Rozdział 3 - "Nieznajomy"

Kolejny rozdział wspomnieniowy. Mogę jednak zdradzić, że w następnym rozdziale pojawi się Nathiel i od tej pory będzie się działo zdecydowanie więcej C: zapraszam do czytania!

POPRAWIONY [16.04.17] 
Tytuł z "Deaniela" został zmieniony na "Nieznajomy". W sumie wprowadzam coraz mniej poprawek, nie jest źle!

***

Miałam za sobą zaledwie kilka godzin snu. Wielkie cienie oznaczyły swoją obecność pod moimi oczami – nie starałam się ich zatuszować niepotrzebnym makijażem. Zamiast nakładać na twarz tonę pudru, który sprawiłby, że moja blada skóra wyglądałaby jak nienaturalnie usmażony naleśnik, poddałam się swojej naturze. Skoro i tak wszyscy sądzili, że wyglądam jak wychudzony, chory i blady stwór to dlaczego miałabym zmieniać powszechną opinię na swój temat? Przynajmniej miałam spokój od ludzi, którzy ulegali plotkom i bali się do mnie zbliżyć chociaż na krok, żeby przypadkiem nie załapać jakiejś choroby śmiertelnej. Czasami gdy czułam się samotna w klasie pełnej ludzi, lubiłam kaszleć w zaciśniętą pięść i patrzeć jak inni się ode mnie odsuwają. Dziwnych ludzi jarają dziwne rozrywki.

Pomimo swojego niezdrowego wyglądu miałam naprawdę końskie zdrowie. Ostatnim razem byłam chora, gdy miałam pięć lat. Wiedziała o tym tylko moja przyjaciółka Amy, która w przeciwieństwie do mnie była zaprzyjaźniona z bakteriami wywołującymi niechciane choroby. Może to kwestia tego, że spędzała dużo czasu z różnymi ludźmi? Ja poddałam się tylko jej towarzystwu.

– Laura, zdajesz sobie sprawę z tego, że niedługo mamy egzaminy?

Kiwnęłam głową, nawet nie spoglądając na swoją przyjaciółkę. Wcale się tym nie przejmowałam. Nie byłam kujonem i nie siedziałam bez przerwy nad podręcznikami szkolnymi, ale musiałam przyznać, że byłam dosyć pilną uczennicą. Miałam dobrą pamięć i mnóstwo wolnego czasu, który zapełniałam rutynowymi czynnościami, takimi jak na przykład nauka. Nie martwiłam się wynikami egzaminu.

– No, tak – westchnęła Amy. – Ty nie masz się czym przejmować.

Żeby ją pocieszyć, zaproponowałam:

– Jeśli boisz się, że zawalisz egzaminy, wystarczy zwyczajne „proszę”, lody bakaliowe – ewentualnie ciężarówka różanego Earl Greya, ale o tym nie chciałam na razie wspominać, czekałam aż dług urośnie – …i zdasz na sto procent. – Uśmiechnęłam się na boku.

Rozbawiona Amy pokiwała energicznie głową, zgadzając się na taki układ.

Pomagałam jej w nauce nie od dziś. Była zbyt „zajętą” osobą, by móc samej czegokolwiek się nauczyć. W końcu randkowanie to poważna czynność, która pochłaniała mnóstwo wolnego czasu. Wymagała również użycia sporych ilości szarych komórek. Niełatwo jest wykrzesać z głowy jakiś niewinny tekst na podryw i nie zrobić przy tym z siebie idiotki. Musiałam przyznać, że przynajmniej w tym Amy była dobra. I pomyśleć, że mając tak różne priorytety i zainteresowania byłyśmy przyjaciółkami. Czasami zastanawiałam się, za co tak naprawdę ją lubiłam.

– Laura!– wykrzyknęła z nagła, a jej oczy zabłyszczały radośnie. – Patrz! Twoje ulubione karmelowe ciastka! – mówiąc to, wskazała na wystawę sklepową trzęsącą się z emocji dłonią.

