Rozdział 60 - "Ważniejszy niż ktokolwiek na świecie"

Mam cztery dni wolnego od pracy, a więc staram się wszystko nadrabiać. Czytanie zaległych rozdziałów, pisanie rozdziałów i... generalnie to jestem wyssana z weny. Ten smuteg. A teraz ładnie powitajmy Vaila Auvreya.

POPRAWIONE [23.12.2018]

***

Patrzyłam w jego twarz, potrząsając z niedowierzaniem głową. Bałam się, że może nie być sobą, bałam się, że zła natura zdominuje nad jego wesołym usposobieniem do życia, czyniąc go gniewnym i pełnym nienawiści demonem, że to nie będzie ten irytujący, głupi, ale oddany Nathiel, którego znałam. Moje obawy, jak się szybko okazało, nie doczekały się jednak spełnienia. Jego spojrzenie przepełnione płomienną złością stopniowo zaczęło ustępować łagodności mieszanej ze zmęczeniem i rezygnacją. Patrzył na mnie z coraz większym załamaniem, nie spuszczając ze mnie wzroku nawet na moment.

– Co poszło nie tak? – spytał dziwnie cichym, pozbawionym emocji głosem.

Wszystkie wydarzenia, które miały miejsce w tej bezdusznej krainie, wszystkie ucieczki, ogrom nowych informacji, zmartwienie o jego osobę i ostateczna radość z powodu tego, że żył, wybuchły we mnie potokiem łez. Nie chciałam, żeby Nathiel widział, jak płaczę. Co prawda wylewałam łzy milcząco, ale jak miałam ukryć twarz, gdy moje ruchy były ograniczone przez łańcuchy? Zdołałam tylko spojrzeć w bok na kamienną ścianę. Moja twarz wciąż była jednak oświetlana przez woskową świecę stojąca w rogu pomieszczenia.

– Laura – zaczął dziwnie łamiącym się głosem Nathiel. – Proszę, nie płacz.

Nie chciałam na niego patrzeć. Nie zniosłabym tego widoku. Kiedy to twój największy sprzymierzeniec, którego nic nie było w stanie złamać nagle zaczynał brzmieć jak ktoś, kto utracił resztki nadziei i wiary w siebie, jak ty, osoba, która od zawsze była słaba, miała myśleć pozytywnie? Oboje byliśmy straceni.

Potrząsnęłam bezradnie głową. Nie wiedziałam, co mogę odpowiedzieć. Wszystkie uczucia mieszały się we mnie, tworząc w wielkim kotle prawdziwą, wybuchową mieszankę godną rozchwianej emocjonalnie nastolatki. Jednocześnie rozpierała mnie radość, jednocześnie smutek, bo wiedziałam, że to prawdopodobnie ostatni dzień z mojego krótkiego życia. Tylko cud mógłby nas teraz uratować, a w nadprzyrodzone, nieistniejące siły nigdy nie wierzyłam. Łowcy nie mieli pojęcia, gdzie się wybraliśmy. O naszej podróży do świata demonów wiedział tylko Blazier.

Blazier?

Coś zaczęło mi świtać. Podczas balu Vail Auvrey wydawał się być przygotowany na nasze przybycie, a my nie robiliśmy przecież nic, co by mogło świadczyć o naszej odmienności. Doskonale wtopiliśmy się w tłumy cienistych demonów. Poza tym nikt nie zwracał na nas uwagi. Ojciec Nathiela nie mógł odkryć nas przypadkiem. Nie miał wmontowanego w oczy wykrywacza półdemonów i zdrajców rasy. Czy to nie oznaczało, że osobą, która nas zdradziła był sam Blazier? To on przekonywał nas do tej podróży i tylko on o niej wiedział.

– Zostaliśmy oszukani – warknęłam, próbując otrzeć łzy ramieniem.

– Blazier. – Nathiel zaśmiał się niemrawo. – Ojciec mi o nim wspominał.

