Rozdział 4 - "Nathiel Auvrey"

Witajcie, moi mili C: to już czwarty rozdział opowiadania. Mam nadzieję, że na razie Wam się podoba. W końcu przybywa Nathiel i od tego momentu będzie uprzykrzał życie wszystkim dookoła. Na razie wstawiałam rozdziały co 2, 3 dni, teraz jednak będą pojawiać się rzadziej. "W cieniu nocy" to opowiadanie, które napisałam rok temu i dobrnęłam tylko do 4 rozdziału. Teraz muszę się zabrać za pisanie reszty, a niestety w tym roku matura, więc wypadałoby się zacząć uczyć ^___^''. Czas ograniczony, ale to nic. 

POPRAWIONY [23.04.17] 
Tytuł z "Jak poznałam Nathiela" zmieniony na "Nathiel Auvrey", bardziej dosadnie. Chyba nareszcie zaczynam czuć to opowiadanie :D! Powracają wspomnienia.

***

Minął miesiąc odkąd poznałam Deaniela Matthersa. Początkowo nie mogłam się do niego przyzwyczaić. Chodził za mną krok w krok, udając, że ma kiepską orientację w terenie i potrzebuje nieustannej pomocy w dojściu do poszczególnych miejsc. Całą winę zrzucał na skomplikowany rozkład szkoły, ale prawda była taka, że w nowo wybudowanym budynku nie mogło być niczego skomplikowanego. Został skonstruowany tak, aby nikt nie miał prawa narzekać na swoją orientacyjną ułomność.

Wielokrotnie próbowałam być dla niego niemiła, dosadnie przekazywałam mu informacje, że wcale nie potrzebuję towarzystwa, ale koleś trzymał się mnie jak rzep. Nieraz patrzył na mnie błagalnie, kiedy na zajęciach musieliśmy połączyć się w pary, żeby wykonać jakieś ćwiczenie. Nie potrafił nawiązać kontaktu z innymi ludźmi i uczepił się kogoś, kto był w podobnej sytuacji jak on. Tyle, że Deaniel to nie typ samotnika, po prostu był kimś zupełnie nowym w szkolnym środowisku i wiele osób podchodziło do niego ostrożnie, próbując go wybadać. Raz powiedziałam mu, że jeżeli chce się z kimkolwiek kumplować, nie powinien za mną bez przerwy łazić, bo ludzie za mną nie przepadają i wcale mu to nie pomoże w zdobywaniu nowych przyjaźni. Zaskoczył mnie swoją odpowiedzią. Stwierdził, że nie ma we mnie niczego takiego, czego mógłby się wstydzić wśród innych ludzi. Gdybym została jego przyjaciółką, chwaliłby się mną na prawo i lewo. Jeżeli inni nie dostrzegali we mnie niczego dobrego to świadczyło o ich płytkości. Po prostu nie chcieli patrzeć dalej niż było widać. Może to głupie, ale mocno tym u mnie zapunktował. Przestałam być dla niego niemiła i nawet zaczęłam dobrowolnie spędzać z nim przerwy. Początkowo nie byłam może jakoś nadmiernie rozmowna, traktowałam go prędzej jak obcego człowieka, z którym raz na jakiś czas mogłam zamienić kilka prostych słów, ale już po kilku tygodniach ze zdziwieniem spostrzegłam, że… po prostu go polubiłam. Tak. Ja, Laura Collins, lat siedemnaście, polubiłam jakiegoś chłopaka. Jak Boga kocham – a niestety nie kocham – po raz pierwszy.

Co takiego było w Deanielu Matthersie, że mnie do siebie przyciągnął? Przede wszystkim nie przejmował się tym, co ludzie wkoło niego mówią. Był neutralny, całkiem zwyczajny i miły. Idealny materiał na dziewczęcego przyjaciela, z tym, że w książkach najczęściej się okazywało, że tacy chłopacy są gejami. Deaniel nie był, a przynajmniej tak mi się wydawało. Pomimo emanującej od niego normalności, czasem zachowywał się naprawdę tajemniczo. Po dzień dzisiejszy niewiele wiedziałam na temat jego sytuacji rodzinnej, dlatego nie zdziwiłaby mnie jego odmienna orientacja.

