Rozdział 5 - "Więc... jesteś demonem?"

Nie wiem. Szczerze, to... nie czuję się zbyt pewnie z tym rozdziałem. Jak już wspominałam, poprzednie cztery były napisane z rok, a może nawet dwa lata temu. Wdrożyć się nagle w ten sam świat z podobnym stylem pisania, to... hmmm. Nie lada wyzwanie. Rozdział średnio mi się podoba, ale mam nadzieję, że Wam przypadnie do gustu. Kończą mi się ferie, więc notki będą wstawiane zdecydowanie rzadziej. Pozdrawiam <3

POPRAWIONE [07.05.17] 

Tak sobie czytałam to, co napisałam wyżej i... ten rozdział nie był wcale taki zły. Jak się go trochę podrasowało to okazał się całkiem miły!

***

– Nieudany podryw?

Chłopak prychnął głośno i założył ręce na piersi jak obrażony dzieciak. Swoje blade usta wydął w kaczy dzióbek, który stanowił idealny wzorzec dla nastolatek pragnących iść z nurtem nowych trendów zdjęciowych. 

– Stary, spotkałem właśnie najgorszą dziewczynę na świecie – pożalił się – to się chyba nawet nie uśmiecha. Blade takie, pyskate, wredne i nazywa się Laura – powiedział nieprzyjemnie niskim głosem wzbogaconym o nutkę irytacji.

Dołączył do swojego kolegi, który uśmiechnął się pobłażliwie na boku. Cały Nathiel. Widział tylko wady innych i nigdy nie zwracał uwagi na swoje własne przywary. Myślał, że jest idealny w każdym swoim egoistycznym calu. Nie mógł zrozumieć, że to on był przodownikiem kłótni, który rozpalał ogień furii w swoich rozmówcach. Tylko prawdziwa oaza spokoju była w stanie kroczyć u jego  boku. Padło na Sorathiela.

– Spójrz na to z innej strony – odezwał się spokojny jak zawsze blondyn. – Ona też cię teraz wyzywa w myślach. Kto normalny wpada do klasy z kijem baseballowym i mówi, że chce zabić demona?

– Ja – odpowiedział bez chwili namysłu Nathiel. – I jestem całkiem normalny. – Wzruszył ramionami.

Od samego początku miał na pieńku z tą całą Laurą. Nie była brzydka, miło patrzyło się na jej twarz, ale na tym zalety się kończyły. Zwyczajne dziewczyny albo przed nim uciekały – gdy latał za kimś z kijem, nożem lub innym niebezpiecznym przedmiotem (oczywiście nigdy nie krył się z zamiarem zabicia kogoś, dlatego często odbywał kulturalną rozmowę z policją), albo najzwyczajniej w świecie zachwycały się jego urodą, gdy kogoś z tym nożem nie gonił. Ta mała, blada licealistka postąpiła zupełnie inaczej. Sprzeciwiła się mu, nakrzyczała na niego i zachowała się tak, jakby to ona zwyciężyła w tej walce. Ostra panna, nie ma co, chętnie by ją naprostował.

– Dziwnie się uśmiechasz – zauważył towarzysz Nathiela. Zazwyczaj szalone uśmiechy jego przyjaciela nie zapowiadały niczego dobrego. Można było z niego czytać jak z otwartej księgi. Mógł się założyć o to, że w tym momencie jego umysł wyśnił słodką zemstę, którą dokonałby na dziewczynie, gdyby znowu ją spotkał na swojej drodze, a jest to niewątpliwie możliwe – w końcu była przyjaciółką Deaniala, którego młody Auvrey tak uparcie ścigał.

– Naprawdę? – spytał bezbarwnym głosem Nathiel, mierząc wzrokiem przechodzące obok nich dziewczyny. – Świetny tyłek – powiedział cicho, jak w transie wpatrując się w tylny aspekt osobowości nieznajomej brunetki. W końcu nie na co dzień miał okazję spacerować w okolicach szkoły, gdzie znajdowało się tak wiele ładnych rówieśniczek. Czasami żałował, że ominęła go ta młodzieńcza część życia tycząca się publicznej edukacji.

Sorathiel powstrzymał się od przewrócenia oczami.

– Może przynajmniej powiesz mi, co planujesz.

– Zagładę – mruknął Nathiel, dalej skupiając się na niesamowitych, nastoletnich krągłościach. Jego zapatrzenie mało nie wprowadziło go na pobliskie drzewo.