– Jesteśmy głupi i naiwni. – Potrząsnęłam głową, sama śmiejąc się z własnej głupoty. Do tej pory uważałam siebie za inteligentną osobę. Byłam też maksymalnie nieufna w stosunku co do ludzi, a szczególnie demonów, które ledwo znałam. Co się ze mną nagle stało? Czy nie wydawało mi się dziwne, że jakiś ukrywający się w cieniu wszystkiego demon, nagle trafił do organizacji i został sprzymierzeńcem jednego z nas? Czy to nie dziwne, że nagle bezinteresownie pomógł mi uwolnić Nathiela i znaleźć matkę, nic za to nie chcąc? Właśnie tymi gestami chciał zdobyć moje zaufanie. Prawdziwym idiotą nie był więc Nathiel, tylko ja. Będę przeklinać siebie do końca swoich dni za tak głupi czyn, jakim było pójście do Reverentii. Nie dość, że trafiliśmy prosto w łapska wrogów, to jeszcze nie osiągnęliśmy żadnego z przyjętych celów. Co mnie tutaj zagnało? Przecież wiedziałam, że właśnie tak to się może skończyć. Szanse na przetrwanie były małe, a jednak zaryzykowałam. Czy tak bardzo zależało mi na osobie, której nie  było przy mnie całe życie, że straciłam zdrowy rozsądek i przecząc własnej przezornej naturze, rzuciłam się prosto w paszczę niebezpieczeństwa? To nie byłam ja. Więc kto?

– Stało się, nie cofniemy tego.

 W bladym świetle dostrzegałam jego zmarszczone czoło, przygryzioną wargę i przymrużone bólem oczy. Nigdy nie sądziłam, że ostatnie, co zobaczę przed śmiercią, będzie skruszona twarz mojego szalonego przyjaciela, który szczerze, choć z nieskrywanym wstydem, pokaże, że żałuje decyzji, jaką podjął. 

– Nie chciałem, żeby tak to się skończyło. – Wbił spojrzenie w podłoże, zaciskając pięści okute w kajdany. – Cały czas sobie powtarzałem, że jeżeli jeszcze cię zobaczę, powiem ci „przepraszam”, ale czy to w ogóle miałoby sens? Nie możemy już niczego zrobić, więc na co zda się to głupie słowo?   

– To nasza wspólna wina, Nathiel. – Sama się sobie dziwiłam, ale mój głos wyraźnie drżał. – Oboje daliśmy się nabrać, bo zaślepiły nas nasze pragnienia.

– Koniec końców nie osiągnęliśmy nic.

– Przynajmniej jesteśmy tutaj razem – dodałam najciszej jak mogłam. Te słowa wywołały na jego twarzy drobny, choć przepełniony szczerością i ciepłem uśmiech. Skoro nasz los zmierzał do jednego miejsca, dlaczego miałabym w tych ostatnich chwilach nie obdarzyć go uczuciami? Zasługiwał na to. Poświęcał się dla mnie i bronił nawet za cenę własnego życia. W każdym jego geście, nawet tym głupkowatym czy przepełnionym ironią, kryła się doza miłości. Gdy mówił, że nie nadaję się na łowcę, tak naprawdę się o mnie martwił, bo wiedział, z czym wiąże się ta profesja. Gdy mówił, że jestem słaba, chciał, żebym była silniejsza i umiała sobie poradzić bez niego. Gdy mówił, że mnie kocha, nie kłamał. To nie było tylko głupie, dziecinne zauroczenie, nieważne ile razy próbowałam to sobie wmówić. Czy Nathiel kiedykolwiek nie był ze mną szczery? Zawsze wyrażał swoje myśli na głos, nawet jeśli to bolało, zastanawiało lub mieszało w głowie. W zamian za to ja dawałam mu chłód. Nie wiedziałam, czemu taka dla niego byłam. Może bałam się pokazać, że naprawdę mi na nim zależało?

Spojrzałam na Nathiela, któremu uśmiech wciąż nie schodził z twarzy. Jego demoniczność uciekła gdzieś daleko stąd. Miałam jednak wrażenie, że jeszcze może wrócić i to w najmniej oczekiwanym momencie.

– Kto ci to zrobił? – spytałam wreszcie. Miałam oczywiście na myśli rany na ciele półnagiego Nathiela.