Pomimo tego, co szeptali pomiędzy sobą nasi rówieśnicy w klasie, nie łączyło nas nic więcej niż przyjaźń. Deaniel był dla mnie kimś z kim mogłam porozmawiać na każdy temat, czasem się pośmiać – co było u mnie dosyć niespotykane – a czasem nawet pospacerować i pobawić się w obserwatorów świata przepełnionego kretynami. Był również moim ukojeniem podczas spotkań z Amy i jej grupką przyjaciół, która i tak zawsze uznawała mnie za dziwaka. Razem z Deanielem było mi raźniej i najwyraźniej nie tylko ja tak uważałam.

Z uśmiechem zarysowałam na marginesie zeszytu patyczkowatego ludzika.

Właśnie trwała przerwa. Mój nowy kolega poszedł do stołówki po dwa kartony z mlekiem truskawkowym i kanapki z kurczakiem i majonezem – jedyną potrawą w naszej szkolnej jadalni, którą dało się przełknąć i przy tym nie zwymiotować. Byłam tak zamyślona, że podskoczyłam na krześle, kiedy do mnie podszedł i szturchnął mnie zimnym kartonem w policzek. Wydawał się być rozbawiony moją reakcją.

– O czym tak myślisz? – spytał wesoło. Spojrzałam w jego uśmiechnięte usta i płonące ciekawością orzechowe oczy. Jak zwykle próbował mnie zaczarować, choć zdołałam się już przekonać, że nie robił tego celowo. Deaniel był po prostu charyzmatyczną osobą. Dzięki temu w ciągu całego miesiąca zdołał do siebie przekonać wszystkie dziewczęta w klasie i zjednać sobie męską część naszego rówieśniczego społeczeństwa. Co najdziwniejsze – nikomu nie przeszkadzało już to, że się ze mną zadaje.

– O niczym szczególnym – odpowiedziałam, wzruszając lekko ramionami. Przecież nie powiedziałabym, że myślałam o nim, mógłby coś sobie zacząć wyobrażać, a ja ewidentnie nie szukałam miłosnych wrażeń. Chciałam mieć spokój od uciążliwych romansów, które przeżywały wielokrotnie nastolatki. Chciałam ominąć ten aspekt dorastania i trafić prosto w dorosłość z czystym sercem i otwartym umysłem.

Deaniel zrobił minę, która świadczyła o tym, że nie bardzo mi wierzy, ale postanowił to przemilczeć. Podał mi mój lunch i usiadł na krześle obok.

Mieliśmy teraz przerwę obiadową. Wszyscy wyszli na dwór, żeby nacieszyć się ostatkami wrześniowych, ciepłych promieni słońca. Tylko my przebywaliśmy teraz w klasie, gdzie miały się odbyć kolejne nasze zajęcia. Zdecydowanie wolałam spokój od szkolnego zgiełku.

– Masz dzisiaj czas? – spytał znienacka Deaniel, przegryzając kanapkę.

Bez zastanowienia kiwnęłam głową.

– Zawsze mam czas, myślałam, że już to wiesz –  mruknęłam. Wbiłam rurkę do kartonu i pociągnęłam z niej solidnego łyka mleka.

– Pytam z grzeczności, nie chciałbym się narazić prawdziwej królowej mrozu – zaśmiał się chłopak. Nie naśmiewał się ze mnie, naśmiewał się raczej z ludzi, którzy mnie tak nazywali. Cóż, uważałam, że mimo wszystko to dosyć trafne określenie mojej osoby.

– Gdzie tym razem chcesz mnie zabrać? – zapytałam.

– Tajemnica.

