiator! " - odebrałabym to jako komplement, ale już zaczynam się gubić w tym, co mówi Nathiel, z jakimi uczuciami. Ale załóżmy: to komplement. Brawo, Auvrey! Bycie miłym i tak jest trudne.
      "gdzieś w rogu widać było małe stworki z Reverentii" - a może to Mścisław, co?
      "- Przelećmy się razem! " - glebłam.

      Chyba muszę jeszcze raz ułożyć listę ulubionych rozdziałów WCN, bo zaczynam się gubić. Ale ten jest rewelacyjny! Laura pokazuje siłę, która w niej drzemała, a którą zagrożenie obudziło. Zmieniła się i dla mnie na plus :) Może i stała się też ciepłą kluchą, ale gdy trzeba, myśli nad tym jak się ratować, a nie liczy tylko na głupotę Nathiela (choć ta nawet im pomogła). Te romantyczne, krótkie wstawki są świetne! Znowu chyba dałam za dużo serduszek w komentarzu, no nic. Dup!

      Czekam na nn ^^

      Usuń
    2. Buahahahaha, padłam na tej reklamie <3 Cleo Skarbie, mówiłam już, że Cię uwielbiam? :D A najlepszy tekst to ten ściszonym głosem narratora - skutki niepożądane: wzrok nastoletnich towarzyszy skupiony na obszarach, na których nie chcesz ich czuć, a także dziwne teksty. Poza sukienką przyda się też dobry prawy sierpowy. Leżę i kwiczę buahahaha <3

      Usuń
    3. O, też się zdziwiłam, że środowa data :o. Głupi blogger!
      Z grupą zbzikowanych ludzi najlepiej <3! Kocham was mwahaha.
      Obawiam się, że to nie syndrom Bennett, because (BIGOS!) w historii literatury i sztuki istnieje od groma kobiet, które nie chcą dopuścić do myśli, że mogą kogoś kochać XD taki komplikejt mUSKów kobiecych. Ale zgodzę się, że Laura i Rose coś z siebie mają XD!
      Taaaak ;______; syndrom Naff to rozklejanie się jak ciepła klucha. Nie da się ukryć. Przeszło na Laurę. Ale to dlatego, że jej serduszko zaczęło topnieć <3.
      CZEKAJ. To jakaś romantyczna strona Nathiela istnieje?!?! XD
      Reklama wbiła mnie w siedzenie ahahahaha! A najlepsze jest to, że w tej skrytce można ukryć kanapkę z szynką XD! *jedzenie najbardziej cieszy Naff!*
      Hej, może "co kogo jara" wzięłam od "co kogo kręci" :o w końcu z 10 razy już Frozen oglądałam XD.
      "Nie współczuj im, to będą także twoje dzieci."?!?!?! Dlaczego ja wcześniej na to nie wpadłam! To byłby genialny tekst XDDD! SZLAG!
      Możliwe, że Mścisław! Mścisław jest wszędzie! W ogóle... chyba go umieszczę w "3/4 demona" i zaprzyjaźni się z Sorcią XD!
      Dziękuję <3 myślałam, że ten rozdział nie jest dobry D: ale spoko, następne będą gorsze XD!

      Usuń
    4. Jak przeczytałam tę reklamę teraz, to się zastanawiam, czy nie za bardzo przyćpałam herbatę i Usui'a. Ale już pisałam, my do normalnych nie należymy, zaczęłyśmy tworzyć reklamy i tak powstało NaffTV.
      Zapraszamy do współpracy!