Chłopak uśmiechnął się w niepokojąco diabelski sposób, nie odpowiadając na to pytanie. Doskonale wiedziałam, czyja to była sprawka, chciałam po prostu przerwać to irytujące milczenie, które sama wypełniłam mgiełką ciepłych uczuć. Zupełnie jakbym się bała, że mój chłód pęknie jak rzucona o ścianę szklanka i ukaże mi nową, zamkniętą głęboko we mnie sferę, do której bałam się dać dostęp komukolwiek, łącznie z moją własną osobą.

Gdzieś w głębi lochów rozległy się kroki. Moje serce momentalnie przyspieszyło swoje bicie. Jeszcze nigdy w życiu tak bardzo nie żałowałam tego, że nie mogę choćby chwycić Nathiela za dłoń. Będąc przy nim, czułabym się zdecydowanie pewniej. Teraz byłam na skraju załamania nerwowego. Jeżeli kiedykolwiek uda mi się wrócić do domu, będę potrzebowała mocnej, antydemonicznej terapii.

Kroki rozbrzmiewały coraz głośniej, roznosząc wśród kamiennych ścian echo. Kogo mogliśmy się tu spodziewać? Na pewno nie kogoś, kto wybawi nas od śmierci. W taki sposób nie stąpał żaden zbawiciel, tylko kat, który próbuje wzbudzić w swoich ofiarach niepokój.

Strach przyćmił na moment mój umysł. Nawet nie zorientowałam się, kiedy jakaś ciemna, bliżej nieokreślona postać weszła do naszej więziennej celi. Dopiero wówczas, gdy rozłożyła na bok ręce, rozszyfrowałam, z kim mieliśmy przyjemność obcować.

Moje nogi zmiękły. Utrzymywałam się w pionie tylko dlatego, że moje ręce były podtrzymywane przez łańcuchy. Nóż trzymany przez przerażającego demona lśnił w świetle woskowej świecy, nie zwiastując dobrego zakończenia. To było exitialis. Prawdopodobnie należące do Nathiela.

– Witaj ponownie, synu – odezwał się niepokojąco donośnym głosem Vail Auvrey. – Stęskniłeś się za mną?

– W cholerę – odpowiedział przez zaciśnięte zęby Nathiel, spoglądając na niego oczami pełnymi nienawiści. – Jeszcze nigdy tak za tobą nie tęskniłem, tatusiu. Nawet gdy byłem małym chłopcem.

W ramach podziękowania za czułą odpowiedź, młodszy Auvrey dostał nożem prosto w brzuch.

Wydałam z siebie okrzyk zaskoczenia mieszany z przerażeniem. Mogłabym przysiąc, że poczułam na sobie jego własny ból. To wyimaginowane uczucie sprawiło, że zakręciło mi się w głowie. Nathiel wyglądał, jakby w ogóle się tym nie przejął. Poza lekkim wykrzywieniem ust nie można było dostrzec tego, że cierpi. Większe cierpienie musiało rysować się na mojej twarzy, niż na jego. On patrzył się tylko w oczy ojca i uśmiechał się z niekrytą, diabelską pogardą. Znałam to spojrzenie. Nie chciał pokazywać swojemu największemu wrogowi, że go zdominował.

Mężczyzna obrócił się niespodziewanie w moją stronę. Na sam widok jego nienawistnego, przepełnionego obrzydzeniem spojrzenia, przeszyły mnie dreszcze. Wolałabym pozostać w tej chwili niezauważona.

– Liczyłem na to, że przypadkiem cię zabiją, ale nic nie szkodzi. – Jego głos różnił się od tego, który używał w stosunku do Nathiela. Teraz był on przepełniony wyższością i pogardą. Byłam dla niego nic niewartym pionkiem w przegranej grze, którego mógł strącić z planszy, prosto do otchłani, jednym palcem. – Najpierw popatrzysz na powolną śmierć swojego towarzysza, a potem sam cię zabiję – mówiąc to, uśmiechnął się jak rasowy psychopata, który z pewnością nie powinien być na wolności.

– Zobaczymy, czy pójdzie ci ze mną tak łatwo – warknął Nathiel, najwyraźniej próbując odwrócić uwagę ojca ode mnie. Doskonale wiedziałam, że zwykłe tortury go nie zabiją. Był silny, poza tym miał przed sobą jeszcze wiele niewypełnionych celów, choćby zemstę na własnym ojcu.