Uwielbiałam kiedy to mówił. Uwielbiałam też jego niespodzianki i niesamowitą znajomość okolic tego miasta. Nie raz, nie dwa prowadził mnie w takie miejsca, o których istnieniu nawet nie miałam pojęcia, a które wielokrotnie zaskakiwały mnie swoim urokiem. Dziwiło mnie tylko jedno: jakim cudem znał to miasto, skoro twierdził, że tu nie mieszkał? Na dodatek nigdy nie wspomniał gdzie znajduje się jego dom. Wyjątkowo mało mówił na swój temat. Czyżby skrywał w sobie jakąś mroczną tajemnicę? Tak naprawdę nigdy go nie spytałam, dlaczego ten oszołom z nożem go gonił. To wspomnienie zostało przyćmione przez inne wydarzenia, których głównym bohaterem był ostatnio Deaniel.

– A co z Amy? – spytał nagle mój kolega.

No tak, Amy. Wcale nie dziwiła mnie jego niepewność. Odkąd poznałam go z moją przyjaciółką, uganiała się za nim bez opamiętania – zdążyła już odsunąć na bok kapitana drużyny koszykarskiej. Zawsze gdy Deaniel przechodził obok niej rumieniła się soczyście i zaczynała bełkotać coś bez sensu pod nosem. Dziwiło mnie to, ponieważ moja przyjaciółka zazwyczaj nie miała problemu z nawiązywaniem znajomości. Była szczególnie otwarta na mężczyzn. Bałam się, że naprawdę mogła się w nim zadurzyć, a przecież Deaniel nie darzył jej jakąś szczególną sympatią. Tak naprawdę nigdy nic złego o niej nie powiedział, ale w jego oczach widziałam niechęć, ilekroć się przy nim pojawiała. Ten brak zainteresowania i pobłażliwość, którą obdarzał każdego, przypadkowego człowieka, czy nawet klasę, z którą mimo wszystko dosyć dobrze się dogadywał. Był to sposób, w jaki nigdy nie patrzył na mnie. Chwilami odnosiłam śmieszne wrażenie, że obydwoje jesteśmy istotami innego gatunku, które rozumieją tylko siebie. Zabawne.

– Po szkole wybiera się gdzieś ze znajomymi – odpowiedziałam spokojnie. – Spędzimy czas we dwójkę.

Matthers z tym samym, czarującym uśmiechem co zwykle, przybliżył swoją twarz do mojej. Z przerażenia mało co nie spadłam z krzesła. Nie zdążyłam się przyzwyczaić do jego otwartości i tego, że nie miał pojęcia czym była przestrzeń osobista.

– Tylko we dwoje? – spytał tajemniczym, wręcz uwodzicielskim tonem głosu.

Może nigdy się nie rumieniłam, ale muszę przyznać, że w tym momencie zrobiło mi się naprawdę gorąco, zupełnie jakby ktoś rozlał po moich wnętrznościach niezidentyfikowany płyn w przesadnie wysokiej temperaturze. 

– Nie żartuj sobie – burknęłam, kładąc dłonie na jego policzkach i oddalając go od siebie. – Wiesz co miałam na myśli.

– Oczywiście. – Deaniel zaśmiał się głośno, a ja westchnęłam. Miałam nadzieję, że w stosunku co do mnie nie będzie miał jakichś dziwnych, kochliwych zapędów. Nie zniosłabym tego. Od dziecka byłam sama i zamierzałam się tego uparcie trzymać. Nikt nie przedrze się do mojego serca. Nie dało się stopić lodu, który je spowijał. Wystarczyło, że Amy wraz z moją mamą lekko go nadtopiły.

– Dlaczego zawsze spędzamy wolny czas w pustej klasie? – spytał nagle zamyślony chłopak.

– Może dlatego, że w klasie jest spokojniej niż na stołówce – podsumowałam obojętnie.

A przynajmniej było, aż do dnia dzisiejszego.