      Usuń
  4. A teraz komentarz do rozdziału...
    "- Laura! Klucz! Masz w rękach klucz! Ile razy mam to jeszcze powtórzyć? Wiejmy, póki możemy!" - no już myślałam, że się nigdy nie ogarnie i ich nie uwolni. Jeszcze trochę a ciulnęłabym ją patelnią :D Niestety Nath był uwięziony, bo jemu bym poradziła potrząsnąć tą dziewczyną. Fakt, że nie miałby raczej pod ręką akurat takiego narzędzia perswazji, ale z braku laku to i kit dobry, więc mógłby użyć metalowego łańcucha od kajdan chociażby, albo świeczki nawet :P
    "- Boli? - spytałam cicho.
    - Nie, łaskocze - odparł zirytowany chłopak." - buahahahha, kocham Cię, mój demonie :*
    "- Może chcesz podrapać?
    - Przytulić - mruknęłam ironicznie. - Jak małe, rozpłakane dziecko, które stłukło sobie kolano o beton. Auvrey posłał mi lekki uśmiech." - łuhuhu, a to Ci dopiero. Laureńko kochanie, teraz to już nikomu oczu nie zamydlisz, że uczucie, które żywisz do Nathiela to nie miłość :P
    "Czułam przy sobie jego oddech, jego ciepło. Samo to wzbudziło we mnie falę jednoczesnej radości i tęsknoty. Dawno nie byłam tak blisko niego. Może nie chciałam się do tego przyznawać na głos, ale brakowało mi jego bliskości" - proszę, proszę, panienka się przyznała w końcu: on Ci się podoba, kochasz go i koniec kropka :D
    "- Laura - szepnął Nathiel tuż nad moim uchem - Wiesz, chętnie bym tak postał, bo fajnie się ciebie tuli, ale chyba pora wiać - roześmiał się cicho." - łuhuhu, oj tak, nie dziwię się Panu ;) Poza tym inaczej się przytula do osobę, którą się kocha prawda? Wtedy to dopiero jest fajnie :D
    I znowu ten Blazier - GRRR! Jak sobie przypomnę tego łotra, to mi się nóż sam w kieszeni otwiera. Kolejne kłamstwo, nic zaskakującego :-/
    Cały motyw z "dziwnym, leczniczym krzaczkiem" jest genialny, brawo Naffi :* A jaki Nath zadowolony, kiedy Laura zaczęła DEMONstrację (przypadek? nie sądzę buahahah) swojego schowka :D Poza tym tekst:
    "- Wiem, że to odpowiednie miejsce do nawiązywania stosunków, bo jest ciemno i klimatycznie, no i jeszcze te romantyczne świece, ale żeby tutaj, wśród wrogów? - udał zdziwienie - Poczekaj, aż stąd wyjdziemy - mówiąc to, puścił mi oczko." - rozwalił mi system *płaczę ze śmiechu :D Koleś nawet w tak dramatycznych okolicznościach nie traci nic ze swego poczucia humoru i demonicznego uroku :P
    "- Coś ci się zgniótł - oznajmił rozbawiony Nathiel." - buahahah, I love you.
    Demoniczny las, a za zabicie demona słodycze? No proszę Cię. Nath, poważnie? :D mój Ty głuptasie :*
    Nie ma to jak dzieckiem być całe życie :P
    Pierwszy przykład. Podpalanie firanek i ubieranie ich na siebie, w celu wybiegnięcia na dwór i wykrzyczenia: "Jestem Człowiek-Ogień i gasi się mnie tylko benzyną".
    Drugi przykład. Ubranie prześcieradła na plecy, durszlaka na głowę, wzięcie sanek, wejście na dach i ślizgnięcie się po nim, wykrzykując: "Pędź mój drewniany rumaku, szybszy niż tysiące reniferów".
    No dobra, mój łeb tego nie ogarnia buahahah. Chryste Panie, aż dziw, że on jeszcze żyje :D A przynajmniej nie uszkodził trwale jakiejś części ciała. Przyznaję, że miałam pojebane pomysły w życiu, ale do Ciebie Nath to się nie umywa w ogóle - i zgadzam się z Tobą, nadajesz się na ojca, Twoje pociechy będą w siódmym niebie po prostu, genialne :P
    Spotkanie z demonami mnie zmroziło na chwilę, serce to mi na pewno stanęło na te sekundy. Chociaż raz niezbyt lotny umysł naszego przyjaciela się na coś przydał hihi. Ale z Ciebie narcyz - tak z innej beczki <3
    "- Laura, dlaczego stoisz tu jak sztywny kołek?" - właśnie, o to samo chciałam zapytać. Ruszże się! Kolejny raz chcesz wpaść na elokwentnego tatuśka? :P Wiejcie no!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Laura: wojownicza księżniczka? To byłby niezły motyw do filmu hahaha. No no, dałaś popalić, brawo <3 Tylko potem znowu Cię zmroziło, ale ostatecznie mogę nawet wybaczyć chwilowe zatrzymanie akcji mojego serca, w końcu od czego ma się Nathiela: dzięki Ci :* Za siebie i za Laurę :D
      "Chwycił mnie za dłoń i pociągnął ku górze, śmiejąc się jak ostatni szaleniec na ziemi. - Ja nie mogę! - wykrzyknął, dusząc się własnym śmiechem - Mały, walczący, blady gladiator! Myślałem, że nie dożyję takiego momentu!" - ja też tak myślałam :D
      No, w końcu upragnione okno. Ależ mi się to dłużyło. Obawiałam się, że się tatusiek jeszcze pojawi - to już by było dla mnie za wiele, nie wyszłabym z tego bez szwanku zdaje się :P
      Teraz tylko rozwalić szybę *Laureńko, jakiś fetysz Ci się objawił na te pochodnie? hahah. Nie no, nie dąsaj się ;) Żartowałam :*
      I hop sa sa :D Pożegnanie z Reverentii. *czemu mi tu dzisiaj ciągle wychodzą tytuły do filmów? czy tylko ja mam skojarzenia :P
      A Natuś cały romantyzm zawarł w jednym zdaniu: "- Przelećmy się razem!" - no wiesz co? Ty to jesteś subtelny jak rewolucja październikowa buahaha. Albo spadająca cegła, z 300 metrów na tę Twoją durną łepetynę :D Ale i tak Cię uwielbiam <3
      PS. :-o matko i córko z pięciorgiem wnucząt *moje ulubione powiedzenie, chwaliłam się już? hły hły. Bo w tej chwili to chyba swój rekord pobiłam z tym komentem :D Błagam, następnym razem:
      "Zabierzcie mi laptopa,
      niechaj odetchnie trochę.
      Bom gorsza od jełopa
      i tu zaraz zrobię wiochę.