Vail Auvrey zaśmiał się krótko jak bezlitosny rzeźnik, którego rozbawiło podrygujące w konwulsjach ciało zwierzęcia.

– Wyjątkowo muszę się z tobą zgodzić. Jesteś jednym z Auvreyów, a to do czegoś zobowiązuje – odpowiedział gładko, bawiąc się przy tym nożem, który zgrabnie prześlizgiwał się pomiędzy jego długimi palcami. – Żałuję tylko, że ostatni z moich potomków, w którym pokładałem największe nadzieje, okazał się być nie godzien życia. Widocznie popełniłem błąd. Być Soriel lepiej nadawałby się na mojego następcę.

Uśmieszek, który ozdobił jego twarz, kojarzył mi się z kimś, kto celowo manipuluje słowami, aby poruszyć rozmówcę. To nie był Nathiel, który głośno i otwarcie wyrażał swoje zdanie. Każde stwierdzenie, które padało z ust Vaila Auvreya było dokładnie wyważone, a przy okazji zastanawiające. Był niekwestionowanym mistrzem fortelu.

– Soriel był taki jak ja. Gdyby żył, nie przeszedłby na złą stronę. – Nathiel zaśmiał się kpiąco.

Soriel Auvrey, jeden z trójki rodzeństwa Auvreyów. Został zabity przez ojca, podobnie jak jego siostra, Anne. Mój demoniczny przyjaciel dużo o nim opowiadał. Był w niego wpatrzony i jak prawie każde małe dziecko uważał starszego brata za wzór godny naśladowania. To on najwięcej opowiedział mu o demonach i to dzięki niemu Nathiel zdołał wkraść się do mojego cienia, kiedy potrzebowałam ratunku. Ponoć byli do siebie bardzo podobni. Często kłócili się o ostatni kawałek pizzy, a nawet robili konkurs na zauroczenie pierwszej lepszej dziewczyny w parku. Biorąc pod uwagę podobieństwa – cieszę się, że na świecie nie istniało dwóch Nathielów, choć oczywiście nikomu nie życzyłam śmierci.

– Cóż, nie dowiemy się tego. Niedługo słuch po rodzeństwie Auvrey zaginie.

– A ty dalej będziesz płodził swoich potomków i zabijał ich dla zabawy, bo... czemu nie? – spytał demoniczny łowca, śmiejąc się kpiąco. – Niszczenie komuś życia jest całkiem fajne, szczególnie gdy najpierw można powołać kogoś do życia, patrzeć jak dorasta, a na końcu go zabić, prawda?

– Tak właśnie postępują demony, którym nie dane jest spłodzić właściwego następcy. – Vail Auvrey wbił nóż w ramię swojego syna, przejeżdżając po nim w brutalnie powolny sposób. – Twoja szansa na odkupienie już dawno minęła, ale przed śmiercią możesz jeszcze zrozumieć, że nigdy nie byłeś człowiekiem i nigdy nim nie będziesz. Jesteś demonem, synu. I będziesz nim do chwili, gdy nie rozpadniesz się w pył.

Widząc na twarzy Nathiela ból, nie mogłam bezczynnie stać w miejscu. Moje serce pękało na miliony kawałeczków, a łzy ściekały po polikach wodospadem, skapując na kamienną posadzkę. Nigdy w życiu nie czułam się tak źle, gdy patrzyłam jak ktoś cierpi.

– Zostaw go! – wykrzyknęłam w rozpaczy. W przypływie chwili chciałam rzucić się do biegu, skończyło się to jednak cichym jękiem bólu – łańcuchy skutecznie uniemożliwiły mi podróż, z powrotem przygarniając moje ciało do chłodnej i wilgotnej ściany. W tym samym momencie poczułam w prawej łydce silny ból. Dopiero teraz przypomniałam sobie o tym, że była zraniona.

Dwójka Auvreyów spojrzała na mnie zgodnie jak ojciec z synem. Nathiel lekko oburzony i zirytowany, Vail z kpiącym uśmiechem, który nie opuścił jego twarzy nawet na chwilę, odkąd torturował mojego przyjaciela.

– Zamknij się, Laura, i nie wtrącaj się – syknął przez zęby chłopak.

