Rozdział 1 - "W cieniu nocy"

Oto pierwszy rozdział! Prezentuję go z kilkuletniej perspektywy w zupełnie nowej odsłonie, bo poprzedni naprawdę przerażał pod każdym względem. Niewiele rzeczy tu zmieniłam, tak więc fabuła pozostaje taka, jak była, zmieniła się po prostu ilość opisów i niektóre zdania, które... nie brzmiały dobrze! Przy poprawianiu każdego rozdziału (proces tygodniowy), będę je oznaczać jako "POPRAWIONE". Na sam koniec chciałam tylko dodać, że nie jest to super oryginalne opowiadanie. Pierwsze rozdziały i cały zamysł opowiadania powstał, gdy miałam siedemnaście lat, także chwilami historia może być bardzo przewidywalna. Na szczęściem im dalej, tym więcej pomysłowości.

Miłego czytania!

POPRAWIONE [02.04.17]

***

Czyste, nocne niebo zdążyło przykryć się gwieździstą kołdrą, która wraz z wielką księżycową lampą oświetlała nasze twarze w drodze powrotnej do domu. Amy jak zwykle prowadziła zawiły i niesamowicie interesujący monolog, który w jej odczuciu musiał być dialogiem. Tyle że z mojej strony padały tylko nic nieznaczące, ciche mruknięcia, których nawet nie można było nazwać słowami.

To nie tak, że nie lubiłam jej towarzystwa. Po prostu była dla mnie zbyt energiczna i zdecydowanie za dużo gadała. W przeciwieństwie do niej potrzebowałam chwili umysłowego wytchnienia i twórczej refleksji. Inaczej umarłabym z przegadania.

– Laura, słuchasz mnie?

– Uhum.

Amy westchnęła ciężko.

– Zawsze tylko uhum – burknęła najwyraźniej poirytowana, zakładając ręce na piersi. – Nigdy mnie nie słuchasz – dodała poważniejszym głosem, co nie bardzo do niej pasowało.

Amy poważna? Błagam.

– Słucham cię – odpowiedziałam – mówiłaś coś o wysokim brunecie.

– Blondynie.

Zamilkłam na chwilę, żeby zastanowić się nad kolejną wypowiedzią, która będzie – lub nie –strzałem w dziesiątkę.

– O niebieskich oczach.

– Brązowych.

Cóż, nie miałam zamiaru się sprzeczać. Przyznaję, nie słuchałam jej, ale przynajmniej wiem, że mówiła o jakimś chłopaku – zresztą to nic nowego. Amy nie widziała poza nimi świata.

– Przynajmniej trafiłam z tym, że był wysoki. – Uśmiechnęłam się. To wystarczyło, aby załagodzić nerwy poirytowanej przyjaciółki.

Amy nie umiała się długo gniewać. Niektórzy mogliby powiedzieć, że to pozytywna cecha osobowości, jednak ja, jako typowa pesymistka, dostrzegałam tu pewną wadliwość. Nie potrafiła wybaczyć tylko mi. Wybaczała dosłownie każdemu, niezależnie od tego jak wielką krzywdę jej wyrządził. Przez to stawała się częstą ofiarą łamaczy serc – tacy najlepiej wiedzieli w kogo uderzyć, żeby ulżyć swojej miłosnej tyranii. Naprawdę nie żałowałam, że jeszcze się nie zakochałam. Faceci to świnie.

– Powracając – zaczęła Amy z nowym entuzjazmem w głosie. Znów wymachiwała rękami w górze, jakby chciała odegnać wszystkie komary gromadzące się wkoło nas. Jeszcze o tym nie wiedziała, ale była dobrą bronią przeciwko nim. – Na początku myślałam, że nic z tego nie będzie, ale wyobraź sobie, że podszedł do mnie!

Nie dziwiłam się temu. Amy to bardzo urodziwa osoba. Byłam jej kompletnym przeciwieństwem. Różniłyśmy się prawie we wszystkim, poczynając od charakteru i wcale nie kończąc na wyglądzie. Ode mnie ludzie zazwyczaj uciekali, do niej garnęli jak muchy do miodu.

