Rozdział 6 - "Niespodziewane wyznanie"

Matko, długi ten rozdział. Mam nadzieję, że przez niego przebrnęliście. W sumie to współczuję mojemu chłopakowi, który przez moje twórcze pisanie, musiał siedzieć i się nudzić, a potem jeszcze wysłuchiwać całego rozdziału czytanego na głos. Przyznam szczerze, początek niezbyt mi się podoba, później... później może coś się dzieje, ale... nie wiem. Czuję się niepewnie wobec tego rozdziału. Sami oceńcie! I... dziękuję za wszystkie komentarze. Czytając je na lekcjach z komórki, mam takiego banana na ryjku, że nawet sobie tego nie wyobrażacie! Pozdrawiam ^___^

PS. Ach! Wybaczcie za tą uwagę, ale wielokrotnie ktoś nazywał Nathiela Nathanielem. Nie, moi mili. Nathiel to nie Nathaniel. To zupełnie inne imię. Czytam je jako: Nafiel.

POPRAWIONE [14.05.17] 
Kilka lat temu pisałam, że ten rozdział jest długi. Lol. Chyba nie przewidziała, że będę pisać jeszcze dłuższe >D. 

***

Czarna, zwiewna sukienka, czarne buty i… czarne myśli. Zestaw podręczny typowego pesymisty w komplecie.

Czasami odnosiłam wrażenie, że moje życie to jakaś wyjątkowo nieudana parodia stworzona przez kogoś, kto nienawidzi rutynowych, prostych działań. Niewidzialnym piórem spisywał moje losy na czystej kartce papieru po to, aby utrudnić mi życie i samemu poczuć się dzięki temu lepiej.

Nigdy nie lubiłam skomplikowanych rzeczy. Dotąd żyłam w prostocie. Nie wyróżniałam się z tłumu i nie można mnie było przyłączyć do żadnej określonej kategorii szkolnej lub ogólnospołecznej. Zwyczajna, siedemnastoletnia Laura, która mignie ci przed oczami i w ciągu sekundy zniknie. Może przelotnie na nią spojrzysz i pomyślisz „jaka blada”, „jaka nachmurzona”, „jaka dziwna”, „jaka chuda”. Może. Chwilę później miniesz jednak jakieś wesołe dziecko, starszą panią, przystojnego nastolatka i to właśnie oni zajmą większą część twoich rozważań. Bo wesołe, bo biedne, bo przystojne i intrygujące.

Spoglądałam w lustro z niezadowoloną miną, rozczesując włosy. Wyglądałam dziś jakbym szła na pogrzeb i nie chodziło mi tylko o ubiór – nawet gdy chciałam na próbę się uśmiechnąć, wyglądałam jakbym zjadła nieświeżą kanapkę oblepioną zieloną pleśnią. Czy właśnie tak miało wyglądać moje spotkanie z Deanielem, z którym na nowo się zapoznawałam? Lubiłam go, nie chciałam sprawić mu przykrości swoim niezadowoleniem. Może to brzmiało dosyć nieprawdopodobnie jak na osobę, która wykazywała się ogólną niechęcią do ludzkości, ale jednak wciąż byłam człowiekiem i miałam uczucia. Zależało mi na tej garstce, która zdołała do mnie dotrzeć.

Posłałam kolejne krzywe spojrzenie swojemu odbiciu w lustrze. Oderwałam się od niego dopiero wtedy, kiedy do drzwi zapukała moja matka.

– Mogę wejść? – usłyszałam konspiracyjnie cichy głos.

– Mamo, czy ty mnie o coś podejrzewasz? – spytałam, przewracając oczami. – No, tak, bo przecież na biurku leżą prochy gotowe do wciągnięcia, w rogu spoczywają męskie, czerwone stringi po moim kolejnym już z rzędu kochanku, w laptopie dwadzieścia cztery na dobę lecą gejowskie filmy porno, a ja skaczę po pokoju i krzyczę, że lubię dziwki, koks i Justina Biebera.