Wywołałam wilka z lasu, kracząc jak wrona. Zdążyłam już zapomnieć o tym, że los bywa przewrotnym gnojkiem, który pchał swoje lepkie rączki do pechowych wypowiedzi i ludzi będących życiowymi ofiarami, takimi jak ja.

 Do sali z rozmachem wparował pozornie zwyczajny chłopak. To, co różniło go w tym momencie od pozostałych uczniów, skupiało się na kiju baseballowym, który trzymał w ręku – zaczął nim miarowo tłuc o rozwiniętą, lewą dłoń, jakby chciał kogoś stłuc na kwaśne jabłko. Zaczęłam rozglądać się po sali z nadzieją, że to nie my będziemy ofiarami jego psychopatycznych zapędów, ale próżno szukałam kozła ofiarnego.

Zachciało mi się śmiać. Przecież to głupie. Byliśmy w szkole, tu nic nam nie groziło. Może ten koleś wcale nie miał złych zamiarów, tylko nad czymś się zamyślił albo czegoś szukał? Może ten piekielny uśmieszek wystający spod czapki baseballowej wcale nie zwiastował niechybnej śmierci spowodowanej uderzeniem kija w czaszkę?

Jedyna myśl, która trzymała moje czarne wizje na wodzy, dotyczyła ubioru obcego chłopaka. Jego czarna koszulka z białym napisem „Such a lovely day” i jaskrawo-niebieska czapka sprawiały raczej wrażenie, jakbyśmy mieli do czynienia z klaunem baseballistą, a nie prawdziwym sportowcem.

Oczekując równie rozbawionej postawy spojrzałam na Deaniela. Jego mina była jednak przeciwnością rozbawienia. Wyglądał, jakby właśnie zobaczył ducha.

– Deaniel? – spytałam cicho, lekko zdezorientowana.

Chłopak nie odpowiedział. Zerwał się z ławki i cofnął do tyłu. Jego brązowa skóra stała się teraz przerażająco blada.

 Uniosłam brew do góry. Miał jakąś dziwną traumę po klaunach baseballistach, czy jak?

– Znalazłem cię – odezwał się niepokojąco wesołym głosem nowoprzybyły chłopak. Wyszczerzył swoje białe zęby w piekielnym, rekinim uśmiechu i wystawił kij do góry, jakby chciał nim trzasnąć mojego kolegę. – Tym razem mi nie uciekniesz.

Mój przyjaciel prawie potknął się o krzesło, gdy stawiał kolejny krok w stronę okna.

– Laura –wypowiedział moje imię. Zabrzmiał tak, jakby chciał mi przekazać tysiąc słów tłumaczenia w tym jednym, znamiennym dla mnie słowie. Kręcił głową z przerażeniem w oczach i otwierał usta, najwyraźniej pragnąc mi coś przekazać, ale nie mógł. No, tylko mi nie mówcie, że jest jakimś utajonym mordercą i właśnie przyszedł po niego członek FBI przebrany za baseballistę. Tego bym nie przeżyła.

Nim zdążyłam się zorientować, co się dzieje, kij z głuchym trzaskiem uderzył w ławkę tuż przed Deanielem, który w ostatniej chwili uskoczył w bok. Nie wiedziałam co zrobić, dlatego zareagowałam jak każdy zdezorientowany człowiek, który chciał ratować swojego przyjaciela. Podniosłam z ławki książkę i rzuciłam nią w niebezpiecznego chłopaka ukrytego za czapką.

– Uciekaj! – krzyknęłam zniecierpliwiona do przyjaciela, który patrzył się na mnie zesztywniały z przerażenia. Nie podejrzewałam, że będzie w stanie zostawić mnie samą w takiej sytuacji, ale… zrobił to. Wyskoczył przez okno i popędził przed siebie, nawet się nie oglądając. Groźny osobnik także chciał to zrobić, ale stanęłam mu na drodze.

Świetnie, Lauro! Jesteś niesamowicie odważna! Tylko… co dalej?!