– Nathiel.

– Co? – spytał wyraźnie poirytowany chłopak, w końcu odrywając wzrok od roześmianych pannic, które zwróciły na niego uwagę.

– Może byś mi w końcu przedstawił swój wielki plan zagłady. – Blondyn spojrzał na niego znacząco.

– Ach, tak. Zagłada. – Przerwał na moment i zmarszczył czoło, zamyślając się nad swoim istnie złym planem, którego zaledwie zalążki narodziły się w jego szaleńczym umyśle. – Widzisz, drogi przyjacielu... – mówiąc to, uśmiechnął się w jawnie diabelski sposób i włożył ręce do kieszeni. Łatwo było odwrócić jego uwagę od przedstawicielek płci pięknej. Wystarczyła odrobina sprytu i zainteresowanie go nowym tematem. To działało na takiej samej zasadzie jak z dziećmi. Kiedy nie chciały tracić zainteresowania danym zjawiskiem, trzeba było odwrócić ich uwagę jakimś cennym przedmiotem, znaleziskiem, słowami czy obietnicą. Nathiel w pewnym sensie był jeszcze dzieckiem – jego umysł zatrzymał się na poziomie niesfornego dziesięciolatka.

– Myślę, że skoro najwięcej tych ścierw jest w liceum, w którym znajduje się teraz Deaniel, to może warto... – Chłopak stanął gwałtownie miejscu. Wyglądał, jakby właśnie doznał olśnienie. – Ty...

– Ja. – Sorathiel uniósł pytająco brew.

– Dużo masz hajsu?

– Wystarczająco dużo.

– No, to szykuj się na ostrą jazdę z demonami – powiedział Auvrey, śmiejąc się tak głośno i przeraźliwie, jakby był zbiegiem ze szpitala psychiatrycznego. Dziewczęta, które wcześniej zwróciły na niego uwagę teraz oddaliły się od dwójki chłopaków na dostatecznie bezpieczną odległość, szepcząc pomiędzy sobą, że nie należy ufać przystojniakom.

Niektórzy z nich mogli się okazać niebezpieczni.

***

Nathiel Auvrey. Specyficzne imię i specyficzny sposób bycia. Nie znałam go zbyt długo, ale nie wzbudził mojej sympatii nawet w najmniejszym stopniu. Ba, byłam tak zdenerwowana i roztrzęsiona tym spotkaniem, że jeszcze nigdy nie widziałam samej siebie w takim stanie.

Skąd on się urwał? Czego chciał od Deaniela? Był niebezpieczny czy stroił sobie żarty z tego, że chce zabić mojego przyjaciela? A może to psychopata? Znałam tylko jedną osobę, która mogła na te pytania odpowiedzieć...

– Laura! – dosłyszałam znajomy głos. Miałam ochotę rzucić się na jego właściciela – sama nie wiedziałam czy z pięściami, czy z zamiarem przytulenia go. Byłam dziwnie rozdarta i nie rozumiałam jak jedna nieznajoma osoba mogła aż tak niepozytywnie wpłynąć na moje opanowanie. Pierwszy raz w życiu miałam ochotę  dać upust swoim emocjom – zazwyczaj tłumiłam je w sobie i pozwalałam na powolne wymarcie gdzieś w głębi własnej świadomości, teraz cudem powstrzymywałam się od wbicia pazurów w przypadkowego przechodnia, zupełnie jakbym była krwiożerczą bestią, żądną krwi niewinnych ludzi.

Nim jeszcze Deaniel do mnie dotarł, zaczęłam podenerwowanym głosem:

– Kto to jest?!

Mój wyjątkowo spokojny kolega zatrzymał się gwałtownie w miejscu, jakbym przeraziła go swoimi krzykami. Bardzo rzadko zdarzało mi się wyrażać oburzenie podniesionym tonem głosu. W chwilach względnej irytacji stawałam się chłodna i przeszywałam ludzi lodowymi odłamkami słów, nigdy nie krzyczałam, myślałam, że nie potrafię tego robić, że skutecznie oduczył mnie tego mój ojciec-tyran. Jak widać – w każdym z nas tkwiła furia.

– Co za Nathiel?! Skąd on się urwał?! – krzyczałam dalej.