      Zabierzcie mi laptopa,
      lub dajcie mi po pysku.
      Zabierzcie mi laptopa
      I po widowisku!" *kończę swoje śpiewy, na melodię LASCIATEMI CANTARE, kłaniając się w pas.
      Buahahaha. Boziuuu, powstrzymajcie ten potok słów naprawdę, bo ciepnę jakąś epopeję narodową za chwilę :D
      Nathiel: - Edzia! A kysz! Albo Cię ojczulkiem poszczuję - krzyknął, wymachując energicznie rękami i szczerząc zęby.
      Ja: - Ooo, dzięki. Na Ciebie to zawsze można liczyć :*
      Znikam, nie ma to jak dobra motywacja :P

      PS.2 Jakby ktoś chciał oryginał, który mnie inspirował, to jest on tutaj haha https://www.youtube.com/watch?v=vp_GfVcFr0o

      Usuń
    2. Edzia WTF XD Zryłaś mi banie z rana! *rano to u Naffa 12, brawo*
      No, Laura na pewno zaczyna coś do niego czuć, ale pytanie co >D? Huehue. O ile pamiętam, głębsze rozkminy Laury nad miłością będą w rozdziale 64!
      DEMONstracja!!!! PRZYPADEG?! Nie sondze! Ahaahhaha. Rozwaliło mnie to XD. I Nathiel subtelny jak rewolucja październikowa ahaha XD! I matko i córko z pięciorgiem wnucząt! WTF XD A ten wierszyk! Boże. Edziu, nikt cię tu nie będzie bił i zabierał ci laptopa XD! Uwielbiam takie szalone i długie komentarze! To motywuje do dalszego pisania ^_____^! Dziękuję!