– Nie mogę patrzeć na to, jak dzieje ci się krzywda!

Vail Auvrey oparł się plecami o ścianę i założył ręce na piersi. Na chwilę przymknął oczy, jakby był znudzonym rodzicem wsłuchującym się w kłótnię dwójki nastolatków. Choć znaczący uśmieszek nie schodził z jego twarzy, jakaś ledwo widzialna zmarszczka ukazująca zirytowanie przeszyła jego czoło.  

Nathiel wydawał się być zdziwiony moimi słowami. Najpierw otworzył usta, jakby chciał wykrzyknąć coś bardzo niemiłego, a potem nagle złagodniał i zmienił tor swoich myśli, przez chwilę zastanawiając się nad tym, co może odpowiedzieć. 

Wiem, nie na co dzień słyszało się z moich ust takie słowa. Nie mogłam ich jednak powstrzymać. Widok ranionego i cierpiącego Nathiela bolał mnie bardziej, niż własny fizyczny ból.

– Daj mi się pobawić z ojcem, nie widziałem go całe życie!

– Przestań! – wykrzyknęłam zbulwersowana, całkowicie ignorując przyglądającego się nam ojca młodego Auvreya. – Nie zgrywaj bohatera! Nie musisz mnie bronić ani niczego mi udowadniać! I tak oboje umrzemy!

– Słusznie – mruknął pod nosem Vail, skupiając się na obracaniu ostrza noża pod różnymi kątami. Przysłuchiwanie się nam bardzo go bawiło. Najwyraźniej napawał się naszą bezradnością.

– Nie chcę, żebyś się bała, głupia! – odkrzyknął zdenerwowany Nathiel.

Umilkłam. Przecież każde nasze słowo mogło zostać zwrócone przeciwko nam. Już teraz Vail Auvrey musiał zauważyć więź, która nas łączyła. Cały czas uparcie się nam przyglądał, próbując nas ocenić. Obawiałam się, że właśnie daliśmy mu powód do obrania nowej strategii. Niekontrolowane emocje nie były naszymi sprzymierzeńcami.

– Proszę, proszę – zaczął mężczyzna, odrywając się od ściany. Zaczął kierować się w moją stronę powolnym krokiem.

Nathiel zesztywniał, jakby opanował go chwilowy strach. Kiedy zdołał się domyślić, co planował jego ojciec, zaczął wyrywać się z łańcuchów, z których przecież i tak nie mógł się uwolnić. Chciał zatrzymać Vaila za wszelką cenę.

– Czyżby to była twoja ukochana, Nathielu? – Przepełniony zjadliwą ironią głos sprawił, że nawet moje usta wykrzywiły się z niezadowolenia.

Gdy nasz oprawca do mnie podszedł, przyłożył mi nóż pod samo gardło. Na chwilę wstrzymałam dech. Miałam wrażenie, że jeżeli ruszę się chociaż o milimetr, nóż przetnie moją krtań i pośle na kamienne podłoże strumień szkarłatnej krwi. Ostatnie, co chciałam usłyszeć, to szaleńczy okrzyk Nathiela, gdy zostaję pozbawiona życia.

Młodszy Auvrey milczał, wyrywając się coraz mocniej i mocniej. Z jego licznych ran na ciele wyciekał cienisty dym. Mimo bólu wciąż walczył, mając nadzieję na to, że wątła siła demonicznych mięśni rozerwie te stalowe więzy.

Dlaczego temu idiocie tak bardzo na mnie zależało? Dlaczego chciał pokazać za wszelką cenę, że był ponad swoim ojcem, mimo tego że od początku znajdował się na straconej pozycji? Naprawdę chciał mi pokazać, ze się nie boi?  Chciał mi dodać odwagi? To nie pomagało.

– Weź od niej te brudne łapska, miałeś się najpierw zająć mną! – wykrzyknął wściekle chłopak.

Vail Auvrey puścił mnie, dzięki czemu mogłam na chwilę odetchnąć, zaczęło mi już bowiem brakować cennego powietrza.