Deaniel po chwili głębszego zastanowienia i niepewności, postanowił do mnie podejść. Kroki stawiał ostrożnie i nieufnie, jakby bał się, że zaatakuję go nie tylko słownie, ale również fizycznie. Wystawił przed siebie ręce i otworzył buzię, jakby chciał mi coś wytłumaczyć. Oczywiście nie dałam mu dojść do słowa.

– Dlaczego cię goni? Co ty mu zrobiłeś?

– Laura... – Matthers próbował mnie uspokoić, ale nie bardzo wiedział jak się do tego zabrać. Zastygł w bezruchu jak zalany woskiem.

– A może to ty jesteś jakimś utajonym kryminalistą?!

– Laura, proszę...

– Demony! To w głowie się nie mieści! Gościu się chyba za dużo filmów naoglądał! Jakieś chore fantazje się go trzymają!

– Laura...

– Przecież nawet gdyby demony istniały to nie mógłbyś nim być! Jesteś na to za...

– Laura! – wykrzyknął podenerwowany już Deaniel, co na chwilę zdołało mnie uciszyć. Brak spokoju u mojego przyjaciela był dla mnie takim samym powodem do zdziwienia, jak moje okrzyki bojowe dla niego.

– Ja jestem demonem i nie chcę cię już dłużej okłamywać!

Oniemiałam. Nie, nie z tego powodu, że mu uwierzyłam, tylko dlatego, że trafiłam dzisiaj na kolejnego wariata, który mówił coś o demonach. Ludzie święci, co się działo z tym światem? Doczekałam się jakiegoś wczesnego prima aprilis? A może wrobili mnie w ukrytą kamerę? Jeszcze chwila i moja furia mogłaby się zmienić w szaleńczy śmiech przepełniony pogardą do świata. Przyjaciół mi się zachciało!

– Uspokój się i usiądźmy, dobra? – spytał głosem dziecięcego psychola Deaniel, chwytając mnie za ramię i prowadząc do pobliskiej ławki. Moje nerwy znalazły ujście w tym delikatnym i ostrożnym geście. Wystarczyło tylko wziąć głęboki wdech i byłam gotowa na rozmowę z kolejnym szaleńcem.

Gdy już usiedliśmy, spojrzałam milcząco na Deaniela. Nie wiedziałam, co mogę powiedzieć. Wszystkie pytania, które jeszcze przed chwilą gromadziły się we mnie jak burza, teraz nagle ucichły i schowały się w szarym kącie, czekając na zapomnienie.

„Hej, może mi opowiesz jak było w psychiatryku i dlaczego stamtąd uciekłeś?”

– Więc – zaczął niepewnie chłopak.

Stresował się. Zaciśnięte pięści trzymał na kolanach. Uparcie wpatrywał się w ziemię, jakby to tam chciał odnaleźć swoje nienadchodzące tłumaczenie. Postanowiłam wspomóc go swoim sarkazmem, który bywał nieposkromiony.

– Więc jesteś demonem, tak? – zakpiłam.

Deaniel spojrzał na mnie zawiedziony.

– Nie wierzysz mi, prawda?

– Nie wierzę. Niby dlaczego miałabym wierzyć w taką niedorzeczność?

– Mam ci to udowodnić?

– A co, przywołasz tu trzygłowego, szatańskiego psa?! A może wciągniesz mnie do piekła, przedstawisz Szatanowi i razem pójdziemy do baru opijać zło?!

Pomimo poważnej sytuacji Deaniel nie mógł powstrzymać się od głupiego uśmieszku. Spróbował zakryć go dłonią i odwrócić głowę w drugą stronę, ale nie udało mu się ukryć rozbawienia. Nie przed największą obserwatorką tej szkoły.

– Bawi cię to? – spytałam posępnie. – Świetnie.

– Przepraszam, po prostu za bardzo poniosła cię wyobraźnia. – Chłopak uśmiechnął się do mnie łagodnie. Jak w takiej sytuacji mogłabym go uznać za demona? Nikt nie był tak świetnym aktorem, a już szczególnie nie Deaniel, który emanował naturalną szczerością.

Wszystko kryło się w oczach ludzi. Wystarczyło dokładnie się im przyjrzeć, żeby poznać całą prawdę, wystarczyło nie być zaślepionym czułymi słówkami innych. Sztuka racjonalnego patrzenia w dusze.