Moja przyjaciółka była otwarta na wszelakie znajomości. Wszędzie było jej pełno. Jeżeli ktoś śmiał się tak głośno i radośnie to na pewno tylko ona – zawsze było ją słychać w całej szkole. Nawet wówczas kiedy miałam zajęcia na ostatnim piętrze, a ona na najniższym, odnosiłam wrażenie, że te piekielnie urocze, miarowe i radosne okrzyki próbują wedrzeć się siłą do mojej głowy. Przy niej czy z dala od niej – nie można było się chociaż nie uśmiechnąć, kiedy się na nią patrzyło lub ją słyszało. Ludzie pełni energii życiowej zawsze wzbudzali mój chłodny podziw.

Kiedy Amy była dzieckiem wyglądała jak okrągła, czekoladowa trufla. Jej wygląd wzbudzał wtedy fale śmiechu wśród naszych rówieśników. Szczerze powiedziawszy, nigdy ich nie rozumiałam. Ja lubiłam ją w każdej wersji, nieważne czy w szczupłej – jak dziś, czy w tej dziecięcej, pulchnej – jak niegdyś. Burza czekoladowych loków zawsze dobrze wyglądała, kiedy okalała jej okrągłą twarz zarumienioną na policzkach i nosie. Piwne, duże oczy przyciągały swoim ciepłym blaskiem i doprowadzały człowieka do stanu względnego spokoju. Skóra w piaskowym odcieniu zawsze wyglądała na zdrową i piękną – nigdy nie świeciła bladością, nawet w zimie. Usta miały odcień soczystych malin, chociaż nie używała ani grama szminki. 

Amy była zwyczajną, ładną nastolatką – czego nie mogłam powiedzieć o sobie. Nieraz słyszałam podszeptywania, że wyglądam jak siedlisko kipiące śmiertelnymi chorobami, którymi łatwo można było się zarazić. Moja cera była niezdrowa i biała jak śnieg, rumieniłam się sporadycznie, prawie nigdy, zupełnie jakby krew nie chciała współpracować z moim organizmem albo była w barwie mętnej zawiesiny przypominającej wapno zmieszane z wodą. Miałam naturalne, proste, jasne blond włosy sięgające ramion i oczy w kolorze dojrzewającej limonki – mój jedyny znak rozpoznawczy, tak nienaturalny, jakbym urwała się z kosmosu. Uśmiech rzadko gościł na mojej twarzy – trzeba było sobie na niego zasłużyć.

Przez innych uznawana byłam za bryłę lodu, przez którą nie można było się przebić nawet z kilofem w ręku. Moja jedyna broń i zarazem as w rękawie – sarkazm. Zazwyczaj nikomu nie wadziłam, ale bywały momenty, w których nie potrafiłam milczeć.

– No i wyobraź sobie, że chciał mnie pocałować! – wykrzyknęła Amy, przerywając tym samym moje chłodne rozmyślania na temat zestawienia: nastolatka i nastoletni trup.

– Łał – podsumowałam cicho, bez większej ekscytacji w głosie.

Amy najwyraźniej wyczuła, że dzisiaj niewiele interesują mnie jej miłosne podboje. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że bywała czasem męcząca dla ludzi w swoim otoczeniu. Bo choć kipiała niespożytkowaną energią i zarażała uśmiechem, czasami sprawiała, że przeciętny wskaźnik przyjmowania radości od innych ludzi mógł wybić się w stronę wskaźnika nazywanego irytacją. Co za dużo szczęścia – to niezdrowo.

Postanowiła zmienić temat. Istniała też możliwość, że zrobiła to całkiem nieświadomie. Czasem myśl goniła u niej inną myśl. Przetwarzała ich tysiące na minutę.

– Laura.

Spojrzałam na nią z ukosa.

– Co?

– Twój cień.

Zatrzymała się przy murze i zrobiła taką minę, jakby miała mi właśnie przekazać smutną wiadomość o czyjejś śmierci. Zmarszczyłam czoło i spojrzałam w miejsce, na które wskazywała palcem.  Przystanęłam obok niej, próbując odgadnąć jej pędzące obcym dla mnie torem myśli.

– Tak, cień, Amy. Nie wiem co jest w nim nadzwyczajnego – mruknęłam od niechcenia.

– Jest inny niż mój, widzisz? – spytała z nutką cichej ekscytacji. – Taki trochę bledszy.