Dobrze, już wiedziałam za co ją lubiłam. Za jej opętaną, radosną duszę, za niespożytkowaną energię, którą bezskutecznie starała się mnie zarazić i za dobroć, którą obdarzała mnie, odkąd się poznałyśmy. Tak naprawdę jeszcze nigdy mnie nie zawiodła i była jedyną rówieśniczką na świecie, której ufałam.

– Przywołuje wspomnienia, co? – spytałam, wlepiając spojrzenie w usłaną słodyczami wystawę. Może moja postura nie wskazywała na to, że zajadałam się nimi bez opamiętania, ale musiałam przyznać, że słodkości to jedna z moich największych słabości.

Amy pokiwała wesoło głową.

– Mamy trochę czasu, chodźmy i kupmy kilka!

Tak oto z wielką torbą „kilku” karmelowych gwiazdek – tak je zwałam w dzieciństwie – ruszyłyśmy w stronę szkoły. Mój sentyment do tych małych ciastek nie polegał tylko i wyłącznie na smaku. Jakkolwiek to zabrzmi – dzięki nim poznałam Amy.

To była późna, mroźna jesień. Deszcz w towarzystwie porywczego wiatru zaatakował nasze małe miasteczko. Wszyscy ludzie uciekali w popłochu do domu, przykrywając głowy wszystkim, co tylko mieli pod ręką. Gazety, szaliki, plecaki, własne dłonie. Tylko siedmioletnia Laura nigdzie się nie spieszyła. Wędrowałam deszczowymi ulicami, skacząc w swoich niebieskich kaloszach od jednej kałuży do drugiej. Miałam swój własny zwyczaj, który odbywałam po zajęciach szkolnych – ze względu na ojca starałam się maksymalnie wydłużać czas i drogę do domu. Często zatrzymywałam się wówczas przy bajecznie wyglądającej wystawie ze słodyczami, która zachęcała do kupna domowych wypieków. Mnie jednak najbardziej interesowały karmelowe gwiazdki. Nigdy nie odważyłam się tam wejść i je kupić, przynajmniej do czasu, kiedy nie poznałam mojej przyjaciółki.

Cukiernia należała do rodziców pulchnej wówczas Amy, która była rekordzistką w jedzeniu słodyczy na czas – co ciekawe, schudła dopiero wtedy, kiedy jej rodzinna firma splajtowała.

Pani Whitefold była mistrzynią cukiernictwa i to nie tylko ze względu na to, że cudownie piekła. Miała ogromną wyobraźnię, która pozwalała jej przy użyciu swoich piekarskich umiejętności stworzyć nową, słodką historię odbywającą się na tle ciasteczkowej krainy. Z każdego błahego pomysłu potrafiła wyczarować coś bajecznego. Zazdrościłam tego Amy. Moja mama była prostą osobą, artystką znającą się tylko na swoim własnym fachu. Najprostsze czekoladowe ciasto zawsze lądowało spalone w śmietniku.

Tamtego dnia wystawa została zmieniona na typowo świąteczną. Śnieżne, ciastkowe bałwanki lśniły na lukrowanym blacie obsypanym jadalnym brokatem. Świąteczne biało-czerwone rurki wbite pod artystycznie krzywym kątem oraz piernikowe domki pobłyskiwały wesoło w świetle sztucznych lamp. Nieodłącznym elementem każdego nowego wystroju były karmelowe gwiazdki. Znajdowały się na piernikowych domkach, w rączkach ciastkowych i uśmiechniętych ludzików, leżały na sztucznym śniegu i przylegały do marcepanowych drzew. Niczego nie chciałam spróbować tak bardzo jak ich. Umożliwiła mi to mała dziewczynka o kręconych, brązowych włosach, która wpatrywała się we mnie po drugiej stronie wystawy. Gdy ją w końcu zauważyłam, zamrugałam kilka razy oczyma. Często widywałam ją w szkole i w sumie nietrudno było ją rozpoznać. Dziewczyna słynęła z tego, że brała udział we wszystkim, co miało miejsce w szkole, oprócz zajęć sportowych – swoją drogą, nienawidzi ich do tej pory.