– Racja – powiedział niepokojąco cicho, jakby do samego siebie, zwracając się przodem do swojego syna. – Ale kto powiedział, że nie mogę zabawić się z kimś, kogo – tu przerwał na chwilę, by poświęcić kolejnemu słowu wystarczającą porcję pogardy – kochasz. – Swoją wypowiedź zakończył głośnym parsknięciem. Widocznie potrzebował dwukrotnie zaakcentować swoją nienawiść do wszystkich czasowników, które charakteryzowały przeciętnego człowieka. Demony w końcu nie potrafiły kochać. Chyba że żyły już długi czas na naszej planecie i przesiąkły do cna ludzkością.

Vail Auvrey spojrzał mi prosto w twarz. Był wystarczająco blisko, abym mogła dostrzec zabójcze wręcz podobieństwo między nim a jego synem, oraz równoczesne różnice powstałe między nimi. Kolor i kształt oczu się zgadzały, podobnie jak włosy, które u niego były jednak w większym ładzie. To, co ich różniło to rysy twarzy. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że Nathiel miał przyjemną, okrągłą buzię nastolatka, w przeciwieństwie do swojego ojca, którego charakteryzował trójkątny kształt twarzy i ostro zarysowany podbródek . To oczywiste, że Vail Auvrey wyglądał bardziej przerażająco, niż jego syn. Spoglądanie w jego oczu paraliżowało, a nie czarowało.

– Boisz się – stwierdził mężczyzna. Jedną ze swoich dłoni zacisnął na moich polikach, przez co moje usta ułożyły się w dzióbek. Gdyby to nie była scena wyrwana z przerażającego filmu kryminalnego połączonego z nutką science fiction, ktoś stojący z boku mógłby wybuchnąć śmiechem na widok mojej zdeformowanej twarzy. – Wręcz umierasz ze strachu.

– Zostaw Laurę i chodź do swojego ukochanego syna – syknął przez zęby Nathiel. Głos lekko  mu drżał, co zdradzało jego niepokój. Nawet przez moment na mnie nie spojrzał, jakby bał się, że dostrzegę jego strach.

Jego słowa nie miały sensu. Vail Auvrey właśnie upatrzył sobie mnie jako swoją ofiarę. Choć nie byłam wierzącą osobą, zaczęłam układać w głowie modlitwy. Nie, nie mogłam błagać o prawo do życia, bo te właśnie dobiegało końca, błagałam raczej o szybką i bezbolesną śmierć. Przy okazji kazałam temu na górze pozdrowić całą organizację oraz Amy i jej rodziców. Temu na górze? Wybrałam chyba niewłaściwe niebo.

Uśmiechnęłam się do siebie ironicznie.

Powoli zaczynałam tracić zdrowe zmysły. Teraz byłam już pewna – strach potrafił uczynić z człowieka szaleńca. A może to Reverentia tak na mnie oddziaływała?

Vail Auvrey nie przejął się słowami syna. Kompletnie go zignorował i zajął się mną.

– Laura Collins – wypowiedział moje imię ze zgrozą. – Brzmi pospolicie. Wygląda tak samo. Aż dziw, że ktoś taki w ogóle był w stanie przekroczyć próg Reverentii. Nie wierzę, że jesteś córką samego Aidena Vauxa. – Na podkreślenie swojego obrzydzenia moją osobą głośno prychnął.

– Ja też – mruknęłam, od razu przeklinając siebie w duchu za swój niewyparzony język. Prowokowanie wroga z pewnością nie prowadziło do szczęśliwego zakończenia.

Vail Auvrey odchylił się w tył i spojrzał na mnie z góry.

– Widzę, że czarny humor dopisuje – odpowiedział spokojnie, podrzucając w dłoni exitialis. – Znakomicie. Nie jesteś taka nudna jak początkowo myślałem. – Zaśmiał się chrapliwie i rozłożył ręce na bok. – Razem będziemy się świetnie bawić.

Oczywiście. Brakowało nam jeszcze łąki, kolorowych kwiatków, puchatych różowych króliczków skaczących w trawie i tęczy nad naszymi głowami. Ach, zapomniałam wspomnieć o tym, że razem upleciemy wianki z kwiatów i ubierzemy w nie Nathiela.

– Wiedziałem, że mam ojca gnojka, ale nie spodziewałem się, że będzie na tyle zdesperowany, żeby zarywać do nastolatki – warknął młodszy Auvrey. W jego głosie wciąż rozbrzmiewała cicha i wątła nutka niepokoju.