Nie widziałam większego sensu w wypatrywaniu i porównywaniu cieni na murze, ale musiałam przyznać jej racje. Dwa ciemne kontury odbijające się na ceglastej ścianie wyglądały zupełnie inaczej. Mój cień był zdecydowanie mniej wyraźny. Dla pewności rozejrzałam się badawczo po okolicy. Nie, światło padało na nas pod takim samym kątem, nie było możliwości, aby jakiś czynnik wtórny spowodował wyblaknięcie cienistego zarysu mojej postaci. Może sens tego zjawiska tkwił w mojej osobie. Ludzie sądzili, że przekradam się pomiędzy tłumami jak duch – byłam prawie niewidzialna. Może rzeczywiście miało to jakiś wpływ na to dziwne zjawisko. Istniała też możliwość, że moja wrodzona bladość przekładała się na wszystkie możliwe kąty widzenia mojej osoby.

– Rzeczywiście – przyznałam rację przyjaciółce – zupełnie jakby jakiś duch wyssał życie z mojego cienia – zironizowałam. Chwilę potem straciłam całe zainteresowanie zaistniałą sytuacją. Odwróciłam się na pięcie i bez słowa ruszyłam przed siebie. Cóż, nie zawsze wszystkie tematy wymyślane na świeżo przez Amy były dobre do podjęcia. W niektóre nie należało się zagłębiać, żeby nie obrazić przypadkiem natury rzeczy martwych.

Dotarłyśmy do domu mojej przyjaciółki. Pożegnałam się z nią należycie i obiecałam – z krzyżykiem za plecami – że od dzisiaj będę grzeczną dziewczynką, która będzie jej słuchać. Sama, powolniejszym krokiem ruszyłam w stronę swojego mieszkania.

W końcu chwila wytchnienia. Nie musiałam długo czekać. Myśli same zaczęły nachodzić mój zmęczony dzisiejszym dniem umysł, a myślałam naprawdę o wszystkim. Poczynając od nieba, a kończąc na wczorajszej, niezjedzonej kanapce. Przy okazji starałam się uciekać od tych czarniejszych refleksji. To była moja oficjalna terapia przeciw pesymistyczna. Myśl o wszystkim co głupie, by uwolnić umysł od czarnych myśli. Muszę przyznać, że całkiem nieźle mi szło – spokój i cisza sprzyjały łagodności, która opanowała wszystkie zabarwione na kolor nocnego nieba komórki mózgowe. Nie przewidziałam jednak jednej rzeczy: że ktoś może przerwać moją umysłową sielankę.

– Dorwę cię, gnoju!

Nie twierdzę przy tym, że słowo gnój jest mi obce. W końcu to całkiem dobry nawóz roślinny.

– Dorwę cię i nogi z dupy powyrywam!

Zdziwiona obejrzałam się za siebie.

Obok mnie przebiegł zrozpaczony i przerażony chłopak, który mimowolnie skierował ku mnie błagalne spojrzenie. Brakowało tylko, żeby złożył ręce jak do modlitwy i zaczął prosić o wybawienie. Ucieczka była jednak zbyt zajmująca, aby mógł to uczynić.

Co miałam zrobić? Po pierwsze nie znałam tego chłopaka, po drugie nie wiedziałam kto go goni – a równie dobrze mógł to być jakiś kryminalista z nożem w ręku, który w ramach nieudanej gonitwy mógł mnie poharatać. Nawarzyłeś sobie piwa, to teraz je wypij, kolego.

 Myślałam, że nie dowiem się z kim obcy uciekinier miał do czynienia – właśnie zamierzałam się obrócić i kontynuować swoją podróż do domu, kiedy wpadłam na nieznajomego, wykrzykującego wcześniej nieadekwatne do wysokiego poziomu kultury człowieka słowa. Nie spodziewałam się, że siła uderzenia będzie tak potężna, że odbijemy się od siebie głowami i wylądujemy jak dłudzy na chodniku. Takie rzeczy zdarzały się tylko na filmach. Chyba, że było się niewidzialnym człowiekiem – jak ja.

Siła uderzenia sprawiła, że momentalnie rozbolała mnie głowa. Sądząc po głośnym „ała” – nieznajomego gościa najwyraźniej też.