– Laura…

Gdy moja mama otworzyła drzwi spojrzała na mnie pobłażliwie. Mogłam się założyć, że wyobraźnię odziedziczyłam właśnie po niej, za to sarkazm był przekazany w genach przez mojego ojca.

– Co? – spytałam, udając oburzenie.

– Doskonale cię znam, kochanie. Wiem, że jesteś do bólu grzeczna, spokojna i... Och, gdybyś choć raz zrobiła coś złego. Jesteś taka nudna – powiedziała rozbawiona.

– Dzięki, mamo. – Mimo wszystko nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu.

Od zawsze doskonale rozumiałam się z moją matką. Byłyśmy nie tylko rodziną, ale też przyjaciółkami. Naprawdę rzadko się kłóciłyśmy, częściej płakałyśmy w swoich ramionach oglądając wyciskacze łez i pałaszując bakaliowe lody, lub śmiałyśmy się podczas beznadziejnych komedii, które kończyły się na rzucaniu w siebie popcornem. Niejedna nastolatka pozazdrościłaby mi matki.

Joanne Collins była niespełnioną artystką. Duszą wciąż była gdzieś przy swoich młodzieńczych latach, a wyobraźnią w romantycznym świecie literackim. Tak bardzo współczułam jej tego, że wyszła za takiego gbura, zupełnie szarego człowieka. Mogła podróżować, czerpać inspiracje ze świata, zostać tym, kim naprawdę chciała być, a on wszystko doszczętnie zniszczył. Nie wiem jak ktoś tak bardzo ograniczony rzeczywistością mógł zostać jej mężem. Mama przecież zawsze marzyła o księciu z bajki.

–                Gdzie się tak stroisz, skarbie? – spytała matka, wyrywając mnie z głębokich rozmyślań. – Ktoś umarł? – dodała ze śmiechem na ustach.

– Tak – odparłam z westchnięciem. – Moja dusza.

– Coś się dzieje? – Spojrzała na mnie badawczo, opierając się o futrynę. Teraz wyglądała jak moja starsza troskliwa siostra.

– Widzisz, mamo – zaczęłam zabawnie dramatycznym głosem – wybieram się na imprezę. – Spojrzałam na nią ze zgrozą godną prawdziwego aktora odgrywającego swoją tragiczną rolę w teatrze. Moja mama podjęła grę. Złapała się za poliki i ułożyła z ust wielką literę „o”. Zapewne chciała sparodiować popularny obraz Edwarda Muncha zatytułowany „Krzyk”.

– Co się z tobą stało? Nie poznaję cię – powiedziała udawanie przerażonym głosem. – Dorastasz?

– Gdzieżby znowu. – Machnęłam ręką. – Robię to dla przyjaciela.

Mama uśmiechnęła się ciepło. Taką samą minę robiła, kiedy spoglądała na szczeniaki sąsiadów bawiące się na trawniku przed domem. To nie zapowiadało niczego dobrego. Za chwilę porwie ją do tańca romantyczna część jej duszy.

– To takie słodkie! – zaszczebiotała. – Mówisz o tym całym Deanielu, prawda? – spytała, przybierając równocześnie podejrzliwy i tajemniczy wyraz twarzy.

– O, ja znam tę minę! – wykrzyknęłam. Wiedziałam, że zaraz się zacznie. Ile razy słyszałam już podobne rzeczy z ust mojej mamy? Za wszelką cenę chciała mnie zeswatać z jakimś chłopakiem. Uważała, że związek w moim wieku to podstawa dorastania. Miałyśmy odmienne zdania.

– Zakochałaś się!

– Nie!

– Tak! – Joanne zaśmiała się wesoło i przytuliła mnie tak mocno, że na moment straciłam dech. Próbowałam się wyrwać, bo nie przepadałam za egzaltacją, nawet jeżeli stosowała ją moja własna rodzicielka.

– Nie, mamo, słuch... – Oczywiście nie dane było mi skończyć zdania.

– Moja mała kochana Laura się zakochała!

– Nie, to nie t...