Mała Amy w pewnym momencie uśmiechnęła się do mnie szeroko i jak oszalała odbiegła od szyby. Przerażona myślą, że zaraz zostanę przez kogoś skarcona za wpatrywanie się w wystawę, oddaliłam się od okna i ruszyłam pędem przed siebie. Ku własnemu zdziwieniu, chwilę potem usłyszałam za sobą głośnie nawoływanie. Zatrzymałam się i spojrzałam niepewnie w tył. Za mną biegła właśnie ta puszysta, niezgrabna dziewczyna z wielkimi rumieńcami zmęczenia na twarzy i z jakąś papierową torbą w ręku. Byłam w szoku z tego powodu, że znała moje imię. Przecież nawet nie chodziłyśmy do tej samej klasy.

– Masz – powiedziała zdyszana, kiedy już do mnie dotarła. – Widzę, że zawsze patrzysz się na te gwiazdki. Są naprawdę bardzo dobre – zaśmiała się. – Chcę, żebyś ich spróbowała.

Oszołomiona zdołałam wtedy tylko kiwnąć głową. Nie padły z moich ust żadne słowa podziękowania. Chwyciłam gwałtownie za torbę i pobiegłam do domu. Pierwszy raz znalazłam się w nim tak szybko i to z zadziwiająco wielką radością. Rzuciłam plecak na podłogę, zrzuciłam z siebie kurtkę, ściągnęłam buty i pobiegłam do pokoju. Siadając na swoim łóżku zaścielonym błękitną poszewką w misie, otworzyłam torbę i zaciągnęłam się tym karmelowym, oszałamiającym zmysły zapachem. Pamiętam, że gwiazdek było dokładnie jedenaście i przez kolejne jedenaście dni jadłam po jednej z nich. Dwunastego dnia ubolewając nad skończonym zapasem słodyczy, chwyciłam za skarbonkę, wyciągnęłam z niej wszystkie moje drobne oszczędności i twardym krokiem ruszyłam ku cukierni. Chwiejnie i niepewnie, ale przywitana z wielką uprzejmością rodziców Amy, a także jej samej, weszłam do środka. Pamiętam, że zostałam zaproszona na gorącą czekoladę, którą popijałyśmy siedząc przy stoliku pod samą wystawą – mama Amy pozwoliła nam się nawet pobawić ludzikami, które tam stały. Od tamtej pory bywałam w cukierni codziennie i to nie tylko ze względu na to, że mogłam jeść tyle gwiazdek ile chciałam. Zwyczajnie w świecie znalazłam kogoś z kim się zaprzyjaźniłam.

– Amy – zaczęłam, wyrywając się z sideł wspomnień. Spojrzałam na nią ukradkiem. – Nigdy cię o to nie zapytałam. Skąd znałaś wtedy moje imię?

Roześmiana brązowowłosa dziewczyna chwyciła za jedną z karmelowych zdobyczy i odrzekła:

– To proste – uśmiechnęła się. – Jako mała dziewczynka byłam tak ciekawska i równocześnie zakompleksiona przez swoją wagę i loki, że zawsze wypatrywałam ślicznych, drobnych twarzyczek. Jedną z najbardziej interesujących i najładniej ubranych dzieci w podstawówce byłaś ty. Dowiedzieć się jak masz na imię to nie był żaden problem, gdy było się w samorządzie szkolnym – zaśmiała się. – Wiesz, Laura? Ta niezwykłość została ci do dzisiaj.

Uniosłam jedną brew do góry.

Interesująca postać? Ładnie ubrana? Śliczna, drobna twarzyczka? Chyba nie myślałyśmy o tej samej osobie.

Spojrzałam w dół.

O rozmiar za duża, przydługa granatowa koszula w kratę, zwykłe, czarne, obcisłe spodnie i czarne trampki z idealnie białymi sznurówkami. Oto ja. Zero stylu i gustu. Nie przyciągałam swoją wizualizacją.

– Laura – westchnęła Amy. – Nie patrz się na siebie jak na jakiegoś odmieńca. Nawet nie wiesz, ilu mężczyzn się za tobą ogląda.