 Uspokoiłam się, choć nie na długo. Serce stanęło mi w miejscu, kiedy mój przyjaciel wyjął z kieszeni nóż. Moja uległość szybko przerodziła się w przerażenie. Zesztywniałam. Gdyby Deaniel chciał ujawnić teraz swoją mroczną stronę, łamiąc zasadę naturalnej szczerości, bez problemu zadźgałby mnie tym ostrzem. Nie planował jednak mojej śmierci. Rzucił krótkim „patrz”, a potem z pełnym opanowaniem i powagą odznaczającą się w jego łagodnych rysach twarzy, wbił sobie nóż prosto w wewnętrzną część dłoni.

– Co ty robisz?! – Pisk, który wydobył się z moich ust zabrzmiał nienaturalnie.

– Patrz – powtórzył raz jeszcze.

Poczułam się jak marionetka, która kierowana jest przez słowa obcych ludzi. Zgodnie z jego wolą spojrzałam na dłoń, na której nie pojawiła się nawet odrobina krwi. Zamiast niej z rany unosił się ciemny, syczący dymek. Nawet nie wiedziałam, jak to wytłumaczyć. To był jakiś chory sen.

– Widzisz? To właśnie mój dowód – stwierdził z westchnięciem. – I nie, nie kumpluję się z Szatanem, ani nie przywołuję trzygłowych psów – uśmiechnął się pobłażliwie. – Nie czynię również zła. Demonem jestem tylko z gatunku, jeśli tak to mogę nazwać.

 Wpadłam w dziwny trans. Przez dobre kilka minut nie mogłam oderwać wzroku od czegoś, co powinno być krwią, a przypominało szary dym uciekający z komina. To na pewno jakaś iluzja. Wyjątkowo wymyślna i niesamowicie skomplikowana iluzja. A może to jakiś porąbanie realny sen?

Nie wierzyłam w żadne duchy, potwory i demony. To były tylko i wyłącznie zmory dzieciństwa, teraz byłam już na tyle dorosła, że nie wierzyłam w nieczyste siły, które kryły się pod moim łóżkiem i tylko czekały aż będą miały okazję wciągnąć mnie do swojego świata. Jak miałam jednak wytłumaczyć istnienie nieposiadającego krwi człowieka? Tacy ludzie nie istnieli, a jeśli już – to nie byli ludźmi.  

Spojrzałam w twarz Deaniela pozbawioną jakiejkolwiek złej, groźnej lub niebezpiecznej rysy. Miał takie łagodne, orzechowe oczy. Mogłam się w nie wpatrywać godzinami. Gdy się uśmiechał, cała jego postawa ukazywała szczerą radość, a przy tym i niezmąconą złem niewinność. Nigdy nie zrobił mi krzywdy. Był moim ukojeniem, moim promykiem w pochmurny dzień, odmianą w codziennej rutynie, która nie zachwiała mojej prostoty. I niby on miałby być demonem?

– Nie musisz nic mówić. Rozumiem, że czujesz się zawiedziona i...

– Nie – przerwałam mu spokojnie, ale gwałtownie, wystawiając przed siebie dłoń. Przez chwilę milczałam. Wzięłam kilka głębokich wdechów i przygotowałam się na odpowiedź. – Zapomnijmy o tym. Jesteś człowiekiem, nie demonem. Cokolwiek byś zrobił, cokolwiek powiedział, i tak ci nie uwierzę. Koniec o demonach. Nie chcę nic o nich słyszeć. Ani słowa. – Obdarzyłam go spojrzeniem bez wyrazu. Chłodna Laura powróciła do pustego ciała bez duszy.

Chciałam od tego uciec. Jak zawsze, gdy przytrafiało mi się coś, co niszczyło moje spokojne, rutynowe życie. Nie lubiłam zmian. Nie lubiłam być zaskakiwana. Zawsze działałam jak żołnierz w wojsku – według z góry ustalonych rozkazów, które sama sobie narzucałam.

– Zacznijmy od początku. – Wzięłam głęboki wdech i przymknęłam na moment powieki. Musiałam się uspokoić i zacząć znów trzeźwo myśleć. – Jestem Laura Collins. – Rzeczywiście, niesamowicie trzeźwo zaczęłam. – Niezbyt wysoka, przepełniona sarkazmem siedemnastolatka. Ty jesteś Deaniel Matthers, mój rówieśnik, zwyczajny człowiek. Uśmiechnięty, całkiem spokojny i miły. Cieszę się, że cię poznałam. – Spojrzałam na niego, wystawiając w jego stronę dłoń. Zachowywałam się jak ostatnia wariatka na świecie. Za dużo było wokół mnie autentycznych świrów. Oszołom Nathiel musiał rzucić na mnie klątwę bezmózgich szaleńców. Postępowałam wbrew sobie.