– Och, zamilcz ty istoto bez uczuć! – zaśmiała się. – Już myślałam, że jest coś z tobą nie tak. – Odsunęła się ode mnie i uśmiechnęła szeroko. Radość była widoczna nie tylko na jej twarzy, ale również w iskrzących się oczach.

Zaraz. Ona naprawdę sądziła, że jest coś ze mną nie tak. Podejrzewała mnie o homoseksualizm? Powinna już wiedzieć, że jestem zrażona do mężczyzn z winy mojego ojca. Nie zanosiło się na to, żebym w najbliższym czasie z kimkolwiek się wiązała, a już szczególnie nie z Deanielem. Owszem, miał niebezpieczne predyspozycje do bycia księciem z bajki, ale oprócz tego miał też predyspozycje do bycia świrem pokroju Nathiela.

Westchnęłam ciężko. Wszelakie rozmowy z zatraconą w świecie romantyzmu osobą nie miały sensu, szczególnie jeżeli tą osobą była twoja matka.

– Chodź. Ubiorę cię jak człowieka – powiedziała z powagą, wyciągając mnie z pokoju.

No, ładnie. Zaczynało się.

***

Błękitna sukienka rozpaczliwie próbująca sięgnąć kolan, srebrne szpilki, które próbowały zrzucić mnie z nóg, loki przywołujące na myśl małą księżniczkę w wydaniu Barbie, obficie wytuszowane rzęsy i... czarne myśli.

Wyglądałam wesoło. Wyglądałam kolorowo. Wyglądałam jak nie ja.

Mamo, coś ty ze mną zrobiła?

Starałam się wyszukać jakąś zaletę w mojej nowej odsłonie. Znalazłam jedną: przynajmniej nikt mnie nie rozpozna i pozostanę tą osobą, za którą wszyscy mnie mieli – czyli niewyróżniającą się z tłumu dziewczyną o jakimś nieważnym imieniu i nazwisku. Nikt nie będzie wiedział, że Laura Collins to ta niska blondynka w barwnej sukience, ponieważ nikt się mnie tam nie spodziewa.

– I jak? – spytała uszczęśliwiona efektem końcowym mama.

Nie mogłam być z nią do końca szczera. Może rzeczywiście wyglądałam w tej odsłonie jak prawdziwa nastolatka, która wybierała się na imprezę dla nieletnich, ale nie czułam się z tym dobrze. Ludzie z pewnością będą zwracać na mnie uwagę, a ja nie lubiłam być w centrum zainteresowania.

– Gustownie – powiedziałam krótko.

Joanne wyglądała na zasmuconą moją suchą reakcją.

Brawo, Lauro. Twój brak uczuć jak zwykle wszystko zniszczył. Teraz napraw to, co zepsułaś.

Skorzystałam z pierwszego pomysłu, który przyszedł mi do głowy, a takie zazwyczaj nie są trafne. Nie dość, że nie byłam zabawna to jeszcze miałam problem z okazywaniem entuzjazmu. To nie mogło skończyć się dobrze.

Odchrząknęłam cicho, wzięłam głęboki wdech gotowa zrobić z siebie kretynkę, wystawiłam ręce do góry i wykrzyknęłam udawanym, radosnym głosem:

– Wyglądam świetnie! Wszyscy padną z wrażenia! Rozkocham w sobie wszystkich mężczyzn! Jestem taka piękna, że moja uroda onieśmiela nawet mnie! Łał!

I pewnie wszystko byłoby w porządku, gdyby za moimi plecami nie rozległ się głośny śmiech. Mama zakryła usta dłonią, kryjąc uśmiech rozbawienia, a ja odwróciłam się gwałtownie w tył.

Zalała mnie gorąca fala wstydu.

Deaniel. Deaniel i Amy. W takich chwilach miałam ochotę udusić moją przyjaciółkę gołymi rękami za to, że zawsze wchodzi do mojego domu bez pukania. Rozumiem jeszcze, gdyby weszła tutaj sama, ale przytargała tu ze sobą Deaniela, który był samcem nie mającym dostępu do mojego mieszkania.