– Szlag! – wrzasnął rozdzierająco obcy. – Znowu mi uciekł! – Następne jego słowa były już tylko mało interesująco brzmiącymi przekleństwami, od których przeszyły mnie dreszcze. Przerażali mnie ludzie, którzy przeklinali z taką swobodą. Przerażali mnie ludzie, którzy zachowywali się jak agresywne zwierzęta.

Widziałam, że młody chłopak szykuje się do ataku słownego kierowanego w moją stronę. Rozmasowując czoło wpatrywałam się w jego skrytą za czarną grzywką twarz.

– To wszystko twoja wina, ty głupi... – Umilkł na chwilę i uważniej mi się przyjrzał. Dopiero teraz dostrzegł, że nie jestem mężczyzną. Zawisnął tuż nad moją twarzą i zamrugał kilka razy oczyma, jakby próbował odgadnąć czy ma pod sobą kobietę, czy mało ludzki twór nie z tego świata.

Odchrząknął.

– …ty głupia dziewczyno – zakończył z wyjątkowo szarmanckim uśmiechem na twarzy, pozbywając się w ułamku jednej sekundy całej agresji ze swojego głosu – zamienił ją na powabność i elegancję, która w tym momencie do niego nie pasowała.

Brawa dla tego pana. Nigdy nie sądziłam, że ktoś może mnie pomylić z chłopakiem. Przy okazji trzeba przyznać, że szybko, jak na takiego oszołoma, się uspokoił. Nawet podał mi dłoń, gdy już podniósł się z klęczek. Myślicie, że przyjęłam jego zdradziecką łapkę i od samego dotyku tej boskiej dłoni zakochałam się, uznając tego kryminalistę za miłość swojego życia? Otóż nie. Wstałam sama, co prawda trochę obolała, ale dalej o własnych siłach, i wymierzyłam groźnie palcem w stronę nieznajomego. Dopiero chwilę potem zobaczyłam jego twarz w całej okazałości.

Oniemiałam.

Dobrze, nawet jeśli był przestępcą, to i tak nie zmieni faktu, że był bardzo przystojnym przestępcą. Miał kruczoczarne, rozwichrzone włosy i niesforną, przydługą, wręcz dziewczęcą grzywkę, która opadała mu na czoło, czyniąc z niego nie zbuntowanego i rozkrzyczanego chłopaka, a uroczego nastolatka. Jego ukryte w ciemnościach oczy wyróżniały się na tle nocy swoim kolorem – przez chwilę poczułam z nim słabą więź. Obydwoje wyglądaliśmy z naszymi tęczówkami jak bezdomne koty włóczące się samotnie po ulicy, z tym, że jego były barwy głębokiego szmaragdu.

Nieznajomy miał zniewalający uśmiech. Nie okazywał swojej radości w taki sposób jak Amy czy ja. Prawy kącik jego ust był uniesiony wyżej niż lewy, co tylko dodawało mu drapieżności. Na jego policzkach widniały urocze zagłębienia zwane dołeczkami. Jedną, czarną brew miał uniesioną ku górze, jakby próbował mnie oczarować. Nie miałam czasu zmierzyć go wzrokiem całego, ale jestem pewna, że jego ciało było równie idealne jak i twarz. Czy to w ogóle możliwe, że istniał na Ziemi człowiek, który wyglądał jak uosobienie najskrytszych marzeń większości kobiet? Ten chłopak wydawał się być nierealny.

Dopiero po chwili zorientowałam się, że mam minę, jakbym zobaczyła ducha.

Nieznajomy parsknął irytującym śmiechem, który sprawił, że bańka idealności, która go otaczała pękła jak balon z głośnym hukiem.

– Ale masz minę! – wykrzyknął. Chwycił się za brzuch i zgiął wpół, jakby nie mógł już wyrobić ze śmiechu. To mnie tylko dodatkowo zirytowało. – Wiedziałem, że jestem przystojny, ale jeszcze nikt nie zareagował na mnie tak jak ty!

Niezłe miał mniemanie o własnej osobie.