– Zejdź mi z drogi, ty... – Chłopak urwał w połowie zdania, spoglądając na mnie głęboką zielenią swoich oczu. Zrobił zdziwioną minę, podobnie jak ja. Nie spodziewałam się, że to będzie ten sam oszołom, którego poznałam miesiąc temu, gdy spokojnie wracałam do swojego domu, z drugiej strony: mogłam się domyślić, że to on będzie chciał zrobić Deanielowi krzywdę.

– To ty – burknął nieznajomy, uśmiechając się kpiąco pod nosem. – Aż tak mnie...– zaczął, ale nie dałam mu skończyć. Niestety nie byłam jedną z tych uległych dziewcząt.

– Co ty robisz?!– wykrzyknęłam walecznie, przerywając jego monolog. Nie lubiłam ckliwości i wspominania starych dobrych czasów. – Chcesz zabić Deaniela?!

– Tak – odparł niczym niezrażony chłopak, wzruszając obojętnie ramionami. Na jego twarz wstąpił ten niezwykle irytujący, pewny siebie uśmieszek. Miałam ochotę odkleić mu te wąskie usta z tej przystojnej gęby albo przynajmniej złamać mu nos, żeby już nie był taki idealny, na jakiego wyglądał.

Odpowiedź wcale mnie nie zdziwiła. Prędzej to, że mówił to z taką lekkością w głosie.

Wzięłam głęboki wdech i spróbowałam opanować nerwy. Chłopak tymczasem oparł luzacko kij o podłogę. Bezustannie patrzył się w moją twarz. Ta sytuacja wyraźnie go bawiła. Mnie trochę mniej.

– Deaniel to zwykły nastolatek, jest niewinny i…

Chłopak parsknął irytującym śmiechem i złapał się za brzuch, udając, że rzuciłam niezwykle zabawnym żarcikiem, który mało nie sprowadził go do poziomu tarzającego się radośnie po podłodze psa.

– Deaniel? – prychnął. – Deaniel człowiekiem? – wybuchnął tak nagle, że zesztywniałam. Teraz po jego wesołości nie było nawet śladu, w jego miejsce pojawił się gniew. – Proszę cię! To demon z krwi i kości! W każdej chwili może sprawić, że umrzesz – zakończył z krzywą miną.

Od momentu, w którym go spotkałam, wiedziałam, że jest z nim coś nie tak. Z jakiej on się bajki urwał? Czy może raczej: z jakiego szpitala psychiatrycznego.

Demony nie istniały. Nawet jeżeli jego niezwykle wybujała wizja miała jakieś odzwierciedlenie w świecie rzeczywistym, to czemu akurat Deaniel miałby być tym demonem? Nie wyglądał jak on – to po pierwsze, po drugie był zwyczajnym chłopakiem, który nie czynił nikomu większych szkód. Zdążyłam go już poznać na tyle, żeby wiedzieć, że wszystko jest z nim w jak najlepszym porządku. Może miał swoje dziwne tajemnice, ale spójrzmy prawdzie w oczy – każde je miał, nawet ja.

– Żarty sobie ze mnie stroisz? – spytałam z wrednym uśmiechem, odzyskując odwagę, którą zabrał mi niedawny wybuch obcego chłopaka. Założyłam ręce na piersi i przerzuciłam ciężar ciała na lewe biodro. Zapewne wyglądałam, jakbym rzuciła mu wyzwanie.

– Wy ludzie nigdy nie wierzycie w to, że demony istnieją – burknął niezadowolony nastolatek, zerkając na mnie groźnie spod czapki.

– Skąd, ja akurat w nie wierzę – prychnęłam. – Jeden z nich stoi przede mną.

Reakcja nieznajomego była nie do przewidzenia. Chwycił mnie gwałtownie za ramiona, przyparł do ściany i przybliżył swoją twarz niebezpiecznie blisko mojej. Jego spojrzenie nie nawiązywało do tych namiętnych scen w romansach filmowych, od których po sali kinowej rozlegały się marzycielskie westchnięcia i piski zadowolenia. Wręcz przeciwnie – ten oszołom wyglądał na naprawdę zdenerwowanego, zupełnie jakbym poruszyła jego czuły punkt.