      Usuń
    3. Hahahaha, a co ja mam powiedzieć dopiero? Skoro to z mojej głowy wyszło :D Ale cieszę się, że mi się udało, lubię ryć banie... Zwłaszcza z rana o dwunastej huehuehue :*
      W 64 dopiero? To jej zejdzie trochę. Dawno się powinna zastanowić, w końcu ileż można czekać. A Nath jest niecierpliwy, znajdzie sobie inny obiekt westchnień to dopiero se będzie pluła w brodę :D
      I nie wierszyk Naffciu tylko posenka, ale co za różnica w sumie. Sorry, tego budyniu chyba za dużo było huehuehue. Pewnie to wszystko przez to :D
      A co do komenta to nawet nie zauważyłam, kiedy się to aż tak rozciągnęło - dopiero jak mi go nie przepuściło, tylko napisało, że znaków za dużo mam :D Musiałam podzielić na dwie części hahaha *załamuję ręce. W każdym razie nie ma za co, polecam się <3
      PS. I poprawię jeszcze swoją literówkę wcześniejszą hihi: "inaczej się przytula do osoby" (a ja napisałam: inaczej się przytula do osobę).

      Usuń
    4. PS.2 Kuźwa, znowu literówka *zrozpaczona. Piosenka miało być, nie posenka :D Ślepa Edzia no huehue.

      Usuń
  5. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  6. Witam, nie ma to jak napisać drugiego komentarza po dziesięciu (?) rozdziałach. Bierzmy się do roboty!
    " Doskonale znałam ten głos. W ostatnich dniach towarzyszył mi bardzo często. Lubiłam jego brzmienie. Miało w sobie coś przyciągającego, hipnotyzującego. Równocześnie głęboki, kochany, seksowny, słodki i równocześnie irytujący oraz skłaniający do samobójczych działań." - Też bym chciała usłyszeć głos Nathiela, wiesz, Laura? A ty się jeszcze zastanawiasz! XD
    "Laura to chyba byłam ja. Nie, Laura to na pewno byłam ja." - Niczego nie możemy być pewni. 8)
    " - Klucz - usłyszałam znowu.
    Wybudzając się ze swojego otępienia, spróbowałam poruszyć ręką. Na chwilę obecną było to jednak niemożliwe. Długi czas wisiałam przyczepiona łańcuchami do ściany, a więc krew zdążyła odpłynąć z moich kończyn. Dopiero teraz mogłam stanąć na równych nogach i odciążyć ramiona od potężnego ciężaru, jakim było moje ciało. Na pewno dłuższą chwilę zajmie mi odzyskiwanie władzy w dłoniach." - I wszystko przez Nathiela. Głupi demon. :v
    "tuacji nie pozwoliłabym sobie na taką chwilę czułości, ale to była sytuacja wyjątkowa.
    Nathiel objął ramionami moją głowę i zaczął mnie głaskać po włosach, uciszając szeptem jak małe dziecko. Wciąż powtarzał moje imię i mówił, że jestem dzielna, ale... czy tak w rzeczywistości było? Tak naprawdę czułam się słaba. Po pierwsze nie mogłam mu pomóc na balu, po drugie nie mogłam sama wydostać się z Reverentii, po trzecie nie zdołałam nawet uciec od wrogich demonów, po czwarte wciąż płakałam i nie mogłam nic zrobić z wiedzą, że Nathiel cierpi. W której z tych sytuacji tkwiła siła? Chyba tylko i wyłącznie w tym, że się nie załamałam." - Wiesz Laura, ja jakbym zobaczyła Nathiela w akcji popłakałabym się ze strachu, a co dopiero hordę demonów, które postanowiły go rozszarpać. Jesteś dzielna, bynajmniej bardziej niż ja. ^^
    " Taa - przyznał - Carissa naopowiadała mi bajek o demonicznym lesie, gdzie mogą zapuszczać się tylko dzielni łowcy, a za każdego zabitego demona z nieba spadają ci słodycze. Stwierdziła, że dopiero gdy dorosnę będę mógł tam pójść, ale oczywiście nie chciałem czekać.
    - Uwierzyłeś w tą bajkę jako 10-latek? - spytałam rozbawiona.
    Nathiel oburzył się.
    - Dalej w nią wierzę!" - Nathiel! To chyba przekracza granice nawet twojej głupoty! Chwila... nie. Nie mam racji. Jesteś dostatecznie głupi, by tak sądzić.
    "- Przelećmy się razem! - wykrzyknął, unosząc triumfalnie pięść do góry. Z jego ust wydobył się głośny, szalony okrzyk radości. Bez uprzedzenia pociągnął mnie w dół. Ale ja byłam już przecież do tego przyzwyczajona. Może przyzwyczajona aż za bardzo." - Nathiel, jak zawsze, romantyczny.