– Słuchaj – zaczęłam zniecierpliwiona. Było mi naprawdę głupio z powodu mojego niekontrolowanego podziwu odznaczającego się wyraźnie na mojej twarzy, ale niestety nie mogłam już cofnąć czasu. – Mało obchodzi mnie twoja „piękna” twarz. – Oczywiście wypowiedziałam to zdanie ze zjadliwą ironią, a to tylko po to, aby chłopak nie miał wątpliwości co do tego, że z niego kpię. – Nie powinieneś ganiać po ulicy i drzeć się jak ostatni kretyn na świecie, strasząc wszystkich ludzi dookoła. – Nachmurzyłam się.

Chłopak zamrugał kilka razy oczyma. Jego powab ustąpił miejsca niezrozumieniu, które doprowadziło go do bezwyrazowości. Cisza trwała dłuższą chwilę. Czekałam aż wreszcie wyrzuci z siebie coś, co mogłoby przypominać przeprosiny, ale próżno na to liczyłam.

– Głupia jesteś – podsumował chłopak i jeszcze raz zaniósł się tym samym irytującym śmiechem.

Zabrakło mi słów. Chyba w życiu nie spotkałam równie dziwnej i niezrównoważonej osoby jak ten chłopak. Nigdy nikt nie obraził mnie z taką łatwością jak on. Nigdy nikt nie sprowadził mnie do poziomu intelektualnej podłogi, wyrzucając z siebie tylko dwa słowa. Miałam do czynienia z nastolatkiem, czy z buntowniczym przedszkolakiem?

Nieznajomy wyszczerzył w moją stronę swoje cudownie białe i proste zęby, a potem jak gdyby nigdy nic wyminął mnie i pobiegł za osobą, którą tak uparcie gonił.

Niech go szlag trafi. Pozwoliłam się omamić jego urodzie, zapominając o podstawowej zasadzie trzymającej się uparcie życia. Jeżeli ktoś był ładny, trzeba było liczyć się z tym, że był pusty. Ten nastoletni oszołom to idealny tego przykład. Miałam nadzieję, że nigdy więcej nie spotkam takiego kretyna na swojej drodze.

 Westchnęłam ciężko. Uznałam, że dość mam już na dziś wrażeń. Chciałam jak najszybciej wrócić do swojej ukochanej rutyny.

 Postawiłam krok do przodu i w tym samym momencie poczułam pod butem coś twardego. Odsunęłam stopę bez większego zdziwienia – przecież równie dobrze mogłam nadepnąć na kamień.

– Nóż? – spytałam głupio samą siebie.

Tak. To naprawdę był nóż. Wysunięty z czarnej, skórzanej pochwy błyszczał złowieszczo w świetle księżyca. Czyżby ta rzecz należała do tego chłopaka, z którym przypadkiem się zderzyłam?

Poczułam na skórze gęsią skórkę. Ja naprawdę miałam do czynienia z kimś, kto był niezrównoważony psychicznie. Dziękowałam sobie, że powstrzymałam się od wyrażania odpowiedniej dawki sarkazmu mogącego zirytować tego psychopatę. Ten właśnie nóż mógł przecież zabić niewinnego, ściganego przez tego idiotę człowieka. Ten nóż mógł również zabić mnie.

Przełknęłam ciążącą mi na gardle ciężką gulę i wzięłam głęboki wdech, aby się uspokoić. Na wszelki wypadek obejrzałam się za siebie. Na szczęście dostrzegłam tylko niknące w ciemnościach plecy nastolatka. Istniało małe prawdopodobieństwo, że taki roztrzepaniec właśnie w tym momencie zda sobie sprawę z tego, że coś zgubił. Był raczej skupiony na swoim celu niż na tym, czego mogło mu brakować.

Może nie byłam łaskawcą i nie czyniłam dobra na co dzień, ale uznałam, że bezpieczniej będzie schować ten nóż do torby. Kto wie, może właśnie w taki sposób przyczynię się do uratowania jednego z niewinnych istnień. Jeżeli chłopak będzie chciał się po niego wrócić, nie znajdzie go i najpewniej się podda.

Tak jak pomyślałam – tak zrobiłam. I choć ta niebezpiecznie ostra broń parzyła mnie w dłonie, jakbym popełniła jakąś zbrodnię, zdawałam sobie sprawę z tego, że robię coś słusznego. Wystarczyło, że go schowam, a potem w odpowiednim momencie wyrzucę do pierwszego lepszego kontenera na śmieci.

Z tym twardym postanowieniem ruszyłam do domu.