Nie powstrzymałam się od głośnego prychnięcia. Ona naprawdę żyła we własnym świecie. Wszyscy oglądali się za mną tylko dlatego, że wyglądałam jak dziwak. Szukali pretekstu do tego, aby mnie wyśmiać, nie, żeby mnie poderwać. Jeszcze nigdy żaden chłopak w szkole nie rozmawiał ze mną dłużej niż pięć minut, a każda rozmowa była przeprowadzana z niechcianej konieczności. Na szczęście rówieśnicy zdążyli się nauczyć, że nie pożyczam nikomu notatek i nie daję odpisywać swoich zadań domowych.

– O! – wykrzyknęła Amy, mało nie raniąc moich uszu tym wrzaskiem. – Nicholas!

Słysząc to imię przewróciłam oczyma. Wysoki i przystojny koszykarz drużyny licealnej – zdaniem Amy, moim – cholerny podrywacz i pusty mięśniak. Nie przepadałam za nim, bo patrzył na mnie jak na karalucha, którego chciałby zgnieść swoimi drogimi adidasami, za to moja przyjaciółka za nim szalała. Nie zamierzałam wtrącać się w jej kolejny niewinny romans. Może nie byłam specem od relacji damsko-męskich, ale wystarczyło, że znałam się na ludziach. Ten gość nie był z żadną dziewczyną dłużej niż tydzień. Zapewne będzie kolejnym chłopakiem, który wyrwie jej i zdepcze serce.

– Laura! – powiedziała przyjaciółka z magicznym błyskiem w oczach, chwytając mnie gwałtownie za ramiona. – Widzimy się po szkole!

– A lunch? – zapytałam, unosząc brew.

Amy spojrzała niewinnie w bok, nie wiedząc jak się wytłumaczyć. Zawsze jadłyśmy razem, z wyjątkiem tych okazji, kiedy wolała spędzić ten czas z nowopoznanymi chłopakami. Nie miałam jej tego za złe. Wiedziałam, że lubi towarzystwo – i to nie tylko moje. Nie chciałam odbierać jej możliwości poznawania się i spędzania czasu z innymi ludźmi. Dobrowolnie osuwałam się w cień.

– W porządku. Widzimy się po szkole. – Uśmiechnęłam się. Na nowo uradowana Amy przytuliła mnie mocno do siebie, a potem machając energicznie ręką, pobiegła do zespołu koszykarskiego.

Znowu zostałam sama. Wcale mi to nie przeszkadzało. Czasami potrzebowałam przerwy od tego bezustannego paplania o chłopakach. Wolałam spokój, ciszę i samotność.

Wzruszyłam obojętnie ramionami i ruszyłam w stronę swojej szafki szkolnej.

Rozpoczynał się kolejny rutynowy dzień szkolny. Żadnych nowości, żadnych zmian. Po prawej grupa sportowców-cwaniaków próbowała wsadzić pierwszego lepszego frajera-kujona do śmietnika, po lewej panny plotkary w zwartej i nierozpadającej się nigdy grupie – no, chyba, że któraś pomalowała paznokcie na niemodny tego lata kolor – stały i dyskutowały o swoich zdobyczach z wyprzedaży. Z tyłu tuż za mną znajdowała się grupka całkiem normalnie dyskutujących ludzi, gdzieś obok nich czaiła się groźnie wyglądająca pani Laisser, która uderzała szeroką linijką o swoją dłoń, jakby komuś chciała nią przyłożyć, i ja przy swojej szarej, zniszczonej szafce, jak zawsze wyjmowałam poniedziałkowe zeszyty i książki. Angielski, francuski, matematyka, biologia, chemia, przybory do pisania i... albo mi się zdawało, albo moja rutyna została zachwiana.

Coś mi nie pasowało. Koszykarze, frajerzy, plotkary, zwyczajni ludzie, nauczyciele... i jeszcze jedna osoba. Tuż obok mnie. Nawet bardzo blisko mnie. Ukradkowo spojrzałam w prawą stronę. Stał tam chłopak, który spłoszony moim spojrzeniem, skierował wzrok w drugą stronę.

– Przepraszam, chcesz czegoś ode mnie? – spytałam grzecznie.