Napięłam mięśnie ramion i wstrzymałam dech. Chłopak zablokował mnie w taki sposób, że nawet gdybym chciała się wyrwać, miałabym z tym problem. W tym momencie byłam zdana tylko na jego łaskę, a raczej jej brak.

– Cofnij to – syknął, mrużąc groźnie oczy.

– Cofam to. – Starałam się brzmieć obojętnie, choć nie miałam pewności, że mi się udało. Do tego przewróciłam ostentacyjnie oczami, żeby pokazać mu, że tak naprawdę się go nie boję. W głębi duszy czułam jednak niepokój.

– Jeżeli chcesz dowodu, draśnij go nożem.

Co on do mnie właśnie powiedział? Naprawdę sądził, że będę kaleczyć własnego przyjaciela, który zaraz by uciekł, uznając mnie za psychopatkę? Mylił się. I to bardzo. Byłam normalna. Dobrze, w miarę normalna. Nie bawiłam się w bezcelowe ranienie ludzi nożem.

– Nie mam pojęcia kim jesteś, nie mam pojęcia po co ci Deaniel i dlaczego chcesz mu zrobić krzywdę. Nie chcę wiedzieć, co będzie, kiedy drasnę go nożem. Nie chcę wiedzieć, co siedzi w tym twoim małym móżdżku. Nie obchodzi mnie to – powiedziałam głosem przepełnionym jadem. Prędzej mnie zdenerwował niż przeraził swoimi nierozumnymi rozkazami.

– Idiotka – mruknął chłopak, zakańczając swoją krótką wypowiedź głośnym, kocim prychnięciem. Wyglądał, jakby miał mi za chwilę przywalić kijem baseballowym, ale ku mojej uldze odsunął się ode mnie i skierował w stronę drzwi. Włożył ręce do kieszeni pragnąc mi udowodnić, że wcale nie wytrąciłam go z równowagi. Oszust. Widziałam, że był piekielnie zły. Nie potrafił trzymać nerwów na wodzy.

– Mam imię – burknęłam na boku. Nie chciałam, żeby mnie usłyszał, a jednak ta wiadomość dotarła do jego uszu. Zatrzymał się, ale nie obrócił w moją stronę, zaledwie zerknął na mnie przez ramię z podejrzanie zadowolonym uśmieszkiem. Czy to możliwe, żeby jego gniew tak szybko wyparował?

– Nie znam go – odpowiedział.

– Laura – powiedziałam to tak głośno i wyraźnie, żeby zapamiętał sobie moje imię. Nie przejmowałam się tym, że użyje moich danych osobowych w jakimś niecnym celu, wydawało mi się, że miał na to zbyt ograniczone zasoby inteligencji. – Laura Collins.

– Nathiel. Nathiel Auvrey – odparł zgodnie z moimi oczekiwaniami.

Cóż, tak jak podejrzewałam – chętnie podzielił się ze mną swoimi danymi osobowymi. O to właśnie mi chodziło.

– Bardzo mi miło – odpowiedziałam tak sarkastycznie, jak tylko potrafiłam. Miałam nadzieję, że nie uzna tego za komplement. W końcu chciałam zrobić mu na złość.

Zielonooki nastolatek, który przedstawił mi się jako Nathiel, spojrzał na mnie z dziwnie uwodzicielskim uśmiechem. Chciał mnie do siebie zachęcić czy jeszcze bardziej zniechęcić? Opcja druga na pewno mu wyszła.

– Czas pokaże, czy będzie to miła znajomość – dodał na zakończenie, po czym zgrabnym krokiem wyszedł z klasy.

Brońcie mnie istoty niebieskie od takich ludzi.

Idioci. Idioci wszędzie.