Spojrzałam na przyjaciela, który tarzał się teraz ze śmiechu po podłodze, i na przyjaciółkę, która patrzyła na mnie z otwartą buzią, jakby nie dowierzała temu, co właśnie zobaczyła. Tak, ja też w to nie wierzyłam. Nieważne czy mój entuzjazm był udawany, czy nie, ważne, że w ogóle go okazałam, a to sporadyczny widok.

– Po pierwsze to się puka, po drugie: Dan, moja podłoga jest już czysta, nie musisz jej czyścić swoimi plecami, po trzecie: Amy, zamknij buzię, bo wsadzę ci do gęby banana, a przecież ich nie lubisz – mruknęłam niezadowolona, ponownie odwracając się do nich plecami. Zaczęłam wachlować się dłonią.

Gorąco. Bardzo gorąco.

– No – powiedziała oszołomiona Amy – zdziwiłaś mnie po prostu, wiesz? Zobaczyć skaczącą i krzyczącą radośnie Laurę to... Łał, jestem pod totalnym wrażeniem. Twoja mama potrafi zdziałać cuda. – Dziewczyna uśmiechnęła się w stronę mojej usatysfakcjonowanej rodzicielki. Deaniel najwyraźniej dopiero ją dostrzegł, bo podniósł się z podłogi i skinął jej głową na przywitanie. Wciąż nie mógł ukryć błąkającego się po jego ustach szyderczo-rozbawionego uśmieszku. Miałam ochotę zdzielić go stojącym pod ręką wazonem po głowie.

– Jesteś urocza – stwierdził nagle z miną niewiniątka. Zauważył już, że patrzę na niego wzrokiem rozjuszonego bazyliszka, który szykuje się do mentalnego ataku.

 Nie chciałam nawet patrzeć na sprawczynię całego zamieszania. Wiedziałam, że teraz uśmiecha się szeroko, nie mogąc powstrzymać się od komentarzu w stylu: „Och, jaki on słodki! Laura, bierz póki gorące”, bądź "Bierz Laurę, oddam za darmo!". Zamiast tego powiedziała krótko:

– Bawcie się dobrze, dzieci. – A potem chichocząc pod nosem jak nastolatka ruszyła w stronę kuchni.

– Dziękujemy. – Deaniel spoglądał na mnie z zabójczym uśmiechem na twarzy. Czy tylko mi się wydawało, czy zwiastował on kolejną falę śmiechu?

– Śmiej się, śmiej diable. Jeszcze tego pożałujesz!

***

Księżyc oświetlał nasze twarze w drodze do całkowicie nieznanego nam miejsca, gdzie miała odbyć się młodzieńcza krucjata. Moi przyjaciele kilka dni temu zgodnie stwierdzili, że „Laura i imprezy nie idą ze sobą w parze”. W pełni zgadzałam się z tym stwierdzeniem. Wystarczyło wyobrazić sobie niedźwiedzia polarnego w rolkach stacjonującego w dżungli pełnej małp. To była dokładnie taka sama sytuacja.

Westchnęłam cicho i spojrzałam w bok, od razu napotykając spojrzenie Deaniela. Uśmiechnął się do mnie. I nie, nie był to ironiczny uśmiech. Już dawno zapomniał o tym zabawnym wydarzeniu związanym z moim nietypowym zachowaniem. Uśmiechał się do mnie w sposób, który wyrażał więcej niż tysiące słów – jakkolwiek to brzmiało. „Jestem szczęśliwy, że spędzimy razem czas”, „Dobrze wyglądasz”, a może nawet...

– Laura! – wykrzyknęła nagle Amy, sprawiając, że aż podskoczyłam przerażona do góry. – Jak Boga kocham, zarumieniłaś się!

No, ładnie. Teraz poczułam się jeszcze bardziej głupio. Spojrzałam gdzieś w bok, błagając o to, aby Deaniel zbyt wiele sobie nie wyobrażał. Nie zarumieniłam się dlatego, że na mnie patrzył. Nie. Naprawdę.