    I tym akcentem się żegnam, niestety.
    Czekam na nn. :3
    Kyu z http://hellovalriusthere.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  7. Uwielbiam twojego bloga. A te teksty wow!!
    Kiedy next?
    Szybciutko :)
    Kiedy pokażesz laure bardziej jako osobę odważna i silna?

    OdpowiedzUsuń
  8. Ale nadal bedziesz kontynuować bloga jak skaczysz juz pisac te rozdzialy do 65?
    Prosze tak???
    Kiedy next?

    OdpowiedzUsuń
  9. Kiedy Laura zacznie korzystać ze swoic mocy? Bo z tego co mi wiadomo to jeszcze je ma. Niech sie stanie odważniejsza chociaż po tym rozdziale suoer ja ukazałas
    Hahaha

    OdpowiedzUsuń
  10. Naff, kocham twoje opowiadanie, chociaż ja nazwała by m je powieścią. Uważam że powinnaś wydać tą książkę, byłaby bestsellerem!!!
    Życzę dużo inspiracji! Czekam na kolejne rozdziały.

    OdpowiedzUsuń
  11. Znowu taka spóźniona. ;____; Czuję się z tym źle, ale lepiej późno niż wcale. D: Czytamy szybko ten rozdział i bang! Przejdę do kolejnegooo!
    " - Boli? - spytałam cicho.
    - Nie, łaskocze - odparł zirytowany chłopak. - Może chcesz podrapać?
    - Przytulić - mruknęłam ironicznie. - Jak małe, rozpłakane dziecko, które stłukło sobie kolano o beton."- Matko, jakie świetne. *____*
    " - Laura, ale że teraz? - spytał uwodzicielskim głosem, opierając się w seksownej pozie o ścianę. Dłonią w powolny sposób przeczesał swoje włosy.
    - Wiem, że to odpowiednie miejsce do nawiązywania stosunków, bo jest ciemno i klimatycznie, no i jeszcze te romantyczne świece, ale żeby tutaj, wśród wrogów? - udał zdziwienie - Poczekaj, aż stąd wyjdziemy - mówiąc to, puścił mi oczko."- Bang, jakie kochane. <3
    " - Carissa naopowiadała mi bajek o demonicznym lesie, gdzie mogą zapuszczać się tylko dzielni łowcy, a za każdego zabitego demona z nieba spadają ci słodycze. Stwierdziła, że dopiero gdy dorosnę będę mógł tam pójść, ale oczywiście nie chciałem czekać.
    - Uwierzyłeś w tą bajkę jako 10-latek? - spytałam rozbawiona.
    Nathiel oburzył się.
    - Dalej w nią wierzę!" - I w świętego Mikołaja pewnie też, huehue.
    " - Lepsze to, niż ubranie prześcieradła na plecy, durszlaka na głowę, wzięcie sanek, wejście na dach i ślizgnięcie się po nim, wykrzykując: "Pędź mój drewniany rumaku, szybszy niż tysiące reniferów" - dodał - Później straszliwie bolał mnie tyłek, a rumaka musiałem pochować w ręcznie wykopanym przez siebie grobie - zachichotał." - 22 kwietnia coming soon, czekamy na kolejny pomysł Nathiela! XD
    " - Wiesz, Nathiel? - spytałam - Współczuję w przyszłości twoim dzieciom.
    - Ja im wcale nie współczuję, nawet im zazdroszczę - zaśmiał się - Każdy chciałby mieć takiego ojca!" - *diabelski uśmieszek w stylu if you know what i mean*
    " - Noo - zaczął niepewnie Nathiel - Wiesz, jeden z nich jest przystojny, ma seksowną klatę, zabójczy uśmiech i w sumie mógłbym wymieniać w nieskończoność. Generalnie to się chłopakiem jaram." - Narcyzm Nathiela tak bardzo. <3
    " - Przelećmy się razem! " - BANG! A czemu nie!
    Rozdział taki cudowny, komentarz taki zdechły. Ostatnio nie mam weny. ;___; Lecę do 62!

    OdpowiedzUsuń