Ojciec zwrócił się gwałtownie w jego stronę  i nim się obejrzałam, wyciągnął znikąd zwyczajny nóż, którym rzucił w stronę głowy syna. Zielonooki bez emocji przesunął twarz w bok, dzięki czemu ostrze odbiło się od ściany w miejscu, w którym przed chwilą znajdowało się jego ucho.

– Brawo, tego się właśnie spodziewałem po moim synu – powiedział głosem przepełnionym sarkazmem ojciec Nathiela.

– Nie chwal mnie tak, bo się zarumienię, tatusiu – zawtórował mu syn.

Vail Auvrey spojrzał na niego z wyższością.

– Pyskatą gębę  na pewno odziedziczyłeś po matce.

– To dziwne, bo to samo mama mówiła, gdy wspominała o tobie.

Dwójka demonów zmierzyła siebie groźnymi spojrzeniami. Już na pierwszy rzut oka było widać, że to rodzina. Byłam pewna, że wszyscy Auvreye to jacyś porąbani psychopaci władający sarkazmem tak samo dobrze jak nożami. Zdecydowanie nie chciałam dołączać do ich sekty. 

– Przez ciebie utraciłem chęć na zabawę z Laurą – zironizował starszy demon. Już chciałam odetchnąć z ulgą, gdy nagle, całkiem niespodziewanie, exitialis poruszone dłonią Vaila, trafiło mnie prosto w obojczyk. Nie zdołałam powstrzymać okrzyku bólu. Tak potwornie jeszcze nigdy w życiu się nie poczułam. Byłam pewna, że to wina mojej demonicznej połówki – exitialis istniało w końcu po to, aby zadawać zdecydowanie gorszy ból demonom.

Obraz w moich oczach nagle całkowicie pociemniał – gdzieniegdzie fruwały tylko fioletowe drobinki oznaczające zbliżające się omdlenie. Nogi mi zmiękły, a usta prawdopodobnie wykrzywiły się w bólu. Po policzkach mimowolnie spływały strugi łez.

Do moich uszu doszedł głośny, wręcz szaleńczy śmiech ojca Nathiela oraz głośne przeklinanie mojego demonicznego przyjaciela. Od tamtej pory nie wiedziałam, co się dzieje. Być może bezustannie traciłam przytomność, być może cały czas patrzyłam na tę samą scenę i nie zdawałam sobie sprawy z tego, co odgrywało się na moich oczach ze względu na ból. Moje oczy i mózg zarejestrowały tylko kilka nieważnych elementów sytuacyjnych. Nathiel obdarzał ojca najgorszymi obelgami, których w życiu nie słyszałam z jego ust, Vail Auvrey nieustannie się śmiał i szeptał coś w jego stronę. Gdzieś z oddali widziałam też szklące się oczy Nathiela, słyszałam jego stłumiony okrzyk wyrażający ból. Kilka razy zdawało mi się nawet, że słyszę własne imię wymawiane jego głosem. Starałam się otworzyć usta, by wydać z siebie oddźwięk protestu na widok dziejącej się krzywdzie przyjaciela, nic jednak nie mogłam uczynić. Czułam, że moje ciało bezwładnie wisi nad ziemią i tylko piekielne stalowe łańcuchy trzymają mnie w swoich objęciach, doprowadzając do drętwienia kończyn. Nieraz podejmowałam próbę przeniesienia się do pionu, moje ciało jednak nie reagowało.

Miałam ochotę śmiać się do samej siebie. Czy to już szaleństwo, czy po prostu moment, w którym ból był zbyt wielki, aby go opanować? Mogłam tylko starać się skupić i nie dać się ogarniającej mnie zewsząd ciemności. Chciałam wciąż być przy Nathielu. Chciałam patrzeć w jego twarz, widzieć jego oczy i usta. Nieważne, czy krzywił się z bólu, czy uśmiechał w sardonicznym oburzeniu, chciałam wciąż czuć i widzieć, że żyje. Czuć, że mnie nie zostawi.