– Dan, nie chcę nic mówić, ale wydaje mi się, że nasza Laura odeszła bezpowrotnie – westchnęła ciężko Amy. – Jak myślisz, co ją zmieniło? – spytała. Zachowywała się tak, jakby doskonale znała powód tej zmiany.

Zaraz. Jakiej zmiany? Wciąż byłam tą samą Laurą.

– Nie wiem – odparł szczerze Deaniel, wzruszając ramionami. W jego oczach kryła się jednak odpowiedź, której nie zamierzał dla siebie zatrzymywać. – Może miłość.

Spojrzałam na niego zaskoczona. Pierwszy raz w życiu nie wiedziałam co powiedzieć. Zatkało mnie. Jak mógł coś takiego w ogóle przypuszczać? Domyślałam się, że było to powiedziane w ramach żartu, ale niezbyt taktownego i dosyć odważnego żartu, którego nie mogłam przetrawić.  

Amy posłała mi wyczekujący, tajemniczy uśmieszek. Jak wielkie było jej zdziwienie, gdy zaczęłam wpatrywać się w Deaniela z miną wyrażającą równoczesny strach oraz obrzydzenie, i nie odezwałam się ani słówkiem. Postanowiła, że spróbuje zastosować na naszej wygasłej rozmowie resuscytację.

– Cóż – chrząknęła. Nie, Amy nie była mistrzem ratowania konwersacji. – Miłość jest piękna – powiedziała z głupia, śmiejąc się nerwowo. Zaraz po tym szybko zadała pytanie. – Dan, byłeś kiedyś zakochany?

– Jestem zakochany – stwierdził bez zawahania Deaniel, patrząc z uśmiechem przed siebie.

– Ach, tak? W kim? – spytała moja przyjaciółka i podobnie jak ja, nie podejrzewała, że ten na ogół tajemniczy i zamknięty w sobie chłopak jest w stanie na to odpowiedzieć.

– W Laurze.

Obydwie stanęłyśmy na środku drogi, wpatrując się z otwartymi ze zdziwienia ustami w idącego przed siebie Deaniela. Poczułam się tak, jakby ktoś mnie zdzielił deską obitą gwoździami po twarzy.

On mnie kochał?

– On cię kocha? – spytała zszokowana Amy.

Spojrzałam na nią nie wiedząc co zrobić, co powiedzieć, a nawet jak się zachować. Miałam ogromny mętlik w głowie. Żadna z moich chaotycznych myśli nie chciała zamienić się w słowo, chociaż uparcie starałam się uchwycić w bezdennej ciemności mojego umysłu chociaż jedno z nich. 

– Idziecie? – Chłopak przystanął w miejscu, spoglądając w tył z triumfalnym uśmieszkiem. Ręce trzymał w kieszeni. Cała jego postawa zdawała się mówić: w przeciwieństwie do was czuję się wyluzowany, bo przecież nie powiedziałem niczego nadzwyczajnego. Tak poza tym to miło się nas was patrzy z oddali, kiedy wyglądacie, jakbyście zobaczyły nie jednego ducha, a całe ich stado. 

Miałam ochotę podbiec do niego, wskoczyć mu na plecy i zacząć go dusić. Dlaczego tak bardzo chciał zniszczyć moje spokojne życie, głupio sobie ze mnie żartując?

– Chodź – mruknęła Amy, chwytając mnie za rękę i ciągnąc za sobą. Posłała mi spojrzenie mówiące: „później o tym pogadamy”.

Kiwnęłam głową.

Od tej pory szliśmy w zupełnej ciszy. Deaniel wciąż uśmiechał się triumfalnie, ani razu nie spoglądając w moją stronę. Uparcie wpatrywał się przed siebie, jakby śledził jakąś niewidzialną postać.