Dopiero wtedy chłopak spojrzał na mnie ponownie. Znałam tę twarz. Choć dziś miała inny, spokojniejszy wyraz, poznawałam ją. To był ten sam chłopak, który wczorajszej nocy uciekał przed tym obłąkanym idiotą z nożem. Nie mogłam się mylić, miałam znakomitą pamięć fotograficzną.

Zdziwiłam się. Chłopak najwyraźniej też – zupełnie jakby mnie poznawał.

– To ty? – spytaliśmy równocześnie. Zdziwił mnie jego radosny śmiech, którym poniósł się przez cały korytarz w reakcji na naszą zgodność. Zaburzył nim codzienność szkolną. Wszyscy spojrzeli na niego kątem oka, zastanawiając się co to za dziwak.

 Z jakiegoś powodu uśmiechnęłam się delikatnie.

– Wybacz – odparł lekko zawstydzony, chrząkając w zwiniętą pięść. Po chwili odwzajemnił mój uśmiech. – Nie na co dzień mam styczność z czymś, co choć odrobinę jest zabawne.

– Surowa rodzina? – spytałam obojętnie, wpychając książki do plecaka. Nie patrzyłam na niego, wiedziałam, że szybko zmieni swoje miłe nastawienie, kiedy usłyszy, co inni mają do powiedzenia na mój temat. Tak właśnie działała siła ludzkiego gadania. Wystarczyło kilka nieprawdziwych słów z ust obcych osób, aby ktoś zmienił o tobie zdanie.

Chłopak najwyraźniej się zmieszał.

– Można tak powiedzieć – mruknął, drapiąc się w tył głowy. Uciekł spojrzeniem gdzieś w bok i zacisnął usta. Znałam ten wyraz twarzy. Starał się szybko znaleźć jakiś nowy temat do rozmowy, żeby się nie pogrążyć. W końcu kto już na samym początku znajomości opowiada o swojej rodzinie? – Jestem Deaniel – rzekł chwilę później z nowym entuzjazmem w głosie, zupełnie, jakby ktoś usunął mu wspomnienia i przeprogramował natychmiastowo w inny tryb rozmowy.

– Laura – odpowiedziałam.

– Miło mi cię poznać – dodał najwyraźniej uradowany z tego powodu, że poznał kogoś w nowej szkole. Tak. Domyślałam się, że jest tu pierwszy raz, a to dlatego, że nie dało się tu kogoś nie znać. Twierdziła to typowa obserwatorka szkolna – Laura Collins.

Kiedy nie odpowiedziałam grzecznym „mi ciebie też”, chłopak bez problemu podjął kolejną próbę rozmowy. Był w tym dobry.

– Jestem tu pierwszy raz. – To już wiedziałam. – Mogłabyś mnie zaprowadzić do klasy sto dwa? – spytał niepewnie. – Oczywiście jeżeli to nie problem.

W ręku trzymał zmięty papierek, gdzie najwyraźniej znajdował się plan zajęć.

– A więc będziesz chodził ze mną do klasy – podsumowałam beznamiętnie.

– Naprawdę? Nawet nie wiesz jak się cieszę. Wydajesz się być sympatyczną osobą – roześmiał się.

Cóż, trzeba było przyznać, że był czarującym chłopakiem. I to nie tylko ze względu na swój dźwięczny śmiech, spokojny głos i łagodne usposobienie. Z wyglądu też był niczego sobie. Brązowe, krótkie, nastroszone włosy, oczy w kolorze orzechu, wpadające powoli w mahoń, i najsłodszy uśmiech jaki kiedykolwiek widziałam. Może nie wyróżniał się na tle społeczności szkolnej, ale to nie mogło mu w żaden sposób zaszkodzić. Lepiej było wyglądać pospolicie niż wzbudzać swoją osobą zainteresowanie innych.

– Dziękuję – odparłam, choć wiedziałam, że szybko zmieni na mój temat zdanie. Wcale nie byłam sympatyczna. Daleko było mi od kogoś, kogo dało się lubić.

Wymieniając jeszcze kilka pustych uprzejmości, ruszyliśmy do klasy sto dwa. Gdzieś wewnątrz modliłam się, żeby ten koleś się ode mnie odczepił.