Nie wiedziałam dokładnie, ile trwały jego męczarnie. W pewnym momencie Vail Auvrey po prostu zniknął. Być może zrobił to za sprawą zakapturzonej postaci, która pojawiła się w progu naszej celi, być może uznał, że rozłoży te męczarnie na kilka dłuższych odcinków, które umilą nam czas. W tym momencie, w tym dniu, nie byłam zupełnie niczego pewna. Jedyną osobą, która zaprzątała moje myśli był Nathiel. Moje serce biło w przyspieszonym tempie, a ja nie mogłam pojąć, dlaczego tak bardzo panikowało. Ze strachu o niego? Z bólu? A może już z miłości? Nie mogłam odpowiedzieć na to pytanie. Chaos w mojej głowie był zbyt wielki.

Świeca gasła z każdą minioną minutą. Nie wiedziałam, ile tu już wisiałam. Obraz rozmazywał mi się przed oczami, a ja wciąż walczyłam z własną słabością. Szmaragdowe oczy bezustannie się we mnie wpatrywały. Raz były zmęczone, raz lekko zirytowane, innym razem pogrążone w rozpaczy. Wydawało mi się, że Nathiel wciąż coś do mnie mówił. Z ruchu warg mogłam rozczytać tylko własne imię. Byłam pewna, że się o mnie bał. Nie chciał, żebym się poddawała.

Świeca rzucająca blade światło na twarz Auvreya zgasła i to właśnie wtedy z moich ust wyrwał się głośny okrzyk. Mój oddech stał się płytki i niespokojny. Czułam, że oszołomione zmysły powoli wracają do właściwego stanu. Szumienie w uszach zaczęło znikać, a myśli w końcu współpracować ze mną na tyle, abym uwolniła się z rąk chaosu. Nareszcie, choć chwiejnym i niepewnym krokiem, mogłam stanąć na ziemi. Na moje nieszczęście, cała krew, która wcześniej krążyła w moim ciele, teraz uciekła w niższe jego partie. Przez to czułam w dłoniach odrętwienie. Nie mogłam nimi nawet poruszyć.

– Nathiel – rzuciłam bezradnie w ciemności.

– Jestem tu – usłyszałam szept w odpowiedzi. – Nie bój się.

Raz jeszcze załkałam cicho, nie mogąc pogodzić się z naszym losem. Zanim jednak cokolwiek powiedziałam, z ust mojego towarzysza wyrwał się słaby śmiech, a następnie słowa, które w żaden sposób mnie nie zdziwiły.

– Zależy ci na mnie?

Nie musiałam długo czekać z odpowiedzią. Sama wyrwała się z moich ust:

– Co za głupie pytanie. Jesteś dla mnie ważniejszy, niż ktokolwiek na tym świecie.

Wszystko wokoło znów stało się milczące. Czy to ja ponownie straciłam świadomość? Ból wciąż promieniował z mojego obojczyka i łydki, nie pozwalając na trzeźwe myślenie, wydawało mi się jednak, że nie byłam już w tak tragicznym stanie jak wcześniej.

Powoli moje ciało zaczęła ogarniać senność. Nie próbowałam z tym walczyć. Chciałam paść w ramiona Morfeusza i zostać otulona senną mgłą niosącą się po lochach. Chciałam wytchnienia, spokoju, a przede wszystkim nowej nadziei i sił do walki. Po mojej głowie krążyły niepokojące pytania, na które nie miałam mocy odpowiadać. Poddałam się woli własnego losu.

Jakiś nieznany dziewczęcy śmiech opanował mój umysł. Niósł się echem wśród ścian ciasnego więzienia. Czułam też senny dotyk. Dotyk kobiecych dłoni. Nie wiedziałam, czy to przywidzenia, czy może jakiś przedziwny sen, gdy spojrzałam jednak w głąb ciemności, dostrzegłam dziewczęcą, zakapturzoną postać o długich włosach. W jej bladych dłoniach błyszczało coś na wzór klucza, a czerwone usta uśmiechały się do mnie i przekazywały jakieś nieznane słowa. Mnie interesował tylko złoty połysk klucza, który w pewnym momencie wylądował w mojej dłoni. Byłam jednak pewna, że to tylko i wyłącznie sen, a gdy się zbudzę, zobaczę już tylko mrok.