 Czy on musiał być taki tajemniczy? Spójrz na mnie, wyraź spojrzeniem to, co czujesz! Żartowałeś, mówiłeś prawdę? Czego ode mnie oczekujesz? Powiedzenia „kocham cię”? Ja nawet nie wiedziałam, co czuję. Nie miałam pojęcia czym jest miłość. Ludzie całe życie wytykali mnie palcami pokazując tylko i wyłącznie nienawiść. Ojciec bił mnie, próbując udowodnić jak bardzo złym dzieckiem jestem. Rówieśnicy szeptali za plecami i wyzywali mnie od dziwadeł. Zawsze byłam w oczach ludzi potworem o niesamowicie zielonych oczach, małą wiedźmą, aż w końcu... stałam się nijaka. Obojętna. Czy dostrzegałeś we mnie coś innego? Czy mogłam ci w ogóle zaufać, praktycznie nic o tobie nie wiedząc? Czy coś takiego jak miłość było dla mnie? Byłabym go w stanie pokochać?

Potrząsnęłam gwałtownie głową. Popadałam w skrajności. Wyznanie Deaniela było szokujące, to prawda, jednak musiałam zachować zimną krew. Miałam dużo czasu na przemyślenia.

– Jesteśmy na miejscu – powiedziała Amy, głęboko wzdychając. Ona chyba też miała dosyć tego ciężkiego milczenia. Jej mina nie wskazywała na to, że jest skora do jakiejkolwiek zabawy. Zapomniałam, że Deaniel również się jej podobał. Miała mi za złe, że to nie jej wyznał miłość? Przecież za chwilę zakocha się w innym facecie, on był tylko na chwilę, prawda?

Amy zapukała do drzwi z grzeczności, choć wszyscy domyślaliśmy się, że nikt ich nie otworzy. Głośna muzyka trzęsła całym domem, słaby oddźwięk uderzania nie mógł się przebić przez ten harmider.

Moja przyjaciółka wzruszyła ramionami i otworzyła drzwi. Gdy weszliśmy do środka zaatakował nas smród potu wymieszanego z alkoholem oraz okropny hałas. Wiedziałam, że to nie impreza dla mnie. Wolałam ciszę, spokój i porządek od szaleństwa w chaosie, książkę w towarzystwie kubka herbaty od rozbieganych nastolatków, wrzeszczących do siebie bełkotliwie. Co ja tutaj robiłam?

Spojrzałam kątem oka na Deaniela, który wciąż wpatrywał się przed siebie z uśmiechem. Czy on mi robił na złość? A może wypatrzył już jakąś nową dziewczynę, którą mógłby dręczyć niewyjaśnionymi wyznaniami? Istniało jeszcze prawdopodobieństwo, że uwielbiał imprezować i był zdecydowanie bardziej ucywilizowany niż ja. Miałam tylko nadzieję, że to nie ja będę ciągnąć swoich pijanych przyjaciół do domu.

– I co, będziemy tak stać w wejściu? – mruknęłam do siebie, co jednak nie umknęło uszom Deaniela. Nareszcie na mnie spojrzał. Zanim jednak cokolwiek powiedział przez hałas przedarł się inny głos, każący skupić na sobie całą uwagę.

– Jak się bawicie?! – wykrzyknął czarnowłosy chłopak, stojący w salonie na stole z czerwonym kubkiem w dłoni. Ogromne zgromadzenie imprezowiczów zaczęło wykrzykiwać bełkotliwie coś, co miało chyba brzmieć jak „super!”, „zajebiście!”, „świetnie!”. Tylko ja i Deaniel wymieniliśmy znaczące, nieco przerażone spojrzenia.

 Mój przyjaciel złapał mnie za dłoń i wycofał się do drzwi, które z nagła zamknęły się tuż przed naszymi nosami. Nie zdążyliśmy uciec.

– Tak szybko uciekacie? – spytał ten sam chłopak, który stał wcześniej na stole. Na jego twarzy pojawił się zabójczy uśmiech, który nie zwiastował niczego dobrego. – Zdążyłem się za wami stęsknić.

Nathiel Auvrey zaśmiał się jak szaleniec.

Moja przeczucia okazały się właściwe. Ta impreza nie była dla nas.