Deaniel spojrzał na mnie z nieskrywaną bezradnością. Widziałam, że ani trochę mu się to nie podobało. Naprawdę nie chciał mieć przede mną tajemnic. Myślał, że mu uwierzę, ale zapomniał o tym, że oprócz pesymizmu wtórnego, przemawiał przeze mnie również realizm.

Cieszyło mnie to, że nie uznał mnie za wariatkę z nagłą amnezją. Przyjął moją dłoń z cichym westchnięciem, ale nie skrzywił się jak podczas tych nielicznych wypraw na miasto z przebojowymi znajomymi Amy. Wszystko dążyło do upragnionej normalności.

– Cześć Lauro, miło mi cię poznać – odpowiedział i obdarzył mnie naturalnie łagodnym uśmiechem, który pozbawiony był zawodu. Od razu zrobiło mi się lepiej. Pozwoliłam iść słowom swoim własnym tokiem. Pierwszy raz odsunęłam na bok racjonalizm.

– Wiesz, Deanielu, na początku naszej cudownej znajomości moglibyśmy się gdzieś przejść i chyba nawet wiem gdzie. – Wzięłam głęboki wdech i skorzystałam z pierwszej lepszej myśli, która nawinęła mi się na taśmę mowy. – Pewien gość z naszej szkoły organizuje imprezę. Amy, moja przyjaciółka, chciała mnie na nią zaciągnąć. Odmówiłam, bo na pewno straszliwie bym się nudziła, ale z tobą chętnie się na nią wybiorę. Zawsze to jakaś odmiana, nowi ludzie, doznania...– kontynuowałam, czując, że mówię od rzeczy.

Co za bzdury. Ja i imprezy. Błagam. To nie szło ze sobą w parze. Przez moment czułam się tak, jakbym zatraciła gdzieś swoją osobowość. Jak wiele byłam w stanie zmienić w swoim zwyczajnym życiu, żeby zapomnieć o tym, co niedawno zobaczyłam?

– Niech będzie, Lauro. Chciałbym cię bliżej poznać. – Deaniel uśmiechnął się szeroko jak dziecko. Był wyraźnie rozbawiony. Przynajmniej mu było do śmiechu. Ja wciąż byłam roztrzęsiona.

– Tak więc widzimy się jutro wieczorem – powiedziałam sztywno, prawie wyskakując do góry jak kangur. Ponownie wystawiłam w jego stronę przyjacielską dłoń.

– Wolałbym cię przytulić – szepnął niezadowolony Deaniel. Wymówione zdanie najwyraźniej go zawstydziło. Zaraz spojrzał w bok i podrapał się nerwowo w tył głowy. Jego polików nie zalały jednak szkarłatne rumieńce. No, tak, zważając na dymne sztuczki, które mi wcześniej zaprezentował, jego twarz powinna się teraz zmienić w jedną, wielką, ciemną plamę.

– Dopiero się poznaliśmy – stwierdziłam z głupia, choć moje serce waliło jak młotem.

Deaniel uścisnął delikatnie moją dłoń. Nie starał się ukryć tego, że jest zawiedziony. Jego twarz mówiła: „a może tylko jeden, przyjacielski uścisk?”. Nie. Nie tuliłam się, kiedy nie musiałam tego robić. Dostęp do tego typu czułości miała tylko moja własna matka. Nawet Amy nie była mile widziana w moich ramionach. To ponad moje siły.

– Więc... – zaczął powolnie chłopak, zerkając niepewnie w bok.

– Więc… do zobaczenia – dokończyłam za niego, odwracając się na pięcie. Nie dałam mu dojść do słowa. Popędziłam przed siebie jak wiatr. Nie przejęłam się nawet tym, że czekało mnie jeszcze kilka lekcji. Potrzebowałam odpoczynku, ucieczki od chaosu, chwili refleksji, a przede wszystkim mentalnego przygotowania się do zakrapianej imprezy dla nieletnich. Czego to się nie robiło dla przyjaciół?

Przyłożyłam zwiniętą dłoń do piersi.

Czyżbym właśnie poczuła coś do tego szatańskiego chłopaka?